Tuesday, July 31, 2012

Η G700 έκλεισε τον κύκλο της

Όταν τον Ιανουάριο του 2007 ανεβάσαμε τη G700 στην τότε μικρή, αλλά με ταχύτητα φωτός διογκούμενη ελληνική blogoσφαιρα, επιχειρήσαμε να δώσουμε φωνή σε μια αγνοημένη σιωπηλή πλειοψηφία. Τους νέους ηλικίας 25 με 35 οι οποίοι στα πρώτα τους βήματα στον εργασιακό στίβο έβλεπαν τα όνειρά τους να συνθλίβονται.

Στην τότε Ελλάδα της "δανεικής ευημερίας" και των ισχυρών ρυθμών μεγέθυνσης ελέω ξέφρενης κατανάλωσης και υπερχρέωσης, οι ελπίδες των νέων χάνονταν σε μια αγορά εργασίας υπέρ-ρυθμισμένη, όμως άναρχη, όπου κυριαρχούσαν η απουσία πολλών και καλών θέσεων εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές, η πολυαπασχόληση, η υπερεργασία, η ετεροαπασχόληση, η μη τήρηση των εργασιακών κανόνων, η ιδιωτική υπερχρέωση, το έλλειμμα προοπτικής. Οι προσδοκίες της γενιάς μας γκρεμίζονταν εξαιτίας ενός μοντέλου ανάπτυξης, του μεταπολιτευτικού, το οποίο είχε προ πολλού εξαντλήσει τα όριά του, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, μια επιχειρηματικότητα ρηχή, ένα κράτος υπερχρεωμένο και αναποτελεσματικό, ένα κοινωνικό σύστημα άδικο, αντινεανικό και γεροντοκρατικό. Ήταν το σύστημα "μεταπολιτευτική Ελλάδα" που θεμελιώθηκε πάνω στη γενεακή αδικία και το οποιό ήδη από το 2008 προβλέψαμε ότι θα καταρρεύσει με κρότο.

Δώσαμε λοιπόν στη γενιά μας την ονομασία «γενιά των 700 ευρώ», θέλοντας να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας ατζέντας, κωδικοποιημένα και εύληπτα, μια πραγματικότητα που οι Έλληνες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, παρά το γεγονός ότι τη βίωναν καθημερινά. Θελήσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία από τον λήθαργο στον οποίο τη βύθιζαν τα αναχρονιστικά αιτήματα διάφορων εφήμερων, μονοθεματικών και κομματικά κατασκευασμένων «κινημάτων» όπως η "γενιά του 16". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε το πραγματικό κοινωνικό ζήτημα. Τη γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά θύμα των διαχρονικά γενεακά άδικων δημόσιων πολιτικών και των πρακτικών που επικρατούσαν στην αγορά.

Το καταφέραμε. Ήδη από τα πρώτα της βήματα η G700 χτύπησε ευαίσθητες χορδές στο συλλογικό υποσυνείδητο καταφέρνοντας να γίνει ένα μικρό αλλά ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης  για πολλούς συνομήλικους μας και μη. Στην πορεία της G700, η «γενιά των 700 ευρώ» έγινε διακριτό κοινωνικό φαινόμενο, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αναλύσεων στα ελληνικά και ξένα Μέσα, πρωτοσέλιδο θέμα των εφημερίδων, έμπνευση για θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, ορατή κοινωνική ομάδα που τα κόμματα επιχείρησαν να εκπροσωπήσουν, να καπελώσουν ή να αντιπαρατεθούν πολιτικά γύρω από τα συμφέροντα της. Μια ομάδα  νέων παιδιών  την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκρινε σκόπιμο να καλέσει στην ημέρα Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2007.

Εισβάλαμε για τα καλά στη δημόσια ατζέντα. Δεν πατήσαμε όμως την μπανανόφλουδα της πολιτικής και μιντιακής δημαγωγίας που αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ευθύς εξαρχής δηλώσαμε αντίπαλοι της κλάψας και της μιζέριας, του αριστερού δήθεν, του λαϊκισμού και της πελατειακής δημοκοπίας, αλλά και των υπερ-απλουστευμένων φιλελεύθερων και συντηρητικών δοξασιών. Στηλιτεύσαμε επίσης νοοτροπίες της γενιάς μας με τις οποίες δεν συμφωνούσαμε, ειδικά τους χλιδάνεργους, αλλά και τη φυσική ροπή στην πολιτική αδιαφορία και την αποχή.

Στα πεντέμισι χρόνια λειτουργίας προτάξαμε συστηματικά πρακτικές, ευρωπαϊκές, πλην όμως αντιδημοφιλείς για πολλούς λύσεις σε σημαντικά ζητήματα  (Agenda G700), τα οποία τα Μέσα καπηλεύονταν και οι πολιτικοί απλά διαπίστωναν ρητορικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τα λύσουν πρακτικά, καθώς υπήρχε κόστος. Κόστος από τη σύγκρουση με την παραδοσιακή εκλογική πελατεία, καθώς και τα οργανωμένα εγωιστικά συμφέροντα, που πέρα από τα συνήθη οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (συντεχνίες του κράτους, πάσης φύσεως προσοδοθήρες - ραντιέρηδες και πιράνχας της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας), είχαν και σαφή δημογραφικό πρόσημο. Οργανώνονταν γύρω από τους αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς «χρυσούς» μεσο-υπερήλικες βολεμένους Έλληνες πολίτες. Ως επί το πλείστον τη γενιά του Πολυτεχνείου που λειτούργησε ως φρουρά του μεταπολιτευτικού status quo.

Αυτές ακριβώς οι προτάσεις και οι ιδέες προσδιόρισαν και τη στάση μας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ατομικά, ο καθένας και η κάθε μία από εμάς μπορεί να είχε τις αντιλήψεις και τα πιστεύω του, την κομματική ή μη ταύτισή του, ακόμα και συμμετοχή. Συλλογικά, όμως, στηρίξαμε πολιτικές συμβατές με την ατζέντα της G700 για "Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση", ρήξη με το σύστημα Ελλάδα, ενίσχυση της γενεακής δικαιοσύνης και δημιουργία ενός New Deal για τη νέα γενιά.

Αν και προοδευτικοί, ουδέποτε μας θάμπωσαν οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις της βιομηχανικής εποχής, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός παρότι λάβαμε μέρος ως καλεσμένοι σε διάφορα ιδεολογικοπολιτικά φόρα. Ούτε φυσικά στοιχηθήκαμε πίσω από κόμματα, παρά το γεγονός ότι συνευρεθήκαμε με πολλούς από τους εκπροσώπους τους, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το Σεπτέμβριο του 2007 και μετά είχαμε το θάρρος να στηρίξουμε ή να απορρίψουμε ανοιχτά διαφορετικά κόμματα ανάλογα με το εκάστοτε διακύβευμα και κριτήριο τη δική μας γενεακή ατζέντα. Σε βαθμό παρεξήγησης...

Σκοπός ήταν πάντα η λειτουργία της G700 ως ενεργού μέλους της κοινωνίας των πολιτών και συγκεκριμένα του κινήματος του διαδικτύου - Netroots που προωθεί μια ατζέντα γενεακής δικαιοσύνης και στηρίζει τους νέους. Η λογική μας ήταν ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών.

Πρώτον, θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.
Δυστυχώς και κατ´ αναλογία της ελληνικής ατροφικής offline κοινωνίας πολιτών, το ελληνικό διαδίκτυο δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση του εξαντλείται στην ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία των εκβιασμών, της εντυπωσιοθηρίας και της "δολοφονίας χαρακτήρων" ενώ και τα όποια "κινήματα του Διαδικτύου" ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα καθώς δεν διαθέτουν πολιτική ραχοκοκαλιά, συστηματική παρουσία και παρέμβαση στα δημόσια πράγματα. Κι όμως το διαδίκτυο αποτελεί ένα πανίσχυρο εργαλείο, μαζικό, φθηνό και ασύλληπτα δημοκρατικό, για όποιον επιθυμεί να διεμβολίσει τη δημόσια ατζέντα εκφράζοντας υπαρκτά και δίκαια κοινωνικά αιτήματα. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση. Η επί πεντέμισι χρόνια παρουσία και δράση της G700 αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Δεύτερον, προσφέρει κοινωνική στήριξη σε ομάδες που την έχουν ανάγκη. Με αυτή τη λογική δημιουργήσαμε  το "Συνήγορο του Εργαζόμενου" στον οποίο μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί διαδικτυακά και να λάβει απαντήσεις σε ερωτήματα γύρω από εργασιακά ζητήματα.

Ταυτόχρονα, επιχειρήσαμε να βγούμε κι εκτός blogoσφαιρας. Να γίνουμε grassroots. Δεν καταφέραμε να έχουμε διάρκεια. Όμως, στον ένα περίπου χρόνο (2008-2009) που διήρκησε αυτή μας η προσπάθεια μετρήσαμε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες.

Τον Φεβρουάριο του 2008 κινητοποιηθήκαμε και πετύχαμε τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό της Αθήνας κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήταν η επιτομή της ενορχήστρωσης μιας επιτυχούς καμπάνιας χωρίς βία, χωρίς αίμα, καταστροφές ή βανδαλισμούς.

Παράλληλα συνεργαστήκαμε με άλλες ομάδες της κοινωνίας των πολιτών για την προώθηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, εξέλιξη για την οποία βραβευτήκαμε με το βραβείο του "Ευρωπαίου Πολίτη" του 2008 μαζί με άλλες 35 οργανώσεις και θεσμούς ανά την Ευρώπη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προηγουμένως, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη συνάντησή μας στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2008 όπου προσήλθαμε να καταγγείλουμε τη βία και τους βανδαλισμούς κατά τα "Δεκεμβριανά", είχε αναγνωρίσει τη γενεακή δικαιοσύνη ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη G700 ως πρωτοπόρο στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Πάνω απ’ όλα, σαν ενεργά μέλη του κινήματος του διαδικτύου, των Ελλήνων netroots, δεν σταματήσαμε ποτέ να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενεακή και κοινωνική καταιγίδα που είδαμε να μας χτυπάει την πόρτα. Αναδείξαμε τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας των νέων, προειδοποιήσαμε για τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, είδαμε τη χρεοκοπία να έρχεται, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε η θεωρία της θωρακισμένης οικονομίας, περιγράψαμε επακριβώς την επερχόμενη κρίση αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, προσπαθήσαμε έγκαιρα να αναδείξουμε τις επιπτώσεις της μεταρρυθμιστικής αδράνειας, η οποία σε συνδυασμό με την κρίση καθιστά τη γενιά μας "γενιά Ιφιγένεια", μια χαμένη γενιά που καλείται να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα.

Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις μας για μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα G700) δεν εισακουστήκαμε.

Τα ίδια κόμματα και Μέσα που έκαναν μόδα τη «γενιά των 700 ευρώ», αγνόησαν παντελώς την ατζέντα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχε προχωρήσει από καιρό. Οδήγησαν έτσι τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Με αφορμή την παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008, η Ελλάδα σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που έζησε μετά το ’50. Μια κρίση που πηγάζει ΚΑΙ από τη συσσωρευμένη γενεακή ανισότητα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως στη δημόσια υπερχρέωση και στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα της οξείας κρίσης έχει αλλάξει ριζικά και τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε η G700 από τον Ιανουάριο του 2007 και μετά. Και δεν αναφερόμαστε απλά στη δραστική περικοπή του βασικού μισθού κάτω από τα 700 ευρώ.

Δεν υπάρχει πια γενιά των 700 ευρώ με την έννοια που αυτή υπήρχε το 2007.

Καταρχάς, η γενιά των 700 υπήρξε ένα κοινωνικό ζήτημα εντός μιας κοινωνίας δανεικής ευημερίας, η οποία τον όποιο πλούτο που παρήγαγε, τον κατένειμε με τρόπο μη βιώσιμο, γενεακά και κοινωνικά άδικο. Σήμερα η φούσκα έσκασε και τη θέση της εικονικής ανάπτυξης έχει πάρει μια πραγματικότητα συνεχιζόμενης οξείας ύφεσης και συρρίκνωσης. Ζούμε σε μια κοινωνία γενικευμένης επισφάλειας, όπου το ζήτημα των νέων είναι μεν κεντρικό, ωστόσο δεν κυριαρχεί πια απόλυτα καθώς μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της μεσαίας και εργατικής τάξης έχουν διολισθήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Βαδίζουμε σταδιακά απ' τη γενιά των 700 στο πρεκαριάτοΤα αποτελέσματα των γενεακά άδικων πολιτικών χτύπησαν πια τους θύτες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Επιπρόσθετα, έχουν αλλάξει τα ειδοποιά στοιχεία της επισφάλειας που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα τον Ιανουάριο του 2007, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ένας στους δύο πλέον είναι χωρίς δουλειά. Δεκάδες χιλιάδες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.

Παράλληλα, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, άλλαξε ριζικά ο χάρτης των νέων μέσων δικτύωσης. Το 2007 τα blogs μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με τον αριθμό τους να τριπλασιάζεται κάθε χρόνο και τα παραδοσιακά Μέσα να εκστασιάζονται με συνεχή αφιερώματα για τη νέα μόδα. Σήμερα αυτό πια δεν ισχύει. Το blogging έχει περιοριστεί σε εμβέλεια με το twitter και το Facebook να έχει κυριαρχήσει κατά κράτος. Υπερτερεί πια οτιδήποτε απαιτεί σύντομα, συνθηματολογικά μηνύματα, χαλαρή επικοινωνία της ατάκας χωρίς ανάλυση και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσει. Παρότι μπήκαμε δυνατά και σ’ αυτό το πεδίο η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε αμετανόητοι bloggers.

