Monday, October 31, 2011

Στο αμήν...(pt2)

Του Προκόπη Δούκα*

Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές. Να αποδεχτούμε οτι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε περιουσίες ή να πουλήσουμε - εκτός αν “σκοτώσουμε” την τιμή. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες. Να εγκαταστήσουμε νέους κανόνες και νέα ήθη.

Θα τα καταφέρουμε; ...

*Ο Π. Δούκας είναι δημοσιογράφος. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ιστολόγιό του.

Tuesday, October 25, 2011

Πραγματικό στοίχημα η βιωσιμότητα της ευημερίας στην Ευρώπη

Είμαστε μία ανάσα πριν τη ευρωπαϊκή συμφωνία και την ανακοίνωση των αποφάσεων για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που έχει γίνει όπως φαίνεται κρίσης ύφεσης των ανεπτυγμένων οικονομιών και κρίση συστημική σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Γερμανία εξ αρχής είχε υποτιμήσει την κρίση. Σύρθηκε στη συζήτηση απρόθυμα και ανόρεκτα χωρίς να δείχνει διάθεση να αναλάβει τις οικονομικές και γεωπολιτικές ευθύνες που συνεπάγεται η βαρύτητά της. Μία κρίση κυρίως αξιοπιστίας της Ελλάδας –βέβαια, όσο παιρνούσε ο καιρός, η αλήθεια βάθαινε και τα ελληνικά νούμερα αποδείχθηκαν ιλλιγιώδη- που πιθανόν να είχε λυθεί με κόστος μερικά δις και την παροχή εξ αρχής απόλυτων εγγυήσεων, εξελίχθηκε σε παγκόσμιο σεισμό. Η Ελλάδα έβαλε φωτιά στον αχυρώνα της ευρωζώνης και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Πολλοί διαμαρτύρονται ότι η λύση είναι γερμανική, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των νέων ηγεμόνων της Ευρώπης. Μάλιστα, παραδοσιακά μεγάλη και έγκριτη ελληνική εφημερίδα, για του λόγου του αληθές, ξέθαψε μία «προφητική» ομιλία του Ανδρέα ενόψει της υπερψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχ το 1992 στην ελληνική βουλή.

Αν ήθελαν να είναι πιο προσαρμοσμένοι στην Ελλάδα του ευρώ, αντί να τυμβωρηχούν στα πρακτικά της βουλής, θα μπουρούσαν να επικαλεστούν τον βρετανικό Economist που βάλλει κατά της λύσης της «γερμανικής ευρώπης». Για ποιο λόγο, όμως, ανησυχούν οι Βρετανοί;

Γιατί, η «Ευρώπη της κοινής αγοράς» μας τελείωσε. Το σχέδιο επίλυσης προωθεί βαθιά ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών ιδιαίτερα στο επίπεδο του πυρήνα της ΕΕ, δηλαδή της ευρωζώνης. Τα συμπεράσματα της συνόδου της Κυριακής κάνουν για περιορισμένη αλλαγή συνθήκης, αλλά είναι πιθανόν να μην χρειαστεί καν αυτή για να προωθηθούν οι μεγάλες αλλαγές σε θεσμικό επίπεδο, όπως η δημιουργία του θεσμού του επιτρόπου υπεύθυνου για την παρακολούθηση του εθνικού προϋπολογισμού των κρατών μελών.

Αυτό είναι παράλογη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας θα ισχυριστούν πολλοί στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ενώ η ενίσχυση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού που διεκδικούμε ειδικά εμείς ως μικρές χώρες δεν είναι; Ή ακριβέστερα, ήταν άσκηση εθνικής κυριαρχίας η έκρηξη των ελλειμμάτων της τελευταίας δεκαετίας και ειδικά των τελευταίων πέντε ετών;

