Tuesday, December 27, 2011

The Precariat - The New Dangerous Class

By Guy Standing

So far, the precariat in Europe has been mostly engaged in EuroMayDay parades and loosely organised protests. But this is changing rapidly, as events in Spain and Greece are showing, following on the precariat-led uprisings in the middle-east. Remember that welfare states were built only when the working class mobilised through collective action to demand the relevant policies and institutions. The precariat is busy defining its demands.

The precariat has emerged from the liberalisation that underpinned globalisation. Politicians should beware. It is a new dangerous class, not yet what Karl Marx would have described as a class-for-itself, but a class-in-the-making, internally divided into angry and bitter factions.

It consists of a multitude of insecure people, living bits-and-pieces lives, in and out of short-term jobs, without a narrative of occupational development, including millions of frustrated educated youth who do not like what they see before them, millions of women abused in oppressive labour, growing numbers of criminalised tagged for life, millions being categorised as ‘disabled’ and migrants in their hundreds of millions around the world. They are denizens; they have a more restricted range of social, cultural, political and economic rights than citizens around them.

Read the full article in Policy Network.

*Guy Standing is Professor of Economic Security, University of Bath, England, and co-president of BIEN (the Basic Income Earth Network).This article draws on his new book, The Precariat – The New Dangerous Class, published by Bloomsbury.



Thursday, December 22, 2011

Europeans migrate south as continent drifts deeper into crisis

By Helen Pidd
The Guardian, 21/12/2011

Tens of thousands of Irish, Greek and Portuguese people leave in search of a new life as the eurozone's woes worsen.


Since its conception, the European Union has been a haven for those seeking refuge from war, persecution and poverty in other parts of the world. But as the EU faces what Angela Merkel has called its toughest hour since the second world war, the tables appear to be turning. A new stream of migrants is leaving the continent. It threatens to become a torrent if the debt crisis continues to worsen.

Tens of thousands of Portuguese, Greek and Irish people have left their homelands this year, many heading for the southern hemisphere. Anecdotal evidence points to the same happening in Spain and Italy.

Read the full story in the Guardian.

Wednesday, December 7, 2011

The case for an EU Financial Transaction Tax

By Dimitris Gouglas*

For too long we have entrusted financial markets as engines of growth and prosperity, ignoring the fact that a huge part of financial activity is speculative, unrestrained and based on flawed projections of the world. The myth of credit-based growth has gone bust, with 1.6 trillion euros of taxpayer’s money washing down the sink of bank bailouts. But yet, what makes common sense for citizens – taxing financial transactions – does not appeal to all political leaders in Europe.

Read the full article in the Social Europe Journal.

*Dimitris Gouglas is a research associate at Policy Cures in the UK and a founding Member of G700.

Monday, December 5, 2011

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Tuesday, November 29, 2011

Το Μανιφέστο της Αισιοδοξίας

Της Athens Voice*
24/11/2011

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα
. Που δημιουργεί, που παράγει, που φτιάχνει πράγματα, που δουλεύει και θέλει να ζήσει απ’ τη δουλειά της. Μια Ελλάδα που δεν εξαντλεί την ύπαρξή της στα τηλεπαράθυρα, μια Ελλάδα που δεν ονειρεύεται να πάρει πρόωρη σύνταξη, αλλά να δημιουργήσει. Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι η ελπίδα μας για να κάνουμε τα πράγματα όχι πάλι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, πιο ώριμα. Πιο πλούσια σε περιεχόμενο και όχι σε πλαστικά σύμβολα μιας ψεύτικης επιτυχίας.

Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι που μας κάνει περήφανους. Ο πατριωτισμός δεν είναι οι κάθε είδους παρελάσεις, αλλά η υπεράσπιση της κοινωνίας μας. Η υπεράσπιση της δημοκρατικής δυνατότητας για μια ειρηνική, πολύχρωμη συμβίωση που αφήνει ελεύθερους τους πολίτες να εργαστούν και να δημιουργήσουν. Αυτή η άλλη Ελλάδα που μιλάει, προς το παρόν, σιγανά, είναι η αυριανή κοινωνία που θα ξεπεράσει την κρίση με νέες λύσεις. Όσο πιο ευδιάκριτη ακούμε τη φωνή της, τόσο πιο κοντά είμαστε στο τέλος των «χαμένων χρόνων». Όσο πιο καθαρή γίνεται η φωνή της, τόσο ο θόρυβος και η παραπλάνηση θα υποχωρούν. Είμαστε ό,τι κάνουμε, όχι ό,τι λέμε. Τα έργα μας, η δική μας δράση θα αλλάξει τα πράγματα. Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα ξανακερδίσουμε την πόλη μας, θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Θα επιτύχουμε γιατί το θέλουμε. Γιατί μπορούμε.

Δεν θα μας αφήσουν, αν τους επιτρέψουμε να μη μας αφήσουν. Αν αφήσουμε την παραπλάνηση, τη δημαγωγία, τη μιζέρια να μας πείσουν ότι έτσι είναι η Ελλάδα, δεν αλλάζει, είναι μια χώρα στα μέτρα τους, μια χώρα που βασιλεύει η μετριότητα. Σύμφωνοι. Τα κάναμε μούσκεμα. Κατηγορήσαμε γι’ αυτό τους πάντες και τους εαυτούς μας. Τώρα φτάσαμε όμως στον πάτο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ούτε για αυτοοικτιρμούς ούτε για αναζήτηση κι άλλων βολικών εχθρών να τους επιρρίψουμε τις ευθύνες. Τώρα πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και να ξεκινήσουμε την αντίστροφη πορεία. Αυτή που θα μας βγάλει από τα προβλήματα και θα μας ξανακάνει μια κοινωνία δεμένη και δημιουργική. Στους εαυτούς μας πρέπει να βρούμε αυτές τις δυνάμεις. Γιατί υπάρχουν, η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή η αυτοκρατορία των μετρίων που μονοπωλούν τη δημόσια ζωή. Είναι μια χώρα όμορφη, ζεστή, φιλική, με δημιουργικούς ανθρώπους, με νέους που ασφυκτιούν εξοστρακισμένοι και λαχταράνε να μπουν στο γήπεδο να παίξουν το δικό τους παιχνίδι.

Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας δεν μπορεί να είναι μεγάλα λόγια, γκρίνια, κλάμα, κατηγόρια. Παρά μόνο πράξεις, ατομική ευθύνη, η δράση του καθενός, η δημιουργία της παρέας, της ομάδας. Θα υποστηρίξουμε κάθε φωνή, κάθε ενέργεια, καθέναν που δουλεύει και δημιουργεί σ’ αυτή τη χώρα, θα σώσουμε ό,τι πρέπει να σωθεί. Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, δεν έχουμε ως κοινωνία ούτε καν δείξει τις δυνατότητές μας. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι πρέπει. Θέλουμε καλύτερα χρόνια απ’ αυτά που ζούμε, εμείς θα τα κάνουμε να γίνουν έτσι.

*Δημοσιεύτηκε απ΄την Athens Voice στις 24-11-2011

Wednesday, November 23, 2011

G700@PES Progressive Convention

Is there space for progressive politics in times of crisis? G700 is proud to be taking part in the PES Progressive Convention in Brussels on 25-26 November.

Stay tuned

Sunday, November 13, 2011

A lesson from Greece in the value of democracy

By Dimitris Gouglas and James Hannah*
Social Europe Journal

Whatever the calculations behind it, regardless of whether it would have ever happened, the call for a Greek referendum on the EU agreement of 26th October put important issues on the public agenda that should not be overlooked. Whilst it remains to be seen how, if at all, these issues will be addressed by leaders in the future, George Papandreou leaves the Prime Ministerial office of Greece to make way for the agreement’s implementation under a new government of national unity. He leaves behind an important set of questions to answer at the start of a new global economic and political era.

Read the full article in SEJ.

*Dimitri Gouglas is research associate at Policy Cures and founding member of G700. James Hannah is associate at the Global Policy Institute.



Friday, November 4, 2011

Εθνικό Στριπτίζ με αφορμή την πρόταση για Δημοψήφισμα

Τον Ιούλιο του 2011, με αφορμή την πολιτική αστάθεια που δημιούργησε η διαδικασία ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Προσαρμογής, υποστηρίξαμε ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές με στόχο τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών γραμμών και του πολιτικού πλαισίου διαχείρισης της κρίσης. Όχι στον επίπλαστο άξονα ΠαΣοΚ – ΝΔ, αλλά στον ουσιωδέστερο άξονα προς τα πού θέλουμε να πάει η χώρα τα επόμενα χρόνια. Θέλουμε μια χώρα σύγχρονη κι ευρωπαϊκή ή θέλουμε να παραμείνουμε υβρίδιο μεταξύ Ευρώπης, Βαλκανίων και Ανατολίας;

Μέσω των εκλογών ο πολιτικός κόσμος θα αναγκαζόταν να αντιληφθεί και να εκθέσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής στο λαό. Ο λαός θα έπαιρνε επιτέλους κι αυτός, την ευθύνη της ενημέρωσής του! Τα νέα, απαλλαγμένα από βαρίδια και ιδεολογήματα της προ-κρίσης εποχής, κόμματα εξουσίας θα ήσαν οι μόνοι φορείς που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια νέα πολιτική και κοινωνική σταθερότητα απαραίτητη για να πάμε παρακάτω. Θα υπήρχε η δυνατότητα για έναν πολιτικό μετασχηματισμό.

Ειδικά για την πιθανότητα δημοψηφίσματος, είχαμε μιλήσει με σκληρά λόγια. Λέγαμε τότε, ότι οι παραπάνω αποφάσεις δεν μπορεί να ληφθούν μέσα από το υπεραπλουστευτικό δίλημμα ενός δημοψηφίσματος.

Έκτοτε μεσολάβησαν:

- ένας κυβερνητικός ανασχηματισμός που βραχυπρόθεσμα αύξησε την ικανότητα πολιτικής διαχείρισης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, όμως πλέον εξάντλησε κι αυτός τη δυναμική του

- η απόφαση της 21ης Ιουλίου, που αρχικά κρίθηκε θετική και λυτρωτική, όμως μέχρι το Σεπτέμβριο είχε πλέον απαξιωθεί διεθνώς ως ελλιπής στο σκέλος του χρέους, τόσο από τις αγορές, όσο και τους ευρωπαίους εταίρους

- η αποτυχημένη απόπειρα Βενιζέλου να χαλαρώσει τους δημοσιονομικούς στόχους του Μνημονίου επικαλούμενος την ύφεση με αποτέλεσμα την φυγή της Τρόικα και την απαξίωση της Ελλάδας στο εξωτερικό

- η ακόλουθη μάχη Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου για την έκτη δόση, η οποία κλιμακώθηκε στην πρόσφατη ψήφιση νέων σκληρών μέτρων λιτότητας σε φόντο έντονης και μαζικής κοινωνικής αντίδρασης και σκληρής αντιπολίτευσης

- το βάθεμα της διάρρηξη της εμπιστοσύνης των πολιτών στους πολιτικούς και τους θεσμούς, όπως αυτή εκφράστηκε στις κοινωνικές αντιδράσεις με αφορμή την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Με απλά λόγια, αν εξαιρέσει κανείς τον μήνα Αύγουστο, από τα τέλη Ιουνίου μέχρι σήμερα οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες παρέμειναν εξίσου τρικυμιώδεις και ασταθείς, ενώ παράλληλα ενισχύθηκε στη χώρα η τάση αποσύνθεσης της κοινωνικής συνοχής.

Με μία μόνο διαφορά. Την ευρωπαϊκή απόφαση κορυφής της 27ης Οκτωβρίου 2011.
Πρόκειται για μια ιστορική ευρωπαϊκή απόφαση, η οποία προδιαγράφει τη διαδρομή της Ελλάδας τα επόμενα δέκα χρόνια:

- προβλέπει την ελάφρυνση του χρέους προς ιδιώτες κατά 100 δις ευρώ, χωρίς τις συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας

- διασφαλίζει τη χρηματοδότηση της οικονομίας χωρίς ανάγκη προσφυγής στις αγορές

- δεσμεύει τη χώρα σ’ ένα πολυετές πρόγραμμα παραγωγικής αναδιάρθρωσης, επίπονο που οδηγεί σε εσωτερική ανακατανομή οικονομικής και κατά συνέπεια πολιτικής ισχύος

- σφίγγει την ευρωπαϊκή επιτήρηση πάνω από το πολιτικό σύστημα

- αναδιαρθρώνει βίαια το τραπεζικό σύστημα, οδηγώντας σε διάρρηξη των παραδοσιακών δεσμών του με τους πάσης φύσεως ευνοημένους του ελληνικού παρεοκρατικού καπιταλισμού

- συναρτά το βιοτικό επίπεδο από παραγωγικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα κι όχι από την προσφιλή μεταπολιτευτικά προσοδοθηρία


Μία τέτοια απόφαση, όμως, που δεσμεύει τη χώρα σ’ έναν σαφή δύσκολο και ανηφορικό δρόμο για τα επόμενα δέκα χρόνια, απαιτεί ευρεία πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση. Η ανάγκη ν’ απαντηθεί με ειλικρίνεια το ερώτημα που θέλουμε να πάει η χώρα και να στοιχηθούνε όλοι πίσω απ’ την όποια επιλογή, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ. Επιθυμούμε την υλοποίηση αυτής της ευρωπαϊκής συμφωνίας; Ή δεν τη θέλουμε, με υπαρκτή όμως συνέπεια να οδηγηθούμε εκτός ευρωζώνης, αφού άλλη λύση δεν έχει προσφερθεί;

Ως μηχανισμό αποκάλυψης των κυρίαρχων προτιμήσεων στη χώρα, αλλά και νομιμοποίησης της απόφασης αυτής, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να προτείνει Δημοψήφισμα.

