Friday, June 29, 2007

Πολλές και καλές δουλειές: τι μπορεί να γίνει;

…το άρθρο αποτελεί συνέχεια από το προηγούμενο post.

Θέλουμε λοιπόν περισσότερες δουλειές και καλύτερες συνθήκες εργασίας . Τι μπορεί να γίνει;

Ισχυρή Ανάπτυξη.
Την περίοδο 2000-2005 , η μέση ετήσια αύξηση του πραγματικού ελληνικού ΑΕΠ κατά 4,4% , συνοδεύτηκε από μια μέση ετήσια αύξηση της συνολικής απασχόλησης κατά 0,9% (Europe Employment Report 2006, statistical annex). Σε απόλυτους όρους η απασχόληση στην Ελλάδα μεταξύ 2000 και 2005 αυξήθηκε κατά 290 χιλιάδες άτομα , πράγμα που σημαίνει ότι σε μέση ετήσια βάση η οικονομία δημιούργησε περίπου 59,5 χιλιάδες θέσεις εργασίας . Ceteris paribus, υπολογίζεται ότι με βάση τα παραπάνω στοιχεία για να αυξηθεί η απασχόληση κατά μία ποσοστιαία μονάδα, η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη της τάξης του 4,8% ανά έτος .

Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι οι ΕΕ-15 για να πετύχουν μια ανάλογη αύξηση της απασχόλησης χρειάζονται ανάπτυξη μόλις 1,9% ενώ οι ΕΕ-25 μόλις 2,5%. Συγκριτικά λοιπόν με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο , η ελληνική ανάπτυξη είναι ανάπτυξη χωρίς δουλειές (jobless development) . Κατά συνέπεια ναι μεν μια ισχυρή ανάπτυξη της τάξης του 5% είναι απολύτως αναγκαία , από μόνη της όμως δεν αρκεί για να δημιουργήσει περισσότερες , πόσο μάλλον και καλύτερες θέσεις εργασίας.

Αυτό το οποίο χρειάζεται είναι μια σειρά από δομικές αλλαγές οι οποίες θα οδηγήσουν σε μια σταδιακή αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας . Το λέμε και θα το επαναλαμβάνουμε συνέχεια . Το μεταπολιτευτικό μοντέλο ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας έχει εξαντλήσει τα όρια του . Καιρός ν’ αλλάξουμε πρότυπο!

Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Οι κοινωνικές εισφορές ενώ κατά το παρελθόν επιβλήθηκαν σε μια λογική αναδιανομής και χρηματοδοτικής στήριξης του ασφαλιστικού συστήματος, σήμερα βαραίνουν μισθωτούς και επιχειρήσεις . Η Ελλάδα έχει απαράδεκτα υψηλές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης τόσο για τους εργαζόμενους όσο και τους εργοδότες. Συγκεκριμένα , οι ασφαλιστικές εισφορές υπολογίζεται ότι αποτελούν το 34,4% του μέσου μισθολογικού κόστους , ενώ στις χώρες - μέλη του OOΣA οι ασφαλιστικές εισφορές αποτελούν κατά μέσο όρο το 24% και στην ΕΕ των «15» το 27,8% (βλ. Δυσανάλογα υψηλές οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα).

Τα αρνητικά αποτελέσματα των υψηλών εισφορών είναι γνωστά σε όλους μας : περιορισμένη προσφορά νέων θέσεων εργασίας και διαιώνιση της πρακτικής της μαύρης εργασίας. Η μείωσή τους εκτός από πάγια θέση των εργαζομένων αποτελεί και μονόδρομο για την εφαρμογή ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα εξασφαλίζει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Αυτό όμως προϋποθέτει τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος (βλ. Aτζέντα G700: Ασφαλής Ασφάλισηκαι Analyze this μίστερ Αναλυτής!) κι εδώ ακριβώς αρχίζουν τα δύσκολα , με τα εργατικά συνδικάτα και τους λαϊκιστές πολιτικούς να σέρνουν πρώτοι το χορό της αντίδρασης.

Νέοι εργασιακοί θεσμοί.
Η εργατική και κοινωνική νομοθεσία στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη σχεδιάστηκε για να παρέχει προστασία κυρίως σε εργαζόμενους μισθωτούς οι οποίοι δούλευαν σε Μία συγκεκριμένη δουλειά για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους . Με την εμφάνιση νέων «μη-κανονικών» μορφών εργασίας, το παραδοσιακό μοντέλο της μισθωτής εργασίας υποχωρεί ραγδαία . Ως αποτέλεσμα πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι κάνουν λόγο για εκπνοή της μισθωτής εργασίας στον 21ο αιώνα.

Αν και εκ πρώτης όψεως τα σχόλια αυτού του είδους ακούγονται υπερβολικά , δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα . Στην Ελλάδα άλλωστε , με το 40,8% των εργαζομένων να δηλώνουν αυτοαπασχολούμενοι (Employment in Europe 2006 , Statistical Annex) , δεν μπορούμε ουσιαστικά να μιλάμε για στιβαρό μοντέλο μισθωτής εργασίας , με εξαίρεση φυσικά την απασχόληση στο δημόσιο και ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις .

