Tuesday, September 20, 2011

"Παρακαλώ το νέο να μείνει". Ετοιμαστείτε να μπείτε οριστικά στην εφεδρεία και βλέπουμε.

Ακούγοντας με προσοχή την ομιλία του Πρoέδρου της ΝΔ, κ. Αντώνη Σαμαρά, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σάββατο το βράδυ, αλλά και τη συνέντευξή του στα Μέσα Ενημέρωσης την Κυριακή το μεσημέρι, δεν μπορεί παρά να σταθούμε, όπως και στην περίπτωση της ομιλίας του Πρωθυπουργού πριν από μία βδομάδα, στο κομμάτι εκείνο που σαν "γενιά των 700 ευρώ" μας αφορά άμεσα: το κάλεσμα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τους νέους να μείνουν και να παλέψουν για το μέλλον της χώρας.


“ Τι βλέπει σήμερα ένας νέος μπροστά του; Βλέπει ανεργία, βλέπει απαισιοδοξία, βλέπει πολλές φορές κατάθλιψη, βλέπει ίσως πολλές φορές μέσα στο σπίτι του ένα γονιό να έχει χάσει τη δουλειά του, αισθάνεται, με άλλα λόγια να το πω, ότι του λείπει ένα πλαίσιο ασφάλειας.

Εγώ δεν θα πω ψέματα, η κατάσταση πράγματι είναι πάρα πολύ άσχημη. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ό,τι είχε να πει το είπε, είναι γραμμένα μέσα στο μνημόνιο.

Ο νέος σήμερα τι ζητάει; Ζητά αξιοπιστία, ζητά καθαρές θέσεις, δεν θέλει στρογγυλεμένα λόγια, θέλει και αιχμές και ας πονάνε, αρκεί να είναι αλήθεια. Ζητάει αξιοπρέπεια, σιχαίνεται τον αμοραλισμό, σιχαίνεται την κωλοτούμπα.

Εγώ αυτό που θέλω να του πω του νέου είναι ότι αποτελεί το πιο πολύτιμο κομμάτι σε αυτό τον τόπο. Ξέρω ότι του έχουν πάρει τα πιο πολύτιμα δικά του πράγματα, ελπίδα, όνειρα, δικαίωμα για δουλειά, σας επαναλαμβάνω ίσως και τη δουλειά των γονιών του.

Όμως, δεν μπορούμε στην Ελλάδα να δεχτούμε μία δεύτερη αιμορραγία σαν εκείνη, που σωστά είπατε, του ’50 και του ’60.


Προχθές, παρακολουθούσα μία εκπομπή στους νέους, στην ιστοσελίδα που μπαίνω καμία φορά, και έλεγε ο ένας στον άλλον: Διάβασες τον Thomas Freedman των New York Times ; Και έλεγε ο Freedman , από ό,τι κατάλαβα, ότι εάν σε έξι μήνες έχουν αρχίσει και μετακομίζουν οι νέοι της Ελλάδας, πάει η χώρα. Και το έλεγε ο ένας νέος στον άλλο και απαντούσε ο άλλος: Συμφωνώ. O Thomas Freedman είναι μία τεράστια μορφή, σήμερα, της δημοσιογραφίας, συνάδελφός σας.

Εγώ απλώς λέω στο νέο ότι έχουμε σχέδιο, ότι έχουμε δρομολόγιο, ότι αυτό που δίνουμε είναι ελπίδα. Και του λέω ταυτόχρονα ότι δεν μας πάει και δεν μας πρέπει δεύτερο κύμα με την πίκρα της ξενιτιάς.

Θα μου πεις: είναι όπως την δεκαετία του ’60; Σήμερα, βρίσκεσαι τόσο γρήγορα σε μία ξένη χώρα, δεν είναι τα ίδια όπως ήταν παλιά, σίγουρα. Αλλά σημασία έχει να καταλάβει ο νέος ότι εδώ δεν υπάρχει τόπος σαν την Ελλάδα, ότι πρέπει να τα αλλάξουμε, ότι πρέπει να βοηθήσει.

Η δική μας η συγκεκριμένη ιδεολογία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, στοχεύει σε αυτό το κοινωνικό, μέσα από μία άποψη φιλελεύθερη ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση για να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί τι; Να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να συντρίψουμε τον κακό μας εαυτό, να νικήσουμε εκείνα τα οποία μας κρατάνε σε παρακμή. Αυτά είναι τα μεγάλα ζητούμενα.

