Διαγενεακή διάσταση του εθελοντισμού

Στο πλαίσιο της πρόσκλησης της ΓΓ Νέας Γενιάς που είναι υπεύθυνη για την υλοποίηση της Περιοδείας του Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού, η g700 συμμετείχε σε πάνελ με θέμα «Διαγενεακή αλληλεγγύη στην εποχή της κρίσης». Οι θέσεις μας αποτυπώνονται στο παρακάτω κείμενο:

Δεν έχουμε μελετήσει σε βάθος την έννοια του εθελοντισμού και, φυσικά, δεν φιλοδοξούμε να περιγράψουμε την απόλυτη πραγματικότητα στο χώρο. Γι’ αυτό καταγράφουμε την εντύπωσή μας και ζητάμε και από σας να συμβάλλετε ώστε να δούμε αν όντως ισχύει το μοντέλο που προτείνουμε για το φαινόμενο του εθελοντισμού στην Ελλάδα.

Τρεις χαρακτηριστικές εικόνες μπορούν να περιγράψουν την εικόνα του εθελοντισμού στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας:

Πρώτη εικόνα, αυτή των κατοίκων ενός χωριού που με δικά τους μέσα φτιάχνουν αντιπυρική ζώνη προστασίας στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς.

Δεύτερη εικόνα, μια νοικοκυρά στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου να φωνάζει στην κάμερα «πού είναι το κράτος» την ώρα που το σπίτι της γειτόνισσάς της στο ισόγειο έχει πλημμυρίσει.

Τρίτη εικόνα, η Γιάννα Αγγελόπουλου – Δασκαλάκη να ανακοινώνει χαρούμενη πως οι αιτήσεις των εθελοντών ξεπέρασαν τις 160.000.

Ο μεταπολεμικός εθελοντισμός της ανάγκης που επέτρεπε στις μικρές αγροτικές (συνήθως) κοινωνίες να επιβιώνουν απέναντι στις φυσικές αντιξοότητες υπήρξε μεταπολιτευτικά μια ανάμνηση συνδεδεμένη περισσότερο με την ανικανότητα της διοίκησης να ανταποκριθεί στις ανάγκες των πολιτών παρά ως ένα πνεύμα σχετιζόμενο με αξίες όπως η κοινωνική προσφορά ή ο αλτρουισμός.

Ο, κυρίως αγρότης, Έλληνας των μεταπολεμικών χρόνων πάλευε για επιβίωση. Ο μεταπολιτευτικός Έλληνας – κάτοικος πόλης πλέον – απαίτησε ένα μηχανισμό που μπορούσε στοιχειωδώς να ανταποκριθεί στο ρόλο ενός σύγχρονου κράτους. Οπότε, ο εθελοντισμός της ανάγκης υποχωρεί και δίνει τη θέση του σε ένα νέο ατομισμό ο οποίος περιμένει από το απρόσωπο κράτος να επιλύει τα προβλήματα που άλλοτε επίλυαν οι τοπικές κοινωνίες εθελοντικά.

Η εξωτερική πίεση (από την τρομερή ΔΟΕ) εισάγει στη χώρα ένα νέο μοντέλου εθελοντισμού τις παραμονές του 2004. Στο περιβάλλον αισιοδοξίας και αφθονίας όπου ζει η χώρα το 2004, δημιουργείται χώρος για νέα αστικά χόμπι και ο εθελοντισμός προσφέρεται ως τέτοιος. Οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονται το νέο «εθνικό στοίχημα» και οι Έλληνες μεταμορφώνονται σε άδολους εθελοντές κατά την κυρίαρχη κολακευτική αφήγηση. Βέβαια, πολλοί θυμούνται τις τρεις εβδομάδες επιπλέον στρατιωτικής άδειας ή τα μόρια επιδότησης σε μελλοντικούς διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ που επιστρατεύθηκαν λίγους μήνες πριν το φινάλε, όταν έντρομοι οι οργανωτές των Ολυμπιακών έβλεπαν την απροθυμία των Ελλήνων να μετασχηματιστούν σε εκσυγχρονισμένους ευρωπαίους, με μόνο κίνητρο τη διεθνή εικόνα της χώρας. Ο εθελοντισμός έγινε ένα άτυπο νόμισμα ανταλλαγμάτων μεταξύ πολιτείας και πολιτών.

Άλλες παράμετροι σύγκρισης ανάμεσα στη γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης και τη δική μας είναι η πολιτικοποίηση, η χρήση των μέσων και η αστικότητα των εθελοντικών οργανώσεων. Οι εθελοντικές συλλογικότητες των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80, εντασσόμενες στον μεταπολιτευτικό πολιτικό οργασμό, είχαν έντονα στοιχεία πολιτικοποίησης. Εκπολιτιστικοί σύλλογοι και ομάδες κοινωνικής παρέμβασης ήταν κατά κύριο λόγο οι φορείς εκείνοι που καθόρισαν την εθελοντική δράση στις δεκαετίες εκείνες.

Οι γενιές αυτές ήταν, παράλληλα, εσωτερικοί μετανάστες πρώτης γενιάς. Η σχέση με το αστικό τοπίο δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί και η ανάμνηση της «επαρχίας» των ιδιαίτερων πατρίδων του καθενός γεννούσε μια νοσταλγία που ισορροπούσε το κύμα αστυφιλίας που συνέχιζε αμείωτο.

Μετά την Ολυμπιάδα εμφανίζονται οι πρώτες κινήσεις στο διαδίκτυο οι οποίες έχουν ένα κάποιο κοινωνικό αιτούμενο και το εμφανίζουν μέσα από τα μπλογκ. Παρουσιάζουν δε, χαρακτηριστικά εθελοντισμού καθώς οι μπλόγκερς είναι μια κοινότητα η οποία αμισθί προσπαθεί και κατορθώνει να παρέμβει κοινωνικά. Η οργάνωσή τους δεν προϋποθέτει κοινούς φυσικούς χώρους δραστηριοποίησης και αυτό ενισχύει τον πλουραλισμό αλλά μειώνει την έντασή τους στον κοινωνικό χώρο.

Ωστόσο, μέσα από αυτό το νέο μέσο τίθενται κάποια σοβαρά διαδικτυακά αιτούμενα όπως η μάχη ενάντια στο φακελάκι στην οποία πρωτοστατεί το μπλογκ της, άδικα χαμένης, Αμαλίας Καλυβίνου, η ανάδειξη της διαγενεακής δικαιοσύνης που προωθεί η g700 και άλλες παρόμοιες κινήσεις. Πρόκειται για αμιγώς netroots κινήσεις οι οποίες δεν κατεβαίνουν στο δρόμο παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις (κατάληψη Μετρό από g700, μαυροφορεμένες διαμαρτυρίες για τις πυρκαγιές της Πάρνηθας κτλ.). Το διαδικτυακό «κίνημα» ατονεί μέσα στο 2009, έχοντας κορυφώσει στη διάρκεια των μηνών που ακολουθούν τα Δεκεμβριανά και βρίσκοντας τη σημερινή του κλίμακα με τις Ευρωεκλογές της μεγάλης αποχής.

Ακολουθεί μια νέα γενιά εθελοντικών grassroots κινήσεων, που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ως όχημα επικοινωνίας αλλά στοχεύουν σε πραγματικές παρεμβάσεις. Έχουν το αστικό τοπίο ως χώρο αναφοράς, πράγμα που αναδεικνύει και την διαφορετική σχέση της γενιάς μας με την πόλη, σε αντίθεση με τους νοσταλγούς της αγνής ελληνικής επαρχίας των προηγούμενων γενεών. Δεν υπάρχει τόπος καταγωγής που να υποκαταστήσει φαντασιακά την πόλη. Είτε ως παρεμβάσεις στο αστικό τοπίο (περιπτώσεις atenistas) είτε μέσα από μια οικολογική ματιά (αναδασώσεις, καθαρισμοί ακτών) που χαρακτηρίζει συνήθως ανθρώπους με απόσταση από το φυσικό περιβάλλον.

Τώρα, μέσα στην εποχή της κρίσης, θα αναγκαστούμε, εν μέρει, να θυμηθούμε στοιχεία του μεταπολεμικού εθελοντισμού των παππούδων μας. Ασφαλώς, έχοντας την πολυτέλεια να ζούμε σε μια εποχή που δεν θα μας επιφυλάξει προβλήματα όμοια με τα δικά τους, μπορούμε να διατηρήσουμε και ένα επιπλέον αξιακό πλαίσιο που να ξεπερνάει τις αποκλειστικές σχέσεις ανάγκης που έδεναν τις μικρές αγροτικές κοινότητες του ’50.

Ο εθελοντισμός σήμερα μπορεί να γίνει μέσο αντιμετώπισης μιας εντεινόμενης δυσκολίας που θα αντιμετωπίσουν συνάνθρωποί μας και ως απάντηση σε ένα ισχνό και οκνό κοινωνικό κράτος το οποίο δεν θα μπορέσει άμεσα να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες. Ταυτόχρονα, θα γίνει το όχημα για νέες συλλογικότητες οι οποίες δεν θα περιοριστούν σε ρόλους πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας ή στην υπεράσπιση συμφερόντων αλλά, θα επεκταθούν στην δημιουργία πιο εκτεταμένων δικτύων αλληλεγγύης που θα περιλαμβάνουν περισσότερους ανθρώπους.

Τέλος, θέλουμε να κάνουμε ένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί η Ευρωπαϊκή διοίκηση να μεταφέρει τέτοιου είδους ιδέες και αντιλήψεις στους πολίτες της. Το παραδοσιακό μοντέλο γραφειοκρατικού σχεδιασμού και επιτόπιας εκτέλεσης από θεσμικούς φορείς δείχνει να έχει αποτύχει και να αφορά μόνο ένα μικρό αριθμό υπηρεσιακών insiders.

Ειδικά σε ζητήματα κοινωνικής νοοτροπίας όπως ο εθελοντισμός, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να εντάσσονται σε επιμέρους πολιτικές και να ξεκινούν από τα κάτω προς τα πάνω και όχι με την παραδοσιακή αντίληψη κεντρικού σχεδιασμού που διέπει την ΕΕ και απηχεί το αυτοκρατορικό παρελθόν της ηπείρου μας.

Η νέα Ευρώπη πρέπει, μέσα σε όλα, να πολεμήσει και τον ίδιο της το διοικητισμό. Η διοίκηση πρέπει να ενισχύσει τις υπάρχουσες τάσεις και όχι να τις σχεδιάζει κεντρικά και να τις κατευθύνει.

Ο Δεκάλογος των Netroots. To Video.

Dimitris Gouglas, G700 from Institute of Communication on Vimeo

Ο Δεκάλογος των Netroots μέσα από την περίπτωση της G700

Καλησπέρα, λέγομαι Δημήτρης Γκούγκλας και είμαι ιδρυτικό μέλος της διαδικτυακής κίνησης πολιτών Η Γενιά των 700 ευρώ, της λεγόμενης G700.

Έχω παρατηρήσει ότι στις συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα για τα νέα μέσα επικρατεί η συζήτηση για το μέσο αυτό καθ’ αυτό ως εργαλείου επικοινωνίας, marketing και δημοσιογραφίας, ενώ μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η αξία του ως εργαλείου συμμετοχής και παρέμβασης της Κοινωνίας των Πολιτών στο δημόσιο διάλογο, ως εργαλείου δηλαδή εκδημοκρατισμού της δημόσιας σφαίρας.

Μιλάμε ουσιαστικά πάρα πολύ για τα μέσα και όχι τόσο πολύ για την κοινωνία η οποία τα χρησιμοποιεί, τους στόχους που αυτή θέτει και τον τρόπο με τον οποίο τους επιτυγχάνει μέσα από αυτά.

Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να συμβάλω στη συζήτηση, βάζοντας στο διάλογο τη διάσταση των ανθρώπων που χρησιμοποιούν τα νέα μέσα για ακτιβισμό. Θέλω να μιλήσω για αυτό που οι Αγγλοσάξονες και συγκεκριμένα οι Αμερικανοί έχουν ονομάσει ως κίνημα των ακτιβιστών του διαδικτύου, τα λεγόμενα netroots. Η λέξη προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων internet και roots και αποτελεί παράφραση του γνωστού grassroots.

Συγκεκριμένα αυτό που θέλω να σας παρουσιάσω είναι ένα σετ από επικοινωνιακούς, πολιτικούς και οργανωτικούς κανόνες για διαδικτυακό ακτιβισμό, ένα δεκάλογο στον οποίο καταλήξαμε τόσο μέσα από την παρακολούθηση αντίστοιχων οργανώσεων netroots τύπου DailyKos, MyDD κλπ., όσο και μέσα από τη δική μας εμπειρία. Την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει εδώ και δύο χρόνια ως G700.

Ας τον πούμε λοιπόν ο Δεκάλογος των Netroots ή ο Δεκάλογος των Ακτιβιστών του Διαδικτύου.

ΚΑΝΟΝΑΣ 1ος - ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥ – ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΜΕΣΟ – ΔΙΚΤΥΩΣΟΥ

Αν υπάρχει μια προστιθέμενη αξία στα New Media σε σχέση με τα παραδοσιακά, αυτή είναι ότι:

Α) είναι δωρεάν

Β) τα περισσότερα φτιάχνονται μέσα σε 5-10 λεπτά

Γ) σου δίνουν τη δυνατότητα άμεσης προβολής σε ένα μαζικό κοινό
Εμείς για παράδειγμα ενώ ξεκινήσαμε με ένα blog και για τον πρώτο χρόνο πορευτήκαμε με αυτό, στη συνέχεια αποκτήσαμε μια ευρύτερη γκάμα νέων μέσων όπως είναι το Twitter, το Facebook, το Friendfeed και το Youtube. Έτσι αποκτήσαμε ένα αρκετά διαφοροποιημένο κοινό σε σχέση με τους σκληροπυρηνικούς αναγνώστες του blog.

ΚΑΝΟΝΑΣ 2ος - ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Όταν αποφασίσαμε να οργανωθούμε σαν ομάδα συμφωνήσαμε ότι η ενεργός συμμετοχή μέσα από τον κόσμο των Ελλήνων netroots ακτιβιστών ήταν η μόνη επιλογή.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή ένταξης σε κάποιο κόμμα ή συνδικαλιστικό φορέα θα μας έφερνε τότε αντιμέτωπους με απροσπέλαστες ιεραρχίες και επετηρίδες.
Πάνω απ’ όλα θέλαμε πρωταρχικά να βροντοφωνάξουμε το πρόβλημα της Γενιάς των 700 Ευρώ χωρίς κανένα ΦΙΛΤΡΟ και χωρίς καμία ΕΚΠΤΩΣΗ.
Κι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει σε κανέναν άλλο χώρο πλην του διαδικτύου.

ΚΑΝΟΝΑΣ 3ος - ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΑΦΗΓΗΣΗ – ΕΝΑ ΣΤΟΡΥ

Εμείς τι είπαμε αρχικά? Αυτό που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Ότι στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35, που έχει και τα τυπικά προσόντα και τις πραγματικές δυνατότητες, αλλά η οποία, εάν κι εφόσον εργάζεται, αντιμετωπίζει μια εχθρική και κλειστή αγορά εργασίας, με κοκαλωμένες ιεραρχίες και επετηρίδες.

