Στη δημοκρατία υπάρχουν πολλά αδιέξοδα και αρκετά απ’ αυτά έχει αποφασίσει να μας τα επιδείξει λεπτομερώς η γενιά πολιτικών που έχουμε στείλει με τις ψήφους μας στη Βουλή, είτε ως κυβερνώντες και συμπολιτευόμενους, είτε ως αντιπολίτευση. Ύστερα από τις πρόσφατες εξελίξεις, το πρόβλημα της χώρας μετατράπηκε πλέον σε κυρίως πολιτικό και οι παρόντες κομματικοί σχηματισμοί που διεκδικούν με αξιώσεις την εξουσία αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανοι να το επιλύσουν στην παρούσα μορφή τους.
Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ ήταν και παραμένουν ετερόκλητα μείγματα στελεχών με διαφορετικές ιδεολογίες τα οποία δεν εκφράζουν άποψη για την πολιτική, αλλά κοντράρονται για την κατάκτηση της έδρας/κυβέρνησης/υπουργείου και το επακόλουθο βραβείο της διανομής δημοσίου χρήματος και προσόδων. Το μοντέλο ήταν μια χαρά όσο κατάφερνε να χρηματοδοτεί την – πολύ ακριβή – ύπαρξή του. Η οικονομική κρίση, όμως, σκληραίνει το παιχνίδι, αφαιρεί την υλική βάση αναπαραγωγής και κυριαρχίας του συγκεκριμένου μοντέλου, και σε συνδυασμό με την παντελή απουσία στιβαρού και υπεύθυνου πολιτικού λόγου των κομμάτων οδηγεί τους πολίτες σε απελπισία και απολίτικες εκρήξεις και την κοινωνία σε αποσταθεροποίηση.
Επιπρόσθετα, η ανάγκη για ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας με σκοπό την αποφυγή της χρεοκοπίας και τη δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου προκαλεί μια νέα και αναγκαία διαίρεση του πολιτικού κόσμου και των απόψεων του λαού. Υπάρχει μια μερίδα Ελλήνων (πολιτών και πολιτικών) που θέλει να πληρωθεί το βαρύ κόστος παραμονής στον Ευρωπαϊκό πυρήνα, να περιοριστεί το πελατειακό κράτος δίνοντας τη θέση του σ' ένα επιτελικό κράτος και να απελευθερωθεί περισσότερο η αγορά και η υγιής επιχειρηματικότητα. Υπάρχει μια άλλη μερίδα που επιμένει στην έντονη κρατική παρέμβαση στην οικονομία, όχι γιατί το πιστεύει ιδεολογικά, αλλά πρωτίστως συμφεροντολογικά, γιατί έτσι εξασφαλίζονται πρόσοδοι σε αεριτζίδικα εισοδήματα και υπερεξουσίες. Εμείς, ως G700, έχουμε σαφή θέση υπέρ του πρώτου, αλλά η πλειοψηφία του λαού μπορεί να έχει άλλη άποψη. Και η άποψη αυτή πρέπει να εκφραστεί δημοκρατικά και να αποτελέσει οδηγό των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων.
Η απογοήτευση που ακολούθησε την τηλεφωνική φάρσα μεταξύ των αρχοντόπαιδων συμφοιτητών έδειξε μεγαλειωδώς πώς το πολιτικό προσωπικό ακόμα και σε επίπεδο κορυφής αδυνατεί να ιεραρχήσει σωστά τις πολιτικές προτεραιότητες που θέτει για να εξυπηρετήσει το μέλλον της χώρας. Έχοντας χάσει τον μπούσουλα των αρχών που το συγκροτούν, το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται επειγόντως format. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό;
Απαιτείται ο επαναπροσδιορισμός του περιεχομένου των πολιτικών χώρων. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από το υπεραπλουστευτικό δίλημμα ενός δημοψηφίσματος ως
πρότεινε σήμερα από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός. Εδώ που μας έφεραν οι ερασιτεχνικοί πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης, αθροιζόμενοι με την ανεύθυνη δημοσκοπική πολιτική της ΝΔ το διακύβευμα αυτό πρέπει να τεθεί στο λαό μέσα από εκλογές.
