Tuesday, June 26, 2012

Η τελευταία τους ευκαιρία

By Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today*

Σε όλες μας τις τοποθετήσεις έχουμε υπογραμμίσει πόσο σημαντικό ήταν και είναι για την χώρα μας να αποκτήσει κυβέρνηση, ώστε να διαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό της μέλλον και να υλοποιήσει τις δίκαιες αλλαγές που αναβάλλονται ή μένουν πάντα στη μέση.

Πολύ θα θέλαμε, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων, να σχηματιστεί μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όπου κάθε κόμμα και κάθε πολιτικός αρχηγός θα συμμετείχε ουσιαστικά και ενεργά σε αυτήν, χωρίς να κρατά αποστάσεις.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα είχε στη σύνθεσή της στελέχη που ευθύνονται για το κυβερνητικό φιάσκο της 5ετίας Καραμανλή, αλλά θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συνέχεια στη Διοίκηση, υλοποιώντας όσες μεταρρυθμίσεις ήδη "τρέχουν", διατηρώντας άξιους δημόσιους λειτουργούς και αξιοποιώντας πολιτικούς με ήθος και αποτελέσματα. 

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα δημιουργούσε υπερ-υπουργεία χωρίς προηγουμένως να εφαρμόσει τη διοικητική μεταρρύθμιση και δεν θα ανέσυρε παρωχημένες δομές, όπως πχ. το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα κατέγραφε ευσεβείς πόθους προεκλογικής κατανάλωσης χωρίς να κοστολογεί και χωρίς να απαντά στους πολίτες που θα βρει τα χρήματα για επέκταση επιδομάτων, μείωση φορολογικών συντελεστών και διατήρηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων στο Δημόσιο, όταν τα έσοδα δεν αποδίδουν και η φορολογική μεταρρύθμιση εκκρεμεί.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα έβαζε χρονοδιαγράμματα σε βάθος 4ετίας, μετρήσιμους στόχους και θα έδινε έμφαση στην υλοποίηση, όχι πάλι σε νομοθετήματα, γενικολογίες και νέες "στρατηγικές" για την "παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησης της χώρας", το "χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς". Ξέρουμε όλοι πια ότι πίσω από κάθε μεγαλόπνοη στρατηγική κρύβεται η αδράνεια και η παραπομπή του προβλήματος στον επόμενο.

Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα κρατούσε το μεταρρυθμιστικό σκέλος του προγράμματος οικονομικής στήριξης και θα φρόντιζε να δημιουργήσει τις διοικητικές δομές, ώστε αυτές να εφαρμοστούν. Θα κατέγραφε συγκεκριμένα βήματα δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα διεύρυνε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν θα χάιδευε τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων και θα πρότεινε ισοδύναμα μέτρα κοινωνικής προστασίας και ανταποδοτικών υπηρεσιών στους πολίτες.

Ακόμη και έτσι, και παρά την έντονη οσμή παλαιάς πολιτικής που αναδύει, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει στο έργο της και να μεταφέρει εικόνα σοβαρότητας στην διεθνή κοινότητα, ώστε να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και να σταματήσει η ύφεση, η ανασφάλεια στην αγορά, η βία, το ξεχαρβάλωμα του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Όλα αυτά ξεπερνάνε τη ζωή μιας κυβέρνησης. Ας κάνουν όμως την υπέρβαση, γιατί είναι η τελευταία τους πολιτική ευκαιρία.

*Το Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today είναι Πολιτική Κοινότητα Παρέμβασης

Saturday, June 23, 2012

Το γκολ Σαμαρά δεν μας έσωσε


Τρεις μέρες μετά τις εκλογές, αφού το πανελλήνιο καθησυχάστηκε ότι η σαπουνόπερα με τίτλο σχηματισμός κυβέρνησης θα έχει αίσιο τέλος, το έριξε στην μπάλα. Το ματς κρίσιμο, ιστορικό και πολιτικά φορτισμένο: προημιτελικός Ελλάδα-Γερμανία για το Euro 2012. Το κοντέρ της φανατίλας χτύπησε κόκκινο. Τα αστεία, τα βιντεάκια και τα ανέκδοτα πολλά. Το καλύτερο; «Σαμαράς Πρωθυπουργός. Με γκολ Σαμαρά θα περάσουμε στον ημιτελικό». Όταν ο Έλληνας σέντερ-φορ ισοφάρισε το ματς στο δεύτερο ημίχρονο, για μερικά λεπτά ένα ακόμη τρελό ελληνικό όνειρο πήγε να γίνει πραγματικότητα. Μόνο που τα όνειρα δεν κρατούν πολύ. Κυρίως, ποτέ δεν πραγματοποιούνται δυο φορές. Το reality check δεν άργησε να έρθει. Τελικά χάσαμε και αποκλειστήκαμε από το Euro.

Έτσι και με το νέο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί που φάνηκε ότι οι εκλογές θα επέλυαν το πολιτικό αδιέξοδο, δίνοντας σαφή εντολή για κυβέρνηση μακράς πνοής με ουσιαστική συνεργασία των δυνάμεων του Ευρώ, και αναδεικνύοντας σε πρώτο σκόρερ τον Πρόεδρο της ΝΔ και νυν Πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά, η πραγματικότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης μας προσγείωσε ανώμαλα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να στηρίξουν τη νέα Κυβέρνηση με τα μάτια και ο Σαμαράς κατέβασε εντεκάδα με τους παγκίτες της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς εάν οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία των πολιτών στις 17 Ιουνίου. Αν μετά απ' όλη αυτή την πόλωση και τη συνεπακόλουθη ψυχική και πολιτική προετοιμασία κατάλαβαν σε ποια διοργάνωση, φάση, γήπεδο και με ποιο αντίπαλο παίζουν; Ευχόμαστε, σε μερικούς μήνες, να μην αποδειχτεί ότι το εκλογικό γκολ Σαμαρά ισοφαρίστηκε από ένα κυβερνητικό αυτογκόλ και τελικά δεν σωθήκαμε. Οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες απ’ ότι σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τον οποίο μάλιστα μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι χάσαμε αξιοπρεπώς και με ψηλά το κεφάλι.