Είναι η γενιά της επαγγελματικής, οικονομικής και κοινωνικής στασιμότητας. Είναι η γενιά που δε βλέπει προοπτική σε μια χώρα όπου η ουσιαστική μεταρρύθμιση αποτελεί σχεδόν ποινικό αδίκημα.

Έτσι φορτώνεται και το δημόσιο χρέος, και το ασφαλιστικό και οικολογικό έλλειμμα, και το έλλειμμα σε συλλογικά αγαθά.

Είπαμε ότι επιτέλους αυτή η Γενιά πρέπει να αποκτήσει φωνή και να διεκδικήσει δυναμικά το μέλλον της.

ΚΑΝΟΝΑΣ 4ος - ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΟΥ – ΕΠΕΛΕΞΕ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕ ΤΙΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΣΟΥ

Ακτιβισμός – διαδικτυακός ή παραδοσιακός – χωρίς αντιπάλους ΔΕΝ υφίσταται.

Εμείς αυτό που είπαμε αρχικά, σαν συνέπεια της αφήγησης που φτιάξαμε, είναι ότι υπάρχει μια γενιά, η Γενιά της μεταπολίτευσης, που σπατάλησε τον πλούτο των προηγούμενων και αρκετών μελλοντικών γενεών. Που θέσπισε προνόμια για τον εαυτό της, αλλά που αρνείται να πληρώσει το λογαριασμό της. Μια γενιά που φέρει τη νοοτροπία της αδράνειας και του να μην αλλάξει τίποτα.

Ταυτόχρονα όμως, υπάρχει και μια παρασιτική νοοτροπία σε ένα μεγάλο κομμάτι της Νέας Γενιάς, που λέει:

«Εγώ; Δε φταίω σε τίποτα!»

Και περιμένει ως μάνα εξ’ ουρανού να πέσει στα χέρια του μια καλή δουλειά.
Αυτούς, ύστερα από ένα άρθρο που διαβάσαμε σε ένα περιοδικό, τους ονομάσαμε ΧΛΙΔΑΕΡΓΟΥΣ.

Έχοντας λοιπόν σχηματίσει τις παραπάνω τάσεις και νοοτροπίες στις οποίες βρισκόμαστε απέναντι, προσπαθήσαμε να καλλιεργήσουμε συμμαχίες με τους εργάτες γνώσης και γενικά με όλους όσους θέλουν η Ελλάδα να γίνει μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα.

ΚΑΝΟΝΑΣ 5ος - ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ

Χωρίς μήνυμα ή αίτημα το πολιτικό και κοινωνικό brand name οποιουδήποτε οργανισμού ξεθωριάζει και ο οργανισμός οδηγείται αργά ή γρήγορα στην αφάνεια.

Εμείς έχουμε αίτημα. Και το αίτημα αυτό λέγεται Διαγενεακή Δικαιοσύνη.
Το δικαίωμα δηλαδή των σημερινών και μελλοντικών γενεών να αποκτήσουν πρόσβαση σε πολλές και καλές δουλειές και να ζήσουν απαλλαγμένοι από τα οικονομικά βάρη που δεν τους αναλογούν, σε ένα βιώσιμο φυσικό και δομημένο περιβάλλον με αναβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

Ταυτόχρονα όμως σημαίνει και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των σημερινών γενεών να μην υποθηκεύσουν το μέλλον των επόμενων.

ΚΑΝΟΝΑΣ 6ος - ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ – ΔΩΣΕ ΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Θα ήθελα να σας αναφέρω δύο παραδείγματα δικής μας διαδικτυακής δραστηριοποίησης. Το ένα αφορά τη μεταμεσονύχτια λειτουργία του μετρό και το άλλο την κατάργηση του αφορολόγητου των ελεύθερων επαγγελματιών.

Όσον αφορά τη λειτουργία του μετρό, καταφέραμε, μέσω μιας εντατικής αρθρογραφίας στο μπλογκ και μέσω της δικτύωσης με άλλες άτυπες ομάδες πολιτών μέσα από το facebook, με πάνω από 10.000 επισκέψεις ημερησίως στο μπλογκ εκείνη την περίοδο και 25.000 υπογραφές στην online petition που κυκλοφόρησε στο facebook, να κινητοποιήσουμε την αδρανή ως τότε τοπική αυτοδιοίκηση και τον πολιτικό κόσμο να πιέσουν τους συνδικαλιστές του μετρό να σταματήσουν τη στάση εργασίας και να επιτρέψουν την πιλοτική δοκιμή του εγχειρήματος – ένα θέμα που αφορά την ποιότητα ζωής των πολιτών στα αστικά κέντρα και ειδικά των νέων.

Όσον αφορά την κατάργηση του αφορολόγητου των ελεύθερων επαγγελματιών, ένα θέμα που πλήττει κατά βάση το μισθωτό με το μπλοκάκι, δηλαδή κυρίως νέους ανθρώπους που διατηρούν νομότυπες ή παράνομες σχέσεις μισθωτής εργασίας με τους εργοδότες τους, καταφέραμε, μέσα από μια εντατική αρθρογραφία 2 εβδομάδων στο μπλογκ και ένα σπινάρισμα του θέματος από τα παραδοσιακά μίντια, να βάλουμε στην επικαιρότητα ένα θέμα που διαφορετικά πολύ πιθανόν να είχε ξεχαστεί, πιέζοντας για την απόσυρση του.

ΚΑΝΟΝΑΣ 7ος - ΔΩΣΕ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΕΞΥΠΝΕΣ ΜΑΧΕΣ

Όταν συνέβη το περιστατικό με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ξέσπασε το κύμα βίας και διαδηλώσεων του Δεκεμβρίου, κι αφού είχαμε λάβει μέρος σε ένα σωρό διαδηλώσεις, καταλάβαμε ότι από ένα σημείο και μετά, το μήνυμα πήγαινε να χαθεί μέσα σ’ ένα γκρίζο τοπίο βίας και τις φολκλορικές απόπειρες ορισμένων κομματικών χώρων να αναπαραστήσουν αυτούσιο το κλίμα των πρώτων ημερών της Μεταπολίτευσης.

Αποφασίσαμε τότε σαν ομάδα, να διαμαρτυρηθούμε στο ύψιστο επίπεδο τόσο για τη δολοφονία του Αλέξη, όσο και για την αναιτηματική κατάσταση χάους που εξελίσσονταν στο δρόμο, και η οποία δεν πιστεύαμε ότι αντιπροσωπεύει ούτε τους νέους εργαζόμενους ούτε ειδικότερα τους εργάτες γνώσης.

Αντί λοιπόν να συνεχίσουμε τις συγκεντρώσεις και τις καθιστικές διαμαρτυρίες, ζητήσαμε να δούμε απευθείας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να στείλουμε ένα μήνυμα.
Ότι είμαστε κι εμείς εδώ κι αυτά που γίνονται στο δρόμο ΔΕΝ μας αντιπροσωπεύουν. Κι ότι εδώ δεν εξελίσσεται μια μάχη ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά ξεχειλίζει η οργή ενάντια στο «ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑ» που έχει καταστήσει το πιο δυναμικό του κομμάτι, τους νέους, ως μη προνομιούχα ομάδα του πληθυσμού.

ΚΑΝΟΝΑΣ 8ος - ΜΗΝ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΣΟΥ

Επειδή έχεις ένα blog που το επισκέπτονται 1.000 άτομα την ημέρα και 1.500 φίλους στο facebook δε σημαίνει ότι μετράς και σε επίπεδο κοινωνίας, πόσο μάλιστα τόσο ώστε να μπορείς να ανά πάσα στιγμή να κατεβάζεις κόσμο στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί.

ΚΑΝΟΝΑΣ 9ος - ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΙΤΡΙΝΟΣ

Διότι έτσι παύεις πια να είσαι ακτιβιστικής και περνάς στην παραδημοσιογραφία, ένα νόσημα από το οποίο δυστυχώς πάσχει σύσσωμη η σημερινή ελληνική μπλογκόσφαιρα.

ΚΑΝΟΝΑΣ 10ος - ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΟΥ ΑΕΡΑ – ΜΟΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Αν σε ενδιαφέρει να διατηρήσεις το μήνυμα σου καθαρό και αναλλοίωτο, δούλεψε σκληρά για να κατοχυρώσεις τη θέση σου στην πραγματική κοινωνία των πολιτών.

Συνδύασε τα netroots με τα grassroots.

Συνδύασε τις δυνατότητες που σου δίνει το διαδίκτυο με την offline κοινωνική συνεύρεση και ζύμωση.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Social Media και Επικοινωνία. Παρακολουθήστε την εκδήλωση live στον υπολογιστή σας.

Το Ινστιτούτο Επικοινωνίας οργανώνει, την Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου 2009, εκδήλωση με θέμα 'Social Media και Επικοινωνία'. Στην εκδήλωση, από πλευράς G700, συμμετέχει ο Δημήτρης Γκούγκλας με ομιλία που έχει τίτλο "Ο Δεκάλογος των Netroots μέσα απ' την περίπτωση της G700" (13:55hrs).

Tην Ημερίδα, η οποία γίνεται σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια-ιδρυτικά μέλη του Ινστιτούτου Επικοινωνίας, μπορείτε να την παρακολουθήσετε ζωντανά μέσω live streaming στο blogchannel.gr.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα παρουσιαστούν τα ευρήματα έρευνας που διεξήγαγε το Ινστιτούτο Επικοινωνίας για τα Social Media. Ο στόχος της Ημερίδας είναι να ανοίξει η συζήτηση για το θέμα των Social Media, τις επιδράσεις και επιπτώσεις που φαίνεται να έχουν στην αγορά, την κοινωνία, τη ζωή μας.

Περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ και στο Blog του Ινστιτούτου Επικοινωνίας.

H Έρευνα για τα Social Media στην Ελλάδα

Το πρόγραμμα και οι ομιλητές

Η Ημερίδα ξεκινάει στις 10:30 το πρωί.

Νέοι και New Media

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση εκπροσώπου της G700 στην εκδήλωση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας (Ε.ΣΥ.Ν) με τίτλο «Η συμμετοχή των νέων και τα Νέα Μέσα του διαδικτύου» στα πλαίσια του Forum Ευρωπαίος Πολίτης, που διεξήχθη το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008 στο Athens Hilton. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ως ομιλητές οι Νίκος Δρανδάκης – nylon.gr & sync.gr, social media consultant, Αχιλλέας Ιωακειμίδης – Dorabak.gr web team, Κώστας Κουκόπουλος – e-rooster.gr & greekliberals.net, Παναγιώτης Βρυώνης – vrypan.net & ΠΑΣΟΚ social media consultant, Ασημάκης Βαλαβάνης – Ινστιτούτο για την Έρευνα και Μελέτη των Επιστημών του Διαδικτύου, Νεκτάριος Συλλιγαρδάκης – προγραμματιστής & nsyll.net. Την εκδήλωαη συντόνισε ο Θοδωρής Καραουλάνης (fileleytheros.wordpress.com), αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας.

Καλησπέρα,

λέγομαι Θανάσης Γκούγκλας και είμαι ιδρυτικό μέλος της διαδικτυακής κίνησης πολιτών η γενιά των 700 ευρώ, της λεγόμενης G700.

H G700, η οποία διαθέτει ένα blog που το επισκέπτονται περίπου 1000 επισκέπτες την ημέρα, μια σελίδα στο facebook με 1300 φίλους, μια νέα σελίδα στο Twitter κι ένα site υπό κατασκευή, ανήκει σ' αυτό που οι αγγλοσάξονες και συγκεκριμένα οι Αμερικανοί έχουν ονομάσει κίνημα των Netroots.

Είναι το κίνημα των ακτιβιστών του διαδικτύου. Αυτών που χρησιμoποιούν το internet και συγκεκριμένα τα νέα μέσα, τα New Media όπως είναι γνωστά, για δράση και επικοινωνία.

Η λέξη Netroots προέρχεται απο τις λέξεις internet + roots και περιγράφει την κοινωνική δράση που είναι ριζωμένη στο διαδίκτυο. Αποτελεί παράφραση της γνωστής πιστεύω σε όλους λέξης grass roots που αναφέρεται στη παραδοσιακή συλλογική δράση μέσα από κινήσεις βάσης στα πλαίσια της κοινωνίας των πολιτών.

Όταν λοιπόν αποφασίσαμε να οργανωθούμε σαν ομάδα, πριν από δύο περίπου χρόνια, συμφωνήσαμε ότι η ενεργός συμμετοχή στον τότε υπό διαμόρφωση ακόμα κόσμο των Ελλήνων netroot ακτιβιστών είναι η μόνη επιλογή.

Οπουδήποτε αλλού κι αν πηγαίναμε μας περίμεναν οι φρουροί κάποιας ατζέντας και οι κλειδοκράτορες της σοφίας, μαζί με τις συνήθεις ιδεοληψίες, τις κοκαλωμένες ιεραρχίες και τις σκληρές ηλικιακές επετηρίδες των διαφόρων ομάδων, κομμάτων ή συνδικάτων.

Εμείς αυτό που θέλαμε να κάνουμε ευθύς εξαρχής ήταν χωρίς περικοπές κι εκπτώσεις:
-να εισάγουμε το θέμα της γενιάς των 700 ευρώ στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης
-να δώσουμε φωνή όσο ήταν αυτό δυνατό σε μια ανεκπροσώπητη κατά την άποψή μας κοινωνική πλειοψηφία που ήταν οι νέοι εργαζόμενοι ηλικίας 25 με 35
-να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των μελλοντικών γενεών και τη διαγενεακή δικαιοσύνη
-να μπούμε σφήνα ανάμεσα στους παραδοσιακούς θεσμούς εκπροσώπησης τα κόμματα και τα συνδικάτα.

Ο καλύτερος τρόπος να το πετύχουμε ήταν αρχικά να φτιάξουμε ένα blog.

Ο πλέον αφιλτράριστος, αφού δεν υπάρχουν άνωθεν εντολές από αρχισυντάκτες και επικεφαλής που θα σου πούνε τι να γράψεις ή τι να πεις.

Ο πιο εύκολος και γρήγορος, αφού φτιάχνεται μέσα σε 5 λεπτά

Με μηδενικό κόστος.

Ο πιο μαζικός, αφού ο οποιοσδήποτε μπορεί να σε επισκεφτεί από οπουδήποτε.

Θεωρώ ότι η συνταγή σε μεγάλο βαθμό πέτυχε.

Ειδικά να αναλογιστεί κανείς ότι πριν από δύο χρόνια κανείς δε μιλούσε για τη γενιά των 700 ευρώ και σήμερα γίνεται ολόκληρη εξέγερση στο όνομα ΚΑΙ της γενιάς των 700 ευρώ. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών βέβαια είναι άλλης τάξεως ζήτημα κι αν θέλετε το συζητάμε στο τέλος των εισηγήσεων, όταν θα ανοίξει η συζήτηση και θα γίνουν ερωτήσεις.

Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι ότι η G700 και κατ' επέκταση το πρόβλημα της γενιάς των 700 ευρώ δεν θα έβγαινε στην επιφάνεια αν δεν υπήρχαν τα new media.

