Από τον Φοίβο Καρζή*
Αφού ο Δήμος σκουπίσει τα απομεινάρια από τις ντομάτες και τα αβγά και αφού ο χρόνος «σκουπίσει» τις ανακοινώσεις που αντάλλαξαν ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, θα μείνει καθαρή η ουσία από την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οργανώσεων που υποτίθεται ότι εκφράζουν το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας. Και η ουσία είναι απλή. Συνοψίζεται στον αριθμό των συγκεντρωμένων και στη σύνθεση και του πενιχρού ακόμη ακροατηρίου τους.
Τη μέρα που «δεν είναι αργία, είναι απεργία», εκείνοι που αποφάσισαν ότι αξίζει τον κόπο να μην πάνε βόλτα από νωρίς αλλά να θυσιάσουν ένα μικρό μέρος του πρωινού τους για να ακούσουν τους αρχι-συνδικαλιστές και να στηρίξουν τις τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν (με μεγάλη διάθεση γενναιοδωρίας) κάπου χίλιοι πεντακόσιοι άνθρωποι. Δεν είναι απλώς ο αριθμός. Αλλωστε τα συνδικάτα και οι ηγεσίες τους έχουν συνηθίσει εδώ και αρκετά χρόνια σε τέτοιες μίζερες συναθροίσεις και τις αντιμετωπίζουν σαν μια φυσική αντιξοότητα.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, μόνο για το αξιοθρήνητο «πλήθος». Πρόκειται κυρίως για τη σύνθεση και τη συγκυρία. Οι εικόνες ήταν αποκαλυπτικές. Η «συγκέντρωση» της ΓΣΕΕ για την Πρωτομαγιά προσέλκυσε ανθρώπους που πήγαν εκεί από επαγγελματική υποχρέωση. Ηταν πολιτικά στελέχη - από το ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό, οι κυβερνητικοί δεν ασχολήθηκαν καν. Τα δύο κόμματα «συναντήθηκαν στους αγώνες» και η έκβαση της συνάντησης μας δίνει ένα σαφές δείγμα για την ειλικρίνεια των αισθημάτων και τις πραγματικές προοπτικές συνεργασίας τους. Πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς σκληρά ανταγωνιστικούς. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι. Το ηγετικό επικοινωνιακό παιχνίδι των ανοιγμάτων και των ανταποκρίσεων έχει μόνο εκλογική στόχευση. Οσο νωρίτερα το αφομοιώσουν οι οπαδοί της κεντροαριστεράς, τόσο καλύτερα: θα χρειαστεί να διαλέξουν.
Ηταν επίσης στο Πεδίον του Αρεως συνδικαλιστικά στελέχη από τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και της ΝΔ - για να μην κοροϊδευόμαστε με τα παρωνύμια ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και λοιπά. Επρεπε να πάνε και πήγαν. Ο συνδικαλισμός είναι η δουλειά τους - πρόκειται για επαγγελματικά στελέχη, που διαπληκτίστηκαν για τη διανομή ενός μεριδίου εξουσίας ιστορικά κληρονομημένου και εντελώς δυσανάλογου με την πραγματική κοινωνική τους απήχηση.
Αυτοί που δεν πήγαν ήταν οι εργαζόμενοι. Και δεν πήγαν όταν πριν από λίγες εβδομάδες μόνο είχαν κατέβει στους δρόμους μαζικά για το ασφαλιστικό, σε μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Το συμπέρασμα είναι απλό: οι εργαζόμενοι έχουν αιτήματα, έχουν διεκδικήσεις, έχουν κυρίως αγωνία για το μέλλον. Τι δεν έχουν; Εκπροσώπηση - που να την αναγνωρίζουν, να τη σέβονται και να τη νομιμοποιούν με την παρουσία τους.
* Ο Φοίβος Καρζής είναι δημοσιογράφος και blogger. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος στις 04-05-2008.
σκληρός, αλλά εύστοχος ο Φοίβος Καρζής, γράφαμε ένα αντίστοιχο post για την πρωτομαγιά, αλλά πέσαμε στο άρθρο του στο Έθνος και μας κάλυψε.
ReplyDeleteκαι το χάος σε ΟΣΕ, Ολυμπιακή και καράβια που το πας;
ReplyDeleteΕργατική ΠρωτομαΓκιά και άγιος ο θεός.
ReplyDeleteΕργοδοτική αυθαιρεσία, ρυθμισμένη ανομία, συνδικαλιστική ασυδοσία, και η φυλή των αρουραίων ακολουθεί.
G 700,
ReplyDelete"Το συμπέρασμα είναι απλό: οι εργαζόμενοι έχουν αιτήματα, έχουν διεκδικήσεις, έχουν κυρίως αγωνία για το μέλλον. Τι δεν έχουν; Εκπροσώπηση"
Όντως, αυτό είναι το κρίσιμο συμπέρασμα που προκύπτει. Σε σχετική μου ανάρτηση με τίτλο 'Εργατική Πρωτομαγιά: το αίτημα της εκπροσώπησης' είχα επισημάνει ορισμένες βασικές σκέψεις και συμπεράσματα.
