Αναγνώριση Κολεγίων

Η 20ή Οκτωβρίου ήταν μια σημαντική ημερομηνία. Σηματοδοτούσε τη λήξη της προθεσμίας που είχε στη διάθεσή της η Ελλάδα προκειμένου να συμμορφωθεί με την Οδηγία 36/2005 της ΕΕ, αναγνωρίζοντας επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους των ιδιωτικών κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια. Πολλοί από μας περίμεναν αυτήν την εξέλιξη εδώ και χρόνια.

Πιστεύαμε πως, μετά από δεκαετίες αναβολών και αφού είχε εξαντλήσει κάθε νόμιμο ή νομότυπο μέσο, η ελληνική Πολιτεία θα αναγκαζόταν επιτέλους να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα που ταλαιπωρεί ήδη δεκάδες χιλιάδες νέους και προβληματίζει πολύ περισσότερους.

Ως G700 δεν έχουμε κανένα λόγο να επαναλάβουμε τη φλύαρη κινδυνολογία των εφημερίδων και των τηλεοπτικών παραθύρων. Με δεδομένο πως ζούμε στο πετσί μας το πρόβλημα θέλουμε απλώς να τοποθετήσουμε το ζήτημα στην πραγματική του βάση.

Καταρχάς οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η πολυαναμενόμενη ρύθμιση αφορά νέους χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων. Οι γόνοι των πλούσιων οικογενειών δεν έχουν λόγο να απευθύνονται στα κολέγια. Έχουν τη δυνατότητα των σπουδών στο εξωτερικό, όπου μπορούν να αποκτήσουν πτυχία πολύ μεγαλύτερου κύρους.

Κατά δεύτερον οφείλουμε να κατανοήσουμε πως η ευρωπαϊκή ρύθμιση δεν είναι απειλή, αλλά ευκαιρία. Μέχρι σήμερα ανεχόμαστε ως κοινωνία να λειτουργεί μια ολόκληρη κατηγορία εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με 25.000 χιλιάδες περίπου σπουδαστές αυτή τη στιγμή, υπό καθεστώς ημι-παρανομίας. Μιλάμε για ένα πραγματικό φαρ-ουέστ.

Αυτά που ολόκληρη η ελληνική κοινωνία ονομάζει κολέγια είναι σύμφωνα με το νόμο αδιαβάθμητες επαγγελματικές σχολές, το καθεστώς των οποίων ρυθμίζεται από ένα Νομοθετικό Διάταγμα του 1935. Ο επίσημος τίτλος τους είναι υποχρεωτικά και αποκλειστικά «Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών» και δεν έχουν καμία σχέση ή επαφή με το Υπουργείο Παιδείας. Η λειτουργία τους εποπτεύεται από το Υπουργείο Ανάπτυξης και τα μοναδικά κριτήρια για τη χορήγηση ή ανανέωση των αδειών λειτουργίας είναι κάποιες τυπικές λογιστικές ή κτιριακές προδιαγραφές.

Η ολοκλήρωση του στρουθοκαμηλισμού και της παράνοιας επισφραγίζεται από την απόλυτη απροθυμία των πολιτικών, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, να αναγνωρίσουν έστω το πρόβλημα, προβάλλοντας ως δικαιολογία το Σύνταγμα και το άρθρο 16.

Πιστεύουμε πως η ευρωπαϊκή πίεση για αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους των κολεγίων, πέρα από το να διατυπώνει το αυτονόητο, αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεκαθαρίσει επιτέλους το τοπίο.

Τα κολέγια πρέπει να τεθούν υπό την εποπτεία του ΥΠΕΠΘ και να τους επιβληθούν συγκεκριμένες προδιαγραφές λειτουργίας∙ προδιαγραφές που δε θα εξαντλούνται στο μέγεθος των παραθύρων στις αίθουσες αλλά θα εστιάζουν πρωτίστως στην ποιότητα του παρεχόμενου έργου, στα τυπικά προσόντα και το επαγγελματικό καθεστώς του εκπαιδευτικού προσωπικού κλπ.

Όσα ιδρύματα καταφέρουν να ανταποκριθούν με επιτυχία στην αξιολόγηση αυτή να αναγνωριστούν και όλα τα υπόλοιπα να κλείσουν. Και φυσικά όσα κολέγια κριθούν άξια να λειτουργούν δε μπορούν παρά να προσφέρουν στους αποφοίτους τους τη δυνατότητα να εργάζονται χωρίς περιορισμούς, αξιοποιώντας τα εφόδια που η ίδια η Πολιτεία αξιολόγησε ως επαρκή.

Δυστυχώς όμως και η νέα κυβέρνηση φαίνεται πως δε σκοπεύει να ξεστρατίσει από την πεπατημένη. Ήδη οι ιθύνοντες μας καθησύχασαν. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα στο άμεσο μέλλον. Τι κι αν έληξε η προθεσμία; Μέχρι να τελεσιδικήσουν οι προσφυγές που θα κατατεθούν θα περάσουν περίπου τρία χρόνια. Οπότε μέχρι τότε βλέπουμε.

Εδώ όμως μιλάμε για μια κατάσταση στρεβλή και απαράδεκτη. Μια κατάσταση για την οποία θα έπρεπε όλοι να ντρεπόμαστε και όχι να χειροκροτούμε όσους της δίνουν παράνομες παρατάσεις.

Η G700 λέει όχι στη λογική του «δε βαριέσαι», του κουκουλώματος των προβλημάτων, της επιπόλαιης διαχείρισης του «βλέποντας και κάνοντας». Κύριοι της κυβέρνησης έχετε την υποχρέωση να δίνετε λύσεις, να βάζετε τάξη στο χάος. Όποιος φοβάται να αναμετρηθεί με τα προβλήματα σήμερα, μετακυλύωντάς τα στις επόμενες γενιές, θα μας βρει απέναντί του.