Θα ήταν απλώς μια σκέψη, μια υποσημείωση σε κάποιο λόγο πολιτικού, ένα καταχωνιασμένο αρθρίδιο γνώμης στις πίσω σελίδες μιας εφημερίδας, μια κομμένη φράση στο κείμενο κάποιου ακαδημαϊκού.

Χωρίς τα new media η γενιά των 700 ευρώ θα περέμενε απλώς η γνώμη κάποιων νέων χαβαλέδων που θα συνέχιζαν να πίνουν καφέ μετά τη δουλειά και να γκρινιάζουν, άντε να κουβεντιάζουν εποικοδομητικά, για ό,τι συμβαίνει γύρω τους.

Χάρη στα New media, όμως, η γενιά των 700 ευρώ αναγνωρίζεται από την κοινωνία και τους παραδοσιακούς πολιτικούς παίκτες ως κρίσιμο κοινωνικό ζήτημα, και η οργάνωση g700 φτάνει μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να θέσει το αίτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αξία των Νέων Μέσων.

ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΥΝ τους φρουρούς της δημόσιας ατζέντας και τους κλειδοκράτορες της σοφίας, και λειτουργούν έτσι ως εργαλεία αυθεντικού και ραγδαίου εκδημοκρατισμού.

Όπως το έθεσε ο Αμερικανός blogger και πρωτοπόρος netroot activist, Markos Mulitsas, στο πρόσφατο βιβλίο του “Taking on the System”:

Η εποχή του φύλακα της πύλης τελείωσε. The era of the gatekeeper is over.

Στη σημερινή ψηφιακή εποχή ο απλός πολίτης μπορεί να ενημερώνεται, να συνδέεται και να δημιουργεί καταστάσεις που μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο δραματικά. Έχοντας απελευθερωθεί από τους περιορισμούς που του θέτουν οι ελίτ, οι πολίτες είναι σε θέση να οδηγήσουν τις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές από κάτω προς τα πάνω αξιοποιώντας εργαλεία που κανείς δε είχε στο νου του πριν από 10 χρόνια.

Η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε εμείς την ατζέντα και τη ζωή μας. Μέσα από το blogs, το podcasting, τα social networking sites όπως το myspace και το facebook, τα wikis και το Youtube οι άνθρωποι συμμετέχουν ενεργά στα κοινά και την παραγωγή πολιτισμού.

Αντι να τα χώνουμε στα Μέσα γινόμαστε το Μέσο.

Αντί να βρίζουμε το πολιτικό κατεστημένο, το επηρεάζουμε και σε πολλές περιπτώσεις το καταλαμβάνουμε.

Αντί να βρίζουμε το hollywood για τις άθλιες ταινίες φτιάχνουμε εμείς τις ταινίες που μας αρέσουν.

Αντί να μας περιορίζουν οι δισκογραφικές εταιρείες τις παρακάμπτουμε πλήρως.

Τα λόγια αυτά ανήκουν σ' έναν άνθρωπο, που μαζί με τον έταιρο διάσημο διαδικτυακό ακτιβιστή Jerome Armostrong, προσδιόρισαν το κίνημα των Netroots στις ΗΠΑ και κατ' επέκταση σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Τα παραθέτω όχι μόνο γιατί ο Mulitsas “τα λέει καλά”, αλλά γιατί ο ίδιος, μ' ένα blog κολοσό, το DailyKos που το επισκέπτονται 1 εκ επισκέπτες την ημέρα, κι ένα συνέδριο το Netroots Nation που έχει χτυπήσει την παντοδυναμία του κάποτε κραταιού Democratic Leadership Council στο χώρο των Δημοκρατικών, αποτελεί ζωναντό παράδειγμα πετυχημένου netroot ακτιβισμού, αλλά και χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως μπορεί να μπει κανείς σφήνα σ' ένα αρκετά σκληρό πολιτικό και ακτιβιστικό κατεστημένο σαν αυτό των ΗΠΑ.

Βεβαίως, και μ' αυτό κλείνω, τα new media δεν είναι μια αποκλειστικά ευτυχισμένη ιστορία όπου πάντα υπάρχει happy end χωρίς προβλήματα. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ατυχείς χρήσεις των νέων μέσων κύριως για λόγους συκοφαντικής δυσφήμισης κάποιου δημόσιου προσώπου ή για συγκεκαλυμένη εμπορική διαφήμιση κάποιου προϊόντος.

Στην Ελλάδα συγκεκριμένα όλοι γνωρίζουμε ότι ανθεί η παραδημοσιογραφία, τα παραπολιτικά και όλη αυτή η αρρωστημένη μικροπολιτική και κίτρινη κατάσταση, αυτή η κιτρινίλα που βλέπουμε ή διαβάζουμε στα παραδοσιακά Μέσα. Το αναφέρω αυτό διότι σήμερα από το βήμα αυτής της ημερίδας δεν αναφέρθηκε σχεδόν κανείς στην κακή πλευρά των νέων μέσων και καλό θα ήταν κατά τη διάρκεια της συζήτησης που θα γίνει στη συνέχεια να ανοίξει και αυτό το θέμα.

Δεν θα σας κουράσω άλλο.

Θα κλείσω λέγοντας ότι η πρόκληση για εμάς στη G700 αλλά και γενικότερα για το ελληνικό κίνημα των netroots είναι μία: να συνδυάσουμε τη διαδικτυακή παρέμβαση με την offline κοινωνική συνεύρεση και διεκδίκηση. Από τα netroots να περάσουμε και στα grassroots. Εμείς αυτό ακριβώς ξεκινήσαμε να κάνουμε πέρυσι με τη δράση τότε υπέρ της μεταμεσονύχτιας λειτουργίας του μετρό και σ' αυτή τη λογική προετοιμάζουμε εδώ και μερικούς μήνες τη μετατροπή της ηλεκτρονικής υπηρεσίας παροχής εργασιακών συμβουλών σε έναν πραγματικό Συνήγορο του Εργαζόμενου.

Ευχαριστώ

Από τα netroots στα grassroots

Συνέντευξη της G700 για την ηλεκτρονική ιστοσελίδα know how.gr στα πλαίσια αφιερώματος για τα Social Media στην Ελλάδα.

Η Γενιά των 700 ευρώ (G700) αυτοπροσδιορίζεται ως «μια εναλλακτική κίνηση του διαδικτύου στην οποία συμμετέχουν νέοι, στην ηλικιακή ομάδα 25 με 35, οι οποίοι προβληματίζονται έντονα για τη γενιά τους και αυτά που της επιφυλάσσει το μέλλον». Το ιστολόγιό τους έχει αποτελέσει «σημείο αναφοράς» για πολλά παραδοσιακά ΜΜΕ, τα οποία έχουν προσπαθήσει να μιλήσουν για τη γενιά των νέων που, παρά τις καλές σπουδές και τα πολλά προσόντα, αγωνίζεται να βρει θέση στην αγορά εργασίας και στις «εχθρικές» της συνθήκες. Ας δούμε, λοιπόν, πώς βλέπουν οι ίδιοι τα social media στην Ελλάδα και σε τι θεωρούν ότι θα πρέπει να μετεξελιχθούν.

Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης

KnowHow: Ποια είναι η εικόνα που έχετε εσείς για τα ελληνικά social media σήμερα;

G700: Τα τελευταία δύο χρόνια συντελέστηκε μια πραγματική κοσμογονία στο χώρο των social media στην Ελλάδα. Μόνο τη μπλογκόσφαιρα να λάβει κανείς υπόψη, θα δει ότι τα επίσημα καταχωρημένα blogs στο SYNC, το βασικό δηλαδή ελληνικό aggregator, πενταπλασιάστηκαν: από 8 χιλιάδες περίπου που αριθμούσαν στις αρχές του 2007 έφτασαν τις 40 χιλιάδες στα τέλη του 2008.

Ωστόσο η «μεγάλη έκρηξη» των ελληνικών social media δεν αφορά αποκλειστικά, ούτε πρωτίστως, στην ποσοτική αύξηση των ιστολογίων και των ιστολόγων. Τα social media βρίσκονται πλέον παντού. Έχουν γίνει νεανική μόδα, πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, άρθρα σε περιοδικά, αφιερώματα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, αντικείμενα δικαστικών διενέξεων, αλλά και αντικείμενα συνεδρίων καθώς επίσης και βιβλίων. Μη ξεχνάμε ότι έγιναν επίσης πολιτική μόδα. Πολλοί πολιτικοί απέκτησαν το δικό τους ιστολόγιο, ενώ και τα κόμματα ανέπτυξαν σε ικανοποιητικό βαθμό το εργαλείο της διαδικτυακής διαβούλευσης και συμμετοχής και καθιέρωσαν επίσης μορφές εναλλακτικής μιντιακής κάλυψης μεγάλων πολιτικών γεγονότων. Από φέτος ξεκινάει και η πρώτη διαδικτυακή τηλεόραση, το TV χωρίς Σύνορα. Aυτό βέβαια που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια τα social media κατάφεραν να επηρεάσουν τη δημόσια ατζέντα, θέτοντας προς συζήτηση και προβληματισμό κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα: την προστασία του περιβάλλοντος μέσα από τη διαδικτυακή κινητοποίηση και την οργάνωση δύο μαζικών διαδηλώσεων στο Σύνταγμα, τη βελτίωση και τον εξανθρωπισμό του νοσοκομειακού συστήματος μέσα από το blog της Αμαλίας Καλυβίνου. Η ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος της γενιάς των 700 ευρώ μέσα από το blog της G700 εντάσσεται σ’ αυτή τη λογική. Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι μέσα από το διαδίκτυο έχει ανοίξει ένα εναλλακτικό μονοπάτι έκφρασης και δραστηριοποίησης για την κοινωνία των πολιτών.

Know How: Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, αλλά και γενικότερα των social media στην Ελλάδα;

G700: Πρώτον, η μεγάλη έμφαση που δίνεται στη διαδικτυακή παρα-δημοσιογραφία με τα ανώνυμα σχόλια, τον πόλεμο λάσπης προς συγκεκριμένα πρόσωπα και το άνευ ορίων όργιο της παραπολιτικής σπέκουλας. Δεύτερον, η εμμονική ενασχόληση με το μέσο αυτό καθ’ αυτό και όχι με τις μοναδικές δυνατότητες πολιτικής και κοινωνικής δικτύωσης και κινητοποίησης που εύλογα διαθέτει ένα τέτοιο τεχνολογικό εργαλείο. Κατά κάποιο τρόπο αγνοούμε ότι το διαδίκτυο, και ειδικότερα το διαδραστικό του κομμάτι, ήτοι τα blogs και σε μικρότερο βαθμό τα forums, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η τεχνολογία έχει επιτρέψει σε ανθρώπους με διαφορετικό διανοητικό, κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο, καθώς και διαφορετικά συμφέροντα, όχι απλώς να εκφράζονται ελεύθερα, αλλά να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική διαδικασία, να εντοπίζουν σημεία σύγκλισης και να οικοδομούν κοινότητες συμφερόντων και ομάδες δράσης με σκοπό την ικανοποίηση συλλογικών στόχων. Δείτε τη μεγάλη σημασία που έπαιξε το διαδίκτυο και συγκεκριμένα το κίνημα των netroots, όχι μόνο στην πανηγυρική επικράτηση του Ομπάμα, αλλά κυρίως στην αποδόμηση της εικόνας των νεοσυντηρητικών για τον κόσμο. Μια αποδόμηση που ξεκίνησε από το 2002 με τα διάσημα blogs MyDD και DailyKos που αυτή τη στιγμή έχουν περισσότερους αναγνώστες απ’ ό,τι μαζί τα τέσσερα μεγάλα δημοκρατικά περιοδικά, American Prospect, The Nation, The New Republic, και The Washington Monthly.

Know How: Πώς βλέπετε να ανταποκρίνεται το κοινό στις προσπάθειες των Ελλήνων bloggers;

G700: Με θέρμη. Και στην Ελλάδα, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, διαπιστώνεται από τη μεριά του αναγνωστικού κοινού ένας σημαντικός κορεσμός και αντίστοιχα μια αυξανόμενη αποστασιοποίηση από τα mainstream media. Η δημοσιογραφική εξήγηση και η ευρέως διακινούμενη άποψη είναι ότι ο κόσμος διαβάζει όλο και λιγότερο. Αυτό δεν είναι αλήθεια ή μάλλον είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, είναι ότι από σκεπτικισμό, απαξίωση και διάθεση για πιο αντισυμβατικές μορφές ενημέρωσης, ο κόσμος απευθύνεται όλο και λιγότερο στους παραδοσιακούς «πυλωρούς» της δημόσιας πληροφορίας. Και αυτό τον ωθεί στο να ψάχνεται να αντλήσει πληροφορίες, γνώση, άποψη, τεκμηρίωση, και από άλλες ανεξάρτητες πηγές, όπως είναι τα blogs. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού έχουν ενσωματώσει στις online εκδόσεις τους και blogs συντακτών. Η διεθνής τάση πάντως, όπως δείχνουν και οι διαρκώς πτωτικές κυκλοφορίες των μεγάλων εφημερίδων, είναι ότι το internet βαθμιαία εξελίσσεται στην πρωταρχική πηγή ενημέρωσης των πολιτών, σε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό «οικοσύστημα». Σε αυτό το οικοσύστημα τα blogs θα διαδραματίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο, με όλο και μεγαλύτερη επιρροή στη δημόσια σφαίρα.

Know How: Ποια προβλέπετε ότι θα είναι η εικόνα των ελληνικών social media μέσα στην επόμενη διετία;

G700: Είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να αποτελούν μια ισχυρή κοινωνική, πολιτική και μιντιακή τάση. Ο αριθμός τους θα αυξηθεί με γοργούς ρυθμούς, τα παραδοσιακά μέσα θα συνεχίσουν να παρακολουθούν από κοντά την εξέλιξη του εναλλακτικού αυτού κοινωνικού Μέσου με άρθρα και εκπομπές, θα δούμε κι άλλους πολιτικούς bloggers τύπου Τατούλη με το δικό τους ιστολόγιο, νέα βιβλία και έρευνες θα κυκλοφορήσουν. Το στοίχημα, όμως , εντοπίζεται αλλού: το μονοπάτι που άνοιξαν τα social media για την κοινωνία των πολιτών πρέπει να μετατραπεί σε δρόμο. Να περάσουμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Από την ακατάπαυστη κριτική και την περιορισμένη δράση, στην εντονότερη κινητοποίηση και την αυτοοργάνωση. Από τα netroots, στα grassroots. Από την online συνεύρεση, στην offline δικτύωση. Εμείς στη G700 θεωρούμε ότι τα social media είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης προσωπικών απόψεων. Μας απωθεί το ενδεχόμενο να καταστούν χώροι απλής εκτόνωσης της κοινωνικής δυσφορίας, κάτι σαν καφενεία όπου όλοι τα λένε μεταξύ τους, όλα τίθενται υπό συζήτηση, όμως τίποτα δεν αποφασίζεται και η ανάπτυξη επιχειρημάτων θεωρείται αυτοσκοπός. Τα social media είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που μπορεί να ενδυναμώσει την κοινωνία των πολιτών και να θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.