Monday, June 18, 2012

18 Ιουνίου: δεν περπατάμε πετάμε

Η 18 Ιουνίου βρίσκει Ελλάδα και Ευρώπη ανακουφισμένες. Η υποσχεσιολογία και η δημαγωγία του αντιμνημονιακού μετώπου δεν πέρασε. Με 48,2% ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι εκλογές ανέδειξαν νικητές της κοινοβουλευτικής μάχης τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της βελτίωσης των όρων του Μνημονίου με πολυμερή διαπραγμάτευση. Το πρώτο βήμα έγινε. Τώρα δεν πρέπει απλά να τρέξουμε, αλλά στην κυριολεξία να πετάξουμε προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και τη βελτίωση όρων του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε χώρος για να αναπτύσσονται θεωρίες ότι η κυβέρνηση δεν θ' αντέξει. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι μακράς πνοής.

Η ΝΔ, ως πρώτο κόμμα με 30% της λαϊκής ψήφου, έχει τον πρώτο ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι αδιαμφισβήτητα ο νέος Πρωθυπουργός. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να λάβουν μέρος ενεργά και πλήρως στη νέα κυβέρνηση. Πολιτικαντισμοί τύπου να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα για να φθαρεί από τη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα ή έστω να συμφωνήσει σ' ένα πλαίσιο για να δεσμευτεί, είναι ανόητοι. Ουδεμία σχέση έχουν με τη συνειδητή ψήφο που πήραν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ για να στηρίξουν μια κυβέρνηση ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού, από διαφορετική ιδεολογική και πολιτική βάση φυσικά ο καθένας. Στην Κυβέρνηση, χρήσιμο θα ήταν να λάβει μέρος και η Δημιουργία Ξανά που πήρε 1,6%, ποσοστό που αθροίζεται στο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό μέτωπο.

Το δεύτερο κόμμα πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Είναι ηθικά, θεσμικά και πολιτικά σωστό. Υγιές για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με 27% της λαϊκής ψήφου είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την οποία αναμένεται προγραμματική κοινοβουλευτική κριτική, αλλά και κινηματική αντιπολίτευση, χωρίς όμως βία και ανομία.

Εάν η πολιτική τάξη στο σύνολό της επιδείξει σοβαρότητα, σε συνδυασμό με τα στοιχειώδη πολιτικά και θεσμικά αντανακλαστικά, θα καταφέρει να ομαλοποιήσει την πολιτική ζωή και να αναδείξει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό. Τον ονομάζουμε θεσμοποιημένο αγωνιστικό πλουραλισμό ιδεών και θέσεων, χρησιμοποιώντας τον όρο της Βελγίδας νεομαρξίστριας Σαντάλ Μουφ. Μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται ότι παγιώνεται ένα νέο πολυκομματικό πολιτικό σύστημα με κόμματα οιωνεί κυβερνητικούς εταίρους σε κυβερνήσεις συμμαχιών. Μια τέτοια ανακατάταξη του πολιτικού τοπίου θα είναι σε πλήρη αρμονεία με την κοινωνία και γι' αυτό χρήσιμη. Για όσο διαρκέσει στον ιστορικό χρόνο.

Δευτέρα 18 Ιούνιου λοιπόν. Ώρα για δουλειά. Σχηματισμός κυβέρνησης γρήγορα. Υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Διαπραγμάτευση για βελτίωση των μακροοικονομικών όρων του Μνημονίου. Εγκατάλειψη του πολιτικαντισμού. Δεν περπατάμε, πετάμε.


Sunday, June 17, 2012

Ν' αποφύγουμε μια καταστροφική περιπέτεια

Σήμερα εκλογές. Οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, που πλέον έχει μετατραπεί σε γενιά της μαζικής ανεργίας και των συμπιεσμένων αμοιβών, φαίνεται να θέλουν να ισχυροποιήσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο με ηγέτη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ελπίζουν σε μια ανατροπή της παλιάς πολιτικής τάξης, σε περιορισμό της λιτότητας, σε ενίσχυση της ανάπτυξης, σε περισσότερη δικαιοσύνη, σε τόνωση της εθνικής περηφάνειας έναντι στο γενικευμένο αίσθημα ταπείνωσης που έχει προκαλέσει η εικόνα του διασυρμού της χώρας στο εξωτερικό από τις συντηρητικές δυνάμεις.

Θα συμφωνούσαμε σε όλα αυτά, εάν οι επίδοξοι πολιτικοί εκφραστές τους είχαν τη σοβαρότητα ενός Ολάντ, και δεν ήταν κι αυτοί μέρος ενός εγχώριου παλιού πολιτικού σύστηματος. Παλιού όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά και σε νοοτροπίες. Η νέα μεταπολίτευση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η ανανέωση του παλιού με νέα μέσα. Ψήφιζοντας ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζουμε ΠΑΣΟΚ του '80 στη χειρότερή του μορφή. Κερασάκι στην τούρτα η κουλτούρα της ανυπακοής και της ανομίας που απ' το 89 και μετά πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας. Αντίστοιχα, η ανεξαρτησία που ευαγγελίζεται ο Καμμένος δεν είναι παρά η επίσημη είσοδος της συνωνομοσιολογίας, των ιπτάμενων δίσκων και της πολιτικής των σεραφείμ, των νεφελίμ και των χερουβείμ στο δημόσιο λόγο. Καμμένες αναλύσεις για καημένους ανθρώπους, βρίσκουν ακροατήριο σ' έναν ταλαιπωρημένο και έτοιμο να ελπίσει στα πάντα λαό.

Εμείς δεν στηρίζουμε τις δυνάμεις της αυταπάτης. Όλους όσους εκφράζουν παρωχημένες ιδέες, βγαλμένες από τα θέρετρα των μαχών οπισθοφυλακής ενάντια στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας,των θεσμών και της κοινωνίας. Όλους όσους μπλοφάροντας κινδυνεύουν να μας οδηγήσουν σε οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές περιπέτειες. Πάμε κόντρα σ' αυτό το ρεύμα.

