To παρόν του μέλλοντός μας

Από τον Γιάννη Σελιμά*

Μέσα σε κάθε παρόν κρύβεται ένα μέλλον. Την ιστορία την γράφουν οι παρέες. Το παρόν της κάθε παρέας κρύβει λίγο από το μέλλον μας.

Πώς γεννιέται το μέλλον;

Μήπως με το να μας λένε οι μεγαλύτεροι «το μέλλον σας ανήκει» και ουσιαστικά να μας εξορίζουν διαρκώς σε μια εντελώς ασαφή επικράτεια του χρόνου;

Μήπως με το να μας χαρακτηρίζουν «η γενιά του φραπέ» και να μη μας δίνουν ευκαιρίες για εργασία, παιδεία και κατάρτιση;

Το μέλλον δεν χαρίζεται από κανέναν, το μέλλον κερδίζεται.

Και αυτή τη μάχη αργά η γρήγορα θα τη δώσει η γενιά μας , αν δεν θέλουμε απέναντι στους «baby boomers» να γίνουμε οι «baby losers».

Βέβαια τα μεγάλα προβλήματα δεν λύνονται τόσο με συγκρούσεις , όσο με συναινέσεις και μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες.

Αλλά εδώ συγκρούονται δύο αντιλήψεις και δύο γενιές που δυστυχώς της χωρίζει μια άβυσσος.

Συγκρούεται:

• ο νέος άνεργος με τον γκριζομάλλη που έχει δύο δουλειές,

• ο νέος εργαζόμενος που έχει επισφαλή συνταξιοδοτικά δικαιώματα με τον προνομιούχο συνταξιούχο που βγήκε στα 45 του στη σύνταξη,

• ο φέρελπις νέος στην πολιτική με το πολιτικό κατεστημένο των μηχανισμών σε κάθε κόμμα,

• ο νέος αγρότης στην επαρχία με τους δασκαλεμένους στη λαμογιά αγροτοπατέρες,

• ο μαθητής με το Laptop με τον καθηγητή με την κιμωλία,

• η νέα γενιά που θα δεχτεί τις επιπτώσεις της υποβάθμισης του περιβάλλοντος με την γενιά που δημιούργησε ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης στη χώρα.
  

Είναι πολλά επομένως αυτά που μας χωρίζουν και δυστυχώς λίγα αυτά που μας ενώνουν.

Μόνο στα πολιτικά γραφεία συναντιόνται οι δύο γενιές... Οι νέοι για να ζητήσουν δουλειά και να βρουν κανένα «βύσμα» από τους μεγαλύτερους που κατέχουν θέσεις εξουσίας και τιμολογούν πολύ φθηνά την αξιοπρέπεια των νέων ανθρώπων.

Γιατί κουράστηκαν να ζουν από το χαρτζιλίκι της οικογένειας και θέλουν μια δημιουργική και αξιοπρεπή εργασία, γιατί τριαντάρησαν και θέλουν το δικό τους σπίτι και όχι να μένουν ακόμα στο πατρικό, γιατί θέλουν να κάνουν επιτέλους οικογένεια αλλά πώς με τι λεφτά;

Τα αδιέξοδα πληθαίνουν για τους νέους ανθρώπους και ένας έντονος ηλικιακός ρατσισμός υπάρχει παντού διάχυτος.

Τα προβλήματα δεν μπορούν να τα λύσουν αυτοί που τα δημιούργησαν, η γενιά μας βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση νέων απαντήσεων.

Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις τον νέο κόσμο των ραγδαίων εξελίξεων με τα μυαλά μιας άλλης εποχής.

Βλέπω μέσα στις παρέες του παρόντος να ψιθυρίζεται ένα άλλο μέλλον χωρίς τις ακρότητες και τους φανατισμούς του παρελθόντος, με περισσότερη ζωή και λιγότερο ξύλινη γλώσσα, με περισσότερο ανθρωπισμό στην καθημερινότητα και μεγαλύτερη ευαισθησία, που δεν φωνάζει στα μπαλκόνια για να επιδειχθεί αλλά είναι παντού δίπλα μας, από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα τρυφερά μηνύματα στο διαδίκτυο, έως τα «σ' αγαπώ» στα sms και τα πολύχρωμα γκράφιτι στους τοίχους, ακόμα και τις γαλαρίες των τάξεων, που θα μείνουν για καιρό ακόμα γαλαρίες μέσα στη κοινωνία, μέχρι που κάποτε θα ξεσηκωθούν και θα γράψουν στον πίνακα: «Πάρε Την Πόλη Στα Χέρια Σου!»

Ο Γιάννης Σελιμάς είναι περιβαλλοντολόγος. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του ύστερα από επιστολή του συγγραφέα.