Όμως , ακόμα και η εργασιακή κατηγορία της αυτό-απασχόλησης σήμερα χάνει τη χρησιμότητά της μιας και δεν εξυπηρετεί επαρκώς την ανάγκη για προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον . Ένα μεγάλο ποσοστό των αυτό-απασχολούμενων δεν προκύπτει από μια συνειδητή ατομική εργασιακή επιλογή . Αντιθέτως οι γνωστοί σε όλους μας "μισθωτοί με το μπλοκάκι" , είναι αποτέλεσμα του «εκβιασμού» των μικρών κυρίως επιχειρήσεων , οι οποίες προσπαθούν να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους αποφεύγοντας τα εργατικά κόστη. Αυτό όμως οδηγεί σε εργαζόμενους με έλλειμμα στην ποιόητα ζωής και επιχειρήσεις με έλλειμμα στην ποιότητα των παραγώμενων προϊόντων και υπηρεσιών.

Η λύση εδώ δεν είναι ούτε η άνωθεν επιβολή του παραδοσιακού μοντέλου της μισθωτής εργασίας στη μικρή επιχείρηση , ούτε η διαιώνιση του «κόλπου» της αυτό-απασχόλησης . Κατά την άποψή μας έχουμε ανάγκη από νέους εργασιακούς θεσμούς που να συνδυάζουν τη λογική του ελεύθερου-ευέλικτου εργαζόμενου με την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικής προστασίας . Αυτή η ενσυνείδητα ευέλικτη οικονομικά εξαρτημένη εργασία , που καλύπτει τη γκρίζα ζώνη μεταξύ παραδοσιακής αυτό-απασχόλησης και μισθωτής εργασίας , πρέπει να θεσμοθετηθεί και να διαχωριστεί από την παράνομη και σκόπιμη πρακτική του «μισθωτού με το μπλοκάκι» . Το θέμα είναι αναμφισβήτητα πολύπλοκο, έχει όμως τεθεί ήδη σε ευρωπαϊκό επίπεδο με την Πράσινη Βίβλο της ΕΕ για τον εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας . Η Ελλάδα άραγε που στέκεται σε σχέση με τη συγκεκριμένη πρόταση;


Ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους .
Τέλος , και όχι λιγότερο σημαντικά , πρέπει να επισημανθεί το αυτονόητο . Χωρίς επαρκή και αποτελεσματική διοίκηση κανένα σύστημα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει σωστά. Στην Ελλάδα η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητα των δημόσιων ελεγκτικών υπηρεσιών (Επιθεώρηση Εργασίας κοκ) είναι παροιμιώδης. Πολλές φορές φτάνει στα όρια ενός ξεδιάντροπου δημόσιου ρουσφετιού της εκάστοτε Κυβέρνησης προς τους δικούς της μικροεπιχειρηματίες .

Ως αποτέλεσμα θεωρείται πλεονέκτημα και συνιστά ορθολογική συμπεριφορά η αποφυγή των νόμιμων υποχρεώσεων των επιχειρήσεων που απορρέουν από το εργατικό δίκαιο, τη φορολογία και το ασφαλιστικό σύστημα. Ζητήματα όπως οι μισθοί , οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, οι περιορισμοί του χρόνου εργασίας κλπ δεν ρυθμίζονται σύμφωνα με τους νόμους και τις συλλογικές συμφωνίες αλλά σύμφωνα με άτυπες ή παράτυπες νόρμες .

Είναι λοιπόν καιρός να αναβαθμιστεί η Επιθεώρηση Εργασίας . Από μια απαρχαιωμένη γραφειοκρατική δομή που λειτουργεί μόνο μετά από συγκεκριμένη καταγγελία , να μετατραπεί σταδιακά σε ένα σύγχρονο ελεγκτικό σώμα με επαρκείς πόρους και αυτονομία πρωτοβουλίας και δράσης.


….οι προτάσεις συνεχίζονται στο επόμενο post : επιχειρηματικότητα υψηλών δυνατοτήτων , εργάτες της γνώσης , κεφάλαια επιχειρηματικών συμμετοχών .

Monday, June 25, 2007

Η εργασία στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα

Σήμερα η Ελλάδα έχει ανάγκη από 600-700 χιλιάδες περίπου θέσεις εργασίας για να απασχοληθούν οι άνεργοι , αλλά και όσοι έχουν αποθαρρυνθεί και πλέον δεν αναζητούν εργασία επειδή δεν πιστεύουν ότι η προσπάθειά τους θα έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Επιπρόσθετα , και εξίσου σημαντικά, ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων απασχολείται σε δουλειές χαμηλής ποιότητας στον ιδιωτικό τομέα , και ως εκ τούτου εκφράζει ένα χαμηλό επίπεδο ικανοποίησης τόσο για τις συνθήκες εργασίας όσο κυρίως για τις οικονομικές απολαβές του.

Για τους λόγους αυτούς, και δεδομένου ότι το Δημόσιο μόνον οριακά πλέον μπορεί να επεκταθεί, υπάρχει μια ευρεία κοινωνική συναίνεση για περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας.

Ωστόσο ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας χαρακτηρίζεται από τα εξής δομικά προβλήματα:

Κυριαρχία της πολύ μικρής επιχείρησης.
Η νάνο-επιχείρηση στηρίζεται είτε στην απασχόληση μελών της οικογένειας είτε σε μια πληθώρα μορφών άτυπων μορφών εργασίας. Το 96% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα απασχολούν μέχρι 4 άτομα, το 2% μέχρι 10 άτομα, και το υπόλοιπο 2% απασχολούν πάνω από 10 άτομα. Παράλληλα στις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 10 άτομα, το 98% των επιχειρήσεων της χώρας απασχολείται το 63% των εργαζομένων της χώρας. Στις επιχειρήσεις με πάνω από 50 άτομα προσωπικό απασχολείται το 11% των εργαζομένων της χώρας .