Τέλος, στα πεντέμισι χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν ως ήταν αναμενόμενο και οι ζωές των πρωταγωνιστών της G700. Κάποτε ήμασταν ηλικιακά και εργασιακά στον μέσο όρο. Γεωγραφικά όλοι στην Ελλάδα. Εκπροσωπούσαμε όλοι αυθεντικά τη γενιά μας. Πλέον, ουδείς στην ομάδα είναι κάτω των 30. Εργασιακά, αν και όχι όλοι, έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς της γενιάς των 700 ευρώ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να θεμελιώσουν θέση στην μεσαία τάξη της χώρας και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις τους είναι ασύμβατες με τις ανάγκες και το προφίλ της κίνησης. Έχουν προ πολλού αποχωρήσει. Άλλοι πάλι έχουν συνθλιβεί από την κρίση με αποτέλεσμα τα 700 να τους φαίνονται μαγικό νούμερο. Ζητούμενο γι’ αυτούς η προσωπική επιβίωση. Σε ό, τι αφορά τον τόπο διαμονής, επίσης, κάποιοι έχουν εγκαταλείψει από καιρό την Ελλάδα, ορισμένοι πάλι ετοιμάζονται να φύγουν εντός μηνός για να κάνουν μια νέα αρχή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λόγους δομικούς που έχουν να κάνουν με το μεταλλασσόμενο τοπίο της οικονομικής ανασφάλειας και της κοινωνίας στην Ελλάδα,  αλλά και λόγους προσωπικούς των μελών της ομάδας, η G700 έκλεισε τον κύκλο της. Το ταξίδι που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007 έφτασε στο τέλος.

Στο ταξίδι αυτό ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι σχολιαστές του blog, αλλά και των υπόλοιπων μέσων δικτύωσης, οι οποίοι έδωσαν ζωντάνια στην κοινότητά μας με τον πλουραλισμό των απόψεών τους και την κριτική τους. Πολλοί βρίσκονται από την πρώτη μέρα μαζί μας. Κάποιοι εγκατέλειψαν. Με κάποιους τσακωθήκαμε. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και ζητάμε συγγνώμη από όσους αδικήσαμε.

Αυτό είναι το τελευταίο post που αναρτούμε στο διαδίκτυο. Το επόμενο διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 θα αναρτώνται στο blog κείμενα για τη G700 υπό τη μορφή αφιερώματος. Τα κείμενα θα υπογράφουν επώνυμα ή ψευδώνυμα απλοί πολίτες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, bloggers  και σχολιαστές της G700. Παρακαλούμε όσους θέλουν να γράψουν κάτι να το στείλουν στο genia700@gmail.com. Τα κείμενα θα ξεκινήσουν να αναρτώνται από τις 20 Αυγούστου και μετά έτσι ώστε να διαβαστεί το παρόν τελικό κείμενο και να ενημερωθούν οι αναγνώστες για το κλείσιμο του blog. Το blog δεν θα κατέβει, αλλά θα παραμείνει ανεβασμένο για όσους θέλουν να το μελετήσουν ή να βρουν υλικό για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν.

Σήμερα κλείνει ένας κύκλος. Η γενιά μας, όμως, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Δεν έχει γράψει παρά τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλίο της δικής της ζωής. Όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι εμείς θα κληθούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην αναστήλωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλα τα μετερίζια.

Οι παλιοί βρίσκονται με το ένα πόδι στην απόσυρση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν τι συνέβη. Οι περισσότεροι δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, στην καλύτερη δίνουν μια μάχη εξιλέωσης από τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης.

Αν και ως G700 είμαστε αγανακτισμένοι με τον τρόπο που η πολιτική τάξη, η πλειονότητα των Μέσων και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για ανατροπή του status quo. Η γενιά μας έχει τεράστια ευθύνη να επιδείξει ηθικό σθένος.  Από τον τρόπο που εμείς θα λειτουργήσουμε στην προσωπική και συλλογική δημόσια ζωή θα εξαρτηθεί η ποιότητα του νέου κύκλου που θα ανοίξει για τη χώρα σε μερικά χρόνια. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε σε ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Αρκεί να μην επαναφέρουμε στο προσκήνιο ψευτο-ιδεολογήματα, διχαστικές προσεγγίσεις ή πολυσυλλεκτικές "λύσεις σούπα". Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να διαψεύσουμε τους πάντες με τις ατομικές και συλλογικές μας επιλογές. Το τέλος της κρίσης πρέπει να μας βρει νικητές. Κανείς μας δεν θέλει να ζήσει ή να λέει ότι προέρχεται από μια χώρα παρία, μαύρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική τρύπα στη Βαλκανική. Δεν θέλουμε να γίνουμε χαμένη γενιά. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται να θέσουμε τις δικές μας άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που μας αξίζει.

Tuesday, July 10, 2012

Ανεργία των νέων: φουντώνει ο άνεμος της καταιγίδας των γενεών


Το 2007, όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, έπειτα από πέντε χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης και δυόμιση χρόνια κρίσης χρέους, εξαιτίας της αλόγιστης έκθεσης στον εξωτερικό δανεισμό κατά τη διετία 2007-2009 καθώς και των μονόπαντων πολιτικών αυστηρής λιτότητας τη διετία 2010-2012 με παράλληλη απουσία ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετίας, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. 

Η ανεργία τσακίζει τη γενιά μας. Δεν είμαστε πια η γενιά των 700 ευρώ. Είμαστε η γενιά της ανεργίας.

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Σύμφωνα με την Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η ομάδα που κατ’ εξοχήν πλήττεται από την ανεργία είναι οι νέοι και ειδικότερα τα άτομα ηλικίας 15-24, όπου το ποσοστό ανεργίας τους είναι το υψηλότερο, καθώς φτάνει το 52,7% κατά το Α’ Τρίμηνο του 2012. Η δική μας κατηγορία της «γενιάς των 700 ευρώ» πλήττεται με ανεργία της τάξης του 35,7% στις ηλικίες 25-29 και 21,3% στις ηλικίες 30-44.

Πρόκειται για εξέλιξη θλιβερή, που οδηγεί σε προσωπικά και οικογενειακά αδιέξοδα -ειδικά στα αστικά κέντρα-, σε αναγκαστική μετανάστευση στο εξωτερικό -όπου κι εκεί όμως δεν μας περιμένει ο παράδεισος-, σε μίσος για την εγχώρια πολιτική τάξη, αμφισβήτηση ως και γελιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, αντιευρωπαϊκό μένος. Οι πρώτες ριπές έπεσαν στις εκλογές της 17ης Ιούνιου όταν οι νέοι μαζικά υπερψήφισαν αντισυστημικά κόμματα.

Χάρη στην δημογραφική, οικονομική και κοινωνική τους υπεροχή, τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε η ευρεία κοινωνική κατηγορία των λεγόμενων νοικοκυραίων. Με εντολή για α) αποφυγή μιας περιπέτειας που θα διακινδύνευε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, εφαρμογή θεμελιωδών διαρθρωτικών αλλαγών που εκκρεμούν χρόνια και β) αλλαγής των όρων εκείνων των πτυχών του προγράμματος που καθιστούν το κοινωνικό κόστος αλλαγής του οικονομικού μας μοντέλου δυσβάσταχτο. Εμείς στοιχηθήκαμε μ’ αυτή την αντίληψη. Οτιδήποτε άλλο ήταν συναισθηματικά κατανοητό, λογικά όμως αυτοκτονικό και γι’ αυτό παράλογο.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Η αντισυστημική δυναμική είναι εξαιρετικά ισχυρή. Έχει το πλεονέκτημα. Η νέα κυβέρνηση πρέπει γι’ αυτό να πετύχει και στα δύο σκέλη. Αν η επιτυχία στο πρώτο σκέλος διασφαλίζει ότι μένουμε στην Ευρωζώνη μέχρι νεοτέρας, ώστε να θέσουμε τις βάσεις μιας πιο υγιούς και παραγωγικής οικονομίας και να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία (back on track), το δεύτερο σκέλος θα κρίνει το κατά πόσο η παραμονή μας στο ευρώ είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου καθώς και προς όφελος της κοινωνίας, ειδικά της γενιάς μας. Μιας γενιάς η οποία είναι μεν τσακισμένη όμως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, με αφορμή την κρίση και τα προβλήματα επιβίωσης που πλέον βιώνει, έχει αφυπνιστεί και ζητάει σαν μανιασμένος όχλος το κεφάλι επί πινάκι των πρωταγωνιστών. Με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και βιολογικά να το δει κανείς, είναι η γενιά που εκ των πραγμάτων πια καλείται να πρωταγωνιστήσει στις εγχώριες εξελίξεις, αλλά και όλες τις πτυχές της οικονομικής και δημόσιας ζωής.

Αν υπάρξει αποτυχία, αποτυχία που θα τη χρεωθεί και η Ευρώπη, η γενεακή καταιγίδα που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τη σύγκρουση των γενεών για το ασφαλιστικό, το εργασιακό και το οικολογικό ζήτημα σε καθεστώς ευημερίας. Θα μοιάζει περισσότερο με ισχυρό τυφώνα, με μια οξεία κοινωνική σύγκρουση, μια σφοδρή ταξική διαμάχη με βιολογικό υπόβαθρο. Θα στοιχηθούν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν ενάντια σ’ αυτούς που κάτι προσπαθούν να περισώσουν. Και τότε θα ζήσουμε καταστάσεις με αβέβαιες συνέπειες.

Monday, July 9, 2012

Back On Track


Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή το βράδυ οι Προγραμματικές Δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης καθώς και οι ομιλίες των Αρχηγών κομμάτων. Πρόκειται για τις πολλοστές προγραμματικές δηλώσεις που παρακολουθούμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Φταίει που κατά το τελευταίο έτος αλλάξαμε τέσσερις Κυβερνήσεις, καθώς και ότι αλλάξαμε και μία φορά Μνημόνιο τον Φεβρουάριο του 2012. 

Μαζί άλλαξαν για πολλοστή φορά και οι ρόλοι των πολιτικών πρωταγωνιστών. Εκείνοι οι οποίοι προηγουμένως καταδίκαζαν το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής, και ταυτόχρονα πίεζαν να πάμε άμεσα σ’ εκλογές, τώρα καλούνται να το εφαρμόσουν. Στη θέση τους μια νέα αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όπως άλλοτε η ΝΔ δεν θα συναινούσε στο λάθος, τώρα εκείνη δεν θα συναινέσει στο έγκλημα. Να δούμε…

Αν και η συζήτηση που διεξάγεται στη Βουλή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθότι η Ελλάδα πλέον παίζει τα ρέστα της, δεν μπορεί κανείς παρά να στηλιτεύσει το γεγονός ότι η χώρα εδώ και δώδεκα μήνες κινείται στον αστερισμό της ατέρμονης, κουραστικής και αδιέξοδης πολιτικολογίας. Από τα έδρανα του Κοινοβουλίου, όπως και από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις παρελαύνουν τα ίδια και τα ίδια  πολιτικά επιχειρήματα, οι ίδιες κι απαράλλαχτες επιδιώξεις και φαντασιώσεις σε διάφορες μορφές.

Στο επίκεντρο όλων η διακηρυγμένη και διατυπωμένη πια εγγράφως, στο πλαίσιο τρικομματικής συμφωνίας, βούληση για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Για την αξιωματική αντιπολίτευση αντικατάσταση πια ως φαίνεται και όχι μονομερής καταγγελία. Συμφωνούμε ότι το μίγμα της μακροοικονομικής συνταγής με την ασφυκτική λιτότητα είναι κάτι που σωστά συζητείται με στόχο την αναπροσαρμογή του.

Τι γίνεται όμως στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων που θα κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική κι εξωστρεφή, το κράτος πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό, την κοινωνία πιο δίκαιη και την αγορά πιο ανοιχτή, φτηνή και διαφανή; Η απάντηση είναι γνωστή. Τίποτα. Εδώ και δώδεκα μήνες το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών με κουτοπόνηρο τρόπο έχει αφεθεί στην άκρη. Κρύβονται όλοι πίσω από τη λιτότητα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είναι fast track βγήκαν εντελώς off track. Δεκάδες σημεία-σταθμοί, κυρίως διαρθρωτικού χαρακτήρα, φέρεται να βρίσκονται εκτός τροχιάς. Χαρακτηριστικότερο όλων οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πρόκειται για τη μεγάλη κόκκινη γραμμή των συντεχνιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, της κομματικής-πελατειακής διαφθοράς και των κρατικοδίαιτων ιδιωτών προμηθευτών πιράνχας που κατάφεραν να μετατρέψουν το συγκεκριμένο ζήτημα στο μεγάλο θέμα ταμπού για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Η απραξία όμως στο μέτωπο της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας, της μεταρρύθμισης του κράτους και των αλλαγών σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών δεν υπήρξε μέχρι σήμερα χωρίς συνέπειες. Πέρα από το αδυσώπητο ξύλο που τρώμε από το εξωτερικό, στο εσωτερικό μέτωπο το οριζόντιο πετσόκομμα και τα φορολογικά γιουρούσια ήρθαν να καλύψουν το κενό.

Έτσι όμως, χωρίς να υπάρχει πρόοδος στην αντιμετώπιση του πυρήνα των διαρθρωτικών ελλειμμάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση, όχι μόνο αναπροσαρμογή, αναθεώρηση, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση ή αντικατάσταση από τους αυστηρούς όρους του Μνημονίου δεν πρόκειται να γίνει, αλλά ούτε ανάκαμψη της οικονομίας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πρόκειται να δούμε. Αν οι νέοι τώρα υποφέρουμε μία, χωρίς σοβαρή παραγωγική οικονομία την οποία μόνο οι διαρθρωτικές αλλαγές θα δημιουργήσουν, δεν έχουμε καμία τύχη να δούμε ποτέ φως στο τούνελ.

Τι μένει λοιπόν ως μήνυμα από το τελευταίο διήμερο συζητήσεων στη Βουλή, πέρα από την ανταλλαγή ατάκας και την εκατέρωθεν εκτόξευση βολών; Ότι η Ελλάδα, μια οικονομία υπερχρεωμένη, με μεγάλο έλλειμμα και φθίνουσα ανταγωνιστικότητα λόγω ενός στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης πολύ πριν το Μνημόνιο πρέπει άμεσα να τρέξει και να βάλει νερό στ’ αυλάκι των μεταρρυθμίσεων. Back on track. Αν θέλουμε πραγματικά να διαπραγματευτούμε κάτι σε μερικούς μήνες από σήμερα κι αυτό να μην είναι η έξοδός μας το ευρώ.


