tag:blogger.com,1999:blog-20984106988629740382024-03-14T20:49:00.859+02:00Η Γενιά των 700 ευρώ“Generation €700” is the silent majority of young Greeks, aged between 25 and 35, who are overworked, underpaid, debt ridden and insecure.
The aim of G700 is to voice the concerns of young workers and fight for the rights of future generations, promote intergenerational justice, support solutions that work and infiltrate the Greek public agenda with pressing issues traditional politics is only paying lip service to.G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.comBlogger829125tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-20323541055008262352012-07-31T12:20:00.001+03:002012-08-02T21:30:08.906+03:00Η G700 έκλεισε τον κύκλο της<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν τον Ιανουάριο του 2007 <a href="http://g700.blogspot.gr/2007/01/blog-post.html" target="_blank">ανεβάσαμε</a> τη G700 στην τότε μικρή, αλλά με ταχύτητα φωτός διογκούμενη ελληνική blogoσφαιρα, επιχειρήσαμε να δώσουμε φωνή σε μια αγνοημένη σιωπηλή πλειοψηφία. Τους <a href="http://g700.blogspot.gr/2007/04/700_19.html" target="_blank">νέους ηλικίας 25 με 35</a> οι οποίοι στα πρώτα τους βήματα στον εργασιακό στίβο έβλεπαν τα όνειρά τους να συνθλίβονται.<br />
<br />
Στην τότε Ελλάδα της "δανεικής ευημερίας" και των ισχυρών ρυθμών μεγέθυνσης ελέω ξέφρενης κατανάλωσης και υπερχρέωσης, οι ελπίδες των νέων χάνονταν σε μια αγορά εργασίας υπέρ-ρυθμισμένη, όμως άναρχη, όπου κυριαρχούσαν η απουσία πολλών και καλών θέσεων εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές, η πολυαπασχόληση, η υπερεργασία, η ετεροαπασχόληση, η μη τήρηση των εργασιακών κανόνων, η ιδιωτική υπερχρέωση, το έλλειμμα προοπτικής. Οι προσδοκίες της γενιάς μας γκρεμίζονταν εξαιτίας ενός μοντέλου ανάπτυξης, του μεταπολιτευτικού, το οποίο είχε προ πολλού εξαντλήσει τα όριά του, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, μια επιχειρηματικότητα ρηχή, ένα κράτος υπερχρεωμένο και αναποτελεσματικό, ένα κοινωνικό σύστημα άδικο, αντινεανικό και γεροντοκρατικό. Ήταν το σύστημα "μεταπολιτευτική Ελλάδα" που θεμελιώθηκε πάνω στη γενεακή αδικία και το οποιό ήδη από το 2008 <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/12/2009.html" target="_blank">προβλέψαμε ότι θα καταρρεύσει με κρότο</a>.<br />
<br />
Δώσαμε λοιπόν στη γενιά μας την ονομασία «γενιά των 700 ευρώ», θέλοντας να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας ατζέντας, κωδικοποιημένα και εύληπτα, μια πραγματικότητα που οι Έλληνες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, παρά το γεγονός ότι τη βίωναν καθημερινά. Θελήσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία από τον λήθαργο στον οποίο τη βύθιζαν τα αναχρονιστικά αιτήματα διάφορων εφήμερων, μονοθεματικών και κομματικά κατασκευασμένων «κινημάτων» όπως η "γενιά του 16". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε το πραγματικό κοινωνικό ζήτημα. Τη γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά θύμα των διαχρονικά γενεακά άδικων δημόσιων πολιτικών και των πρακτικών που επικρατούσαν στην αγορά.<br />
<br />
Το καταφέραμε. Ήδη από τα πρώτα της βήματα η G700 χτύπησε ευαίσθητες χορδές στο συλλογικό υποσυνείδητο καταφέρνοντας να γίνει ένα μικρό αλλά ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης για πολλούς συνομήλικους μας και μη. Στην πορεία της G700, η «γενιά των 700 ευρώ» έγινε διακριτό κοινωνικό φαινόμενο, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αναλύσεων στα <a href="http://g700.blogspot.gr/p/g700-in-media.html" target="_blank">ελληνικά και ξένα Μέσα</a>, <a href="http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=2028740" target="_blank">πρωτοσέλιδο θέμα των εφημερίδων</a>, έμπνευση για θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, ορατή κοινωνική ομάδα που <a href="http://g700.blogspot.gr/2007/09/g700.html" target="_blank">τα κόμματα επιχείρησαν να εκπροσωπήσουν, να καπελώσουν ή να αντιπαρατεθούν πολιτικά</a> γύρω από τα συμφέροντα της. Μια ομάδα νέων παιδιών την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκρινε σκόπιμο <a href="http://g700.blogspot.gr/2007/07/blog-post_24.html" target="_blank">να καλέσει στην ημέρα Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2007</a>.<br />
<br />
Εισβάλαμε για τα καλά στη δημόσια ατζέντα. Δεν πατήσαμε όμως την μπανανόφλουδα της πολιτικής και μιντιακής δημαγωγίας που αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ευθύς εξαρχής δηλώσαμε αντίπαλοι της κλάψας και της μιζέριας, του αριστερού δήθεν, του λαϊκισμού και της πελατειακής δημοκοπίας, αλλά και των υπερ-απλουστευμένων φιλελεύθερων και συντηρητικών δοξασιών. Στηλιτεύσαμε επίσης νοοτροπίες της γενιάς μας με τις οποίες δεν συμφωνούσαμε, ειδικά τους <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/04/g700-vs.html" target="_blank">χλιδάνεργους</a>, αλλά και τη φυσική ροπή στην <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/06/700.html" target="_blank">πολιτική αδιαφορία</a> και την <a href="http://g700.blogspot.gr/2010/11/blog-post_03.html" target="_blank">αποχή</a>.<br />
<br />
Στα πεντέμισι χρόνια λειτουργίας προτάξαμε συστηματικά πρακτικές, ευρωπαϊκές, πλην όμως αντιδημοφιλείς για πολλούς λύσεις σε σημαντικά ζητήματα (<a href="http://g700.blogspot.gr/p/g700.html" target="_blank">Agenda G700</a>), τα οποία τα Μέσα καπηλεύονταν και οι πολιτικοί απλά διαπίστωναν ρητορικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τα λύσουν πρακτικά, καθώς υπήρχε κόστος. Κόστος από τη σύγκρουση με την παραδοσιακή εκλογική πελατεία, καθώς και τα οργανωμένα εγωιστικά συμφέροντα, που πέρα από τα συνήθη οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (συντεχνίες του κράτους, πάσης φύσεως προσοδοθήρες - ραντιέρηδες και πιράνχας της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας), είχαν και σαφή δημογραφικό πρόσημο. Οργανώνονταν γύρω από τους αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς «χρυσούς» μεσο-υπερήλικες βολεμένους Έλληνες πολίτες. Ως επί το πλείστον τη γενιά του Πολυτεχνείου που λειτούργησε ως φρουρά του μεταπολιτευτικού status quo.<br />
<br />
Αυτές ακριβώς οι προτάσεις και οι ιδέες προσδιόρισαν και τη στάση μας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ατομικά, ο καθένας και η κάθε μία από εμάς μπορεί να είχε τις αντιλήψεις και τα πιστεύω του, την κομματική ή μη ταύτισή του, ακόμα και συμμετοχή. Συλλογικά, όμως, στηρίξαμε πολιτικές συμβατές με την ατζέντα της G700 για "<a href="http://g700.blogspot.gr/2008/02/blog-post_12.html" target="_blank">Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση</a>", <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/12/blog-post_21.html" target="_blank">ρήξη με το σύστημα Ελλάδα</a>, ενίσχυση της <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/12/blog-post_15.html" target="_blank">γενεακής δικαιοσύνης</a> και δημιουργία ενός <a href="http://g700.blogspot.gr/2010/03/g700.html" target="_blank">New Deal για τη νέα γενιά</a>.<br />
<br />
Αν και προοδευτικοί, ουδέποτε μας θάμπωσαν οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις της βιομηχανικής εποχής, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός παρότι λάβαμε μέρος ως καλεσμένοι σε διάφορα ιδεολογικοπολιτικά φόρα. Ούτε φυσικά στοιχηθήκαμε πίσω από κόμματα, παρά το γεγονός ότι συνευρεθήκαμε με πολλούς από τους εκπροσώπους τους, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το Σεπτέμβριο του 2007 και μετά είχαμε το θάρρος να στηρίξουμε ή να απορρίψουμε ανοιχτά διαφορετικά κόμματα ανάλογα με το εκάστοτε διακύβευμα και κριτήριο τη δική μας γενεακή ατζέντα. Σε βαθμό παρεξήγησης...<br />
<br />
Σκοπός ήταν πάντα η λειτουργία της G700 ως <a href="http://g700.blogspot.gr/2007/06/blogs.html" target="_blank">ενεργού μέλους της κοινωνίας των πολιτών</a> και συγκεκριμένα του <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/02/netroots-g700.html" target="_blank">κινήματος του διαδικτύου - Netroots</a> που προωθεί μια ατζέντα <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/09/blog-post.html" target="_blank">γενεακής δικαιοσύνης</a> και στηρίζει τους νέους. Η λογική μας ήταν ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών.<br />
<br />
Πρώτον, θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.<br />
Δυστυχώς και κατ´ αναλογία της ελληνικής ατροφικής offline κοινωνίας πολιτών, το ελληνικό διαδίκτυο δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση του εξαντλείται στην ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία των εκβιασμών, της εντυπωσιοθηρίας και της "δολοφονίας χαρακτήρων" ενώ και τα όποια "κινήματα του Διαδικτύου" ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα καθώς δεν διαθέτουν πολιτική ραχοκοκαλιά, συστηματική παρουσία και παρέμβαση στα δημόσια πράγματα. Κι όμως το διαδίκτυο αποτελεί ένα πανίσχυρο εργαλείο, μαζικό, φθηνό και ασύλληπτα δημοκρατικό, για όποιον επιθυμεί να διεμβολίσει τη δημόσια ατζέντα εκφράζοντας υπαρκτά και δίκαια κοινωνικά αιτήματα. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση. Η επί πεντέμισι χρόνια παρουσία και δράση της G700 αποδεικνύει του λόγου το αληθές.<br />
<br />
Δεύτερον, προσφέρει κοινωνική στήριξη σε ομάδες που την έχουν ανάγκη. Με αυτή τη λογική δημιουργήσαμε το "<a href="http://g700.blogspot.gr/2007/04/g700_23.html" target="_blank">Συνήγορο του Εργαζόμενου</a>" στον οποίο μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί διαδικτυακά και να λάβει απαντήσεις σε ερωτήματα γύρω από εργασιακά ζητήματα.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, επιχειρήσαμε να βγούμε κι εκτός blogoσφαιρας. Να γίνουμε grassroots. Δεν καταφέραμε να έχουμε διάρκεια. Όμως, στον ένα περίπου χρόνο (2008-2009) που διήρκησε αυτή μας η προσπάθεια μετρήσαμε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες.<br />
<br />
Τον Φεβρουάριο του 2008 <a href="http://news.in.gr/greece/article/?aid=869402&lngDtrID=252" target="_blank">κινητοποιηθήκαμε</a> και <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/02/blog-post_4991.html" target="_blank">πετύχαμε τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό της Αθήνας κάθε Παρασκευή και Σάββατο</a>. Ήταν η επιτομή της ενορχήστρωσης μιας επιτυχούς καμπάνιας χωρίς βία, χωρίς αίμα, καταστροφές ή βανδαλισμούς.<br />
<br />
Παράλληλα <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/04/700-50.html" target="_blank">συνεργαστήκαμε με άλλες ομάδες της κοινωνίας των πολιτών για την προώθηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές</a>, εξέλιξη για την οποία <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/05/g700.html" target="_blank">βραβευτήκαμε με το βραβείο του "Ευρωπαίου Πολίτη" του 2008</a> μαζί με άλλες 35 οργανώσεις και θεσμούς ανά την Ευρώπη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προηγουμένως, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,<a href="http://www.citypress.gr/index.html?action=article&article=62772" target="_blank"> στη συνάντησή μας στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2008</a> όπου προσήλθαμε να καταγγείλουμε τη βία και τους βανδαλισμούς κατά τα "Δεκεμβριανά", είχε αναγνωρίσει τη γενεακή δικαιοσύνη ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη G700 ως πρωτοπόρο στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.<br />
<br />
Πάνω απ’ όλα, σαν ενεργά μέλη του κινήματος του διαδικτύου, των Ελλήνων netroots, δεν σταματήσαμε ποτέ να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενεακή και κοινωνική καταιγίδα που είδαμε να μας χτυπάει την πόρτα. Αναδείξαμε τόσο <a href="http://g700.blogspot.gr/2009/04/blog-post.html" target="_blank">εντός Ελλάδας</a> όσο και <a href="http://g700.blogspot.gr/2010/03/g700.html" target="_blank">εκτός</a> το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας των νέων, προειδοποιήσαμε για τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, ε<a href="http://g700.blogspot.gr/2008/11/blog-post_27.html" target="_blank">ίδαμε τη χρεοκοπία να έρχεται</a>, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε η θεωρία της θωρακισμένης οικονομίας, <a href="http://g700.blogspot.gr/2008/12/2009.html" target="_blank">περιγράψαμε επακριβώς την επερχόμενη κρίση</a> αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, προσπαθήσαμε έγκαιρα να αναδείξουμε τις επιπτώσεις της μεταρρυθμιστικής αδράνειας, η οποία σε συνδυασμό με την κρίση καθιστά τη γενιά μας "γενιά Ιφιγένεια", μια χαμένη γενιά που καλείται να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα.<br />
<br />
Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις μας για μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα G700) δεν εισακουστήκαμε.<br />
<br />
Τα ίδια κόμματα και Μέσα που έκαναν μόδα τη «γενιά των 700 ευρώ», αγνόησαν παντελώς την ατζέντα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχε προχωρήσει από καιρό. Οδήγησαν έτσι τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Με αφορμή την παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008, η Ελλάδα σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που έζησε μετά το ’50. Μια κρίση που πηγάζει ΚΑΙ από τη συσσωρευμένη γενεακή ανισότητα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως στη δημόσια υπερχρέωση και στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.<br />
<br />
Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα της οξείας κρίσης έχει αλλάξει ριζικά και τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε η G700 από τον Ιανουάριο του 2007 και μετά. Και δεν αναφερόμαστε απλά στη δραστική περικοπή του βασικού μισθού κάτω από τα 700 ευρώ.<br />
<br />
<b>Δεν υπάρχει πια γενιά των 700 ευρώ με την έννοια που αυτή υπήρχε το 2007.</b><br />
<br />
<div style="text-align: -webkit-auto;">
<b>Καταρχάς</b>, η γενιά των 700 υπήρξε ένα κοινωνικό ζήτημα εντός μιας κοινωνίας δανεικής ευημερίας, η οποία τον όποιο πλούτο που παρήγαγε, τον κατένειμε με τρόπο μη βιώσιμο, γενεακά και κοινωνικά άδικο. Σήμερα η φούσκα έσκασε και τη θέση της εικονικής ανάπτυξης έχει πάρει μια πραγματικότητα συνεχιζόμενης οξείας ύφεσης και συρρίκνωσης. Ζούμε σε μια κοινωνία γενικευμένης επισφάλειας, όπου το ζήτημα των νέων είναι μεν κεντρικό, ωστόσο δεν κυριαρχεί πια απόλυτα καθώς μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της μεσαίας και εργατικής τάξης έχουν διολισθήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Βαδίζουμε σταδιακά <a href="http://g700.blogspot.gr/2012/03/700.html" target="_blank">απ' τη γενιά των 700 στο πρεκαριάτο</a>. <span style="text-align: left;">Τα αποτελέσματα των γενεακά άδικων πολιτικών χτύπησαν πια τους θύτες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.</span></div>