Η πονηρή συζήτηση για την εθνική κυριαρχία, όμως, ειδικά σε ελληνικό επίπεδο πυρπολείται από εκείνο το τραστ των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων που έχουν μάθει να ζουν κρατικοδίαιτα και απεχθάνονται κάθε συζήτηση για το πώς θα αναπτυχθούμε.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα πάνω απ’ όλα της Ελλάδας, πολλών χωρών της ευρωζώνης και των περισσότερων ανεπτυγμένων χωρών. Το μοντέλο ανάπτυξης έπαψε να είναι βιώσιμο τόσο σε χρόνο βραχύ όσο και μακρύ. Έπαψε να παράγει όσα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε, και αρχίσαμε να στηριζόμαστε στο δανεισμό. Στη δική μας περίπτωση, μάλλον δεν σταματήσαμε ποτέ να στηριζόμαστε στο δανεισμό.

Το ποστοστό δημόσιου χρέους της ευρωζώνης σήμερα υπερβαίνει το 85% του ΑΕΠ και των ΗΠΑ ισοδυναμεί με ολόκληρο το ΑΕΠ. Στις 31 Οκτωβρίου, ο ΟΗΕ θα ανακοινώσει το όνομα του νεογέννητου με το οποίο ο πληθυσμός του πλανήτη θα φτάσει τα 7 δις. Οι αναπτυσσόμενοι πληθύνονται, αναπτύσσονται και αποταμιεύουν, όσο οι πόροι του πλανήτη ακόμη και σε απλά υλικά όπως ο χαλκός περιορίζονται δραματικά, όσο εμείς γερνάμε και ξοδεύουμε παράγοντας λιγότερο για να διατηρούμε την ευημερία της γενιάς του πάρτυ.

Τα συνταξιοδοτικά συστήματα της Ευρώπης και η ευημερία των ΗΠΑ δεν μπορούν πια να στηρίζονται στη δημιουργία φουσκών. Από την οικονομία του δανεισμού, πρέπει να περασούμε στην οικονομία της παραγωγής. Και αυτό δεν συγκινεί πολλούς στη Βρετανία και δεν συγκινεί πάρα πολλούς στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό, αντί να μιλήσουμε για βιωσιμότητα, μιλάμε για μπούρδες. Οι gatekeepers του συστήματος βάζουν ψηλά στην ατζέντα την εθνική κυραρχία, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, πατριωτισμός είναι να ξαναδυναμώσουμε μία χώρα που χρεωκόπησε εξαιτίας του ξέφρενου πάρτυ τους.

Το στοίχημα είναι η βιωσιμότητα. Ή καλύτερα, η βιώσιμη ευημερία.

Γι' αυτό εκτός από εκθέσεις βιωσιμότητας του χρέους, οφείλει η διεθνής κοινότητα να ξεκινήσει εκθέσεις βιωσιμότητας της ανάπτυξης. Για όλους.

Κάθε δημόσιο ευρώ που επενδύεται, με ποιο τρόπο θα αποδίδει περισσότερο τόσο για τους ανθρώπους που έχουν συνταξιοδοτηθεί όσο και γι’ αυτούς που εργάζονται ή θα εργαστούν σε 10, 20 ή 30 χρόνια. Πρέπει να καταλήξουμε σε μία κοινωνική συμφωνία, διεθνή συμφωνία, που θα ισχύει υπό τη ρήτρα της βιωσιμότητας. Πρέπει να επινοήσουμε τρόπους ή να βρούμε το θάρρος να εφαρμόσουμε λύσεις που παράγουν πλούτο για τους πολλούς και όχι μόνο για το παρασιτικό σύστημα των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων που ξεφτίλησε τη χώρα και την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Και αυτή η επιλογή πρέπει να γίνει και πρέπει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από δίκαιες κραυγές, αλλά και πονηρούς αφορισμούς.