Η προεκλογική κούρσα για την προεδρία άλλαξε για πάντα την αμερικανική πολιτική

Tου 'Ανταμ Ναγκούρνι*
Sea change in U.S. politics after race for president
© New York Times

Η φετινή προεκλογική κούρσα για το Λευκό Οίκο άλλαξε άπαξ δια παντός τον τρόπο που γίνονται οι προεκλογικές εκστρατείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάτι που διέλαθε της προσοχής πολλών, εν μέσω του ορυμαγδού της διαμάχης μεταξύ Τζον Μακ Κέιν (John McCain) και Μπάρακ Ομπάμα (Barack Obama).

Στην πραγματικότητα όμως οι εκλογές του 2008 άλλαξαν το πώς επικοινωνείται το προεκλογικό μήνυμα στους ψηφοφόρους, πώς συγκεντρώνονται χρήματα, πώς οργανώνονται οι οπαδοί, πώς γίνεται ο χειρισμός των ειδησεογραφικών καναλιών, πως προετοιμάζεται και καθοδηγείται η κοινή γνώμη, πως εξαπολύονται (και πώς αποκρούονται) οι πολιτικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εξαπολύονται από τα μπλογκ, που ήταν άγνωστο είδος πριν τέσσερα χρόνια.

Ανατάραξε επίσης την παραδοσιακή αντίληψη του αμερικανικού πολιτικού τοπίου, αποδεικνύοντας πως οι Δημοκρατικοί μπορούσαν να είναι τουλάχιστο ανταγωνιστικοί ακόμα και σε περιοχές που θεωρούνταν ακλόνητα Ρεπουμπλικανικά προπύργια.

Το μέγεθος και η σύσταση του εκλογικού σώματος μπορεί επίσης να αλλάζει, χάρη και στις άοκνες προσπάθειες των Δημοκρατικών να εγγράψουν στους εκλογικούς καταλόγους και να οδηγήσουν έως τις κάλπες πολυάριθμους νέους εκλογείς, Αφροαμερικανούς, ισπανόφωνους και νέους σε ηλικία.

Αυτού του είδους οι αλλαγές ίσως να επηρεάσουν με μόνιμο τρόπο το τι θα χρειάζεται να κάνουν από εδώ και πέρα τα δύο κόμματα προκειμένου να διαμορφώσουν σταθερές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, ιδίως αν τα εντατικά και τεχνολογικά άρτια προγράμματα κινητοποίησης των ψηφοφόρων αποδειχτούν ικανά να αυξήσουν αισθητά τη συμμετοχή των εκλογέων στην εκλογική διαδικασία.

«Νομίζω πως για πολλά χρόνια θα αναλύουμε αυτήν την προεκλογική περίοδο σαν μία γόνιμη εκλογή, που άλλαξε πολλά» λέει ο Μαρκ Μακ Κίνον (Mark McKinnon), ένας στενός σύμβουλος του προέδρου Τζορτζ Μπους (George W. Bush) στις εκλογές του 2000 και του 2004. «Φέτος το διαδίκτυο έπαιξε ένα ρόλο που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί. Φέτος οι ταχύτητες που αναπτύχθηκαν ήταν ιλιγγιώδεις. Φέτος, αναποδογύρισε ολόκληρο το πολιτικό μας υπόδειγμα, που μοιάζει να καθορίζεται πια "από τα κάτω" αντί για "από τα πάνω"».

Όπως παραδέχονται ομόφωνα Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, καθοριστικός παράγων για τις ανατροπές αυτές ήταν ο τρόπος με τον οποίο το επιτελείο του Ομπάμα κατάφερε να κατανοήσει και να τιθασεύσει το διαδίκτυο (και τα υπόλοιπα λεγόμενα «νέα μίντια») ώστε να οργανώσει τους οπαδούς του και να επικοινωνήσει με ψηφοφόρους που δεν ενημερώνονται κατά κύριο λόγο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Έτσι επιστρατεύτηκαν το «γιου-τιουμπ» (που δεν υπήρχε καν το 2004) και τα SMS, που στάλθηκαν κατά χιλιάδες τη Δευτέρα για να θυμίσουν στους ψηφοφόρους να πάνε να ψηφίσουν.

«Είχαμε κι εμείς κάνει μερικά ενδιαφέροντα καινούργια πράγματα, με τις τράπεζες δεδομένων ή το διαδίκτυο», λέει ο Σάρα Τέιλορ (Sara Taylor), που ήταν η πολιτική υπεύθυνος της εκστρατείας επανεκλογής του Μπους στο Λευκό Οίκο. «Τότε όμως μόνο το 40% διέθετε ευρυζωνικές συνδέσεις. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δε διαθέτουν καν τηλέφωνο. Ο Ομπάμα έκανε φοβερή δουλειά σε ότι αφορά την μεταφορά της προεκλογικής εκστρατείας στα νέα μίντια. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ βλέπω μια τουλάχιστο διαδικτυακή διαφήμιση του επιτελείου του Ομπάμα τη μέρα. Και ζω αυτό το βάσανο επί έξι μήνες».

Ακόμα πιο σημαντικό από το πώς αξιοποίησε ο Ομπάμα το διαδίκτυο για να μεταδώσει το μήνυμά του ήταν το πώς, διαμέσου του διαδικτύου, διαμόρφωσε ένα πελώριο δίκτυο χρηματοδοτών, που του επέτρεψε να συλλέξει αρκετά χρήματα ώστε να απαρνηθεί το κρατικό σύστημα χρηματοδότησης και να ανταγωνιστεί οικονομικά τους Ρεπουμπλικάνους ακόμα και σε παραδοσιακές «κόκκινες» (Ρεπουμπλικανικές) πολιτείες.

Ανεξάρτητα του ποιος θα επικρατήσει, συμφωνούν Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, η οργανωτική και επικοινωνιακή διείσδυση του Ομπάμα σε μέρη σαν την Ιντιάνα, τη Βόρειο Καρολίνα και την Βιρτζίνια, όπου οι ψηφοφόροι στο παρελθόν ελάχιστα γνώριζαν τα πρόσωπα και τις θέσεις των Δημοκρατικών υποψηφίων, ίσως να ταρακουνήσει τα στάσιμα ύδατα της τοπικής πολιτικής σκηνής.

«Η μεγάλη αλλαγή που έφερε αυτή η εκλογή σε ότι αφορά το ζήτημα της προεκλογικής χρηματοδότησης, είναι πως "τέλειωσε" δια παντός την κρατική χρηματοδότηση» λέγει ο Στιβ Σμιντ (Steve Schmidt), επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Μακ Κέιν. «Αυτό πρακτικά σημαίνει πως στην επόμενη προεδρική εκλογή, που ας ελπίσουμε πως θα αφορά την επανεκλογή του Μακ Κέιν, ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος θα χρειαστεί "από χέρι" 1 δις δολάρια για να ανταγωνιστεί τα κατορθώματα των Δημοκρατικών στη χρηματοδότηση ή την επικοινωνία μέσω διαδικτύου και των υπόλοιπων νέων μέσων... Από την άποψη της τεχνολογίας, ζήσαμε ένα πελώριο άλμα προς τα εμπρός», προσθέτει ο Σμιντ. «Οι Ρεπουμπλικάνοι θα πρέπει τώρα να δουν πώς θα ανταγωνιστούν τους Δημοκρατικούς σε αυτό το παιχνίδι, στις εκλογές αντιπροσώπων και γερουσιαστών»

Φυσικά η αλλαγή δεν ολοκληρώθηκε μέσα σε μια χρονιά.

Το 2000, το προεκλογικό επιτελείο του Μπους, υπό την ηγεσία των Καρλ Ρόουβ (Karl Rove) και Κεν Μέλμαν (Ken Mehlman), πρωτοπόρησε στη χρήση της νέας τεχνολογίας, προκειμένου να εντοπίζουν και να κινητοποιούν τους οπαδούς τους.

Το 2004, η προεκλογική εκστρατεία του Χάουαρντ Ντιν (Howard Dean) πιστώνεται από πολλούς ως μία από τις πρώτες που αντιλήφθηκαν την ισχύ του διαδικτύου στην συλλογή χρημάτων και τη στρατολόγηση εθελοντών, που όμως ο Ομπάμα αξιοποίησε σε απείρως μεγαλύτερο βαθμό. «Αυτοί είναι το "Απόλλων 11" κι εμείς ήμαστε οι αδερφοί Ράιτ (Wright Brothers)», λέει ο Τζο Τρίπι (Joe Trippi), επικεφαλής τότε της προεκλογικής εκστρατείας του Ντιν.

Ο Τέρι Νέλσον (Terry Nelson), πολιτικός διευθυντής του επιτελείου που επανεξέλεξε τον Μπους το 2004, λέει πως αυτό που συνέβη στις εκλογές του 2008 θα επηρεάσει εντεύθεν όλες τις προεδρικές εκλογές, πέραν εκείνων του 2012. «Αυτό που βιώνουμε είναι μία εκ βάθρων αλλαγή του πώς θα διεξάγεται κάθε προεκλογική εκστρατεία», συνεχίζει ο Νέλσον. «Και η αλλαγή συνεχίζεται».

Όλα αυτά όμως δεν οφείλονται αποκλειστικά στον Ομπάμα, αλλά αντανακλούν ευρύτερες πολιτιστικές αλλαγές, που διαμορφώνουν ένα εκλογικό σώμα που είναι ταυτόχρονα καλύτερα πληροφορημένο, αλλά και πιο σκεπτικιστικό ή ευεπίφορο στο να συμμετάσχει στην αναμετάδοση ύποπτων ή ανεξακρίβωτων πληροφοριών, κυρίως διαμέσου των μπλογκ. Αυτό το νέο εκλογικό σώμα τείνει να αμφισβητεί περισσότερο ότι ακούει από τους υποψηφίους και συχνά ανατρέχει στο διαδίκτυο προκειμένου να το επαληθεύσει.

«Πάς σε ένα φόκους γκρουπ και σου λένε "είδα αυτή τη διαφήμιση και μετά πήγα στη δείνα διεύθυνση του διαδικτύου για να την ελέγξω"», αναφέρει ο Ντέιβιντ Πλουφ (David Plouffe), ο επικεφαλής του προεκλογικού επιτελείου του Ομπάμα. «Λες κι έχουν βαλθεί να αστυνομεύουν τις προεκλογικές εκστρατείες».

Ο Σμιντ επίσης αναφέρεται στην επιτάχυνση και την πολυμέρεια του ειδησεογραφικού κύκλου, που έχει ανατρέψει τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο οι ψηφοφόροι ενημερώνονταν και θέτει τα προεκλογικά επιτελεία ενώπιον νέων ευκαιριών και νέων προκλήσεων σε ότι αφορά το χειρισμό της ειδησεογραφίας.

«Ο ειδησεογραφικός κύκλος έχει επιταχυνθεί χάρη σε νεοεμφανιζόμενους παίκτες, σαν το "πολίτικο" ή τη "Χάφινγκτον ποστ", που αμφισβητούν ευθέως την πρωτοκαθεδρία ειδησεογραφικών οργανισμών σαν το "ασοσιέιτεντ πρες", σε μια αγορά όπου το έπαθλο το παίρνει όποιος αναμεταδώσει πρώτος την είδηση, και όπου οι κυρίαρχοι καλωδιακοί δίαυλοι προσελκύονται από το συγκρουσιακό και το ασήμαντο».

Μία από τις σημαντικότερες φετινές αλλαγές αφορά την αύξηση του ενδιαφέροντος για την πολιτική, που οδήγησε σε άλματα στις εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους, στη συμμετοχή στην πρώιμη ψηφοφορία και στις πελώριες προεκλογικές συγκεντρώσεις (κυρίως του Ομπάμα). Αυτό ασφαλώς σχετίζεται με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που συγκέντρωσε η συγκεκριμένη υποψηφιότητα. Ως εκ τούτου δεν είναι εξασφαλισμένο πως όποιος υποψήφιος στο μέλλον υιοθετήσει τις τακτικές του Ομπάμα θα γνωρίσει ανάλογη επιτυχία. «Χωρίς τον υποψήφιο που συνεγείρει τα πλήθη, και η καλύτερη στρατηγική, και ο άριστος μηχανισμός, πάνε χαμένοι».

Ο Τρίπι, που φέτος δούλεψε για έναν από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Ομπάμα, τον Τζον Έντουαρντς (John Edwards), προσθέτει: «όλα αυτά τα έφερε εις πέρας ένα άτομο, ονόματι Μπάρακ Ομπάμα. Από τη στιγμή όμως που τα έκανε πράξη, οι αλλαγές που έφερε είναι αμετάκλητες».

*Ο Adam Nagourney είναι πολιτικός συντάκτης των «New York Times». Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του PPOL.

Διαδίκτυο και προσωπικά δεδομένα: beyond anonymity in the blogosphere

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει συνάντηση ανάμεσα σε Έλληνες bloggers, πολιτικούς και ευρωπαίους policy makers, όπως η πρόσφατη επίσκεψη 50 Ελλήνων ιστολόγων στις Βρυξέλλες ύστερα από πρωτοβουλία των δύο ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ Σταύρου Λαμπρινίδη και Μαίρης Ματσούκα, χωρίς αναφορά στο θέμα της ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Το αίτημα άλλωστε για άρση της ανωνυμίας επανέρχεται επίμονα στη δημόσια ατζέντα κυρίως από δημόσια πρόσωπα τα οποία συκοφαντούνται συστηματικά από ανώνυμους bloggers. Μάλιστα προς ενίσχυση του επιχειρήματος αυτού συστρατεύεται πολλές φορές το επιχείρημα περί της ανάγκης να διευκολυνθεί η πάταξη σοβαρών εγκλημάτων, όπως για παράδειγμα η διακίνηση παιδικού πορνογραφικού υλικού ή η τρομοκρατία.

Κάπου εδώ μπλέκουμε «μήλα με πορτοκάλια». Όχι μόνο γιατί η δυσφήμιση ακόμα και η συκοφαντική αποτελούν πλημμελήματα, ενώ η τρομοκρατία και η παιδική πορνογραφία κακουργήματα. Πάνω απ' όλα, διότι στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα άδικο στραπατσάρισμα της δημόσιας εικόνας ενός φυσικού προσώπου, ενώ στη δεύτερη για εγκληματικές και αποτρόπαιες πράξεις.

Το ζήτημα συνεπώς που τίθεται εδώ είναι εάν και κατά πόσο η νόμιμη και δίκαιη απαίτηση ενός δημόσιου προσώπου να προστατέψει τον εαυτό του από άδικες και ανυπόστατες επιθέσεις εξυπηρετείται οπωσδήποτε και μόνο με τη θεσμική άρση του δικαιώματος της ανωνυμίας ή εάν μπορεί να επιτευχθεί με τρόπο που δεν περιορίζει υπέρμετρα βασικά ατομικά δικαιώματα και δεν περιπλέκει το θεσμικό πλαίσιο. Κατά την άποψή μας μπορεί να συμβεί το δεύτερο.

Τεχνικά άλλωστε η κατά περίπτωση άρση είναι ήδη δυνατή. Η ανωνυμία στο διαδίκτυο τεχνικά δεν υφίσταται, αφού οι πάντες διαθέτουν συγκεκριμένη ηλεκτρονική ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει και μέσω της οποίας είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να εντοπιστούν. Όταν συνεπώς υπάρχει μια παραβίαση της νομοθεσίας μπορεί ύστερα από αίτημα του εισαγγελέα να γίνει άρση του απορρήτου.