Όσο κι αν θεωρούμε ότι καλύτερα να είχαν γίνει εκλογές πολύ πιο νωρίς, άπαξ και προτάθηκε το δημοψήφισμα θα συμμετείχαμε με σκληρή ευρωπαϊκή γραμμή υπέρ του ευρωπαϊκού προγράμματος. Ακόμα και με τον υπεραπλουστευτικό αυτό τρόπο, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για πραγματική άσκηση λαϊκής κυριαρχίας. Για ειλικρινή τοποθέτηση των πάντων πάνω στο ερώτημα προς τα που θέλει να πάει η χώρα. Για δημιουργία πολιτικού πλαισίου διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της όποιας επιλογής. Δεν θα υπεκφεύγαμε με επιχειρήματα επί της διαδικασίας, που άλλωστε υπάρχουν.

Τελικά, δημοψήφισμα δεν πρόκειται να γίνει. Απ’ ότι φαίνεται η ακύρωσή του ανταλλάχθηκε με το ναι του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Συμφωνία. Η πρότασή του όμως λειτούργησε αποκαλυπτικά, κυρίως ως προς το δημόσιο ξεγύμνωμα των σκοπιμοτήτων και της πραγματικής πολιτικής αφετηρίας των πάντων, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΘ που το πρότεινε.

Των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ με τις προσωπικές ατζέντες, οι οποίοι αφού πρώτα απέτυχαν να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν σειρά κομβικών μεταρρυθμίσεων, τώρα καραδοκούν με θλιβερούς τακτικισμούς την αρχηγεία, αδιαφορώντας πλήρως για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που «ποινή εκτίουν» και ψάχνουν τρόπο να τη σκαπουλάρουν.

Της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αφού για δυο χρόνια πούλησε πατριωτισμό, ανάπτυξη και επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, έκανε χτες τη δική της κωλοτούμπα, περνώντας απ’ το δικό της κατ’ αντιστοιχία «λεφτά υπάρχουν», τη δήθεν επαναδιαπραγμάτευση των όρων της Συμφωνίας, στη γραμμή στήριξης του προγράμματος. Έδειξε έτσι ότι το μόνο που την ενδιαφέρει τελικά είναι να πάει σ’ εκλογές για να ξαναγίνει κυβέρνηση.

Των κομμάτων της αντιπολίτευσης που πολλάκις στο παρελθόν είχαν ζητήσει δημοψήφισμα για μία σειρά ήσσονος σημασίας θεμάτων, και τώρα όμως βρίσκουν τη διαδικασία άστοχη, άτοπη και επικίνδυνη. Υπενθυμίζουμε τις ταυτότητες από τη ΝΔ, το όνομα των Σκοπίων από το ΛΑΟΣ, το ασφαλιστικό, το μνημόνιο και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που προσχηματικά τώρα κόπτονται για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, όταν επί μήνες συστηματικά υπονομεύουν οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής μεταρρύθμισης της οικονομίας, κολακεύοντας και δίνοντας βήμα σε κάθε αντιδραστική δύναμη. Τώρα επιχειρούν ως φαίνεται να βγάλουν τη δική τους τραπεζική μεταβατική κυβέρνηση, δήθεν εθνικής ενότητας, μπας και γλιτώσουν οι φίλοι τους κανά ευρώ από την αναδιάρθρωση του χρέους. Μα τι ξεφτίλες…

Και φυσικά απ’ το εθνικό αυτό στριπτίζ δεν έλειψε ο ίδιος ο λαός. Οι πολίτες που στις έρευνες είναι αντίθετοι με τη συμφωνία και τώρα έχουν πάθει υστερία, τους έχει καταβάλει ο φόβος, μη και βγούμε από το ευρώ. Όμως «ελληνικό ευρώ», και με την πίτα ολόκληρη και με τον σκύλο χορτάτο, δεν μπορεί να υπάρξει.

Εθνικό στριπτίζ λοιπόν. Ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη. Αυτοί είμαστε.

Monday, October 31, 2011

Στο αμήν...(pt2)

Του Προκόπη Δούκα*

Τώρα λοιπόν πρέπει να ζήσουμε με λιγότερα - πολύ λιγότερα για όσους είναι στα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Να ζήσουμε χωρίς κοινωνικούς πόρους για τους αδυνάτους, γιατί τα τρώγαμε με άνεση, την εποχή των παχέων αγελάδων - χωρίς να σιγουρέψουμε αυτά που έπρεπε. Να μεταναστεύσουμε. Να εγκαταλείψουμε νεοπλουτισμούς και καταναλωτισμό. Να αλλάξουμε δουλειές. Να αποδεχτούμε οτι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε περιουσίες ή να πουλήσουμε - εκτός αν “σκοτώσουμε” την τιμή. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά για να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες. Να εγκαταστήσουμε νέους κανόνες και νέα ήθη.

Θα τα καταφέρουμε; ...

*Ο Π. Δούκας είναι δημοσιογράφος. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ιστολόγιό του.

Tuesday, October 25, 2011

Πραγματικό στοίχημα η βιωσιμότητα της ευημερίας στην Ευρώπη

Είμαστε μία ανάσα πριν τη ευρωπαϊκή συμφωνία και την ανακοίνωση των αποφάσεων για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που έχει γίνει όπως φαίνεται κρίσης ύφεσης των ανεπτυγμένων οικονομιών και κρίση συστημική σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Γερμανία εξ αρχής είχε υποτιμήσει την κρίση. Σύρθηκε στη συζήτηση απρόθυμα και ανόρεκτα χωρίς να δείχνει διάθεση να αναλάβει τις οικονομικές και γεωπολιτικές ευθύνες που συνεπάγεται η βαρύτητά της. Μία κρίση κυρίως αξιοπιστίας της Ελλάδας –βέβαια, όσο παιρνούσε ο καιρός, η αλήθεια βάθαινε και τα ελληνικά νούμερα αποδείχθηκαν ιλλιγιώδη- που πιθανόν να είχε λυθεί με κόστος μερικά δις και την παροχή εξ αρχής απόλυτων εγγυήσεων, εξελίχθηκε σε παγκόσμιο σεισμό. Η Ελλάδα έβαλε φωτιά στον αχυρώνα της ευρωζώνης και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Πολλοί διαμαρτύρονται ότι η λύση είναι γερμανική, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των νέων ηγεμόνων της Ευρώπης. Μάλιστα, παραδοσιακά μεγάλη και έγκριτη ελληνική εφημερίδα, για του λόγου του αληθές, ξέθαψε μία «προφητική» ομιλία του Ανδρέα ενόψει της υπερψήφισης της Συνθήκης του Μάαστριχ το 1992 στην ελληνική βουλή.

Αν ήθελαν να είναι πιο προσαρμοσμένοι στην Ελλάδα του ευρώ, αντί να τυμβωρηχούν στα πρακτικά της βουλής, θα μπουρούσαν να επικαλεστούν τον βρετανικό Economist που βάλλει κατά της λύσης της «γερμανικής ευρώπης». Για ποιο λόγο, όμως, ανησυχούν οι Βρετανοί;

Γιατί, η «Ευρώπη της κοινής αγοράς» μας τελείωσε. Το σχέδιο επίλυσης προωθεί βαθιά ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών ιδιαίτερα στο επίπεδο του πυρήνα της ΕΕ, δηλαδή της ευρωζώνης. Τα συμπεράσματα της συνόδου της Κυριακής κάνουν για περιορισμένη αλλαγή συνθήκης, αλλά είναι πιθανόν να μην χρειαστεί καν αυτή για να προωθηθούν οι μεγάλες αλλαγές σε θεσμικό επίπεδο, όπως η δημιουργία του θεσμού του επιτρόπου υπεύθυνου για την παρακολούθηση του εθνικού προϋπολογισμού των κρατών μελών.

Αυτό είναι παράλογη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας θα ισχυριστούν πολλοί στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ενώ η ενίσχυση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού που διεκδικούμε ειδικά εμείς ως μικρές χώρες δεν είναι; Ή ακριβέστερα, ήταν άσκηση εθνικής κυριαρχίας η έκρηξη των ελλειμμάτων της τελευταίας δεκαετίας και ειδικά των τελευταίων πέντε ετών;

Η πονηρή συζήτηση για την εθνική κυριαρχία, όμως, ειδικά σε ελληνικό επίπεδο πυρπολείται από εκείνο το τραστ των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων που έχουν μάθει να ζουν κρατικοδίαιτα και απεχθάνονται κάθε συζήτηση για το πώς θα αναπτυχθούμε.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα πάνω απ’ όλα της Ελλάδας, πολλών χωρών της ευρωζώνης και των περισσότερων ανεπτυγμένων χωρών. Το μοντέλο ανάπτυξης έπαψε να είναι βιώσιμο τόσο σε χρόνο βραχύ όσο και μακρύ. Έπαψε να παράγει όσα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε, και αρχίσαμε να στηριζόμαστε στο δανεισμό. Στη δική μας περίπτωση, μάλλον δεν σταματήσαμε ποτέ να στηριζόμαστε στο δανεισμό.

Το ποστοστό δημόσιου χρέους της ευρωζώνης σήμερα υπερβαίνει το 85% του ΑΕΠ και των ΗΠΑ ισοδυναμεί με ολόκληρο το ΑΕΠ. Στις 31 Οκτωβρίου, ο ΟΗΕ θα ανακοινώσει το όνομα του νεογέννητου με το οποίο ο πληθυσμός του πλανήτη θα φτάσει τα 7 δις. Οι αναπτυσσόμενοι πληθύνονται, αναπτύσσονται και αποταμιεύουν, όσο οι πόροι του πλανήτη ακόμη και σε απλά υλικά όπως ο χαλκός περιορίζονται δραματικά, όσο εμείς γερνάμε και ξοδεύουμε παράγοντας λιγότερο για να διατηρούμε την ευημερία της γενιάς του πάρτυ.

Τα συνταξιοδοτικά συστήματα της Ευρώπης και η ευημερία των ΗΠΑ δεν μπορούν πια να στηρίζονται στη δημιουργία φουσκών. Από την οικονομία του δανεισμού, πρέπει να περασούμε στην οικονομία της παραγωγής. Και αυτό δεν συγκινεί πολλούς στη Βρετανία και δεν συγκινεί πάρα πολλούς στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό, αντί να μιλήσουμε για βιωσιμότητα, μιλάμε για μπούρδες. Οι gatekeepers του συστήματος βάζουν ψηλά στην ατζέντα την εθνική κυραρχία, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, πατριωτισμός είναι να ξαναδυναμώσουμε μία χώρα που χρεωκόπησε εξαιτίας του ξέφρενου πάρτυ τους.

Το στοίχημα είναι η βιωσιμότητα. Ή καλύτερα, η βιώσιμη ευημερία.

Γι' αυτό εκτός από εκθέσεις βιωσιμότητας του χρέους, οφείλει η διεθνής κοινότητα να ξεκινήσει εκθέσεις βιωσιμότητας της ανάπτυξης. Για όλους.

Κάθε δημόσιο ευρώ που επενδύεται, με ποιο τρόπο θα αποδίδει περισσότερο τόσο για τους ανθρώπους που έχουν συνταξιοδοτηθεί όσο και γι’ αυτούς που εργάζονται ή θα εργαστούν σε 10, 20 ή 30 χρόνια. Πρέπει να καταλήξουμε σε μία κοινωνική συμφωνία, διεθνή συμφωνία, που θα ισχύει υπό τη ρήτρα της βιωσιμότητας. Πρέπει να επινοήσουμε τρόπους ή να βρούμε το θάρρος να εφαρμόσουμε λύσεις που παράγουν πλούτο για τους πολλούς και όχι μόνο για το παρασιτικό σύστημα των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων που ξεφτίλησε τη χώρα και την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Και αυτή η επιλογή πρέπει να γίνει και πρέπει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από δίκαιες κραυγές, αλλά και πονηρούς αφορισμούς.

Monday, October 24, 2011

Δημόσιο: απ’ τις πολλές ταχύτητες στην ισοπέδωση. H ανάγκη για ποιοτική αναδιοργάνωση του κράτους

Την περασμένη Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου 2011, ψηφίστηκε από τη Βουλή το νέο μισθολόγιο / βαθμολόγιο για το Δημόσιο Τομέα. Μεταρρύθμιση ιστορική, αν αναλογιστεί κανείς ότι πλέον μπαίνει τέλος στο σύστημα των πολλών μισθολογικών ταχυτήτων μέσω της χορήγησης επιδομάτων, που ήταν τόσο παράλογα όσο και η ευρηματικότητα των ονομάτων τους. Ας θυμηθούμε μερικά απ’ όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο χρόνο: επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου, παραλαβής – παράδοσης λεωφορείων, έγκαιρης προσέλευσης και μεταφοράς φακέλου. Πρόκειται για μερικά μόνο από τα πλέον σουρεαλιστικά επιδόματα που στο άκουσμά τους, τόσο οι ιδιώτες όσο και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα πάθαιναν αμόκ, σκίζοντας τα ιμάτια τους για την κατάφορη αυτή μισθολογική αδικία με την οποία έπρεπε να συμβιβαστούν.