Tuesday, July 3, 2012

Ψήφος στα 16. Τρέμετε νοικοκυραίοι

Διαβάσαμε το άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα στην Καθημερινή με τίτλο "Μαμά τι να ψηφίσω", σύμφωνα με το οποίο η καθιέρωση της ψήφου στα 18 το 1981 αποδείχτηκε αριστερός ψευτοπροοδευτισμός. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο τα δεκαοχτάχρονα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν έστω για 2-3 χρόνια τη ζωή έξω από το σχολείο για να ψηφίζουν συνειδητά. Ως παράδειγμα που στοιχειοθετεί το επιχείρημά του αναφέρεται η αδυναμία της πρώτης σε βαθμούς στις πανελλήνιες εξετάσεις, Όλγας Κ., να επιλέξει κόμμα και υποψήφιο, καθότι ήταν βυθισμένη στο ρυθμό των αρχαίων και των λατινικών ως ισχυρίζεται η ίδια. Κατά συνέπεια ρώτησε την μητέρα της και τον πατέρα της τι να κάνει.


Βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι, όχι απλά με μια συντηρητική άποψη, ως φοβάται ότι θα του καταλογισθεί ο συγγραφέας. Πρόκειται για μια γεροντοκρατική, βαθιά αντιδημοκρατική ψευτο-ελιτίστικη άποψη ντυμένη με τα ρούχα της υπευθυνότητας. Να συρρικνωθεί το εκλογικό σώμα με ηλικιακά κριτήρια ώστε να το φέρουν κάποιοι στα μέτρα που τους ταιριάζει. Ποια είναι αυτά; Η συνειδητή αστική ψήφος. Γιατί να το κάνουμε; Διότι κάποιοι φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς.


Η άποψή μας είναι η ακριβώς αντίθετη.


Καταρχάς, εάν σήμερα υπάρχει ζήτημα ριζοσπαστικοποίησης των νέων αυτό δεν έχει καμία σχέση να κάνει με το επίπεδο υπευθυνότητας ή ευσυνειδησίας τους, αλλά με το γεγονός ότι οι ηλικιακές ομάδες 18-24 και ακόμα πιο πολύ οι μεγαλύτεροι των 25-34 βιώνουν με πολύ πιο επώδυνο τρόπο την κρίση σε σχέση με τους νοικοκυραίους. Μια κρίση που ξεκίνησε γι’ αυτούς πριν το κραχ χρέους με τη «γενιά των 700 ευρώ» (εργασιακή επισφάλεια, υποαπασχόληση, χαμηλές αμοιβές, έλλειμμα προοπτικής), σήμερα εξελίσσεται σε μια απόλυτη καταστροφή με έναν στους δύο νέους να είναι άνεργοι, με δεκάδες χιλιάδες να έχουν πάρει αναγκαστικά και όχι από επιλογή τον δρόμο του εξωτερικού, και όλους να αισθάνονται ότι αποτελούν πλέον μια χαμένη γενιά που κλήθηκε να θυσιαστεί σ’ έναν οικονομικό πόλεμο για να σωθεί  η χώρα.


Δεύτερον, εάν κάτι είναι προβληματικό στην εκλογική συμπεριφορά των νέων σήμερα, αυτό είναι η ροπή τους προς την αδιαφορία για τα κοινά και συνεπώς τα μεγάλα ποσοστά αποχής. Όταν η γενιά των 700 ψηφίζει φραπέ, αυτό είναι το μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.


Τρίτον, σε συνθήκες πληθυσμιακής γήρανσης, όπου το εκλογικό σώμα κυριαρχείται αριθμητικά από μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και σε μια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας όπου οι νέοι ωριμάζουν πολύ πιο γρήγορα και μορφώνονται πολύ καλύτερα, είναι απαραίτητο να υπάρξει περαιτέρω διεύρυνση του εκλογικού σώματος με ηλικιακά κριτήρια προς τα κάτω. Όχι συρρίκνωση. Εδώ και χρόνια οι θεσμοί έχουν μείνει πίσω από τις ανάγκες και γι’ αυτό ακριβώς παράγεται κρίση εκπροσώπησης και συνεπώς νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η γενιά των baby boomers κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα. 


Η ακραία δημογραφική τάση ενίσχυσης των μεσηλίκων που εξαρτώνται οικονομικά από το κράτος (Δημόσιοι Υπάλληλοι ή κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες) ή εκείνων που βγαίνουν από την αγορά εργασίας και συνταξιοδοτούνται, ευνοεί πολιτικές επέκτασης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μέσω της χρηματοδότησης των χρεωκοπημένων ασφαλιστικών συστημάτων και ένα μοντέλο κατασπατάλησης των φυσικών πόρων του πλανήτη. Φέρει βαριά ευθύνη αυτή η ηλικιακή ομάδα για τη σημερινή κρίση.


Για όλους αυτούς τους λόγους έχουμε δημόσια υποστηρίξει την ανάγκη για καθιέρωση ψήφου στα 16. Μάλιστα με σταθμισμένη, ενισχυμένη λογική.


Η άποψή μας έχει κι ένα βιωματικό στοιχείο. Το 1996, όταν η συντροφιά της G700 ήταν μόλις 16 ετών, η Ελλάδα μαστιζόταν από οξεία πολιτική κρίση και ακυβερνησία, έχοντας έναν βαθιά άρρωστο πατερούλη Πρωθυπουργό, τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως βασικό δελφίνο στο ΠΑΣΟΚ τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και από την άλλη πλευρά, ως εναλλακτική λύση στο τιμόνι της αντιπολίτευσης έναν λαϊκιστή ηγέτη της Δεξιάς παράταξης, τον Μιλτιάδη Έβερτ. Ήταν μια τραγωδία. Τότε, είχαμε ήδη πολύ καλά διαμορφωμένη άποψη για τα πολιτικά πράγματα. Δεν ρωτήσαμε ούτε τη μάνα μας, ούτε τον πατέρα να μας πει πώς να σκεφτούμε. 

Tuesday, June 26, 2012

Η τελευταία τους ευκαιρία

By Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today*

Σε όλες μας τις τοποθετήσεις έχουμε υπογραμμίσει πόσο σημαντικό ήταν και είναι για την χώρα μας να αποκτήσει κυβέρνηση, ώστε να διαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό της μέλλον και να υλοποιήσει τις δίκαιες αλλαγές που αναβάλλονται ή μένουν πάντα στη μέση.

Πολύ θα θέλαμε, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων, να σχηματιστεί μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όπου κάθε κόμμα και κάθε πολιτικός αρχηγός θα συμμετείχε ουσιαστικά και ενεργά σε αυτήν, χωρίς να κρατά αποστάσεις.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα είχε στη σύνθεσή της στελέχη που ευθύνονται για το κυβερνητικό φιάσκο της 5ετίας Καραμανλή, αλλά θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συνέχεια στη Διοίκηση, υλοποιώντας όσες μεταρρυθμίσεις ήδη "τρέχουν", διατηρώντας άξιους δημόσιους λειτουργούς και αξιοποιώντας πολιτικούς με ήθος και αποτελέσματα. 

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα δημιουργούσε υπερ-υπουργεία χωρίς προηγουμένως να εφαρμόσει τη διοικητική μεταρρύθμιση και δεν θα ανέσυρε παρωχημένες δομές, όπως πχ. το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα κατέγραφε ευσεβείς πόθους προεκλογικής κατανάλωσης χωρίς να κοστολογεί και χωρίς να απαντά στους πολίτες που θα βρει τα χρήματα για επέκταση επιδομάτων, μείωση φορολογικών συντελεστών και διατήρηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων στο Δημόσιο, όταν τα έσοδα δεν αποδίδουν και η φορολογική μεταρρύθμιση εκκρεμεί.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα έβαζε χρονοδιαγράμματα σε βάθος 4ετίας, μετρήσιμους στόχους και θα έδινε έμφαση στην υλοποίηση, όχι πάλι σε νομοθετήματα, γενικολογίες και νέες "στρατηγικές" για την "παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησης της χώρας", το "χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς". Ξέρουμε όλοι πια ότι πίσω από κάθε μεγαλόπνοη στρατηγική κρύβεται η αδράνεια και η παραπομπή του προβλήματος στον επόμενο.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα κρατούσε το μεταρρυθμιστικό σκέλος του προγράμματος οικονομικής στήριξης και θα φρόντιζε να δημιουργήσει τις διοικητικές δομές, ώστε αυτές να εφαρμοστούν. Θα κατέγραφε συγκεκριμένα βήματα δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα διεύρυνε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν θα χάιδευε τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων και θα πρότεινε ισοδύναμα μέτρα κοινωνικής προστασίας και ανταποδοτικών υπηρεσιών στους πολίτες.

Ακόμη και έτσι, και παρά την έντονη οσμή παλαιάς πολιτικής που αναδύει, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει στο έργο της και να μεταφέρει εικόνα σοβαρότητας στην διεθνή κοινότητα, ώστε να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και να σταματήσει η ύφεση, η ανασφάλεια στην αγορά, η βία, το ξεχαρβάλωμα του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Όλα αυτά ξεπερνάνε τη ζωή μιας κυβέρνησης. Ας κάνουν όμως την υπέρβαση, γιατί είναι η τελευταία τους πολιτική ευκαιρία.

*Το Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today είναι Πολιτική Κοινότητα Παρέμβασης

Saturday, June 23, 2012

Το γκολ Σαμαρά δεν μας έσωσε


Τρεις μέρες μετά τις εκλογές, αφού το πανελλήνιο καθησυχάστηκε ότι η σαπουνόπερα με τίτλο σχηματισμός κυβέρνησης θα έχει αίσιο τέλος, το έριξε στην μπάλα. Το ματς κρίσιμο, ιστορικό και πολιτικά φορτισμένο: προημιτελικός Ελλάδα-Γερμανία για το Euro 2012. Το κοντέρ της φανατίλας χτύπησε κόκκινο. Τα αστεία, τα βιντεάκια και τα ανέκδοτα πολλά. Το καλύτερο; «Σαμαράς Πρωθυπουργός. Με γκολ Σαμαρά θα περάσουμε στον ημιτελικό». Όταν ο Έλληνας σέντερ-φορ ισοφάρισε το ματς στο δεύτερο ημίχρονο, για μερικά λεπτά ένα ακόμη τρελό ελληνικό όνειρο πήγε να γίνει πραγματικότητα. Μόνο που τα όνειρα δεν κρατούν πολύ. Κυρίως, ποτέ δεν πραγματοποιούνται δυο φορές. Το reality check δεν άργησε να έρθει. Τελικά χάσαμε και αποκλειστήκαμε από το Euro.

Έτσι και με το νέο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί που φάνηκε ότι οι εκλογές θα επέλυαν το πολιτικό αδιέξοδο, δίνοντας σαφή εντολή για κυβέρνηση μακράς πνοής με ουσιαστική συνεργασία των δυνάμεων του Ευρώ, και αναδεικνύοντας σε πρώτο σκόρερ τον Πρόεδρο της ΝΔ και νυν Πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά, η πραγματικότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης μας προσγείωσε ανώμαλα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να στηρίξουν τη νέα Κυβέρνηση με τα μάτια και ο Σαμαράς κατέβασε εντεκάδα με τους παγκίτες της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς εάν οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία των πολιτών στις 17 Ιουνίου. Αν μετά απ' όλη αυτή την πόλωση και τη συνεπακόλουθη ψυχική και πολιτική προετοιμασία κατάλαβαν σε ποια διοργάνωση, φάση, γήπεδο και με ποιο αντίπαλο παίζουν; Ευχόμαστε, σε μερικούς μήνες, να μην αποδειχτεί ότι το εκλογικό γκολ Σαμαρά ισοφαρίστηκε από ένα κυβερνητικό αυτογκόλ και τελικά δεν σωθήκαμε. Οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες απ’ ότι σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τον οποίο μάλιστα μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι χάσαμε αξιοπρεπώς και με ψηλά το κεφάλι.

Monday, June 18, 2012

18 Ιουνίου: δεν περπατάμε πετάμε

Η 18 Ιουνίου βρίσκει Ελλάδα και Ευρώπη ανακουφισμένες. Η υποσχεσιολογία και η δημαγωγία του αντιμνημονιακού μετώπου δεν πέρασε. Με 48,2% ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι εκλογές ανέδειξαν νικητές της κοινοβουλευτικής μάχης τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της βελτίωσης των όρων του Μνημονίου με πολυμερή διαπραγμάτευση. Το πρώτο βήμα έγινε. Τώρα δεν πρέπει απλά να τρέξουμε, αλλά στην κυριολεξία να πετάξουμε προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και τη βελτίωση όρων του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε χώρος για να αναπτύσσονται θεωρίες ότι η κυβέρνηση δεν θ' αντέξει. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι μακράς πνοής.

Η ΝΔ, ως πρώτο κόμμα με 30% της λαϊκής ψήφου, έχει τον πρώτο ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι αδιαμφισβήτητα ο νέος Πρωθυπουργός. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να λάβουν μέρος ενεργά και πλήρως στη νέα κυβέρνηση. Πολιτικαντισμοί τύπου να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα για να φθαρεί από τη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα ή έστω να συμφωνήσει σ' ένα πλαίσιο για να δεσμευτεί, είναι ανόητοι. Ουδεμία σχέση έχουν με τη συνειδητή ψήφο που πήραν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ για να στηρίξουν μια κυβέρνηση ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού, από διαφορετική ιδεολογική και πολιτική βάση φυσικά ο καθένας. Στην Κυβέρνηση, χρήσιμο θα ήταν να λάβει μέρος και η Δημιουργία Ξανά που πήρε 1,6%, ποσοστό που αθροίζεται στο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό μέτωπο.