Είναι όμως εύκολο; Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά εάν ο έχων έννομο συμφέρον είχε στη διάθεσή του ένα συγκεκριμένο όνομα να μηνύσει και όχι να αναζητήσει τον παραβάτη μέσω ηλεκτρονικής ταυτότητας στο internet με τη συνδρομή εισαγγελέα. Υπ' αυτό το πρίσμα η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής επωνυμίας των bloggers σκοπεύει ακριβώς στο να διευκολύνει τη νομική διαδικασία παρέχοντας ταυτόχρονα ισχυρά αντικίνητρα σε κάποιον ανώνυμο να προβεί σε εύκολες προσωπικές επιθέσεις εναντίον τρίτου προσώπου.

Πρόκειται, ωστόσο, για την προσπάθεια θεσμικής τυποποίησης στην ελληνική της εκδοχή ενός ιδιόρρυθμου επικοινωνιακού και πολιτικού φαινομένου. Τα τελευταία χρόνια τα blogs αναδεικνύονται σε νέο σημείο αναφοράς των media, ιδιαίτερα εάν παρατηρήσει κανείς τις φετινές αμερικανικές εκλογές. Έχουν ήδη αλλάξει το χαρακτήρα της ειδησιογραφίας (εικοσιτετράωρος κύκλος ενημέρωσης) και έχουν επηρεάσει την ποιότητά της (παραειδήσεις και διαδραστικότητα). Το ίδιο φαινόμενο ζούμε και στην Ελλάδα με πολλά blogs συχνής επισκεψιμότητας να τροφοδοτούν συνεχώς με πικάντικες και έκτακτες "ειδήσεις" ώστε να κρατούν συνεχώς ζωντανό το ενδιαφέρον και την επισκεψιμότητα. Η άλλη πλευρά του ίδιου φαινομένου είναι η διαδραστικότητα. Αυτό το νέο είδος media δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να μπει στο διάλογο, να πει πράγματα για τα οποία δεν θα έβαζε ποτέ την υπογραφή του, να διαπιστώσει τις υστερήσεις του και να δοκιμάσει τη δύναμη των απόψεών του. Το φαινόμενο αυτό η Ελλάδα δείχνει να το υποδέχεται αμήχανα, χωρίς γνώση και με τη συνηθισμένη νομολαγνεία και θεσμική τσαπατσουλιά.

Με αυτή την έννοια η θεσμική άρση της ανωνυμίας δείχνει να αναδιανέμει δύναμη και επικοινωνιακούς πόρους από τη βάση (χρήστες διαδικτύου) στην κορυφή (δημόσια πρόσωπα). Η ισορροπία ισχύος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη blogo-σφαιρα θα διαταραχθεί σε βάρος των χρηστών του διαδικτύου χωρίς να τηρείται κανένα κριτήριο αναλογικότητας και χωρίς να ικανοποιείται κάποιος εξαιρετικά σημαντικός κοινωνικός στόχος.

Είναι λοιπόν λογικό όλοι οι bloggers να αντιδρούμε έντονα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου τύπου ρυθμίσεις σε εθνικό, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, επίπεδο (βλ blogoνόμο). Ωστόσο πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί και να τονιστεί με κεφαλαία γράμματα ότι το διαδίκτυο ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ στη blogoσφαιρα, ούτε τα θέματά που αντιμετωπίζουν χρήστες και πολιτεία περιορίζονται στο ζήτημα της ανωνυμίας.

Η θεματική της συζήτησης σχετικά με τα δικαιώματα των χρηστών internet, όπως αυτή μερικώς διαμορφώνεται και κωδικοποιείται στη νέα Οδηγία περί προστασίας προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο (E-Privacy Directive) και για την οποία είχαμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε κατά την επίσκεψή μας στις Βρυξέλλες χτες και προχτές, είναι πολύ ευρύτερη και συμπεριλαμβάνει πολύ πιο σοβαρά θέματα με τα οποία μπορεί και οφείλει κανείς να ασχοληθεί.

Στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της έκρηξης πληροφορίας οι πάντες, κυβερνήσεις, ιδιωτικές εταιρείες, αλλά και η λεγόμενη uncivil society επιδιώκουν την ανεξέλεγκτη πρόσβαση στα ηλεκτρονικά δεδομένα μας. Στόχος πρέπει να είναι η διασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής προστασίας της προσωπικότητας του ανθρώπου. Στοιχείο της αυτονομίας είναι η δυνατότητα του καθένα μας να επιλέγει τι θα βγάζει στη φόρα και τι θα κρατά για τον εαυτό του, η δύναμή του δηλ. να εκπλήσσει. Η αυτονομία του γίνεται αναιμική όταν σκανάρονται η συνήθειες και οι κινήσεις του. Πολύ σοβαρότερο ζήτημα είναι το facebook το οποίο δίνει διαθεσιμότητα σε προφίλ προσωπικότητας των χρηστών σε όποιον έχει τη δύναμη να το θελήσει, δηλ. στο κράτος και τις εταιρείες. Ό,τι χτιζόταν δεκαετίες για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και της προσωπικότητας του ανθρώπου από τη δυνατότητα διασύνδεσης των νέων τεχνολογιών ανάτρεπεται μέσα σε 18 μήνες.

Όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε η φιλελεύθερη Ολλανδή ευρωβουλευτής και μέλος της Επιτροπής Ελευθεριών του Ευρωκοινοβουλίου Sophia in't Veld, στην προκειμένη περίπτωση δε μιλάμε απλά για την προστασία της ιδιωτικότητας του πολίτη, έννοια η οποία άλλωστε μεταλλάσσεται ανάλογα με το χρόνο και την κουλτούρα της κάθε κοινωνίας, αλλά για κάτι ακόμα πιο σημαντικό: τη δυνατότητα του πολίτη να μπορεί αυτός να ελέγχει τις κυβερνήσεις και τις πάσης φύσεως εξουσίες και όχι το αντίστροφο. Μιλάμε δηλαδή για την ποιότητα της ίδιας της δημοκρατίας μας στην εποχή της πληροφορίας.

Επιστολή του Φοίβου Καρζή για τα blogs

Αγαπητοί G700,

επειδή συμβαίνει να είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος και να διατηρώ ταυτόχρονα και ένα μπλογκ από αρκετό καιρό τώρα, ίσως να μην σας είναι εντελώς άχρηστη και η δική μου γνώμη για όσα ταλαιπωρούν τις τελευταίες μέρες και τη δημοσιογραφία και τη μπλογκόσφαιρα.

Ιδού συνοπτικά σε μερικά σημεία:

1. Η καταχρηστική αξιοποίηση των μέσων δεν αφορά μόνο τα μπλογκ. Οι εφημερίδες έχουν παλαιόθεν γίνει όχημα ενημέρωσης αλλά και όχημα πολιτικών, προσωπικών και οικονομικών εκβιασμών. Θυμηθείτε την περίφημη φράση "ή υπούργημα μου δίνεις ή εφημερίδα βγάζω". Το ραδιόφωνο αξιοποιήθηκε για την άνοδο του ναζισμού, η ιδιωτική τηλεόραση οδήγησε στην άνοδο του μπερλουσκονισμού.

2.Υπάρχουν δύο κεντρικές διαφορές. Η πρώτη αφορά το κόστος. Η κτήση ενός μέσου ενημέρωσης είχε πάντοτε υψηλό σχετικά κόστος, οπότε ήταν υπόθεση των λίγων, ή ασφαλώς των λιγότερων. Οι εκδότες ήταν πάντοτε λίγοι και οι δημοσιογράφοι πολλοί. Η άσκηση πίεσης γινόταν από ένα σχετικά μικρό αριθμό ατόμων και πάντως όλο και μικρότερο όσο υψηλότερο γινόταν το επίπεδο της πίεσης. Το διαδίκτυο εκμηδένισε το κόστος.

Ο καθένας μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του. Εάν ένας στους (ας πούμε) δέκα ή εκατό εκδότες παραδοσιακών εντύπων ή ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών μέσων τα αξιοποιούσε για άσκηση πίεσης, ή ενίοτε εκβιαστικά με την ποινή έννοια του όρου, η έκταση του φαινομένου προσδιοριζόταν από αυτό τον περιορισμένο αριθμό. Όταν οι πάντες με στοιχειώδεις γνώσεις και χωρίς χρήματα μπορούν να αποκτήσουν δημόσιο βήμα, τα ποσοστά των κακόβουλων ή των εκβιαστών μπορεί να είναι τα ίδια ή μικρότερα, αλλά ο απόλυτος αριθμός τεράστιος.

Στην Ελλάδα, η υπόθεση του press.gr είναι η μόνη που γνωρίζουμε και συμβαίνει οι πρωταγωνιστές να έχουν παρουσία και στα άλλα μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα. Επομένως, ούτε το φαινόμενο είναι καινούργιο, ούτε οι πρωταγωνιστές θα αποτρέπονταν εάν δεν είχαν στη διάθεσή τους το συγκεκριμένο μέσο διάχυσης πληροφοριών.

3. Η δεύτερη διαφορά αφορά τη φυσική παρουσία. Μια εφημερίδα, ένα ραδιόφωνο, ένας τηλεοπτικός σταθμός έχει εγκατεστημένη βάση. Ένα μπλογκ ή μια ιστοσελίδα δεν έχει. Αυτή είναι η κεντρική διαφορά.

Η ανωνυμία εδώ ισοδυναμεί με αδυναμία εντοπισμού άρα και καταλογισμού ευθυνών, ακόμη και νομικών. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι μπλόγκερ. Να διασφαλίσουν δηλαδή την ανωνυμία των αναρτήσεων ή των σχολίων, εφόσον έτσι επιλέγει ο χρήστης, αλλά και να καταστήσουν τους χρήστες (μπλόγκερ και σχολιαστές) ιχνηλατήσιμους, εφόσον διαπιστωθεί ότι διαπράττονται ανομίες. Νομίζω ότι μια ανεξάρτητη αρχή, πιθανολογώ η Αρχή για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, θα μπορούσε να δώσει εγγυήσεις και για τα δύο.

4. Η προφανής αντίρρηση είναι τι θα γίνει με όσους έχουν account στη Βενεζουέλα ή το Τατζικιστάν. Δεν έχω λύση - αλλά μόλις κλείσουμε την ελληνική πίσω πόρτα της αθλιότητας για την Ελλάδα, τότε αρχίζουμε το global thinking.

5. Η ευθύνη των δημοσιογράφων είναι προφανής και γι' αυτό θα απευθύνω σύντομα προτάσεις στην Ένωσή μας.

Με τα πιο βαθιά αισθήματα συμπάθειας για το G700, την πρωτοβουλία και την ιστοσελίδα,

Φοίβος Καρζής

ΥΓ. Θα παρατηρήσατε κι εσείς ίσως ότι στις ατελείωτες συζητήσεις που έγιναν στην τηλεόραση για το θέμα του press-gr κανείς δεν έκανε στοιχειώδεις ερωτήσεις, όπως "τι δικαιώματα είχατε", "ξέρατε τους άλλους διαχειριστές", "ποιοί είναι", "ποιός άνοιξε το μπλογκ", "ποιός διαχειριζόταν τα σχόλια", "ποιός διέγραφε" (γιατί διαγράφονταν σχόλια) και "με ποιό κριτήριο άλλα έκοβε κι άλλα άφηνε μολονότι εμφανώς υβριστικά", "είχατε επαφή με τους άλλους διαχειριστές". Εάν σας καλέσουν σε κάποιο παράθυρο, που πολύ αμφιβάλλω, μην τις ξεχάσετε...

Ο Φοίβος Καρζής είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Έθνος και το ραδιόφωνο του Αθήνα 984 , και blogger.

Στον ίλιγγο των blogs

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο*

Έχω την αίσθηση ότι πολλά από τα πράγματα που δημιουργούν «αίσθηση» στον βάλτο των media είναι κατασκευές. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να ασχολείσαι - μετά από λίγο ξεφουσκώνουν μόνα τους.

Νομίζω ότι ο πανικός με το Press-gr ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Επειδή χαλάει τη σούπα (με πολύ άγαρμπο τρόπο), προσπαθούν να το κλείσουν. Το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να του τετραπλασιάσουν την επισκεψιμότητα και να το κάνουν γνωστό στην εσχατιά της μικρής μας βάναυσης χώρας.

Ταυτόχρονα, βέβαια, το ξενέρωσαν εντελώς. Κρίμα. Διότι το Press-gr ήταν το πιο ταραχώδες και επιδραστικό πράγμα που έγινε στο ελληνικό Ιντερνετ πέρσι (αν εξαιρέσουμε τα social networks). Δεν ξέρω τι θα αποδειχθεί ως προς τους εκβιασμούς -αλλά, εντάξει, οι παρθένες των εντύπων που παίζουν τη λύρα κάτω από τους κισσούς της διαπλοκής, ας μετριάσουν λίγο την ηθικολογική τους οργή, μη πάθουν και τίποτα.

Πολύς εκβιασμός και αλητεία έχει τυλιχτεί και σε χαρτί εφημερίδας, ιστορικώς -όσο πιο κυριλέ το περιτύλιγμα τόσο πιο παχυλά τα λύτρα. Ασε που συνήθως φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Ομως το θέμα μου δεν είναι η εντιμότητα του ενός ή του άλλου μέσου -τέτοιες γενικεύσεις είναι επισφαλέστατες: πιστεύω μόνο στα πρόσωπα. Και στο ένα και στο άλλο μέσο, συνυπάρχουν εκβιαστές και έντιμοι άνθρωποι.

Το θέμα μου είναι η δαιμονολογία με τα blogs. Επειδή διάβασα πολλές ασυναρτησίες τις τελευταίες μέρες. Υπερβολές εκατέρωθεν. Και ακόμα μία φορά χάθηκε η μπάλα. Ως ο πρώτος γραφιάς που ανέφερε τη λέξη blog σε ελληνική εφημερίδα (και βεβαίως ως «νταβατζής της μπλογκόσφαιρας», όπως τρυφερά μερικοί με έχουν αποκαλέσει), έχω παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την άνδρωση του trend.

Διαβάζω blog από την εποχή που υπήρξαν καμιά 300ριά, και μέχρι τώρα που έχουν πληθυνθεί σαν τα μαλλιά της φάουσας, προσπαθώ να βρω αυτό που αξίζει (περίπου όπως ψάχνω με το ντουφέκι να διαβάσω κάτι στα κυριακάτικα μπαούλα). Πάντα υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα. Δυνατά, ειλικρινή, με νέα γλώσσα, χιούμορ τρελό, απόλυτο συντονισμό με τον βόμβο της στιγμής.

Εχω θαυμάσει πολλούς, και έχω τη χαρά μερικούς να τους έχω κάνει συνεργάτες - ο πυρήνας της LIFO έχει φτιαχτεί από bloggers. Εχω κι εγώ ένα μπλογκ, αλλά το βαριέμαι λίγο - ούτως ή άλλως εκτίθεμαι πολύ πριν από τα μπλογκ: οι «Επιλογές» της «Κυριακάτικης» ήταν ένα χάρτινο μπλογκ στα '90s, όσο ήμουν νέος και η τρικυμία μου ήταν ενδιαφέρουσα (Τώρα τι να λέω; Για το καινούριο μπίζνες πλαν;).