Επομένως, εγώ παρακαλώ το νέο άνθρωπο να μείνει, το νέο το παιδί να μείνει. Και πρώτα ο Θεός, θα μπορέσει να γίνει -ας το πω έτσι- δημιουργός στον τόπο του. Και εκεί θα βοηθήσουμε με κάθε τρόπο που μπορούμε και εμείς στη Νέα Δημοκρατία».


Αγαπητέ Πρόεδρε

Αξιότιμε κύριε Αρχηγέ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

Πρώτα ο Θεός, εμείς λένε να φύγουμε.

Μας λέτε ότι οι Έλληνες μπορούν. Εμείς σας λέμε ότι δεν μπορούμε.

Δεν μπορούμε ν’ ακούμε άλλο πατερναλιστικά χαϊδέματα αυτιών.

Μας έχουν κουράσει πια τα κούφια τα λόγια τα μεγάλα των πολιτικών - πολιτικάντηδων.

Έχουμε βαρεθεί τον ατακαδόρικο πολιτικαντισμό, τις ρητορικές σοφιστείες και τις εθνολαϊκιστικές κορώνες που σαγηνεύουν ακόμα χαζοχαρούμενους κομματικούς στρατούς.

Δεν κοροϊδευόμαστε πια απ’ τις περιγραφές που δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένη πρόταση. Ότι υπάρχει δήθεν σχέδιο, δρομολόγιο όπως λέτε, όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά η συνήθης πρακτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης να ισοπεδώνει τα πάντα μοιράζοντας ταυτόχρονα φρούδες ελπίδες. Αλήθεια, έχετε καταλάβει τι συμβαίνει στη χώρα;

Καταλάβετέ μας, δεν μπορούμε να επενδύσουμε το μέλλον μας στη μεταφυσική, ή τα αρχέτυπα της ελληνικής φυλής που ξάφνου θα ξυπνήσουν μέσα μας και το έθνος θα αναγεννηθεί από τις στάχτες. Χρειαζόμαστε ορθό λόγο και πολιτικό πρόταγμα και όχι μάγους, τοτέμ και προσευχές. Θέλουμε να επενδύσουμε στις καθαρές και πρακτικές λύσεις. Κι ας ματώσουμε.

Είμαστε διατεθειμένοι ν’ αναλάβουμε πολλές περισσότερες θυσίες από τη δική σας γενιά.

Να πολεμήσουμε. Στη δύσκολη ηλικία της ώρας αιχμής στην οποία βρισκόμαστε, εκ των πραγμάτων και λόγω της κρίσης καλούμαστε να ζοριστούμε.

Σιχαινόμαστε, όμως, όπως λέτε τον αμοραλισμό και την κωλοτούμπα. Αλήθεια το κόμμα σας κύριε Πρόεδρε, ένα φιλελεύθερο κόμμα αστικό, όπως αναγνωρίζετε ότι είναι η ΝΔ, δεν ντρέπεται, όταν η κουβέντα ακουμπάει το κράτος, την εφεδρεία, τις αποκρατικοποιήσεις, να κρύβεται πίσω από θολά σχήματα και προσχήματα;

Πως μας προτρέπετε να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να συντρίψουμε τον κακό μας εαυτό και να νικήσουμε εκείνα τα οποία μας κρατάνε σε παρακμή, όταν εσείς αρνείστε να τα βάλετε με το παρακμιακό κράτος που και το δικό σας κόμμα δημιούργησε μεταπολεμικά;


Κύριε Πρόεδρε,

Δεν μπορούμε να βλέπουμε τη γενιά σας να στέκεται γυμνή απέναντι στην ιστορία, ανίκανη και άβουλη να συνεννοηθεί για τη σωτηρία της χώρας.

Επικαλεστήκατε στο λόγο σας τη ρήση του Μπίσμαρκ ότι «οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα από τα άλογα της Ιστορίας». Αν αναφέρεστε στον εαυτό σας, σας προειδοποιούμε ότι τα άλογα της Ιστορίας έρχονται κατευθείαν πάνω σας και πολύ φοβόμαστε ότι λόγω της απάθειας και της αδράνειας που επιδεικνύετε θα σας πατήσουν και θα σας λιώσουν.