<br />
<b>Επιπρόσθετα</b>, έχουν αλλάξει τα ειδοποιά στοιχεία της επισφάλειας που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα τον Ιανουάριο του 2007, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα,<a href="http://g700.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html" target="_blank"> η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα</a>. Ένας στους δύο πλέον είναι χωρίς δουλειά. Δεκάδες χιλιάδες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.<br />
<br />
<b>Παράλληλα</b>, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, <b>άλλαξε ριζικά ο χάρτης των νέων μέσων δικτύωσης</b>. Το 2007 τα blogs μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με τον αριθμό τους να τριπλασιάζεται κάθε χρόνο και τα παραδοσιακά Μέσα να εκστασιάζονται με συνεχή αφιερώματα για τη νέα μόδα. Σήμερα αυτό πια δεν ισχύει. Το blogging έχει περιοριστεί σε εμβέλεια με το twitter και το Facebook να έχει κυριαρχήσει κατά κράτος. Υπερτερεί πια οτιδήποτε απαιτεί σύντομα, συνθηματολογικά μηνύματα, χαλαρή επικοινωνία της ατάκας χωρίς ανάλυση και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσει. Παρότι μπήκαμε δυνατά και σ’ αυτό το πεδίο η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε αμετανόητοι bloggers.<br />
<br />
<b>Τέλος</b>, στα πεντέμισι χρόνια που μεσολάβησαν <b>άλλαξαν ως ήταν αναμενόμενο και οι ζωές των πρωταγωνιστών της G700</b>. Κάποτε ήμασταν ηλικιακά και εργασιακά στον μέσο όρο. Γεωγραφικά όλοι στην Ελλάδα. Εκπροσωπούσαμε όλοι αυθεντικά τη γενιά μας. Πλέον, ουδείς στην ομάδα είναι κάτω των 30. Εργασιακά, αν και όχι όλοι, έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς της γενιάς των 700 ευρώ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να θεμελιώσουν θέση στην μεσαία τάξη της χώρας και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις τους είναι ασύμβατες με τις ανάγκες και το προφίλ της κίνησης. Έχουν προ πολλού αποχωρήσει. Άλλοι πάλι έχουν συνθλιβεί από την κρίση με αποτέλεσμα τα 700 να τους φαίνονται μαγικό νούμερο. Ζητούμενο γι’ αυτούς η προσωπική επιβίωση. Σε ό, τι αφορά τον τόπο διαμονής, επίσης, κάποιοι έχουν εγκαταλείψει από καιρό την Ελλάδα, ορισμένοι πάλι ετοιμάζονται να φύγουν εντός μηνός για να κάνουν μια νέα αρχή.<br />
<br />
Για όλους αυτούς τους λόγους, λόγους δομικούς που έχουν να κάνουν με το μεταλλασσόμενο τοπίο της οικονομικής ανασφάλειας και της κοινωνίας στην Ελλάδα, αλλά και λόγους προσωπικούς των μελών της ομάδας, η G700 έκλεισε τον κύκλο της. Το ταξίδι που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007 έφτασε στο τέλος.<br />
<br />
Στο ταξίδι αυτό ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι σχολιαστές του blog, αλλά και των υπόλοιπων μέσων δικτύωσης, οι οποίοι έδωσαν ζωντάνια στην κοινότητά μας με τον πλουραλισμό των απόψεών τους και την κριτική τους. Πολλοί βρίσκονται από την πρώτη μέρα μαζί μας. Κάποιοι εγκατέλειψαν. Με κάποιους τσακωθήκαμε. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και ζητάμε συγγνώμη από όσους αδικήσαμε.<br />
<br />
Αυτό είναι το τελευταίο post που αναρτούμε στο διαδίκτυο. Το επόμενο διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 θα αναρτώνται στο blog κείμενα για τη G700 υπό τη μορφή αφιερώματος. Τα κείμενα θα υπογράφουν επώνυμα ή ψευδώνυμα απλοί πολίτες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, bloggers και σχολιαστές της G700. Παρακαλούμε όσους θέλουν να γράψουν κάτι να το στείλουν στο <a href="mailto:genia700@gmail.com">genia700@gmail.com</a>. Τα κείμενα θα ξεκινήσουν να αναρτώνται από τις 20 Αυγούστου και μετά έτσι ώστε να διαβαστεί το παρόν τελικό κείμενο και να ενημερωθούν οι αναγνώστες για το κλείσιμο του blog. Το blog δεν θα κατέβει, αλλά θα παραμείνει ανεβασμένο για όσους θέλουν να το μελετήσουν ή να βρουν υλικό για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν. <br />
<br />
Σήμερα κλείνει ένας κύκλος. Η γενιά μας, όμως, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Δεν έχει γράψει παρά τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλίο της δικής της ζωής. Όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι εμείς θα κληθούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην αναστήλωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλα τα μετερίζια.<br />
<br />
Οι παλιοί βρίσκονται με το ένα πόδι στην απόσυρση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν τι συνέβη. Οι περισσότεροι δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, στην καλύτερη δίνουν μια μάχη εξιλέωσης από τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης.<br />
<br />
Αν και ως G700 είμαστε <a href="http://g700.blogspot.gr/2011/06/blog-post_08.html" target="_blank">αγανακτισμένοι</a> με τον τρόπο που η πολιτική τάξη, η πλειονότητα των Μέσων και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για <a href="http://g700.blogspot.gr/2011/05/blog-post_11.html" target="_blank">ανατροπή του status quo</a>. Η γενιά μας έχει τεράστια ευθύνη να επιδείξει ηθικό σθένος. Από τον τρόπο που εμείς θα λειτουργήσουμε στην προσωπική και συλλογική δημόσια ζωή θα εξαρτηθεί η ποιότητα του νέου κύκλου που θα ανοίξει για τη χώρα σε μερικά χρόνια. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε σε ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Αρκεί να μην επαναφέρουμε στο προσκήνιο ψευτο-ιδεολογήματα, διχαστικές προσεγγίσεις ή πολυσυλλεκτικές "λύσεις σούπα". Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να διαψεύσουμε τους πάντες με τις ατομικές και συλλογικές μας επιλογές. Το τέλος της κρίσης πρέπει να μας βρει νικητές. Κανείς μας δεν θέλει να ζήσει ή να λέει ότι προέρχεται από μια χώρα παρία, μαύρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική τρύπα στη Βαλκανική. Δεν θέλουμε να γίνουμε χαμένη γενιά. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται να θέσουμε τις δικές μας άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που μας αξίζει.<br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-2810430630372386572012-07-10T15:43:00.000+03:002012-07-10T16:00:48.237+03:00Ανεργία των νέων: φουντώνει ο άνεμος της καταιγίδας των γενεών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="background-color: white;">Το 2007, όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, έπειτα από πέντε χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης και δυόμιση χρόνια κρίσης χρέους, εξαιτίας της αλόγιστης έκθεσης στον εξωτερικό δανεισμό κατά τη διετία 2007-2009 καθώς και των μονόπαντων πολιτικών αυστηρής λιτότητας τη διετία 2010-2012 με παράλληλη απουσία ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετίας, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. </span><br />
<br />
Η ανεργία τσακίζει τη γενιά μας. Δεν είμαστε πια η γενιά των 700 ευρώ. Είμαστε η γενιά της ανεργίας.<br />
<br />
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Σύμφωνα με την <a href="http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/BUCKET/A0101/PressReleases/A0101_SJO01_DT_QQ_01_2012_01_F_GR.pdf" target="_blank">Έρευνα Εργατικού Δυναμικού</a> της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας η ομάδα που κατ’ εξοχήν πλήττεται από την ανεργία είναι οι νέοι και ειδικότερα τα άτομα ηλικίας 15-24, όπου το ποσοστό ανεργίας τους είναι το υψηλότερο, καθώς φτάνει το 52,7% κατά το Α’ Τρίμηνο του 2012. Η δική μας κατηγορία της «γενιάς των 700 ευρώ» πλήττεται με ανεργία της τάξης του 35,7% στις ηλικίες 25-29 και 21,3% στις ηλικίες 30-44.<br />
<br />
Πρόκειται για εξέλιξη θλιβερή, που οδηγεί σε προσωπικά και οικογενειακά αδιέξοδα -ειδικά στα αστικά κέντρα-, σε αναγκαστική μετανάστευση στο εξωτερικό -όπου κι εκεί όμως δεν μας περιμένει ο παράδεισος-, σε μίσος για την εγχώρια πολιτική τάξη, αμφισβήτηση ως και γελιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών, αντιευρωπαϊκό μένος. Οι πρώτες ριπές έπεσαν στις εκλογές της 17ης Ιούνιου όταν οι νέοι μαζικά υπερψήφισαν αντισυστημικά κόμματα.<br />
<br />
Χάρη στην δημογραφική, οικονομική και κοινωνική τους υπεροχή, τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε η ευρεία κοινωνική κατηγορία των λεγόμενων νοικοκυραίων. Με εντολή για α) αποφυγή μιας περιπέτειας που θα διακινδύνευε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, εφαρμογή θεμελιωδών διαρθρωτικών αλλαγών που εκκρεμούν χρόνια και β) αλλαγής των όρων εκείνων των πτυχών του προγράμματος που καθιστούν το κοινωνικό κόστος αλλαγής του οικονομικού μας μοντέλου δυσβάσταχτο. Εμείς στοιχηθήκαμε μ’ αυτή την αντίληψη. Οτιδήποτε άλλο ήταν συναισθηματικά κατανοητό, λογικά όμως αυτοκτονικό και γι’ αυτό παράλογο.<br />
<br />
Ας μη γελιόμαστε όμως. Η αντισυστημική δυναμική είναι εξαιρετικά ισχυρή. Έχει το πλεονέκτημα. Η νέα κυβέρνηση πρέπει γι’ αυτό να πετύχει και στα δύο σκέλη. Αν η επιτυχία στο πρώτο σκέλος διασφαλίζει ότι μένουμε στην Ευρωζώνη μέχρι νεοτέρας, ώστε να θέσουμε τις βάσεις μιας πιο υγιούς και παραγωγικής οικονομίας και να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία (<a href="http://g700.blogspot.be/2012/07/back-to-track.html" target="_blank">back on track</a>), το δεύτερο σκέλος θα κρίνει το κατά πόσο η παραμονή μας στο ευρώ είναι βιώσιμη σε βάθος χρόνου καθώς και προς όφελος της κοινωνίας, ειδικά της γενιάς μας. Μιας γενιάς η οποία είναι μεν τσακισμένη όμως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, με αφορμή την κρίση και τα προβλήματα επιβίωσης που πλέον βιώνει, έχει αφυπνιστεί και ζητάει σαν μανιασμένος όχλος το κεφάλι επί πινάκι των πρωταγωνιστών. Με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και βιολογικά να το δει κανείς, είναι η γενιά που εκ των πραγμάτων πια καλείται να πρωταγωνιστήσει στις εγχώριες εξελίξεις, αλλά και όλες τις πτυχές της οικονομικής και δημόσιας ζωής.<br />
<br />
Αν υπάρξει αποτυχία, αποτυχία που θα τη χρεωθεί και η Ευρώπη, η γενεακή καταιγίδα που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τη σύγκρουση των γενεών για το ασφαλιστικό, το εργασιακό και το οικολογικό ζήτημα σε καθεστώς ευημερίας. Θα μοιάζει περισσότερο με ισχυρό τυφώνα, με μια οξεία κοινωνική σύγκρουση, μια σφοδρή ταξική διαμάχη με βιολογικό υπόβαθρο. Θα στοιχηθούν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν ενάντια σ’ αυτούς που κάτι προσπαθούν να περισώσουν. Και τότε θα ζήσουμε καταστάσεις με αβέβαιες συνέπειες. <br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-53556973758378491442012-07-09T01:10:00.000+03:002012-07-09T20:00:30.964+03:00Back On Track<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="background-color: white;">Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή το βράδυ οι Προγραμματικές Δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης καθώς και οι ομιλίες των Αρχηγών κομμάτων. Πρόκειται για τις πολλοστές προγραμματικές δηλώσεις που παρακολουθούμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Φταίει που κατά το τελευταίο έτος αλλάξαμε τέσσερις Κυβερνήσεις, καθώς και ότι αλλάξαμε και μία φορά Μνημόνιο τον Φεβρουάριο του 2012. </span><br />
<br />
Μαζί άλλαξαν για πολλοστή φορά και οι ρόλοι των πολιτικών πρωταγωνιστών. Εκείνοι οι οποίοι προηγουμένως καταδίκαζαν το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής, και ταυτόχρονα πίεζαν να πάμε άμεσα σ’ εκλογές, τώρα καλούνται να το εφαρμόσουν. Στη θέση τους μια νέα αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όπως άλλοτε η ΝΔ δεν θα συναινούσε στο λάθος, τώρα εκείνη δεν θα συναινέσει στο έγκλημα. Να δούμε…<br />
<br />
Αν και η συζήτηση που διεξάγεται στη Βουλή, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθότι η Ελλάδα πλέον παίζει τα ρέστα της, δεν μπορεί κανείς παρά να στηλιτεύσει το γεγονός ότι η χώρα εδώ και δώδεκα μήνες κινείται στον αστερισμό της ατέρμονης, κουραστικής και αδιέξοδης πολιτικολογίας. Από τα έδρανα του Κοινοβουλίου, όπως και από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις παρελαύνουν τα ίδια και τα ίδια πολιτικά επιχειρήματα, οι ίδιες κι απαράλλαχτες επιδιώξεις και φαντασιώσεις σε διάφορες μορφές.<br />
<br />
Στο επίκεντρο όλων η διακηρυγμένη και διατυπωμένη πια εγγράφως, στο πλαίσιο τρικομματικής συμφωνίας, βούληση για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Για την αξιωματική αντιπολίτευση αντικατάσταση πια ως φαίνεται και όχι μονομερής καταγγελία. Συμφωνούμε ότι το μίγμα της μακροοικονομικής συνταγής με την ασφυκτική λιτότητα είναι κάτι που σωστά συζητείται με στόχο την αναπροσαρμογή του.<br />
<br />
Τι γίνεται όμως στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων που θα κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική κι εξωστρεφή, το κράτος πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό, την κοινωνία πιο δίκαιη και την αγορά πιο ανοιχτή, φτηνή και διαφανή; Η απάντηση είναι γνωστή. Τίποτα. Εδώ και δώδεκα μήνες το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών με κουτοπόνηρο τρόπο έχει αφεθεί στην άκρη. Κρύβονται όλοι πίσω από τη λιτότητα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είναι fast track βγήκαν εντελώς off track. Δεκάδες σημεία-σταθμοί, κυρίως διαρθρωτικού χαρακτήρα, φέρεται να βρίσκονται εκτός τροχιάς. Χαρακτηριστικότερο όλων οι αποκρατικοποιήσεις και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πρόκειται για τη μεγάλη κόκκινη γραμμή των συντεχνιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, της κομματικής-πελατειακής διαφθοράς και των κρατικοδίαιτων ιδιωτών προμηθευτών πιράνχας που κατάφεραν να μετατρέψουν το συγκεκριμένο ζήτημα στο μεγάλο θέμα ταμπού για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.<br />
<br />
Η απραξία όμως στο μέτωπο της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας, της μεταρρύθμισης του κράτους και των αλλαγών σε αγορές προϊόντων και υπηρεσιών δεν υπήρξε μέχρι σήμερα χωρίς συνέπειες. Πέρα από το αδυσώπητο ξύλο που τρώμε από το εξωτερικό, στο εσωτερικό μέτωπο το οριζόντιο πετσόκομμα και τα φορολογικά γιουρούσια ήρθαν να καλύψουν το κενό.<br />
<br />
Έτσι όμως, χωρίς να υπάρχει πρόοδος στην αντιμετώπιση του πυρήνα των διαρθρωτικών ελλειμμάτων που οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση, όχι μόνο αναπροσαρμογή, αναθεώρηση, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση ή αντικατάσταση από τους αυστηρούς όρους του Μνημονίου δεν πρόκειται να γίνει, αλλά ούτε ανάκαμψη της οικονομίας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πρόκειται να δούμε. Αν οι νέοι τώρα υποφέρουμε μία, χωρίς σοβαρή παραγωγική οικονομία την οποία μόνο οι διαρθρωτικές αλλαγές θα δημιουργήσουν, δεν έχουμε καμία τύχη να δούμε ποτέ φως στο τούνελ.<br />
<br />