Αντιγράφω:
Υπάρχει μία σαφής διχοτόμηση στο εργατικό κίνημα μεταξύ των εργαζομένων που υπερεκπροσωπούνται και εκείνων που υπο-εκπροσωπούνται.Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι νέοι εργαζόμενοι κάτω των 35 ετών, οι εργαζόμενοι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι εργαζόμενοι από νέες αναπτυσσόμενες αγορές υπο-εκπροσωπούνται. Οι άνδρες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, ηλικίας άνω των 50 ετών, με μεσαίο μορφωτικό επίπεδο, από φθίνουσες αγορές υπερ εκπροσωπούνται σε επίπεδο μελών και ιδιαίτερα σε επίπεδο οργάνων (λήψη αποφάσεων).
Η οργανωτική διάσπαση (πρωτοβάθμια, ομοσπονδίες) σε συνδυασμό με την επιλεκτική εκπροσώπηση διαμορφώνουν συνθήκες επικράτησης στενών και συντεχνιακών αντιλήψεων για την προώθηση των συμφερόντων.
Αναδυκνύεται μία επιλεκτική διαμόρφωση αιτημάτων και πολιτικών: Π.χ ζητήματα μη οικονομικά σπάνια αποκτούν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις βαρύτητα. Τα μισθολογικά αιτήματα αφορούν κυρίως τα μέλη ή τους επιμέρους κλάδους, δηλαδή είναι αιτήματα που δεν εκτείνονται στο σύνολο της κοινωνίας. Θέματα όπως η εκπαίδευση και οι ανισότητες που αναπαράγει, θέματα οικογενειακής πολιτικής και ισότητας σπάνια ετέθησαν.
Στις δημόσιες επιχειρήσεις, στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση επικράτησε η λογική της αριθμητικής υπεροχής και της διαπραγματευτικής ισχύος. Η λογική αυτή οδήγησε σε συστήματα αμοιβών και προαγωγών από τα οποία ωφελημένες ήταν οι κατηγορίες των εργαζομένων που είχαν σημαντικό αριθμό μελών, υψηλό κομματικό κεφάλαιο, ή κατηγορίες που είχαν την ικανότητα να παραλύσουν την επιχείρηση
Η επιλεκτικότητα στην οργάνωση και εκπροσώπηση των συμφερόντων οδηγεί σε επιλεκτικές πολιτικές και σε επιλεκτική κατανομή των πόρων στις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Π.χ. στο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο των πόρων δαπανάται στις συντάξεις με δικαιούχους τους εργαζόμενους στις δημόσιες επιχειρήσεις, ενώ ελάχιστοι πόροι διατίθενται για άλλες κοινωνικές πολιτικές πχ στήριξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Νομίζω ότι, οι παραπάνω σκέψεις απηχούν σε σημαντικό βαθμό την πραγματικότητα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα. Ως εκ τούτου, θεώρησα σκόπιμο να τις θέσω υπό τον τίτλο 'το αίτημα της εκπροσώπησης', προκειμένου να υπογραμμιστεί η ανάγκη για ουσιαστική πολιτική - συνδικαλιστική εκπροσώπηση μίας 'σιωπηλής' εργατικής πλειοψηφίας που φαίνεται να δίνει μάχες με άνισους όρους...
είναι εξαιρετικά εύστοχη η ανάλυση που κάνεις, υπάρχει μέγα πρόβλημα υποεκπροσώπησης μιας σειράς κοινωνικών ομάδων, όπως οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (ειδικά αυτοί που δουλεύουν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις), οι νέοι εργαζόμενοι κοκ. Όπως το έθεσαν και οι Ολλανδοί του εναλλκατικού συνδικάτου νέων ανεξάρτητων εργαζόμενων (AVV), αλλά και ο Ματσαγγάνης σε παλιότερο άρθρο και εσύ στο παρόν άρθρο σου, υπερεκπροσωπούνται οι πενηντάρηδες του δημόσιο και ευρύτερου δημόσιου τομέα με μεσαίο μορφωτικό επίπεδο.
ReplyDeleteΗ κρίση όμως εκπροσώπησης δεν αφορά αποκλειστικά στα συνδικάτα, αλλά στα κόμματα που στην πλειοψηφία τους είναι είναι στάσιμα εμμένοντας σε μια μεταπολιτευτική ατζέντα.
επίσης χθες στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είχε ένα άρθρο με τίτλο Μια γενιά θέλει το δικό της Μάη
ReplyDeleteκαι ακολούθησε (και σήμερα συνεχίζεται) μια συζήτηση σχετικά με το θέμα της υποεκπροσώπησης μιας μεγάλης μερίδας εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα.
τελικά είπαμε να ανεβάσουμε και το δικό μας ποστ για πρωτομαγιά
ReplyDelete