Η ακρίβεια είναι διαρθρωτικό πρόβλημα

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ) η Ελλάδα κατέχει τα σκήπτρα της ακρίβειας στην Ευρώπη. Οι Έλληνες καταναλωτές εμφανίζονται να αγοράζουν έως 168% ακριβότερα σε σύγκριση με τους Γερμανούς ή τους Ολλανδούς. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός ότι για ένα καλάθι με 86 προϊόντα, ο Έλληνας πληρώνει 215,7 ευρώ και ο Γερμανός 162,7. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ακρίβεια, δηλαδή ο πληθωρισμός, είναι εισαγόμενη. Οφείλεται στην εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου και των τροφίμων, του γνωστού πλέον σε όλους «αγροπληθωρισμού». Πολύ βολική δικαιολογία για μια παράταξη που το 2004 επένδυσε στην «ακριβολογία» υποσχόμενη την αποκατάσταση του υγιούς ανταγωνισμού, και τέσσερα χρόνια μετά κινδυνεύει να απολέσει μία σημαντικότατη κατάκτηση όλων των κυβερνήσεων της δεκαετίας του 90, τη σταθερότητα των τιμών.

Η πικρή, για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, αλήθεια είναι ότι το πληθωριστικό σπιράλ που έχει εκτοξεύσει τον δείκτη τιμών καταναλωτή στο 4,4% τους τελευταίους τέσσερις μήνες, δίνοντας πλέον άλλη διάσταση στο πρόβλημα της ακρίβειας, είναι μόνο μερικώς εισαγόμενο.

Κυρίως, οφείλεται σε δομικές-διαρθρωτικές αδυναμίες των ελληνικών αγορών προϊόντων και υπηρεσιών καθώς και στην κυβερνητική ανικανότητα να τις αντιμετωπίσει. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει δομικό πληθωρισμό (πλην πετρελαίου και εποχικών διακυμάνσεων) 2,9% με 3%, δηλαδή μία ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα πάνω από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Είναι βέβαιο ότι από τη στιγμή που είμαστε η 6η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη στην τιμή του πετρελαίου στο διυλιστήριο (προ φόρου τιμή καυσίμου) δεν μας φταίει η διεθνής κρίση, αλλά το ολιγοπώλιο που υπάρχει στην ελληνική αγορά πετρελαίου.

Από τη στιγμή που ακόμα και κατεξοχήν ελληνικά προϊόντα, όπως είναι η φέτα και οι πιπεριές Φλωρίνης, πωλούνται ακριβότερα στην Ελλάδα από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, ε, τότε και πάλι δε μας φταίει η εκτόξευση της διεθνούς τιμής των σιτηρών και του ριζιού, αλλά μάλλον κάτι «παίζει» με την ομαλή λειτουργία των εγχώριων αγορών προϊόντων, με τα μανάβικα (μπουτίκ φρούτων) και τα σούπερμαρκετ.

Από τη στιγμή που οι κατώτατες αμοιβές, συμβολαιογράφων, δικηγόρων, μεσιτών, μηχανικών ορίζονται ως συγκεκριμένο ποσοστό επί της αντικειμενικής αξίας ενός ακινήτου, τα περιθώρια κέρδους των φαρμακοποιών τίθενται εκ των προτέρων σε υψηλά επίπεδα από το κράτος, και οι τιμές για παροχή σημαντικότατων για την οικονομία και την κοινωνία υπηρεσιών ορίζονται με τερτίπια και άνωθεν εντολές που μοναδικό αποτέλεσμα έχουν να τις φουσκώνουν, ΕΙΝΑΙ και πάλι προφανές ότι η ακρίβεια σ΄αυτές τις περιπτώσεις δεν προκαλείται από τη διεθνή οικονομική κρίση, αλλά από την πολιτική επιλογή για αντίστροφη αναδιανομή πλούτου από το λαϊκά εισόδημα στην τσέπη των βολεμένων.

Τέλος, και όχι λιγότερο σημαντικά, όταν οι τράπεζες ρίχνουν αφειδώς και με ανεύθυνο τρόπο χρήμα στην αγορά, μέσω της καταναλωτικής πίστης, σε άτομα που δεν το σηκώνει η αντικειμενική τους εισοδηματική δυνατότητα, δεν φταίει η διεθνής κρίση, αλλά η αδυναμία να θεσμοθετηθούν κριτήρια υπεύθυνου δανεισμού, όπως ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Με λίγα λόγια το συμπέρασμα είναι ότι όπου λειτουργεί ομαλά η αγορά και όταν ο ανταγωνισμός είναι υγιής, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην αγορά ηλεκτρικών ειδών, οι τιμές είναι χαμηλές, ανταγωνιστικές με τις ευρωπαϊκές με αποτέλεσμα να ενισχύουν την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών . Όπου υπάρχουν στρεβλώσεις συνοδευόμενες από απληστία οι τιμές ανεβαίνουν και το παραγόμενο προϊόν μειώνεται, ροκανίζοντας το εισόδημα όλων.

Ας σοβαρευτούν λοιπόν οι αρμόδιοι. Ειδικά η γενιά των 700 ευρώ δεν έχει την πολυτέλεια ενός καλπάζοντος πληθωρισμού.