Τι μένει λοιπόν ως μήνυμα από το τελευταίο διήμερο συζητήσεων στη Βουλή, πέρα από την ανταλλαγή ατάκας και την εκατέρωθεν εκτόξευση βολών; Ότι η Ελλάδα, μια οικονομία υπερχρεωμένη, με μεγάλο έλλειμμα και φθίνουσα ανταγωνιστικότητα λόγω ενός στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης πολύ πριν το Μνημόνιο πρέπει άμεσα να τρέξει και να βάλει νερό στ’ αυλάκι των μεταρρυθμίσεων. Back on track. Αν θέλουμε πραγματικά να διαπραγματευτούμε κάτι σε μερικούς μήνες από σήμερα κι αυτό να μην είναι η έξοδός μας το ευρώ. <br />
<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-36446159075626991912012-07-03T12:13:00.000+03:002012-07-03T12:13:16.485+03:00Ψήφος στα 16. Τρέμετε νοικοκυραίοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white;">Διαβάσαμε το άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα στην Καθημερινή με τίτλο "</span><a href="http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_30/06/2012_449825" target="_blank">Μαμά τι να ψηφίσω</a><span style="background-color: white;">", σύμφωνα με το οποίο η καθιέρωση της ψήφου στα 18 το 1981 αποδείχτηκε αριστερός ψευτοπροοδευτισμός. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο τα δεκαοχτάχρονα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν έστω για 2-3 χρόνια τη ζωή έξω από το σχολείο για να ψηφίζουν συνειδητά. Ως παράδειγμα που στοιχειοθετεί το επιχείρημά του αναφέρεται η αδυναμία της πρώτης σε βαθμούς στις πανελλήνιες εξετάσεις, Όλγας Κ., να επιλέξει κόμμα και υποψήφιο, καθότι ήταν βυθισμένη στο ρυθμό των αρχαίων και των λατινικών ως ισχυρίζεται η ίδια. Κατά συνέπεια ρώτησε την μητέρα της και τον πατέρα της τι να κάνει.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Βρισκόμαστε εδώ αντιμέτωποι, όχι απλά με μια συντηρητική άποψη, ως φοβάται ότι θα του καταλογισθεί ο συγγραφέας. Πρόκειται για μια γεροντοκρατική, βαθιά αντιδημοκρατική ψευτο-ελιτίστικη άποψη ντυμένη με τα ρούχα της υπευθυνότητας. Να συρρικνωθεί το εκλογικό σώμα με ηλικιακά κριτήρια ώστε να το φέρουν κάποιοι στα μέτρα που τους ταιριάζει. Ποια είναι αυτά; Η συνειδητή αστική ψήφος. Γιατί να το κάνουμε; Διότι κάποιοι φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση της νέας γενιάς.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Η άποψή μας είναι η ακριβώς αντίθετη.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Καταρχάς, εάν σήμερα υπάρχει ζήτημα ριζοσπαστικοποίησης των νέων αυτό δεν έχει καμία σχέση να κάνει με το επίπεδο υπευθυνότητας ή ευσυνειδησίας τους, αλλά με το γεγονός ότι οι ηλικιακές ομάδες 18-24 και ακόμα πιο πολύ οι μεγαλύτεροι των 25-34 βιώνουν με πολύ πιο επώδυνο τρόπο την κρίση σε σχέση με τους νοικοκυραίους. Μια κρίση που ξεκίνησε γι’ αυτούς πριν το κραχ χρέους με τη «γενιά των 700 ευρώ» (εργασιακή επισφάλεια, υποαπασχόληση, χαμηλές αμοιβές, έλλειμμα προοπτικής), σήμερα εξελίσσεται σε μια απόλυτη καταστροφή με έναν στους δύο νέους να είναι άνεργοι, με δεκάδες χιλιάδες να έχουν πάρει αναγκαστικά και όχι από επιλογή τον δρόμο του εξωτερικού, και όλους να αισθάνονται ότι αποτελούν πλέον μια χαμένη γενιά που κλήθηκε να θυσιαστεί σ’ έναν οικονομικό πόλεμο για να σωθεί η χώρα.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Δεύτερον, εάν κάτι είναι προβληματικό στην εκλογική συμπεριφορά των νέων σήμερα, αυτό είναι η ροπή τους προς την αδιαφορία για τα κοινά και συνεπώς τα μεγάλα ποσοστά αποχής. Όταν </span><a href="http://g700.blogspot.be/2009/06/700.html" style="background-color: white;" target="_blank">η γενιά των 700 ψηφίζει φραπέ</a><span style="background-color: white;">, αυτό είναι το μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία και τους θεσμούς.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Τρίτον, σε συνθήκες πληθυσμιακής γήρανσης, όπου το εκλογικό σώμα κυριαρχείται αριθμητικά από μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και σε μια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας όπου οι νέοι ωριμάζουν πολύ πιο γρήγορα και μορφώνονται πολύ καλύτερα, είναι απαραίτητο να υπάρξει περαιτέρω διεύρυνση του εκλογικού σώματος με ηλικιακά κριτήρια προς τα κάτω. Όχι συρρίκνωση. Εδώ και χρόνια οι θεσμοί έχουν μείνει πίσω από τις ανάγκες και γι’ αυτό ακριβώς παράγεται κρίση εκπροσώπησης και συνεπώς νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η γενιά των baby boomers κυριαρχεί στο εκλογικό σώμα. </span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Η ακραία δημογραφική τάση ενίσχυσης των μεσηλίκων που εξαρτώνται οικονομικά από το κράτος </span><span style="background-color: white;">(Δημόσιοι Υπάλληλοι ή κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες) ή εκείνων που βγαίνουν από την αγορά εργασίας και συνταξιοδοτούνται, ευνοεί πολιτικές επέκτασης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μέσω της χρηματοδότησης των χρεωκοπημένων ασφαλιστικών συστημάτων και ένα μοντέλο κατασπατάλησης των φυσικών πόρων του πλανήτη. Φέρει βαριά ευθύνη αυτή η ηλικιακή ομάδα για τη σημερινή κρίση.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Για όλους αυτούς τους λόγους έχουμε δημόσια υποστηρίξει την ανάγκη για </span><a href="http://g700.blogspot.be/2010/04/16.html" target="_blank">καθιέρωση ψήφου στα 16</a><span style="background-color: white;">. Μάλιστα με σταθμισμένη, ενισχυμένη λογική.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span><br />
<span style="background-color: white;">Η άποψή μας έχει κι ένα βιωματικό στοιχείο. Το 1996, όταν η συντροφιά της G700 ήταν μόλις 16 ετών, η Ελλάδα μαστιζόταν από οξεία πολιτική κρίση και ακυβερνησία, έχοντας έναν βαθιά άρρωστο πατερούλη Πρωθυπουργό, τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως βασικό δελφίνο στο ΠΑΣΟΚ τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και από την άλλη πλευρά, ως εναλλακτική λύση στο τιμόνι της αντιπολίτευσης έναν λαϊκιστή ηγέτη της Δεξιάς παράταξης, τον Μιλτιάδη Έβερτ. Ήταν μια τραγωδία. Τότε, είχαμε ήδη πολύ καλά διαμορφωμένη άποψη για τα πολιτικά πράγματα. Δεν ρωτήσαμε ούτε τη μάνα μας, ούτε τον πατέρα να μας πει πώς να σκεφτούμε. </span><br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-88008164986775110832012-06-26T11:23:00.000+03:002012-06-26T11:23:59.485+03:00Η τελευταία τους ευκαιρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
By <a href="http://www.facebook.com/notes/%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-fwd-greece-today/%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B1/466642660014681" target="_blank">Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today*</a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-rt0JUweIAyc/T6IuZswInbI/AAAAAAAAAiU/Jv0fiJkP2fM/s1600/FWGToday.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="118" src="http://1.bp.blogspot.com/-rt0JUweIAyc/T6IuZswInbI/AAAAAAAAAiU/Jv0fiJkP2fM/s320/FWGToday.jpg" width="320" /></a>Σε όλες μας τις τοποθετήσεις έχουμε υπογραμμίσει πόσο σημαντικό ήταν και είναι για την χώρα μας να αποκτήσει κυβέρνηση, ώστε να διαπραγματευτεί το ευρωπαϊκό της μέλλον και να υλοποιήσει τις δίκαιες αλλαγές που αναβάλλονται ή μένουν πάντα στη μέση. <br />
<br />
Πολύ θα θέλαμε, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων, να σχηματιστεί μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όπου κάθε κόμμα και κάθε πολιτικός αρχηγός θα συμμετείχε ουσιαστικά και ενεργά σε αυτήν, χωρίς να κρατά αποστάσεις. <br />
<br />
Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα είχε στη σύνθεσή της στελέχη που ευθύνονται για το κυβερνητικό φιάσκο της 5ετίας Καραμανλή, αλλά θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συνέχεια στη Διοίκηση, υλοποιώντας όσες μεταρρυθμίσεις ήδη "τρέχουν", διατηρώντας άξιους δημόσιους λειτουργούς και αξιοποιώντας πολιτικούς με ήθος και αποτελέσματα. <br />
<br />
Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα δημιουργούσε υπερ-υπουργεία χωρίς προηγουμένως να εφαρμόσει τη διοικητική μεταρρύθμιση και δεν θα ανέσυρε παρωχημένες δομές, όπως πχ. το υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.<br />
<br />
Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης δεν θα κατέγραφε ευσεβείς πόθους προεκλογικής κατανάλωσης χωρίς να κοστολογεί και χωρίς να απαντά στους πολίτες που θα βρει τα χρήματα για επέκταση επιδομάτων, μείωση φορολογικών συντελεστών και διατήρηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων στο Δημόσιο, όταν τα έσοδα δεν αποδίδουν και η φορολογική μεταρρύθμιση εκκρεμεί. <br />
<br />
Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα έβαζε χρονοδιαγράμματα σε βάθος 4ετίας, μετρήσιμους στόχους και θα έδινε έμφαση στην υλοποίηση, όχι πάλι σε νομοθετήματα, γενικολογίες και νέες "στρατηγικές" για την "παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησης της χώρας", το "χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς". Ξέρουμε όλοι πια ότι πίσω από κάθε μεγαλόπνοη στρατηγική κρύβεται η αδράνεια και η παραπομπή του προβλήματος στον επόμενο. <br />
<br />
Μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης θα κρατούσε το μεταρρυθμιστικό σκέλος του προγράμματος οικονομικής στήριξης και θα φρόντιζε να δημιουργήσει τις διοικητικές δομές, ώστε αυτές να εφαρμοστούν. Θα κατέγραφε συγκεκριμένα βήματα δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα διεύρυνε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν θα χάιδευε τα αυτιά των δημοσίων υπαλλήλων και θα πρότεινε ισοδύναμα μέτρα κοινωνικής προστασίας και ανταποδοτικών υπηρεσιών στους πολίτες. <br />
<br />
Ακόμη και έτσι, και παρά την έντονη οσμή παλαιάς πολιτικής που αναδύει, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει στο έργο της και να μεταφέρει εικόνα σοβαρότητας στην διεθνή κοινότητα, ώστε να επανέλθει η κοινωνική ειρήνη και να σταματήσει η ύφεση, η ανασφάλεια στην αγορά, η βία, το ξεχαρβάλωμα του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών.<br />
<br />
Όλα αυτά ξεπερνάνε τη ζωή μιας κυβέρνησης. Ας κάνουν όμως την υπέρβαση, γιατί είναι η τελευταία τους πολιτική ευκαιρία. <br />
<br />
<i>*Το Μπροστά Σήμερα / Fwd Greece Today είναι Πολιτική Κοινότητα Παρέμβασης</i></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-57021056928847458692012-06-23T18:24:00.001+03:002012-06-23T18:24:39.281+03:00Το γκολ Σαμαρά δεν μας έσωσε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="background-color: white;">Τρεις μέρες μετά τις εκλογές, αφού </span><span style="background-color: white;">το πανελλήνιο </span><span style="background-color: white;">καθησυχάστηκε ότι η σαπουνόπερα με τίτλο σχηματισμός κυβέρνησης θα έχει αίσιο τέλος, το έριξε στην μπάλα. Το ματς κρίσιμο, ιστορικό και πολιτικά φορτισμένο: προημιτελικός Ελλάδα-Γερμανία για το Euro 2012. Το κοντέρ της φανατίλας χτύπησε κόκκινο. Τα αστεία, τα βιντεάκια και τα ανέκδοτα πολλά. Το καλύτερο; «Σαμαράς Πρωθυπουργός. Με γκολ Σαμαρά θα περάσουμε στον ημιτελικό». Όταν ο Έλληνας σέντερ-φορ ισοφάρισε το ματς στο δεύτερο ημίχρονο, για μερικά λεπτά ένα ακόμη τρελό ελληνικό όνειρο πήγε να γίνει πραγματικότητα. Μόνο που τα όνειρα δεν κρατούν πολύ. Κυρίως, ποτέ δεν πραγματοποιούνται δυο φορές. Το reality check δεν άργησε να έρθει. Τελικά χάσαμε και αποκλειστήκαμε από το Euro.</span><br />
<br />
Έτσι και με το νέο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί που φάνηκε ότι οι εκλογές θα επέλυαν το πολιτικό αδιέξοδο, δίνοντας σαφή εντολή για κυβέρνηση μακράς πνοής με ουσιαστική συνεργασία των δυνάμεων του Ευρώ, και αναδεικνύοντας σε πρώτο σκόρερ τον Πρόεδρο της ΝΔ και νυν Πρωθυπουργό, κ. Αντώνη Σαμαρά, η πραγματικότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης μας προσγείωσε ανώμαλα. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να στηρίξουν τη νέα Κυβέρνηση με τα μάτια και ο Σαμαράς κατέβασε εντεκάδα με τους παγκίτες της Νέας Δημοκρατίας. Πραγματικά, είναι να απορεί κανείς εάν οι άνθρωποι κατάλαβαν το μήνυμα που έστειλε η πλειοψηφία των πολιτών στις 17 Ιουνίου. Αν μετά απ' όλη αυτή την πόλωση και τη συνεπακόλουθη ψυχική και πολιτική προετοιμασία κατάλαβαν σε ποια διοργάνωση, φάση, γήπεδο και με ποιο αντίπαλο παίζουν; Ευχόμαστε, σε μερικούς μήνες, να μην αποδειχτεί ότι το εκλογικό γκολ Σαμαρά ισοφαρίστηκε από ένα κυβερνητικό αυτογκόλ και τελικά δεν σωθήκαμε. Οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες απ’ ότι σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τον οποίο μάλιστα μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι χάσαμε αξιοπρεπώς και με ψηλά το κεφάλι.<br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-68128429454623917702012-06-18T13:08:00.003+03:002012-06-18T13:10:30.273+03:0018 Ιουνίου: δεν περπατάμε πετάμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white;">Η 18 Ιουνίου βρίσκει Ελλάδα και Ευρώπη ανακουφισμένες. Η υποσχεσιολογία και η δημαγωγία του αντιμνημονιακού μετώπου δεν πέρασε. Με 48,2% ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, οι εκλογές ανέδειξαν νικητές της κοινοβουλευτικής μάχης τις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της βελτίωσης των όρων του Μνημονίου με πολυμερή διαπραγμάτευση. Το πρώτο βήμα έγινε. Τώρα δεν πρέπει απλά να τρέξουμε, αλλά στην κυριολεξία να πετάξουμε προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων και τη βελτίωση όρων του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε χώρος για να αναπτύσσονται θεωρίες ότι η κυβέρνηση δεν θ' αντέξει. Η κυβέρνηση πρέπει να είναι μακράς πνοής.</span><br />
<br />
Η ΝΔ, ως πρώτο κόμμα με 30% της λαϊκής ψήφου, έχει τον πρώτο ρόλο στον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι αδιαμφισβήτητα ο νέος Πρωθυπουργός. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ πρέπει να λάβουν μέρος ενεργά και πλήρως στη νέα κυβέρνηση. Πολιτικαντισμοί τύπου να μπει και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα για να φθαρεί από τη συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα ή έστω να συμφωνήσει σ' ένα πλαίσιο για να δεσμευτεί, είναι ανόητοι. Ουδεμία σχέση έχουν με τη συνειδητή ψήφο που πήραν τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ για να στηρίξουν μια κυβέρνηση ευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού προσανατολισμού, από διαφορετική ιδεολογική και πολιτική βάση φυσικά ο καθένας. Στην Κυβέρνηση, χρήσιμο θα ήταν να λάβει μέρος και η Δημιουργία Ξανά που πήρε 1,6%, ποσοστό που αθροίζεται στο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό μέτωπο. <br />
<br />
Το δεύτερο κόμμα πρέπει να είναι στην αντιπολίτευση. Είναι ηθικά, θεσμικά και πολιτικά σωστό. Υγιές για τη δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ με 27% της λαϊκής ψήφου είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση από την οποία αναμένεται προγραμματική κοινοβουλευτική κριτική, αλλά και κινηματική αντιπολίτευση, χωρίς όμως βία και ανομία.<br />