Το δίλημμα για εμάς ξεκάθαρο. Ευρώ ή Δραχμή; Το ζήτημα δεν είναι απλά νομισματικό, αλλά βαθιά πολιτικό και κοινωνικό. Είναι ζήτημα γενεακής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ζήτημα υπαρξιακό. Θα συνεχίσουμε μέσα από μια πορεία επίπονης αναδιοργάνωσης του κράτους και της οικονομίας να βρισκόμαστε σε μια πορεία οικονομικής, θεσμικής και παραγωγικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη ή θα υποχωρήσουμε προς το Βαλκανικό μας παρελθόν; Της ρηχής ανάπτυξης, των διαδοχικών υποτιμήσεων σε ασταθές νόμισμα, της υπερχρέωσης, των ελαστικών και πελατειακών θεσμών, της δημαγωγικής πολωτικής πολιτικής πραγματικότητας;

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Ευρώπη των συντηρητικών της Μέρκελ δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Όμως, αν δεν μείνουμε στο παιχνίδι, και επιτρέψουμε στον ευατό μας να γίνει Ιφιγένεια, τότε θα χάσουμε το τρένο των θετικότερων εξελίξεων που μας επιφυλάσσουν οι αλλαγές των διεθνών γεωπολιτικών συσχετισμών.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που σήμερα ζητάνε ψήφο ευθύνης δεν άλλαξαν μυαλά. Όμως, έχουν φάει τόσο πολύ ξύλο κατά τη διάρκεια της κρίσης που πλέον είναι αλυσοδεμένοι σε μία μοναδική πορεία. Αυτή της υπεύθυνης διακυβέρνησης και των ριζικών αλλαγών. Αυτή η πορεία μπορεί να υποστηριχτεί ουσιαστικά μόνο σε συνεργασία με δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ και η Δημιουργία Ξανά-ΔΡΑΣΗ, οι οποίες μπορούν να γίνουν θεματοφύλακες της αποτελεσματικής και δίκαιης μεταρρύθμισης στη χώρα.

Είναι αλήθεια ότι δεν ελπίζουμε σε πολλά. Κρατάμε μικρό καλάθι. Ελπίζουμε πρωτίστως στον χρόνο που μπορεί να κερδίσει η χώρα για να κάνει ακόμα ένα βήμα προς την οριστική της διάσωση. Γι' αυτό στις 18 Ιουνίου χρειάζεται να υπάρξει σοβαρή κυβέρνηση, όσο το δυνατόν πιο μακράς πνοής. Κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, θα προχωρήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και στο μεταξύ, επειδή θα είναι αξιόπιστη, θα πετύχει τη χαλάρωση των όρων δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αναμφίβολα η Δευτέρα θα είναι μια δύσκολη μέρα, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Ας μην είναι, όμως, απόλυτα καταστροφική για τη γενιά μας.

Friday, June 15, 2012

Ο Μύθος της «Ανταγωνιστικής Δραχμής»

Των Βασίλη Αλεβιζάκου και Αλέξανδρου Αποστολίδη*

© G700

Την Κυριακή οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν όχι μόνο παράταξη αλλά και ποια Ελλάδα θέλουν. Αυτή η επιλογή απαιτεί όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση των δεδομένων, των εναλλακτικών επιλογών αλλά και των συνεπειών τους.

Ένας από τους πολλούς μύθους που έχει δημιουργήσει η κρίση στην ελληνική κοινωνία, και εντέχνως καλλιεργηθεί από τους εκπροσώπους της συμμαχίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων, είναι και αυτός της «ανταγωνιστικής δραχμής».

Το επιχείρημα είναι απλό: η «φθηνή» δραχμή θα ρίξει κάθετα το κόστος παράγωγης των ελληνικών προϊόντων και θα βελτιώσει θεαματικά την ανταγωνιστικότητα τους. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθεί η εξωστρέφεια της οικονομίας, θα  έχουμε επιτέλους εξαγωγές, ακόμα και (γιατί όχι;) θετικό εμπορικό ισοζύγιο. Άρα, δεν πρέπει να φοβόμαστε την επιστροφή στη δραχμή, αντίθετα θα έπρεπε να την επιδιώκουμε κιόλας.

If it sounds too good to be true then it probably is…

Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η επιστροφή στη δραχμή παρουσιάζεται συχνά σαν τέτοια ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.  Μια βασική ανάλυση των δεδομένων αλλά και η ιστορική εμπειρία δείχνουν το τι θα επακολουθήσει. Και δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Θα αυξηθούν οι εξαγωγές;

Καταρχάς, ο βαθμός εξωστρέφειας της Ελληνικής οικονομίας δεν φαίνεται να επηρεάζεται θετικά από την φθηνή δραχμή. Το 1980 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου ήταν 1$/42,6Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές 5,1 Δις. $. Το 2000 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου είχε πλέον εκτιναχτεί στο 1$/308,93Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές είχαν μόλις μετά βίας διπλασιαστεί στα 10,8 Δις.$.

Ακόμα ποιο ενδιαφέρον είναι το τι έγινε μετά. Από το 2001 μέχρι το 2008 οι ελληνικές εξαγωγές υπερδιπλασιαστήκαν από 10,4 Δις$ σε 25,5Δις.$. Η Ελλάδα του ακριβού ευρώ ήταν σαφέστατα πιο εξωστρεφής από την Ελλάδα της φθηνής δραχμής!

Φθηνά προϊόντα;
Δεύτερο  ζήτημα είναι ότι το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος δεν περιορίζεται στο κόστος εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του.

Ακόμα και προϊόντα με σημαντικό βαθμό ελληνικής προστιθέμενης αξίας ουσιαστικά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις εισροές από το εξωτερικό. Ο πρωτογενής αγροτικός τομέας π.χ. καταναλώνει εισροές ύψους 7%  από την ευρωζώνη (σπόροι, λιπάσματα, εργαλεία, ανταλλακτικά, σωλήνες κλπ).

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Εάν η συνολική παραγωγή είναι 10 Δις. Ευρώ και οι εισροές  από ΕΕ είναι 700 εκ., μια υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50% σε σχέση με το ευρώ θα αύξανε το κόστος παραγωγής κατά 350 εκ. Ευρώ!

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εάν αναλογιστούμε το τι πρόκειται να συμβεί σε μια σειρά από τομείς στους οποίους υποτίθεται ότι έχουμε και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα:
·    Στα τρόφιμα, αναψυκτικά και προϊόντα καπνού απαιτούνται εισροές 18% (4,2 Δις) ετησίως,
·    στα προϊόντα υφαντουργίας 34 % (2 Δις),
·    στα έπιπλα 33% (1 Δις).