Όμως, η πολυπόθητη ενιαιοποίηση των απολαβών στο δημόσιο ήρθε μ’ ένα βαρύ κόστος. Αυτό της απόλυτης εξίσωσης και συνεπώς ισοπέδωσης. Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προβεί έγκαιρα σε απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού, αναδιάρθρωση υπηρεσιών και κλείσιμο οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με την αφόρητη πίεση των τελευταίων δύο μηνών από την Τρόικα για κάλυψη του ελλείμματος, οδήγησε τελικά σε μία απόλυτα εξισωτική πρακτική με αποτέλεσμα οι εργάτες γνώσης και τα παραγωγικά στελέχη, πλέον, να μην έχουν λόγο και κίνητρο παραμονής στη δημόσια διοίκηση και συγκεκριμένα την κεντρική διοίκηση, η οποία αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του κράτους.

Ταυτόχρονα, το νέο βαθμολόγιο παρότι βάζει φρένο στην κατάχρηση ανέλιξης του προσωπικού σε θέσεις ευθύνης (δεν μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι τμηματάρχες απ’ ότι υπάλληλοι), διατηρεί απόλυτα την ηλικιακή επετηρίδα ως κυρίαρχης οδού επαγγελματικής ανέλιξης, χωρίς να φροντίζει παράλληλα να αντιμετωπίσει στη ρίζα του ένα βασικό πρόβλημα: μια διοίκηση με το πιο γηρασμένο και ταχέως γηράσκον εργατικό δυναμικό στα κράτη του ΟΟΣΑ.

Μα, η εφεδρεία; Θα αναρωτηθεί κανείς. Κι η εφεδρεία λειτουργεί ισοπεδωτικά με βάση αντικειμενικά, όχι όμως αξιοκρατικά και λειτουργικά κριτήρια. Γιατί είναι πλεονάζον προσωπικό ένας 50+ με 33 χρόνια υπηρεσίας;

Έτσι, μια μεταρρύθμιση η οποία θα έπρεπε να στοχεύσει στο διαχειριστικό και διοικητικό εκσυγχρονισμό του κράτους, είναι στα πρόθυρα του να οδηγήσει σε πλήρη παράλυση του διοικητικού συστήματος οξύνοντας την αδιαφορία και προκαλώντας τάσεις απόσυρσης των στελεχών, καθώς και διακοπή της παραγωγής οποιωνδήποτε υπηρεσιών προς τους πολίτες.

Τι μπορεί να γίνει; Μεσοπρόθεσμα πλέον, αναδιοργάνωση του κράτους με ποιοτικά κριτήρια και στη συνέχεια επανεξέταση διατάξεων του νομοσχεδίου με νέο μάτι.

Ήδη στο ίδιο το πολυνομοσχέδιο για το νέο μισθολόγιο / βαθμολόγιο και την εφεδρεία προβλέπεται η περαιτέρω αναδιοργάνωση του Δημόσιου τομέα εντός του 2012, μέσα από την καταγραφή των θέσεων δουλειάς και την ακόλουθη μεταρρύθμιση της οργανωτικής δομής των υπηρεσιών.

Η συγκεκριμένη πρόβλεψη, αν και εξαιρετικά σημαντική καθότι δίνει το στίγμα μιας συνεχιζόμενης και σε βάθος μεταρρύθμισης, δεν πείθει ότι θα οδηγήσει απαραίτητα στον ποιοτικό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης στη βάση των αρχών του νέου δημόσιου μάνατζμεντ. Μάλιστα, διαβάζοντας τις συγκεκριμένες προβλέψεις δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, εάν και κατά πόσο ο νομοθέτης έχει επαφή με το άλλο Σχέδιο, που με πρωτοβουλία της ;ίδιας Κυβέρνησης βρίσκεται σε εξέλιξη, ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο, για την «Αναμόρφωση του Κράτους: Προς ένα Επιτελικό Κράτος». Πρόκειται για ένα σχέδιο με τριετή ορίζοντα υλοποίησης, το οποίο διευθύνει ο πρόσφατα βραβευθείς στις ΗΠΑ καθηγητής δημόσιας διοίκησης κ. Καρκατσούλης με τη συμμετοχή στελεχών της διοίκησης και την επιστημονική επιμέλεια του ΟΟΣΑ.

Κατά την άποψή μας, η σωστή και έγκαιρη υλοποίηση του σχεδίου αυτού είναι το μεγάλο στοίχημα, καθότι σ’ αυτό το πρόγραμμα εντοπίζονται με σωστό και ακριβή τρόπο οι βασικές παθογένειες της κρατικής μηχανής και ειδικά της κεντρικής διοίκησης:

- η έλλειψη κουλτούρας, γνώσης και εργαλείων για το σχεδιασμό πολιτικών

- η απουσία συντονισμού και δυνατότητας στρατηγικού σχεδιασμού στην κεντρική κυβέρνηση

- ο υπερβολικός νομικισμός (legal formalism) που οδηγεί σε μεταρρυθμιστικές αποτυχίες

- η απουσία στατιστικής διακυβέρνησης γεγονός που επισημαίνει απουσία στοιχείων και δεικτών για την άσκηση πολιτικών

- η υπανάπτυκτη φιλοσοφία της Άσκησης Πολιτικής με Στοιχεία (evidence based policy making)

- η κατάτμηση των υπηρεσιών σε κομμάτια και κομματάκια

- η παρουσία πληθώρας στρωμάτων διοικητικής ιεραρχίας (administrative layers)

- η απουσία κινήτρων και επιβραβεύσεων για τα παραγωγικά στελέχη

- η απουσία συστήματος μέτρησης και αξιολόγησης της απόδοσης των υπηρεσιών

Ουσιαστικά, σε μια σειρά κρίσιμων τομέων όπως η γενική οργάνωση της διοίκησης, η διαχείριση ανθρώπινων πόρων, η διαχείριση των οικονομικών και η ανάπτυξη και υλοποίηση μεταρρυθμιστικών πολιτικών υπάρχουν τεράστιες δομικές προκλήσεις που αναζητούν απάντηση.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος για αναμόρφωση του κράτους είναι η δημιουργία συμμαχιών συμφερόντων υπέρ των μεταρρυθμίσεων, γεγονός που σημαίνει ότι μέσα στη διοίκηση πρέπει να ηγεμονεύσουν οι εκσυγχρονιστικές ιδέες. Το πολυνομοσχέδιο, δυστυχώς, δεν βοηθάει σ’ αυτή την κατεύθυνση καθώς λογίζεται ως προϊόν καθαρά δημοσιονομικών στοχεύσεων, αποξενώνοντας ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της μεταρρύθμισης.

Σε κάθε περίπτωση, όσο διαρκεί η κρίση, το “παράθυρο ευκαιρίας” παραμένει ανοιχτό για ριζικές μεταρρυθμίσεις και όχι επιφανειακές ή δημοσιονομικού χαρακτήρα μόνον αλλαγές. Η κυβέρνηση εφόσον ακόμα διαθέτει πολιτικό χρόνο, εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να εστιάσει την προσοχή της. Στην ποιοτική αναδιοργάνωση του κράτους. Θα πούνε μπράβο όλοι.

Wednesday, October 19, 2011

Ο γάμος του καπιταλισμού με τη δημοκρατία έχει τελειώσει

Του Σλαβόι Ζίζεκ*
Αυγή, 18/10/2011

Μας αποκαλούν αποτυχημένους αλλά οι πραγματικοί αποτυχημένοι βρίσκονται εκεί κάτω στη Γουόλ Στριτ. Διασώθηκαν χάρη στα δικά μας χρήματα. Μας αποκαλούν σοσιαλιστές αλλά σε αυτή τη χώρα υπάρχει πάντα σοσιαλισμός για τους πλούσιους. Μας λένε ότι δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία. Όμως η κρίση του 2008 έχει καταστρέψει ιδιωτική ιδιοκτησία που ακόμη και αν θέλαμε να καταστρέψουμε θα έπρεπε να εργαζόμαστε νυχθημερόν για εβδομάδες. Μας αποκαλούν ονειροπαρμένους. Όμως οι πραγματικοί ονειροπαρμένοι είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Δεν είμαστε ονειροπαρμένοι. Είμαστε το ξύπνημα από ένα όνειρο που μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Δεν καταστρέφουμε τίποτε. Γινόμαστε μόνο μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο το σύστημα καταστρέφει τον εαυτό του. Όλοι γνωρίζουμε την κλασική σκηνή από τα κινούμενα σχέδια. Η γάτα περνά τον γκρεμό και συνεχίζει να περπατά αγνοώντας το γεγονός ότι δεν πατάει πια στο έδαφος. Μόνο όταν κοιτάει κάτω και συνειδητοποιεί πού βρίσκεται αρχίζει να πέφτει. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Λέμε στους τύπους της Γουόλ Στριτ “Ε, κοιτάξτε κάτω!”.


*Ολόκληρη η ομιλία στη συνέλευση των Αμερικανών Αγανακτισμένων εδώ.

Sunday, October 9, 2011

Stay Hungry Stay Foolish!

Steve Jobs’ Inspiring Commencement Speech At Stanford University in 2005


Steve Jobs delivered a very moving and inspiring Commencement Address to the 2005 graduating class at Stanford University, despite having never graduated from college himself. He draws from moments of his own life, struggles and overcoming obstacles to help inspire the new generation to pursue the dreams no matter how bad things seem to get.

Material reproduced by YouTube and THE WAVE 94.7

The Full Speech in Text

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I’ve ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That’s it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: “We have an unexpected baby boy; do you want him?” They said: “Of course.” My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents’ savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn’t see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn’t interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn’t all romantic. I didn’t have a dorm room, so I slept on the floor in friends’ rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn’t have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can’t capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, its likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something – your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky I found what I loved to do early in life. Woz (Ed. Note-Apple Computer Co-Founder, Steve Wozniak) and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation – the Macintosh – a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out.

When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn’t know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down – that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn’t see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I retuned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple’s current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I’m pretty sure none of this would have happened if I hadn’t been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don’t lose faith. I’m convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You’ve got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle. As with all matters of the heart, you’ll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don’t settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: “If you live each day as if it was your last, someday you’ll most certainly be right.” It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: “If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?” And whenever the answer has been “No” for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I’ll be dead soon is the most important tool I’ve ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure – these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn’t even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor’s code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you’d have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I’m fine now.

This was the closest I’ve been to facing death, and I hope its the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don’t want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life’s change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away.

Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma – which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of other’s opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960′s, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: “Stay Hungry. Stay Foolish.” It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.



Monday, October 3, 2011

Ευρώ-κρίση: «σενάριο Ιφιγένεια»

Της G700
Hellenic Nexus
τ' Οκτωβρίου 2011

Ένα σενάριο που καλλιεργείται τις τελευταίες εβδομάδες στην αυλή της ευρωζώνης είναι η Ελλάδα να παταχθεί και να εκδιωχθεί από το ευρώ ως ο ένοχος των ατασθαλιών και πηγή κρίσης για τους υπόλοιπους. Η ιδέα να χαραχθεί μία κόκκινη γραμμή ανάμεσα στους άτυχους και τους πονηρούς βρίσκει μεγάλο κοινό και ανταπόκριση ανάμεσα στους ευρωπαίους δεξιούς και φιλελεύθερους κυρίως, αλλά και στους σοσιαλιστές και τους πράσινους πιο απρόθυμα. Πυρήνας της ιδέας είναι ένας πολιτικός ελιγμός για τη σωτηρία της ευρωζώνης πλην Ελλάδας. Δώστε αίμα στους βόρειους φορολογούμενους, για να δωθούν χρήματα στους υπόλοιπους νότιους της ευρωζώνης. Με μία φράση, ρίξτε την Ελλάδα για να κρατηθούν οι υπόλοιποι.

Οι εταίροι και δανειστές μας δεν μπλοφάρουν. Για την ακρίβεια εν μέρει μπλοφάρουν αλλά επί της ουσίας φλερτάρουν με την ιδέα μίας τέτοιας τελικής λύσης με την Ελλάδα σε ρόλο «Ιφιγένειας της ευρωζώνης». Η ιδέα ολοκληρώνεται με την ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστή last resort without limit για τα εναπομείναντα μέλη της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει πρακτικά τύπωση ηλεκτρονικού χρήματος (quantitative easing) που θα διοχετευτεί για τη μαζική αγορά ομολόγων και την πτώση των spread για τις χώρες που βρίσκονται στη γραμμή της επίθεσης των αγορών. Το σενάριο ενισχύει το γεγονός ότι ένα από τα σκληρότερα γεράκια της Κεντρικής Τράπεζας, ο Γερμανός Σταρκ, παραιτήθηκε πρόσφατα λόγω της αντίθεσης του στην πολιτική αυτή.

Κάπου εκεί όμως τελειώνει η ιδέα και το σενάριο και αρχίζει η ευθύνη της χώρας, αυτών που κυβερνούν, εκείνων που αντιπολιτεύονται και της κοινωνίας.

Διότι, πρώτον, «όταν δεν έχεις χαρτί δεν μπλοφάρεις». Όταν διώχνεις την τρόικα, πριν ψηφιστεί η συμφωνία από το γερμανικό κοινοβούλιο δεν δείχνεις να διαθέτεις στοιχεία διαπραγματευτικής σοβαρότητας.