<br />
Εάν η πολιτική τάξη στο σύνολό της επιδείξει σοβαρότητα, σε συνδυασμό με τα στοιχειώδη πολιτικά και θεσμικά αντανακλαστικά, θα καταφέρει να ομαλοποιήσει την πολιτική ζωή και να αναδείξει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό. Τον ονομάζουμε θεσμοποιημένο αγωνιστικό πλουραλισμό ιδεών και θέσεων, χρησιμοποιώντας τον όρο της Βελγίδας νεομαρξίστριας Σαντάλ Μουφ. Μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται ότι παγιώνεται ένα νέο πολυκομματικό πολιτικό σύστημα με κόμματα οιωνεί κυβερνητικούς εταίρους σε κυβερνήσεις συμμαχιών. Μια τέτοια ανακατάταξη του πολιτικού τοπίου θα είναι σε πλήρη αρμονεία με την κοινωνία και γι' αυτό χρήσιμη. Για όσο διαρκέσει στον ιστορικό χρόνο.<br />
<br />
Δευτέρα 18 Ιούνιου λοιπόν. Ώρα για δουλειά. Σχηματισμός κυβέρνησης γρήγορα. Υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Διαπραγμάτευση για βελτίωση των μακροοικονομικών όρων του Μνημονίου. Εγκατάλειψη του πολιτικαντισμού. Δεν περπατάμε, πετάμε.<br />
<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com73tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-83858652929452480962012-06-17T16:21:00.000+03:002012-06-17T17:23:07.179+03:00Ν' αποφύγουμε μια καταστροφική περιπέτεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα εκλογές. Οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, που πλέον έχει μετατραπεί σε γενιά της μαζικής ανεργίας και των συμπιεσμένων αμοιβών, φαίνεται να θέλουν να ισχυροποιήσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο με ηγέτη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ελπίζουν σε μια ανατροπή της παλιάς πολιτικής τάξης, σε περιορισμό της λιτότητας, σε ενίσχυση της ανάπτυξης, σε περισσότερη δικαιοσύνη, σε τόνωση της εθνικής περηφάνειας έναντι στο γενικευμένο αίσθημα ταπείνωσης που έχει προκαλέσει η εικόνα του διασυρμού της χώρας στο εξωτερικό από τις συντηρητικές δυνάμεις.<br />
<br />
Θα συμφωνούσαμε σε όλα αυτά, εάν οι επίδοξοι πολιτικοί εκφραστές τους είχαν τη σοβαρότητα ενός Ολάντ, και δεν ήταν κι αυτοί μέρος ενός εγχώριου παλιού πολιτικού σύστηματος. Παλιού όχι μόνο σε πρόσωπα, αλλά και σε νοοτροπίες. Η νέα μεταπολίτευση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η ανανέωση του παλιού με νέα μέσα. Ψήφιζοντας ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζουμε ΠΑΣΟΚ του '80 στη χειρότερή του μορφή. Κερασάκι στην τούρτα η κουλτούρα της ανυπακοής και της ανομίας που απ' το 89 και μετά πήρε διαστάσεις χιονοστιβάδας. Αντίστοιχα, η ανεξαρτησία που ευαγγελίζεται ο Καμμένος δεν είναι παρά η επίσημη είσοδος της συνωνομοσιολογίας, των ιπτάμενων δίσκων και της πολιτικής των σεραφείμ, των νεφελίμ και των χερουβείμ στο δημόσιο λόγο. Καμμένες αναλύσεις για καημένους ανθρώπους, βρίσκουν ακροατήριο σ' έναν ταλαιπωρημένο και έτοιμο να ελπίσει στα πάντα λαό.<br />
<br />
Εμείς δεν στηρίζουμε τις δυνάμεις της αυταπάτης. Όλους όσους εκφράζουν παρωχημένες ιδέες, βγαλμένες από τα θέρετρα των μαχών οπισθοφυλακής ενάντια στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας,των θεσμών και της κοινωνίας. Όλους όσους μπλοφάροντας κινδυνεύουν να μας οδηγήσουν σε οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές περιπέτειες. Πάμε κόντρα σ' αυτό το ρεύμα.<br />
<br />
Το δίλημμα για εμάς ξεκάθαρο. Ευρώ ή Δραχμή; Το ζήτημα δεν είναι απλά νομισματικό, αλλά βαθιά πολιτικό και κοινωνικό. Είναι ζήτημα γενεακής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ζήτημα υπαρξιακό. Θα συνεχίσουμε μέσα από μια πορεία επίπονης αναδιοργάνωσης του κράτους και της οικονομίας να βρισκόμαστε σε μια πορεία οικονομικής, θεσμικής και παραγωγικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη ή θα υποχωρήσουμε προς το Βαλκανικό μας παρελθόν; Της ρηχής ανάπτυξης, των διαδοχικών υποτιμήσεων σε ασταθές νόμισμα, της υπερχρέωσης, των ελαστικών και πελατειακών θεσμών, της δημαγωγικής πολωτικής πολιτικής πραγματικότητας;<br />
<br />
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Ευρώπη των συντηρητικών της Μέρκελ δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Όμως, αν δεν μείνουμε στο παιχνίδι, και επιτρέψουμε στον ευατό μας να γίνει Ιφιγένεια, τότε θα χάσουμε το τρένο των θετικότερων εξελίξεων που μας επιφυλάσσουν οι αλλαγές των διεθνών γεωπολιτικών συσχετισμών.<br />
<br />
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που σήμερα ζητάνε ψήφο ευθύνης δεν άλλαξαν μυαλά. Όμως, έχουν φάει τόσο πολύ ξύλο κατά τη διάρκεια της κρίσης που πλέον είναι αλυσοδεμένοι σε μία μοναδική πορεία. Αυτή της υπεύθυνης διακυβέρνησης και των ριζικών αλλαγών. Αυτή η πορεία μπορεί να υποστηριχτεί ουσιαστικά μόνο σε συνεργασία με δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ και η Δημιουργία Ξανά-ΔΡΑΣΗ, οι οποίες μπορούν να γίνουν θεματοφύλακες της αποτελεσματικής και δίκαιης μεταρρύθμισης στη χώρα.<br />
<br />
Είναι αλήθεια ότι δεν ελπίζουμε σε πολλά. Κρατάμε μικρό καλάθι. Ελπίζουμε πρωτίστως στον χρόνο που μπορεί να κερδίσει η χώρα για να κάνει ακόμα ένα βήμα προς την οριστική της διάσωση. Γι' αυτό στις 18 Ιουνίου χρειάζεται να υπάρξει σοβαρή κυβέρνηση, όσο το δυνατόν πιο μακράς πνοής. Κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, θα προχωρήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και στο μεταξύ, επειδή θα είναι αξιόπιστη, θα πετύχει τη χαλάρωση των όρων δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αναμφίβολα η Δευτέρα θα είναι μια δύσκολη μέρα, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Ας μην είναι, όμως, απόλυτα καταστροφική για τη γενιά μας.<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-43473136565155766802012-06-15T11:20:00.000+03:002012-06-15T11:22:03.283+03:00Ο Μύθος της «Ανταγωνιστικής Δραχμής»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Των Βασίλη Αλεβιζάκου και Αλέξανδρου Αποστολίδη*<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
© G700</div>
<br />
Την Κυριακή οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν όχι μόνο παράταξη αλλά και ποια Ελλάδα θέλουν. Αυτή η επιλογή απαιτεί όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση των δεδομένων, των εναλλακτικών επιλογών αλλά και των συνεπειών τους. <br />
<br />
Ένας από τους πολλούς μύθους που έχει δημιουργήσει η κρίση στην ελληνική κοινωνία, και εντέχνως καλλιεργηθεί από τους εκπροσώπους της συμμαχίας των αντιμνημονιακών δυνάμεων, είναι και αυτός της «ανταγωνιστικής δραχμής». <br />
<br />
Το επιχείρημα είναι απλό: η «φθηνή» δραχμή θα ρίξει κάθετα το κόστος παράγωγης των ελληνικών προϊόντων και θα βελτιώσει θεαματικά την ανταγωνιστικότητα τους. Το αποτέλεσμα θα είναι να αυξηθεί η εξωστρέφεια της οικονομίας, θα έχουμε επιτέλους εξαγωγές, ακόμα και (γιατί όχι;) θετικό εμπορικό ισοζύγιο. Άρα, δεν πρέπει να φοβόμαστε την επιστροφή στη δραχμή, αντίθετα θα έπρεπε να την επιδιώκουμε κιόλας. <br />
<br />
If it sounds too good to be true then it probably is…<br />
<br />
Στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η επιστροφή στη δραχμή παρουσιάζεται συχνά σαν τέτοια ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Μια βασική ανάλυση των δεδομένων αλλά και η ιστορική εμπειρία δείχνουν το τι θα επακολουθήσει. Και δεν είναι καθόλου ευχάριστο.<br />
<br />
<b>Θα αυξηθούν οι εξαγωγές;</b><br />
<br />
Καταρχάς, ο βαθμός εξωστρέφειας της Ελληνικής οικονομίας δεν φαίνεται να επηρεάζεται θετικά από την φθηνή δραχμή. Το 1980 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου ήταν 1$/42,6Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές 5,1 Δις. $. Το 2000 η ισοτιμία δραχμής –δολαρίου είχε πλέον εκτιναχτεί στο 1$/308,93Δρχ ενώ οι ελληνικές εξαγωγές είχαν μόλις μετά βίας διπλασιαστεί στα 10,8 Δις.$. <br />
<br />
Ακόμα ποιο ενδιαφέρον είναι το τι έγινε μετά. Από το 2001 μέχρι το 2008 οι ελληνικές εξαγωγές υπερδιπλασιαστήκαν από 10,4 Δις$ σε 25,5Δις.$. Η Ελλάδα του ακριβού ευρώ ήταν σαφέστατα πιο εξωστρεφής από την Ελλάδα της φθηνής δραχμής!<br />
<br />
<b>Φθηνά προϊόντα;</b><br />
Δεύτερο ζήτημα είναι ότι το κόστος παραγωγής ενός προϊόντος δεν περιορίζεται στο κόστος εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του. <br />
<br />
Ακόμα και προϊόντα με σημαντικό βαθμό ελληνικής προστιθέμενης αξίας ουσιαστικά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις εισροές από το εξωτερικό. Ο πρωτογενής αγροτικός τομέας π.χ. καταναλώνει εισροές ύψους 7% από την ευρωζώνη (σπόροι, λιπάσματα, εργαλεία, ανταλλακτικά, σωλήνες κλπ). <br />
<br />
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Εάν η συνολική παραγωγή είναι 10 Δις. Ευρώ και οι εισροές από ΕΕ είναι 700 εκ., μια υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50% σε σχέση με το ευρώ θα αύξανε το κόστος παραγωγής κατά 350 εκ. Ευρώ!<br />
<br />
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εάν αναλογιστούμε το τι πρόκειται να συμβεί σε μια σειρά από τομείς στους οποίους υποτίθεται ότι έχουμε και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα: <br />
· Στα τρόφιμα, αναψυκτικά και προϊόντα καπνού απαιτούνται εισροές 18% (4,2 Δις) ετησίως,<br />
· στα προϊόντα υφαντουργίας 34 % (2 Δις), <br />
· στα έπιπλα 33% (1 Δις). <br />
<br />
Μπορεί σε πολλούς τομείς ο βαθμός ελληνικής προστιθέμενης αξίας να είναι σημαντικός, αυτό δεν σημάνει όμως ότι μπορεί και να απορροφήσει το επιπρόσθετο κόστος που συνεπάγεται η προμήθεια αγαθών από το εξωτερικό σε καθεστώς υποτιμημένης δραχμής για να συνεχιστεί η παραγωγή στα ίδια επίπεδα. <br />
<br />
Συνεχίζοντας με το ίδιο σενάριο της υποτίμησης της νέας δραχμής κατά 50%, και με δεδομένο ότι στα τρόφιμα η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 39% (6,6 Δις) θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 2,1 Δις για εισαγωγές από ΕΕ! Αντίστοιχα, στα προϊόντα υφαντουργίας η ελληνική προστιθέμενη αξία είναι 45 % (941 εκ.) και θα απαιτηθούν επιπρόσθετα 1 Δις ενώ στα έπιπλα με προστιθέμενη αξία 46% (569 εκ) θα χρειαστούμε άλλα 500 εκ. ετησίως. <br />
<br />
Φυσικά, οι απαιτούμενες εισροές δεν περιορίζονται σε χώρες τις ΕΕ. Εάν προσθέσουμε και το κόστος εισροών από χώρες εκτός ευρωζώνης είναι προφανές ότι πολύ σύντομα δεν θα αξίζει να παράγουμε απολυτός τίποτα.<br />
<br />
<b>Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;</b><br />
<br />
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι προηγούμενες περιπτώσεις εξόδου της χώρας από καθεστώτα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών (Λατινική Νομισματική Ένωση και κανόνας του χρυσού) δεν συνοδεύτηκαν από αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα ενίσχυσαν την παρασιτική επιχειρηματικότητα και υπονόμευσαν το βιοτικό επίπεδο των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. <br />
<br />
Έτσι, η έξοδος της Ελλάδας από τον κανόνα του χρυσού τη δεκαετία του 30’ οδήγησε στη συγκρότηση μη ανταγωνιστικών (συνήθως μεταποιητικών) μονοπωλίων. Οχυρωμένες πίσω από τον προστατευτισμό του ελληνικού κράτους, μια ολόκληρη γενιά επιχειρήσεων ανδρώθηκε με κοινό χαρακτηριστικό τη συστηματική επιδίωξη εξασφάλισης προσόδων μέσω της απόκτησης μη ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων.<br />
<br />
Εδώ υπάρχει βέβαια και το αντεπιχείρημα ότι σε καθεστώς τελωνειακής ένωσης αυτό δεν μπορεί να συμβεί μια και δεν μπορούν να τεθούν τεχνητά εμπόδια ή ισοδύναμοι περιορισμοί στις εισαγωγές από χώρες της ΕΕ. Συμφωνούμε. Ωστόσο, έχουμε επιφυλάξεις για το πώς θα εξελιχθεί και η τελωνειακή ένωση (πιο σωστά, η συμμετοχή μας σε αυτήν) την επομένη μέρα της αποχώρησης μας από την ευρωζώνη. <br />
<br />
Οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε ότι την δεκαετία του ‘30, όπως και σήμερα, η αποσύνδεση από τον κανόνα του χρυσού παρουσιάστηκε από την αριστερά σαν «φιλολαϊκή» εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, η ακρίβεια που προκάλεσε η νέο-ολιγοπωλιακή διάρθρωση της αγοράς και, κυρίως, ο πληθωρισμός ροκάνισαν τις αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης και έβαλαν φρένο στις φιλοδοξίες της μικρής εργατικής τάξης. <br />
<br />
<b>Μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα τότε; </b><br />
<br />
Όχι, επιλογές πάντοτε υπάρχουν. Δύσκολες επιλογές, αλλά σίγουρα επιλογές. <br />
<br />
Όσο και να φαντάζει ανυπέρβλητη η κρίση σήμερα είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει.<br />
<br />
Τα πραγματικά ερωτήματα έχουν να κάνουν μόνο με τη χρονική διάρκεια της όπως και με το συνολικό κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Πόσο φτωχότεροι θα είναι οι έλληνες στο τέλος της κρίσης; Όσο καθυστερούμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ψάχνοντας μαγικές λύσεις, τόσο το χειρότερο για όλους. <br />
<br />
Το πρόβλημα της Ελλάδας του χθες ήταν ότι είχε καταλήξει να υιοθετήσει ένα αναπτυξιακό πρότυπο το οποίο βασιζόταν σε μια περιορισμένη παραγωγική βάση ενώ συντηρούσε ταυτόχρονα και μια μαζική καταναλωτική κοινωνία. <br />
<br />
Αυτό είναι ένα λάθος που δεν πρέπει να επαναλάβει η Ελλάδα του σήμερα. <br />
<br />
Για να διορθώσει η Ελληνική οικονομία πρέπει να μεταφέρει πόρους από τους τομείς των μη εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών στους τομείς των εμπορευσίμων αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων. <br />
<br />
Η σύγχυση που θα προκαλούσε μια έξοδος από το ευρώ θα αποτελούσε τροχοπέδη σε μια τέτοια προσπάθεια, θα τροφοδοτούσε τις κεντρόφυγες τάσεις του κομματικού συστήματος και θα προσέφερε ελάχιστα στην επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. <br />
Πρέπει να την αποφύγουμε. <br />
<br />
<i>*Ο Βασίλης Αλεβιζάκος είναι πολιτικός επιστήμονας. Ο Αλέξανδρος Αποστολίδης είναι επίκουρος καθηγητής οικονομικής ιστορίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου. </i><br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com95tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-19643114736981769482012-06-13T10:14:00.000+03:002012-06-13T10:45:14.914+03:00Οι αγωνιστές της Δραχμής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Διανύουμε πλέον την τελευταία βδομάδα πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Πρόκειται για μια υπαρξιακή για το μέλλον της χώρας αναμέτρηση καθότι η Βουλή που θα προκύψει και αναλόγως η Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα καθορίσει τη συλλογική μας πορεία στην ευρωζώνη, την ασφάλεια των καταθέσεων, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του κράτους, τις πιθανότητες και δυνατότητες για ανάκαμψη, την κοινωνική ομαλότητα και συνοχή. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Η γενιά των 700 ευρώ, έχοντας χωνευτεί πια στην κοινωνία της γενικευμένης επισφάλειας, κυριολεκτικά γονατισμένη από την κρίση και αηδιασμένη από την παραδοσιακή πολιτική τάξη της χώρας φαίνεται να αναζητάει την ελπίδα στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, με ηγέτιδα δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ και βαστάζους τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη. Για φαντασίωση, που αν επιδιώξουμε να κάνουμε πραγματικότητα, μπορεί να μας στείλει σούμπιτους στη δραχμή και τις βαλκανικές οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Τη στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση και να χαλαρώσει τους όρους βοήθειας προς χώρες οι οποίες προχωράνε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με επιτυχία. Αυτή ακριβώς τη στιγμή κινδυνεύουμε να γίνουμε η Ιφιγένεια που θα θυσιαστεί για να προχωρήσει η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ευρώπη εδώ και βδομάδες θωρακίζεται για μια πιθανή έξοδο. Ας μην παίξουμε το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