Ο ΓΑΠ, με τις κινήσεις τακτικής στην εσωτερική πολιτική σκακιέρα εξάντλησε γρήγορα το πολιτικό κεφάλαιο που του έδωσε η ευρεία νίκη στις εκλογές, και με τον προχτεσινό του ανασχηματισμό απλά ξαναμοίρασε εξουσία στις ενδοΠαΣοΚικές βαρονίες. Μακάρι το νέο σχήμα να αποδειχτεί αποτελεσματικό τόσο στο μέτωπο της οικονομικής αντιμετώπισης της κρίσης, όσο και στην πολιτική και κοινωνική διαχείρισή της. Επειδή όμως ένα τέτοιο εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί δεδομένου ότι οι αντικειμενικές οικονομικές παράμετροι του προγράμματος παραμένουν οι ίδιες, καλό θα ήταν ο ΓΑΠ αντί να επιχειρεί ασκήσεις συμμετοχικής δημοκρατίας εν μέσω κρίσης, να πετύχει την καταβολή της πέμπτης δόσης και να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο προκειμένου να έχει το χρόνο να διεξάγει σύντομα εκλογές. Οι Ευρωπαίοι εταίροι θα του δώσουν το απαιτούμενο τρίμηνο καθώς έχουν καταλάβει και εκείνοι την κοινωνική ένταση που βράζει στην Ελλάδα. Ο δε Σαμαράς καλό είναι να προετοιμαστεί, γρηγορότερα απ' ότι θα το περιμένε και θα το ήθελε, να κατέβει για πρώτη φορά ως Νέα Δημοκρατία στο λαό και να εξετάσει τι απίδια πιάνει ο σάκος του νεο- λαϊκισμού.
Ο πολιτικός κόσμος είναι καιρός να αντιληφθεί και να εκθέσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής στο λαό. Ξέρουμε ότι, πλην εξαιρέσεων, αδυνατεί να το κάνει. Ο λαός όμως, ας πάρει, επιτέλους κι αυτός, την ευθύνη της ενημέρωσής του! Να απαιτήσει και να μάθει από τους υποψήφιους βουλευτές του τα πραγματικά στοιχεία, τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, το όφελος και, επιτέλους, το κόστος της όποιας επιλογής και να πάρει εκλογικά την απόφαση για το πού θα πάει η χώρα.
Οι εκλογές απαιτούν τόλμη από πολίτες και πολιτικούς καθώς ενδέχεται να αποτελέσουν μια μακρά και οδυνηρή διαδικασία. Είναι πιθανό οι εκλογές να μην δώσουν τη μαγική λύση της αυτοδύναμης κυβέρνησης και τα κόμματα μάλλον δεν θα καταφέρουν να συνεννοηθούν καθώς δυσκολεύονται πολύ με τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, όπως φάνηκε πριν λίγες μέρες.
Το σύστημά μας όμως είναι, ακόμα, κοινοβουλευτικό. Η Βουλή που θα προκύψει, μιας κι η παρούσα είναι πολιτικά ανάπηρη, θα έχει τη λαϊκή εμπιστοσύνη για να πάει τη χώρα παραπέρα. Η κυβέρνηση που θα βγάλει η Βουλή προφανώς θα αντικατοπτρίσει τον πολιτικό συσχετισμό αλλά, όχι στον επίπλαστο άξονα ΠαΣοΚ – ΝΔ, αλλά στον ουσιωδέστερο άξονα που περιγράφουμε πιο πάνω. Οι τότε εκλεγμένοι βουλευτές θα χρειαστεί να επανατοποθετηθούν έξω από τις κομματικές τους στέγες ανασυγκροτώντας νέες γύρω από σαφέστερους πολιτικούς στόχους και διατηρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων πριν αυτές περάσουν στα χέρια της κοινωνικής μηχανικής και φέρουν την απώλεια όλων των πραγματικών δημοκρατικών και υλικών κεκτημένων της μεταπολίτευσης που η πτώχευση θα επιφέρει.
Τα νέα, απαλλαγμένα από βαρίδια και ιδεολογήματα της προ-κρίσης εποχής, κόμματα εξουσίας θα είναι οι μόνοι φορείς που θα μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα πολιτική και κοινωνική σταθερότητα απαραίτητη για να πάμε παρακάτω. Είναι, μάλλον, δεδομένο πως ο τρίτος πόλος που από κοινού συγκροτούν τα πολιτικά άκρα θα παραμείνει ούτως ή άλλως στο παιχνίδι αλλά, προϊόντος του χρόνου θα αποδυναμωθεί και πιθανώς θα απορροφηθεί από τα νέα σχήματα όπως συνέβη και στις περιόδους της πολιτικής σταθερότητας του παρελθόντος.
Το παρών πολιτικό σκηνικό, όπως προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές της Μεταπολίτευσης το 2009, έπαιξε την τελευταία πράξη του δράματος με μέτριες ερμηνείες σε μια τηλεφωνική φάρσα. Θα τελειώσει την καριέρα του με ήπιο τρόπο δίνοντας ομαλά τόπο σε μια διάδοχη κατάσταση ή θα ωθήσει τη χώρα σε αστάθεια παρασύροντάς την στην πτώση του; Εκλογές λοιπόν σύντομα με στόχο τον πολιτικό μετασχηματισμό. Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας οδηγήσει παρακάτω.