Ο Μακ Κέιν θα προσπαθήσει να σαγηνεύσει τους λευκούς χαμηλόμισθους

Από τον Τζον Βίνοκιουρ*

McCain allies tout blue-collar strategy
© International Herald Tribune

Σύμφωνα με ένα σύμβουλο του John McCain, αν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος καταφέρει να κερδίσει το 20% των Δημοκρατικών ψήφων, θα εκλεγεί πρόεδρος.

Η παρατήρηση του Charlie Black που δημοσίευσε η «κρίστιαν σάιενς μόνιτορ» μοιάζει βιαστική τη στιγμή που οι επιτελείς του Μακ Κέιν παραδέχονται πως μόλις κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών, ο Barack Obama θα βρεθεί έως και δέκα μονάδες μπροστά στις δημοσκοπήσεις, μία κατάσταση που οι Ρεπουμπλικάνοι επιτελείς παραδέχονται πως δε θα μπορέσουν να επηρεάσουν, έως τουλάχιστο το Σεπτέμβριο.

Αλλά η συζήτηση για τον αριθμό των εργατικών ψήφων που χρειάζονται για να ηττηθεί ο Ομπάμα ταιριάζει σε μία πολύ δημοφιλή ανάγνωση της αμερικανικής πολιτικής πραγματικότητας.

Ο γερουσιαστής Joe Lieberman, στενός σύμμαχος (και πιθανότατα υπουργός εξωτερικών ή άμυνας σε μια κυβέρνηση Μακ Κέιν), ισχυρίζεται πως ο Μακ Κέιν έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης στο εργατικό κοινό. Λέει: «πραγματικά, πιστεύω πως ο Τζον μπορεί να πάρει πολύ παραπάνω» από το 20%.

Ο Λίμπερμαν επιμένει πως η εκλογή θα κριθεί στο κέντρο, από τους ανεξάρτητους και τους «ευμετάβλητους Δημοκρατικούς» (μία ακόμα από τις πολλές φετινές ονομασίες για τους λευκούς μισθοσυντήρητους εργαζόμενους και τη χαμηλή μεσαία τάξη).

Αυτό το κοινό-στόχος (πείτε τους «ριγκανικούς Δημοκρατικούς», πείτε τους «παραδοσιακούς ψηφοφόρους», πείτε τους, σαν τους δημοσκόπους, «λευκούς χωρίς κολεγιακή μόρφωση») βρίσκεται στο επίκεντρο των εκλογών.

Η Hillary Rodham Clinton αφιερώνει τις τελευταίες της δυνάμεις για να περάσει το μήνυμα πως η προεδρία θα κριθεί από αυτούς τους εκλογείς και πως είναι η μόνη που μπορεί να τους κρατήσει στο Δημοκρατικό στρατόπεδο.

Ο Ομπάμα πράγματι δεν έχει ακόμα διαμορφώσει στρατηγική προσέλκυσης των εργατικών ψήφων, αν και δεν παραλείπει να πετάει πού και πού καμιά καλή κουβέντα για το Ronald Reagan.

Για τον Τζο Λίμπερμαν, «κολλητό» του Μακ Κέιν, υποψήφιο αντιπρόεδρο του Al Gore ενάντια στον George W. Bush το 2000 και ανεξάρτητο γερουσιαστή από το Κονέκτικατ, «ο Τζον έχει μια καταπληκτική ευκαιρία» να προσελκύσει τις εργατικές ψήφους.

Για το στρατόπεδο του Μακ Κέιν η πολιτική διαδρομή του Λίμπερμαν λειτουργεί σαν ένα είδος παραβολής: το 2006, αφού έχασε στην εσωκομματική εκλογή, κατέβηκε στις εκλογές κι εξελέγη ως ανεξάρτητος υποψήφιος. Αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για το πώς να κερδίσεις κουβαλώντας στην πλάτη σου -όπως είναι αναγκασμένος να το κάνει ο Μακ Κέιν- την αντιδημοφιλία του Μπους και του πολέμου στο Ιράκ.