Οι αγωνιστές ενάντια στις «ξένες κατοχικές δυνάμεις» και ταυτόχρονα υπέρμαχοι της μονομερούς καταγγελίας του Μνημονίου, εφόσον επιμείνουν σ΄ αυτή τη θέση μετεκλογικά, χωρίς να βάλουν νερό στο κρασί τους, δεν πρόκειται παρά να αναδειχτούν σε αγωνιστές της δραχμής και πρωταγωνιστές του Δραχμαγεδώνα. Κρούουμε γι’ αυτό το καμπανάκι του κινδύνου για μία ακόμη φορά, όπως άλλωστε κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Αλλάξαμε όνομα και προχωράμε σ’ ένα σατιρικό φωτοαφιέρωμα με τους αγωνιστές της δραχμής. Είμαστε η γενιά των 700 ευρώ. Ας μη γίνουμε γενιά των 700 δραχμών. Είμαστε η γενιά Ιφιγένεια. Ας μη γίνουμε και χώρα Ιφιγένεια. </div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b>Αλέξης Τσίπρας ο Μέγας Δραχμηλάτης</b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-CZGJ2u42kVs/T9g3n3hoOoI/AAAAAAAAAjU/N0N_E_SMEdE/s1600/%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF_Tsipras+(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="159" src="http://1.bp.blogspot.com/-CZGJ2u42kVs/T9g3n3hoOoI/AAAAAAAAAjU/N0N_E_SMEdE/s320/%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BF_Tsipras+(2).jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>ΚαταΚαμμένε Έλληνα</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-MVtFfGmYz-o/T9g3riEarbI/AAAAAAAAAjc/HFju7m6XrB8/s1600/pentoxiliaro_kammenosDRACHMAS+(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://1.bp.blogspot.com/-MVtFfGmYz-o/T9g3riEarbI/AAAAAAAAAjc/HFju7m6XrB8/s320/pentoxiliaro_kammenosDRACHMAS+(3).jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Σοφία Σακοράφα η νέα Μελίνα Μπουμπουλίνα</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-TawWZONC0zc/T9g3xxSiKKI/AAAAAAAAAjk/5eYbQD-RW8o/s1600/SAKORAFADRX.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="170" src="http://3.bp.blogspot.com/-TawWZONC0zc/T9g3xxSiKKI/AAAAAAAAAjk/5eYbQD-RW8o/s320/SAKORAFADRX.png" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b> Παναγιώτης Λαφαζάνης ο Θεωρητικός της Δραχμής</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Qc7i2DaoQJs/T9g3zty-65I/AAAAAAAAAjs/gbdHuQqFuAE/s1600/LAFAZANISDRX.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="144" src="http://2.bp.blogspot.com/-Qc7i2DaoQJs/T9g3zty-65I/AAAAAAAAAjs/gbdHuQqFuAE/s320/LAFAZANISDRX.png" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b> Δημήτρης Στρατούλης Το συνδικάτο του εγκλήματος των καταθέσεων</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-hZC1fpANVIU/T9g33t_iAvI/AAAAAAAAAj0/KDxotQ2o-zE/s1600/200drxStratoulis.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="165" src="http://1.bp.blogspot.com/-hZC1fpANVIU/T9g33t_iAvI/AAAAAAAAAj0/KDxotQ2o-zE/s320/200drxStratoulis.png" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b> Για συλλέκτες Μανώλης Γλέζος Αιώνιος Έφηβος</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-liS0dIYkKPw/T9g3_jrF4eI/AAAAAAAAAj8/QR0miB6_kS8/s1600/GLEZOSDRX.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="146" src="http://4.bp.blogspot.com/-liS0dIYkKPw/T9g3_jrF4eI/AAAAAAAAAj8/QR0miB6_kS8/s320/GLEZOSDRX.png" width="320" /></a></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com66tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-59519255308793463362012-06-12T01:28:00.000+03:002012-06-12T01:28:38.788+03:00Το αντιμνημονιακό μέτωπο οδηγεί την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Του Φώτη Γεωργελέ<div>
<a href="http://athensvoice.gr/the-paper/article/395/edito-395" target="_blank">Athens Voice</a>, edito 395<br /><div>
<br /></div>
<div>
<div>
Σιχαίνομαι τη φράση «εγώ τα είχα πει». Όχι απλώς γιατί δείχνει μνησικακία. Αλλά, κυρίως, γιατί υπονοεί ότι εσύ που τη λες, έχασες. Δεν εισακούστηκες, άλλες επιλογές έκανε η κοινωνία. Όμως ό,τι ζούμε αυτές τις μέρες, αυτό είναι. Η εκδίκηση της πραγματικότητας. Η θηριώδης προπαγάνδα που δυο χρόνια οδήγησε την κοινωνία στην παραφροσύνη, έφτασε στο τέλος της. Τώρα η ζωή εκδικείται.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι καρκινοπαθείς, οι εκατομμύρια Έλληνες που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, είναι σκηνές από το προσεχές μέλλον. Δυο χρόνια αντίστασης σε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων. Όχι στη μείωση της σπατάλης στα φάρμακα, που από 2 δις πήγε στα 8 μέσα σε λίγα χρόνια. Όχι στη μείωση του ποσοστού κέρδους. Όχι στη λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, τα απογεύματα. Όχι στην ενοποίηση των ταμείων. Όχι στη μείωση των πρόωρων συντάξεων. Όχι στον εξορθολογισμό των νοσοκομείων. Όχι στα γενόσημα. Απεργίες για την αποκλειστικότητα της συνταγογράφησης. Άρνηση ακόμα και για τα 3 ευρώ στα απογευματινά ιατρεία. Τώρα τα ταμεία δεν έχουν λεφτά, χρεοκόπησαν. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δεν χρειάζονται τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα βρουν λεφτά για να πληρώσουν εταιρείες και φαρμακεία που χρεοκοπούν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όσοι κατάφεραν να πάρουν σύνταξη, μαθαίνουν έκπληκτοι ότι η καταβολή της θ’ αρχίσει σε ένα-δυο χρόνια. Συζητάμε αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στις 30 Ιουλίου. Θα είχαν σταματήσει οι πληρωμές νωρίτερα. Όμως το κράτος για να το αποφύγει, δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, διαγράφει τα χρέη του, χρωστάει 7 δις στις εταιρείες, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ, δεν εκταμιεύει τα κοινοτικά προγράμματα, μειώνει τις δημόσιες επενδύσεις. Για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του. Η επιλογή του έχει αποτέλεσμα χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν κάθε μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. Σιωπηλά. Όμως κι αυτό τελείωσε. Δεν φτάνει πια. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους τόκους στους τοκογλύφους, θα βρουν λεφτά στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων, τώρα θα βρουν λεφτά από τους Ρώσους, πετρέλαιο από τον Τσάβες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όλο αυτό το διάστημα έχουμε πει πολλά και με μεγάλη σφοδρότητα για τα κυβερνητικά κόμματα. Που δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις, δεν τις υπεράσπισαν, καθυστέρησαν, οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Όμως, με την ίδια σφοδρότητα, πρέπει πια να μιλήσουμε για το αντιμνημονιακό μέτωπο που με τη στάση του τρέλανε τον κόσμο, έφτιαξε μια ψεύτικη πραγματικότητα, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αλλαγής και κατέληξε να εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. Η αντιμνημονιακή προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια διόγκωνε τα προβλήματα, τα προβλήματα ενίσχυαν το λαϊκισμό.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εγκλωβισμένη η κοινωνία σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο του θανάτου, δεν μπορούσε να ξεφύγει, να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικράτησε, από δεξιά και αριστερά, το όλοι εμείς μαζί εναντίον των «ξένων» και των «εσωτερικών εχθρών». Ο πυρήνας δηλαδή της φασιστικής ρητορικής. Όχι απλώς ως κοινωνία δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα, αλλά πετάξαμε και την μπάλα στην εξέδρα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αρνηθήκαμε ότι έχουμε πρόβλημα παραγωγής, ότι έχουμε ελλείμματα, ότι χρειαζόμαστε δανεικά. Αρνηθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη από επείγουσες αλλαγές. Σε κάθε δομική αλλαγή, ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, ανοιχτά επαγγέλματα, γενόσημα, Καλλικράτης, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ήταν αντίθετοι.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι κομματικές αργομισθίες έδιναν μάχες καταγγέλλοντας την ηλεκτρονική διακυβέρνηση γιατί «μειώνει θέσεις εργασίας». Όσοι έκαναν περιουσία με μίζες κατήγγειλλαν τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis «χάλαγαν», τα συστήματα συνταγογράφησης δέχονταν «επίθεση από χάκερς». Οι κομματικές προσλήψεις κατηγορούσαν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Οι 200.000 μαϊμού συντάξεις κατηγορούσαν την «εξόντωση του κοινωνικού κράτους». Η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, το πελατειακό σύστημα, κάθε ευνοημένη επαγγελματική ομάδα, έδωσε αδιάλλακτη μάχη για να διατηρήσει προνόμια που για τον υπόλοιπο πληθυσμό ήταν αδιανόητα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκπροσώπησε κάθε ιδιοτελές συμφέρον. Οι δυνάμεις της ακινησίας προσπάθησαν να παρουσιάσουν την καταστροφή ως αναπόφευκτη, να αθωώσουν την κοινωνία από τις ευθύνες της, να παρουσιάσουν την ήττα ως διέξοδο. Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι αγορές. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, «καλύτερα να χρεοκοπήσουμε παρά αυτό το μαρτύριο».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκόπησαν, δεν φταίει το κράτος που δεν έχει να πληρώσει μισθούς, δεν φταίει που τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα και δεν έχουν να πληρώσουν τους υπαλλήλους. Φταίει το μνημόνιο, όχι η πραγματικότητα. Φταίνε οι «ξένοι», που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των Ελλήνων γιατί τους ζηλεύουμε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η παλιά Ελλάδα δυο χρόνια αντιστάθηκε και κατάφερε να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής. Το αντιμνημονιακό μέτωπο θριαμβευτικά οδήγησε ολόκληρη την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα. Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. Ακόμα κι αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις νικήσουν στις επόμενες εκλογές, πιστεύω ότι θα κάνουν κάθε προσπάθεια για να μην κυβερνήσουν. Ζούμε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στις επόμενες βδομάδες η χώρα μας θα ξεκινήσει μια δύσκολη πια, καθυστερημένη επανάσταση που θα κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια ή θα οδηγηθεί στην ευθανασία. Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πιο σοφοί. Αφού απομυθοποιήσαμε το κυρίαρχο κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θα αντιληφθούμε όλοι μέσα σε λίγες μέρες και την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου.</div>
</div>
</div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-44289721615050412682012-06-10T11:39:00.000+03:002012-06-10T15:27:59.859+03:00Time to think. Jump off the horse of deceitful ideology<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
By Silvia Ferara<br />
Letter to G700<br />
<br />
In 2008, during Obama’s campaign for the Presidency, the number of Americans who took to the polling stations to cast their votes rose by nearly 20% (56% versus 37% who voted in 2006). This was hardly a surprise: Obama’s message was almost evangelical in a sort of equal-rights, make-your-voice-count sort of way. It was a time to be inspired, to dare, and to believe in a new, and at the same time very old, message: fight for what is right. I remember thinking that young Europeans like me felt the contagion of that message and got carried away in the thought that a pacific revolution was imminent and profound.<br />
<br />
In the span of four years things have changed to such a degree that high hopes, positivity, belief in the possibilities of a collective influence for the better seem elusive at best, forlorn and dismal at worst. Whatever happened to the economy has not only made us Europeans poorer, it has coloured and shaped the spirit of this time by creating a zeitgeist of darkness, whereby change can only mean ‘change for the worse’. But change is neither good nor bad, it just is. It’s up to us to make it positive in difficult times. Though every economist will tell you that the individual statistically has a near-to-zero impact on the result, voting is one such act that shapes the process. Loss of hope and discouragement can be, paradoxically, the best incentives to strengthen it, and a near-to-zero chance to make it count makes it count even more.<br />
<br />
Whatever the Greeks do on the 17th June, they should not do it with their disheartened hearts, because the goal that they would reach would be that of voicing outrage rather than determining the possibilities for positive change. As far as protests go, abstention from voting is the most pernicious form of disillusionment and is as useless as being allured by the garish colours of the extremists’ flags. Ideologies of extreme action and, at the other end of the spectrum, total inaction are faces of the same hopeless coin, tossed by despair and panic rather than judgment.<br />
<br />
In fact, if this is no time to hope, it is at least time to think. So, if I were Greek, I know what I would do in ten days: I would rush to the polling station, jumping off of the high horse of deceitful ideology and shunning the appeal of populism and I would use my humble vote, strong in the belief that it is but a small, invisible, and yet all-too-powerful neuron in the collective brain of Greece.<br />
<br />
<i>*Silvia Ferrara is University Professor in Rome</i></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-59018771849810734362012-06-06T16:55:00.000+03:002012-06-06T16:58:08.185+03:00Το πρόγραμμα της Δραχμής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διαβάσαμε αυτές τις μέρες το <a href="http://www.syriza.gr/content/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82" target="_blank">κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ</a>. Η απόπειρα να μετατραπεί ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε mainstream κυβερνητικό αριστερό κόμμα, κάτι σαν ελληνικό ΑΚΕΛ, είναι αξιοσημείωτη. Δεν μπαίνουμε σε δίκες προθέσεων. Διατηρούμε όμως ισχυρές αμφιβολίες για τη ρεαλιστικότητα ενός τέτοιου στόχου. Τέτοιες διεργασίες πολιτικής μετάλλαξης, σύμφωνα άλλωστε και με την ιστορική εμπειρία, κρατούν χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν είναι ζήτημα λίγων ημερών. Το σίγουρο είναι πως αυτή τη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει κατά πολύ από το να αποτελεί ένα αξιόπιστο κόμμα εξουσίας, το οποίο θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε για να μας βγάλει από την κρίση χωρίς να οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες. Το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή από τον πρόεδρο και τα ηγετικά του στελέχη επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό το συμπέρασμα: το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρόγραμμα της Δραχμής.<br />