Διότι, όταν η πατρίδα σου έχει περασμένη τη θηλιά στο λαιμό και ετοιμάζονται να τη στραγγαλίσουν και να τη σουτάρουν τέσσερις δεκαετίες πίσω, και εσύ σχεδιάζεις να αλλάξεις τα σχολικά βιβλία για να κάνεις τους Έλληνες υπερήφανους, είσαι γελοίος.

Διότι, όταν παρά την προχειρότητα και τον πανικό από την πλευρά των κυβερνώντων, επιβάλλεται ο πιο δίκαιος κοινωνικά φόρος από την αρχή της κρίσης, ο φόρος στην ακίνητη περιουσία, και αυτό χαρακτηρίζεται «χαράτσι», είμαστε όλοι μαζί απλώς εκτός πραγματικότητας.

Ειμαστε το μυρμίγκι και πάνω από το κεφάλι μας μαλώνουν οι ελέφαντες. Η πτώση θα είναι μεγάλη και δραματική και σίγουρα δυσανάλογη, αδικαιολόγητη και ανήθικη για το μέγεθος των αμαρτιών μας. Ωστόσο, ηθική δεν υπάρχει στη γεωμετρία της οικονομικής γεωπολιτικής. Χρειαζόμαστε ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, πολύ σοβαρότητα και λίγη τύχη.

Tuesday, September 20, 2011

"Παρακαλώ το νέο να μείνει". Ετοιμαστείτε να μπείτε οριστικά στην εφεδρεία και βλέπουμε.

Ακούγοντας με προσοχή την ομιλία του Πρoέδρου της ΝΔ, κ. Αντώνη Σαμαρά, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σάββατο το βράδυ, αλλά και τη συνέντευξή του στα Μέσα Ενημέρωσης την Κυριακή το μεσημέρι, δεν μπορεί παρά να σταθούμε, όπως και στην περίπτωση της ομιλίας του Πρωθυπουργού πριν από μία βδομάδα, στο κομμάτι εκείνο που σαν "γενιά των 700 ευρώ" μας αφορά άμεσα: το κάλεσμα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τους νέους να μείνουν και να παλέψουν για το μέλλον της χώρας.


“ Τι βλέπει σήμερα ένας νέος μπροστά του; Βλέπει ανεργία, βλέπει απαισιοδοξία, βλέπει πολλές φορές κατάθλιψη, βλέπει ίσως πολλές φορές μέσα στο σπίτι του ένα γονιό να έχει χάσει τη δουλειά του, αισθάνεται, με άλλα λόγια να το πω, ότι του λείπει ένα πλαίσιο ασφάλειας.

Εγώ δεν θα πω ψέματα, η κατάσταση πράγματι είναι πάρα πολύ άσχημη. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ό,τι είχε να πει το είπε, είναι γραμμένα μέσα στο μνημόνιο.

Ο νέος σήμερα τι ζητάει; Ζητά αξιοπιστία, ζητά καθαρές θέσεις, δεν θέλει στρογγυλεμένα λόγια, θέλει και αιχμές και ας πονάνε, αρκεί να είναι αλήθεια. Ζητάει αξιοπρέπεια, σιχαίνεται τον αμοραλισμό, σιχαίνεται την κωλοτούμπα.

Εγώ αυτό που θέλω να του πω του νέου είναι ότι αποτελεί το πιο πολύτιμο κομμάτι σε αυτό τον τόπο. Ξέρω ότι του έχουν πάρει τα πιο πολύτιμα δικά του πράγματα, ελπίδα, όνειρα, δικαίωμα για δουλειά, σας επαναλαμβάνω ίσως και τη δουλειά των γονιών του.

Όμως, δεν μπορούμε στην Ελλάδα να δεχτούμε μία δεύτερη αιμορραγία σαν εκείνη, που σωστά είπατε, του ’50 και του ’60.


Προχθές, παρακολουθούσα μία εκπομπή στους νέους, στην ιστοσελίδα που μπαίνω καμία φορά, και έλεγε ο ένας στον άλλον: Διάβασες τον Thomas Freedman των New York Times ; Και έλεγε ο Freedman , από ό,τι κατάλαβα, ότι εάν σε έξι μήνες έχουν αρχίσει και μετακομίζουν οι νέοι της Ελλάδας, πάει η χώρα. Και το έλεγε ο ένας νέος στον άλλο και απαντούσε ο άλλος: Συμφωνώ. O Thomas Freedman είναι μία τεράστια μορφή, σήμερα, της δημοσιογραφίας, συνάδελφός σας.

Εγώ απλώς λέω στο νέο ότι έχουμε σχέδιο, ότι έχουμε δρομολόγιο, ότι αυτό που δίνουμε είναι ελπίδα. Και του λέω ταυτόχρονα ότι δεν μας πάει και δεν μας πρέπει δεύτερο κύμα με την πίκρα της ξενιτιάς.

Θα μου πεις: είναι όπως την δεκαετία του ’60; Σήμερα, βρίσκεσαι τόσο γρήγορα σε μία ξένη χώρα, δεν είναι τα ίδια όπως ήταν παλιά, σίγουρα. Αλλά σημασία έχει να καταλάβει ο νέος ότι εδώ δεν υπάρχει τόπος σαν την Ελλάδα, ότι πρέπει να τα αλλάξουμε, ότι πρέπει να βοηθήσει.

Η δική μας η συγκεκριμένη ιδεολογία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, στοχεύει σε αυτό το κοινωνικό, μέσα από μία άποψη φιλελεύθερη ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση για να αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί τι; Να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να συντρίψουμε τον κακό μας εαυτό, να νικήσουμε εκείνα τα οποία μας κρατάνε σε παρακμή. Αυτά είναι τα μεγάλα ζητούμενα.

Επομένως, εγώ παρακαλώ το νέο άνθρωπο να μείνει, το νέο το παιδί να μείνει. Και πρώτα ο Θεός, θα μπορέσει να γίνει -ας το πω έτσι- δημιουργός στον τόπο του. Και εκεί θα βοηθήσουμε με κάθε τρόπο που μπορούμε και εμείς στη Νέα Δημοκρατία».


Αγαπητέ Πρόεδρε

Αξιότιμε κύριε Αρχηγέ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης

Πρώτα ο Θεός, εμείς λένε να φύγουμε.

Μας λέτε ότι οι Έλληνες μπορούν. Εμείς σας λέμε ότι δεν μπορούμε.

Δεν μπορούμε ν’ ακούμε άλλο πατερναλιστικά χαϊδέματα αυτιών.

Μας έχουν κουράσει πια τα κούφια τα λόγια τα μεγάλα των πολιτικών - πολιτικάντηδων.

Έχουμε βαρεθεί τον ατακαδόρικο πολιτικαντισμό, τις ρητορικές σοφιστείες και τις εθνολαϊκιστικές κορώνες που σαγηνεύουν ακόμα χαζοχαρούμενους κομματικούς στρατούς.

Δεν κοροϊδευόμαστε πια απ’ τις περιγραφές που δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένη πρόταση. Ότι υπάρχει δήθεν σχέδιο, δρομολόγιο όπως λέτε, όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά η συνήθης πρακτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης να ισοπεδώνει τα πάντα μοιράζοντας ταυτόχρονα φρούδες ελπίδες. Αλήθεια, έχετε καταλάβει τι συμβαίνει στη χώρα;

Καταλάβετέ μας, δεν μπορούμε να επενδύσουμε το μέλλον μας στη μεταφυσική, ή τα αρχέτυπα της ελληνικής φυλής που ξάφνου θα ξυπνήσουν μέσα μας και το έθνος θα αναγεννηθεί από τις στάχτες. Χρειαζόμαστε ορθό λόγο και πολιτικό πρόταγμα και όχι μάγους, τοτέμ και προσευχές. Θέλουμε να επενδύσουμε στις καθαρές και πρακτικές λύσεις. Κι ας ματώσουμε.

Είμαστε διατεθειμένοι ν’ αναλάβουμε πολλές περισσότερες θυσίες από τη δική σας γενιά.

Να πολεμήσουμε. Στη δύσκολη ηλικία της ώρας αιχμής στην οποία βρισκόμαστε, εκ των πραγμάτων και λόγω της κρίσης καλούμαστε να ζοριστούμε.

Σιχαινόμαστε, όμως, όπως λέτε τον αμοραλισμό και την κωλοτούμπα. Αλήθεια το κόμμα σας κύριε Πρόεδρε, ένα φιλελεύθερο κόμμα αστικό, όπως αναγνωρίζετε ότι είναι η ΝΔ, δεν ντρέπεται, όταν η κουβέντα ακουμπάει το κράτος, την εφεδρεία, τις αποκρατικοποιήσεις, να κρύβεται πίσω από θολά σχήματα και προσχήματα;

Πως μας προτρέπετε να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας, να συντρίψουμε τον κακό μας εαυτό και να νικήσουμε εκείνα τα οποία μας κρατάνε σε παρακμή, όταν εσείς αρνείστε να τα βάλετε με το παρακμιακό κράτος που και το δικό σας κόμμα δημιούργησε μεταπολεμικά;


Κύριε Πρόεδρε,

Δεν μπορούμε να βλέπουμε τη γενιά σας να στέκεται γυμνή απέναντι στην ιστορία, ανίκανη και άβουλη να συνεννοηθεί για τη σωτηρία της χώρας.

Επικαλεστήκατε στο λόγο σας τη ρήση του Μπίσμαρκ ότι «οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα από τα άλογα της Ιστορίας». Αν αναφέρεστε στον εαυτό σας, σας προειδοποιούμε ότι τα άλογα της Ιστορίας έρχονται κατευθείαν πάνω σας και πολύ φοβόμαστε ότι λόγω της απάθειας και της αδράνειας που επιδεικνύετε θα σας πατήσουν και θα σας λιώσουν.

Δυστυχώς, τόσο σ’ εσάς όσο και στους υπολοίπους της γενιάς σας που τελευταία αρέσκονται να ντύνουν τα λόγια τους με ρήσεις ιστορικών προσωπικοτήτων, αρμόζει η ρήση του Χέγκελ ότι η κουκουβάγια, το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο. Όταν πλέον νυχτώσει, τότε και μόνο τότε δυστυχώς θα καταλάβετε κι εσείς ποια ήταν τελικά η εποχή που τέλειωσε, ποιες οι παθογένειές της και ποιος ήταν ο ρόλος σας σ΄ αυτή.

Όμως τότε, ίσως να είναι αργά για τη χώρα.

Μπορεί σαν άλλος Βίσμαρκ να βλέπετε τα άλογα της ιστορίας να προειδοποιούν Ελλάδα και Ευρώπη χλιμιντρίζοντας, δεν ακούτε όμως τον εκκωφαντικό κρότο της κατάρρευσης του μοντέλου οικονομίας και πολιτεύσθαι της μεταπολίτευσης, στο οποίο κι εσείς υπήρξατε πρωταγωνιστής. Κι ας επικαλείστε όψιμα κι εσείς όπως και άλλοι την ανάγκη για μια νέα μεταπολίτευση.

Τα πράγματα για εμάς είναι απλά. Θέλουμε λευτεριά απ’ τη μεταπολίτευση.

Η σημερινή πολιτική τάξη που έφτασε τη χώρα στο σημερινό σημείο ή θα ξεπεράσει τον εαυτό της σε υπευθυνότητα και πολιτική αποτελεσματικότητα καταστρέφοντας συνεργατικά και συναινετικά το μεταπολιτευτικό πελατειακό κράτος ή ετοιμαστείτε όλοι σας να μπείτε οριστικά στην εφεδρεία, εγκαταλείποντας οριστικά και διαπαντώς το δημόσιο βίο και τον ρου της ιστορίας. Παραδώστε τα κλειδιά σε νεότερους και σοβαρότερους ανθρώπους μπας και γίνει καμιά δουλειά. Μπας και οι νεότεροι σχεδιάσουν επιτέλους το μέλλον τους για τους εαυτούς τους. Αλλιώς, καθίστε να κυβερνήσετε στα ερείπια μιας κατεστραμμένης χώρας, με κλακαδόρους, αλλά χωρίς ποιοτικό ανθρώπινο δυναμικό. Οι εργάτες γνώσης θα σας έχουμε όλοι χαιρετίσει προ πολλού.

Saturday, September 17, 2011

Το νούμερο Γεωργαντά δεν βγαίνει

Είχαμε που είχαμε τα Greek statistics, από χτες αποκτήσαμε και το "νούμερο Γεωργαντά". Η πρώτη περίπτωση γνωστή: κρύβαμε τους σκελετούς στην ντουλάπα για να βγαίνει το έλλειμμα λιγότερο απ' το πραγματικό. Η δεύτερη κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Σύμφωνα με την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και από την περασμένη βδομάδα πρώην μέλος της επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, Ζωής Γεωργαντά, το 2010 συντελέστηκε "σκόπιμη διόγκωση του ελλείμματος του 2009 ώστε να ληφθούν ισχυρότατα μέτρα κατά της ελληνικής κοινωνίας".

"Το έλλειμμα της χώρας για το 2009 σκοπίμως παρουσιάστηκε στο 15,4% από τη Eurostat. Έπρεπε να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας, που ήταν 14%, ώστε να παρθούν δυσβάσταχτα μέτρα κατά της Ελλάδας", αποκάλυψε στην «Ε» η κα καθηγήτρια.