Μπορεί σε πολλούς τομείς ο βαθμός ελληνικής προστιθέμενης αξίας να είναι σημαντικός, αυτό δεν σημάνει όμως ότι μπορεί και να απορροφήσει το επιπρόσθετο κόστος που συνεπάγεται η προμήθεια αγαθών από το εξωτερικό σε καθεστώς υποτιμημένης δραχμής για να συνεχιστεί η παραγωγή στα ίδια επίπεδα.

Συνεχίζοντας με το ίδιο σενάριο της υποτίμησης της νέας δραχμής κατά 50%, και με δεδομένο ότι στα τρόφιμα η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 39% (6,6 Δις) θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 2,1 Δις για εισαγωγές από ΕΕ! Αντίστοιχα, στα προϊόντα υφαντουργίας η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 45 % (941 εκ.) και θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 1 Δις ενώ στα έπιπλα με προστιθέμενη αξία 46% (569 εκ) θα χρειαστούμε άλλα 500 εκ. ετησίως.

Φυσικά, οι απαιτούμενες εισροές δεν περιορίζονται σε χώρες τις ΕΕ. Εάν προσθέσουμε και το κόστος εισροών από χώρες εκτός ευρωζώνης είναι προφανές ότι πολύ σύντομα δεν θα αξίζει να παράγουμε απολυτός τίποτα.

Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι προηγούμενες περιπτώσεις εξόδου της χώρας από καθεστώτα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών (Λατινική Νομισματική Ένωση και κανόνας του χρυσού) δεν συνοδεύτηκαν από αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα ενίσχυσαν την παρασιτική επιχειρηματικότητα και υπονόμευσαν το βιοτικό επίπεδο των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Έτσι, η  έξοδος της Ελλάδας από τον κανόνα του χρυσού τη δεκαετία του 30’ οδήγησε στη συγκρότηση μη ανταγωνιστικών (συνήθως μεταποιητικών) μονοπωλίων. Οχυρωμένες πίσω από τον προστατευτισμό του ελληνικού κράτους, μια ολόκληρη γενιά επιχειρήσεων ανδρώθηκε με κοινό χαρακτηριστικό τη συστηματική  επιδίωξη εξασφάλισης προσόδων μέσω της απόκτησης μη ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων.

Εδώ υπάρχει βέβαια και το αντεπιχείρημα ότι σε καθεστώς τελωνειακής ένωσης αυτό δεν μπορεί να συμβεί μια και δεν μπορούν να τεθούν τεχνητά εμπόδια ή ισοδύναμοι περιορισμοί στις εισαγωγές από χώρες της ΕΕ. Συμφωνούμε. Ωστόσο, έχουμε επιφυλάξεις για το πώς θα εξελιχθεί και η τελωνειακή ένωση (πιο σωστά, η συμμετοχή μας σε αυτήν) την επομένη μέρα  της αποχώρησης μας από την ευρωζώνη.

Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι την δεκαετία του ‘30, όπως και σήμερα, η αποσύνδεση από τον κανόνα του χρυσού παρουσιάστηκε από την αριστερά σαν «φιλολαϊκή» εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, η ακρίβεια που προκάλεσε η νέο-ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς και, κυρίως, ο πληθωρισμός ροκάνισαν τις αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης και έβαλαν φρένο στις φιλοδοξίες  της μικρής εργατικής τάξης.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα τότε; 

Όχι, επιλογές πάντοτε υπάρχουν. Δύσκολες επιλογές, αλλά σίγουρα επιλογές.

Όσο και να φαντάζει ανυπέρβλητη η κρίση σήμερα είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Τα πραγματικά ερωτήματα έχουν να κάνουν μόνο με τη χρονική διάρκεια της όπως και με το συνολικό κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Πόσο φτωχότεροι θα είναι οι έλληνες στο τέλος της κρίσης; Όσο καθυστερούμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ψάχνοντας μαγικές λύσεις, τόσο το χειρότερο για όλους.

Το πρόβλημα της Ελλάδας του χθες ήταν ότι είχε καταλήξει να υιοθετήσει ένα αναπτυξιακό πρότυπο το οποίο βασιζόταν σε μια περιορισμένη παραγωγική βάση ενώ συντηρούσε ταυτόχρονα και μια μαζική καταναλωτική κοινωνία. 

Αυτό είναι ένα λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβει η Ελλάδα του σήμερα.

Για να διορθώσει η Ελληνική οικονομία πρέπει να μεταφέρει πόρους από τους τομείς των μη εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών στους τομείς των εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων.

Η σύγχυση που θα προκαλούσε μια έξοδος από το ευρώ θα αποτελούσε τροχοπέδη σε μια τέτοια προσπάθεια, θα  τροφοδοτούσε τις κεντρόφυγες τάσεις του κομματικού συστήματος και θα προσέφερε ελάχιστα στην επίλυση των  προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. 
Πρέπει να την αποφύγουμε.

*Ο Βασίλης Αλεβιζάκος είναι πολιτικός επιστήμονας. Ο Αλέξανδρος Αποστολίδης είναι επίκουρος καθηγητής οικονομικής ιστορίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου. 

Wednesday, June 13, 2012

Οι αγωνιστές της Δραχμής

Διανύουμε πλέον την τελευταία βδομάδα πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Πρόκειται για μια υπαρξιακή για το μέλλον της χώρας αναμέτρηση καθότι η Βουλή που θα προκύψει και αναλόγως η Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα καθορίσει τη συλλογική μας πορεία στην ευρωζώνη, την ασφάλεια των καταθέσεων, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του κράτους, τις πιθανότητες και δυνατότητες για ανάκαμψη, την κοινωνική ομαλότητα και συνοχή. 

Η γενιά των 700 ευρώ, έχοντας  χωνευτεί πια στην κοινωνία της γενικευμένης επισφάλειας, κυριολεκτικά γονατισμένη από την κρίση και αηδιασμένη από την παραδοσιακή πολιτική τάξη της χώρας φαίνεται να αναζητάει την ελπίδα στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, με ηγέτιδα δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη. Για φαντασίωση, που αν επιδιώξουμε να κάνουμε πραγματικότητα, μπορεί να μας στείλει σούμπιτους στη δραχμή και τις βαλκανικές οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Τη στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση και να χαλαρώσει τους όρους βοήθειας προς χώρες οι οποίες προχωράνε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με επιτυχία. Αυτή ακριβώς τη στιγμή κινδυνεύουμε να γίνουμε η Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να προχωρήσει η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ευρώπη εδώ και βδομάδες θωρακίζεται για μια πιθανή έξοδο. Ας μην παίξουμε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.