Το δεύτερο κόμμα πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Είναι ηθικά, θεσμικά και πολιτικά σωστό. Υγιές για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με 27% της λαϊκής ψήφου είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την οποία αναμένεται προγραμματική κοινοβουλευτική κριτική, αλλά και κινηματική αντιπολίτευση, χωρίς όμως βία και ανομία.

Εάν η πολιτική τάξη στο σύνολό της επιδείξει σοβαρότητα, σε συνδυασμό με τα στοιχειώδη πολιτικά και θεσμικά αντανακλαστικά, θα καταφέρει να ομαλοποιήσει την πολιτική ζωή και να αναδείξει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό. Τον ονομάζουμε θεσμοποιημένο αγωνιστικό πλουραλισμό ιδεών και θέσεων, χρησιμοποιώντας τον όρο της Βελγίδας νεομαρξίστριας Σαντάλ Μουφ. Μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται ότι παγιώνεται ένα νέο πολυκομματικό πολιτικό σύστημα με κόμματα οιωνεί κυβερνητικούς εταίρους σε κυβερνήσεις συμμαχιών. Μια τέτοια ανακατάταξη του πολιτικού τοπίου θα είναι σε πλήρη αρμονεία με την κοινωνία και γι' αυτό χρήσιμη. Για όσο διαρκέσει στον ιστορικό χρόνο.

Δευτέρα 18 Ιούνιου λοιπόν. Ώρα για δουλειά. Σχηματισμός κυβέρνησης γρήγορα. Υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Διαπραγμάτευση για βελτίωση των μακροοικονομικών όρων του Μνημονίου. Εγκατάλειψη του πολιτικαντισμού. Δεν περπατάμε, πετάμε.


Sunday, June 17, 2012

Ν' αποφύγουμε μια καταστροφική περιπέτεια

Σήμερα εκλογές. Οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, που πλέον έχει μετατραπεί σε γενιά της μαζικής ανεργίας και των συμπιεσμένων αμοιβών, φαίνεται να θέλουν να ισχυροποιήσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο με ηγέτη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ελπίζουν σε μια ανατροπή της παλιάς πολιτικής τάξης, σε περιορισμό της λιτότητας, σε ενίσχυση της ανάπτυξης, σε περισσότερη δικαιοσύνη, σε τόνωση της εθνικής περηφάνειας έναντι στο γενικευμένο αίσθημα ταπείνωσης που έχει προκαλέσει η εικόνα του διασυρμού της χώρας στο εξωτερικό από τις συντηρητικές δυνάμεις.

Θα συμφωνούσαμε σε όλα αυτά, εάν οι επίδοξοι πολιτικοί εκφραστές τους είχαν τη σοβαρότητα ενός Ολάντ, και δεν ήταν κι αυτοί μέρος ενός εγχώριου παλιού πολιτικού σύστηματος. Παλιού όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά και σε νοοτροπίες. Η νέα μεταπολίτευση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η ανανέωση του παλιού με νέα μέσα. Ψήφιζοντας ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζουμε ΠΑΣΟΚ του '80 στη χειρότερή του μορφή. Κερασάκι στην τούρτα η κουλτούρα της ανυπακοής και της ανομίας που απ' το 89 και μετά πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας. Αντίστοιχα, η ανεξαρτησία που ευαγγελίζεται ο Καμμένος δεν είναι παρά η επίσημη είσοδος της συνωνομοσιολογίας, των ιπτάμενων δίσκων και της πολιτικής των σεραφείμ, των νεφελίμ και των χερουβείμ στο δημόσιο λόγο. Καμμένες αναλύσεις για καημένους ανθρώπους, βρίσκουν ακροατήριο σ' έναν ταλαιπωρημένο και έτοιμο να ελπίσει στα πάντα λαό.

Εμείς δεν στηρίζουμε τις δυνάμεις της αυταπάτης. Όλους όσους εκφράζουν παρωχημένες ιδέες, βγαλμένες από τα θέρετρα των μαχών οπισθοφυλακής ενάντια στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας,των θεσμών και της κοινωνίας. Όλους όσους μπλοφάροντας κινδυνεύουν να μας οδηγήσουν σε οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές περιπέτειες. Πάμε κόντρα σ' αυτό το ρεύμα.

Το δίλημμα για εμάς ξεκάθαρο. Ευρώ ή Δραχμή; Το ζήτημα δεν είναι απλά νομισματικό, αλλά βαθιά πολιτικό και κοινωνικό. Είναι ζήτημα γενεακής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ζήτημα υπαρξιακό. Θα συνεχίσουμε μέσα από μια πορεία επίπονης αναδιοργάνωσης του κράτους και της οικονομίας να βρισκόμαστε σε μια πορεία οικονομικής, θεσμικής και παραγωγικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη ή θα υποχωρήσουμε προς το Βαλκανικό μας παρελθόν; Της ρηχής ανάπτυξης, των διαδοχικών υποτιμήσεων σε ασταθές νόμισμα, της υπερχρέωσης, των ελαστικών και πελατειακών θεσμών, της δημαγωγικής πολωτικής πολιτικής πραγματικότητας;

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Ευρώπη των συντηρητικών της Μέρκελ δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Όμως, αν δεν μείνουμε στο παιχνίδι, και επιτρέψουμε στον ευατό μας να γίνει Ιφιγένεια, τότε θα χάσουμε το τρένο των θετικότερων εξελίξεων που μας επιφυλάσσουν οι αλλαγές των διεθνών γεωπολιτικών συσχετισμών.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που σήμερα ζητάνε ψήφο ευθύνης δεν άλλαξαν μυαλά. Όμως, έχουν φάει τόσο πολύ ξύλο κατά τη διάρκεια της κρίσης που πλέον είναι αλυσοδεμένοι σε μία μοναδική πορεία. Αυτή της υπεύθυνης διακυβέρνησης και των ριζικών αλλαγών. Αυτή η πορεία μπορεί να υποστηριχτεί ουσιαστικά μόνο σε συνεργασία με δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ και η Δημιουργία Ξανά-ΔΡΑΣΗ, οι οποίες μπορούν να γίνουν θεματοφύλακες της αποτελεσματικής και δίκαιης μεταρρύθμισης στη χώρα.

Είναι αλήθεια ότι δεν ελπίζουμε σε πολλά. Κρατάμε μικρό καλάθι. Ελπίζουμε πρωτίστως στον χρόνο που μπορεί να κερδίσει η χώρα για να κάνει ακόμα ένα βήμα προς την οριστική της διάσωση. Γι' αυτό στις 18 Ιουνίου χρειάζεται να υπάρξει σοβαρή κυβέρνηση, όσο το δυνατόν πιο μακράς πνοής. Κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, θα προχωρήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και στο μεταξύ, επειδή θα είναι αξιόπιστη, θα πετύχει τη χαλάρωση των όρων δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αναμφίβολα η Δευτέρα θα είναι μια δύσκολη μέρα, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Ας μην είναι, όμως, απόλυτα καταστροφική για τη γενιά μας.

Friday, June 15, 2012

Ο Μύθος της «Ανταγωνιστικής Δραχμής»

Των Βασίλη Αλεβιζάκου και Αλέξανδρου Αποστολίδη*

© G700

Την Κυριακή οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν όχι μόνο παράταξη αλλά και ποια Ελλάδα θέλουν. Αυτή η επιλογή απαιτεί όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση των δεδομένων, των εναλλακτικών επιλογών αλλά και των συνεπειών τους.

Ένας από τους πολλούς μύθους που έχει δημιουργήσει η κρίση στην ελληνική κοινωνία, και εντέχνως καλλιεργηθεί από τους εκπροσώπους της συμμαχίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων, είναι και αυτός της «ανταγωνιστικής δραχμής».

Το επιχείρημα είναι απλό: η «φθηνή» δραχμή θα ρίξει κάθετα το κόστος παράγωγης των ελληνικών προϊόντων και θα βελτιώσει θεαματικά την ανταγωνιστικότητα τους. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθεί η εξωστρέφεια της οικονομίας, θα  έχουμε επιτέλους εξαγωγές, ακόμα και (γιατί όχι;) θετικό εμπορικό ισοζύγιο. Άρα, δεν πρέπει να φοβόμαστε την επιστροφή στη δραχμή, αντίθετα θα έπρεπε να την επιδιώκουμε κιόλας.

If it sounds too good to be true then it probably is…

Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η επιστροφή στη δραχμή παρουσιάζεται συχνά σαν τέτοια ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.  Μια βασική ανάλυση των δεδομένων αλλά και η ιστορική εμπειρία δείχνουν το τι θα επακολουθήσει. Και δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Θα αυξηθούν οι εξαγωγές;

Καταρχάς, ο βαθμός εξωστρέφειας της Ελληνικής οικονομίας δεν φαίνεται να επηρεάζεται θετικά από την φθηνή δραχμή. Το 1980 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου ήταν 1$/42,6Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές 5,1 Δις. $. Το 2000 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου είχε πλέον εκτιναχτεί στο 1$/308,93Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές είχαν μόλις μετά βίας διπλασιαστεί στα 10,8 Δις.$.

Ακόμα ποιο ενδιαφέρον είναι το τι έγινε μετά. Από το 2001 μέχρι το 2008 οι ελληνικές εξαγωγές υπερδιπλασιαστήκαν από 10,4 Δις$ σε 25,5Δις.$. Η Ελλάδα του ακριβού ευρώ ήταν σαφέστατα πιο εξωστρεφής από την Ελλάδα της φθηνής δραχμής!

Φθηνά προϊόντα;
Δεύτερο  ζήτημα είναι ότι το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος δεν περιορίζεται στο κόστος εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του.

Ακόμα και προϊόντα με σημαντικό βαθμό ελληνικής προστιθέμενης αξίας ουσιαστικά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις εισροές από το εξωτερικό. Ο πρωτογενής αγροτικός τομέας π.χ. καταναλώνει εισροές ύψους 7%  από την ευρωζώνη (σπόροι, λιπάσματα, εργαλεία, ανταλλακτικά, σωλήνες κλπ).

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Εάν η συνολική παραγωγή είναι 10 Δις. Ευρώ και οι εισροές  από ΕΕ είναι 700 εκ., μια υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50% σε σχέση με το ευρώ θα αύξανε το κόστος παραγωγής κατά 350 εκ. Ευρώ!

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εάν αναλογιστούμε το τι πρόκειται να συμβεί σε μια σειρά από τομείς στους οποίους υποτίθεται ότι έχουμε και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα:
·    Στα τρόφιμα, αναψυκτικά και προϊόντα καπνού απαιτούνται εισροές 18% (4,2 Δις) ετησίως,
·    στα προϊόντα υφαντουργίας 34 % (2 Δις),
·    στα έπιπλα 33% (1 Δις).

Μπορεί σε πολλούς τομείς ο βαθμός ελληνικής προστιθέμενης αξίας να είναι σημαντικός, αυτό δεν σημάνει όμως ότι μπορεί και να απορροφήσει το επιπρόσθετο κόστος που συνεπάγεται η προμήθεια αγαθών από το εξωτερικό σε καθεστώς υποτιμημένης δραχμής για να συνεχιστεί η παραγωγή στα ίδια επίπεδα.

Συνεχίζοντας με το ίδιο σενάριο της υποτίμησης της νέας δραχμής κατά 50%, και με δεδομένο ότι στα τρόφιμα η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 39% (6,6 Δις) θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 2,1 Δις για εισαγωγές από ΕΕ! Αντίστοιχα, στα προϊόντα υφαντουργίας η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 45 % (941 εκ.) και θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 1 Δις ενώ στα έπιπλα με προστιθέμενη αξία 46% (569 εκ) θα χρειαστούμε άλλα 500 εκ. ετησίως.

Φυσικά, οι απαιτούμενες εισροές δεν περιορίζονται σε χώρες τις ΕΕ. Εάν προσθέσουμε και το κόστος εισροών από χώρες εκτός ευρωζώνης είναι προφανές ότι πολύ σύντομα δεν θα αξίζει να παράγουμε απολυτός τίποτα.

Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι προηγούμενες περιπτώσεις εξόδου της χώρας από καθεστώτα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών (Λατινική Νομισματική Ένωση και κανόνας του χρυσού) δεν συνοδεύτηκαν από αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα ενίσχυσαν την παρασιτική επιχειρηματικότητα και υπονόμευσαν το βιοτικό επίπεδο των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Έτσι, η  έξοδος της Ελλάδας από τον κανόνα του χρυσού τη δεκαετία του 30’ οδήγησε στη συγκρότηση μη ανταγωνιστικών (συνήθως μεταποιητικών) μονοπωλίων. Οχυρωμένες πίσω από τον προστατευτισμό του ελληνικού κράτους, μια ολόκληρη γενιά επιχειρήσεων ανδρώθηκε με κοινό χαρακτηριστικό τη συστηματική  επιδίωξη εξασφάλισης προσόδων μέσω της απόκτησης μη ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων.

Εδώ υπάρχει βέβαια και το αντεπιχείρημα ότι σε καθεστώς τελωνειακής ένωσης αυτό δεν μπορεί να συμβεί μια και δεν μπορούν να τεθούν τεχνητά εμπόδια ή ισοδύναμοι περιορισμοί στις εισαγωγές από χώρες της ΕΕ. Συμφωνούμε. Ωστόσο, έχουμε επιφυλάξεις για το πώς θα εξελιχθεί και η τελωνειακή ένωση (πιο σωστά, η συμμετοχή μας σε αυτήν) την επομένη μέρα  της αποχώρησης μας από την ευρωζώνη.

Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι την δεκαετία του ‘30, όπως και σήμερα, η αποσύνδεση από τον κανόνα του χρυσού παρουσιάστηκε από την αριστερά σαν «φιλολαϊκή» εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, η ακρίβεια που προκάλεσε η νέο-ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς και, κυρίως, ο πληθωρισμός ροκάνισαν τις αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης και έβαλαν φρένο στις φιλοδοξίες  της μικρής εργατικής τάξης.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα τότε; 

Όχι, επιλογές πάντοτε υπάρχουν. Δύσκολες επιλογές, αλλά σίγουρα επιλογές.