"Το έλλειμμα έγινε τόσο μεγάλο λόγω του γεγονότος ότι μπήκαν όχι με φυσιολογικό τρόπο στη "γενική κυβέρνηση" (σ.σ. στενός δημόσιος τομέας και πλευρές του ευρύτερου) ένας αριθμός ΔΕΚΟ, αυτοί οι 151 φορείς, αυτούς όπου τώρα εξελίσσεται η εφεδρεία. Αυτοί οι φορείς δεν μελετήθηκαν στατιστικά όπως έπρεπε, και μάλιστα σύμφωνα με όσα ορίζει η ίδια η Eurostat. Γι' αυτή τη διαδικασία τα κριτήρια είναι πολλά και πολύπλοκα, χρειάζεται μακροχρόνια μελέτη για να υπαχθούν. Εμείς επιμέναμε αυτές οι ενστάσεις μας να καταγραφούν ακόμα και στα πρακτικά. Ο πρόεδρος της Αρχής μάς απάντησε ότι "στα πρακτικά θα μπει ό,τι θέλω εγώ", επί λέξει"

Η υπόθεση βρωμάει. Δεν είναι όμως τα Greek statistics που ξαναβρώμησαν. Δυστυχώς, για τους συνωμοσιολόγους, πολύ απλά δεν βγαίνει ο υπολογισμός της κα Γεωργαντά.

Πρώτον, το έλλειμμα του 2009 ανήλθε στο ποσό των 36,6 δις ευρώ. Φορείς ή όχι φορείς το ταμείο του κράτους έγραψε μείον 36,6 δις ευρώπουλα, μπικικίνια, μαρούλια, ποσό που αναλογεί στο 15% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς. Μάλιστα για να καταλάβουμε τη σημασία της δημοσιονομικής καθίζησης, το 2009 ήταν η πρώτη φορά μετά το 1990 που οδηγηθήκαμε σε πρωτογενές έλλειμμα του Τακτικού Προϋπολογισμού ίσο με -6 δις ευρώ, όταν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν πλεονάσματα της τάξης των 5 με 6 δις ευρώ περίπου.

Δεύτερον, το έλλειμμα του 2009 διογκώθηκε διότι το 2009, όλα ανεξαιρέτως τα δημοσιονομικά μεγέθη επιδεινώθηκαν με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να τονωθεί η ζήτηση, όπως και το 2008. Οι πρωτογενείς δαπάνες πλησίασαν τα 62 δις ευρώ περίπου, αυξημένες κατά 20% κάνοντας πράξη, φυσικά ,την εξαγγελία για "επανίδρυση του κράτους" βέβαια μάλλον του κράτους του 80 εννοούσαν οι ποιητές. Μάλιστα για ξέρουμε και που πατάμε, η αύξηση, πέρα από 5,5 δις ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες, αφορούσε μισθούς και συντάξεις (+4,7 δις), ευκαιριακά επιδόματα (+1,7 δις) και εφάπαξ καταναλωτικές δαπάνες (+2,1 δις ευρώ). Θα θυμάστε όσοι από εσάς παρακολουθείτε τη G700 πόσες, μα πόσες φορές είχαμε επισημάνει και προειδοποιήσει για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό λόγω της διόγκωσης των καταναλωτικών - πελατειακών κατά βάση δαπανών του 2009.

Τρίτον, οι εποπτευόμενοι φορείς μπορεί να μην είναι οι βασικοί υπαίτιοι της μεγάλης δημοσιονομικής τρύπας, είναι ωστόσο συνένοχοι στο βούλιαγμα του τιτανικού, δεδομένου ότι διαχρονικά επιχορηγούνται στη συντριπτική πλειοψηφία του προϋπολογισμού τους είτε από τον Τακτικό Προϋπολογισμό, είτε από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ενώ δανείζονται με εγγυήσεις του κράτους. Όλα αυτά επιβαρύνουν το έλλειμμα και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία ή μεθοδολογία για να καταγραφεί η χρηματοροή από τον κεντρικό προϋπολογισμό στο ταμείο φορέων, που συν τις άλλοις παράγουν ελάχιστη δημόσια και κοινωνική αξία, ενώ αποτελούν και τόπους σκανδαλωδών μισθολογικών προνομίων σε σχέση με το στενό δημόσιο τομέα και εστίες διαφθοράς με ιδιώτες προμηθευτές.

Τέταρτον, η καταγραφή του ελλείμματος, έγινε και συνεχίζει να γίνεται πλέον (δεδομένου του παρελθόντος με τα Greek Statistics) με μετρήσεις που επικυρώνει η ίδια η Eurostat βάσει επιτόπιων ελέγχων και ερευνών σε όλα τα Υπουργεία συμπεριλαμβανομένης και της αμαρτωλής ΕΛΣΤΑΤ. Για το 2009 οι έρευνες διήρκησαν ένα δωδεκάμηνο και συνεχίζονται να διεξάγονται ακόμα και σήμερα. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποκατέστησε την πραγματικότητα γύρω από το νούμερο Γεωργαντά, δηλώνοντας ότι από το 2010 και μετά όλα τα στοιχεία που δίνονται για παρελθόν και παρόν είναι απολύτως αξιόπιστα.

Πέμπτον, σε αντίθεση με όσα καταγγέλλονται, η ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ήταν μακριά από το στόχαστρο των αγορών και δεν υπήρχε αμφισβήτηση της δυνατότητας χρηματοδότησης του χρέους τους. Μάλιστα, η Ιρλανδία θεωρούνταν τότε ότι διατηρεί τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της, έκανε και μαθήματα στην Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία ακόμα κι όταν αυτή προσέφυγε στο μηχανισμό μπήκε με έλλειμμα 9%, σημαντικά μικρότερο από το ελληνικό.

Αναλύοντας λοιπόν επί τροχάδην τους βασικούς υπολογισμούς της κα καθηγήτριας, γίνεται προφανές ότι το νούμερο Γεωργαντά δεν βγαίνει.

Ταυτόχρονα, γίνεται προφανές ότι κάποιοι (μίντια, κόμματα, πολιτικοί, αναλυτές), με αφορμή την απόλυση από μέλος Δ.Σ. μιας καθηγήτριας πανεπιστημίου κι εν όψει του κύματος απολύσεων δια της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα γύρω από το μεγαλύτερο, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, οικονομικό και πολιτικό θέμα των τελευταίων δεκαετιών: τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία. Αντί να βοηθήσουν στην κατανόηση του που πήγαν τα λεφτά και γιατί φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε, να καταντήσουμε δηλαδή μια δουλοπαροικία του χρέους, επιχειρούν να ρίξουν τη χώρα ξανά στο σκοτάδι. Διαστρεβλώνοντας την πεζή και ωμή συνάμα πραγματικότητα των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών, φουσκώνουν το υπόγειο σκοταδιστικό πολιτικό ρεύμα που θεωρεί την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης προϊόν σκόπιμης, καλά μελετημένης και προειλημμένης απόφασης των κυβερνόντων και των κέντρων που τους έχουν στο χέρι. Όχι προϊόν μιας αδύναμης δανειοτραφούς οικονομίας βασισμένης στο πελατειακό σύστημα και τη συναλλαγή. Υπ' αυτές τις συνθήκες, εκτροχιάζουν τη δημόσια συζήτηση απ' τις πραγματικές μεταρρυθμιστικές ανεπάρκειες της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας την στη σφαίρα της μεταφυσικής και της συνωμοσίας.

Δυστυχώς, μ' αυτά τα μυαλά που κουβαλάμε πολλοί από εμάς, εύλογα αναρωτιούνται πολλοί ανά την υφήλιο αν θα ήταν καλύτερα να αφήσουν τα "νούμερα" να ζήσουν μακάρια στο ψέμα. Εκεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, μαζί με τους λοιπούς δυναμικούς αγωνιστές, τέτοιους σαν τον μέγα πολιτικό κρατούμενο των ημερών Μάκη Ψωμιάδη.



Monday, September 12, 2011

Θα μείνουμε μόνο αν αποσυρθεί η γενιά σας απ' το δημόσιο βίο. Άμεσα.

Ακούγοντας με προσοχή την ομιλία του Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σάββατο το βράδυ, δεν μπορεί παρά να σταθούμε στο κομμάτι εκείνο που σαν "γενιά των 700 ευρώ", μας αφορά άμεσα. Το κάλεσμα προς τους νέους να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, να μείνουν στην Ελλάδα και να παλέψουν για να αλλάξει πρόσωπο η χώρα.

"Ξέρω ότι πολλοί νέοι μας θέλουν να φύγουν, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Τους καταλαβαίνω. Παλαιότερα, πολλοί από εμάς χρειάστηκε να φύγουν ή ακόμα και να εξοριστούν.

Σας ζητώ να μην εγκαταλείψετε τη προσπάθεια ν' αλλάξουμε την Ελλάδα.

- Η χώρα σάς έχει ανάγκη.

- H Ελλάδα μπορεί να γίνει μια χώρα διαφορετική και θα γίνει μια χώρα διαφορετική σε λίγα χρόνια.

Όμως, αυτό δεν θα συμβεί αν εσείς λείπετε. Ζητώ από εσάς, τους νέους, να μείνετε και να παλέψουμε μαζί. Διότι εσείς γνωρίζετε τις δυνατότητες που έχει μια χώρα σαν την Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα. Γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα, ότι ο Έλληνας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλους λαούς. Φτάνει να δουλέψουμε μαζί, γύρω από κοινούς στόχους.

Γι’ αυτό, ζητώ να δώσουμε όλοι το παρόν. Όλοι όσοι πιστεύουμε στη δύναμη της πατρίδας και στις ικανότητές μας. Να συμβάλουμε όλοι μαζί σε αυτή την προσπάθεια, από όπου κι αν εργαζόμαστε. Αν ο καθένας μας κάνει ένα βήμα συνεισφοράς, η χώρα μας θα κάνει δέκα βήματα μπροστά."

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Είχαμε πει τον Ιανουάριο του 2007, στο παρθενικό ταξίδι της "Γενιάς των 700 ευρώ" στη blogoσφαιρα και κατ' επέκταση στο δημόσιο βίο, ότι η νέα γενιά πρέπει να αφυπνιστεί, να αναπτύξει άμεσα τους δικούς της κοινωνικούς στόχους, και να αποκτήσει διακριτή ιστορική και πολιτική ταυτότητα.

Δώσαμε έκτοτε γι΄ αυτό μια μάχη.

Μια μάχη, όχι απλά για να αποκτήσει φωνή η γενιά μας, αλλά ειδικά οι εργάτες γνώσης να βγουν μπροστά και να δώσουν τον παλμό ως νέα κοινωνική πρωτοπορία. Μια μάχη για να στιγματιστούν επίσης ανεξίτηλα και να αποδομηθούν όλες οι δυνάμεις του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, της αδράνειας, της συντήρησης και της γεροντοκρατίας που τέμνουν οριζόντια το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα.

Δώσαμε μάχη για να μη χρειαστεί ποτέ κανείς από τη γενιά μας να οδηγηθεί σε αναγκαστική μετανάστευση, όπως συνέβη με τη δική σας, αλλά η Ευρώπη και ο κόσμος να αποτελούν συνειδητούς προορισμούς, τους οποίους με τη βούλησή του πια επιλέγει ένα μορφωμένο, κινητικό ανθρώπινο δυναμικό.

Επιχειρήσαμε έτσι να βάλουμε απέναντι τη χρυσή γενιά των μεσηλίκων, την αίσθηση αιωνιότητας που τη διακατέχει, τις αντιλήψεις της και την πελατειακή της νοοτροπία, και να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την επερχόμενη κρίση που το ξόφλημα του μεταπολιτευτικού μοντέλου της φούσκας ήταν βέβαιο ότι θα δημιουργούσε. Μαζί με τα βαμπίρ, όπως συχνά πυκνά αποκαλέσαμε τους προνομιούχους της προηγούμενης γενιάς, βάλαμε στο στόχαστρο και τους ρεμπεσκέδες, χλιδάνεργους της δικής μας γενιάς.

Παρότι λοιπόν ανοίξαμε την ατζέντα για την ανάγκη αλλαγής πορείας και το άνοιγμα ενός νέου ιστορικού κύκλου με διαφορετικούς αυτή τη φορά πρωταγωνιστές, δεν εισακουστήκαμε.

Δεχτήκαμε από την πρώτη στιγμή να προβληθούμε μιντιακά για να θέσουμε την ατζέντα της γενεακής δικαιοσύνης στο δημόσιο διάλογο. Συνεργαστήκαμε γι΄ αυτό και με άλλες οργανώσεις τις κοινωνίας των πολιτών.

Επιχειρήσαμε να νοηματοδοτήσουμε μεγάλα γεγονότα, όπως τα Δεκεμβριανά του 2008 πηγαίνοντας μέχρι τον Πρόεδο της Δημοκρατίας.

Παλέψαμε να αναβαθμίσουμε την ποιότητα ζωής των νέων, όπως συνέβη στην περίπτωση της μεταμεσονύκτιας λειτουργίας του Μετρό στην Αθήνα

Προσπαθήσαμε να συνδεθούμε με πολιτικούς χώρους, μικρούς και μεγάλους και, κυρίως τους μεγάλους να τους επηρεάσουμε προς μία μεταρρυθμιστική κατεύθυνση.

Γίναμε, όμως, ηθοποιοί σ' ένα προσκηνοθετημένο σόου πολιτικής και μιντιακής κλάψας για τα καημένα τα παιδιά που δεν τη βγάζουν με τα 700 ευρώ.

Μέχρι που μας βρήκε η πρωτοφανής αυτή κρίση, την οποία όλοι βιώνουμε σήμερα. Μια κρίση την οποία υπενθυμίζουμε ότι είχαμε προβλέψει και περιγράψει ως προς την εξέλιξή της απ' το Δεκέμβριο του 2008.