Θέλω να πω, μου αρέσει και μου είναι οικεία η διάθεση των ανθρώπων να εξομολογηθούν, να γράψουν το μακρύ τους και το κοντό τους, σε κλίμα εξομολογητικό, ωμό, ακραίο, ανατρεπτικό. Εχει μεγάλη ένταση και ηδονή.

Ομως ο ίλιγγος της ελευθερίας συχνά οδηγεί στον εκτροχιασμό, αν δεν έχεις κάτι εσωτερικό να σε κρατήσει, ένα έρμα. Πράγμα που επιτείνεται από την ευκολία του νέου μέσου, αλλά και τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων. Που είναι λίγο πιο φθονεροί και ρουφιάνοι από άλλους λαούς (π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμερική τα περισσότερα blogs είναι επώνυμα, ενώ στην Ελλάδα το 90% είναι ανώνυμα και τα περισσότερα χολερικά).

Πόσες φορές, απερίσκεπτα, τόσοι bloggers δεν πάτησαν ένα πλήκτρο του publish, για το οποίο μετά μετάνιωσαν πικρά και έτρεχαν να διαγράψουν το ποστ ντροπιασμένοι!Αλλά τελικά, κι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Αρκεί να μην παραχοντραίνει και να εμπλέκονται πρόσωπα άσχετα -από τον ορυμαγδό όσων έχουν γραφτεί στα blogs εναντίον μου, αληθινά με πείραξε μόνο μια φορά που είχαν πιάσει ένα συγγενικό μου πρόσωπο στο στόμα τους -ήταν πολύ νοσηρό, πολύ αηδία.

Ε, τώρα, αν γράφουν ότι σε χρημάτισε η Siemens, ότι έχεις φάει 5,5 εκατομμύρια από πλούσιους με κρινοδάχτυλα, ότι έχεις κάνει ένα άθλιο πολιτικό ντιλάκι ή ότι είσαι εκδορέας μελαγχολικών ρακούν -είναι μεγάλη ανοησία να αρχίσεις να συνομιλείς με την κ. Μέλαινα Χολή: αυτή η κυρία, ενώ είναι ικανή για μεγάλη ποίηση, συνήθως ποδοκυλιέται στα κόπρανα των άλλων -είναι η μεγαλύτερη κατίνα που υπάρχει, ρόμπα ξεκούμπωτη! Οπότε, δεν ασχολείσαι. Εφόσον δεν ισχύουν οι κακίες, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα (αν πάλι έχεις αψιλιές, κάνε μια αγωγή για τα γεράματα).

Συμπέρασμα: τα blogs είναι πια τόσα πολλά, που περιέχουν όλες της όψεις της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι ούτε καλά ούτε κακά. Ούτε καλύτερα από τις εφημερίδες ούτε χειρότερα. Ούτε πιο έντιμα ούτε πιο ανέντιμα.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους είναι η ελευθερία τους και η ευκολία τους να φτιαχτούν.

Το ζήτημα για το οποίο δεν μιλήσαμε είναι το μόνο εκκρεμές, αλλά και εκείνο που θα κρίνει το μέλλον τους: Θα μπορέσει ο νόμος να ελέγξει τη λειτουργία τους; Θα πληρώνει ένας συκοφαντικός και εκβιαστικός blogger για όσα έχει γράψει;

Νομίζω ότι θα αρχίσει ένας ανταρτοπόλεμος με πολλά θερμά επεισόδια. Αλλά ότι τελικά θα κερδίσει το κράτος και η Αστυνομία. Θα επιθυμούσα το αντίθετο, αλλά ιστορικώς κάθε αναρχική άνοιξη καταλήγει στη Σεσιλιά και τον Σαρκοζί. Αυτός ήταν κι ο λόγος που πρωτομιλώντας για τα blogs είχα πει στους ελάχιστους τότε bloggers (πατερναλιστικά μεν, συμπαθητικά δε): «Ρυθμίστε τα, πριν σας τα ρυθμίσουν».

Είχα δίκιο, αλλά είναι αργά.

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είναι δημοσιογράφος και συντάκτης της Αθηναϊκής free press Lifo. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στη Lifo και την εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 1-3-2008.

Άλλα άρθρα για διάβασμα σχετικά με το θέμα των blogs
1. Αγγελική Μπουμπούκα, Η άλλη όψη των μπλογκ, και Κάτω τα χέρια από το blog μου, Ελευθεροτυπία
2. Γιάννης Φώσκολος, Δε σηκώνει φίμωτρο το Διαδίκτυο, Έθνος
3.Θοδωρής Δεληγιάννης, Η άνοδος και η πτώση του press-gr, Ημερησία

Γνώμες bloggers
4. http://tsimitakis.wordpress.com/
4. http://oneiros.gr/blog/2008/02/26/mostlyharmless
6.http://arxediamedia.blogspot.com/2008/02/pressgr.html
7.http://argos.wordpress.com/2008/02/26/black_hole/
8.http://naftilos.blogspot.com/
9.http://www.reality-tape.com/neu/?p=732
10.http://vrypan.net/weblog/http://metablogging.gr/
11.http://histologion-gr.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
12.http://old-boy.blogspot.com/2008/02/blog-post_26.html
13.http://andriotakis.wordpress.com/
14.Γιάννης Σκαιώτης , Η ανωνυμία είναι δικαίωμα , η σπίλωση όχι

Η ελευθεριότητα των blogs

Από τον Πάσχο Μανδραβέλη*

Είναι περίεργο, αλλά οι πιο ακραίοι εθνικιστές είναι συνήθως τα θύματα του εθνικισμού των άλλων. Οπως είναι π.χ. οι Κοσοβάροι Αλβανοί. Κατά τον ίδιο τρόπο οι πιο σφοδροί πολέμιοι της ελευθερίας του λόγου, είναι πολλές φορές εκείνοι που υφίστανται πρώτοι τον περιορισμό της: οι δημοσιογράφοι. Διαχρονικά, πολλοί πρωτοστατούν στις εκκλήσεις για επιβολή νομοθετικών μέτρων «για να παταχθεί η δημοσιογραφική αλητεία» και τελικά το μόνο που πατάσσεται είναι η δημοσιογραφία. Το ζήσαμε με τον νόμο για τις αγωγές, το είδαμε με τον νόμο για την προστασία των κατηγορουμένων και το βλέπουμε τώρα με τα blogs.

Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό που ονομάστηκε «λούμπεν ενημέρωση» είναι κοινός τόπος στα παραδοσιακά media. Φαίνεται από τη διάρθρωση της αγοράς και αποκαλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Παρά το δρακόντειο νομοθετικό πλαίσιο -κάτι που αποδεικνύεται από την κίνηση στο κτίριο 9 της Ευελπίδων- και εκβιασμοί γίνονται, και συκοφαντίες εκτοξεύονται και λάσπη ρίχνεται.

Οι αυστηροί νόμοι δεν ευπρέπισαν τον δημόσιο διάλογο της χώρας. Αντιθέτως, διά των αγωγών φιμώθηκαν πολλές χρήσιμες απόψεις. Εχει παρατηρηθεί δε ότι οι νόμοι περί εξύβρισης και συκοφαντικής δυσφήμισης δεν χρησιμοποιούνται από τους ανυπεράσπιστους πολίτες. Κυρίως χρησιμοποιούνται από εκείνους που έχουν δημόσιο λόγο και πρόσβαση στα ΜΜΕ (πολιτικούς δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κ.λπ.) πολλές φορές ως μέσο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Εχει αναλυθεί επαρκώς το πρόβλημα άρσης απορρήτου, των δικτυακών τόπων, ειδικά εκείνων που βρίσκονται στις ΗΠΑ. Εκεί η πρώτη τροπολογία του Συντάγματος προστατεύει απόλυτα τον λόγο, ακόμη κι αν αυτός είναι ακραία υβριστικός. Η υπόθεση Λάρι Φλιντ (εκδότη του πορνογραφικού περιοδικού Hustler) το απέδειξε.

Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε να γίνει άρση απορρήτου για πλημμελήματα, όπως είναι η εξύβριση ή η συκοφαντική δυσφήμιση, θα μπορούσε το δικαστικό σύστημα να φορτωθεί την ύλη 100.000 blogs που υπάρχουν σήμερα και θα γίνουν 200.000 αύριο; Εδώ σήμερα -και λόγω της δικομανίας των επωνύμων- στενάζουν τα δικαστήρια με 30 εφημερίδες και 20 κανάλια, σκέπτεται κανείς πόσες αγωγές και μηνύσεις έχουν να γίνουν για τα εκατομμύρια σχόλια που δημοσιεύονται καθημερινά στο Διαδίκτυο;

Η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι η αυτορρύθμιση, η οποία -όσο κι αν φανεί περίεργο- ήδη υπάρχει. Το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό των blogs, η ελευθεριότητά τους, είναι και η αχίλλειος πτέρνα τους. Εχει άλλο βάρος ένα σχόλιο σε μια εφημερίδα (η οποία φέρει το όποιο βάρος του τίτλου και της ιστορίας της), και διαφορετικό μια ανώνυμη ύβρις στο Διαδίκτυο. Η τελευταία δεν λαμβάνεται σοβαρά, και κυρίως: χάνεται μέσα στον κατακλυσμό των σχολίων που καθημερινά δημοσιεύονται. Από κει και πέρα λειτουργεί και ο πληθωρισμός του λόγου.

Όσο θα αυξάνονται τα blogs, τόσο θα αυξάνονται και οι ύβρεις και οι συκοφαντίες, αλλά ταυτόχρονα αυτές οι ύβρεις και οι συκοφαντίες θα πνίγονται μέσα στην πληθώρα των σχολίων. Αλήθεια: πριν δημιουργηθεί όλη αυτή η φασαρία από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, πόσοι είχαν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις ύβρεις κατά του δημοσιογράφου κ. Βασίλη Χιώτη στα εκατοντάδες σχόλια που καθημερινά δημοσιεύονται στο press-gr;

*Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι δημοσιογράφος. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 29 Φεβρουαρίου 2008.

Ναι στην αυτορρύθμιση, όχι στην κρατική λογοκρισία

Η σημερινή κρίση δεν μας ξαφνιάζει. Ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη να συμβεί. Εμείς δε γνωρίζουμε ποιοι διαχειρίζονται το press-gr και ειλικρινά δεν έχουμε καμία πρόθεση να λειτουργήσουμε σαν μπλογκο-δικείο. Άλλωστε η συζήτηση περί πιθανών ή μη εκβιασμών δεν αφορά τη μπλογκόσφαιρα αλλά τη Δικαιοσύνη.

Αυτό στο οποίο θέλουμε να σταθούμε είναι ο υπαρκτός προβληματισμός που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό και αυτές τις μέρες και στην Ελλάδα γύρω από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των bloggers.

Με 35 χιλιάδες επίσημα καταχωρημένα ελληνικά blogs και αποδεδειγμένες δυνατότητες δημόσιας παρέμβασης κι επιρροής, τα ιστολόγια διεκδικούν τον τελευταίο χρόνο όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» όλων εκείνων που εκφέρουν δημόσιο λόγο. Κάτι που ξαφνιάζει, ενοχλεί και προκαλεί κινητικότητα στους κύκλους τόσο της mainstream πολιτικής όσο και των mainstream μίντια. Αυτό βέβαια είναι το ένα μέρος της εξίσωσης.

Διότι υπάρχει και η πλευρά των μπλόγκερς που ανεβήκαμε στο κύμα της μπλογκόσφαιρας χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι ότι το κύμα αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε τσουνάμι. Με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθούν πρόσκαιρα όσοι κακεντρεχείς και καχύποπτοι πιστεύουν πως «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει μια μαϊμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της» και να πληθαίνουν οι φωνές που θέτουν με όλο και πιο επιτακτικό τρόπο ζητήματα αξιοπιστίας, διαφάνειας, λογοδοσίας ακόμα και ελέγχου της blogoσφαιρας και ειδικά των ενημερωτικών ιστολογιών.

Το βλέπουμε άλλωστε να συμβαίνει αυτές τις μέρες, μάλιστα από κάθε λογής «δημοσιολογούντες» που ελάχιστη σχέση έχουν με το blogging. Ποιοι είναι αυτοί;

• Οι διαχειριστές του press-gr που κρύβονται πίσω από την ελευθερία του λόγου και την ιδιαιτερότητα του νέου Μέσου, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν,
• Αρκετοί mainstream δημοσιογράφοι που βρήκαν έναν εύκολο στόχο στο πρόσωπο της μπλογκόσφαιρας, παραβλέποντας σκοπίμως την κατρακύλα του επαγγέλματός τους και τη συνακόλουθη απώλεια σημαντικού τμήματος της αξιοπιστίας τους,
• Η κυβέρνηση η οποία κυριολεκτικά με «τζάμπα μαγκιές» επιχειρεί να φανεί ως δύναμη εξυγίανσης των «αμαρτωλών μπλογκς», όταν εδώ και 4 χρόνια κάνει τα στραβά μάτια σε μείζονα φαινόμενα δημοσιογραφικής και εκδοτικής διαπλοκής, όπως οι 100άδες αργομισθίες δημοσιογράφων στο Δημόσιο αλλά και τα θεσμοθετημένα μαύρα ταμεία των εκδοτών.
  

Η άποψη της G700 είναι ότι η απόλυτη ελευθερία και ο άναρχος τρόπος λειτουργίας που μέχρι πρότινος αποτελούσαν το μεγάλο πλεονέκτημα μιας μικρής μπλογκόσφαιρας, σήμερα μετατρέπεται σε εν δυνάμει πηγή προβλημάτων. Ο ανοιχτός χαρακτήρας του μέσου και η αλματώδης ανάπτυξή του το καθιστούν εξαιρετικά ευεπίφορο στη χειραγώγηση και επιρρεπές στην ισοπέδωση.

Οι υγιείς δυνάμεις της ελληνικής μπλογκόσφαιρας πρέπει να διαφυλάξουμε την αξιοπιστία των ελληνικών μπλογκς. Καλώς ή κακώς, και κατά τη γνώμη μας πολύ καλώς, η νηπιακή ηλικία για το ελληνικό μπλόγκινγκ τελείωσε. Είναι καιρός οι Έλληνες ιστολόγοι να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν πριν είναι αργά. Η κυβέρνηση, τα παραδοσιακά μιντιακά συγκροτήματα και τα κόμματα έχουν κάθε συμφέρον να επιχειρούν να ελέγξουν κάτι που βρίσκεται πέρα και έξω από την άμεση επιρροή τους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες σ’ έναν ελεύθερο θεσμό της κοινωνίας των πολιτών.

Αυτό βέβαια σημαίνει πως εμείς οι ίδιοι πρέπει να κινηθούμε άμεσα και χωρίς χρονοτριβές στην κατεύθυνση της αυτορρύθμισης. Και απευθυνόμαστε πρωτίστως σε όλα τα ελληνικά μπλογκς που ξεφεύγουν από τον χαρακτήρα ενός ιστολογίου προσωπικής έκφρασης και διεκδικούν δημόσιο ρόλο και λόγο στα πράγματα.