Χαμηλής ποιότητας θέσεις εργασίας.
Η κυριαρχία των μικρών επιχειρήσεων στο ελληνικό επιχειρηματικό τοπίο αντανακλά μια επιχειρηματικότητα ανάγκης, η οποία πραγματοποιείται για αμιγώς βιοποριστικούς λόγους , επειδή δεν υπάρχει άλλη δουλειά , και η οποία δημιουργεί κατά κύριο λόγο θέσεις εργασίας παραδοσιακού τύπου και χαμηλής εξειδίκευσης.

Ανεξέλεγκτη αγορά εργασίας.
Ταυτόχρονα η κυριαρχία των μικρών επιχειρηματικών μεγεθών συναρτάται άμεσα με ψηλά επίπεδα αποφυγής της φορολογίας , των υποχρεώσεων του εργατικού δικαίου και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από πλευράς επιχειρήσεων: η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή σε συνδυασμό με την εκτεταμένη αδήλωτη εργασία συνιστούν διαχρονικές παθογένειες και φαινόμενα της ελληνικής αγοράς εργασίας στην όξυνση των οποίων ,πολλές φορές, συμβάλουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι ενδεικτικό του επιπέδου εισφοροδιαφυγής στη χώρα το γεγονός ότι το 48% των εργαζομένων έχουν ασφαλιστικό βίο κάτω από 20 έτη .

Παράλληλα η ελληνική αγορά εργασίας χαρακτηρίζεται από υψηλό επίπεδο παθητικής (μη θεσμικής) ευελιξίας. Χαρακτηριστικά αξίζει εδώ να αναφερθεί το κόλπο της παροχής υπηρεσιών με ΤΕΒΕ αντί για ΙΚΑ , αλλά και τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά μαύρης εργασίας, με άμεσο στόχο την αποφυγή του γραφειοκρατικού και ασφαλιστικού βάρους που συνεπάγεται η μισθωτή εργασία και η σχέση με το ΙΚΑ .

Χαμηλές αμοιβές.
Πρέπει να σημειωθεί ότι μεταξύ 1995 και 2002 , οι αυξήσεις των μισθών στην Ελλάδα ήταν σημαντικές , πραγματικές και υψηλότερες από ό,τι στις άλλες χώρες μέλη της ΕΕ. Αυτό αντανακλά τη σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ανά εργαζόμενο, περίπου 4,5% από το 1994 ως το 2004, ένας από τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης στο δυτικό κόσμο μαζί με τη Σουηδία, την Ιρλανδία και τη Φιλανδία , και μεγαλύτερος απ’ αυτόν των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της αντίστοιχης περιόδου.

Ωστόσο αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα παραμένει μία χώρα με χαμηλές αμοιβές. 1,8 εκ εργαζόμενοι αμοίβονται με λιγότερο από 1000 ευρώ, το 25% των εργαζομένων λαμβάνουν το βασικό μισθό (668 ευρώ), ενώ οι μέσοι μισθοί στη χώρα μας είναι οι χαμηλότεροι στην ΕΕ-15 , αντανακλώντας ουσιαστικά την χαμηλή πραγματική ανά ώρα παραγωγικότητα της εργασίας . Διευκρινίζουμε σ' αυτό το σημείο ότι η «πραγματική» παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα το 2004 ανέρχονταν μόλις στο 67,9% , δηλαδή στα 2/3, του μέσου όρου της ΕΕ-15. Ωστόσο σε όρους αγοραστικής δύναμης η Ελλάδα το 2004 βρίσκονταν στο 81,7% του μέσου κοινοτικού όρου . Που οφείλεται αυτό;

Πολυαπασχόληση.
Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, σε σχέση πάντα με την πραγματική ανά ώρα παραγωγικότητα της εργασίας, δεν αντανακλά το πραγματικό επίπεδο των μισθών οι οποίοι είναι πράγματι χαμηλοί . Αντανακλά την πραγματικότητα των πολλών πηγών εισοδήματος που διαθέτει το μέσο ελληνικό νοικοκυριό.

Υπολογίζεται ότι το εισόδημα του μέσου ελληνικού νοικοκυριού από μισθούς αναλογεί μόλις στο 40% του συνολικού του εισοδήματος . Το υπόλοιπο καλύπτεται κατά 22,4% από αυτοαπασχόληση, 13,4% από αγροτικές εργασίες , 3,9% από εκμετάλλευση περιουσιακών στοιχείων , 16,6% από συντάξεις , μόλις 0,4% από κοινωνικές μεταβιβάσεις και 3,4% από λοιπές πηγές. Ουσιαστικά τα μέλη του ελληνικού νοικοκυριού ασχολούνται σε μία και δύο δουλειές και καταπιάνονται με διάφορες εργασίες που τους προσδίδουν επιπλέον χρηματικούς πόρους.

Υπερεργασία.
Ο συνδυασμός υψηλής παραγωγικότητας ανά εργαζόμενο και χαμηλής παραγωγικότητας ανά ώρα εργασίας σημαίνει επίσης ότι ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος δουλεύει πολύ περισσότερο. Πράγματι, υπολογίζεται ότι ο μέσος εργάσιμος χρόνος στον ιδιωτικό τομέα στη χώρα μας είναι υψηλότερος κατά 25%-35% σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και κατά 10%-20% σε σχέση με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και την Ιρλανδία.