Monday, October 24, 2011

Δημόσιο: απ’ τις πολλές ταχύτητες στην ισοπέδωση. H ανάγκη για ποιοτική αναδιοργάνωση του κράτους

Την περασμένη Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου 2011, ψηφίστηκε από τη Βουλή το νέο μισθολόγιο / βαθμολόγιο για το Δημόσιο Τομέα. Μεταρρύθμιση ιστορική, αν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον μπαίνει τέλος στο σύστημα των πολλών μισθολογικών ταχυτήτων μέσω της χορήγησης επιδομάτων, που ήταν τόσο παράλογα όσο και η ευρηματικότητα των ονομάτων τους. Ας θυμηθούμε μερικά απ’ όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο χρόνο: επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου, παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων, έγκαιρης προσέλευσης και μεταφοράς φακέλου. Πρόκειται για μερικά μόνο από τα πλέον σουρεαλιστικά επιδόματα που στο άκουσμά τους, τόσο οι ιδιώτες όσο και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα πάθαιναν αμόκ, σκίζοντας τα ιμάτια τους για την κατάφορη αυτή μισθολογική αδικία με την οποία έπρεπε να συμβιβαστούν.

Όμως, η πολυπόθητη ενιαιοποίηση των απολαβών στο δημόσιο ήρθε μ’ ένα βαρύ κόστος. Αυτό της απόλυτης εξίσωσης και συνεπώς ισοπέδωσης. Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προβεί έγκαιρα σε απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού, αναδιάρθρωση υπηρεσιών και κλείσιμο οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με την αφόρητη πίεση των τελευταίων δύο μηνών από την Τρόικα για κάλυψη του ελλείμματος, οδήγησε τελικά σε μία απόλυτα εξισωτική πρακτική με αποτέλεσμα οι εργάτες γνώσης και τα παραγωγικά στελέχη, πλέον, να μην έχουν λόγο και κίνητρο παραμονής στη δημόσια διοίκηση και συγκεκριμένα την κεντρική διοίκηση, η οποία αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του κράτους.

Ταυτόχρονα, το νέο βαθμολόγιο παρότι βάζει φρένο στην κατάχρηση ανέλιξης του προσωπικού σε θέσεις ευθύνης (δεν μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι τμηματάρχες απ’ ότι υπάλληλοι), διατηρεί απόλυτα την ηλικιακή επετηρίδα ως κυρίαρχης οδού επαγγελματικής ανέλιξης, χωρίς να φροντίζει παράλληλα να αντιμετωπίσει στη ρίζα του ένα βασικό πρόβλημα: μια διοίκηση με το πιο γηρασμένο και ταχέως γηράσκον εργατικό δυναμικό στα κράτη του ΟΟΣΑ.

Μα, η εφεδρεία; Θα αναρωτηθεί κανείς. Κι η εφεδρεία λειτουργεί ισοπεδωτικά με βάση αντικειμενικά, όχι όμως αξιοκρατικά και λειτουργικά κριτήρια. Γιατί είναι πλεονάζον προσωπικό ένας 50+ με 33 χρόνια υπηρεσίας;

Έτσι, μια μεταρρύθμιση η οποία θα έπρεπε να στοχεύσει στο διαχειριστικό και διοικητικό εκσυγχρονισμό του κράτους, είναι στα πρόθυρα του να οδηγήσει σε πλήρη παράλυση του διοικητικού συστήματος οξύνοντας την αδιαφορία και προκαλώντας τάσεις απόσυρσης των στελεχών, καθώς και διακοπή της παραγωγής οποιωνδήποτε υπηρεσιών προς τους πολίτες.

Τι μπορεί να γίνει; Μεσοπρόθεσμα πλέον, αναδιοργάνωση του κράτους με ποιοτικά κριτήρια και στη συνέχεια επανεξέταση διατάξεων του νομοσχεδίου με νέο μάτι.

Ήδη στο ίδιο το πολυνομοσχέδιο για το νέο μισθολόγιο / βαθμολόγιο και την εφεδρεία προβλέπεται η περαιτέρω αναδιοργάνωση του Δημόσιου τομέα εντός του 2012, μέσα από την καταγραφή των θέσεων δουλειάς και την ακόλουθη μεταρρύθμιση της οργανωτικής δομής των υπηρεσιών.

