Στον ίλιγγο των blogs

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο*

Έχω την αίσθηση ότι πολλά από τα πράγματα που δημιουργούν «αίσθηση» στον βάλτο των media είναι κατασκευές. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να ασχολείσαι - μετά από λίγο ξεφουσκώνουν μόνα τους.

Νομίζω ότι ο πανικός με το Press-gr ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Επειδή χαλάει τη σούπα (με πολύ άγαρμπο τρόπο), προσπαθούν να το κλείσουν. Το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να του τετραπλασιάσουν την επισκεψιμότητα και να το κάνουν γνωστό στην εσχατιά της μικρής μας βάναυσης χώρας.

Ταυτόχρονα, βέβαια, το ξενέρωσαν εντελώς. Κρίμα. Διότι το Press-gr ήταν το πιο ταραχώδες και επιδραστικό πράγμα που έγινε στο ελληνικό Ιντερνετ πέρσι (αν εξαιρέσουμε τα social networks). Δεν ξέρω τι θα αποδειχθεί ως προς τους εκβιασμούς -αλλά, εντάξει, οι παρθένες των εντύπων που παίζουν τη λύρα κάτω από τους κισσούς της διαπλοκής, ας μετριάσουν λίγο την ηθικολογική τους οργή, μη πάθουν και τίποτα.

Πολύς εκβιασμός και αλητεία έχει τυλιχτεί και σε χαρτί εφημερίδας, ιστορικώς -όσο πιο κυριλέ το περιτύλιγμα τόσο πιο παχυλά τα λύτρα. Ασε που συνήθως φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Ομως το θέμα μου δεν είναι η εντιμότητα του ενός ή του άλλου μέσου -τέτοιες γενικεύσεις είναι επισφαλέστατες: πιστεύω μόνο στα πρόσωπα. Και στο ένα και στο άλλο μέσο, συνυπάρχουν εκβιαστές και έντιμοι άνθρωποι.

Το θέμα μου είναι η δαιμονολογία με τα blogs. Επειδή διάβασα πολλές ασυναρτησίες τις τελευταίες μέρες. Υπερβολές εκατέρωθεν. Και ακόμα μία φορά χάθηκε η μπάλα. Ως ο πρώτος γραφιάς που ανέφερε τη λέξη blog σε ελληνική εφημερίδα (και βεβαίως ως «νταβατζής της μπλογκόσφαιρας», όπως τρυφερά μερικοί με έχουν αποκαλέσει), έχω παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την άνδρωση του trend.

Διαβάζω blog από την εποχή που υπήρξαν καμιά 300ριά, και μέχρι τώρα που έχουν πληθυνθεί σαν τα μαλλιά της φάουσας, προσπαθώ να βρω αυτό που αξίζει (περίπου όπως ψάχνω με το ντουφέκι να διαβάσω κάτι στα κυριακάτικα μπαούλα). Πάντα υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα. Δυνατά, ειλικρινή, με νέα γλώσσα, χιούμορ τρελό, απόλυτο συντονισμό με τον βόμβο της στιγμής.

Εχω θαυμάσει πολλούς, και έχω τη χαρά μερικούς να τους έχω κάνει συνεργάτες - ο πυρήνας της LIFO έχει φτιαχτεί από bloggers. Εχω κι εγώ ένα μπλογκ, αλλά το βαριέμαι λίγο - ούτως ή άλλως εκτίθεμαι πολύ πριν από τα μπλογκ: οι «Επιλογές» της «Κυριακάτικης» ήταν ένα χάρτινο μπλογκ στα '90s, όσο ήμουν νέος και η τρικυμία μου ήταν ενδιαφέρουσα (Τώρα τι να λέω; Για το καινούριο μπίζνες πλαν;).

Θέλω να πω, μου αρέσει και μου είναι οικεία η διάθεση των ανθρώπων να εξομολογηθούν, να γράψουν το μακρύ τους και το κοντό τους, σε κλίμα εξομολογητικό, ωμό, ακραίο, ανατρεπτικό. Εχει μεγάλη ένταση και ηδονή.

Ομως ο ίλιγγος της ελευθερίας συχνά οδηγεί στον εκτροχιασμό, αν δεν έχεις κάτι εσωτερικό να σε κρατήσει, ένα έρμα. Πράγμα που επιτείνεται από την ευκολία του νέου μέσου, αλλά και τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων. Που είναι λίγο πιο φθονεροί και ρουφιάνοι από άλλους λαούς (π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμερική τα περισσότερα blogs είναι επώνυμα, ενώ στην Ελλάδα το 90% είναι ανώνυμα και τα περισσότερα χολερικά).