<br />
Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στηρίζει το Ευρώ, όσο και αν διατείνεται ότι το ερώτημα «Ευρώ ή Δραχμή» είναι ψευτοδίλημμα που «χρησιμοποιείται για να κρύψει τη μόνη υπαρκτή εξίσωση» ότι δηλαδή το «Μνημόνιο ισούται με επιστροφή στη Δραχμή», η αλήθεια είναι η ακριβώς αντίθετη.<br />
<br />
Το δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή είναι πραγματικό. Τίθεται αμείλικτα μπροστά μας μια και η Ελλάδα θεωρείται συστηματικός Εμβληματικός Παραβάτης των συμφωνηθέντων και Ιδιαίτερη Περίπτωση χώρας που δεν μπορεί και δεν θέλει να αλλάξει:<br />
<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, στη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερη περίπτωση. Οι οξυδερκείς παρατηρητές γνωρίζουν ότι η διατύπωση έβαλε το πρώτο λιθαράκι για το Grexit, την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση που αυτή κριθεί απαραίτητη με τρόπο που να απομονώνεται ο ελληνικός ηθικός κίνδυνος από την ευρωπαϊκή περιφέρεια.<br />
<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>παράλληλα η εμπειρία διαχείρισης της κρίσης έδειξε ότι η ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολό της έχει κατηγοριοποιηθεί ως αναξιόπιστη και ανίκανη να υλοποιήσει αποτελεσματικά και δίκαια τους στόχους του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής με συνέπεια η κοινωνία να έχει χάσει την πίστη ή έστω ανοχή της στις απαραίτητες θυσίες που πρέπει να γίνουν για να εξυγιανθεί η οικονομία.<br />
<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Πρόσφατα η ακυβερνησία, ο πολιτικός κατακερματισμός και η ανάδειξη ενός συμπαγούς μπλοκ ενάντια στον Μνημόνιο μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου ενίσχυσε την διάχυτη εδώ και καιρό αίσθηση ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά επίσης δεν θέλει να αλλάξει. <br />
<br />
Σήμερα, δύο βδομάδες πριν από τις νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, το πραγματικό εδώ και καιρό δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή παίρνει διαστάσεις γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται πια σε τροχιά εξουσίας, τροφοδοτεί καθημερινά τόσο την υπόθεση του Εμβληματικού Παραβάτη όσο και τη θεωρία της εθνικής ιδιαιτερότητας, της χώρας δηλαδή που δεν θέλει να συμμορφωθεί με τους κανόνες του παιχνιδιού. Με απλά λόγια, στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει: «είμαστε παραβάτες, είμαστε ιδιαίτεροι, είμαστε Έλληνες».<br />
<br />
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.<br />
<br />
Ευθύς εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να ακυρώσει μονομερώς το Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή και να το αντικαταστήσει με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση. Στη συνέχεια, αμέσως μετά τη μονομερή ακύρωση του Μνημονίου, η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Αναρωτιόμαστε, σκοπεύει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταγγείλει και το κούρεμα του χρέους; Διότι για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν λέει κουβέντα στο πρόγραμμά του.<br />
<br />
Πολύ απλά, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνονται.<br />
<br />
Ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά τα άλλα θέλει την Ελλάδα στο Ευρώ και την ευρωζώνη, παραβιάζει την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού διπλωματικού πολιτισμού που ισχύει από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την αρχή του διεθνούς δικαίου pacta sunt servanda. Ότι οι Συνθήκες και οι Συμφωνίες υπάρχουν για να τηρούνται. Μόνο όταν αλλάζουν δραστικά τα δεδομένα και έπειτα από πολυμερή συνεννόηση δύναται να αλλάξουν και να ισχύσει η αντίστροφη αρχή του διεθνούς δικαίου rebus sic stantibus. <br />
Όπως πολλάκις μας έχουν προειδοποιήσει οι εταίροι μας, όμως, μονομερής καταγγελία των συμφωνηθέντων σημαίνει πάγωμα της χρηματοδότησης της Ελλάδας, γεγονός που θα μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε από μόνοι μας το ευρώ για να μπορέσουμε να καλύψουμε υποχρεώσεις και βασικές ανάγκες με πληθωριστικές νέες δραχμές. Ήδη, ο Σοσιαλιστής και νέος σύμμαχος της Ελλάδας Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Πιερ Μοσκοβισί, παραδέχτηκε δημόσια ότι γίνονται σχέδια εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Πόσο πιο καθαρά να το πει κανείς;<br />
<br />
Πραγματικά δεν έχει σημασία. Η ασυμβατότητα των πολιτικών που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν περιορίζεται στα μακροοικονομικά ζητήματα, στο μίγμα λιτότητας και ανάπτυξης και το πώς και σε ποιο πλαίσιο αυτά δύναται να αναθεωρηθούν. Δεν είναι μόνο η μονομερής ακύρωση του Μνημονίου το πρόβλημα. Αν βάλουμε το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίπλα στις Ευρωπαϊκές Οικονομικές Πολιτικές θα δούμε ότι συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μία πλευρά ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, τα επιδόματα, το μεγάλο δημόσιο, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και το μεσογειακό κράτος παροχών. Ένας κόσμος μεταπολεμικών κλειστών οικονομιών που μας χαιρέτισε προ πολλού. Από την άλλη πλευρά η κοινωνική οικονομία της αγοράς με την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, την εξωστρεφή πραγματική οικονομία, το επιτελικό κράτος-στρατηγείο και το αναπτυξιακό κοινωνικό κράτος σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά που λειτουργεί σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.<br />
<br />
Διαβάζοντας το κυβερνητικό πρόγραμμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τα πράγματα για εμάς είναι ξεκάθαρα. Δίπλα στην Ευρώπη του Ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει de facto την βαλκανική Ελλάδα της Δραχμής. Το πρόγραμμά του είναι το πρόγραμμα της Δραχμής.<br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com135tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-22608954639664220722012-06-02T00:22:00.000+03:002012-06-02T00:22:42.961+03:00Ευθύνη όλων να αποφύγουμε τον Δραχμαγεδδών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Του Καλλικράτη<br />
Επιστολή προς τη G700<br />
<br />
Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας 32 ετών με δύο παιδιά. Δεν είμαι των 700 ευρώ, απλά είμαι πολύ νέος για να μπορέσω να χωνέψω ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το να καταρρεύσει ολοκληρωτικά η οικονομία, και ότι ο ερχομός του Δραχμαγεδδών μετά τις εκλογές δεν θα μου επιτρέψει καν την πρόσβαση στις 700 δραχμές. Ήδη, ζούμε τις πρώτες επιπτώσεις του επικείμενου. Ο <a href="http://www.bloomberg.com/news/2012-05-30/euler-hermes-suspends-insurance-cover-for-exports-to-greece.html" target="_blank">αποκλεισμός από ασφάλιση εισαγωγών και εισαγωγικές πιστώσεις</a> στον οποίο προχώρησαν ορισμένοι ασφαλιστικοί οίκοι του εξωτερικού στερεί πρώτες ύλες για την διατήρηση της παραγωγικής βάσης, συρρικνώνει τις οικονομικές συναλλαγές και το εμπόριο και θέτει σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο την ήδη χτυπημένη από την ύφεση και την πιστωτική ασφυξία παραγωγή.<br />
<br />
Ακόμα και τώρα που ατενίζουμε την άβυσσο, όμως, μυαλό δεν βάζουν μερικοί. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ ανά την Ελλάδα, ακούω πολλούς να περιγράφουν την κατάσταση, με τα ίδια λόγια, την ίδια ευκολία και την ίδια ελαφρότητα που επεδείκνυαν και τα χρόνια της ανεμελιάς, της καλοπέρασης, της αδιαφορίας, της διαπλοκής και της δημαγωγίας. Όλων αυτών των αντιλήψεων και των νοοτροπιών που μας έριξαν στα βράχια. Μόνο που τώρα, εδώ που φτάσαμε, το ζητούμενο δεν είναι το επίπεδο διαβίωσής μας, αλλά το πώς θα επιβιώσουμε!<br />
<br />
Το μόνο που ακούω αυτές τις μέρες είναι για τις ευθύνες των άλλων. Των έξω, του καπιταλισμού, του δικομματισμού και δεν συμμαζεύεται. Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι αποφεύγει ο καθένας από εμάς, να σκιαγραφήσει, στο βαθμό που του αναλογεί, το πρόσωπό του στο κάδρο με τους υπαίτιους της εθνικής κατάρρευσης. Αυτοί όλοι που τώρα φωνάζουν, δεν ήταν στην πλειονότητά τους αυτοί που ευνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό κράτος που έκλεινε αγορές, ρύθμιζε επαγγέλματα, έθετε κατώτατες αμοιβές και ποσοστά, δημιουργούσε έργο απ’ το πουθενά, δεν άφηνε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός; Δεν είναι μήπως αυτοί που επέτρεψαν σ’ ένα φαύλο πολιτικό σύστημα να τους εκμαυλίσει; Ακόμη και σήμερα υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί οι οποίοι επειδή ακριβώς φέρουν το προνόμιο της υπογραφής επιβάλλουν αντίποινα στους απλούς Έλληνες πολίτες επειδή τους περικόψανε τους αδούλευτους μισθούς, τις πλασματικές υπερωρίες, τα εκτός έδρας κλπ. Όλοι αυτοί λοιπόν ξαφνικά θυμήθηκαν ότι πρέπει να τιμωρήσουν τους υπαίτιους (δηλαδή τους άλλους) και το εργαλείο για αυτό είναι η εναλλαγή των κέντρων εξουσίας με μοναδικό κριτήριο το όνειρο για επαναφορά στις επάλξεις τους. Ζήτω το νέο ’81.<br />
<br />
Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και καμιά φορά ως τραγωδία. Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Όσο πρόλαβε ο καθένας να αποφύγει την ατομική του ευθύνη, πρόλαβε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, όλοι όσοι υπήρξαν απλά αγνοημένοι ή και θύματα των ευνοημένων του πελατειακού κράτους έχουν και αυτοί ευθύνη. Ο λογαριασμός της απόλυτης εθνικής τραγωδίας, θα βαραίνει ακόμη και τα ψάρια του Αιγαίου!<br />
<br />
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να αναλογιστούμε τι διακυβεύεται στις εκλογές του Ιουνίου. Και δεν είναι μόνο η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Ο Δραχμαγεδδών δεν έχει να κάνει απλά με τα γνωστά περί κατάρρευσης του εισοδήματος και της αγοραστικής δύναμης στο 65%, τον τραπεζικό πανικό, το χάσιμο καταθέσεων και όλων αυτών των τρομακτικών αποτελεσμάτων μιας ασύντακτης χρεωκοπίας. Γεγονότα από ένα ζοφερό μέλλον που έχουν περιγράψει όλες οι μελέτες ξένων και εγχώριων αναλυτών.<br />
<br />
Η έξοδος από την Ευρωζώνη σε συνθήκες κατάρρευσης πολύ φοβάμαι ότι θα σημάνει το τέλος μιας ομαλής πορείας προς την Ευρώπη. Η μαύρη τρύπα της Βαλκανικής μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Οι Έλληνες θα γυρίσουμε πίσω στα χρόνια της ανυποληψίας, της απαξίωσης, της απομόνωσης, της ταπείνωσης, της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συρρίκνωσης και ακόμη χειρότερα του εθνικού διχασμού. Η αντίστροφη κατεύθυνση θα είναι πιο δύσκολη από την έως σήμερα γραμμικά ανοδική εξελικτική πορεία μας. Έννοιες και μηχανισμοί που σήμερα διασφαλίζουν τα ελάχιστα για ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος, θα αποτελούν αλήστου μνήμης χαρακτηριστικά. Οι περιορισμοί που μας θέτει η Τρόικα, θα αντικατασταθούν από την υποταγή στις διάφορες ντόπιες μαφίες, την ανομία που θα κυριαρχήσει οριζόντια, περιορίζοντας την οικογενειακή και ατομική αυτονομία, και ένα κράτος ανίκανο να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη. Ας δούμε λίγο τι έγινε στην Αργεντινή του χάους, όπου σε μία νύχτα το 40% του πληθυσμού πέρασε το όριο της φτώχειας, οι κατά τόπους περιφέρειες έκοβαν δικό τους χαρτονόμισμα μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και ο στρατός βγήκε να φυλάει τις τράπεζες και τα κτίρια από την οργή της μάζας.<br />
<br />
Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος με την ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και απογοητευμένος με τα μυαλά που κουβαλάμε σαν Έλληνες. Καταρχάς ουδέποτε καθίσαμε σοβαρά να συμβάλλουμε στη σύνταξη του προγράμματος μεταρρυθμίσεων. Δεύτερον, είναι ανήκουστο το ότι πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων όσα εργαλεία μας παρείχαν οι εταίροι μας για να μεταρρυθμίσουμε την χώρα. Είναι αξιολύπητο που δεν καταφέραμε να εφαρμόσουμε πέντε αλλαγές στο όνομα των συντεχνιών και του κομματισμού.<br />
<br />
Είμαι νέος και δεν εμπιστεύομαι την παρούσα πολιτική τάξη, γιατί είναι αδύναμη και διεφθαρμένη ηθικά. Οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είναι ανθρωπάκια που δεν ξέρουν τι θα πει στήνω επιχείρηση και οικογένεια,. Είναι μικροί για τέτοια μεγάλα γεγονότα. Όμως η δημοκρατία μπορεί να μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητώ, αλλά δεν μου δίνει το δικαίωμα να αυτοκαταστραφώ. Για αυτό όσο θυμό και οργή να έχουμε, δεν θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε διολισθαίνοντας στο λάθος. Και το λάθος είναι ένα: η επικράτηση των νεολαϊκιστών κάθε πλευράς: των εμπόρων ψευδαισθήσεων και αυταπατών, των οπαδών της συνωμοσίας, των πατριδοκάπηλων και των υπάλληλων του λόμπι της δραχμής. Το συνονθύλευμα βολεμένων και επικίνδυνων προσωπικοτήτων που για δεκαετίες τώρα πληρώνονται από εμάς για να κάθονται στα πεζοδρόμια ή να βγαίνουν στις τηλεοράσεις να φιλολογούν για τον πόνο μας. Το χρωστάω στα παιδιά μου για αυτό και θα παλέψω να επικρατήσουν οι δυνάμεις του ευρώ.<br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com52tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-87849150332919405552012-05-30T10:34:00.000+03:002012-05-30T10:34:30.529+03:00If Greece go out of Euro<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Έτσι ξεκίνησε ο Αλέξης Τσίπρας από το CNN την προειδοποίηση για τις ανυπολόγιστες συνέπειες της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη. Μόνο που η Ευρώπη το τελευταίο οκτάμηνο προετοιμάζεται ηθικά και πολιτικά για τη μεγάλη ρήξη. Το «σενάριο Ιφιγένεια» ωριμάζει συνεχώς και εμείς το ενισχύουμε. Κεντρικό σημείο της αφήγησης αυτής είναι ότι η «Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει». Είναι μία εγγενώς βαλκανική χώρα, αν όχι Βοσνία, μάλλον μια Βουλγαρία που έγινε δεκτή στον σκληρό πυρήνα χάρη στα μαγειρεμένα στοιχεία. Ας κόψουμε, λοιπόν, το σάπιο δάχτυλο για να σταματήσουμε τη σήψη. Αφελής και ανιστόρητη η αφήγηση;<br />
<br />