Απέναντι στον ειρηνιστή Δημοκρατικό υποψήφιο Ned Lamont που τον υποστήριζε μια συμμαχία από εύπορους Δημοκρατικούς, αριστερίζοντες ακτιβιστές, τους Jesse Jackson και τον Al Sharpton ο Λίμπερμαν αντιπαράθεσε χαμηλόμισθους Δημοκρατικούς (τον ψήφισε το 33% των Δημοκρατικών ψήφων) το 55% των ανεξάρτητων και το 70% των Ρεπουμπλικάνων, και κέρδισε άνετα, με 10% διαφορά.

Αυτοί οι υπολογισμοί μοιάζουν κάπως μπακαλίστικοι, αλλά η προσέλκυση των πατριωτών λευκών Αμερικανών «πατάει» σε μια συγκεκριμένη αντίληψη για την Αμερική.

Ο Λίμπερμαν λέει πως η λαϊκή βάση του Δημοκρατικού κόμματος, δε θέλει να δει τις ΗΠΑ να χάνουν τον πόλεμο του Ιράκ, ενώ κατανοεί πως μία ήττα από την «αλ κάιντα» εκεί θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές.

«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που ανήκουν την παράδοση των Truman και Kennedy, που ναι μεν δεν βάζουν ταμπέλες στις απόψεις τους, αλλά θεωρούν πως είναι σημαντικό η Αμερική να έχει ψηλά το κεφάλι. Διαθέτουν ένα είδος νομιμοφροσύνης προς την πατρίδα τους. Ο Τζον επικοινωνεί με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι πρακτικός. Μιλάει χωρίς φιοριτούρες. Είναι κατανοητός», επιμένει ο Λίμπερμαν.

Ο Λίμπερμαν χαρακτηρίζει τον Μακ Κέιν ανεξάρτητο, αποφεύγοντας την σχέση του με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Θεωρεί τον Ομπάμα αριστερίζοντα και «κλιντονικό» Δημοκρατικό, που προσποιείται πως υπερβαίνει τα κόμματα. Λέει επίσης πως ο Ομπάμα προσπάθησε ανεπιτυχώς να υπερβεί και την φυλετική του ταυτότητα.

Σε μια συζήτηση την περασμένη εβδομάδα, ο Λίμπερμαν δε συσχέτισε το χρώμα του δέρματος του Ομπάμα με την απήχησή του στην εργατική τάξη, τους ανεξάρτητους ή τους ισπανόφωνους ψηφοφόρους. Προτίμησε να χαρακτηρίσει «θαυμαστή εκδήλωση μαύρης υπερηφάνειας» τα ποσοστά της τάξης του 90% των μαύρων που τον υποστηρίζουν -σχεδόν το ίδιο πάντως με το 89% των μαύρων που υποστήριζε τον John Kerry ενάντια στον Τζορτζ Μπους το 2004.

Αλλά ο Paul Begala, πολιτικός σύμβουλος και υποστηρικτής της Κλίντον, έθεσε «το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων» όταν δήλωσε στο CNN την περασμένη εβδομάδα πως «δεν μπορούμε να κερδίσουμε με κουλτουριάρηδες και Αφροαμερικανούς».

Η ίδια η Κλίντον υπογράμμισε τη σημασία της εργατικής ψήφου για τον Μακ Κέιν λέγοντας πως είναι εκείνη, και όχι ο Ομπάμα που θα μπορούσε να συσπειρώσει «τους ανθρώπους που χρειάζεται ο Μακ Κέιν για να κερδίσει στις επόμενες εκλογές». Πρόσθεσε πως οι ηλικιωμένοι και οι ρωμαιοκαθολικοί συγκαταλέγονται στους ευάλωτους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους.