Η συγκεκριμένη πρόβλεψη, αν και εξαιρετικά σημαντική καθότι δίνει το στίγμα μιας συνεχιζόμενης και σε βάθος μεταρρύθμισης, δεν πείθει ότι θα οδηγήσει απαραίτητα στον ποιοτικό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης στη βάση των αρχών του νέου δημόσιου μάνατζμεντ. Μάλιστα, διαβάζοντας τις συγκεκριμένες προβλέψεις δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, εάν και κατά πόσο ο νομοθέτης έχει επαφή με το άλλο Σχέδιο, που με πρωτοβουλία της ;ίδιας Κυβέρνησης βρίσκεται σε εξέλιξη, ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο, για την «Αναμόρφωση του Κράτους: Προς ένα Επιτελικό Κράτος». Πρόκειται για ένα σχέδιο με τριετή ορίζοντα υλοποίησης, το οποίο διευθύνει ο πρόσφατα βραβευθείς στις ΗΠΑ καθηγητής δημόσιας διοίκησης κ. Καρκατσούλης με τη συμμετοχή στελεχών της διοίκησης και την επιστημονική επιμέλεια του ΟΟΣΑ.

Κατά την άποψή μας, η σωστή και έγκαιρη υλοποίηση του σχεδίου αυτού είναι το μεγάλο στοίχημα, καθότι σ’ αυτό το πρόγραμμα εντοπίζονται με σωστό και ακριβή τρόπο οι βασικές παθογένειες της κρατικής μηχανής και ειδικά της κεντρικής διοίκησης:

- η έλλειψη κουλτούρας, γνώσης και εργαλείων για το σχεδιασμό πολιτικών

- η απουσία συντονισμού και δυνατότητας στρατηγικού σχεδιασμού στην κεντρική κυβέρνηση

- ο υπερβολικός νομικισμός (legal formalism) που οδηγεί σε μεταρρυθμιστικές αποτυχίες

- η απουσία στατιστικής διακυβέρνησης γεγονός που επισημαίνει απουσία στοιχείων και δεικτών για την άσκηση πολιτικών

- η υπανάπτυκτη φιλοσοφία της Άσκησης Πολιτικής με Στοιχεία (evidence based policy making)

- η κατάτμηση των υπηρεσιών σε κομμάτια και κομματάκια

- η παρουσία πληθώρας στρωμάτων διοικητικής ιεραρχίας (administrative layers)

- η απουσία κινήτρων και επιβραβεύσεων για τα παραγωγικά στελέχη

- η απουσία συστήματος μέτρησης και αξιολόγησης της απόδοσης των υπηρεσιών

Ουσιαστικά, σε μια σειρά κρίσιμων τομέων όπως η γενική οργάνωση της διοίκησης, η διαχείριση ανθρώπινων πόρων, η διαχείριση των οικονομικών και η ανάπτυξη και υλοποίηση μεταρρυθμιστικών πολιτικών υπάρχουν τεράστιες δομικές προκλήσεις που αναζητούν απάντηση.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος για αναμόρφωση του κράτους είναι η δημιουργία συμμαχιών συμφερόντων υπέρ των μεταρρυθμίσεων, γεγονός που σημαίνει ότι μέσα στη διοίκηση πρέπει να ηγεμονεύσουν οι εκσυγχρονιστικές ιδέες. Το πολυνομοσχέδιο, δυστυχώς, δεν βοηθάει σ’ αυτή την κατεύθυνση καθώς λογίζεται ως προϊόν καθαρά δημοσιονομικών στοχεύσεων, αποξενώνοντας ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της μεταρρύθμισης.