Δυστυχώς, τόσο σ’ εσάς όσο και στους υπολοίπους της γενιάς σας που τελευταία αρέσκονται να ντύνουν τα λόγια τους με ρήσεις ιστορικών προσωπικοτήτων, αρμόζει η ρήση του Χέγκελ ότι η κουκουβάγια, το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο. Όταν πλέον νυχτώσει, τότε και μόνο τότε δυστυχώς θα καταλάβετε κι εσείς ποια ήταν τελικά η εποχή που τέλειωσε, ποιες οι παθογένειές της και ποιος ήταν ο ρόλος σας σ΄ αυτή.

Όμως τότε, ίσως να είναι αργά για τη χώρα.

Μπορεί σαν άλλος Βίσμαρκ να βλέπετε τα άλογα της ιστορίας να προειδοποιούν Ελλάδα και Ευρώπη χλιμιντρίζοντας, δεν ακούτε όμως τον εκκωφαντικό κρότο της κατάρρευσης του μοντέλου οικονομίας και πολιτεύσθαι της μεταπολίτευσης, στο οποίο κι εσείς υπήρξατε πρωταγωνιστής. Κι ας επικαλείστε όψιμα κι εσείς όπως και άλλοι την ανάγκη για μια νέα μεταπολίτευση.

Τα πράγματα για εμάς είναι απλά. Θέλουμε λευτεριά απ’ τη μεταπολίτευση.

Η σημερινή πολιτική τάξη που έφτασε τη χώρα στο σημερινό σημείο ή θα ξεπεράσει τον εαυτό της σε υπευθυνότητα και πολιτική αποτελεσματικότητα καταστρέφοντας συνεργατικά και συναινετικά το μεταπολιτευτικό πελατειακό κράτος ή ετοιμαστείτε όλοι σας να μπείτε οριστικά στην εφεδρεία, εγκαταλείποντας οριστικά και διαπαντώς το δημόσιο βίο και τον ρου της ιστορίας. Παραδώστε τα κλειδιά σε νεότερους και σοβαρότερους ανθρώπους μπας και γίνει καμιά δουλειά. Μπας και οι νεότεροι σχεδιάσουν επιτέλους το μέλλον τους για τους εαυτούς τους. Αλλιώς, καθίστε να κυβερνήσετε στα ερείπια μιας κατεστραμμένης χώρας, με κλακαδόρους, αλλά χωρίς ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό. Οι εργάτες γνώσης θα σας έχουμε όλοι χαιρετίσει προ πολλού.

Saturday, September 17, 2011

Το νούμερο Γεωργαντά δεν βγαίνει

Είχαμε που είχαμε τα Greek statistics, από χτες αποκτήσαμε και το "νούμερο Γεωργαντά". Η πρώτη περίπτωση γνωστή: κρύβαμε τους σκελετούς στην ντουλάπα για να βγαίνει το έλλειμμα λιγότερο απ' το πραγματικό. Η δεύτερη κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Σύμφωνα με την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και από την περασμένη βδομάδα πρώην μέλος της επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, Ζωής Γεωργαντά, το 2010 συντελέστηκε "σκόπιμη διόγκωση του ελλείμματος του 2009 ώστε να ληφθούν ισχυρότατα μέτρα κατά της ελληνικής κοινωνίας".

"Το έλλειμμα της χώρας για το 2009 σκοπίμως παρουσιάστηκε στο 15,4% από τη Eurostat. Έπρεπε να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας, που ήταν 14%, ώστε να παρθούν δυσβάσταχτα μέτρα κατά της Ελλάδας", αποκάλυψε στην «Ε» η κα καθηγήτρια.