Υψηλή ανεργία.
Τέλος , και όχι λιγότερο σημαντικά, η ανεργία στη χώρα διατηρείται διαχρονικά σ΄ ένα επίπεδο ισορροπίας γύρω στο 9%, ενώ το συνολικό επίπεδο απασχόλησης αυξάνεται με πολύ αργό ρυθμό. Σήμερα βρίσκεται γύρω στο 60% έχοντας χάσει τον πρώτο στόχο της Λισσαβώνας για συνολικό επίπεδο απασχόλησης 65% μέχρι το 2005 , και μάλλον δεν θα πραγματοποιήσει ούτε και τον τελικό στόχο για απασχόληση του 70% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού μέχρι το 2010.

Τι μπορεί να γίνει; .....

Η συνέχεια στο επόμενο post.

Thursday, June 21, 2007

Blogs: Ανοίγουν δρόμο στην κοινωνία των πολιτών

Όλο και πιο συχνά, ένας αυξανόμενος αριθμός κοινωνικών αναλυτών και επιστημόνων εκφράζει την έντονη ανησυχία του για την καχεξία της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών.

Η εμπειρία δείχνει ότι , αν και δεν υπάρχουν σημαντικά θεσμικά εμπόδια στην διεύρυνση του ρόλου της και την ακόλουθη ενδυνάμωσή της , παρόλα αυτά αδυνατεί να πλεύσει με ασφάλεια ανάμεσα στις συμπληγάδες των παραδοσιακών κομμάτων, του κράτους, και της αγοράς. Ως αποτέλεσμα η πρωτοβουλία των πολιτών, η ανεξάρτητη πολιτική και κοινωνική δράση, πνίγεται σ’ ένα πέλαγος φαβοριτισμού, πελατειακών νοοτροπιών και διαπλεκόμενων συμφερόντων , εάν δεν συνθλίβεται πλήρως από τις δυνάμεις της αδράνειας και της μεροληψίας που πλέον έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στους μεγάλους συλλογικούς θεσμούς.

Όμως η ανάγκη για μια ενεργή κοινωνία των πολιτών, ικανή να προωθεί ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα, και να ελέγχει την εξουσία του κράτους, των κομμάτων και της αγοράς, παραμένει επιτακτική.

Το ερώτημα εδώ είναι εάν το διαδίκτυο και συγκεκριμένα το διαδραστικότερο κομμάτι του , τα blogs, μπορεί να δώσει λύση εκεί που οι παραδοσιακές προσεγγίσεις στέφονται από περιορισμένη επιτυχία;

Η απάντηση της G700 είναι εμφατικά ναι. Άλλωστε αυτό δείχνει και η τρίμηνη πλέον ενασχόλησή μας με το πιεστικό κοινωνικό ζήτημα της γενιάς των 700 ευρώ, ένα ζήτημα που αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων και νέων εργαζόμενων και το οποίο μέχρι πολύ πρόσφατα παρέμενε στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου.

Το διαδίκτυο, και ειδικότερα το διαδραστικό του κομμάτι ήτοι τα blogs και σε μικρότερο βαθμό τα forums, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η τεχνολογία έχει επιτρέψει σε ανθρώπους με διαφορετικό διανοητικό , κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο, καθώς και διαφορετικά συμφέροντα, να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική διαδικασία, να εντοπίζουν σημεία σύγκλισης και να οικοδομούν κοινότητες συμφερόντων και ομάδες δράσης με σκοπό την ικανοποίηση συλλογικών στόχων .

Κλειδί της επιτυχίας είναι η δημιουργία μιας “δια-δικτυωμένης δημόσιας σφαίρας” (networked public sphere) , η οποία διευκολύνει τα άτομα να επικοινωνήσουν και να συνεργάζονται μεταξύ τους, να παράγουν πολιτισμικά και πολιτικά αγαθά με έναν ριζικά αποκεντρωμένο τρόπο, και να επικοινωνούν το περιεχόμενο της πνευματικής τους εργασίας στιγμιαία, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρόνο, σε ένα μαζικό κοινό.

Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φίλτρα, χωρίς αρχισυντάκτες και άνωθεν προσδιορισμένες γραμμές, χωρίς σημεία ελέγχου, κοκαλωμένες ιεραρχίες και εξουσιαστικές δομές. Όποιος το επιθυμεί μπορεί να ξεκινήσει ένα blog μέσα σε δεκαπέντε λεπτά , όπως κάναμε κι εμείς , ανοίγοντας ένα δωρεάν λογαριασμό στο blogger.com. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είναι στοιχειωδώς εγγράμματος και να έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Σε κάθε περίπτωση τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης προσωπικών ή συλλογικών απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών και θέτει στο τραπέζι της πολιτικής συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά media χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση.

Φανταστείτε ότι στις ΗΠΑ το blogs MyDD και DailyKos έχουν περισσότερους αναγνώστες απ’ ότι μαζί οι τέσσερις μεγάλες κεντροαριστερές εφημερίδες , American Prospect, The Nation, The New Republic, και The Washington Monthly.

Βέβαια εκ πρώτης όψεως οι bloggers δεν αποτελούν το πρότυπο πολίτη που φαντάζονται ότι θα μπορούσε να υπάρξει οι ανά τον κόσμο φιλόσοφοι και πολιτικοί επιστήμονες. Οι bloggers μιλάνε όλοι μαζί, είναι άτακτοι, βρίζουν, ειρωνεύονται. Όταν η συζήτηση ανάβει δεν μοιάζει σε τίποτα με το επιτηδευμένο ύφος των καφέ “philo” του Παρισιού , τις σπουδαιοφανείς πολιτικές ομιλίες καθέδρας ή τα εξεζητημένα οξφορδιανά debates.

Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται στους bloggers , αλλά στην εικόνα που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας για την ιδανική πολιτική και το πρότυπο του πολιτικά και κοινωνικά ενεργού κοινού. Η πολιτική δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία κατά την οποία κάποιες ελίτ αναζητάνε μια επιφανειακή συναίνεση πίσω από κλειστές πόρτες. Αντιθέτως η πολιτική είναι σύγκρουση και αγωνιστικός πλουραλισμός ενώ ο πολιτικός διάλογος παραδοσιακά βρίθει από αψιθυμία, οξυθυμία, εριστικότητα, και οργίλη διάθεση.

Τελικά αν κάτι πρέπει να προσέξουμε στα blogs αυτό δεν είναι η σκληρή γλώσσα και τα βιτριολικά σχόλια των συμμετεχόντων, αλλά το ενδεχόμενο να καταστούν χώροι απλής εκτόνωσης της κοινωνικής δυσφορίας, κάτι σαν καφενεία όπου όλοι τα λένε μεταξύ τους, όλα τίθενται υπό συζήτηση, όμως τίποτα δεν αποφασίζεται και η ανάπτυξη επιχειρημάτων θεωρείται αυτοσκοπός.

Το παρόν άρθρο της G700 , αναρτήθηκε με αφορμή ένα διπλό γεγονός : α) το Συνέδριο Blogs, Internet: Η κοινωνία των πολιτών εν όψει των επόμενων εκλογών, το οποίο λαμβάνει χώρα σήμερα, Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007, υπό την αιγίδα της Ειδικής Γραμματείας Ψηφιακού Σχεδιασμού, β) τη συνέχεια της δίκης του blogme.

Monday, June 18, 2007

Because we're worth it

By Bryan Appleyard

The baby-boomers’ culture of hedonistic consumerism has left their offspring with the crumbs from their table. And 65% of them say their children’s lives will be worse than their own. But are they bothered?

Elisabeth – a 51-year-old financial analyst – has banned her four children from using the sentence “I’ll put it on my CV.” A child of the 1960s, a baby-boomer, her youth was one of freedom and fun. Now she watches in dismay as her children fret anxiously about their futures.

Read the whole article in Times Online

Friday, June 15, 2007

Not your father's income: Why wages today are weaker?

By Greg Ip
From The Wall Street Journal Online

American men in their 30s today are worse off than their fathers' generation, a reversal from just a decade ago, when sons generally were better off than their fathers, a new study finds.

The study, the first in a series on economic mobility undertaken by several prominent think tanks, also says the typical American family's income has lagged far behind productivity growth since 2000, a departure from most of the post-World War II period.

The findings suggest "the up escalator that has historically ensured that each generation would do better than the last may not be working very well," says the study, which is scheduled for release today.

The study was written principally by John Morton of the Pew Charitable Trusts, which is leading the series, called the Economic Mobility Project, and Isabel Sawhill of the Brookings Institution. Other participating think tanks are the Heritage Foundation, American Enterprise Institute and the Urban Institute. (See the study.)

Read the whole article in WSJ Online.

Thursday, June 14, 2007

G700 on Athens International Radio

Σήμερα, στο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας , Athens International Radio (104.4 fm), και ώρα κάποια στιγμή μεταξύ 18:15 και 18:45 , μπορείτε να παρακολουθήσετε σύντομη συνέντευξη-συζήτηση μέλους της G700 σχετικά με τη γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα. Καλή ακρόαση!

Athens International Radio, the Foreign Speaking Municipal Radio of Athens Greece.

Tuesday, June 12, 2007

AVV: An alternative Labour Union for young and independent workers

AVV ( Alternatief voor Vakbond : Alternative for Labour Union) is a newly established labour union in the Netherlands. This labour union stands for the needs of young workers, independent workers (freelancers) and European workers in the Netherlands. AVV wants to be a counterpart and a counterforce in the decision-making processes in the Netherlands.

The problem for the younger or independent workers

Like many other countries in Europe, socio-economic affairs are dominated by labour unions that mainly represent the interests of older, white males with a fixed contract. The outcome of many decisions favours employees with fixed contracts and pension burdens are shifted to the younger workers. Laws and institutions tend not to take into account that many people work for themselves, as independent workers. The agenda of the existing labour unions is not geared towards the future, but to protecting the rights of their members.

Why a labour union? And how is AVV organised? Read more on www.avv.nu

Sunday, June 10, 2007

Συνέντευξη “Milleuristi”

Από τον Σάκη Ιωαννίδη

Ο Αλεσάντρο Ριμάσα και ο Αντόνιο Ινκορβάια είναι οι συγγραφείς του διάσημου πλέον βιβλίου Generazione 1000 Euro , για το φαινόμενο της γενιάς των 1000 ευρώ στην Ιταλία. Το βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα μέσα στο 2007.

Η συνέντευξη στον Σάκη Ιωαννίδη έχει ως εξής:

Οι εργοδότες λένε ότι η γενιά μας «αξίζει» να πληρωθεί μόνο με 700 ευρώ μηνιαίως διότι για τόσα χρήματα δουλεύουμε. Τόση είναι η ποιότητα της δουλειάς μας. Τι λέτε για αυτό;

ΑΛ: Αυτό δεν είναι σωστό, διότι τώρα πληρωνόμαστε 700 ευρώ για τις ίδιες δουλειές που στο παρελθόν οι άνθρωποι έπαιρναν παραπάνω χρήματα!