Αναμφίβολα. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι ότι πείθει όλο και περισσότερο, κερδίζει έδαφος, χαλαρώνει τις αντιστάσεις και εξελίσσεται σε U-Turn της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ακριβώς επειδή οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για όλους, το γερμανικό κατεστημένο θα επιχειρήσει να πείσει τους Γερμανούς πολίτες για την ανάγκη χρηματοδότησης του project Ευρώπη και Ανάπτυξη. Οι νότιοι θα πείσουν τους λαούς τους για την ανάγκη να παραδώσουν ουσιαστική εξουσία στις Βρυξέλλες για να μην κυλήσουν στη ζώνη της εξορίας μαζί με την Ελλάδα, και η Ελλάδα θα γίνει η Ιφιγένεια μένοντας διασωληνωμένη με μεσογειακά προγράμματα νέου τύπου εκτός σκληρών πυρήνων και περιφέρειας. Μόνη της.<br />
<br />
Θα πουλάμε βέβαια σε μερικά χρόνια στους τουρίστες σαν καλοσυνάτοι ιθαγενείς εκτός από Περικλή και το λίκνο της δημοκρατίας, Αλέξη Τσίπρα, Πάνο Καμμένο και σία μαζί με την ιδέα του λίκνου της ευρωπαϊκής ενοποίησης.<br />
<br />
Αλλά το πισωγύρισμα θα είναι μεγάλο και ο ακρωτηριασμός οδυνηρός. Γιατί όσο και αν το παραγνωρίζουμε, η Ευρώπη δεν είναι μόνο τα χαμηλά επιτόκια που απολαμβάναμε έως πρόσφατα ούτε τα χρηματοδοτικά προγράμματα και τα μικρά και μεγάλα έργα.<br />
<br />
Η Ευρώπη για την Ελλάδα είναι η Ιθάκη της. Είναι από εκεί που ξεκίνησε και εκεί που συνεχώς γυρνά. Είναι η προσδοκία των Ελλήνων για ώριμη δημοκρατία, στέρεους θεσμούς, ανοιχτά σύνορα, ευκαιρίες και δυνατή διεθνή φωνή. Είναι η ελπίδα για μια κοινωνία δίκαιη και κινητική.<br />
<br />
Και αν όλα αυτά φαίνονται μακρινά και άφταστα στη σημερινή κατάσταση, σίγουρα θα ενταφιαστούν στον βαλκανικό μας τάφο.<br />
<br />
Το ζήτημα δεν είναι να πείσουμε τη Ρόζα και την ΚΟΕ να αγκαλιάσουν τη σοσιαλδημοκρατία και να μην καταγγείλλουν τη δανειακή σύμβαση. Το στοίχημα είναι να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό, να πάρουμε βαθιές ανάσες και να ξεκινήσουμε καμιά ρημάδα από τις περίφημες μεταρρυθμίσεις. Το στοίχημα είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, αλλάζοντας και περιμένοντας την αλλαγή στην Ευρώπη.<br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com42tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-40230211582514415482012-05-28T11:46:00.000+03:002012-05-28T12:01:48.652+03:00Ο χρόνος μας τελειώνει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Του Φώτη Γεωργελέ<br />
<a href="http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/393/edito-393" target="_blank">Edito 393 - Athens Voice</a> <br />
<br />
Αυτή τη στιγμή ένας ολόκληρος πλανήτης παρακολουθεί με ανησυχία μια χώρα να ετοιμάζεται για άτακτη χρεοκοπία. Εμείς κατηγορούμε «τα κανάλια» γιατί «τρομοκρατούν το λαό». Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς θέτει την τελική ερώτηση: Μέσα ή έξω. Εμείς κατηγορούμε τα «εκβιαστικά διλήμματα».<br />
<br />
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα καθορίζει την πραγματικότητα. Τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Ζούμε σε μια ελληνική εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό είμαστε από δω και πέρα, και κάθε μέρα, έτοιμοι να μας συμβεί το «ιστορικό ατύχημα» στην πραγματική ζωή. <br />
<br />
Στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα κομματικά γραφεία το πολιτικό σύστημα δίνει μάχες μόνο του, με τον εαυτό του, στραμμένο προς τις δημοσκοπήσεις, το συσχετισμό δυνάμεων, τις διερευνητικές εντολές, τις εκλογές. Αποκρούει, απαγκιστρώνεται, επαναδιαπραγματεύεται, επανεξετάζει, ακυρώνει, διαγράφει, καταγγέλλει, καταργεί. Μόνο του. Έχει χρησιμοποιήσει όλα τα ρήματα μιας διαπραγμάτευσης, χωρίς να διαπραγματευτεί με κανέναν. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι παρακολουθούν με απορία και περιέργεια αυτά τα περίεργα είδη ανθρώπων που ονομάζονται Έλληνες πολιτικοί, «αριστεροί οικονομολόγοι». Μια πολιτική στραμμένη προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Φτιαγμένη για κομματικές πελατείες, όχι για πολίτες. Προσανατολισμένη σε κομματικά ποσοστά, όχι στα προβλήματα του κράτους.<br />
<br />
Λέμε τι θέλουμε. Μόνοι μας. Όποιος θέλει τα πιο πολλά, είναι περισσότερο «φίλος του λαού». Θέλουμε να παίρνουμε δάνεια, αλλά χωρίς τους όρους των δανειακών συμβάσεων. Θέλουμε να είμαστε στο ευρώ, αλλά χωρίς να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Θέλουμε τα λεφτά τους, αλλά να «απελάσουμε» την τρόικα. Χρειαζόμαστε τα λεφτά τους, αλλά όσοι μας δανείζουν είναι τοκογλύφοι. Κι εγώ ήθελα να γίνω Τζιμ Μόρισον και μετά Πασκάλ Μπρυκνέρ. Δεν έγινα. Η ζωή δεν συμφώνησε. Αμφιβάλλω αν θα συμφωνήσει ο πλανήτης ολόκληρος με τις επιθυμίες μιας χώρας 10 εκατομμυρίων. Στηριζόμαστε, ακόμα, στην ωριμότητα του παγκόσμιου συστήματος που προσπαθεί να αποφύγει τις αναταράξεις. Δεν έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στην ωριμότητα αυτή. Ο χρόνος μας τελειώνει.<br />
<br />
Η ευρωπαϊκή κοινότητα, οι λαοί των άλλων χωρών, μας παρακολουθούν με απορία. Όσο περισσότερο κοντά μας είναι, όσο πιο προοδευτικοί, τόσο με μεγαλύτερη απορία. Λέμε ότι το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει, τα αυστηρά δημοσιονομικά προγράμματα θα χαλαρώσουν. Αυτό που λένε στον υπόλοιπο κόσμο ηπιότερη προσαρμογή δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε εμείς. Όταν λένε αντιμετώπιση της λιτότητας, εννοούν να κάνουν περισσότερα προς αυτή την κατεύθυνση απ’ όσα κάνουν ήδη. Να επιμηκύνουν δηλαδή τα δάνεια, όπως τα πήγαν στο 2040. Να μειώσουν ακόμα περισσότερο τα επιτόκια. Να διαγράψουν κι άλλο χρέος. Να μη βάζουν τόσο αυστηρά χρονοδιαγράμματα, να μας αφήσουν λίγο χρόνο περισσότερο για να αλλάξουμε τις παρωχημένες δομές.<br />
<br />
Εμείς όμως δεν ζητάμε τίποτα απ’ αυτά. Ζητάμε να μην αλλάξουμε ακριβώς αυτές τις παρωχημένες δομές. Να μην καταργήσουμε τους χιλιάδες οργανισμούς, νομικά πρόσωπα, φορείς, εκ των οποίων ο ένας στους τρεις είναι πρακτικά ανύπαρκτος. Να μη μειώσουμε το ρόλο του κράτους-επιχειρηματία, να μην ιδιωτικοποιήσουμε επιχειρήσεις παθητικές, αν και μονοπώλια, που είναι παθητικές ακριβώς για να κερδίζει η κομματική γραφειοκρατία. Να μην αξιοποιήσουμε τη δημόσια γη για να την οικειοποιούνται τα Βατοπέδια. Να μη συγχωνεύσουμε τα 2.000 τμήματα του δημοσίου που έχουν μόνο τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Να μην ανοίξουμε τις αγορές, να μην ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα, να μη σταματήσουμε να φυτεύουμε ανά την επικράτεια κρατικά μέσα ενημέρωσης, σχολές και στρατόπεδα, για να συνεχίζεται η λεηλασία.<br />
<br />
Αυτά δεν θα τα δεχτεί κανείς. Γιατί αυτά δημιουργούν τα ελλείμματα, εμποδίζουν την ανάπτυξη. Δυστυχώς, παρά τους μύθους, το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε ήδη και μάλιστα πολύ καλά όλο αυτό το διάστημα. Προσπαθώντας να μη θίξει τα παγιωμένα συμφέροντα. Κρυμμένο πίσω από οριζόντιες μειώσεις και φόρους που το ίδιο επέβαλε για να μην προχωρήσει σε κάθετες μεταρρυθμίσεις, κατηγορεί τους «ξένους» για το αδιέξοδο.<br />
<br />
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου φτάσαμε με το παραπλανητικό δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου πάμε με το πιο πραγματικό δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Μόνο που κι αυτό το δίλημμα είναι οπισθοδρόμηση σε σχέση με την κατάστασή μας δυο χρόνια πριν. Όταν ξεκινήσαμε συζητούσαμε για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Τώρα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Έχει επικρατήσει η ατζέντα του αντιμνημονίου.<br />
<br />
Το παρωχημένο σύστημα εξουσίας αντέδρασε στις απειλές, αμφισβητώντας και την ίδια την εθνική επιλογή της σύνδεσης με την Ευρώπη: Μόνο αν δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους. Αναδιατάσσοντας το πολιτικό σκηνικό και εκβιάζοντας, προειδοποιεί προς πάσα κατεύθυνση: Αν τα πρώην μεγάλα κόμματα παριστάνουν ότι θα προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζονται έστω και στα λόγια, υπάρχουν κι άλλοι εκλεκτοί που τις αμφισβητούν ευθέως. Δεν θα αποκρατικοποιήσουν, αλλά θα κρατικοποιήσουν και τα υπόλοιπα. Δεν θα μειώσουν την κρατική γραφειοκρατία, θα προσλάβουν κι άλλους. Δεν θα μειώσουν τα ελλείμματα, θα τα αυξήσουν. Έστω κι αν αυτό σημαίνει τύπωμα πληθωριστικών δραχμών.<br />
<br />
Το μήνυμα ελήφθη. Το σύστημα αλλάζει πρόσωπα για να μείνει ίδιο. Συντεχνίες, κρατική γραφειοκρατία, συνδικαλιστές κρατικών επιχειρήσεων, πελατειακές ομάδες ορφανές από το Πασόκ, επιχειρηματικότητα της δραχμής, μετακινούνται με μεγάλη ευκολία σε όλο το διάνυσμα από τα δεξιά ως τα αριστερά, αρκεί να υπερασπίσουν την ακινησία.<br />
<br />
Κανείς δεν τοποθετείται επί των πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Ποιο πρόγραμμα, ποιες μεταρρυθμίσεις. Πώς θα μειωθούν τα ελλείμματα χωρίς οριζόντιες μειώσεις, πώς θα λειτουργήσει ο αποδιοργανωμένος δημόσιος τομέας, πώς θα μειωθεί το κόστος του για να μη χρεοκοπήσει τελείως ο ιδιωτικός τομέας. Θετική πρόταση δεν υπάρχει, γιατί το συντεχνιακό πολιτικό σύστημα ούτε φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρξει μια χώρα που παράγει, χωρίς να ζει από τα δανεικά. Το πραγματικό δίλημμα, εκσυγχρονισμός ή οπισθοδρόμηση, έχει απομακρυνθεί. Αυτή η χώρα αναρωτιέται ακόμα τα βασικά, αν θα είναι στην Ευρώπη ή την Αφρική.<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com55tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-86968673583573842092012-05-24T10:48:00.000+03:002012-05-24T11:10:59.994+03:00Δεν θα αφήσω να πέσει κι άλλο το βιοτικό μου επίπεδο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Του Σκεπτόμενου Πολίτη<br />
Επιστολή προς τη G700<br />
<br />
Είμαι ένας νέος γύρω στα τριάντα, εργαζόμενος σε όλη του τη ζωή στον ιδιωτικό τομέα. Ξεκίνησα πριν από μερικά χρόνια να εργάζομαι με έναν μισθό λίγο χαμηλότερο των 700 ευρώ και σήμερα μετά κόπων και βασάνων έχω φτάσει να θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν από τους τυχερούς που συνεχίζει να αμοίβεται με 1000 ευρώ .<br />
<br />
Αυτό οφείλεται στις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν και οι οποίες είναι πιο δύσκολες από ό,τι τις φανταζόμουν 2 χρόνια πριν, όταν και μπήκαμε στο Μνημόνιο. Αρκετά απο τα μέτρα που πάρθηκαν ήταν άδικα και δυσβάσταχτα, κυρίως για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Όμως, δε φταίει μόνο το Μνημόνιο για τη σημερινή κατάσταση, φταίμε κι εμείς που ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, αδιαφορόντας για τα σημάδια που ερχόντουσαν εδώ και χρόνια. Στη φούσκα που είχαμε δημιουργήσει, ζούσαμε καλά χωρίς να μας ενδιαφέρει το αύριο, ζούσαμε με δανεικά και όταν ήρθε η ώρα να τα πληρώσουμε δεν είχαμε τα χρήματα. Οπότε αναγκαστικά, χωρίς άλλες εναλλακτικές λύσεις, οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο.<br />
<br />
Μέσα σ’ αυτό, όμως, δεν αναφέρονται μόνο μέτρα φοροεισπρακτικού χαρακτήρα αλλά και αρκετές σοβαρές μεταρρυθμίσεις με σκοπό την αλλαγή και τον εκσυχρονισμό του τρόπου λειτουργίας του κράτους μας, καθώς και μέτρα για την αύξηση και τόνωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομία μας. Κινήσεις για τις οποίες είχαμε προειδοποιηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν από τη Διεθνή κοινότητα και οι οποίες ακόμα και σήμερα δεν εφαρμόζονται από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Για παράδειγμα, αδυνατώ να χωνέψω ότι έπρεπε να έρθει η Τρόικα για να γίνει καταμέτρηση των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων! <br />
<br />
Σίγουρα ο δρόμος που διανύουμε δεν είναι έυκολος, κάθε άλλο, έχει πολλά εμπόδια και δοκιμάζονται οι αντοχές μας σαν κοινωνία. Όμως αν τα καταφέρουμε – και προσωπικά πιστεύω ότι αν θέλουμε μπορούμε – θα αποκτήσουμε μια κοινωνία πιο αξιοπρεπή, πιο δυνατή, με περισσότερη συνοχή και αλληλεγγύη, που θα έχει καταφέρει να βγει από τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης στορίας της από την Μεταπολίτευση και μετά. Θα έχουμε έναν ευρύτερο δημόσιο τομέα, πιο παραγωγικό και συνεπή απέναντι στον πολίτη κι έναν υγιή ιδιωτικό κλάδο έτοιμο να εκμεταλλευτεί στο έπαρκο τις ευκαιρίες και τα πλεονεκτήματα που μας παρέχει το ευρώ.<br />
<br />
Ωστόσο, για να γίνουν όλα αυτά πράξη, πρώτα από όλα οφείλουμε να αλλάξουμε, να είμαστε ειλικρινής με τους ίδιους μας τους εαυτούς, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μιλήσουμε ανοιχτά, αφήνοντας στο συρτάρι τις ιδεολογικές μας ταυτότητες και τα κομματικά κριτήρια, αλλά βάζοντας επιτέλους το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον του τόπου πάνω από το προσωπικό μας.<br />
<br />
Ο άλλος δρόμος που διατυμπανίζουν οι ψευτοπροοδευτικοί των κομμάτων της Αριστεράς, την καταγγελία, δηλαδή, της σύμβασης και την άρνηση εξόφλησης των δανείων, θα οδηγήσει τη διεθνή κοινότητα να σκληρήνει τη στάση απέναντί μας, ζητώντας να της επιστραφούν τα χρήματα που μας δάνεισε την τελευταία διετία, ενώ και ο υπόλοιπος κόσμος εξαιτίας της αφερεγγυόυτητάς μας θα μας γυρίσει την πλάτη. <br />
<br />
Φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης θα είναι η Ελλάδα να αναγκαστεί απο μόνη της να ζητήσει την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ, ώστε να έχει τη δυνατότητα να τυπώσει χρήματα που θα είναι αναγκαία για να καλύψει τις εσωτερικές τις ανάγκες. Χρήματα που όμως θα είναι ουσιαστικά χωρίς κανένα αντίκρισμα, πληθηρωστικά, ενώ ένας ολόκληρος λαός θα έχει χάσει ξαφνικά όλες τις καταθέσεις του και τις αποταμιεύσεις του, τους κόπους μια ζωής. το βιωτικό μας επίπεδο θα εξευφτελιστεί τελείως, σα μέτρο σύκρισης δεν θα έχουμε πλέον την Πορτογαλία ή την Ισπανία αλλά την Αίγυπτο και την Τουρκία, λαούς με τους οποίους δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν θέλω να φτάσει το βιoτικό μου επίπεδο να είναι χαμηλότερο από όταν ξεκινούσα την καριέρα μου και την εργασιακή μου εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα! Αντιθέτως, εύχομαι αυτοί οι λαοί να ανεβάσουν το βιoτικό τους επίπεδο το ταχύτερο δυνατό – δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έκανε τα πάντα να ενταχθεί στην Ε.Ε. αλλά μάλλον θα εγκατέλειψε αυτή την ιδέα έστω προσωρινά, λόγω της ρευστότητας που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη.<br />
<br />
Και το κύριο ερώτημα είναι, τί θα γίνει εκείνες τις κρίσιμες ώρες που θα ακουλουθήσουν αυτών των γεγονότων; Ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του; Ένα είναι βέβαιο, ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και θα ζητήσει με τους πλέον άγριους τρόπους εξηγήσεις για όλα όσα του συνέβησαν, ζητώντας ακόμα και εκδίκηση. Οι πρώτοι που θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτό το κοινό θα είναι αυτοί που σήμερα το παίζουν προοδευτικοί και σωτήρες αυτού του τόπου, οι οποίοι τώρα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χαϊδεύουν αυτιά και να εκμεταλλεύονται τη λαική δυσαρέσκεια για τα μέτρα του Μνημονίου. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουνε αντιπροτείνει κάτι ουσιαστικό και εφαρμόσιμο για τα δεδομένα της κατάστασης.<br />