«Έχουμε ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα εδώ» ισχυρίστηκε η Κλίντον, υπογραμμίζοντας τη χαμηλή υποστήριξη που έχει ο Ομπάμα ανάμεσα στους «σκληρά εργαζόμενους Αμερικανούς, τους λευκούς Αμερικανούς». Τα σχόλιά της βασίζονταν σε μια δημοσκόπηση του «ασοσιέιτεντ πρες» (ΑΡ), που συμπέραινε πως «οι εργαζόμενοι λευκοί προτιμούν κατά πολύ την Κλίντον από του Ομπάμα, κι η άποψή τους για το γερουσιαστή του Ιλινόι χειροτερεύει διαρκώς τον τελευταίο χρόνο».

Κι έτσι επανερχόμαστε στους μαθηματικούς υπολογισμούς του Τσάρλι Μπλακ και σε μια δημοσκόπηση του «γκάλοπ», που έδειξε πως σχεδόν το 30% των Δημοκρατικών υποστηρικτών της Κλίντον θα ψηφίσουν τελικά υπέρ του Μακ Κέιν, εφόσον αυτός αντιμετωπίσει το Νοέμβριο τον Ομπάμα.

Θεωρητικά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να κρίνει την προεδρία. Ο Λίμπερμαν εκτιμά πως ο Μακ Κέιν θα ψηφιστεί από πάνω από τους μισούς ανεξάρτητους, και -καθώς είναι μετριοπαθής σε ζητήματα μετανάστευσης- αναμένει να πάρει στους ισπανόφωνους πάνω από το 45% που είχε πάρει ο Μπους το 2004.

Φυσικά ο Ομπάμα θα χτυπήσει με όλη του τη δύναμη στο ζήτημα του Ιράκ, λέει ο Λίμπερμαν -και θα προσπαθήσει να παρουσιάσει την ενδεχόμενη προεδρία Μακ Κέιν ως μία τρίτη θητεία του Μπους, όπου αυτός θα κυβερνά με ψευδώνυμο

Τι άλλο να κάνει; Το ερώτημα όμως είναι άλλο: πώς μπορεί να καταφέρει ο Ομπάμα να πείσει τη λευκή εργατική τάξη πως δεν είναι ένας μπελαλής ριζοσπάστης;

Θα μπορούσε ίσως να εμφανιστεί ως πολύ δυναμικός στα εθνικά θέματα. Ας πούμε πως δεν είναι άλλος ένας Jimmy Carter (το πρώτο θύμα των «ριγκανικών Δημοκρατικών»). Ας πούμε πως, χωρίς να θίγει την κοινωνική συνείδηση του Δημοκρατικού κόμματος, υιοθετεί στην εξωτερική πολιτική ακριβώς όσα έχει πει... στο βιβλίο του, «τολμώ να ελπίζω».

Σύμφωνα με τον Ομπάμα εκείνου του βιβλίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να παραμείνουν ο αστυφύλακας του κόσμου. Έχουν το δικαίωμα να προχωρούν σε μονομερείς στρατιωτικές επεμβάσεις. Το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ δεν πρέπει να μπορεί να περιορίζει τις αμερικανικές επιλογές.

Αν το επαναλάβει αυτό με αρκετή έμφαση, μπορεί ίσως να διαψεύσει τους υπολογισμούς του Τζο Λίμπερμαν στο τι θα ψηφίσουν τελικά οι λευκοί μισθοσυντήρητοι -και σε ποιον θα χαρίσουν την προεδρία.

Στο κάτω-κάτω, δεν πρόκειται παρά για πολιτική. Η Samantha Power, μία σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα, που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση όταν χαρακτήρισε «τέρας» τη Χίλαρι λέει για το παλιό της αφεντικό: αν βρεθεί στο Λευκό Οίκο «όλοι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να βασιστεί στα σχέδια που ετοίμασε όταν ήταν γερουσιαστής ή υποψήφιος για την προεδρία».

*Ο John Vinocur είναι αρχισυντάκτης της "International Herald Tribune". Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στις 13-5-2008. Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του PPOL.