Η αξιοπιστία αυτών των μπλογκς από δω και μπρος θα εξαρτηθεί από τρεις θεμελιώδεις παράγοντες:

α) τη διαφάνεια ως προς την ταυτότητα των διαχειριστών του

β) την τήρηση ενός κώδικα δεοντολογίας (ύψιστης σημασίας για τα ενημερωτικά blogs) και

γ) την ανοιχτή συμμετοχή των αναγνωστών στη διαμόρφωση των απόψεων που εκπροσωπούν τα ιστολόγια (ύψιστης σημασίας για τα κοινωνικοπολιτικά ιστολόγια).

Τα παραπάνω ζητήματα ξεπερνούν κατά πολύ τα στενά όρια μιας συζήτησης γύρω από την ανωνυμία. Άλλωστε οι ανώνυμοι δεν είναι ποτέ ανώνυμοι στο διαδίκτυο. Τόσο οι διαχειριστές ενός ιστολογίου όσο και οι σχολιαστές που γράφουν στα comments, διαθέτουν ip address αποστολέα, ενώ επιπρόσθετα οι διαχειριστές των blogs διαθέτουν email το οποίο διατηρεί ο πάροχος για να εντοπίζει τον χρήστη.

Το κρίσιμο λοιπόν θέμα είναι η αυτορρύθμιση. Και εδώ όλη η ελληνική διαδικτυακή κοινότητα των μπλόγκερς πρέπει να κινηθεί με αποφασιστικό τρόπο για να διασφαλίσει την αξιοπιστία της. Ένας κώδικας δεοντολογίας που θα δεσμεύει όλα τα μέλη της κοινότητας και θα αποκλείει όσους καταχρώνται τη «διαδικτυακή ανωνυμία» είναι μια καλή αρχή. Παρεμφερείς πρωτοβουλίες υπάρχουν ήδη στο εξωτερικό και χρήσιμο υλικό μπορεί να προέλθει π.χ. από εδώ A Bloggers Code of Ethics ή εδώ One Proposed Code of Ethics.

ΥΓ. Είναι περιττό βέβαια να τονίσουμε ότι το ίδιο άμεσα και αποτελεσματικά θα πρέπει να κινηθούν και οι ελληνικές δημοσιογραφικές ενώσεις που για άλλη μια φορά πιάστηκαν στον ύπνο, καθώς οι κώδικες δεοντολογίας τους δεν περιέχουν καμία απολύτως αναφορά που να δεσμεύει τα μέλη τους σχετικά με το δημοσιογραφικό μπλογκινγκ, σε αντίθεση με ξένους δημοσιογραφικούς οργανισμούς βλ. NY TIMES (http://www.nytco.com/press/ethics.html#B5) που έχουν αφιερώσει ολόκληρο σχετικό εδάφιο στον εταιρικό κώδικα δεοντολογίας τους.

Blogging 2007: Εκτιμήσεις για το 2008*

Το 2007 συντελέστηκε μια πραγματική κοσμογονία στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Tα επίσημα καταχωρημένα blogs στο SYNC, το βασικό δηλαδή ελληνικό aggregator, τριπλασιάστηκαν : από 8 χιλιάδες περίπου που αριθμούσαν στις αρχές του 2007 έφτασαν τις 25 χιλιάδες στα τέλη του ίδιου έτους.

Ωστόσο η «μεγάλη έκρηξη» της ελληνικής μπλογκόσφαιρας δεν αφορά αποκλειστικά, ούτε πρωτίστως στην ποσοτική αύξηση των ιστολογίων και των ιστολόγων .

Το 2007 τα ιστολόγια μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Έγιναν νεανική μόδα, πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, άρθρα σε περιοδικά, αφιερώματα και θέματα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές (ΣΚΑΙ YouTube Debate), αντικείμενα δικαστικών διενέξεων (δίκη του blogme), αλλά και αντικείμενα συνεδρίων (Save the Date) καθώς επίσης και βιβλίων (Ψιλικατζού).

Το 2007, τα blogs έγιναν πολιτική μόδα. Οι πολιτικοί ασχολήθηκαν εντατικά με το blogging. Αν δεν απέκτησαν άπαντες δικό τους ιστολόγιο , οι περισσότεροι εξ αυτών έγιναν τακτικοί αναγνώστες των ειδησεογραφικών, κοινωνικών και πολιτικών ιστολογίων ώστε να πιάνουν καθημερινά το «κλίμα» της κοινωνίας. Ορισμένοι εξ αυτών πρωτοτύπησαν : ο ΓΑΠ απέκτησε τον δικό του blogger σύμβουλο κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος οργάνωσε την πρώτη συνάντηση πολιτικού με bloggers.

Το 2007, για πρώτη φορά στην πενταετή ιστορία του μέσου, τα blogs και οι bloggers κατάφεραν να επηρεάσουν τη δημόσια ατζέντα θέτοντας προς συζήτηση και προβληματισμό κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα: την προστασία του περιβάλλοντος μέσα από τη διαδικτυακή κινητοποίηση και την οργάνωση δύο μαζικών διαδηλώσεων στο Σύνταγμα , τη βελτίωση και τον εξανθρωπισμό του νοσοκομειακού συστήματος μέσα από το blog της Αμαλίας Καλβίνου , την ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος της γενιάς των 700 ευρώ μέσα από το blog της G700.

Το 2007 λοιπόν, τα ελληνικά ιστολόγια άνοιξαν ένα εναλλακτικό μονοπάτι έκφρασης και δραστηριοποίησης για την κοινωνία των πολιτών.

Αλήθεια, μετά από μια τέτοια ξέφρενη πορεία τι μπορεί να περιμένει κανείς για τα ελληνικά blogs το 2008; Η απάντηση είναι αρκετά προφανής : πολλά περισσότερα!

Το 2008 τα blogs θα συνεχίσουν να αποτελούν μια ισχυρή κοινωνική, πολιτική και μιντιακή τάση. Ο αριθμός τους θα αυξηθεί με γοργούς ρυθμούς, τα παραδοσιακά μέσα θα συνεχίσουν να παρακολουθούν από κοντά την εξέλιξη του εναλλακτικού αυτού κοινωνικού Μέσου με άρθρα και εκπομπές, οι περισσότεροι πολιτικοί θα αποκτήσουν δικό τους ιστολόγιο, η Ειδική Γραμματεία Ψηφιακού Σχεδιασμού θα συνεχίσει να παρακολουθεί από κοντά τα τεκταινόμενα, νέα βιβλία και έρευνες θα κυκλοφορήσουν.

Το 2008 αναμένεται να υπάρξει μια ποσοτική διόγκωση της διαδικτυωμένης δημόσιας σφαίρας στην Ελλάδα, κινητήριος μοχλός της οποίας θα είναι χωρίς αμφιβολία ΚΑΙ τα ιστολόγια.

Το στοίχημα του 2008, όμως , εντοπίζεται αλλού : το μονοπάτι που άνοιξαν τα blogs για την κοινωνία των πολιτών πρέπει να μετατραπεί σε δρόμο. Να περάσουμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Από την ακατάπαυστη κριτική και την περιορισμένη δράση στην εντονότερη κινητοποίηση και την αυτοοργάνωση. Από τα netroots στα grassroots. Από την online συνεύρεση στην offline δικτύωση.

Εμείς στη G700 θεωρούμε ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης προσωπικών απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών και θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.

Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση.Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φίλτρα, χωρίς αρχισυντάκτες και άνωθεν προσδιορισμένες γραμμές, χωρίς σημεία ελέγχου, κοκαλωμένες ιεραρχίες και εξουσιαστικές δομές.

Βέβαια η οποιαδήποτε απόπειρα εκτίμησης για το αν τα ιστολόγια θα κινηθούν προς την παραπάνω κατεύθυνση είναι δύσκολο να γίνει.Θα αποκτήσει η Ελλάδα το δικό της MyDD, το δικό της DailyKos, τη δική της Huffington Post; Θα ξεπηδήσει ένα μαζικό περιβαλλοντικό ελληνικό κίνημα έξω από τα στενά όρια παραδοσιακών περιβαλλοντικών οργανώσεων;

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια, αν και θα επιχειρηθεί από αρκετούς.Αυτό που σίγουρα υποψιαζόμαστε ότι θα συμβεί, είναι ότι το 2008 δίπλα στην όποια ποσοτική και ποιοτική διεύρυνση της μπλογκόσφαιρας, θα προκύψουν και σημαντικοί κίνδυνοι .

Τα ιστολόγια έχουν ήδη αρχίσει να χειραγωγούνται από τον κόσμο των επιχειρήσεων και των ομάδων πιέσεων, κυρίως για συγκεκαλυμένη διαφημιστική χρήση ή για προώθηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Από το πολύ απλό και άκακο «καλώ τους bloggers να κάνουν ένα test drive και να σχολιάσουν στα blogs τους το μοντέλο αυτοκινήτου Χ», μέχρι το πλασάρισμα συγκεκριμένων εμπορικών προϊόντων μέσα από ψευδοϊστολόγια προώθησης ή ακόμη και κεντρικά καθοδηγούμενες issues campaigns που κάθε άλλο παρά ξεκινούν από αυθόρμητους bloggers.

Με την επέκταση της μπλοκγκόσφαιρας έρχεται βέβαια και η ώρα της ευθύνης για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες ιστολόγους.Όπως πολύ σωστά διαπιστώνει ο Μανώλης Ανδριωτάκης[1] :

«τώρα που αποκτήσαμε δυνητικά όλοι πρόσβαση στα Μέσα, κι είμαστε τρόπον τινά όλοι ιδιοκτήτες ενός εκδοτικού συγκροτήματος, ακριβώς τώρα εμφανίζονται με εκπληκτική ένταση τα μεγάλα διλήμματα της διάχυσης των «συμμετοχικών» Μέσων στην κοινωνία:Θα είμαι ψευδώνυμος ή επώνυμος; Θα γράφω προσωπικές ιστορίες ή θα προσπαθώ να αναλύω τα δημόσια πράγματα;

Θα επιλέγω κάθε φορά και διαφορετικό στυλ, στόχους, περιεχόμενο, ή θα επιμένω σε κάποιο είδος συνέπειας των αναρτήσεων μου; Θα επιτίθεμαι σε πρόσωπα ή σε ιδέες; Θα δημοσιεύω καταγγελίες χωρίς στοιχεία ή θα αναλύω τις αιτίες των παθογενειών; Θα προσπαθώ να κάνω ελκυστικό το Μέσο μου, ακόμα κι όταν δεν έχω τίποτα να πω ή θα μιλάω μόνο όταν νιώθω υποχρεωμένος να το κάνω;».

Τελικά , το 2008 , πέρα από ένα ακόμη καλό έτος για το ελληνικό blogging, αναμένεται επίσης να είναι μια χρονιά με κρίσιμα δεοντολογικά και θεσμικά ερωτήματα που αφορούν στη λειτουργία της μπλογκόσφαιρας. Οι Έλληνες bloggers πέρα από πιο ενεργοί και δραστήριοι, θα κληθούν επίσης να καταστούν περισσότερο υπεύθυνοι.

[1] Blogging και Ευθύνη

*Το παραπάνω άρθρο της G700 δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "Αγορά Ιδεών: Η Ελλάδα το 2008" της Ελληνικής έκδοσης του Economist, ο Κόσμος το 2008, στις 31.12.2007. Το άρθρο έχει ήδη αναρτηθεί στο blog της G700. Το αναδημοσιεύουμε στο πλαίσιο της θεματικής βραδυάς στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ bloggers: γράφω άρα υπάρχω.

Blogging 2007 - Εκτιμήσεις για το 2008

Από την G700 (Γενιά των 700 ευρώ)*

Το 2007 συντελέστηκε μια πραγματική κοσμογονία στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Tα επίσημα καταχωρημένα blogs στο SYNC, το βασικό δηλαδή ελληνικό aggregator, τριπλασιάστηκαν : από 8 χιλιάδες περίπου που αριθμούσαν στις αρχές του 2007 έφτασαν τις 25 χιλιάδες στα τέλη του ίδιου έτους.

Ωστόσο η «μεγάλη έκρηξη» της ελληνικής μπλογκόσφαιρας δεν αφορά αποκλειστικά, ούτε πρωτίστως στην ποσοτική αύξηση των ιστολογίων και των ιστολόγων .

Το 2007 τα ιστολόγια μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Έγιναν νεανική μόδα, πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, άρθρα σε περιοδικά, αφιερώματα και θέματα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές (ΣΚΑΙ YouTube Debate), αντικείμενα δικαστικών διενέξεων (δίκη του blogme), αλλά και αντικείμενα συνεδρίων (Save the Date) καθώς επίσης και βιβλίων (Ψιλικατζού).

Το 2007, τα blogs έγιναν πολιτική μόδα. Οι πολιτικοί ασχολήθηκαν εντατικά με το blogging. Αν δεν απέκτησαν άπαντες δικό τους ιστολόγιο , οι περισσότεροι εξ αυτών έγιναν τακτικοί αναγνώστες των ειδησεογραφικών, κοινωνικών και πολιτικών ιστολογίων ώστε να πιάνουν καθημερινά το «κλίμα» της κοινωνίας. Ορισμένοι εξ αυτών πρωτοτύπησαν : ο ΓΑΠ απέκτησε τον δικό του blogger σύμβουλο κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος οργάνωσε την πρώτη συνάντηση πολιτικού με bloggers.

Το 2007, για πρώτη φορά στην πενταετή ιστορία του μέσου, τα blogs και οι bloggers κατάφεραν να επηρεάσουν τη δημόσια ατζέντα θέτοντας προς συζήτηση και προβληματισμό κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα: την προστασία του περιβάλλοντος μέσα από τη διαδικτυακή κινητοποίηση και την οργάνωση δύο μαζικών διαδηλώσεων στο Σύνταγμα , τη βελτίωση και τον εξανθρωπισμό του νοσοκομειακού συστήματος μέσα από το blog της Αμαλίας Καλβίνου , την ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος της γενιάς των 700 ευρώ μέσα από το blog της G700.

Το 2007 λοιπόν, τα ελληνικά ιστολόγια άνοιξαν ένα εναλλακτικό μονοπάτι έκφρασης και δραστηριοποίησης για την κοινωνία των πολιτών.

Αλήθεια, μετά από μια τέτοια ξέφρενη πορεία τι μπορεί να περιμένει κανείς για τα ελληνικά blogs το 2008; Η απάντηση είναι αρκετά προφανής : πολλά περισσότερα!

Το 2008 τα blogs θα συνεχίσουν να αποτελούν μια ισχυρή κοινωνική, πολιτική και μιντιακή τάση. Ο αριθμός τους θα αυξηθεί με γοργούς ρυθμούς, τα παραδοσιακά μέσα θα συνεχίσουν να παρακολουθούν από κοντά την εξέλιξη του εναλλακτικού αυτού κοινωνικού Μέσου με άρθρα και εκπομπές, οι περισσότεροι πολιτικοί θα αποκτήσουν δικό τους ιστολόγιο, η Ειδική Γραμματεία Ψηφιακού Σχεδιασμού θα συνεχίσει να παρακολουθεί από κοντά τα τεκταινόμενα, νέα βιβλία και έρευνες θα κυκλοφορήσουν.

Το 2008 αναμένεται να υπάρξει μια ποσοτική διόγκωση της διαδικτυωμένης δημόσιας σφαίρας στην Ελλάδα, κινητήριος μοχλός της οποίας θα είναι χωρίς αμφιβολία ΚΑΙ τα ιστολόγια.