Πόσες φορές, απερίσκεπτα, τόσοι bloggers δεν πάτησαν ένα πλήκτρο του publish, για το οποίο μετά μετάνιωσαν πικρά και έτρεχαν να διαγράψουν το ποστ ντροπιασμένοι!Αλλά τελικά, κι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Αρκεί να μην παραχοντραίνει και να εμπλέκονται πρόσωπα άσχετα -από τον ορυμαγδό όσων έχουν γραφτεί στα blogs εναντίον μου, αληθινά με πείραξε μόνο μια φορά που είχαν πιάσει ένα συγγενικό μου πρόσωπο στο στόμα τους -ήταν πολύ νοσηρό, πολύ αηδία.

Ε, τώρα, αν γράφουν ότι σε χρημάτισε η Siemens, ότι έχεις φάει 5,5 εκατομμύρια από πλούσιους με κρινοδάχτυλα, ότι έχεις κάνει ένα άθλιο πολιτικό ντιλάκι ή ότι είσαι εκδορέας μελαγχολικών ρακούν -είναι μεγάλη ανοησία να αρχίσεις να συνομιλείς με την κ. Μέλαινα Χολή: αυτή η κυρία, ενώ είναι ικανή για μεγάλη ποίηση, συνήθως ποδοκυλιέται στα κόπρανα των άλλων -είναι η μεγαλύτερη κατίνα που υπάρχει, ρόμπα ξεκούμπωτη! Οπότε, δεν ασχολείσαι. Εφόσον δεν ισχύουν οι κακίες, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα (αν πάλι έχεις αψιλιές, κάνε μια αγωγή για τα γεράματα).

Συμπέρασμα: τα blogs είναι πια τόσα πολλά, που περιέχουν όλες της όψεις της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Ούτε καλύτερα από τις εφημερίδες ούτε χειρότερα. Ούτε πιο έντιμα ούτε πιο ανέντιμα.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους είναι η ελευθερία τους και η ευκολία τους να φτιαχτούν.

Το ζήτημα για το οποίο δεν μιλήσαμε είναι το μόνο εκκρεμές, αλλά και εκείνο που θα κρίνει το μέλλον τους: Θα μπορέσει ο νόμος να ελέγξει τη λειτουργία τους; Θα πληρώνει ένας συκοφαντικός και εκβιαστικός blogger για όσα έχει γράψει;

Νομίζω ότι θα αρχίσει ένας ανταρτοπόλεμος με πολλά θερμά επεισόδια. Αλλά ότι τελικά θα κερδίσει το κράτος και η Αστυνομία. Θα επιθυμούσα το αντίθετο, αλλά ιστορικώς κάθε αναρχική άνοιξη καταλήγει στη Σεσιλιά και τον Σαρκοζί. Αυτός ήταν κι ο λόγος που πρωτομιλώντας για τα blogs είχα πει στους ελάχιστους τότε bloggers (πατερναλιστικά μεν, συμπαθητικά δε): «Ρυθμίστε τα, πριν σας τα ρυθμίσουν».

Είχα δίκιο, αλλά είναι αργά.

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι δημοσιογράφος και συντάκτης της Αθηναϊκής free press Lifo. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στη Lifo και την εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 1-3-2008.

Άλλα άρθρα για διάβασμα σχετικά με το θέμα των blogs
1. Αγγελική Μπουμπούκα, Η άλλη όψη των μπλογκ, και Κάτω τα χέρια από το blog μου, Ελευθεροτυπία
2. Γιάννης Φώσκολος, Δε σηκώνει φίμωτρο το Διαδίκτυο, Έθνος
3.Θοδωρής Δεληγιάννης, Η άνοδος και η πτώση του press-gr, Ημερησία

Γνώμες bloggers
4. http://tsimitakis.wordpress.com/
4. http://oneiros.gr/blog/2008/02/26/mostlyharmless
6.http://arxediamedia.blogspot.com/2008/02/pressgr.html
7.http://argos.wordpress.com/2008/02/26/black_hole/
8.http://naftilos.blogspot.com/
9.http://www.reality-tape.com/neu/?p=732
10.http://vrypan.net/weblog/http://metablogging.gr/
11.http://histologion-gr.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
12.http://old-boy.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
13.http://andriotakis.wordpress.com/
14.Γιάννης Σκαιώτης , Η ανωνυμία είναι δικαίωμα , η σπίλωση όχι