Όσο και να φαντάζει ανυπέρβλητη η κρίση σήμερα είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Τα πραγματικά ερωτήματα έχουν να κάνουν μόνο με τη χρονική διάρκεια της όπως και με το συνολικό κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Πόσο φτωχότεροι θα είναι οι έλληνες στο τέλος της κρίσης; Όσο καθυστερούμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ψάχνοντας μαγικές λύσεις, τόσο το χειρότερο για όλους.

Το πρόβλημα της Ελλάδας του χθες ήταν ότι είχε καταλήξει να υιοθετήσει ένα αναπτυξιακό πρότυπο το οποίο βασιζόταν σε μια περιορισμένη παραγωγική βάση ενώ συντηρούσε ταυτόχρονα και μια μαζική καταναλωτική κοινωνία. 

Αυτό είναι ένα λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβει η Ελλάδα του σήμερα.

Για να διορθώσει η Ελληνική οικονομία πρέπει να μεταφέρει πόρους από τους τομείς των μη εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών στους τομείς των εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων.

Η σύγχυση που θα προκαλούσε μια έξοδος από το ευρώ θα αποτελούσε τροχοπέδη σε μια τέτοια προσπάθεια, θα  τροφοδοτούσε τις κεντρόφυγες τάσεις του κομματικού συστήματος και θα προσέφερε ελάχιστα στην επίλυση των  προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. 
Πρέπει να την αποφύγουμε.

*Ο Βασίλης Αλεβιζάκος είναι πολιτικός επιστήμονας. Ο Αλέξανδρος Αποστολίδης είναι επίκουρος καθηγητής οικονομικής ιστορίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου. 

Wednesday, June 13, 2012

Οι αγωνιστές της Δραχμής

Διανύουμε πλέον την τελευταία βδομάδα πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Πρόκειται για μια υπαρξιακή για το μέλλον της χώρας αναμέτρηση καθότι η Βουλή που θα προκύψει και αναλόγως η Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα καθορίσει τη συλλογική μας πορεία στην ευρωζώνη, την ασφάλεια των καταθέσεων, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του κράτους, τις πιθανότητες και δυνατότητες για ανάκαμψη, την κοινωνική ομαλότητα και συνοχή. 

Η γενιά των 700 ευρώ, έχοντας  χωνευτεί πια στην κοινωνία της γενικευμένης επισφάλειας, κυριολεκτικά γονατισμένη από την κρίση και αηδιασμένη από την παραδοσιακή πολιτική τάξη της χώρας φαίνεται να αναζητάει την ελπίδα στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, με ηγέτιδα δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη. Για φαντασίωση, που αν επιδιώξουμε να κάνουμε πραγματικότητα, μπορεί να μας στείλει σούμπιτους στη δραχμή και τις βαλκανικές οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Τη στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση και να χαλαρώσει τους όρους βοήθειας προς χώρες οι οποίες προχωράνε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με επιτυχία. Αυτή ακριβώς τη στιγμή κινδυνεύουμε να γίνουμε η Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να προχωρήσει η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ευρώπη εδώ και βδομάδες θωρακίζεται για μια πιθανή έξοδο. Ας μην παίξουμε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.

Οι αγωνιστές ενάντια στις «ξένες κατοχικές δυνάμεις» και ταυτόχρονα υπέρμαχοι της μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, εφόσον επιμείνουν σ΄ αυτή τη θέση μετεκλογικά, χωρίς να βάλουν νερό στο κρασί τους, δεν πρόκειται παρά να αναδειχτούν σε αγωνιστές της δραχμής και πρωταγωνιστές του Δραχμαγεδώνα. Κρούουμε γι’ αυτό το καμπανάκι του κινδύνου για μία ακόμη φορά, όπως άλλωστε κάνουμε όλο αυτό το διάστημα.  Αλλάξαμε όνομα και προχωράμε σ’ ένα σατιρικό φωτοαφιέρωμα με τους αγωνιστές της δραχμής.  Είμαστε η γενιά των 700 ευρώ. Ας μη γίνουμε γενιά των 700 δραχμών. Είμαστε η γενιά Ιφιγένεια. Ας μη γίνουμε και χώρα Ιφιγένεια. 

Αλέξης Τσίπρας ο Μέγας Δραχμηλάτης


ΚαταΚαμμένε Έλληνα
 Σοφία Σακοράφα η νέα Μελίνα Μπουμπουλίνα
 Παναγιώτης Λαφαζάνης ο Θεωρητικός της Δραχμής
 Δημήτρης Στρατούλης Το συνδικάτο του εγκλήματος των καταθέσεων
 Για συλλέκτες Μανώλης Γλέζος Αιώνιος Έφηβος

Tuesday, June 12, 2012

Το αντιμνημονιακό μέτωπο οδηγεί την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα

Του Φώτη Γεωργελέ
Athens Voice, edito 395

Σιχαίνομαι τη φράση «εγώ τα είχα πει». Όχι απλώς γιατί δείχνει μνησικακία. Αλλά, κυρίως, γιατί υπονοεί ότι εσύ που τη λες, έχασες. Δεν εισακούστηκες, άλλες επιλογές έκανε η κοινωνία. Όμως ό,τι ζούμε αυτές τις μέρες, αυτό είναι. Η εκδίκηση της πραγματικότητας. Η θηριώδης προπαγάνδα που δυο χρόνια οδήγησε την κοινωνία στην παραφροσύνη, έφτασε στο τέλος της. Τώρα η ζωή εκδικείται.

Οι καρκινοπαθείς, οι εκατομμύρια Έλληνες που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, είναι σκηνές από το προσεχές μέλλον. Δυο χρόνια αντίστασης σε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων. Όχι στη μείωση της σπατάλης στα φάρμακα, που από 2 δις πήγε στα 8 μέσα σε λίγα χρόνια. Όχι στη μείωση του ποσοστού κέρδους. Όχι στη λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, τα απογεύματα. Όχι στην ενοποίηση των ταμείων. Όχι στη μείωση των πρόωρων συντάξεων. Όχι στον εξορθολογισμό των νοσοκομείων. Όχι στα γενόσημα. Απεργίες για την αποκλειστικότητα της συνταγογράφησης. Άρνηση ακόμα και για τα 3 ευρώ στα απογευματινά ιατρεία. Τώρα τα ταμεία δεν έχουν λεφτά, χρεοκόπησαν. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δεν χρειάζονται τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα βρουν λεφτά για να πληρώσουν εταιρείες και φαρμακεία που χρεοκοπούν. 

Όσοι κατάφεραν να πάρουν σύνταξη, μαθαίνουν έκπληκτοι ότι η καταβολή της θ’ αρχίσει σε ένα-δυο χρόνια. Συζητάμε αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στις 30 Ιουλίου. Θα είχαν σταματήσει οι πληρωμές νωρίτερα. Όμως το κράτος για να το αποφύγει, δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, διαγράφει τα χρέη του, χρωστάει 7 δις στις εταιρείες, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ, δεν εκταμιεύει τα κοινοτικά προγράμματα, μειώνει τις δημόσιες επενδύσεις. Για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του. Η επιλογή του έχει αποτέλεσμα χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν κάθε μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. Σιωπηλά. Όμως κι αυτό τελείωσε. Δεν φτάνει πια. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους τόκους στους τοκογλύφους, θα βρουν λεφτά στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων, τώρα θα βρουν λεφτά από τους Ρώσους, πετρέλαιο από τον Τσάβες. 

Όλο αυτό το διάστημα έχουμε πει πολλά και με μεγάλη σφοδρότητα για τα κυβερνητικά κόμματα. Που δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις, δεν τις υπεράσπισαν, καθυστέρησαν, οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Όμως, με την ίδια σφοδρότητα, πρέπει πια να μιλήσουμε για το αντιμνημονιακό μέτωπο που με τη στάση του τρέλανε τον κόσμο, έφτιαξε μια ψεύτικη πραγματικότητα, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αλλαγής και κατέληξε να εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. Η αντιμνημονιακή προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια διόγκωνε τα προβλήματα, τα προβλήματα ενίσχυαν το λαϊκισμό.

Εγκλωβισμένη η κοινωνία σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο του θανάτου, δεν μπορούσε να ξεφύγει, να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικράτησε, από δεξιά και αριστερά, το όλοι εμείς μαζί εναντίον των «ξένων» και των «εσωτερικών εχθρών». Ο πυρήνας δηλαδή της φασιστικής ρητορικής. Όχι απλώς ως κοινωνία δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα, αλλά πετάξαμε και την μπάλα στην εξέδρα.

Αρνηθήκαμε ότι έχουμε πρόβλημα παραγωγής, ότι έχουμε ελλείμματα, ότι χρειαζόμαστε δανεικά. Αρνηθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη από επείγουσες αλλαγές. Σε κάθε δομική αλλαγή, ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, ανοιχτά επαγγέλματα, γενόσημα, Καλλικράτης, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ήταν αντίθετοι.

Οι κομματικές αργομισθίες έδιναν μάχες καταγγέλλοντας την ηλεκτρονική διακυβέρνηση γιατί «μειώνει θέσεις εργασίας». Όσοι έκαναν περιουσία με μίζες κατήγγειλλαν τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis «χάλαγαν», τα συστήματα συνταγογράφησης δέχονταν «επίθεση από χάκερς». Οι κομματικές προσλήψεις κατηγορούσαν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Οι 200.000 μαϊμού συντάξεις κατηγορούσαν την «εξόντωση του κοινωνικού κράτους». Η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, το πελατειακό σύστημα, κάθε ευνοημένη επαγγελματική ομάδα, έδωσε αδιάλλακτη μάχη για να διατηρήσει προνόμια που για τον υπόλοιπο πληθυσμό ήταν αδιανόητα.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκπροσώπησε κάθε ιδιοτελές συμφέρον. Οι δυνάμεις της ακινησίας προσπάθησαν να παρουσιάσουν την καταστροφή ως αναπόφευκτη, να αθωώσουν την κοινωνία από τις ευθύνες της, να παρουσιάσουν την ήττα ως διέξοδο. Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι αγορές. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, «καλύτερα να χρεοκοπήσουμε παρά αυτό το μαρτύριο».

Δεν φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκόπησαν, δεν φταίει το κράτος που δεν έχει να πληρώσει μισθούς, δεν φταίει που τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα και δεν έχουν να πληρώσουν τους υπαλλήλους. Φταίει το μνημόνιο, όχι η πραγματικότητα. Φταίνε οι «ξένοι», που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των Ελλήνων γιατί τους ζηλεύουμε.

Η παλιά Ελλάδα δυο χρόνια αντιστάθηκε και κατάφερε να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής. Το αντιμνημονιακό μέτωπο θριαμβευτικά οδήγησε ολόκληρη την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα. Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. Ακόμα κι αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις νικήσουν στις επόμενες εκλογές, πιστεύω ότι θα κάνουν κάθε προσπάθεια για να μην κυβερνήσουν. Ζούμε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων.

Στις επόμενες βδομάδες η χώρα μας θα ξεκινήσει μια δύσκολη πια, καθυστερημένη επανάσταση που θα κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια ή θα οδηγηθεί στην ευθανασία. Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πιο σοφοί. Αφού απομυθοποιήσαμε το κυρίαρχο κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θα αντιληφθούμε όλοι μέσα σε λίγες μέρες και την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου.

Sunday, June 10, 2012

Time to think. Jump off the horse of deceitful ideology


By Silvia Ferara
Letter to G700

In 2008, during Obama’s campaign for the Presidency, the number of Americans who took to the polling stations to cast their votes rose by nearly 20% (56% versus 37% who voted in 2006). This was hardly a surprise: Obama’s message was almost evangelical in a sort of equal-rights, make-your-voice-count sort of way. It was a time to be inspired, to dare, and to believe in a new, and at the same time very old, message: fight for what is right. I remember thinking that young Europeans like me felt the contagion of that message and got carried away in the thought that a pacific revolution was imminent and profound.

In the span of four years things have changed to such a degree that high hopes, positivity, belief in the possibilities of a collective influence for the better seem elusive at best, forlorn and dismal at worst. Whatever happened to the economy has not only made us Europeans poorer, it has coloured and shaped the spirit of this time by creating a zeitgeist of darkness, whereby change can only mean ‘change for the worse’. But change is neither good nor bad, it just is. It’s up to us to make it positive in difficult times. Though every economist will tell you that the individual statistically has a near-to-zero impact on the result, voting is one such act that shapes the process. Loss of hope and discouragement can be, paradoxically, the best incentives to strengthen it, and a near-to-zero chance to make it count makes it count even more.

Whatever the Greeks do on the 17th June, they should not do it with their disheartened hearts, because the goal that they would reach would be that of voicing outrage rather than determining the possibilities for positive change. As far as protests go, abstention from voting is the most pernicious form of disillusionment and is as useless as being allured by the garish colours of the extremists’ flags. Ideologies of extreme action and, at the other end of the spectrum, total inaction are faces of the same hopeless coin, tossed by despair and panic rather than judgment.

In fact, if this is no time to hope, it is at least time to think. So, if I were Greek, I know what I would do in ten days: I would rush to the polling station, jumping off of the high horse of deceitful ideology and shunning the appeal of populism and I would use my humble vote, strong in the belief that it is but a small, invisible, and yet all-too-powerful neuron in the collective brain of Greece.