Το στοίχημα του 2008, όμως , εντοπίζεται αλλού : το μονοπάτι που άνοιξαν τα blogs για την κοινωνία των πολιτών πρέπει να μετατραπεί σε δρόμο. Να περάσουμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Από την ακατάπαυστη κριτική και την περιορισμένη δράση στην εντονότερη κινητοποίηση και την αυτοοργάνωση. Από τα netroots στα grassroots. Από την online συνεύρεση στην offline δικτύωση.

Εμείς στη G700 θεωρούμε ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης προσωπικών απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών και θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.

Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση.

Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς φίλτρα, χωρίς αρχισυντάκτες και άνωθεν προσδιορισμένες γραμμές, χωρίς σημεία ελέγχου, κοκαλωμένες ιεραρχίες και εξουσιαστικές δομές.

Βέβαια η οποιαδήποτε απόπειρα εκτίμησης για το αν τα ιστολόγια θα κινηθούν προς την παραπάνω κατεύθυνση είναι δύσκολο να γίνει.

Θα αποκτήσει η Ελλάδα το δικό της MyDD, το δικό της DailyKos, τη δική της Huffington Post; Θα ξεπηδήσει ένα μαζικό περιβαλλοντικό ελληνικό κίνημα έξω από τα στενά όρια παραδοσιακών περιβαλλοντικών οργανώσεων; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια, αν και θα επιχειρηθεί από αρκετούς.

Αυτό που σίγουρα υποψιαζόμαστε ότι θα συμβεί, είναι ότι το 2008 δίπλα στην όποια ποσοτική και ποιοτική διεύρυνση της μπλογκόσφαιρας, θα προκύψουν και σημαντικοί κίνδυνοι .

Τα ιστολόγια έχουν ήδη αρχίσει να χειραγωγούνται από τον κόσμο των επιχειρήσεων και των ομάδων πιέσεων, κυρίως για συγκεκαλυμένη διαφημιστική χρήση ή για προώθηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Από το πολύ απλό και άκακο «καλώ τους bloggers να κάνουν ένα test drive και να σχολιάσουν στα blogs τους το μοντέλο αυτοκινήτου Χ», μέχρι το πλασάρισμα συγκεκριμένων εμπορικών προϊόντων μέσα από ψευδοϊστολόγια προώθησης ή ακόμη και κεντρικά καθοδηγούμενες issues campaigns που κάθε άλλο παρά ξεκινούν από αυθόρμητους bloggers.

Με την επέκταση της μπλοκγκόσφαιρας έρχεται βέβαια και η ώρα της ευθύνης για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες ιστολόγους.

Όπως πολύ σωστά διαπιστώνει ο Μανώλης Ανδριωτάκης[1] :

«τώρα που αποκτήσαμε δυνητικά όλοι πρόσβαση στα Μέσα, κι είμαστε τρόπον τινά όλοι ιδιοκτήτες ενός εκδοτικού συγκροτήματος, ακριβώς τώρα εμφανίζονται με εκπληκτική ένταση τα μεγάλα διλήμματα της διάχυσης των «συμμετοχικών» Μέσων στην κοινωνία:

Θα είμαι ψευδώνυμος ή επώνυμος; Θα γράφω προσωπικές ιστορίες ή θα προσπαθώ να αναλύω τα δημόσια πράγματα; Θα επιλέγω κάθε φορά και διαφορετικό στυλ, στόχους, περιεχόμενο, ή θα επιμένω σε κάποιο είδος συνέπειας των αναρτήσεων μου; Θα επιτίθεμαι σε πρόσωπα ή σε ιδέες; Θα δημοσιεύω καταγγελίες χωρίς στοιχεία ή θα αναλύω τις αιτίες των παθογενειών; Θα προσπαθώ να κάνω ελκυστικό το Μέσο μου, ακόμα κι όταν δεν έχω τίποτα να πω ή θα μιλάω μόνο όταν νιώθω υποχρεωμένος να το κάνω;».

Τελικά , το 2008 , πέρα από ένα ακόμη καλό έτος για το ελληνικό blogging, αναμένεται επίσης να είναι μια χρονιά με κρίσιμα δεοντολογικά και θεσμικά ερωτήματα που αφορούν στη λειτουργία της μπλογκόσφαιρας. Οι Έλληνες bloggers πέρα από πιο ενεργοί και δραστήριοι, θα κληθούν επίσης να καταστούν περισσότερο υπεύθυνοι.


[1] Blogging και Ευθύνη

*Το παραπάνω άρθρο της G700 δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό "Η Ελλάδα το 2008" της Ελληνικής έκδοσης του Economist, ο Κόσμος το 2008, στις 31.12.2007.

Τα blogs οι μαϊντανοί και οι εκλογές

Από τον Γιώργο Λυκουρόπουλο

Ο μύθος για την αμερικανική πολιτική καταρρίφθηκε στις ΗΠΑ από το blog ενός Ελληνοαμερικανού. Ο Μάρκος Μουλίτσας μετέτρεψε το blog «Daily Kos» σε ένα think tank με δύναμη όσο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Το μέλλον και στην Ελλάδα;

Η κουβέντα για τους bloggers έχει ανοίξει, φυσικά, έντονα την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα. Κάτι σαν πολιτικό trend, σα μόδα εμποτισμένη από έναν πολιτικό νεωτερισμό.

Στη μικρή μας χώρα όμως, αυτά εύκολα καταλήγουν σε γραφικότητες. Ή γίνονται αντικείμενο μιας παρουσίασης από τα media για ένα φεγγάρι, αναδεικνύουν τη ματαιοδοξία δυο τριών πολιτικά προβληματισμένων πολιτών και χάνονται στο σκοτάδι.

Εξαίρεση, ως πολιτική άποψη, αποτελεί ένα blog που έχει συζητηθεί τελευταία και εκφράζει μια ανάλογη τάση με ευρωπαϊκά ρεύματα που θέλουν να συζητούν για τα θέματα των πολιτών, και είναι το g700.blogspot.com. Τα αρχικά δηλώνουν τη γενιά των 700 ευρώ (G700), μια κίνηση όπου συμμετέχουν νέοι 25-35 ετών με πολιτικό προβληματισμό που ξεπερνάει τις πολιτικές αρτηριοσκληρώσεις.

ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, όπου οι πολιτικές καριέρες χτίζονται συχνά από τους υποψήφιους διδάκτορες των Πανεπιστημίων και τους πολιτικούς επιστήμονες που απαρτίζουν τα think tanks της επόμενης πολιτικής κουλτούρας, τα blogs έφτασαν να συναγωνίζονται σε παρέμβαση, τους ίδιους τους κομματικούς σχηματισμούς.

Πρωταγωνιστής την τελευταία πενταετία είναι ένας Ελληνοαμερικανός, ο Μάρκος Μουλίτσας, μόλις 36 ετών, κάτοικος Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια, ιδρυτής του DailyKos, που έφτασε να προκαλέσει πολιτικές αναταραχές τον Απρίλιο του 2004.

Τότε, ενώ φιλοξενούσε άρθρα μελών του Κογκρέσσου, Δημοκρατικούς, Κυβερνητικούς και υποψήφιους βουλευτές, έβαλε μπουρλότο στην politically correct αποδοχή της αναγκαιότητας του πολέμου του Ιράκ από το πολιτικό κατεστημένο με ένα σχεδόν υβριστικό άρθρο για την κερδοσκοπία και τη χυδαιότητα όσων εμπλέκονται με τον πόλεμο αυτό.

Οι εκφράσεις του ήταν υπέρ το δέον σκληρές, αλλά σηματοδότησαν και την οριστική επιλογή του Μουλίτσα να στραφεί υπέρ των δημοκρατικών επηρεάζοντας βαθύτατα τους επισκέπτες του blog. Ο ίδιος ανασκεύασε τις εκφράσεις του αλλά όχι και τη ριζοσπαστικότητα των λεγομένων του και διατήρησε μια εκπληκτική επισκεψιμότητα της τάξεως του 1.000.000 «χτυπημάτων» την ημέρα. Αριθμεί δε, αυτή τη στιγμή πάνω από 125.000 μέλη.

ΤΑ BLOGS ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ
Η επιρροή του blog του Μάρκου Μουλίτσα κορυφώθηκε με την εκτόξευση της παρεμβατικότητας και της δημοφιλίας του Χάουαρντ Ντιν στην υποψηφιότητά του για το Δημοκρατικό Εθνικό Συμβούλιο.

Μέσα από τα άρθρα του blog, την τάση για ακτιβισμό και την τεράστια επιρροή του Μουλίτσα, η επιτυχία του Αμερικανού υποψηφίου πιστώθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στον Ελληνοαμερικανό νεαρό πολιτικό επιστήμονα, παρ’ ό,τι ο ίδιος δεν θέλησε να πάρει το credit.

Συνολικά, αναδείχθηκε η νέα πολιτική πρακτική της μπλογκόσφαιρας και της πολιτικής συζήτησης μέσα από αντικομφορμιστές νέους επιστήμονες στις Ηνωμένες Πολιτείες, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παρά τη "φασίζουσα" εξωτερική τους πολιτική, διατηρούν εσωτερικά τη μεγαλύτερη πλατφόρμα πολιτικού διαλόγου στον πλανήτη.

Η Ελλάδα μοιάζει μια κουκίδα πολιτικής υποκρισίας όταν εν έτει 2007 συνεχίζουμε να μιλάμε για θέματα στάσιμα, αναχρονιστικά, για προσωπολατρείες και κομματικές γραμμές, τη στιγμή που στον πλανήτη γίνεται κοσμογονία στον στίβο του πολιτικού προβληματισμού.

Ο Ελληνοαμερικανός – η μητέρα του κατάγεται από το Ελ Σαλβαδόρ – Μάρκος («Κος» για τους Αμερικανούς) Μουλίτσας, κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν πολιτικό τεράστιας εμβέλειας μέσα από την απλή διαδικασία να εκφράσει αυτό που εξέφραζαν οι νέοι ψηφοφόροι. Κάτι τέτοιο, στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές, έμεινε απλώς μια εικασία δημοσιογράφων πριν βγει το αποτέλεσμα της κάλπης, ότι μπορεί να είναι μια νέα τάση και στην Ελλάδα.

Όμως, αν δει κανείς τις τάσεις που διαμορφώθηκαν στις βουλευτικές εκλογές μας και τα αποτελέσματα σε απόλυτα νούμερα, θα διαπιστώσει με μελαγχολία ότι είναι πολύ μακριά η πραγματική ζύμωση των νέων ανθρώπων με νέους όρους πολιτικής συζήτησης – ας βολευτούμε προς το παρόν με συζητήσεις στα πάνελ των ίδιων και των ίδιων μαϊντανών.

Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Λυκουρόπουλου δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Paper της εφημερίδας Ημερησία, το Σάββατο 29-9-2007.

Το blogging θα σας βοηθήσει να βρείτε δουλειά (?)

Η νέα τάση θέλει τους προϊσταμένους να σερφάρουν στο Ιντερνετ αναζητώντας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για τους υποψηφίους

Από την Ιφιγένεια Διαμαντή

Δεν είναι μόνον η συνέντευξη το εργαλείο που χρησιμοποιούν οι υπεύθυνοι αναζήτησης προσωπικού στις εταιρείες για να προσλάβουν υποψηφίους. Ούτε μια απλή αναζήτηση στο Google. Η νέα τάση –προς το παρόν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού– θέλει τους προϊσταμένους να σερφάρουν με τις ώρες στο Ιντερνετ αναζητώντας σε blogs (ιστολόγια) κάποια χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να διακρίνουν ούτε στο βιογραφικό ούτε στην προσωπική συνέντευξη με τον εκάστοτε υποψήφιο για δουλειά.

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει πρόσφατο ρεπορτάζ της Wall Street Journal, με τίτλο «Πώς το blogging μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε καινούργια δουλειά».

Το ακόλουθο παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Ο υπεύθυνος μιας εταιρείας προσέλαβε έναν άνθρωπο, επειδή είχε εντυπωσιαστεί από όσα διάβασε στο μπλογκ του. «Τα θέματα και ο τρόπος με τον οποίο τα έθιγε με εντυπωσίασαν», λέει ο κ. Ράσελ Γκλας, αντιπρόεδρος μάρκετινγκ σε εταιρεία νέων τεχνολογιών, που άντλησε χρήσιμες πληροφορίες για την εργασιακή εμπειρία και τις σπουδές ενός υποψηφίου. Χωρίς να χάσει στιγμή, του τηλεφώνησε και τον προσέλαβε. Τα μπλογκς δίνουν στους εργοδότες επιπλέον δυνατότητες να εξακριβώσουν το πραγματικό επίπεδο των γνώσεων ενός πιθανού υποψηφίου.

Υπερβολές; Υπάρχουν αρνητικές πλευρές στο νέο αυτό φαινόμενο και ποια η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα;

Διαβάστε το πλήρες άρθρο της Ιφιγένειας Διαμαντή όπως δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής στις 27 - 5 - 2007. Διαβάστε το αυθεντικό άρθρο της Sarah E. Needleman, όπως δημοσιεύτηκε στη Wall Street Journal στις 10 - 4 - 2007. Ρίξτε μια ματιά και σε μερικά recruiting blogs.

Handbook for Bloggers and Cyberdissidents

"Blogs get people excited. Or else they disturb and worry them. Some people distrust them.Others see them as the vanguard of a new information revolution. One thing’s for sure: they’re rocking the foundations of the media in countries as different as the United States, China and Iran".

Απόσπασμα από την εισαγωγή του εγχειρίδιου για bloggers των reporters without borders. Όποιος έχει το κουράγιο και την όρεξη μπορεί να το διαβάσει πατώντας το link της φωτόγραφίας.

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!

Winners and Loosers in the Information Age

Ψάξαμε στο αρχείο μας και βρήκαμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του I. O. Angell (Professor of Information Systems at the London School of Economics) σχετικά με την κοινωνία που αναδύεται στην εποχή της τεχνολογίας, των επικοινωνιών, της γνώσης και της παγκοσμιοποίησης. Το άρθρο, το όποίο μπορείτε να διαβάσετε μέσω του link στο τέλος του post, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του London School of Economics εν έτει 1995.


I. O. Angell,

Just open any newspaper, or switch on the radio or television, and you'll find journalists worldwide bemoaning a crisis of confidence in social, political and economic institutions. There is a deep feeling that it is all coming to an End. For they know we are on the verge of an Information Revolution that is taking us out of the Machine Age, into .... who knows what. Many commentators are deeply pessimistic, they see only chaos ahead. In Britain both press and politicians keep asking themselves (and us interminably) "where is the `feel good' factor?" Even when the "numbers" look good, with the economy growing, low inflation, and unemployment falling .... the country is still miserable. A malaise has contaminated the national consciousness. The British people aren't stupid. They know that for the majority of our society, any society, they know it has gone forever - they know there is nothing that anyone can do about it. Everywhere the socio-economic certainties of the twentieth century are collapsing. The world as we know it is changing; it may even be moving in reverse.

διαβάστε το υπόλοιπο Άρθρο του I.O. Angell πατώντας εδώ Winners and Loosers in The Information Age