"Το έλλειμμα έγινε τόσο μεγάλο λόγω του γεγονότος ότι μπήκαν όχι με φυσιολογικό τρόπο στη "γενική κυβέρνηση" (σ.σ. στενός δημόσιος τομέας και πλευρές του ευρύτερου) ένας αριθμός ΔΕΚΟ, αυτοί οι 151 φορείς, αυτούς όπου τώρα εξελίσσεται η εφεδρεία. Αυτοί οι φορείς δεν μελετήθηκαν στατιστικά όπως έπρεπε, και μάλιστα σύμφωνα με όσα ορίζει η ίδια η Eurostat. Γι' αυτή τη διαδικασία τα κριτήρια είναι πολλά και πολύπλοκα, χρειάζεται μακροχρόνια μελέτη για να υπαχθούν. Εμείς επιμέναμε αυτές οι ενστάσεις μας να καταγραφούν ακόμα και στα πρακτικά. Ο πρόεδρος της Αρχής μάς απάντησε ότι "στα πρακτικά θα μπει ό,τι θέλω εγώ", επί λέξει"

Η υπόθεση βρωμάει. Δεν είναι όμως τα Greek statistics που ξαναβρώμησαν. Δυστυχώς, για τους συνωμοσιολόγους, πολύ απλά δεν βγαίνει ο υπολογισμός της κα Γεωργαντά.

Πρώτον, το έλλειμμα του 2009 ανήλθε στο ποσό των 36,6 δις ευρώ. Φορείς ή όχι φορείς το ταμείο του κράτους έγραψε μείον 36,6 δις ευρώπουλα, μπικικίνια, μαρούλια, ποσό που αναλογεί στο 15% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς. Μάλιστα για να καταλάβουμε τη σημασία της δημοσιονομικής καθίζησης, το 2009 ήταν η πρώτη φορά μετά το 1990 που οδηγηθήκαμε σε πρωτογενές έλλειμμα του Τακτικού Προϋπολογισμού ίσο με -6 δις ευρώ, όταν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν πλεονάσματα της τάξης των 5 με 6 δις ευρώ περίπου.

Δεύτερον, το έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε διότι το 2009, όλα ανεξαιρέτως τα δημοσιονομικά μεγέθη επιδεινώθηκαν με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να τονωθεί η ζήτηση, όπως και το 2008. Οι πρωτογενείς δαπάνες πλησίασαν τα 62 δις ευρώ περίπου, αυξημένες κατά 20% κάνοντας πράξη, φυσικά ,την εξαγγελία για "επανίδρυση του κράτους" βέβαια μάλλον του κράτους του 80 εννοούσαν οι ποιητές. Μάλιστα για ξέρουμε και που πατάμε, η αύξηση, πέρα από 5,5 δις ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες, αφορούσε μισθούς και συντάξεις (+4,7 δις), ευκαιριακά επιδόματα (+1,7 δις) και εφάπαξ καταναλωτικές δαπάνες (+2,1 δις ευρώ). Θα θυμάστε όσοι από εσάς παρακολουθείτε τη G700 πόσες, μα πόσες φορές είχαμε επισημάνει και προειδοποιήσει για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό λόγω της διόγκωσης των καταναλωτικών - πελατειακών κατά βάση δαπανών του 2009.

Τρίτον, οι εποπτευόμενοι φορείς μπορεί να μην είναι οι βασικοί υπαίτιοι της μεγάλης δημοσιονομικής τρύπας, είναι ωστόσο συνένοχοι στο βούλιαγμα του τιτανικού, δεδομένου ότι διαχρονικά επιχορηγούνται στη συντριπτική πλειοψηφία του προϋπολογισμού τους είτε από τον Τακτικό Προϋπολογισμό, είτε από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ενώ δανείζονται με εγγυήσεις του κράτους. Όλα αυτά επιβαρύνουν το έλλειμμα και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία ή μεθοδολογία για να καταγραφεί η χρηματοροή από τον κεντρικό προϋπολογισμό στο ταμείο φορέων, που συν τις άλλοις παράγουν ελάχιστη δημόσια και κοινωνική αξία, ενώ αποτελούν και τόπους σκανδαλωδών μισθολογικών προνομίων σε σχέση με το στενό δημόσιο τομέα και εστίες διαφθοράς με ιδιώτες προμηθευτές.

Τέταρτον, η καταγραφή του ελλείμματος, έγινε και συνεχίζει να γίνεται πλέον (δεδομένου του παρελθόντος με τα Greek Statistics) με μετρήσεις που επικυρώνει η ίδια η Eurostat βάσει επιτόπιων ελέγχων και ερευνών σε όλα τα Υπουργεία συμπεριλαμβανομένης και της αμαρτωλής ΕΛΣΤΑΤ. Για το 2009 οι έρευνες διήρκησαν ένα δωδεκάμηνο και συνεχίζονται να διεξάγονται ακόμα και σήμερα. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποκατέστησε την πραγματικότητα γύρω από το νούμερο Γεωργαντά, δηλώνοντας ότι από το 2010 και μετά όλα τα στοιχεία που δίνονται για παρελθόν και παρόν είναι απολύτως αξιόπιστα.