Έκτοτε, λοιπόν, κάποιοι από εμάς έφυγαν στο εξωτερικό, γιατί πάνω απ' όλα το ήθελαν και θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς, αλλά επίσης διότι βαθιά μέσα τους προεξόφλησαν τη μεγάλη σε διάρκεια περιπέτεια στην οποία θα έμπαινε η χώρα, ανάμεσα σε άλλα, λόγω της προδιαγεγραμμένης ανικανότητας του πολιτικού συστήματος, της επιχειρηματικής κοινότητας και της κοινωνίας να κερδίσουν αυτό τον ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο που ξεκινούσε.

Κάποιοι άλλοι, όμως, οι περισσότεροι από εμάς, επέλεξαν να μείνουν. Είτε παρέμειναν στο χώρο της κοινωνίας των πολιτών, δίνοντας τη μάχη από την "κερκίδα" της blogoσφαιρας μέσα από τη G700, είτε ασχολήθηκαν με την επιχείρηση και το ελεύθερο επάγγελμά τους, είτε διεκδίκησαν ρόλο στη νέα διακυβέρνηση μέσα από θέσεις ευθύνης. Αμφότεροι όσοι έμειναν στην Ελλάδα, επέλεξαν να παλέψουν. Πίστεψαν ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές και στήριξαν ο καθένας με το δικό του τρόπο την εθνική πρόσπαθεια για διάσωση και ανάκαμψη. Η πίστη αυτή όμως κλονίζεται καθημερινά. Το γυαλί της εμπιστοσύνης έχει ραγίσει.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται τελικά ότι η γενιά σας, τα μέλη της οποίας γέμισαν για μία ακόμη φορά το Βελίδειο σαν τις γιαγιάδες στην κυριακάτικη λειτουργία, δεν έχει βάλει μυαλό.

Πρώτον, η χρυσή γενιά των μεσηλίκων (Plus) εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Τη στιγμή που στη Γερμανία, αντικαγκελάριος, Υπουργός Οικονομίας και Πρόεδρος των Φιλελεύθερου Κόμματος, είναι ένας 38χρονος Βιετναμέζος, ο κύριος Φίλιπ Ρέσλερ (ο οποίος σημειωτέον στα 45 του δήλωσε ότι θα σταματήσει την πολιτική), στην Ελλάδα βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή των πολιτικών δεινοσαύρων. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεύτερον, τους πολιτικούς δεινόσαυρους, δυστυχώς, όσο και να τους εκπαιδεύσεις, δεν βάζουν μυαλό. Κουβαλάνε μέσα τους νοοτροπίες και αντιλήψεις πολλών χρόνων. Δυσκολεύονται πλέον να κάνουν υπερβάσεις. Είναι δέσμιοι συσχετισμών και εξαρτήσεων που δημιούργησαν μακρές πολιτικές διαδρομές. Η εμπειρία τους γίνεται τροχοπέδη στην ανανεωτική ορμή που απαιτείται να επενδυθεί στις δημόσιες πολιτικές για να βγει η χώρα από το τέλμα. Σκέφτονται την επιβιώσή τους, όχι το μέλλον.

Εσείς ο ίδιος αναγνωρίσατε ότι:

"Σήμερα, η δική μας γενιά εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Πράγμα πρωτοφανές, όταν σε ολόκληρο τον κόσμο οι σημερινοί 30ρηδες και 40ρηδες έχουν αναλάβει εδώ και χρόνια την πρωτοκαθεδρία στην εξέλιξη των πραγμάτων. Καθήκον μας, λοιπόν, να δώσουμε στις γενιές που έρχονται το χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν. Να απελευθερώσουμε τις δικές τους δυνάμεις, που τις χρειαζόμαστε".

Αυτό ακριβώς, οφείλετε να κάνετε. Να απελευθερώσετε τις δυνάμεις της νέας γενιάς. Δεν αρκούν τα προγράμματα κατάρτισης και τα κινήματα start up, που πολύ σωστά γίνονται κι εμείς τα επικροτήσαμε, όπως και πρόσφατα ο διεθνής τύπος.

Απαιτείται ρόλος και λόγος για τη νέα γενιά σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Δεν γνωρίζουμε πως θα το κάνετε αυτό θεσμικά. Ίσως να καταργήσετε καταρχάς τη γηρασμένη νεολαία του κόμματός σας, βάζοντας ηλικιακό όριο τα 24, όπως σε όλες τις κομματικές νεολαίες της Ευρώπης. Ίσως πάλι να θεσμοθετήσετε την ψήφο στα δεκάξι. Ίσως ακόμα να "σουτάρετε" το μισό υπουργικό συμβούλιο και να εμπιστευτείτε σαν βάση νεότερους ανθρώπους ηλικίας 30 μέχρι το πολύ 50, όπως επίσης στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ίσως και να θεσμοθετήσετε ηλικιακό όριο στην άσκηση εκτελεστικής εξουσίας. Ό, τι κι αν κάνετε πάντως, η συμμετοχή των νέων πρέπει να επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου πάνω από το πτώμα της σημερινής πολιτικής τάξης σε συνενόηση και με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία επίσης πάσχει απ' την ασθένεια της γεροντοκρατίας. Σε ό,τι μας αφορά, κι επειδή είμαστε πλέον και οι υπόλοιποι με το ένα πόδι στην έξοδο, σας ενημερώνουμε ότι δεν σχεδιάζουμε να μείνουμε, αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και κυρίως αν δεν αποσυρθεί η παρούσα πολιτική τάξη απ' το δημόσιο βίο, ώστε αλλάζοντας το ύφος, το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών, να υπάρξει τελικά προοπτική για μια νέα Ελλάδα.

Sunday, September 4, 2011

Η αγνοημένη προειδοποίηση


...Η παιδαγωγική λειτουργία της Πολιτικής άρχιζε από την ίδια τη γλώσσα. Οχι από τη ρητορεία ή την καλλιέπεια, αλλά από το ήθος που η ενότητα ομιλητή - λόγου κοινωνεί. Η ξύλινη γλώσσα είναι εξ αρχής παράγοντας συντήρησης, απολίθωσης ή διαφθοράς των κοινωνικών σχέσεων. Ο πλούσιος και καλλιεργημένος λόγος του Λεωνίδα Κύρκου αναβάθμιζε το ακροατήριό του, παράγοντας ήθος.

Αυτή η αντίληψη πολιτικής μειοψήφησε και περιθωριοποιήθηκε με αυξανόμενο ρυθμό από τη λαϊκιστική - δημαγωγική πρακτική κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ολες οι σύγχρονες δημοκρατίες δοκιμάζονται από τη μικροπολιτική, τη δημαγωγία και τον πολιτικό κυνισμό, ιδίως μετά την έλευση της τηλεόρασης, αλλά οι δόσεις διαφέρουν.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η δόση μάς έπεσε μεγάλη. Επικράτησε έτσι μια «διπλή γλώσσα» στην οποία προσαρμόστηκαν αμοιβαία οι πολιτικοί και η κοινωνία. Με κοινή συναίνεση, οι λέξεις και τα λόγια άλλαξαν βαθμιαία σημασία. Το δημαγωγικό - λαϊκιστικό ύφος παγιώθηκε σε μια γενικευμένη πολιτικοσυντεχνιακή παντομίμα προκατασκευασμένου και προκαθορισμένου δημόσιου λόγου. Εγινε το «εποικοδόμημα» ενός «συστήματος» εγγενώς ελλειμματικού και υπερχρεωμένου που είχε σαν μόνο φρένο την ικανότητα και την υπευθυνότητα της κεντρικής πρωθυπουργικής εξουσίας. Οταν αυτή έλειψε η χώρα πήρε τον δρόμο της χρεοκοπίας.

Σε αυτό το σκηνικό, ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελεί πολύτιμη ανάμνηση μιας άλλης αντίληψης και ηθικής για την Πολιτική...

Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

Monday, August 29, 2011

Απ' την κερκίδα στο τερέν!

Παναγιώτης Σταμπουλίδης
Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελώνη
Τα Νέα, 29-8-11

Κι όμως, υπάρχουν ΔΕΚΟ που επιστρέφουν χρήματα στο Δημόσιο. Ο ΟΚΑΑ επέστρεψε πάνω από 4 εκατ. ευρώ και προχωρά σε αναδιοργάνωση και συμμάζεμα, όπως λέει ο διευθύνων σύμβουλός του. Από τους πρωτεργάτες του blog της γενιάς των 700 ευρώ, ο Παναγιώτης Σταμπουλίδης είναι σήμερα ο νεότερος διοικητής σε ΔΕΚΟ. «Ο κρατικός χαρακτήρας δεν είναι θέσφατο», σημειώνει, προσθέτοντας ότι κάθε καλή πρόταση για ιδιωτική επένδυση είναι ευπρόσδεκτη.

Ο ποιος μικρός διοικητής σε ΔΕΚΟ;

Η ανανέωση στην πράξη και η εμπιστοσύνη της Κυβέρνησης και του Υπουργού Ανάπτυξης στα προσόντα και τις δυνατότητες της νέας γενιάς.

Από την Γενιά των 700 ευρώ σε κυβερνητική θέση;

Είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι δεν επιλέγουμε την κερκίδα αλλά το τερέν, τώρα που οι μάχες αφορούν το μέλλον μας.

Τι παραλάβατε;

Μελέτες που δεν μπορούν να γίνουν έργα, εργολάβους, χρέη...

Υπάρχει λόγος ύπαρξης των Κεντρικών Αγορών;

Προφανώς, γιατί αποτελούν σημεία όπου ο ανταγωνισμός ενισχύει την ποιότητα, την επάρκεια των αγαθών και τις χαμηλές τιμές για τους καταναλωτές.

Πολλοί, όμως, λένε ότι εκεί επικρατεί ο άγραφος νόμος, οι Ελληνοποιήσεις προϊόντων, η αισχροκέρδεια...

Παλαιές εποχές, παλιά μυαλά και παρωχημένο κράτος. Αυτά δεν έχουν πλέον θέση σε μια σύγχρονη αγορά τροφίμων.

Τι άλλαξε σήμερα;

Έχουμε καθαρό ανταγωνιστικό πλαίσιο, την τρίτη γενιά εμπόρων με προσόντα και κουλτούρα και μια πολιτεία που έχει βάλει κανόνες που αποδίδουν.

Σε ποιους από αυτούς τους κανόνες ποντάρετε ως νέος διοικητής;

Στην διαφάνεια στην διοίκηση, στην αποτελεσματικότητα και τον μετασχηματισμό της Κεντρικής Αγοράς σε ένα σύγχρονο food market place.

Και γιατί πρέπει να είναι κρατικές;

Ο κρατικός χαρακτήρας δεν είναι θέσφατο. Κάθε σοβαρή πρόταση για ιδιωτική επένδυση, ευπρόσδεκτη για αξιολόγηση.

Αρά υπέρ της αποκρατικοποίησης;

Ναι, με ξεκάθαρους όρους, κανόνες και με σεβασμό στην δημόσια περιουσία.

Άρα μια ιδιωτικοποίηση σας βγάζει από την δύσκολη θέση;

Κάθε άλλο, μέσα σε δύο μήνες αποδείξαμε ότι μια ΔΕΚΟ μπορεί να λειτουργήσει με σύγχρονους κανόνες εταιρικής υπευθυνότητας απέναντι στον φορολογούμενο και τη δημόσια περιουσία: καταβάλαμε μερίσματα (544.000.00 ευρω ), ξεπληρώσαμε δάνεια (4.300.000,00), επιστρέφουμε στα δημόσια ταμεία, δηλαδή στον μέτοχό μας, κεφάλαιο μεγαλύτερο των 4 εκατομμυρίων ευρώ ως μια μικρή συμβολή της κεντρικής αγοράς στα δημόσια έσοδα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης.

Αρκεί το συμμάζεμα;

Όχι μόνο. Χρειάζεται και όραμα για το νέο ρόλο και χαρακτήρα των κεντρικών αγορών στη χώρα μας. Για αυτό και ολοκληρώσαμε τον Νέο Κανονισμό Μισθώσεων προκειμένου να προχωρήσουμε σε επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, στην ένταξη νέων δράσεων όπως η ιχθυαγορά, στην ανάπτυξη του «πρατηρίου του καταναλωτή» και για πρώτη φορά θα παραχωρήσουμε επιφάνεια για ιδιωτικές επενδύσεις μακράς διάρκειας σε επιχειρήσεις επεξεργασίας κρέατος.

Σας βρίσκω αισιόδοξο σε με μια εποχή που παντού έχει μπει «πωλητήριο»...

Για αυτό και εμείς προσπαθούμε να αναστηλώσουμε άμεσα τον Οργανισμό, με περικοπές παντού, με μειωμένα κόστη εργολαβιών. Μειώσαμε ραγδαία το κόστος διαχείρισης των ζωικών υποπροϊόντων και με αναδιοργάνωση της ίδιας της εταιρείας.

Δηλαδή;

Σύντομα θα καταθέσουμε στο Υπουργείο το νέο Οργανόγραμμα, τον νέο Κανονισμό Λειτουργίας Προσωπικού και ΔΣ και το νέο Καταστατικό. Θεσμικές αλλαγές που απαιτούν οι καιροί και μέσο για την σωτηρία του ΟΚΑΑ Α.Ε.