*Silvia Ferrara is University Professor in Rome

Wednesday, June 6, 2012

Το πρόγραμμα της Δραχμής

Διαβάσαμε αυτές τις μέρες το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόπειρα να μετατραπεί ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε mainstream κυβερνητικό αριστερό κόμμα, κάτι σαν ελληνικό ΑΚΕΛ, είναι αξιοσημείωτη. Δεν μπαίνουμε σε δίκες προθέσεων. Διατηρούμε όμως ισχυρές αμφιβολίες για τη ρεαλιστικότητα ενός τέτοιου στόχου. Τέτοιες διεργασίες πολιτικής μετάλλαξης, σύμφωνα άλλωστε και με την ιστορική εμπειρία, κρατούν χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν είναι ζήτημα λίγων ημερών. Το σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή,  ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει κατά πολύ από το να αποτελεί ένα αξιόπιστο κόμμα εξουσίας, το οποίο θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε για να μας βγάλει από την κρίση χωρίς να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες. Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή από τον πρόεδρο και τα ηγετικά του στελέχη επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό το συμπέρασμα: το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρόγραμμα της Δραχμής.

Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στηρίζει το Ευρώ, όσο και αν διατείνεται ότι το ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» είναι ψευτοδίλημμα που  «χρησιμοποιείται για να κρύψει τη μόνη υπαρκτή εξίσωση» ότι δηλαδή το «Μνημόνιο ισούται με επιστροφή στη Δραχμή», η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη.

Το δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή είναι πραγματικό. Τίθεται αμείλικτα μπροστά μας μια και η Ελλάδα θεωρείται συστηματικός Εμβληματικός Παραβάτης των συμφωνηθέντων και Ιδιαίτερη Περίπτωση χώρας που δεν μπορεί και δεν θέλει να αλλάξει:

- ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, στη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα  χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερη περίπτωση.  Οι οξυδερκείς παρατηρητές γνωρίζουν ότι η διατύπωση έβαλε το πρώτο λιθαράκι για το Grexit, την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση που αυτή κριθεί απαραίτητη με τρόπο που να απομονώνεται ο ελληνικός ηθικός κίνδυνος από την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

- παράλληλα η εμπειρία διαχείρισης της κρίσης έδειξε ότι η ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολό της έχει κατηγοριοποιηθεί ως αναξιόπιστη και ανίκανη να υλοποιήσει αποτελεσματικά και δίκαια τους στόχους του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής με συνέπεια η κοινωνία να έχει χάσει την πίστη ή έστω ανοχή της στις απαραίτητες θυσίες που πρέπει να γίνουν για να εξυγιανθεί η οικονομία.

- Πρόσφατα η ακυβερνησία, ο πολιτικός κατακερματισμός και η ανάδειξη ενός συμπαγούς μπλοκ ενάντια στον Μνημόνιο μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου ενίσχυσε την διάχυτη εδώ και καιρό αίσθηση ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά επίσης δεν θέλει να αλλάξει.

Σήμερα, δύο βδομάδες πριν από τις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, το πραγματικό εδώ και καιρό δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή παίρνει διαστάσεις γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται πια σε τροχιά εξουσίας, τροφοδοτεί καθημερινά τόσο την υπόθεση του Εμβληματικού Παραβάτη όσο και τη θεωρία της εθνικής ιδιαιτερότητας, της χώρας δηλαδή που δεν θέλει να συμμορφωθεί με τους κανόνες του παιχνιδιού. Με απλά λόγια, στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει: «είμαστε  παραβάτες, είμαστε ιδιαίτεροι, είμαστε Έλληνες».

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.

Ευθύς εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να ακυρώσει μονομερώς το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή και να το αντικαταστήσει με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση. Στη συνέχεια, αμέσως μετά τη μονομερή ακύρωση του Μνημονίου, η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Αναρωτιόμαστε, σκοπεύει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλει και το κούρεμα του χρέους;  Διότι για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν λέει κουβέντα στο πρόγραμμά του.

Πολύ απλά, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνονται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά τα άλλα θέλει την Ελλάδα στο Ευρώ και την ευρωζώνη, παραβιάζει την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού διπλωματικού πολιτισμού που ισχύει από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την αρχή του διεθνούς δικαίου pacta sunt servanda. Ότι οι Συνθήκες και οι Συμφωνίες υπάρχουν για να τηρούνται. Μόνο όταν αλλάζουν δραστικά τα δεδομένα και έπειτα από πολυμερή συνεννόηση δύναται να αλλάξουν και να ισχύσει η αντίστροφη αρχή του διεθνούς δικαίου rebus sic stantibus.
Όπως πολλάκις μας έχουν προειδοποιήσει οι εταίροι μας, όμως, μονομερής καταγγελία των συμφωνηθέντων σημαίνει πάγωμα της χρηματοδότησης της Ελλάδας, γεγονός που θα μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε από μόνοι μας το ευρώ για να μπορέσουμε να καλύψουμε υποχρεώσεις και βασικές ανάγκες με πληθωριστικές νέες δραχμές. Ήδη, ο Σοσιαλιστής και νέος σύμμαχος της Ελλάδας Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Πιερ Μοσκοβισί, παραδέχτηκε δημόσια ότι γίνονται σχέδια εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Πόσο πιο καθαρά να το πει κανείς;

Πραγματικά δεν έχει σημασία. Η ασυμβατότητα των πολιτικών που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν περιορίζεται στα μακροοικονομικά ζητήματα, στο μίγμα λιτότητας και ανάπτυξης και το πώς και σε ποιο πλαίσιο αυτά δύναται να αναθεωρηθούν. Δεν είναι μόνο η μονομερής ακύρωση του Μνημονίου το πρόβλημα. Αν βάλουμε το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίπλα στις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Πολιτικές θα δούμε ότι συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μία πλευρά ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, τα επιδόματα, το μεγάλο δημόσιο, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και το μεσογειακό κράτος παροχών. Ένας κόσμος μεταπολεμικών κλειστών οικονομιών που μας χαιρέτισε προ πολλού. Από την άλλη πλευρά η κοινωνική οικονομία της αγοράς με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, την εξωστρεφή πραγματική οικονομία, το επιτελικό κράτος-στρατηγείο και το αναπτυξιακό κοινωνικό κράτος σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά που λειτουργεί σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.

Διαβάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα πράγματα για εμάς είναι ξεκάθαρα. Δίπλα στην Ευρώπη του Ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει de facto την βαλκανική Ελλάδα της Δραχμής. Το πρόγραμμά του είναι το πρόγραμμα της Δραχμής.

Saturday, June 2, 2012

Ευθύνη όλων να αποφύγουμε τον Δραχμαγεδδών


Του Καλλικράτη
Επιστολή προς τη G700

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας 32 ετών με δύο παιδιά. Δεν είμαι των 700 ευρώ, απλά είμαι πολύ νέος για να μπορέσω να χωνέψω ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το να καταρρεύσει ολοκληρωτικά η οικονομία, και ότι ο ερχομός του Δραχμαγεδδών μετά τις εκλογές δεν θα μου επιτρέψει καν την πρόσβαση στις 700 δραχμές. Ήδη, ζούμε τις πρώτες επιπτώσεις του επικείμενου. Ο αποκλεισμός από ασφάλιση εισαγωγών και εισαγωγικές πιστώσεις στον οποίο προχώρησαν ορισμένοι ασφαλιστικοί οίκοι του εξωτερικού στερεί πρώτες ύλες για την διατήρηση της παραγωγικής βάσης, συρρικνώνει τις οικονομικές συναλλαγές και το εμπόριο και θέτει σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο την ήδη χτυπημένη από την ύφεση και την πιστωτική ασφυξία παραγωγή.

Ακόμα και τώρα που ατενίζουμε την άβυσσο, όμως, μυαλό δεν βάζουν μερικοί. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ ανά την Ελλάδα, ακούω πολλούς να περιγράφουν την κατάσταση, με τα ίδια λόγια, την ίδια ευκολία και την ίδια ελαφρότητα που επεδείκνυαν και τα χρόνια της ανεμελιάς, της καλοπέρασης, της αδιαφορίας, της διαπλοκής και της δημαγωγίας. Όλων αυτών των αντιλήψεων και των νοοτροπιών που μας έριξαν στα βράχια. Μόνο που τώρα, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι το επίπεδο διαβίωσής μας, αλλά το πώς θα επιβιώσουμε!

Το μόνο που ακούω αυτές τις μέρες είναι για τις ευθύνες των άλλων. Των έξω, του καπιταλισμού, του δικομματισμού και δεν συμμαζεύεται. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι αποφεύγει ο καθένας από εμάς, να σκιαγραφήσει, στο βαθμό που του αναλογεί, το πρόσωπό του στο κάδρο με τους υπαίτιους της εθνικής κατάρρευσης. Αυτοί όλοι που τώρα φωνάζουν, δεν ήταν στην πλειονότητά τους αυτοί που ευνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό κράτος που έκλεινε αγορές, ρύθμιζε επαγγέλματα, έθετε κατώτατες αμοιβές και ποσοστά, δημιουργούσε έργο απ’ το πουθενά, δεν άφηνε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός; Δεν είναι μήπως αυτοί που επέτρεψαν σ’ ένα φαύλο πολιτικό σύστημα να τους εκμαυλίσει; Ακόμη και σήμερα υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί οι οποίοι επειδή ακριβώς φέρουν το προνόμιο της υπογραφής επιβάλλουν αντίποινα στους απλούς Έλληνες πολίτες επειδή τους περικόψανε τους αδούλευτους μισθούς, τις πλασματικές υπερωρίες, τα εκτός έδρας  κλπ. Όλοι αυτοί λοιπόν ξαφνικά θυμήθηκαν ότι πρέπει να τιμωρήσουν τους υπαίτιους (δηλαδή τους άλλους) και το εργαλείο για αυτό είναι η εναλλαγή των κέντρων εξουσίας με μοναδικό κριτήριο το όνειρο για επαναφορά στις επάλξεις τους. Ζήτω το νέο ’81.

Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και καμιά φορά ως τραγωδία. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Όσο πρόλαβε ο καθένας να αποφύγει την ατομική του ευθύνη, πρόλαβε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, όλοι όσοι υπήρξαν απλά αγνοημένοι ή και θύματα των ευνοημένων του πελατειακού κράτους έχουν και αυτοί ευθύνη. Ο λογαριασμός της απόλυτης εθνικής τραγωδίας, θα βαραίνει ακόμη και τα ψάρια του Αιγαίου!

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να αναλογιστούμε τι διακυβεύεται στις εκλογές του Ιουνίου. Και δεν είναι μόνο η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Ο Δραχμαγεδδών δεν έχει να κάνει απλά με τα γνωστά περί κατάρρευσης του εισοδήματος και της αγοραστικής δύναμης στο 65%, τον τραπεζικό πανικό, το χάσιμο καταθέσεων και όλων αυτών των τρομακτικών αποτελεσμάτων μιας ασύντακτης χρεωκοπίας. Γεγονότα από ένα ζοφερό μέλλον που έχουν περιγράψει όλες οι μελέτες ξένων και εγχώριων αναλυτών.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη σε συνθήκες κατάρρευσης πολύ φοβάμαι ότι θα σημάνει το τέλος μιας ομαλής πορείας προς την Ευρώπη. Η μαύρη τρύπα της Βαλκανικής μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Οι Έλληνες θα γυρίσουμε πίσω στα χρόνια της ανυποληψίας, της απαξίωσης, της απομόνωσης, της ταπείνωσης, της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συρρίκνωσης και ακόμη χειρότερα του εθνικού διχασμού. Η αντίστροφη κατεύθυνση θα είναι πιο δύσκολη από την έως σήμερα γραμμικά ανοδική εξελικτική πορεία μας. Έννοιες και μηχανισμοί που σήμερα διασφαλίζουν τα ελάχιστα για ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος, θα αποτελούν αλήστου μνήμης χαρακτηριστικά. Οι περιορισμοί που μας θέτει η Τρόικα, θα αντικατασταθούν από την υποταγή στις διάφορες ντόπιες μαφίες, την ανομία που θα κυριαρχήσει οριζόντια, περιορίζοντας την οικογενειακή και ατομική αυτονομία, και ένα κράτος ανίκανο να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη. Ας δούμε λίγο τι έγινε στην Αργεντινή του χάους, όπου σε μία νύχτα το 40% του πληθυσμού πέρασε το όριο της φτώχειας, οι κατά τόπους περιφέρειες έκοβαν δικό τους χαρτονόμισμα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και ο στρατός βγήκε να φυλάει τις τράπεζες και τα κτίρια από την οργή της μάζας.

Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος με την ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και απογοητευμένος με τα μυαλά που κουβαλάμε σαν Έλληνες. Καταρχάς ουδέποτε καθίσαμε σοβαρά να συμβάλλουμε στη σύνταξη του προγράμματος μεταρρυθμίσεων. Δεύτερον, είναι ανήκουστο το ότι πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων όσα εργαλεία μας παρείχαν οι εταίροι μας για να μεταρρυθμίσουμε την χώρα. Είναι αξιολύπητο που δεν καταφέραμε να εφαρμόσουμε πέντε αλλαγές στο όνομα των συντεχνιών και του κομματισμού.

Είμαι νέος και δεν εμπιστεύομαι την παρούσα πολιτική τάξη, γιατί είναι αδύναμη και διεφθαρμένη ηθικά. Οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είναι ανθρωπάκια που δεν ξέρουν τι θα πει στήνω επιχείρηση και οικογένεια,. Είναι μικροί για τέτοια μεγάλα γεγονότα. Όμως η δημοκρατία μπορεί να μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητώ, αλλά δεν μου δίνει το δικαίωμα να αυτοκαταστραφώ. Για αυτό όσο θυμό και οργή να έχουμε, δεν θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε διολισθαίνοντας  στο λάθος. Και το λάθος είναι ένα: η επικράτηση των νεολαϊκιστών κάθε πλευράς: των εμπόρων ψευδαισθήσεων και αυταπατών, των οπαδών της συνωμοσίας, των πατριδοκάπηλων και των υπάλληλων του λόμπι της δραχμής. Το συνονθύλευμα βολεμένων και επικίνδυνων προσωπικοτήτων  που για δεκαετίες τώρα πληρώνονται από εμάς για να κάθονται στα πεζοδρόμια ή να βγαίνουν στις τηλεοράσεις να φιλολογούν για τον πόνο μας. Το χρωστάω στα παιδιά μου για αυτό και θα παλέψω να επικρατήσουν οι δυνάμεις του ευρώ.