Πέμπτον, σε αντίθεση με όσα καταγγέλλονται, η ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ήταν μακριά από το στόχαστρο των αγορών και δεν υπήρχε αμφισβήτηση της δυνατότητας χρηματοδότησης του χρέους τους. Μάλιστα, η Ιρλανδία θεωρούνταν τότε ότι διατηρεί τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της, έκανε και μαθήματα στην Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία ακόμα κι όταν αυτή προσέφυγε στο μηχανισμό μπήκε με έλλειμμα 9%, σημαντικά μικρότερο από το ελληνικό.

Αναλύοντας λοιπόν επί τροχάδην τους βασικούς υπολογισμούς της κα καθηγήτριας, γίνεται προφανές ότι το νούμερο Γεωργαντά δεν βγαίνει.

Ταυτόχρονα, γίνεται προφανές ότι κάποιοι (μίντια, κόμματα, πολιτικοί, αναλυτές), με αφορμή την απόλυση από μέλος Δ.Σ. μιας καθηγήτριας πανεπιστημίου κι εν όψει του κύματος απολύσεων δια της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα γύρω από το μεγαλύτερο, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, οικονομικό και πολιτικό θέμα των τελευταίων δεκαετιών: τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία. Αντί να βοηθήσουν στην κατανόηση του που πήγαν τα λεφτά και γιατί φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε, να καταντήσουμε δηλαδή μια δουλοπαροικία του χρέους, επιχειρούν να ρίξουν τη χώρα ξανά στο σκοτάδι. Διαστρεβλώνοντας την πεζή και ωμή συνάμα πραγματικότητα των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών, φουσκώνουν το υπόγειο σκοταδιστικό πολιτικό ρεύμα που θεωρεί την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης προϊόν σκόπιμης, καλά μελετημένης και προειλημμένης απόφασης των κυβερνόντων και των κέντρων που τους έχουν στο χέρι. Όχι προϊόν μιας αδύναμης δανειοτραφούς οικονομίας βασισμένης στο πελατειακό σύστημα και τη συναλλαγή. Υπ' αυτές τις συνθήκες, εκτροχιάζουν τη δημόσια συζήτηση απ' τις πραγματικές μεταρρυθμιστικές ανεπάρκειες της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας την στη σφαίρα της μεταφυσικής και της συνωμοσίας.

Δυστυχώς, μ' αυτά τα μυαλά που κουβαλάμε πολλοί από εμάς, εύλογα αναρωτιούνται πολλοί ανά την υφήλιο αν θα ήταν καλύτερα να αφήσουν τα "νούμερα" να ζήσουν μακάρια στο ψέμα. Εκεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, μαζί με τους λοιπούς δυναμικούς αγωνιστές, τέτοιους σαν τον μέγα πολιτικό κρατούμενο των ημερών Μάκη Ψωμιάδη.



Monday, September 12, 2011

Θα μείνουμε μόνο αν αποσυρθεί η γενιά σας απ' το δημόσιο βίο. Άμεσα.

Ακούγοντας με προσοχή την ομιλία του Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σάββατο το βράδυ, δεν μπορεί παρά να σταθούμε στο κομμάτι εκείνο που σαν "γενιά των 700 ευρώ", μας αφορά άμεσα. Το κάλεσμα προς τους νέους να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να μείνουν στην Ελλάδα και να παλέψουν για να αλλάξει πρόσωπο η χώρα.

"Ξέρω ότι πολλοί νέοι μας θέλουν να φύγουν, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Τους καταλαβαίνω. Παλαιότερα, πολλοί από εμάς χρειάστηκε να φύγουν ή ακόμα και να εξοριστούν.

Σας ζητώ να μην εγκαταλείψετε τη προσπάθεια ν' αλλάξουμε την Ελλάδα.

- Η χώρα σάς έχει ανάγκη.

- H Ελλάδα μπορεί να γίνει μια χώρα διαφορετική και θα γίνει μια χώρα διαφορετική σε λίγα χρόνια.