Οι αγωνιστές ενάντια στις «ξένες κατοχικές δυνάμεις» και ταυτόχρονα υπέρμαχοι της μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, εφόσον επιμείνουν σ΄ αυτή τη θέση μετεκλογικά, χωρίς να βάλουν νερό στο κρασί τους, δεν πρόκειται παρά να αναδειχτούν σε αγωνιστές της δραχμής και πρωταγωνιστές του Δραχμαγεδώνα. Κρούουμε γι’ αυτό το καμπανάκι του κινδύνου για μία ακόμη φορά, όπως άλλωστε κάνουμε όλο αυτό το διάστημα.  Αλλάξαμε όνομα και προχωράμε σ’ ένα σατιρικό φωτοαφιέρωμα με τους αγωνιστές της δραχμής.  Είμαστε η γενιά των 700 ευρώ. Ας μη γίνουμε γενιά των 700 δραχμών. Είμαστε η γενιά Ιφιγένεια. Ας μη γίνουμε και χώρα Ιφιγένεια. 

Αλέξης Τσίπρας ο Μέγας Δραχμηλάτης


ΚαταΚαμμένε Έλληνα
 Σοφία Σακοράφα η νέα Μελίνα Μπουμπουλίνα
 Παναγιώτης Λαφαζάνης ο Θεωρητικός της Δραχμής
 Δημήτρης Στρατούλης Το συνδικάτο του εγκλήματος των καταθέσεων
 Για συλλέκτες Μανώλης Γλέζος Αιώνιος Έφηβος

Tuesday, June 12, 2012

Το αντιμνημονιακό μέτωπο οδηγεί την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα

Του Φώτη Γεωργελέ
Athens Voice, edito 395

Σιχαίνομαι τη φράση «εγώ τα είχα πει». Όχι απλώς γιατί δείχνει μνησικακία. Αλλά, κυρίως, γιατί υπονοεί ότι εσύ που τη λες, έχασες. Δεν εισακούστηκες, άλλες επιλογές έκανε η κοινωνία. Όμως ό,τι ζούμε αυτές τις μέρες, αυτό είναι. Η εκδίκηση της πραγματικότητας. Η θηριώδης προπαγάνδα που δυο χρόνια οδήγησε την κοινωνία στην παραφροσύνη, έφτασε στο τέλος της. Τώρα η ζωή εκδικείται.

Οι καρκινοπαθείς, οι εκατομμύρια Έλληνες που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, είναι σκηνές από το προσεχές μέλλον. Δυο χρόνια αντίστασης σε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων. Όχι στη μείωση της σπατάλης στα φάρμακα, που από 2 δις πήγε στα 8 μέσα σε λίγα χρόνια. Όχι στη μείωση του ποσοστού κέρδους. Όχι στη λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, τα απογεύματα. Όχι στην ενοποίηση των ταμείων. Όχι στη μείωση των πρόωρων συντάξεων. Όχι στον εξορθολογισμό των νοσοκομείων. Όχι στα γενόσημα. Απεργίες για την αποκλειστικότητα της συνταγογράφησης. Άρνηση ακόμα και για τα 3 ευρώ στα απογευματινά ιατρεία. Τώρα τα ταμεία δεν έχουν λεφτά, χρεοκόπησαν. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δεν χρειάζονται τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα βρουν λεφτά για να πληρώσουν εταιρείες και φαρμακεία που χρεοκοπούν. 

Όσοι κατάφεραν να πάρουν σύνταξη, μαθαίνουν έκπληκτοι ότι η καταβολή της θ’ αρχίσει σε ένα-δυο χρόνια. Συζητάμε αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στις 30 Ιουλίου. Θα είχαν σταματήσει οι πληρωμές νωρίτερα. Όμως το κράτος για να το αποφύγει, δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, διαγράφει τα χρέη του, χρωστάει 7 δις στις εταιρείες, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ, δεν εκταμιεύει τα κοινοτικά προγράμματα, μειώνει τις δημόσιες επενδύσεις. Για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του. Η επιλογή του έχει αποτέλεσμα χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν κάθε μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. Σιωπηλά. Όμως κι αυτό τελείωσε. Δεν φτάνει πια. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους τόκους στους τοκογλύφους, θα βρουν λεφτά στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων, τώρα θα βρουν λεφτά από τους Ρώσους, πετρέλαιο από τον Τσάβες. 

Όλο αυτό το διάστημα έχουμε πει πολλά και με μεγάλη σφοδρότητα για τα κυβερνητικά κόμματα. Που δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις, δεν τις υπεράσπισαν, καθυστέρησαν, οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Όμως, με την ίδια σφοδρότητα, πρέπει πια να μιλήσουμε για το αντιμνημονιακό μέτωπο που με τη στάση του τρέλανε τον κόσμο, έφτιαξε μια ψεύτικη πραγματικότητα, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αλλαγής και κατέληξε να εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. Η αντιμνημονιακή προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια διόγκωνε τα προβλήματα, τα προβλήματα ενίσχυαν το λαϊκισμό.

Εγκλωβισμένη η κοινωνία σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο του θανάτου, δεν μπορούσε να ξεφύγει, να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικράτησε, από δεξιά και αριστερά, το όλοι εμείς μαζί εναντίον των «ξένων» και των «εσωτερικών εχθρών». Ο πυρήνας δηλαδή της φασιστικής ρητορικής. Όχι απλώς ως κοινωνία δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα, αλλά πετάξαμε και την μπάλα στην εξέδρα.

Αρνηθήκαμε ότι έχουμε πρόβλημα παραγωγής, ότι έχουμε ελλείμματα, ότι χρειαζόμαστε δανεικά. Αρνηθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη από επείγουσες αλλαγές. Σε κάθε δομική αλλαγή, ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, ανοιχτά επαγγέλματα, γενόσημα, Καλλικράτης, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ήταν αντίθετοι.