Wednesday, May 30, 2012

If Greece go out of Euro


Έτσι ξεκίνησε ο Αλέξης Τσίπρας από το CNN την προειδοποίηση για τις ανυπολόγιστες συνέπειες της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη. Μόνο που η Ευρώπη το τελευταίο οκτάμηνο προετοιμάζεται ηθικά και πολιτικά για τη μεγάλη ρήξη. Το «σενάριο Ιφιγένεια» ωριμάζει συνεχώς και εμείς το ενισχύουμε. Κεντρικό σημείο της αφήγησης αυτής είναι ότι η «Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει». Είναι μία εγγενώς βαλκανική χώρα, αν όχι Βοσνία, μάλλον μια Βουλγαρία που έγινε δεκτή στον σκληρό πυρήνα χάρη στα μαγειρεμένα στοιχεία. Ας κόψουμε, λοιπόν, το σάπιο δάχτυλο για να σταματήσουμε τη σήψη. Αφελής και ανιστόρητη η αφήγηση;

Αναμφίβολα. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι ότι πείθει όλο και περισσότερο, κερδίζει έδαφος, χαλαρώνει τις αντιστάσεις και εξελίσσεται σε U-Turn της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ακριβώς επειδή οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για όλους, το γερμανικό κατεστημένο θα επιχειρήσει να πείσει τους Γερμανούς πολίτες για την ανάγκη χρηματοδότησης του project Ευρώπη και Ανάπτυξη. Οι νότιοι θα πείσουν τους λαούς τους για την ανάγκη να παραδώσουν ουσιαστική εξουσία στις Βρυξέλλες για να μην κυλήσουν στη ζώνη της εξορίας μαζί με την Ελλάδα, και η Ελλάδα θα γίνει η Ιφιγένεια μένοντας διασωληνωμένη με μεσογειακά προγράμματα νέου τύπου εκτός σκληρών πυρήνων και περιφέρειας. Μόνη της.

Θα πουλάμε βέβαια σε μερικά χρόνια στους τουρίστες σαν καλοσυνάτοι ιθαγενείς εκτός από Περικλή και το λίκνο της δημοκρατίας, Αλέξη Τσίπρα, Πάνο Καμμένο και σία μαζί με την ιδέα του λίκνου της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Αλλά το πισωγύρισμα θα είναι μεγάλο και ο ακρωτηριασμός οδυνηρός. Γιατί όσο και αν το παραγνωρίζουμε, η Ευρώπη δεν είναι μόνο τα χαμηλά επιτόκια που απολαμβάναμε έως πρόσφατα ούτε τα χρηματοδοτικά προγράμματα και τα μικρά και μεγάλα έργα.

Η Ευρώπη για την Ελλάδα είναι η Ιθάκη της. Είναι από εκεί που ξεκίνησε και εκεί που συνεχώς γυρνά. Είναι η προσδοκία των Ελλήνων για ώριμη δημοκρατία, στέρεους θεσμούς, ανοιχτά σύνορα, ευκαιρίες και δυνατή διεθνή φωνή. Είναι η ελπίδα για μια κοινωνία δίκαιη και κινητική.

Και αν όλα αυτά φαίνονται μακρινά και άφταστα στη σημερινή κατάσταση, σίγουρα θα ενταφιαστούν στον βαλκανικό μας τάφο.

Το ζήτημα δεν είναι να πείσουμε τη Ρόζα και την ΚΟΕ να αγκαλιάσουν τη σοσιαλδημοκρατία και να μην καταγγείλλουν τη δανειακή σύμβαση. Το στοίχημα είναι να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό, να πάρουμε βαθιές ανάσες και να ξεκινήσουμε καμιά ρημάδα από τις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Το στοίχημα είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, αλλάζοντας και περιμένοντας την αλλαγή στην Ευρώπη.

Monday, May 28, 2012

Ο χρόνος μας τελειώνει

Του Φώτη Γεωργελέ
Edito 393 - Athens Voice

Αυτή τη στιγμή ένας ολόκληρος πλανήτης παρακολουθεί με ανησυχία μια χώρα να ετοιμάζεται για άτακτη χρεοκοπία. Εμείς κατηγορούμε «τα κανάλια» γιατί «τρομοκρατούν το λαό». Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς θέτει την τελική ερώτηση: Μέσα ή έξω. Εμείς κατηγορούμε τα «εκβιαστικά διλήμματα».

Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα καθορίζει την πραγματικότητα. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Ζούμε σε μια ελληνική εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό είμαστε από δω και πέρα, και κάθε μέρα, έτοιμοι να μας συμβεί το «ιστορικό ατύχημα» στην πραγματική ζωή.

Στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα κομματικά γραφεία το πολιτικό σύστημα δίνει μάχες μόνο του, με τον εαυτό του, στραμμένο προς τις δημοσκοπήσεις, το συσχετισμό δυνάμεων, τις διερευνητικές εντολές, τις εκλογές. Αποκρούει, απαγκιστρώνεται, επαναδιαπραγματεύεται, επανεξετάζει, ακυρώνει, διαγράφει, καταγγέλλει, καταργεί. Μόνο του. Έχει χρησιμοποιήσει όλα τα ρήματα μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς να διαπραγματευτεί με κανέναν. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι παρακολουθούν με απορία και περιέργεια αυτά τα περίεργα είδη ανθρώπων που ονομάζονται  Έλληνες πολιτικοί, «αριστεροί οικονομολόγοι». Μια πολιτική στραμμένη προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Φτιαγμένη για κομματικές πελατείες, όχι για πολίτες. Προσανατολισμένη σε κομματικά ποσοστά, όχι στα προβλήματα του κράτους.

Λέμε τι θέλουμε. Μόνοι μας. Όποιος θέλει τα πιο πολλά, είναι περισσότερο «φίλος του λαού». Θέλουμε να παίρνουμε δάνεια, αλλά χωρίς τους όρους των δανειακών συμβάσεων. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ, αλλά χωρίς να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Θέλουμε τα λεφτά τους, αλλά να «απελάσουμε» την τρόικα. Χρειαζόμαστε τα λεφτά τους, αλλά όσοι μας δανείζουν είναι τοκογλύφοι. Κι εγώ ήθελα να γίνω Τζιμ Μόρισον και μετά Πασκάλ Μπρυκνέρ. Δεν έγινα. Η ζωή δεν συμφώνησε. Αμφιβάλλω αν θα συμφωνήσει ο πλανήτης ολόκληρος με τις επιθυμίες μιας χώρας 10 εκατομμυρίων. Στηριζόμαστε, ακόμα, στην ωριμότητα του παγκόσμιου συστήματος που προσπαθεί να αποφύγει τις αναταράξεις. Δεν έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην ωριμότητα αυτή. Ο χρόνος μας τελειώνει.

Η ευρωπαϊκή κοινότητα, οι λαοί των άλλων χωρών, μας παρακολουθούν με απορία. Όσο περισσότερο κοντά μας είναι, όσο πιο προοδευτικοί, τόσο με μεγαλύτερη απορία. Λέμε ότι το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει, τα αυστηρά δημοσιονομικά προγράμματα θα χαλαρώσουν. Αυτό που λένε στον υπόλοιπο κόσμο ηπιότερη προσαρμογή δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε εμείς. Όταν λένε αντιμετώπιση της λιτότητας, εννοούν να κάνουν περισσότερα προς αυτή την κατεύθυνση απ’ όσα κάνουν ήδη. Να επιμηκύνουν δηλαδή τα δάνεια, όπως τα πήγαν στο 2040. Να μειώσουν ακόμα περισσότερο τα επιτόκια. Να διαγράψουν κι άλλο χρέος. Να μη βάζουν τόσο αυστηρά χρονοδιαγράμματα, να μας αφήσουν λίγο χρόνο περισσότερο για να αλλάξουμε τις παρωχημένες δομές.

Εμείς όμως δεν ζητάμε τίποτα απ’ αυτά. Ζητάμε να μην αλλάξουμε ακριβώς αυτές τις παρωχημένες δομές. Να μην καταργήσουμε τους χιλιάδες οργανισμούς, νομικά πρόσωπα, φορείς, εκ των οποίων ο ένας στους τρεις είναι πρακτικά ανύπαρκτος. Να μη μειώσουμε το ρόλο του κράτους-επιχειρηματία, να μην ιδιωτικοποιήσουμε επιχειρήσεις παθητικές, αν και μονοπώλια, που είναι παθητικές ακριβώς για να κερδίζει η κομματική γραφειοκρατία. Να μην αξιοποιήσουμε τη δημόσια γη για να την οικειοποιούνται τα Βατοπέδια. Να μη συγχωνεύσουμε τα 2.000 τμήματα του δημοσίου που έχουν μόνο τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Να μην ανοίξουμε τις αγορές, να μην ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα, να μη σταματήσουμε να φυτεύουμε ανά την επικράτεια κρατικά μέσα ενημέρωσης, σχολές και στρατόπεδα, για να συνεχίζεται η λεηλασία.

Αυτά δεν θα τα δεχτεί κανείς. Γιατί αυτά δημιουργούν τα ελλείμματα, εμποδίζουν την ανάπτυξη. Δυστυχώς, παρά τους μύθους, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε ήδη και μάλιστα πολύ καλά όλο αυτό το διάστημα. Προσπαθώντας να μη θίξει τα παγιωμένα συμφέροντα. Κρυμμένο πίσω από οριζόντιες μειώσεις και φόρους που το ίδιο επέβαλε για να μην προχωρήσει σε κάθετες μεταρρυθμίσεις, κατηγορεί τους «ξένους» για το αδιέξοδο.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου φτάσαμε με το παραπλανητικό δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου πάμε με το πιο πραγματικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Μόνο που κι αυτό το δίλημμα είναι οπισθοδρόμηση σε σχέση με την κατάστασή μας δυο χρόνια πριν. Όταν ξεκινήσαμε συζητούσαμε για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Τώρα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Έχει επικρατήσει η ατζέντα του αντιμνημονίου.

Το παρωχημένο σύστημα εξουσίας αντέδρασε στις απειλές, αμφισβητώντας και την ίδια την εθνική επιλογή της σύνδεσης με την Ευρώπη: Μόνο αν δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους. Αναδιατάσσοντας το πολιτικό σκηνικό και εκβιάζοντας, προειδοποιεί προς πάσα κατεύθυνση: Αν τα πρώην μεγάλα κόμματα παριστάνουν ότι θα προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζονται έστω και στα λόγια, υπάρχουν κι άλλοι εκλεκτοί που τις αμφισβητούν ευθέως. Δεν θα αποκρατικοποιήσουν, αλλά θα κρατικοποιήσουν και τα υπόλοιπα. Δεν θα μειώσουν την κρατική γραφειοκρατία, θα προσλάβουν κι άλλους. Δεν θα μειώσουν τα ελλείμματα, θα τα αυξήσουν. Έστω κι αν αυτό σημαίνει τύπωμα πληθωριστικών δραχμών.

Το μήνυμα ελήφθη. Το σύστημα αλλάζει πρόσωπα για να μείνει ίδιο. Συντεχνίες, κρατική γραφειοκρατία, συνδικαλιστές κρατικών επιχειρήσεων, πελατειακές ομάδες ορφανές από το Πασόκ, επιχειρηματικότητα της δραχμής, μετακινούνται με μεγάλη ευκολία σε όλο το διάνυσμα από τα δεξιά ως τα αριστερά, αρκεί να υπερασπίσουν την ακινησία.

Κανείς δεν τοποθετείται επί των πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Ποιο πρόγραμμα, ποιες μεταρρυθμίσεις. Πώς θα μειωθούν τα ελλείμματα χωρίς οριζόντιες μειώσεις, πώς θα λειτουργήσει ο αποδιοργανωμένος δημόσιος τομέας, πώς θα μειωθεί το κόστος του για να μη χρεοκοπήσει τελείως ο ιδιωτικός τομέας. Θετική πρόταση δεν υπάρχει, γιατί το συντεχνιακό πολιτικό σύστημα ούτε φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρξει μια χώρα που παράγει, χωρίς να ζει από τα δανεικά. Το πραγματικό δίλημμα, εκσυγχρονισμός ή οπισθοδρόμηση, έχει απομακρυνθεί. Αυτή η χώρα αναρωτιέται ακόμα τα βασικά, αν θα είναι στην Ευρώπη ή την Αφρική.

Thursday, May 24, 2012

Δεν θα αφήσω να πέσει κι άλλο το βιοτικό μου επίπεδο


Του Σκεπτόμενου Πολίτη
Επιστολή προς τη G700

Είμαι ένας νέος γύρω στα τριάντα, εργαζόμενος σε όλη του τη ζωή στον ιδιωτικό τομέα. Ξεκίνησα πριν από μερικά χρόνια να εργάζομαι με έναν μισθό λίγο χαμηλότερο των 700 ευρώ και σήμερα μετά κόπων και βασάνων έχω φτάσει να θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν από τους τυχερούς που συνεχίζει να αμοίβεται με 1000 ευρώ .

Αυτό οφείλεται στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν και οι οποίες είναι πιο δύσκολες από ό,τι τις φανταζόμουν 2 χρόνια πριν, όταν και μπήκαμε στο Μνημόνιο. Αρκετά απο τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν άδικα και δυσβάσταχτα, κυρίως για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Όμως, δε φταίει μόνο το Μνημόνιο για τη σημερινή κατάσταση, φταίμε κι εμείς που ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, αδιαφορόντας για τα σημάδια που ερχόντουσαν εδώ και χρόνια. Στη φούσκα που είχαμε δημιουργήσει, ζούσαμε καλά χωρίς να μας ενδιαφέρει το αύριο, ζούσαμε με δανεικά και όταν ήρθε η ώρα να τα πληρώσουμε δεν είχαμε τα χρήματα. Οπότε αναγκαστικά, χωρίς άλλες εναλλακτικές λύσεις, οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο.