Όπου βλέπουμε τέτοιες κινήσεις έπονται μειώσεις μισθών και απολύσεις προσωπικού...

Το συμμάζεμα που προανέφερα αφορά όλους και τα πάντα. Θα πρέπει όλοι να αποδείξουμε ότι καλώς υπάρχουμε και ότι είμαστε χρήσιμοι

Άρα, όποιος δεν ανταποκρίνεται βλέπει την έξοδο;

Η έξοδος δεν είναι η μόνη λύση, και γι’ αυτό εμείς θα προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε κάθε εργαζόμενο.

Έχετε λάβει εντολή για απολύσεις;

Έχω λάβει εντολή να αλλάξω τον Οργανισμό, τις συνήθειες και πρακτικές που κοστίζουν και να αποδείξουμε ότι το κράτος μπορεί να λειτουργήσει με όρους ελεύθερης αγοράς και εταιρική ευθύνη.

Αυτές τις ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα, ποια είναι η θέση σας;

Κλειστά; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό σήμερα; Όποιος μπορεί και θέλει πρέπει να έχει το δικαίωμα της επιλογής.

Ναι αλλά αυτό δεν επιφέρει αναρχία;

Άναρχο είναι να σε ζει το κράτος με το μονοπώλιο που σου προσφέρει, να πληρώνει ο τελικός καταναλωτής ή χρήστης την υπεραξία στα προϊόντα και τις υπηρεσίες και εσύ να θεωρείς ότι όλα αυτά σου ανήκουν.

Πιστεύετε ότι η επιλογή του μνημονίου αποφέρει αποτελέσματα;

Το μνημόνιο από μόνο του μπορεί να καταλήξει σε ένα κουρελόχαρτο. Τότε σημαίνει ότι αποτύχαμε εθνικά. Αν όμως αξιοποιήσουμε τα μέσα και τις τεχνικές που δίνει το μνημόνιο και ο καθένας λειτουργήσει υπεύθυνα και ομαδικά τότε θα έχουμε κάνει το χρέος μας.

Και η λεγόμενη «χαμένη γενιά», των 30άρηδων, στην οποία ανήκετε;

Δεν υπάρχουν χαμένες γενιές, αλλά χαμένες ευκαιρίες. Ας λειτουργήσει η κρίση ως εφαλτήριο για να αξιοποιηθούν περισσότεροι νέοι άνθρωποι με γνώση και πάθος για δουλειά.

Παναγιώτης Σταμπουλίδης είναι Σύμβουλος Ασφάλειας Τροφίμων. Υπήρξε ενεργό μέλος της G700 μέχρι τον Απρίλιο του 2011. Σήμερα είναι Διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Κεντρικής Αγοράς Αθηνών (ΟΚΑΑ Α.Ε).



Thursday, August 18, 2011

Αρκετά mr Ρέππass!

Του Θανάση Κονδύλη*

Συνήθως δεν στολίζουμε πολιτικούς ή άλλα δημόσια πρόσωπα από τη στήλη της G700, διότι πολύ απλά δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, παρά μόνο οι πολιτικές που επηρεάζουν τη γενιά μας και τις προοπτικές της. Συνεπώς είθισται να ασχολούμαστε πρωτίστως με το περιεχόμενο των πολιτικών και σπανιότερα με τα πρόσωπα που τις εκπροσωπούν. Αυτή τη φορά όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση για τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, κύριο Ρέππα. Αφορμή το γράμμα με τίτλο «διασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή» το οποίο ο Υπουργός έστειλε στην Καθημερινή στις 12 Αυγούστου , απαντώντας σε προηγούμενο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη όπου εγκαλούνταν η ελληνική οικονομία για σοβιετισμό.

Πραγματικά, δεν είχαμε καμία όρεξη καλοκαιριάτικα να ποστάρουμε, όμως διαβάζοντας τις σοσιαδημοκρατικές θεωρητικολογίες του Υπουργού περί ελληνικής κρίσης: «η ρίζα της οποίας βρίσκεται στις ασύδοτες αγορές», «μην παραγνωρίζοντας (sic) τη δημοσιονομική κρίση», ή ότι πιστεύει σε «κανόνες που ρυθμίζουν τις αγορές και οργανώνουν την κοινωνία, απελευθερώνοντας δυνάμεις και προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες ισότιμα στους πολίτες, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή», βγήκαμε από τα ρούχα μας.

Πρώτον, διότι μπορεί οι παραπάνω διαπιστώσεις να είναι γενικώς σωστές ωστόσο ούτε την Ελλάδα αφορούν ούτε έχουν σχέση με τα αποτελέσματα της πολιτικής Ρέππα όλα αυτά τα χρόνια.

Ως άπαντες φίλοι των μεταρρυθμίσεων, της γενεακής και της κοινωνικής δικαιοσύνης γνωρίζουν, η ιστορία του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου βρίθει από ανεπιτυχείς μεταρρυθμίσεις: Νόμος Ρέππα για το ασφαλιστικό που πέρυσι ξαναμεταρρυθμίστηκε γιατί το είχε κάνει τόσο βιώσιμο και δίκαιο ο πρώην Υπουργός, άνοιγμα φορτηγών Δημόσιας Χρήσης που δεν έγινε ποτέ αναβαλλόμενη για το μέλλον και πρόσφατα η κληρονομιά που άφησε με το ψευτοάνοιγμα, ουσιαστικά ξανακλείσιμο του επαγγέλματος των ταξιτζήδων. Οι πολιτικές Ρέππα, πολιτικές που τον καθιστούν τον απόλυτο ενσαρκωτή κι εκπρόσωπο του πολιτικού καντενάτσιο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, όχι μόνο δεν έχουν απελευθερώσει δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει δυνατότητες κι ευκαιρίες στους πολίτες, όχι μόνο δεν έχουν διασφαλίσει καμία συνοχή, αλλά αντιθέτως έχουν εκθρέψει και ενισχύσει περαιτέρω τα σάπια και θνησιγενή χαρακτηριστικά του εγχώριου πελατοκρατικού και προσοδοθηρικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.

Δυστυχώς για τη σοσιαλδημοκρατία, στην ανάλυση της οποίας αναζητά άγκυρα η σκέψη του κύριου Υπουργού με σκοπό να ερμηνεύσει τα σημερινά τεκταινόμενα, η ελληνική κρίση είναι απόρροια του συστήματος που ο λαϊκισμός, η πελατοκρατία και η προσοδοθηρία εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια στο όνομα της προόδου και του σοσιαλισμού. Αυτή την κρίση ο ψευτο-μεταρρυθμισμός τύπου Ρέππα δεν μπόρεσε να εμποδίσει και τώρα δεν μπορεί να αναχαιτίσει, ούτε καν να μοιράσει τα βάρη της με κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Σε βάρος της πλειοψηφίας ευνοήθηκαν παραδοσιακά οι οργανωμένες μειοψηφίες και τα εγωιστικά συμφέροντα που δούλεψαν μεθοδικά σαν αναδιανεμητικές συμμαχίες του δημόσιου πλούτου με σημαία την κοινωνική ευαισθησία και συνοχή. Τώρα, με τις κούφιες μεταρρυθμίσεις και τη γαϊδουρινή στάση των απανταχού στην Ελλάδα Ρεππών, καλούμαστε να διαιωνίσουμε αυτό το φαινόμενο υπό το μανδύα για μία ακόμη φορά της κοινωνικής συνοχής. Αρκετά Mr Ρέππass!

*Ο Θανάσης Κονδύλης είναι μέλος της G700.

Monday, August 8, 2011

Αποτάξου τα κλειστά; Απεταξάμην

Ο ανασχηματισμός πέρα από το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε κάτω από ανώμαλες πολιτικά συνθήκες, έφερε επίσημα στο προσκήνιο αυτό για το οποίο μήνες τώρα φωνάζαμε. Ότι τα περισσότερα μέλη της Κυβέρνησης, όχι μόνο αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στη σοβαρότητα των περιστάσεων, υπεβαίνοντας την πελατοκρατία, αλλά δημιουργούν νέα εμπόδια για την έξοδο από την θεσμική και οικονομική κρίση που βιώνουμε.

Χαρακτηριστικό όλων είναι, ότι πολλοί υπουργοί παρέδωσαν στους επόμενους ό,τι είχαν παραλάβει και αυτοί από τους προηγούμενους. Έτσι λοιπόν τα χαϊδέματα στις συντεχνίες συνεχίστηκαν, διαιωνίζοντας το στρεβλό περιβάλλον για τις δυνάμεις της κοινωνίας που ματώνουν καθημερινά στην μάχη της επιβίωσης αλλά και της στήριξης της χώρας για την έξοδο από την κρίση. Ο νόμος για το άνοιγμα των επαγγελμάτων ήταν μια τολμηρή προσπάθεια να αποτάξουμε χρόνιες στρεβλώσεις μιας πελατοκρατικής πολιτείας. Ο ίδιος ο νόμος, βάζει τα θεμέλια για να αλλάξουμε την κουλτούρα του επιχειρείν, όμως από μόνος του δεν είναι αρκετός για να αποκαταστήσει την δικαιοσύνη που απαιτείται για ένα ελεύθερο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Απόρροια των κενών του νόμου, ήταν το «κλείσιμο» των επαγγελματικών κλάδων, όπως των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των φορτοεκφορτωτών και των ταξιτζήδων. Όμως, όσοι από τους υπουργούς δίστασαν να ξεριζώσουν τις παράγκες που τρέφονταν από τα μονοπώλια τους, δέχτηκαν το πιο ισχυρό χαστούκι από την όλο και πιο ώριμη Ελληνική κοινωνία.

Αυτές τις ημέρες που όλη η υφήλιος αποσταθεροποιείται οικονομικά από τα χρεωμένα κράτη και μόλις λίγες ημέρες μετά την απόφαση για διάσωση της καταχρεωμένης Ελληνικής οικονομίας από την Ευρώπη, κάποιοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής. Η ανθελληνική και αντικοινωνική στάση των ταξιτζήδων, με την εύνοια της Αντιπολίτευσης, αλλά και της γερασμένης πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, έθεσε σε όλους μας ένα βασικό ερώτημα: με ποιον είμαστε; Είμαστε με την Ελλάδα που αλλάζει και σώζει μια ολόκληρη γενιά ή με την Ελλάδα των παιδιών της Φρειδερίκης και των πρασινοφρουρών;

Εμείς, η γενιά που καλείται να δουλέψει όσο καμία άλλη για να πληρωθούν οι σαραντάρηδες συνταξιούχοι της Ολυμπιακής, της ΕΑΒ και οι φορτοεκφορτωτές στα λιμάνια και τις “πύλες εισόδου”, έχουμε ποντάρει στην κρίση, μια κρίση πρωτίστως θεσμική και πολιτική, για να αλλάξει επιτέλους ριζικά και δραστικά η νοοτροπία και η δομή κινήτρων σ' αυτή τη χώρα.

Τώρα και όχι αύριο, εμείς και όχι οι επόμενοι, πρέπει να παλέψουμε με κάθε μέσο προκείμενου να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα κοράκια που επενδύουν στον φόβο, στην τρομοκρατία και στην αναταραχή. Όσο και αν αντισταθούν, πτώμα δεν θα βρουν για να επιβιώσουν. Θα αναστηλώσουμε την Ελλάδα χωρίς δισταγμό και υπεκφυγές. Αποτάξου τα κλειστά; Απεταξάμην.


Wednesday, August 3, 2011

Η δημογραφική κρίση στο προσκήνιο

Γερνάμε και δεν γεννάμε. Η πρόσφατη απογραφή που διεξήγαγε η Ελληνική Στατιστική Αρχή επιβεβαίωσε την ανησυχητική αυτή δημογραφική εξέλιξη, για τις αρνητικές συνέπειες της οποίας έχουμε κάνει λόγο πολλάκις από τις στήλες αυτού του blog στο παρελθόν. Ο πληθυσμός της Ελλάδας συρρικνώνεται για πρώτη φορά τα τελευταία 170 χρόνια. 145,000 άνθρωποι λιγότεροι ζουν πλέον στην Ελλάδα σε σύγκριση με το 2001. Η δημογραφική ισορροπία ανατρέπεται, με το χρώμα να βάφεται γκρι και τον τόνο των δημόσιων προτιμήσεων και επιλογών να δίνουν όλο και περισσότερο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες.

Υπάρχει πρόβλημα; Πολλά.

Πρόβλημα πρώτο: κοινωνία με λιγότερο δυναμισμό και περιορισμένες δυνατότητες ανανέωσης και αναγέννησης.

Πρόβλημα δεύτερο: πολιτική στραμμένη στο να εκπροσωπεί τις ανάγκες των πολυπληθέστερων ηλικιακά στρωμάτων (γενιά baby boom, 114 και Πολυτεχνείου)

Πρόβλημα τρίτο: διαρκείς δημόσιες μεταβιβάσεις πόρων και προνομίων από τους εργαζόμενους νέους στα μέλη της χρυσής γενιάς των μεσηλίκων και τους ηλικιωμένους με αποτέλεσμα την παραγωγή γενεακών ανισοτήτων οι οποίες δημιουργούν το υπόβαθρο οικονομικών και πολιτικών κρίσεων (βλέπε σημερινή κρίση χρέους)

Πρόβλημα τέταρτο: σύστημα επετηρίδας για την εργασιακή εξέλιξη των νέων "περίμενε να μεγαλώσεις για να μπεις κι εσύ στο σύστημα"

Πρόβλημα πέμπτο: κοινωνία μαμάκηδων που ζει από τις ενδοοικογενειακές μεταβιβάσεις μέχρι να μεγαλώσει

Πρόβλημα έκτο:το προφανές: πολιτική υποεκπροσώπηση των νέων ανθρώπων

Μπορεί να γίνει κάτι;

Ως ένα βαθμό ναι.