Όμως, αυτό δεν θα συμβεί αν εσείς λείπετε. Ζητώ από εσάς, τους νέους, να μείνετε και να παλέψουμε μαζί. Διότι εσείς γνωρίζετε τις δυνατότητες που έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα. Γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα, ότι ο Έλληνας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους λαούς. Φτάνει να δουλέψουμε μαζί, γύρω από κοινούς στόχους.

Γι’ αυτό, ζητώ να δώσουμε όλοι το παρόν. Όλοι όσοι πιστεύουμε στη δύναμη της πατρίδας και στις ικανότητές μας. Να συμβάλουμε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια, από όπου κι αν εργαζόμαστε. Αν ο καθένας μας κάνει ένα βήμα συνεισφοράς, η χώρα μας θα κάνει δέκα βήματα μπροστά."

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Είχαμε πει τον Ιανουάριο του 2007, στο παρθενικό ταξίδι της "Γενιάς των 700 ευρώ" στη blogoσφαιρα και κατ' επέκταση στο δημόσιο βίο, ότι η νέα γενιά πρέπει να αφυπνιστεί, να αναπτύξει άμεσα τους δικούς της κοινωνικούς στόχους, και να αποκτήσει διακριτή ιστορική και πολιτική ταυτότητα.

Δώσαμε έκτοτε γι΄ αυτό μια μάχη.

Μια μάχη, όχι απλά για να αποκτήσει φωνή η γενιά μας, αλλά ειδικά οι εργάτες γνώσης να βγουν μπροστά και να δώσουν τον παλμό ως νέα κοινωνική πρωτοπορία. Μια μάχη για να στιγματιστούν επίσης ανεξίτηλα και να αποδομηθούν όλες οι δυνάμεις του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, της αδράνειας, της συντήρησης και της γεροντοκρατίας που τέμνουν οριζόντια το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα.

Δώσαμε μάχη για να μη χρειαστεί ποτέ κανείς από τη γενιά μας να οδηγηθεί σε αναγκαστική μετανάστευση, όπως συνέβη με τη δική σας, αλλά η Ευρώπη και ο κόσμος να αποτελούν συνειδητούς προορισμούς, τους οποίους με τη βούλησή του πια επιλέγει ένα μορφωμένο, κινητικό ανθρώπινο δυναμικό.

Επιχειρήσαμε έτσι να βάλουμε απέναντι τη χρυσή γενιά των μεσηλίκων, την αίσθηση αιωνιότητας που τη διακατέχει, τις αντιλήψεις της και την πελατειακή της νοοτροπία, και να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επερχόμενη κρίση που το ξόφλημα του μεταπολιτευτικού μοντέλου της φούσκας ήταν βέβαιο ότι θα δημιουργούσε. Μαζί με τα βαμπίρ, όπως συχνά πυκνά αποκαλέσαμε τους προνομιούχους της προηγούμενης γενιάς, βάλαμε στο στόχαστρο και τους ρεμπεσκέδες, χλιδάνεργους της δικής μας γενιάς.

Παρότι λοιπόν ανοίξαμε την ατζέντα για την ανάγκη αλλαγής πορείας και το άνοιγμα ενός νέου ιστορικού κύκλου με διαφορετικούς αυτή τη φορά πρωταγωνιστές, δεν εισακουστήκαμε.

Δεχτήκαμε από την πρώτη στιγμή να προβληθούμε μιντιακά για να θέσουμε την ατζέντα της γενεακής δικαιοσύνης στο δημόσιο διάλογο. Συνεργαστήκαμε γι΄ αυτό και με άλλες οργανώσεις τις κοινωνίας των πολιτών.

Επιχειρήσαμε να νοηματοδοτήσουμε μεγάλα γεγονότα, όπως τα Δεκεμβριανά του 2008 πηγαίνοντας μέχρι τον Πρόεδο της Δημοκρατίας.

Παλέψαμε να αναβαθμίσουμε την ποιότητα ζωής των νέων, όπως συνέβη στην περίπτωση της μεταμεσονύκτιας λειτουργίας του Μετρό στην Αθήνα

Προσπαθήσαμε να συνδεθούμε με πολιτικούς χώρους, μικρούς και μεγάλους και, κυρίως τους μεγάλους να τους επηρεάσουμε προς μία μεταρρυθμιστική κατεύθυνση.

