Millennium Generation

Ο Πίτερ Παν, άντρας ή γυναίκα, είναι εδώ και θα μείνει για πάντα. Κανείς δε θέλει να μεγαλώσει, να γεράσει, να γίνει υπεύθυνος.

Από τον Γιώργο Πανόπουλο

Αν αναρωτιέστε σε τι οφείλεται η επικράτηση της σαχλαμάρας στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, αναζητείστε τις αιτίες στην ξέφρενη επιθυμία για ανευθυνότητα. Όλοι μας καλούν να εκτονωθούμε συλλογικά για να εγκαταλειφθούμε σε μια ευτυχισμένη ηλιθιότητα. Να οπισθοχωρήσουμε προς τον παλιμπαιδισμό. Να μη μεγαλώσουμε ποτέ. Και φυσικά η γενιά που μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον που απογειώνει την πλαστική ομορφιά και δικαιώνει την ελάχιστη προσπάθεια με το μεγαλύτερο κέρδος δεν βιάζεται να μεγαλώσει.

Η γενιά της δεκαετίας του 60, που με σύνθημα «μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τριάντα χρονών» σάρωσε όλα τα ταμπού εν ονόματι της ευχαρίστησης, δεν πρόσφερε στα παιδιά κανένα όπλο πιστεύοντας ότι με το «ναι» σε όλα θα έφτιαχναν την καινούρια ευτυχισμένη ανθρωπότητα.

Αντ’ αυτού, κατάφερε να φτιάξει μια ανερμάτιστη γενιά που τείνει προς τον συντηρητισμό. Μια γενιά που θεωρεί τα πάντα κεκτημένα και όχι κατακτημένα. Μια γενιά που προσπαθεί να πείσει τους γονείς της να υπηρετήσουν τους ρόλους τους ώστε να μπορέσει να επαναστατήσει.

Στη Γαλλία, το 65% αυτών που βρίσκονται γύρω στα 25 ζουν με τους γονείς τους, αριθμός διπλάσιος απ’ αυτόν του 1975 (για την Ελλάδα θα συζητήσουμε όταν ξεπεράσει την αρχαϊκή δομή της, γιατί εδώ το να μένεις στο οικογενειακό σπίτι μέχρι τα 35 σου δεν αποτελεί είδηση).

Η δικαιολογία των νεαρών είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο είναι ελεύθεροι να εργαστούν όπου τους αρέσει ή να δουλέψουν κάπου εθελοντικά χωρίς αμοιβή. Οι κοινωνιολόγοι αναρωτιούνται για πόσο ακόμα οι αυριανοί ηγέτες θα συνεχίσουν να αρνούνται να απαγκιστρωθούν από την οικογένεια.

Ο μεγαλύτερος της γενιάς Υ (σ’ αυτήν ανήκουν οι γεννημένοι μεταξύ 1978 και 1994 που δημογραφικά αποτελούν μια γενιά 60,000,000 που είναι μεγαλύτερη από τη γενιά Χ και δεύτερη σε αριθμό γενιά στην Αμερική μετά τους baby boomers που υπολογίζονται στα 72,000,000), που θα γίνει 30 την επόμενη χρονιά, δεν έχει δουλειά ούτε παιδιά, δεν έχει καν φύγει από την παιδική του κρεβατοκάμαρα.

Τον Μάιο που πέρασε, η τράπεζα HSBC έδωσε στη δημοσιότητα μια παγκόσμια έρευνα που έκανε για το μέλλον των συνταξιούχων. Τα αποτελέσματά της είναι εντυπωσιακά: οι συνταξιούχοι γονείς δίνουν περισσότερα χρήματα στα παιδιά τους απ’ όσα τους δίνουν αυτά. Το ένα τέταρτο των baby boomers έχουν υποστηρίξει οικονομικά τα παιδιά τους μία φορά τουλάχιστον το περασμένο εξάμηνο.

Οι τοπικές έρευνες είναι ακόμα πιο συγκεκριμένες: το 28% αυτών που βρίσκονται μεταξύ 22 και 29 χρόνων βασίζονται οικονομικά αποκλειστικά στους γονείς τους. Στη Βρετανία, οι μισοί απ’ αυτούς που βρίσκονται κάτω από τα τριάντα στηρίζονται στους γονείς τους για τα δάνεια που παίρνουν για ν’ αγοράσουν σπίτι, ποσοστό που έχει ανέβει κατά 10% μέσα σε μια δεκαετία. Πολλοί από τους γονείς δεν βγαίνουν καν στη σύνταξη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να μη βουλιάξουν οικονομικά.

Τα 73% των Ισπανών και τα δύο τρίτα των Αμερικανών και Καναδών αποφασίζουν ότι έχει περισσότερο νόημα να ακολουθείς τη δημιουργικότητά σου και όχι την καριέρα. Στην Ευρώπη έρευνα μεταξύ των αποφοίτων πανεπιστημίων έδειξε ότι το ζητούμενο είναι η εξισορρόπηση ζωής και εργασίας και όχι οι υψηλοί μισθοί. Μια χαρά είναι αυτή η αντιμετώπιση, αλλά όχι εις βάρος της ανεξαρτησίας και της ολοκλήρωσής σου. Η μετάβαση στην ενηλικίωση δεν είναι ένα προσωρινό στάδιο πλέον αλλά συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται.

Δεν είναι, αν μη τι άλλο, δύσκολο να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα με την ανευθυνότητα ενός παιδιού ενώ ταυτόχρονα έχεις πάρει δάνειο με υποθήκη του σπίτι σου;

Ο Γιώργος Πανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Paper της εφημερίδας Ημερησία του Σαββάτου στις 27-10-2007.