Μέσα σ’ αυτό, όμως, δεν αναφέρονται μόνο μέτρα φοροεισπρακτικού χαρακτήρα αλλά και αρκετές σοβαρές  μεταρρυθμίσεις με σκοπό την αλλαγή και τον εκσυχρονισμό του τρόπου λειτουργίας του κράτους μας, καθώς και μέτρα για την αύξηση και τόνωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομία μας. Κινήσεις για τις οποίες είχαμε προειδοποιηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν από τη Διεθνή κοινότητα και οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν εφαρμόζονται από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Για παράδειγμα, αδυνατώ να χωνέψω ότι έπρεπε να έρθει η Τρόικα για να γίνει καταμέτρηση των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων!

Σίγουρα ο δρόμος που διανύουμε δεν είναι έυκολος, κάθε άλλο, έχει πολλά εμπόδια και δοκιμάζονται οι αντοχές μας σαν κοινωνία. Όμως αν τα καταφέρουμε – και προσωπικά πιστεύω ότι αν θέλουμε μπορούμε – θα αποκτήσουμε μια κοινωνία πιο αξιοπρεπή, πιο δυνατή, με περισσότερη συνοχή και αλληλεγγύη, που θα έχει καταφέρει να βγει από τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης στορίας της από την Μεταπολίτευση και μετά. Θα έχουμε έναν ευρύτερο δημόσιο τομέα, πιο παραγωγικό και συνεπή απέναντι στον πολίτη κι έναν υγιή ιδιωτικό κλάδο έτοιμο να εκμεταλλευτεί στο έπαρκο τις ευκαιρίες και τα πλεονεκτήματα που μας παρέχει το ευρώ.

Ωστόσο, για να γίνουν όλα αυτά πράξη, πρώτα από όλα οφείλουμε να αλλάξουμε, να είμαστε ειλικρινής με τους ίδιους μας τους εαυτούς, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μιλήσουμε ανοιχτά, αφήνοντας στο συρτάρι τις ιδεολογικές μας ταυτότητες και τα κομματικά κριτήρια, αλλά βάζοντας επιτέλους το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον του τόπου πάνω από το προσωπικό μας.

Ο άλλος δρόμος που διατυμπανίζουν οι ψευτοπροοδευτικοί των κομμάτων της Αριστεράς, την καταγγελία, δηλαδή, της σύμβασης και την άρνηση εξόφλησης των δανείων, θα οδηγήσει τη διεθνή κοινότητα να σκληρήνει τη στάση απέναντί μας, ζητώντας να της επιστραφούν τα χρήματα που μας δάνεισε την τελευταία διετία, ενώ και ο υπόλοιπος κόσμος εξαιτίας της αφερεγγυόυτητάς μας θα μας γυρίσει την πλάτη.

Φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης θα είναι η Ελλάδα να αναγκαστεί απο μόνη της να ζητήσει την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ, ώστε να έχει τη δυνατότητα να τυπώσει χρήματα που θα είναι αναγκαία για  να καλύψει τις εσωτερικές τις ανάγκες. Χρήματα που όμως θα είναι ουσιαστικά χωρίς κανένα αντίκρισμα, πληθηρωστικά, ενώ ένας ολόκληρος λαός θα έχει χάσει  ξαφνικά όλες τις καταθέσεις του και τις αποταμιεύσεις του, τους κόπους μια ζωής. το βιωτικό μας επίπεδο θα εξευφτελιστεί τελείως, σα μέτρο σύκρισης δεν θα έχουμε πλέον την Πορτογαλία ή την Ισπανία αλλά την Αίγυπτο και την Τουρκία, λαούς με τους οποίους δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν θέλω να φτάσει  το βιoτικό μου επίπεδο να είναι χαμηλότερο από όταν ξεκινούσα την καριέρα μου και την εργασιακή μου εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα! Αντιθέτως, εύχομαι αυτοί οι λαοί να ανεβάσουν το βιoτικό τους επίπεδο το ταχύτερο δυνατό – δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έκανε τα πάντα να ενταχθεί στην Ε.Ε. αλλά μάλλον θα εγκατέλειψε αυτή την ιδέα έστω προσωρινά, λόγω της ρευστότητας που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη.

Και το κύριο ερώτημα είναι, τί θα γίνει εκείνες τις κρίσιμες ώρες που θα ακουλουθήσουν αυτών των γεγονότων; Ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του; Ένα είναι βέβαιο, ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και θα ζητήσει με τους πλέον άγριους τρόπους εξηγήσεις για όλα όσα του συνέβησαν, ζητώντας ακόμα και εκδίκηση. Οι πρώτοι που θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτό το κοινό θα είναι αυτοί που σήμερα το παίζουν προοδευτικοί και σωτήρες αυτού του τόπου, οι οποίοι τώρα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χαϊδεύουν αυτιά και να εκμεταλλεύονται τη λαική δυσαρέσκεια για τα μέτρα του Μνημονίου. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν  έχουνε αντιπροτείνει κάτι ουσιαστικό και εφαρμόσιμο για τα δεδομένα της κατάστασης.

Προσοχή, δε λέω ότι το Μνημόνιο είναι τέλειο, όχι. Χρειάζονται αλλαγές, που είναι απαραίτητες για να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά.Επιπλέον, εχω την πεποίθηση πως αρκετοί απο εκείνους που αντιδράνε συνήθως το κάνουνε διότι ξεβολεύονται από μια κατάσταση ή υπερασπίζονται συντεχνιακά συμφέροντα και με την καλή τους ρητορική έχουνε καταφέρει να παραπλανήσουνε τον κόσμο, κρύβοντας τον απώτερο σκοπό τους.

Πριν λίγα χρόνια διαμαρτυρόμασταν για τον χαμηλό βασικό μισθό των 700 ευρώ. Εάν επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις, το ποσό αυτό θα μοιάζει σαν όαση μπροστά σε μισθούς των 180.000 δραχμών που θα προκύψουν... Εμείς οι νέοι της δικής μας γενιάς είμαστε εκείνοι που πλήττονται περισσότερο από όλους. Δεν πρέπει να  επιτρέψουμε σε αυτές τις δυνάμεις να καταστρέψουν το μέλλον μας.



Monday, May 21, 2012

Εκλογές Δημοψήφισμα για το Ευρώ


Ακούμε αυτές τις μέρες ότι στις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου το διακύβευμα είναι η κατάργηση του Μνημονίου. Ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι τεχνητό, κατασκευασμένο στο πλαίσιο μιας σκόπιμης πολιτικής εκφοβισμού και τρομοκράτησης των Ελλήνων πολιτών. Σύμφωνα με τους άτυπους νικητές των προηγούμενων εκλογών, τον κ. Πάνο Καμμένο και τον νέο πολιτικό αστέρα, κ. Αλέξη Τσίπρα, «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εξόδου της χώρας από το Ευρώ». «Αυτά τα λένε για να μας φοβίσουν». «Τώρα είναι η πρώτη φορά που διαπραγματευόμαστε». «Οι Ευρωπαίοι», φοβούμενοι το ελληνικό «μπαμ» που θα συμπαρασύρει στην άβυσσο τη ζώνη του ευρώ, «έχουν κωλώσει».

Πρόκειται για ένα ακόμα τεράστιο ψέμα από πλευράς πολιτικών. Για μία ακόμη απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών. Για σκόπιμα καλλιεργούμενες φαντασιώσεις. Για εμπόριο ψευδαισθήσεων στις πλάτες ενός λαού, που θέλει να βρει λίγη ελπίδα μέσα στη γενικότερη κατάσταση παρακμής, μιζέριας και αισθήματος ταπείνωσης που βιώνει.

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όμως, το δίλημμα είναι σαφές: ευρώ ή δραχμή; Ευρωζώνη ή Νοτιοανατολική Ευρώπη; Ευρώπη ή Βαλκάνια; Το δίλημμα είναι απόλυτα πραγματικό και ας το ξορκίζουν ως τρομοκρατικό. Τίθεται αμείλικτα μπροστά μας από την ίδια τη ζωή.

Καταρχάς, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» το έθεσαν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν αποπειράθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι των μέτρων του Μνημονίου ΙΙ. Τώρα το ζήτησαν και με επίσημο δημοψήφισμα απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντας μάλιστα ότι έκαναν λάθος που δεν επέτρεψαν το δημοψήφισμα να συμβεί τότε.

Δεύτερον, οι πολίτες είναι ήδη τρομοκρατημένοι. Τρομοκρατημένοι από την ισχυρή άνοδο ενός ανεύθυνου λαϊκιστικού μπλοκ. Η άτακτη φυγή καταθέσεων σε τράπεζες του εξωτερικού την περασμένη βδομάδα, που λίγο έλειψε να εξελιχτεί σε άτακτο bank run, έδειξε ακριβώς αυτή τη συνειδητοποίηση. Ότι μπροστά στην προοπτική μιας διαφαινόμενης βαλκανικής οπισθοδρόμησης που συνεπάγονται η ακυβερνησία, η φαρσοκωμωδία Στρατούλη με τις καταθέσεις, οι δηλώσεις στελεχών ότι δεν μας προβληματίζει η δραχμή και τα νταϊλίκια τύπου μονομερής καταγγελία του Μνημονίου και του χρέους, οι Έλληνες είναι έτοιμοι να ψηφίσουν βγάζοντας τα λεφτά τους από τις τράπεζες και μεταφέροντας τα στο εξωτερικό. Είναι έτσι έτοιμοι να στείλουν αδιάβαστα όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια σωτηρίας της χώρας ένθεν κακείθεν, είτε είναι αυτά ευρωπαϊκά, είτε εγχώρια αριστερά.

Η ανησυχία αυτή έχει βάση. Ο ίδιος ο πρώην Πρόεδρός του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέκος Αλαβάνος, επισήμανε ότι η πολιτική Τσίπρα είναι ασύμβατη με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και ότι καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει ανοιχτά την έξοδο από το ευρώ και τη μετάβαση στη δραχμή. Ο Αλαβάνος είναι ειλικρινής. Το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ευθεία αντίθεση, όχι μόνο με τα συμφωνηθέντα του Μνημονίου ΙΙ, αλλά και την ίδια την οικονομική φιλοσοφία της ευρωζώνης και της ΕΕ.

Και δεν αναφερόμαστε στο αίτημα χαλάρωσης της λιτότητας, με το οποίο όλοι οι σώφρονες και προοδευτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, πλην γερμανικής ηγεσίας, συμφωνούν. Ούτε εννοούμε την αδήριτη ανάγκη να γίνει η Ευρώπη πραγματική οικονομική ένωση, με την ΕΚΤ να μπορεί να λειτουργεί ως δανειστής εσχάτης ανάγκης των κρατών, τον κοινοτικό προϋπολογισμό να παίζει σταθεροποιητικό ρόλο και την ΕΕ να μπορεί να εκδώσει ευρωομόλογα. Αυτά είναι όλα υπαρκτές και επίσημες πολιτικές πρωτοβουλίες και προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ήδη, από το 2008. Σήμερα τις θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων επιτακτικά πια ο νέος Γάλλος Πρόεδρος, κ. Hollande.  Το να επιχειρεί να τις πιστωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ανυποψίαστων ψηφοφόρων είναι τουλάχιστον κωμικό.

Το πραγματικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό αντανακλάται στις διάφορες προγραμματικές διακηρύξεις του είναι αντι-ευρωπαϊκό. Φιλο-ευρωπαϊκό μόνο με γεωγραφικούς όρους είναι. Σύμφωνα με τις πολιτικές για μια «άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη»:
- Οι Τράπεζες θα κρατικοποιηθούν.
- Οι ΔΕΚΟ θα επανακρατικοποιηθούν (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς)
- Οι βασικές παραγωγικές μονάδες θα επανακρατικοποιηθούν (λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος).
- Ο κατώτερος μισθός θα επανέλθει αμέσως στο ύψος που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
- Oι συμβασιούχοι του Δημόσιου τομέα θα «τακτοποιηθούν».
- Τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών θα ρυθμιστούν και αν ο οφειλέτης βρίσκεται κάτω από το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, θα διαγράφεται μέρος ή το σύνολο του χρέους.

Πώς θα γίνουν όλα αυτά;

- Με καταγγελία/αναθεώρηση/επανδιαπραγμάτευση του Μνημονίου
- Με αναστολή της εξυπηρέτησης του χρέους, διαπραγμάτευση για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης
- Με επαρκή φορολόγηση του πλούτου, των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων (φορολογικός συντελεστής 75%, πάταξη φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και διαφάνεια)
- Με φορολόγηση του τζίρου των επιχειρήσεων κατά 1% ακόμα κι αν αυτές είναι ζημιογόνες (Μήλιος)
- Με "αξιοποίηση" των καταθέσεων για αναπτυξιακούς σκοπούς (Στρατούλης)
- και υποχρεωτικό δανεισμό 100 ευρώ/μήνα για όσους δηλώνουν εισόδημα πάνω από 20.000 (Γλέζος)

Δυστυχώς, αυτές ακριβώς είναι οι κρατικιστικές πολιτικές που ακολούθησαν με διάφορες παραλλαγές και ορισμένες παρεκκλίσεις τα δύο μεγάλα πελατειακά κόμματα μεταπολιτευτικά. Αυτές εξέθρεψαν τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα, κατέστρεψαν τη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή και τις εξαγωγές, κατέστησαν την ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα κρατικοδίαιτη και εμπόδισαν να γίνουν μεγάλες ξένες επενδύσεις στη χώρα. Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική που δημιούργησε ένα ρηχό μοντέλο ανάπτυξης και εν τέλει γέννησε το φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ. Αυτή ακριβώς την πολιτική δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε ως μέλη της Ευρωζώνης, παρά μονάχα μόνοι μας, ως μια περιθωριακή βαλκανική χώρα. Αυτή ακριβώς η πολιτική, όμως, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη γενιά των 238.525 (000.000…) δραχμών. Σ' αυτή ακριβώς την πολιτική πρέπει να αντισταθούμε.