Γίναμε, όμως, ηθοποιοί σ' ένα προσκηνοθετημένο σόου πολιτικής και μιντιακής κλάψας για τα καημένα τα παιδιά που δεν τη βγάζουν με τα 700 ευρώ.

Μέχρι που μας βρήκε η πρωτοφανής αυτή κρίση, την οποία όλοι βιώνουμε σήμερα. Μια κρίση την οποία υπενθυμίζουμε ότι είχαμε προβλέψει και περιγράψει ως προς την εξέλιξή της απ' το Δεκέμβριο του 2008.

Έκτοτε, λοιπόν, κάποιοι από εμάς έφυγαν στο εξωτερικό, γιατί πάνω απ' όλα το ήθελαν και θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς, αλλά επίσης διότι βαθιά μέσα τους προεξόφλησαν τη μεγάλη σε διάρκεια περιπέτεια στην οποία θα έμπαινε η χώρα, ανάμεσα σε άλλα, λόγω της προδιαγεγραμμένης ανικανότητας του πολιτικού συστήματος, της επιχειρηματικής κοινότητας και της κοινωνίας να κερδίσουν αυτό τον ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο που ξεκινούσε.

Κάποιοι άλλοι, όμως, οι περισσότεροι από εμάς, επέλεξαν να μείνουν. Είτε παρέμειναν στο χώρο της κοινωνίας των πολιτών, δίνοντας τη μάχη από την "κερκίδα" της blogoσφαιρας μέσα από τη G700, είτε ασχολήθηκαν με την επιχείρηση και το ελεύθερο επάγγελμά τους, είτε διεκδίκησαν ρόλο στη νέα διακυβέρνηση μέσα από θέσεις ευθύνης. Αμφότεροι όσοι έμειναν στην Ελλάδα, επέλεξαν να παλέψουν. Πίστεψαν ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές και στήριξαν ο καθένας με το δικό του τρόπο την εθνική πρόσπαθεια για διάσωση και ανάκαμψη. Η πίστη αυτή όμως κλονίζεται καθημερινά. Το γυαλί της εμπιστοσύνης έχει ραγίσει.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται τελικά ότι η γενιά σας, τα μέλη της οποίας γέμισαν για μία ακόμη φορά το Βελίδειο σαν τις γιαγιάδες στην κυριακάτικη λειτουργία, δεν έχει βάλει μυαλό.

Πρώτον, η χρυσή γενιά των μεσηλίκων (Plus) εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Τη στιγμή που στη Γερμανία, αντικαγκελάριος, Υπουργός Οικονομίας και Πρόεδρος των Φιλελεύθερου Κόμματος, είναι ένας 38χρονος Βιετναμέζος, ο κύριος Φίλιπ Ρέσλερ (ο οποίος σημειωτέον στα 45 του δήλωσε ότι θα σταματήσει την πολιτική), στην Ελλάδα βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή των πολιτικών δεινοσαύρων. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεύτερον, τους πολιτικούς δεινόσαυρους, δυστυχώς, όσο και να τους εκπαιδεύσεις, δεν βάζουν μυαλό. Κουβαλάνε μέσα τους νοοτροπίες και αντιλήψεις πολλών χρόνων. Δυσκολεύονται πλέον να κάνουν υπερβάσεις. Είναι δέσμιοι συσχετισμών και εξαρτήσεων που δημιούργησαν μακρές πολιτικές διαδρομές. Η εμπειρία τους γίνεται τροχοπέδη στην ανανεωτική ορμή που απαιτείται να επενδυθεί στις δημόσιες πολιτικές για να βγει η χώρα από το τέλμα. Σκέφτονται την επιβιώσή τους, όχι το μέλλον.

Εσείς ο ίδιος αναγνωρίσατε ότι:

"Σήμερα, η δική μας γενιά εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Πράγμα πρωτοφανές, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο οι σημερινοί 30ρηδες και 40ρηδες έχουν αναλάβει εδώ και χρόνια την πρωτοκαθεδρία στην εξέλιξη των πραγμάτων. Καθήκον μας, λοιπόν, να δώσουμε στις γενιές που έρχονται το χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν. Να απελευθερώσουμε τις δικές τους δυνάμεις, που τις χρειαζόμαστε".