Σε κάθε περίπτωση, όσο διαρκεί η κρίση, το “παράθυρο ευκαιρίας” παραμένει ανοιχτό για ριζικές μεταρρυθμίσεις και όχι επιφανειακές ή δημοσιονομικού χαρακτήρα μόνον αλλαγές. Η κυβέρνηση εφόσον ακόμα διαθέτει πολιτικό χρόνο, εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να εστιάσει την προσοχή της. Στην ποιοτική αναδιοργάνωση του κράτους. Θα πούνε μπράβο όλοι.

Wednesday, October 19, 2011

Ο γάμος του καπιταλισμού με τη δημοκρατία έχει τελειώσει

Του Σλαβόι Ζίζεκ*
Αυγή, 18/10/2011

Μας αποκαλούν αποτυχημένους αλλά οι πραγματικοί αποτυχημένοι βρίσκονται εκεί κάτω στη Γουόλ Στριτ. Διασώθηκαν χάρη στα δικά μας χρήματα. Μας αποκαλούν σοσιαλιστές αλλά σε αυτή τη χώρα υπάρχει πάντα σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Μας λένε ότι δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία. Όμως η κρίση του 2008 έχει καταστρέψει ιδιωτική ιδιοκτησία που ακόμη και αν θέλαμε να καταστρέψουμε θα έπρεπε να εργαζόμαστε νυχθημερόν για εβδομάδες. Μας αποκαλούν ονειροπαρμένους. Όμως οι πραγματικοί ονειροπαρμένοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Δεν είμαστε ονειροπαρμένοι. Είμαστε το ξύπνημα από ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Δεν καταστρέφουμε τίποτε. Γινόμαστε μόνο μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο το σύστημα καταστρέφει τον εαυτό του. Όλοι γνωρίζουμε την κλασική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια. Η γάτα περνά τον γκρεμό και συνεχίζει να περπατά αγνοώντας το γεγονός ότι δεν πατάει πια στο έδαφος. Μόνο όταν κοιτάει κάτω και συνειδητοποιεί πού βρίσκεται αρχίζει να πέφτει. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Λέμε στους τύπους της Γουόλ Στριτ “Ε, κοιτάξτε κάτω!”.


*Ολόκληρη η ομιλία στη συνέλευση των Αμερικανών Αγανακτισμένων εδώ.

Sunday, October 9, 2011

Stay Hungry Stay Foolish!

Steve Jobs’ Inspiring Commencement Speech At Stanford University in 2005


Steve Jobs delivered a very moving and inspiring Commencement Address to the 2005 graduating class at Stanford University, despite having never graduated from college himself. He draws from moments of his own life, struggles and overcoming obstacles to help inspire the new generation to pursue the dreams no matter how bad things seem to get.

Material reproduced by YouTube and THE WAVE 94.7

The Full Speech in Text

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I’ve ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That’s it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: “We have an unexpected baby boy; do you want him?” They said: “Of course.” My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents’ savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn’t see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn’t interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn’t all romantic. I didn’t have a dorm room, so I slept on the floor in friends’ rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn’t have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can’t capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, its likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something – your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky I found what I loved to do early in life. Woz (Ed. Note-Apple Computer Co-Founder, Steve Wozniak) and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation – the Macintosh – a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out.

When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn’t know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down – that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn’t see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I retuned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple’s current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I’m pretty sure none of this would have happened if I hadn’t been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don’t lose faith. I’m convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You’ve got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle. As with all matters of the heart, you’ll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don’t settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: “If you live each day as if it was your last, someday you’ll most certainly be right.” It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: “If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?” And whenever the answer has been “No” for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I’ll be dead soon is the most important tool I’ve ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure – these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn’t even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor’s code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you’d have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I’m fine now.

This was the closest I’ve been to facing death, and I hope its the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don’t want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life’s change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away.

Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma – which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of other’s opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960′s, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: “Stay Hungry. Stay Foolish.” It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.