AN: Και εγώ το ίδιο πιστεύω, αλλά πρώτα απ’ όλα: Πως μπορεί κάποιος να εγγυηθεί ότι «δουλεύουμε μόνο για 700 ευρώ, άρα τόσο θα πληρωνόμαστε»; Υπάρχουν τόσοι πολλοί (εκατομμύρια) πτυχιούχοι που εργάζονται στην έρευνα, στον επιχειρηματικό τομέα, σε δημιουργικές θέσεις για 700 ευρώ – ή λιγότερα – και αυτοί σίγουρα δεν είναι εργαζόμενοι που «αξίζουν» μόνο 700 ευρώ! Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πληρώνονται περισσότερο σε άλλες χώρες…

Νομίζετε ότι οι εργοδότες δεν μας πληρώνουν καλύτερα επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι ή επειδή δεν θέλουν; Που πήγαν όλα τα λεφτά;

ΑΛ: Νομίζω πως το πρόβλημα είναι διττό, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση είναι σίγουρα πρόβλημα, αλλά οι εργοδότες προσπαθούν να εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση και να αυξήσουν το εισόδημα τους.

AN: Οι εργοδότες ανησυχούν μόνο για τα δικά τους εισοδήματα. Μπορεί να είναι και σωστό αν το δούμε ως «όρο του παιχνιδιού» της οικονομίας. Αλλά είναι οι κυβερνήσεις που πρέπει να σταματήσουν αυτή την κατάσταση νομοθετικά, δίνοντας κάποιες εγγυήσεις και σιγουριά στους εργαζόμενους ώστε να μη μπορούν οι εργοδότες να πληρώνουν έναν τόσο μικρό μισθό και χωρίς κάποια μορφή σταθερού συμβολαίου. Να μην μπορούν να τους απολύσουν τόσο εύκολα. Και σ’ αυτό το θέμα η κυβέρνηση στην Ιταλία (δεν ξέρω για την Ελλάδα) είναι σίγουρα απούσα και δεν ενδιαφέρεται για το πρόβλημα…

Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή ζωή με 700 ευρώ το μήνα; Λένε ότι είναι το ποσό των χρημάτων που δεν σου επιτρέπει με ζήσεις με άνεση, αλλά είναι τόσο που δεν σε αφήνει και να πεθάνεις της πείνας.

ΑΛ: Στην Ιταλία λέμε ότι 1000 ευρώ (σ.σ. Στην Ιταλία τα 1000 ευρώ είναι τα ελληνικά 700) σε αφήνουν να ζήσεις εάν μπορείς να «παίξεις με τα λεφτά»…Εννοώ ότι είναι σίγουρα δύσκολο και ότι αυτά τα ευρώ φτάνουν ίσα ίσα για να ζήσεις. Αλλά αν έχεις και ένα μωρό παιδί για παράδειγμα τα πράγματα δυσκολεύουν υπερβολικά.

AN: Μπορείς να βρεις τρόπο να ζήσεις με 700 ευρώ το μήνα, αλλά αν δεν έχεις εγγυήσεις ότι θα κρατήσεις τη δουλειά σου δεν ξέρεις εάν θα έχεις αυτά λεφτά τον επόμενο μήνα. Και αυτό δεν σε αφήνει να κάνεις κανένα μελλοντικό σχέδιο. Αν χαλάσει το πλυντήριο σου ή αν χρειαστεί να πας στον οδοντίατρο για παράδειγμα, θα πρέπει να δώσεις περισσότερα λεφτά από το μηνιάτικο σου…Αυτό ποιος το λέει «ζωή»;

Τι σας λένε οι άνθρωποι που επισκέπτονται την ηλεκτρονική σας σελίδα, www.generazione1000.com; Τι πιστεύουν για τη γενιά των 700 ευρώ;

ΑΛ: Οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον στην Ιταλία, κανείς δεν έχει αποφασίσει να κάνει κάτι συγκεντρωτικό και να «φωνάξουν» το πρόβλημα στους πολιτικούς και τους εργοδότες.

AN: Στην Ιταλία η πολιτική έχει τη δυνατότητα, αλλά όχι τη δύναμη και το ίδιο συμβαίνει με τους πολίτες. Ένας τρόπος επίλυσης του προβλήματος είναι να αλλάξει η ιταλική νοοτροπία που λέει ότι «τα πράγματα είναι καλά ως έχουν και όχι αν προσπαθήσεις να τα αλλάξεις». Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι εργαζόμενοι συχνά δέχονται αυτές τις άθλιες συνθήκες. Οι περισσότεροι που ξέρουμε είναι έτοιμοι για μια «επανάσταση» μέχρι τη στιγμή που θα πρέπει να παλέψουν πραγματικά, τότε είναι που αδρανούν. Ή σε άλλες περιπτώσεις, εάν έχουν λύσει όλα τους τα προσωπικά προβλήματα νομίζουν ότι όλα έχουν διορθωθεί. Κλασική ιταλική νοοτροπία όπως είπα.

Μέχρι τώρα ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε τρεις μεγάλες τάξεις: εργατική τάξη, μεσαία – αστική και ανώτερη – πλούσια τάξη. Πιστεύετε ότι η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί; Αν συμβεί αυτό τι θα ακολουθήσει;

ΑΛ: Υπάρχει ένα βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Corriere della Sera», Massimo Gaggi για το τέλος της μεσαίας τάξης. Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις του.