Οι κομματικές αργομισθίες έδιναν μάχες καταγγέλλοντας την ηλεκτρονική διακυβέρνηση γιατί «μειώνει θέσεις εργασίας». Όσοι έκαναν περιουσία με μίζες κατήγγειλλαν τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis «χάλαγαν», τα συστήματα συνταγογράφησης δέχονταν «επίθεση από χάκερς». Οι κομματικές προσλήψεις κατηγορούσαν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Οι 200.000 μαϊμού συντάξεις κατηγορούσαν την «εξόντωση του κοινωνικού κράτους». Η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, το πελατειακό σύστημα, κάθε ευνοημένη επαγγελματική ομάδα, έδωσε αδιάλλακτη μάχη για να διατηρήσει προνόμια που για τον υπόλοιπο πληθυσμό ήταν αδιανόητα.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκπροσώπησε κάθε ιδιοτελές συμφέρον. Οι δυνάμεις της ακινησίας προσπάθησαν να παρουσιάσουν την καταστροφή ως αναπόφευκτη, να αθωώσουν την κοινωνία από τις ευθύνες της, να παρουσιάσουν την ήττα ως διέξοδο. Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι αγορές. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, «καλύτερα να χρεοκοπήσουμε παρά αυτό το μαρτύριο».

Δεν φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκόπησαν, δεν φταίει το κράτος που δεν έχει να πληρώσει μισθούς, δεν φταίει που τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα και δεν έχουν να πληρώσουν τους υπαλλήλους. Φταίει το μνημόνιο, όχι η πραγματικότητα. Φταίνε οι «ξένοι», που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των Ελλήνων γιατί τους ζηλεύουμε.

Η παλιά Ελλάδα δυο χρόνια αντιστάθηκε και κατάφερε να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής. Το αντιμνημονιακό μέτωπο θριαμβευτικά οδήγησε ολόκληρη την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα. Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. Ακόμα κι αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις νικήσουν στις επόμενες εκλογές, πιστεύω ότι θα κάνουν κάθε προσπάθεια για να μην κυβερνήσουν. Ζούμε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων.

Στις επόμενες βδομάδες η χώρα μας θα ξεκινήσει μια δύσκολη πια, καθυστερημένη επανάσταση που θα κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια ή θα οδηγηθεί στην ευθανασία. Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πιο σοφοί. Αφού απομυθοποιήσαμε το κυρίαρχο κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θα αντιληφθούμε όλοι μέσα σε λίγες μέρες και την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου.

Sunday, June 10, 2012

Time to think. Jump off the horse of deceitful ideology


By Silvia Ferara
Letter to G700

In 2008, during Obama’s campaign for the Presidency, the number of Americans who took to the polling stations to cast their votes rose by nearly 20% (56% versus 37% who voted in 2006). This was hardly a surprise: Obama’s message was almost evangelical in a sort of equal-rights, make-your-voice-count sort of way. It was a time to be inspired, to dare, and to believe in a new, and at the same time very old, message: fight for what is right. I remember thinking that young Europeans like me felt the contagion of that message and got carried away in the thought that a pacific revolution was imminent and profound.

In the span of four years things have changed to such a degree that high hopes, positivity, belief in the possibilities of a collective influence for the better seem elusive at best, forlorn and dismal at worst. Whatever happened to the economy has not only made us Europeans poorer, it has coloured and shaped the spirit of this time by creating a zeitgeist of darkness, whereby change can only mean ‘change for the worse’. But change is neither good nor bad, it just is. It’s up to us to make it positive in difficult times. Though every economist will tell you that the individual statistically has a near-to-zero impact on the result, voting is one such act that shapes the process. Loss of hope and discouragement can be, paradoxically, the best incentives to strengthen it, and a near-to-zero chance to make it count makes it count even more.

Whatever the Greeks do on the 17th June, they should not do it with their disheartened hearts, because the goal that they would reach would be that of voicing outrage rather than determining the possibilities for positive change. As far as protests go, abstention from voting is the most pernicious form of disillusionment and is as useless as being allured by the garish colours of the extremists’ flags. Ideologies of extreme action and, at the other end of the spectrum, total inaction are faces of the same hopeless coin, tossed by despair and panic rather than judgment.

In fact, if this is no time to hope, it is at least time to think. So, if I were Greek, I know what I would do in ten days: I would rush to the polling station, jumping off of the high horse of deceitful ideology and shunning the appeal of populism and I would use my humble vote, strong in the belief that it is but a small, invisible, and yet all-too-powerful neuron in the collective brain of Greece.

*Silvia Ferrara is University Professor in Rome

Wednesday, June 6, 2012

Το πρόγραμμα της Δραχμής

Διαβάσαμε αυτές τις μέρες το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η απόπειρα να μετατραπεί ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε mainstream κυβερνητικό αριστερό κόμμα, κάτι σαν ελληνικό ΑΚΕΛ, είναι αξιοσημείωτη. Δεν μπαίνουμε σε δίκες προθέσεων. Διατηρούμε όμως ισχυρές αμφιβολίες για τη ρεαλιστικότητα ενός τέτοιου στόχου. Τέτοιες διεργασίες πολιτικής μετάλλαξης, σύμφωνα άλλωστε και με την ιστορική εμπειρία, κρατούν χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν είναι ζήτημα λίγων ημερών. Το σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή,  ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει κατά πολύ από το να αποτελεί ένα αξιόπιστο κόμμα εξουσίας, το οποίο θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε για να μας βγάλει από την κρίση χωρίς να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες. Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή από τον πρόεδρο και τα ηγετικά του στελέχη επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό το συμπέρασμα: το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρόγραμμα της Δραχμής.

Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στηρίζει το Ευρώ, όσο και αν διατείνεται ότι το ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» είναι ψευτοδίλημμα που  «χρησιμοποιείται για να κρύψει τη μόνη υπαρκτή εξίσωση» ότι δηλαδή το «Μνημόνιο ισούται με επιστροφή στη Δραχμή», η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη.

Το δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή είναι πραγματικό. Τίθεται αμείλικτα μπροστά μας μια και η Ελλάδα θεωρείται συστηματικός Εμβληματικός Παραβάτης των συμφωνηθέντων και Ιδιαίτερη Περίπτωση χώρας που δεν μπορεί και δεν θέλει να αλλάξει:

- ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, στη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα  χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερη περίπτωση.  Οι οξυδερκείς παρατηρητές γνωρίζουν ότι η διατύπωση έβαλε το πρώτο λιθαράκι για το Grexit, την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση που αυτή κριθεί απαραίτητη με τρόπο που να απομονώνεται ο ελληνικός ηθικός κίνδυνος από την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

- παράλληλα η εμπειρία διαχείρισης της κρίσης έδειξε ότι η ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολό της έχει κατηγοριοποιηθεί ως αναξιόπιστη και ανίκανη να υλοποιήσει αποτελεσματικά και δίκαια τους στόχους του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής με συνέπεια η κοινωνία να έχει χάσει την πίστη ή έστω ανοχή της στις απαραίτητες θυσίες που πρέπει να γίνουν για να εξυγιανθεί η οικονομία.