Monday, October 3, 2011

Ευρώ-κρίση: «σενάριο Ιφιγένεια»

Της G700
Hellenic Nexus
τ' Οκτωβρίου 2011

Ένα σενάριο που καλλιεργείται τις τελευταίες εβδομάδες στην αυλή της ευρωζώνης είναι η Ελλάδα να παταχθεί και να εκδιωχθεί από το ευρώ ως ο ένοχος των ατασθαλιών και πηγή κρίσης για τους υπόλοιπους. Η ιδέα να χαραχθεί μία κόκκινη γραμμή ανάμεσα στους άτυχους και τους πονηρούς βρίσκει μεγάλο κοινό και ανταπόκριση ανάμεσα στους ευρωπαίους δεξιούς και φιλελεύθερους κυρίως, αλλά και στους σοσιαλιστές και τους πράσινους πιο απρόθυμα. Πυρήνας της ιδέας είναι ένας πολιτικός ελιγμός για τη σωτηρία της ευρωζώνης πλην Ελλάδας. Δώστε αίμα στους βόρειους φορολογούμενους, για να δωθούν χρήματα στους υπόλοιπους νότιους της ευρωζώνης. Με μία φράση, ρίξτε την Ελλάδα για να κρατηθούν οι υπόλοιποι.

Οι εταίροι και δανειστές μας δεν μπλοφάρουν. Για την ακρίβεια εν μέρει μπλοφάρουν αλλά επί της ουσίας φλερτάρουν με την ιδέα μίας τέτοιας τελικής λύσης με την Ελλάδα σε ρόλο «Ιφιγένειας της ευρωζώνης». Η ιδέα ολοκληρώνεται με την ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστή last resort without limit για τα εναπομείναντα μέλη της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει πρακτικά τύπωση ηλεκτρονικού χρήματος (quantitative easing) που θα διοχετευτεί για τη μαζική αγορά ομολόγων και την πτώση των spread για τις χώρες που βρίσκονται στη γραμμή της επίθεσης των αγορών. Το σενάριο ενισχύει το γεγονός ότι ένα από τα σκληρότερα γεράκια της Κεντρικής Τράπεζας, ο Γερμανός Σταρκ, παραιτήθηκε πρόσφατα λόγω της αντίθεσης του στην πολιτική αυτή.

Κάπου εκεί όμως τελειώνει η ιδέα και το σενάριο και αρχίζει η ευθύνη της χώρας, αυτών που κυβερνούν, εκείνων που αντιπολιτεύονται και της κοινωνίας.

Διότι, πρώτον, «όταν δεν έχεις χαρτί δεν μπλοφάρεις». Όταν διώχνεις την τρόικα, πριν ψηφιστεί η συμφωνία από το γερμανικό κοινοβούλιο δεν δείχνεις να διαθέτεις στοιχεία διαπραγματευτικής σοβαρότητας.

Διότι, όταν η πατρίδα σου έχει περασμένη τη θηλιά στο λαιμό και ετοιμάζονται να τη στραγγαλίσουν και να τη σουτάρουν τέσσερις δεκαετίες πίσω, και εσύ σχεδιάζεις να αλλάξεις τα σχολικά βιβλία για να κάνεις τους Έλληνες υπερήφανους, είσαι γελοίος.

Διότι, όταν παρά την προχειρότητα και τον πανικό από την πλευρά των κυβερνώντων, επιβάλλεται ο πιο δίκαιος κοινωνικά φόρος από την αρχή της κρίσης, ο φόρος στην ακίνητη περιουσία, και αυτό χαρακτηρίζεται «χαράτσι», είμαστε όλοι μαζί απλώς εκτός πραγματικότητας.

Ειμαστε το μυρμίγκι και πάνω από το κεφάλι μας μαλώνουν οι ελέφαντες. Η πτώση θα είναι μεγάλη και δραματική και σίγουρα δυσανάλογη, αδικαιολόγητη και ανήθικη για το μέγεθος των αμαρτιών μας. Ωστόσο, ηθική δεν υπάρχει στη γεωμετρία της οικονομικής γεωπολιτικής. Χρειαζόμαστε ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, πολύ σοβαρότητα και λίγη τύχη.