AN: Ναι, και εγώ το ίδιο. Η μεσαία τάξη τείνει προς εξαφάνιση και η ψαλίδα μεταξύ των πολύ πολύ πολύ πλούσιων ανθρώπων και των χαμηλόμισθων, σύμφωνα με το σκεπτικό του βιβλίου, ανοίγει όλο και περισσότερο. Στο ενδιάμεσο θα υπάρχει ένα μεγάλο κενό.

Μια έκθεση του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι στα επόμενα 30 χρόνια οι μεσαίες τάξεις θα στραφούν στον Μαρξισμό. Προβλέπετε κάποιο πισωγύρισμα;

ΑΛ: Ελπίζω πως όχι! Δεν νομίζω πως αυτό είναι το μέλλον!

AN: Η ιστορία δημιουργήθηκε από την εξέλιξη και όχι από τη στροφή στο παρελθόν. Οπότε περιμένω και ελπίζω κάποια «δαρβινική» εξέλιξη και προσαρμογή της μεσαίας τάξης στις νέες συνθήκες που θα την κάνει δυνατότερη και πιο συνειδητοποιημένη ώστε να μπορέσει να αντιστρέψει την κατάσταση και να αποφύγει την κατάρρευση. Αν και η Ιταλία είναι μια χώρα που συνεχώς γυρίζει προς τα πίσω δεν υπάρχει κάτι για να είσαι αισιόδοξος.

Η προβολή αυτού το φαινομένου αξίζει τελικά τον κόπο; Θα αλλάξει κάτι; Και αν ναι πότε; Σε πάνω από 10, 20 χρόνια;

ΑΛ: Δεν είμαι αισιόδοξος. Ήμουν, αλλά μετά από ένα χρόνο που ασχολήθηκα με το πρόβλημα δεν νομίζω ότι θα λυθεί τα επόμενα χρόνια, στην Ιταλία τουλάχιστον. Όταν μετά από 10 – 15 χρόνια θα έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και οι ανατολικές χώρες θα μας διώξουν από την αγορά, τότε θα ξεκινήσουμε τις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Δυστυχώς είμαστε μια χώρα σε φάση στασιμότητας.

AN: Συμφωνώ. Τα ΜΜΕ μιλούν για το είδος της προσωρινής εργασίας και οι νέοι εργαζόμενοι το φωνάζουν εδώ και 18 μήνες και στο ενδιάμεσο οι πολιτικοί και τα ιδρύματα δεν έχουν κάνει εντελώς τίποτα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Πιστεύετε ότι το θέμα της γενιάς των 700 ευρώ θα αποκτήσει διάσταση κινήματος; Μήπως επεκταθεί και παγκόσμια;

ΑΛ: Στη Γαλλία οι αντίστοιχες προσπάθειες έχουν αποδώσει αρκετά. Στην Ιταλία είμαστε εγωιστές οπότε δεν συνεχίζω να πιστεύω σε ένα ιταλικό κίνημα.

AN: Θέλουμε να είμαστε μέρος ενός νέου ιταλικού κινήματος και προσπαθήσαμε να το διαμορφώσουμε προτείνοντας ιδέες και στόχους, αλλά είναι πολύ δύσκολο γιατί η λογική των ανθρώπων παραμένει σε ατομικό επίπεδο. Οι περισσότεροι παλεύουν να λύσουν μόνο τα δικά τους προβλήματα, δε νοιάζονται για τους υπόλοιπους. Στην Ιταλία οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι περιμένουν κάποιον άλλο να έρθει και να αλλάξει την τωρινή κατάσταση. Λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν οι ίδιοι και να συσπειρωθούν σε μια μορφή κινήματος.


Αναγκαστήκατε ποτέ να ζήσετε με 700 ευρώ το μήνα; Οι δικές σας απολαβές ποιες είναι;

ΑΛ: Δεν είμαι μέλος αυτής της γενιάς, αλλά δε νομίζω ότι αν δεν ανήκεις εδώ πρέπει να ξεχνάς το πρόβλημα. Ο εγωισμός και ο ατομικισμός είναι το μεγαλύτερο κακό στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή!

AN: Αντίθετα, εγώ αισθάνομαι ότι ανήκω στη γενιά των 700 ευρώ. Αποφοίτησα με πτυχίο Αρχιτεκτονικής το 2000 και μετά από επτά χρόνια βρήκα δουλειά με 1100 ευρώ! Πιο πριν πάντα πληρωνόμουν 500 ή 750 ευρώ το μήνα και γι’ αυτό ακόμη μένω με τους γονείς μου…

Αν ήσασταν εργοδότες, πόσο θα πληρώνατε τους εργαζόμενους σας;

ΑΛ: Εξαρτάται, δεν γίνεται να δίνεις σε όλους τον ίδιο μισθό. Η αξιοκρατία πρέπει να αποφασίσει τους μισθούς των εργαζομένων! Αλλά, η αξιοκρατία στην Ιταλία θεωρείται μια ιδιόμορφη λέξη!

AN: Πρώτα απ’ όλα θα προσλάμβανα μόνο εκείνους που πραγματικά το άξιζαν και πιστεύω ότι όσο πιο άξιος και υπεύθυνος είναι ένας εργαζόμενος ανάλογα θα πρέπει και να πληρώνεται. Εννοείται με ένα συμβόλαιο που θα του εξασφάλιζε μια σταθερή και καλή ποιότητα ζωής.

Η συνέντευξη των Milleuristi στον Σάκη Ιωαννίδη , δημοσιεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο free paper της Θεσσαλονίκης, parallaxi, στο πλαίσιο παρουσίασης του κοινωνικού φαινομένου της γενιάς του βασικού μισθού σε Ελλάδα και Ιταλία , με τίτλο "Η Ζωή με ένα Χιλιάρικο".