- Πρόσφατα η ακυβερνησία, ο πολιτικός κατακερματισμός και η ανάδειξη ενός συμπαγούς μπλοκ ενάντια στον Μνημόνιο μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου ενίσχυσε την διάχυτη εδώ και καιρό αίσθηση ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά επίσης δεν θέλει να αλλάξει.

Σήμερα, δύο βδομάδες πριν από τις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, το πραγματικό εδώ και καιρό δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή παίρνει διαστάσεις γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται πια σε τροχιά εξουσίας, τροφοδοτεί καθημερινά τόσο την υπόθεση του Εμβληματικού Παραβάτη όσο και τη θεωρία της εθνικής ιδιαιτερότητας, της χώρας δηλαδή που δεν θέλει να συμμορφωθεί με τους κανόνες του παιχνιδιού. Με απλά λόγια, στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει: «είμαστε  παραβάτες, είμαστε ιδιαίτεροι, είμαστε Έλληνες».

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.

Ευθύς εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να ακυρώσει μονομερώς το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή και να το αντικαταστήσει με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση. Στη συνέχεια, αμέσως μετά τη μονομερή ακύρωση του Μνημονίου, η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Αναρωτιόμαστε, σκοπεύει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλει και το κούρεμα του χρέους;  Διότι για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν λέει κουβέντα στο πρόγραμμά του.

Πολύ απλά, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνονται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά τα άλλα θέλει την Ελλάδα στο Ευρώ και την ευρωζώνη, παραβιάζει την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού διπλωματικού πολιτισμού που ισχύει από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την αρχή του διεθνούς δικαίου pacta sunt servanda. Ότι οι Συνθήκες και οι Συμφωνίες υπάρχουν για να τηρούνται. Μόνο όταν αλλάζουν δραστικά τα δεδομένα και έπειτα από πολυμερή συνεννόηση δύναται να αλλάξουν και να ισχύσει η αντίστροφη αρχή του διεθνούς δικαίου rebus sic stantibus.
Όπως πολλάκις μας έχουν προειδοποιήσει οι εταίροι μας, όμως, μονομερής καταγγελία των συμφωνηθέντων σημαίνει πάγωμα της χρηματοδότησης της Ελλάδας, γεγονός που θα μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε από μόνοι μας το ευρώ για να μπορέσουμε να καλύψουμε υποχρεώσεις και βασικές ανάγκες με πληθωριστικές νέες δραχμές. Ήδη, ο Σοσιαλιστής και νέος σύμμαχος της Ελλάδας Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Πιερ Μοσκοβισί, παραδέχτηκε δημόσια ότι γίνονται σχέδια εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Πόσο πιο καθαρά να το πει κανείς;

Πραγματικά δεν έχει σημασία. Η ασυμβατότητα των πολιτικών που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν περιορίζεται στα μακροοικονομικά ζητήματα, στο μίγμα λιτότητας και ανάπτυξης και το πώς και σε ποιο πλαίσιο αυτά δύναται να αναθεωρηθούν. Δεν είναι μόνο η μονομερής ακύρωση του Μνημονίου το πρόβλημα. Αν βάλουμε το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίπλα στις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Πολιτικές θα δούμε ότι συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μία πλευρά ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, τα επιδόματα, το μεγάλο δημόσιο, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και το μεσογειακό κράτος παροχών. Ένας κόσμος μεταπολεμικών κλειστών οικονομιών που μας χαιρέτισε προ πολλού. Από την άλλη πλευρά η κοινωνική οικονομία της αγοράς με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, την εξωστρεφή πραγματική οικονομία, το επιτελικό κράτος-στρατηγείο και το αναπτυξιακό κοινωνικό κράτος σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά που λειτουργεί σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.

Διαβάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα πράγματα για εμάς είναι ξεκάθαρα. Δίπλα στην Ευρώπη του Ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει de facto την βαλκανική Ελλάδα της Δραχμής. Το πρόγραμμά του είναι το πρόγραμμα της Δραχμής.

Saturday, June 2, 2012

Ευθύνη όλων να αποφύγουμε τον Δραχμαγεδδών


Του Καλλικράτη
Επιστολή προς τη G700

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας 32 ετών με δύο παιδιά. Δεν είμαι των 700 ευρώ, απλά είμαι πολύ νέος για να μπορέσω να χωνέψω ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το να καταρρεύσει ολοκληρωτικά η οικονομία, και ότι ο ερχομός του Δραχμαγεδδών μετά τις εκλογές δεν θα μου επιτρέψει καν την πρόσβαση στις 700 δραχμές. Ήδη, ζούμε τις πρώτες επιπτώσεις του επικείμενου. Ο αποκλεισμός από ασφάλιση εισαγωγών και εισαγωγικές πιστώσεις στον οποίο προχώρησαν ορισμένοι ασφαλιστικοί οίκοι του εξωτερικού στερεί πρώτες ύλες για την διατήρηση της παραγωγικής βάσης, συρρικνώνει τις οικονομικές συναλλαγές και το εμπόριο και θέτει σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο την ήδη χτυπημένη από την ύφεση και την πιστωτική ασφυξία παραγωγή.

Ακόμα και τώρα που ατενίζουμε την άβυσσο, όμως, μυαλό δεν βάζουν μερικοί. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ ανά την Ελλάδα, ακούω πολλούς να περιγράφουν την κατάσταση, με τα ίδια λόγια, την ίδια ευκολία και την ίδια ελαφρότητα που επεδείκνυαν και τα χρόνια της ανεμελιάς, της καλοπέρασης, της αδιαφορίας, της διαπλοκής και της δημαγωγίας. Όλων αυτών των αντιλήψεων και των νοοτροπιών που μας έριξαν στα βράχια. Μόνο που τώρα, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι το επίπεδο διαβίωσής μας, αλλά το πώς θα επιβιώσουμε!