Καταρχάς μπορεί να επιχειρηθεί η ελεγχόμενη, όσο είναι αυτό δυνατό, απορρόφηση και ενσωμάτωση του πληθυσμού των υπεργεννητικών κοινωνίων, που έτσι κι αλλιώς μας χτυπάνε καθημερινά την πόρτα, καθώς κι αξιοποίηση του δυναμισμού τους για ανανέωση των γηρασμένων κοινωνιών μας.

Δεύτερον, πρέπει πάση θυσία να αναδιανεμηθούν δημόσιοι πόροι από τις μεγαλύτερες στις μικρότερες γενιές με έμφαση παρεμβάσεις οι οποίες διευκολύνουν με κοινωνικές υπηρεσίες ποιότητας τα ζευγάρια που διανύουν την ώρα αιχμής της ζωής τους.

Είναι αλήθεια ότι η σημερινή οικονομική κρίση ισορρόπησε ως ένα βαθμό το γενεακό παιχνίδι αφαιρώντας από τη δημόσια σφαίρα γενεακά άδικα προνόμια και κατακτήσεις που επιβάρυναν τους νέους και τις μελλοντικές γενιές. Ξαλαφρώνουμε σταδιακά από τα περριτά κιλά της γενιάς του Πολυτεχνείου. Η διατήρηση, όμως, της γενεακής ισορροπίας σε βάθος χρόνου, δεν πρόκειται να είναι βιώσιμη υπό συνθήκες απόλυτης δημογραφικής ανισορροπίας.

Κι εδώ οι λύσεις δεν είναι καθόλου εύκολες.

Friday, July 22, 2011

Θα ξεμπερδέψουμε με το χρέος, όταν ξεμπερδέψουμε με τις γενεακά άδικες πολιτικές.

"Ο λαός απαλλάχτηκε από τον βραχνά της χρεοκοπίας", δήλωσε ο πρωθυπουργός στο Υπουργικό Συμβούλιο της Παρασκευής, λίγες ώρες μετά την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης την Πέμπτη 21 Ιουλίου. Σύμφωνα με τον κ. Παπανδρέου, πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Έχουμε λοιπόν λύση για το χρέος; Οικονομικά μιλώντας, με τη χτεσινή απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής της ΕΕ, πράγματι, επιτυγχάνεται μια τεράστια ανακούφιση στο κομμάτι του χρέους που το ελληνικό κράτος οφείλει στα κράτη-μέλη και τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι μας στηρίζουν εδώ και ενάμιση χρόνο για να μην χρεοκοπήσουμε. Πρόκειται για το δάνειο των 110 δις ευρώ του Μνημονίου, όσο και το επόμενο δάνειο που θα πάρουμε για κάλυψη των μεσοπρόθεσμων δανειακών μας αναγκών. Δηλαδή, για το μεγαλύτερο τμήμα του συνόλου των χρωστικών. Με το επιτόκιο σ' αυτό το κομμάτι χρέους να πέφτει στο 3,5%, την περίοδο αποπληρωμής να αυξάνεται στα 15 έως και 30 χρόνια και τη θέσπιση μιας περιόδου χάριτος μέχρι και 10 έτη, η Ελλάδα πλέον δανείζεται από τους ευρωπαίους εταίρους και τη διεθνή κοινότητα με όρους τόσο ευνοϊκούς και τόσο φθηνά, όσο μια χώρα με αξιολόγηση ΑΑΑ.

Σε ό,τι αφορά τους ιδιώτες, η πρόβλεψη για εθελοντική μετακύλιση του χρέους τους σε ύστερο χρονικό διάστημα, όπως αυτή δρομολογείται μετά τη χτεσινή απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής, δεν φαίνεται ικανή να αποτελέσει σημαντικό πιστωτικό γεγονός, ακόμα κι αν με όρους τεχνικής αξιολόγησης περιγραφτεί ως κάτι τέτοιο. Ήδη, οι περισσότερες τράπεζες και θεσμικοί φορείς έχουν αιτηθεί να λάβουν μέρος εθελοντικά στο πρόγραμμα.

Τέλος, η ΕΚΤ απαλλάσεται σταδιακά από τα βάρη χρηματοδότησης της Ελλάδας, αφού τα σκήπτρα αναλαμβάνει πλέον το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), το οποίο ανάμεσα σε άλλα αναλαμβάνει να πιέσει προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Ξεμπερδέψαμε, όμως, ως δια παντώς με το χρέος; Το φάγαμε, δεν μας έφαγε τελικά;

Πολιτικά, δεν χωράει αμφιβολία ότι εξασφαλίστηκε πολύτιμος χρόνος και πιο ευνοϊκοί οικονομικοί και πολιτικοί όροι για τη διαχείρισή του, καθώς και μια στιβαρή ομπρέλα προστασίας από τις επιθέσεις των καταστροφολόγων και των αγορών. Με βεβαιότητα μπορούμε πλέον να πούμε ότι δεν θα χρεοκοπήσουμε με τρόπο άτακτο και ανεξέλεγκτο. Κανείς Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να χάσει τις καταθέσεις του, κι αυτό πλέον φαίνεται να έχει διασφαλιστεί. Πολιτικά πρόκειται μια μία μεγάλη μέρα για όλη την Ευρώπη, αν και ο πόλεμος δεν έχει κερδηθεί ακόμα.

Με όρους πολιτικής οικονομίας, όμως, το χρέος και οι γενεακά άδικες πολιτικές που το παράγουν στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παραμένουν σημαντικό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο το τεράστιο μέγεθός του χρέους σε απόλυτους αριθμούς που πρέπει να μας ανησυχεί. Είναι κυρίως η δυναμική του που πρέπει να τιθασευτεί. Η Ελλάδα για να ισορροπήσει την μπάνκα, πρέπει να συνεχίσει με αμείωτη ένταση τον διμέτωπο αγώνα για δημοσιονομική προσαρμογή και επανεκκίνηση της ανάπτυξης μέσα από την κινητοποίηση της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των νέων εργατών γνώσης. Πάνω απ' όλα όμως, το πολιτικό σύστημα πρέπει να προχωρήσει σύσσωμο στο ξήλωμα των γενεακά άδικων πολιτικών που οδήγησαν στη σημερινή κρίση χρέους. Να μη μείνει ούτε ένα από αυτά τα πελατειακά και προσοδοθηρικά τερατουργήματα. Όταν ξεμπερδέψουμε μ' αυτά τότε θα έχουμε ξεμπερδέψει και με το χρέος, επειδή ακριβώς θα έχουμε περιορίσει τις γενεσιουργές του αιτίες.

Tuesday, July 19, 2011

The Clash of Generations

By Thomas Friedman
16-7-2011

I REALIZE that I should be in Washington watching the debt drama there, but I’ve opted instead to be in Greece to observe the off-Broadway version. There are a lot of things about this global debt tragedy that you can see better from here, in miniature, starting with the raw plot, which no one has described better than the Carnegie Endowment scholar David Rothkopf: “When the cold war ended, we thought we were going to have a clash of civilizations. It turns out we’re having a clash of generations.”

Indeed, if there is one sentiment that unites the crises in Europe and America it is a powerful sense of “baby boomers behaving badly” — a powerful sense that the generation that came of age in the last 50 years, my generation, will be remembered most for the incredible bounty and freedom it received from its parents and the incredible debt burden and constraints it left on its kids.

It is no wonder that young Greeks reacted so harshly when their deputy prime minister, Theodoros Pangalos, referring to all the European Union loans and subsidies that propelled the Greek credit binge after 1981, said, “We ate it together” — meaning the people and the politicians. That was true of the baby boomer generation of Greeks, now in their 50s and 60s, and the baby boomer politicians. But those just coming of age today will never get a bite. They will just get a bill. And they know it.

Read the full article in the New York Times.

Wednesday, July 13, 2011

Οι ωδίνες του επόμενου βήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Το Φεβρουάριο του 2009, αρκετούς μήνες πριν την ένταξη της Ελλάδας στον άτυπο μηχανισμό στήριξης, είχαμε υποστηρίξει ότι η Γερμανία –μαθαίνοντας the hard way- θα ενέδιδε τελικά στην παροχή οικονομικής βοήθειας σε κράτη μέλη που βρίσκονται σε κρίση, με αντάλλαγμα μια αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και εκτεταμένες διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτή η εξέλιξη είχαμε εκτιμήσει τότε, θα έθετε τη βάση για το επόμενο βήμα στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αυτό της σταδιακής δημιουργίας μιας δημοσιονομικής ένωσης στην ΕΕ.

Πράγματι, η Γερμανία πείστηκε το 2009 να παράσχει μαζί με τα υπόλοιπα κράτη μέλη οικονομική βοήθεια, αρχικά προς την Ελλάδα και στη συνέχεια προς την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η πολιτική αυτή, ανέτρεψε ολόκληρη την αντίληψη πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το Μάαστριχτ και στη συνέχεια το Άμστερνταμ, σύμφωνα με την οποία απαγορεύονταν τόσο στην ΕΚΤ, όσο και στα κράτη μέλη να παρέχουν οικονομική βοήθεια σε δεύτερο κράτος μέλος σε περίπτωση κακής δημοσιονομικής κατάστασης του τελευταίου. Μέσα σε είκοσι μήνες η Ευρώπη άρχισε να κάνει μεγάλα βήματα προς τη δημιουργία ενός μόνιμου κεντρικού μηχανισμού διαχείρισης οικονομικών κρίσεων, βασικό στοιχείο οποιασδήποτε δημοσιονομικής ένωσης. Από τον άτυπο μηχανισμό στήριξης που φτιάχτηκε για την Ελλάδα, περάσαμε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSM) και στη συνέχεια στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ενώ προβλέφτηκε ακόμα και η δυνατότητα ενός κράτους να προχωρήσει σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση των χρεών του εντός του EFSF από το 2013.

Το όποιο βήμα, βέβαια, υπήρξε αργό και ελλιπές. Σήμερα που το μέλλον της ίδιας της ευρωζώνης τίθεται σε αμφιβολία, λόγω των επιθέσεων των αγορών και των οίκων αξιολόγησης στην Ιταλία και την Ισπανία, κινδυνεύει να μείνει και μετέωρο. Οι εθνικοί εγωισμοί σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική μυωπία των ευρωπαίων συντηρητικών, έχουν φροντίσει να ρίξουν την Ευρώπη και τον κόσμο σε μια διαρκή κρίση χωρίς τελειωμό. Πλέον το ενδεχόμενο να διαλυθεί το μαγαζί αποτελεί μαθηματική πιθανότητα. Όμως, και παρά τις Κασσάνδρες που φέρνουν με αναλύσεις τους την καταστροφή, δεν πιστεύουμε ότι αυτό τελικά θα συμβεί.

Όπως στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης χρέους, έτσι και στην περίπτωση της ιταλικής, η Ευρώπη θα βρεθεί για μία ακόμη φορά αντιμέτωπη με τις θεμελιώδεις αδυναμίες της αρχιτεκτονικής της.

Της οικονομικής: η σταθεροποιητική λειτουργία ενός κεντρικού προϋπολογισμού σε περίοδο κρίσης, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την ασυντόνιστη δράση πολλών δημοσιονομικών πολιτικών, ούτε βέβαια από μηχανισμούς στήριξης που ανταλλάσουν τη διάσωση με την τιμωρία.

Της πολιτικής: ο πόλεμος ενάντια στους οίκους αξιολόγησης και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και το σινάφι των καταστροφολόγων που πλέον κλονίζει οικονομίες με πολύ πιο σοβαρή διάρθρωση και παραγωγή από της Ελλάδας, δεν μπορεί να κερδηθεί με έκτακτα Συμβούλια Κορυφής και διακηρύξεις καλών προθέσεων.

Αντιλαμβανόμενη το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί, η Ευρώπη θα κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και πολύ σύντομα θα οδηγηθεί στο αυτονόητο: την έκδοση ευρωομολόγου σε συνδυασμό με τη θεσμοθέτηση ενός πιο στιβαρού συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης. Ήδη, με μισόλογα και διαρροές το έχουν προανακοινώσει. Η ουσία, όμως, είναι η δημιουργία μιας πραγματικής οικονομικής και πολιτικής ένωσης.

Στη συνέχεια, ωστόσο, η Ευρώπη θα πρέπει να απαντήσει άλλα δύο θεμελιώδη ζητήματα. Πρώτον, τι είδους δημοκρατία έχουμε στην Ευρώπη της δημοσιονομικής ένωσης όπου τα ιερατεία θα αποφασίζουν (στις χώρες του μνημονίου ήδη αποφασίζουν) για τις δαπάνες σε παιδεία και υγεία. Δεύτερον, ποιος θα κληθεί να πληρώσει τη φούσκα του πιστωτικού χρήματος που πέρασε από τους ισολογισμούς των χρεοκοπημένων τραπεζών στο δημόσιο χρέος, που στην περίπτωση των ανεπτυγμένων χωρών αναμένεται να φτάσει στο 100% του ΑΕΠ σχετικά άμεσα . Η πρόχειρη απάντηση που ήδη έχουμε είναι τα άγρια μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται σε όλη την ευρωζώνη.