Αυτό ακριβώς, οφείλετε να κάνετε. Να απελευθερώσετε τις δυνάμεις της νέας γενιάς. Δεν αρκούν τα προγράμματα κατάρτισης και τα κινήματα start up, που πολύ σωστά γίνονται κι εμείς τα επικροτήσαμε, όπως και πρόσφατα ο διεθνής τύπος.

Απαιτείται ρόλος και λόγος για τη νέα γενιά σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Δεν γνωρίζουμε πως θα το κάνετε αυτό θεσμικά. Ίσως να καταργήσετε καταρχάς τη γηρασμένη νεολαία του κόμματός σας, βάζοντας ηλικιακό όριο τα 24, όπως σε όλες τις κομματικές νεολαίες της Ευρώπης. Ίσως πάλι να θεσμοθετήσετε την ψήφο στα δεκάξι. Ίσως ακόμα να "σουτάρετε" το μισό υπουργικό συμβούλιο και να εμπιστευτείτε σαν βάση νεότερους ανθρώπους ηλικίας 30 μέχρι το πολύ 50, όπως επίσης στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ίσως και να θεσμοθετήσετε ηλικιακό όριο στην άσκηση εκτελεστικής εξουσίας. Ό, τι κι αν κάνετε πάντως, η συμμετοχή των νέων πρέπει να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου πάνω από το πτώμα της σημερινής πολιτικής τάξης σε συνενόηση και με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία επίσης πάσχει απ' την ασθένεια της γεροντοκρατίας. Σε ό,τι μας αφορά, κι επειδή είμαστε πλέον και οι υπόλοιποι με το ένα πόδι στην έξοδο, σας ενημερώνουμε ότι δεν σχεδιάζουμε να μείνουμε, αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και κυρίως αν δεν αποσυρθεί η παρούσα πολιτική τάξη απ' το δημόσιο βίο, ώστε αλλάζοντας το ύφος, το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών, να υπάρξει τελικά προοπτική για μια νέα Ελλάδα.

Sunday, September 4, 2011

Η αγνοημένη προειδοποίηση


...Η παιδαγωγική λειτουργία της Πολιτικής άρχιζε από την ίδια τη γλώσσα. Οχι από τη ρητορεία ή την καλλιέπεια, αλλά από το ήθος που η ενότητα ομιλητή - λόγου κοινωνεί. Η ξύλινη γλώσσα είναι εξ αρχής παράγοντας συντήρησης, απολίθωσης ή διαφθοράς των κοινωνικών σχέσεων. Ο πλούσιος και καλλιεργημένος λόγος του Λεωνίδα Κύρκου αναβάθμιζε το ακροατήριό του, παράγοντας ήθος.

Αυτή η αντίληψη πολιτικής μειοψήφησε και περιθωριοποιήθηκε με αυξανόμενο ρυθμό από τη λαϊκιστική - δημαγωγική πρακτική κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ολες οι σύγχρονες δημοκρατίες δοκιμάζονται από τη μικροπολιτική, τη δημαγωγία και τον πολιτικό κυνισμό, ιδίως μετά την έλευση της τηλεόρασης, αλλά οι δόσεις διαφέρουν.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η δόση μάς έπεσε μεγάλη. Επικράτησε έτσι μια «διπλή γλώσσα» στην οποία προσαρμόστηκαν αμοιβαία οι πολιτικοί και η κοινωνία. Με κοινή συναίνεση, οι λέξεις και τα λόγια άλλαξαν βαθμιαία σημασία. Το δημαγωγικό - λαϊκιστικό ύφος παγιώθηκε σε μια γενικευμένη πολιτικοσυντεχνιακή παντομίμα προκατασκευασμένου και προκαθορισμένου δημόσιου λόγου. Εγινε το «εποικοδόμημα» ενός «συστήματος» εγγενώς ελλειμματικού και υπερχρεωμένου που είχε σαν μόνο φρένο την ικανότητα και την υπευθυνότητα της κεντρικής πρωθυπουργικής εξουσίας. Οταν αυτή έλειψε η χώρα πήρε τον δρόμο της χρεοκοπίας.

Σε αυτό το σκηνικό, ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί πολύτιμη ανάμνηση μιας άλλης αντίληψης και ηθικής για την Πολιτική...

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