Το μόνο που ακούω αυτές τις μέρες είναι για τις ευθύνες των άλλων. Των έξω, του καπιταλισμού, του δικομματισμού και δεν συμμαζεύεται. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι αποφεύγει ο καθένας από εμάς, να σκιαγραφήσει, στο βαθμό που του αναλογεί, το πρόσωπό του στο κάδρο με τους υπαίτιους της εθνικής κατάρρευσης. Αυτοί όλοι που τώρα φωνάζουν, δεν ήταν στην πλειονότητά τους αυτοί που ευνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό κράτος που έκλεινε αγορές, ρύθμιζε επαγγέλματα, έθετε κατώτατες αμοιβές και ποσοστά, δημιουργούσε έργο απ’ το πουθενά, δεν άφηνε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός; Δεν είναι μήπως αυτοί που επέτρεψαν σ’ ένα φαύλο πολιτικό σύστημα να τους εκμαυλίσει; Ακόμη και σήμερα υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί οι οποίοι επειδή ακριβώς φέρουν το προνόμιο της υπογραφής επιβάλλουν αντίποινα στους απλούς Έλληνες πολίτες επειδή τους περικόψανε τους αδούλευτους μισθούς, τις πλασματικές υπερωρίες, τα εκτός έδρας  κλπ. Όλοι αυτοί λοιπόν ξαφνικά θυμήθηκαν ότι πρέπει να τιμωρήσουν τους υπαίτιους (δηλαδή τους άλλους) και το εργαλείο για αυτό είναι η εναλλαγή των κέντρων εξουσίας με μοναδικό κριτήριο το όνειρο για επαναφορά στις επάλξεις τους. Ζήτω το νέο ’81.

Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και καμιά φορά ως τραγωδία. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Όσο πρόλαβε ο καθένας να αποφύγει την ατομική του ευθύνη, πρόλαβε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, όλοι όσοι υπήρξαν απλά αγνοημένοι ή και θύματα των ευνοημένων του πελατειακού κράτους έχουν και αυτοί ευθύνη. Ο λογαριασμός της απόλυτης εθνικής τραγωδίας, θα βαραίνει ακόμη και τα ψάρια του Αιγαίου!

Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να αναλογιστούμε τι διακυβεύεται στις εκλογές του Ιουνίου. Και δεν είναι μόνο η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Ο Δραχμαγεδδών δεν έχει να κάνει απλά με τα γνωστά περί κατάρρευσης του εισοδήματος και της αγοραστικής δύναμης στο 65%, τον τραπεζικό πανικό, το χάσιμο καταθέσεων και όλων αυτών των τρομακτικών αποτελεσμάτων μιας ασύντακτης χρεωκοπίας. Γεγονότα από ένα ζοφερό μέλλον που έχουν περιγράψει όλες οι μελέτες ξένων και εγχώριων αναλυτών.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη σε συνθήκες κατάρρευσης πολύ φοβάμαι ότι θα σημάνει το τέλος μιας ομαλής πορείας προς την Ευρώπη. Η μαύρη τρύπα της Βαλκανικής μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Οι Έλληνες θα γυρίσουμε πίσω στα χρόνια της ανυποληψίας, της απαξίωσης, της απομόνωσης, της ταπείνωσης, της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συρρίκνωσης και ακόμη χειρότερα του εθνικού διχασμού. Η αντίστροφη κατεύθυνση θα είναι πιο δύσκολη από την έως σήμερα γραμμικά ανοδική εξελικτική πορεία μας. Έννοιες και μηχανισμοί που σήμερα διασφαλίζουν τα ελάχιστα για ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος, θα αποτελούν αλήστου μνήμης χαρακτηριστικά. Οι περιορισμοί που μας θέτει η Τρόικα, θα αντικατασταθούν από την υποταγή στις διάφορες ντόπιες μαφίες, την ανομία που θα κυριαρχήσει οριζόντια, περιορίζοντας την οικογενειακή και ατομική αυτονομία, και ένα κράτος ανίκανο να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη. Ας δούμε λίγο τι έγινε στην Αργεντινή του χάους, όπου σε μία νύχτα το 40% του πληθυσμού πέρασε το όριο της φτώχειας, οι κατά τόπους περιφέρειες έκοβαν δικό τους χαρτονόμισμα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και ο στρατός βγήκε να φυλάει τις τράπεζες και τα κτίρια από την οργή της μάζας.

Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος με την ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και απογοητευμένος με τα μυαλά που κουβαλάμε σαν Έλληνες. Καταρχάς ουδέποτε καθίσαμε σοβαρά να συμβάλλουμε στη σύνταξη του προγράμματος μεταρρυθμίσεων. Δεύτερον, είναι ανήκουστο το ότι πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων όσα εργαλεία μας παρείχαν οι εταίροι μας για να μεταρρυθμίσουμε την χώρα. Είναι αξιολύπητο που δεν καταφέραμε να εφαρμόσουμε πέντε αλλαγές στο όνομα των συντεχνιών και του κομματισμού.

Είμαι νέος και δεν εμπιστεύομαι την παρούσα πολιτική τάξη, γιατί είναι αδύναμη και διεφθαρμένη ηθικά. Οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είναι ανθρωπάκια που δεν ξέρουν τι θα πει στήνω επιχείρηση και οικογένεια,. Είναι μικροί για τέτοια μεγάλα γεγονότα. Όμως η δημοκρατία μπορεί να μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητώ, αλλά δεν μου δίνει το δικαίωμα να αυτοκαταστραφώ. Για αυτό όσο θυμό και οργή να έχουμε, δεν θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε διολισθαίνοντας  στο λάθος. Και το λάθος είναι ένα: η επικράτηση των νεολαϊκιστών κάθε πλευράς: των εμπόρων ψευδαισθήσεων και αυταπατών, των οπαδών της συνωμοσίας, των πατριδοκάπηλων και των υπάλληλων του λόμπι της δραχμής. Το συνονθύλευμα βολεμένων και επικίνδυνων προσωπικοτήτων  που για δεκαετίες τώρα πληρώνονται από εμάς για να κάθονται στα πεζοδρόμια ή να βγαίνουν στις τηλεοράσεις να φιλολογούν για τον πόνο μας. Το χρωστάω στα παιδιά μου για αυτό και θα παλέψω να επικρατήσουν οι δυνάμεις του ευρώ.