Β5: Europa Report: Η γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα

Στις 15:30 ώρα Ελλάδος , στο 5ο πρόγραμμα της βαυαρικής ραδιοφωνίας, Β5-Aktuell, στην εκπομπή Europa Report, μπορείτε να ακούσετε την εκπομπή της Αλκυώνης Καραμονόλη για τη γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα . Καλή ακρόαση.

Friday, June 8, 2007

Ξεσηκώνεται η γενιά των 700 ευρώ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΣΤ. ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ - Γ. ΦΩΣΚΟΛΟΣ

Είναι νέοι, με καλές σπουδές, γνώσεις ξένων γλωσσών και πολλά προσόντα που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή καριέρα στην αγορά εργασίας. Και όμως αμείβονται μόνο με 700 ευρώ...

Οι νέοι που είναι σήμερα από 25 έως 35 χρόνων βλέπουν τα πιο παραγωγικά χρόνια τους να περνούν ανεκμετάλλευτα και διαπιστώνουν ότι πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να δημιουργήσουν όσα κατάφεραν οι γονείς τους. Δημιούργησαν λοιπόν την G700, τη «Γενιά των 700 Ευρώ».

Το Internet αποτελεί την ιδανική δίοδο για να εκφράσουν με μαχητικό τρόπο τον προβληματισμό των ίδιων αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που ανησυχούν για το εργασιακό τους μέλλον. Ετσι, δημιούργησαν ένα blog ( http://g700.blogspot.com/ ) στο οποίο περιγράφουν τη ζοφερή πραγματικότητα της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα.

Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ των δημοσιογράφων της εφημερίδας Το Έθνος Στ. Βογιατζάκη και Γ. Φώσκολου .

Wednesday, June 6, 2007

Angry young Greeks blog for better pay

By Karolos Grohmann

ATHENS (Reuters)

Let down by politicians and trade unions, Greece's young professionals are taking to the blogosphere to try to improve their prospects.

They are tired of bumping against a 700 euro ($940) monthly salary ceiling and too poor to buy their own homes and start families. The blog they set up to vent their frustrations has caught on so fast that opposition politicians are taking notice.

"The response has been overwhelming," said Thanassis, 28, one of the blog's founders who declined to give his surname to avoid problems with his employers in the civil service.

"We never expected such a reaction and such input. It has raised issues people are thinking about daily."

The blog, http://g700.blogspot.com, highlights the plight of young, educated and unemployed or underpaid Greeks and has got more than 700 hits a day since its launch in February.

"Do you consider that old ideologies and existing parties and workers' unions do not represent you adequately? Luckily something is moving in this deadlock," the Web site says.

"The silent majority, all of us young people making 700 euros a month, finally are getting a voice."

Generation 700, as the group has called itself to highlight the low monthly wages many young Greeks earn, wants to set an agenda on labour market, social security and education reforms -- issues which do not rate highly for political parties.

Trade unions have failed to promote these matters with central government, the group says, so offer essentially no protection for young workers .

HIGH UNEMPLOYMENT

The civil servants' umbrella union ADEDY, representing nearly half a million workers, said young workers should join if they wanted to force changes.

"We have been demanding a basic salary of 1,250 euros for years," ADEDY president Spyros Papaspyros told Reuters. "The challenge is for them to come and join us and, united, to continue our active efforts for a better work environment."

One in five Greeks, or more than 2 million people, live in poverty despite economic growth of about 4 percent, which is among the highest in the European Union.

Unemployment has remained stubbornly high, partly as structural legal obstacles in Greece make it difficult to hire and fire workers. New hirings have mainly been in public service positions while private job placement has lagged.

About one in three workers in Greece is paid directly or indirectly via state coffers.

Greece last year recorded unemployment of 8.9 percent, its lowest level since 1998 but still above the European average of 7.4 percent. The long-term unemployed made up nearly 55 percent of the total jobless, and 40 percent of them are under the age of 29.

An ageing population -- and a pension system that will collapse in 15 years unless it is reformed -- add to the young professionals' burden.

"The future for educated young Greeks as it stands is to pay for all the mistakes of previous generations and that is not acceptable or fair," said Thanassis, a Cambridge University graduate with a postgraduate degree from Athens University.

TIGHT FISCAL POLICIES

The ruling conservatives who came to power in 2004 have won European Union praise for a series of belt-tightening fiscal measures and reforms aimed at bringing the country's budget deficit to below the 3 percent of GDP ceiling.

But they are facing growing discontent and protests over what Greeks say are broken pre-election promises.

Months of street protests by students demanding more money for education and workers demonstrating for pay rises have further hit the government's popularity.

Thanassis said the blog sprang from the need to feel an integral part of society, not an economic outcast.

"We say 'come out and speak about the issues that hurt you, about what we can all do to make things better for us'," he said.

With an election in the offing, possibly as early as October, the blog has triggered interest among political parties. The opposition Socialists have been quick to accuse the government of shunning Generation 700.

"I call them the young with clipped wings entering an almost medieval labour market," socialist deputy Michalis Chrisochoidis, in charge of his party's parliamentary sector on education and culture, told Reuters.

"We need to address taboos, Greek holy cows like pension reform, which once tackled, will improve conditions significantly. At the moment we just stand awkwardly facing them and doing nothing."

Το παραπάνω άρθρο του δημοσιογράφου Karolos Grohmann δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Reuters στις 5 - 6 -2007.