<br />
Προσοχή, δε λέω ότι το Μνημόνιο είναι τέλειο, όχι. Χρειάζονται αλλαγές, που είναι απαραίτητες για να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά.Επιπλέον, εχω την πεποίθηση πως αρκετοί απο εκείνους που αντιδράνε συνήθως το κάνουνε διότι ξεβολεύονται από μια κατάσταση ή υπερασπίζονται συντεχνιακά συμφέροντα και με την καλή τους ρητορική έχουνε καταφέρει να παραπλανήσουνε τον κόσμο, κρύβοντας τον απώτερο σκοπό τους.<br />
<br />
Πριν λίγα χρόνια διαμαρτυρόμασταν για τον χαμηλό βασικό μισθό των 700 ευρώ. Εάν επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις, το ποσό αυτό θα μοιάζει σαν όαση μπροστά σε μισθούς των 180.000 δραχμών που θα προκύψουν... Εμείς οι νέοι της δικής μας γενιάς είμαστε εκείνοι που πλήττονται περισσότερο από όλους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτές τις δυνάμεις να καταστρέψουν το μέλλον μας.<br />
<br />
<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com122tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-21014860562972431872012-05-21T20:09:00.000+03:002012-05-21T20:09:51.789+03:00Εκλογές Δημοψήφισμα για το Ευρώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Ακούμε αυτές τις μέρες ότι στις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου το διακύβευμα είναι η κατάργηση του Μνημονίου. Ότι το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι τεχνητό, κατασκευασμένο στο πλαίσιο μιας σκόπιμης πολιτικής εκφοβισμού και τρομοκράτησης των Ελλήνων πολιτών. Σύμφωνα με τους άτυπους νικητές των προηγούμενων εκλογών, τον κ. Πάνο Καμμένο και τον νέο πολιτικό αστέρα, κ. Αλέξη Τσίπρα, «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εξόδου της χώρας από το Ευρώ». «Αυτά τα λένε για να μας φοβίσουν». «Τώρα είναι η πρώτη φορά που διαπραγματευόμαστε». «Οι Ευρωπαίοι», φοβούμενοι το ελληνικό «μπαμ» που θα συμπαρασύρει στην άβυσσο τη ζώνη του ευρώ, «έχουν κωλώσει». <br />
<br />
Πρόκειται για ένα ακόμα τεράστιο ψέμα από πλευράς πολιτικών. Για μία ακόμη απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών. Για σκόπιμα καλλιεργούμενες φαντασιώσεις. Για εμπόριο ψευδαισθήσεων στις πλάτες ενός λαού, που θέλει να βρει λίγη ελπίδα μέσα στη γενικότερη κατάσταση παρακμής, μιζέριας και αισθήματος ταπείνωσης που βιώνει.<br />
<br />
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όμως, το δίλημμα είναι σαφές: ευρώ ή δραχμή; Ευρωζώνη ή Νοτιοανατολική Ευρώπη; Ευρώπη ή Βαλκάνια; Το δίλημμα είναι απόλυτα πραγματικό και ας το ξορκίζουν ως τρομοκρατικό. Τίθεται αμείλικτα μπροστά μας από την ίδια τη ζωή. <br />
<br />
Καταρχάς, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» το έθεσαν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, όταν αποπειράθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι των μέτρων του Μνημονίου ΙΙ. Τώρα το ζήτησαν και με επίσημο δημοψήφισμα απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντας μάλιστα ότι έκαναν λάθος που δεν επέτρεψαν το δημοψήφισμα να συμβεί τότε.<br />
<br />
Δεύτερον, οι πολίτες είναι ήδη τρομοκρατημένοι. Τρομοκρατημένοι από την ισχυρή άνοδο ενός ανεύθυνου λαϊκιστικού μπλοκ. Η άτακτη φυγή καταθέσεων σε τράπεζες του εξωτερικού την περασμένη βδομάδα, που λίγο έλειψε να εξελιχτεί σε άτακτο bank run, έδειξε ακριβώς αυτή τη συνειδητοποίηση. Ότι μπροστά στην προοπτική μιας διαφαινόμενης βαλκανικής οπισθοδρόμησης που συνεπάγονται η ακυβερνησία, η φαρσοκωμωδία Στρατούλη με τις καταθέσεις, οι δηλώσεις στελεχών ότι δεν μας προβληματίζει η δραχμή και τα νταϊλίκια τύπου μονομερής καταγγελία του Μνημονίου και του χρέους, οι Έλληνες είναι έτοιμοι να ψηφίσουν βγάζοντας τα λεφτά τους από τις τράπεζες και μεταφέροντας τα στο εξωτερικό. Είναι έτσι έτοιμοι να στείλουν αδιάβαστα όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια σωτηρίας της χώρας ένθεν κακείθεν, είτε είναι αυτά ευρωπαϊκά, είτε εγχώρια αριστερά.<br />
<br />
Η ανησυχία αυτή έχει βάση. Ο ίδιος ο πρώην Πρόεδρός του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέκος Αλαβάνος, επισήμανε ότι η πολιτική Τσίπρα είναι ασύμβατη με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και ότι καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει ανοιχτά την έξοδο από το ευρώ και τη μετάβαση στη δραχμή. Ο Αλαβάνος είναι ειλικρινής. Το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ευθεία αντίθεση, όχι μόνο με τα συμφωνηθέντα του Μνημονίου ΙΙ, αλλά και την ίδια την οικονομική φιλοσοφία της ευρωζώνης και της ΕΕ.<br />
<br />
Και δεν αναφερόμαστε στο αίτημα χαλάρωσης της λιτότητας, με το οποίο όλοι οι σώφρονες και προοδευτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, πλην γερμανικής ηγεσίας, συμφωνούν. Ούτε εννοούμε την αδήριτη ανάγκη να γίνει η Ευρώπη πραγματική οικονομική ένωση, με την ΕΚΤ να μπορεί να λειτουργεί ως δανειστής εσχάτης ανάγκης των κρατών, τον κοινοτικό προϋπολογισμό να παίζει σταθεροποιητικό ρόλο και την ΕΕ να μπορεί να εκδώσει ευρωομόλογα. Αυτά είναι όλα υπαρκτές και επίσημες πολιτικές πρωτοβουλίες και προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ήδη, από το 2008. Σήμερα τις θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων επιτακτικά πια ο νέος Γάλλος Πρόεδρος, κ. Hollande. Το να επιχειρεί να τις πιστωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ανυποψίαστων ψηφοφόρων είναι τουλάχιστον κωμικό. <br />
<br />
Το πραγματικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό αντανακλάται στις διάφορες προγραμματικές διακηρύξεις του είναι αντι-ευρωπαϊκό. Φιλο-ευρωπαϊκό μόνο με γεωγραφικούς όρους είναι. Σύμφωνα με τις πολιτικές για μια «άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη»: <br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Οι Τράπεζες θα κρατικοποιηθούν.<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Οι ΔΕΚΟ θα επανακρατικοποιηθούν (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς)<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Οι βασικές παραγωγικές μονάδες θα επανακρατικοποιηθούν (λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος).<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Ο κατώτερος μισθός θα επανέλθει αμέσως στο ύψος που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Oι συμβασιούχοι του Δημόσιου τομέα θα «τακτοποιηθούν».<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών θα ρυθμιστούν και αν ο οφειλέτης βρίσκεται κάτω από το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, θα διαγράφεται μέρος ή το σύνολο του χρέους.<br />
<br />
Πώς θα γίνουν όλα αυτά;<br />
<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Με καταγγελία/αναθεώρηση/επανδιαπραγμάτευση του Μνημονίου<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Με αναστολή της εξυπηρέτησης του χρέους, διαπραγμάτευση για τη διαγραφή μεγάλου μέρους του και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Με επαρκή φορολόγηση του πλούτου, των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων (φορολογικός συντελεστής 75%, πάταξη φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και διαφάνεια)<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Με φορολόγηση του τζίρου των επιχειρήσεων κατά 1% ακόμα κι αν αυτές είναι ζημιογόνες (Μήλιος)<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Με "αξιοποίηση" των καταθέσεων για αναπτυξιακούς σκοπούς (Στρατούλης)<br />
-<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>και υποχρεωτικό δανεισμό 100 ευρώ/μήνα για όσους δηλώνουν εισόδημα πάνω από 20.000 (Γλέζος)<br />
<br />
Δυστυχώς, αυτές ακριβώς είναι οι κρατικιστικές πολιτικές που ακολούθησαν με διάφορες παραλλαγές και ορισμένες παρεκκλίσεις τα δύο μεγάλα πελατειακά κόμματα μεταπολιτευτικά. Αυτές εξέθρεψαν τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα, κατέστρεψαν τη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή και τις εξαγωγές, κατέστησαν την ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα κρατικοδίαιτη και εμπόδισαν να γίνουν μεγάλες ξένες επενδύσεις στη χώρα. Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική που δημιούργησε ένα ρηχό μοντέλο ανάπτυξης και εν τέλει γέννησε το φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ. Αυτή ακριβώς την πολιτική δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε ως μέλη της Ευρωζώνης, παρά μονάχα μόνοι μας, ως μια περιθωριακή βαλκανική χώρα. Αυτή ακριβώς η πολιτική, όμως, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη γενιά των 238.525 (000.000…) δραχμών. Σ' αυτή ακριβώς την πολιτική πρέπει να αντισταθούμε.<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com118tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-15154702459053342122012-05-09T17:43:00.000+03:002012-05-09T17:43:01.107+03:00Εκλογές 2012...και «εγέρθετο» χάος!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Οι νέοι και τα δυναμικά ηλικιακά στρώματα ψήφισαν. Το μήνυμα που στέλνουν είναι σαφές: στα τσακίδια τα παλιά κόμματα της Μεταπολίτευσης. Καλωσορίσατε νέοι πρωταγωνιστές. Σύμφωνα με τα exit polls της Κυριακής (ακόμα δεν έχουμε άλλη ανάλυση της ψήφου) οι Έλληνες κάτω των 50 ετών ψήφισαν κατά σειρά προτίμησης ΣΥΡΙΖΑ, 19,7%, Ανεξάρτητους Έλληνες, 12,3%, και Χρυσή Αυγή, 9,5%.<br />
<br />
Νέοι της γενιάς μας «εγέρθητο». Σπάστε τα όλα σε μουσική υπόκρουση πανκ. Υποδεχτείτε τις νέες δυνάμεις. Χαιρετίστε όρθιοι τους αρχηγούς σας στο νέο black metal μετα-Μεταπολιτευτικό πολιτικό τοπίο που αναδύεται μπροστά μας.<br />
<br />
Ένα τοπίο γεμάτο «χρυσάφι». Λεφτά για τους φτωχούς. Περηφάνια και αξίες για το έθνος.<br />
<br />
Στα Αριστερά κυριαρχεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ με 1 εκ. 60 χιλιάδες ψήφους και τάση πολιτικής εξαφάνισης του ΠΑΣΟΚ. Πώς όμως; Με ολική επαναφορά του πρώιμου μεταπολιτευτικού «πασοκισμού» και καμία ειλικρινή διάθεση ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών για έξοδο από την κρίση με παραμονή στο ευρώ.<br />
<br />
Στα δεξιά δεσπόζουν η λαϊκιστική και υστερική Δεξιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων (660 χιλιάδες και 10,6%) με το ακραίο νέο-ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής (440 χιλιάδες και 7%). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Για όποιον δεν είδε το βιντεάκι από την πρώτη συνέντευξη τύπου της ΧΑ, όπου όλοι υποχρεώνονται να σηκωθούν όρθιοι για να χαιρετίσουν τον αρχηγό, <a href="http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=UHY0tPTRadM" target="_blank">ΕΔΩ</a> μπορείτε να πάρετε μια πρώτη εικόνα για τα νέα πολιτικά ήθη.<br />
<br />
Η νέα γενιά, η οποία δικαίως επιθυμεί να βάλει τα δύο μεγάλα κόμματα και τους πρωταγωνιστές τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ατυχώς, μέσα στην αγανάκτησή της και το αδιέξοδο που βιώνει, έβγαλε από τη ναφθαλίνη τον αριστερισμό, τον εθνικισμό και τον ναζισμό, διατάσσοντάς τους στην πρώτη γραμμή ενός ανίερου φαιοκόκκινου αντιμνημονιακού μετώπου.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, διαμαρτυρόμενη για την αναποτελεσματικότητα της παλιάς πολιτικής τάξης, την ανασφάλεια και την εθνική παρακμή, επικρότησε όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος τη βία. Είτε αυτή φοράει τη μάσκα της ανομίας και της ανυπακοής, είτε την προβιά της ασφάλειας και της υπακοής στις ανώτερες ηθικές αξίες του ελληνικού γένους.<br />
<br />
Σεβόμαστε το αποτέλεσμα, όμως, πολιτικά διαφωνούμε.<br />
<br />
Ναι, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια εναλλακτική λύση στην κρίση, όπου η διάλυση του πελατειακού κράτους, με τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και τη δημοσιονομική προσαρμογή, θα συνδυάζεται με μέτρα αποκατάστασης των θυμάτων της κρίσης, νέο κοινωνικό κράτος και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. <br />
<br />
Ναι, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα πολιτική τάξη και ριζική αναδιάρθρωση του πολιτικού και εκλογικού συστήματος. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τις φάτσες των ίδιων αποτυχημένων πολιτικών «ζόμπι» που εδώ και χρόνια αντιλαμβάνονται την πολιτική αποκλειστικά ως συναλλαγή, τους πολίτες ως πελάτες, και την εναλλαγή στην εξουσία ως μια μηχανιστική διαδικασία.<br />
<br />
Ναι, απαιτείται πολιτικός μετασχηματισμός με συνολική αναδιάταξη της πολιτικής γεωγραφίας, όχι στον επίπλαστο άξονα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά γύρω από τα νέα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα που δημιούργησε η οικονομική κρίση και δημιουργεί εδώ και χρόνια η παγκοσμιοποίηση. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ανασύνθεση της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα με νέα πρόσωπα και νέα σχήματα.<br />
<br />
Όμως, έλεος ρε παιδιά. Η λύση δεν είναι να βάλουμε στη θέση των βαμπίρ, τα φαντάσματα. Τη Σακοράφα, τον Κουρουμπλή, τους «καμμένους», τους χρυσαυγίτες και πάει λέγοντας…<br />
<br />
Τίποτα από τα παραπάνω δεν εκπροσωπείται ειλικρινά και καθαρά μέσα από την εκλογή ακραίων σχηματισμών. Είναι θετικό και ευπρόσδεκτο το γεγονός ότι με την ψήφο του ο ελληνικός λαός επιχείρησε να κλείσει το κεφάλαιο «Μεταπολιτευτικός δικομματισμός» και να ρίξει «πόρτα» στους πρωταγωνιστές του. Είναι όμως εξαιρετικά δυσάρεστο ότι άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο με πολλές σκοτεινές πλευρές και πάμπολλα ερωτηματικά. Τα συμφέροντα της γενιάς μας δεν εξυπηρετούνται με πειράματα που οδηγούν στο χάος. <br />
<br />
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com98tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-17654792830220384302012-05-03T10:08:00.002+03:002012-05-06T10:10:06.296+03:00Ψήφος Μπροστά!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.facebook.com/FwdGreeceToday?sk=wall" target="_blank"><img border="0" height="118" src="http://1.bp.blogspot.com/-rt0JUweIAyc/T6IuZswInbI/AAAAAAAAAiU/Jv0fiJkP2fM/s320/FWGToday.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Α. Εκλογές όπως παλιά<br />
<br />
Παρόλο που σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές και θα περιμέναμε από το πολιτικό σύστημα να ωριμάζει από τις εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, η εκλογική αντιπαράθεση διεξάγεται όπως παλιά: σε μια εικονική πραγματικότητα.<br />
<br />
Τα κόμματα σπάνια μπαίνουν στην ουσία των πραγμάτων, καταφεύγουν στην εύκολη λύση των γενικόλογων διακηρύξεων, χωρίς να τεκμηριώνουν ή να κοστολογούν. Το έλλειμμα προετοιμασίας αποδεικνύεται στην πράξη: κάθε φορά που έρχεται η ώρα της υλοποίησης, κάθε κυβέρνηση «ανακαλύπτει και πάλι τον τροχό». Το ίδιο μοτίβο της εύκολης πολιτικής αναπαράγει και η πλειοψηφία των ΜΜΕ.<br />
<br />
Το έργο παίζεται ξανά και ξανά, καθώς το ευρύτερο πολιτικό-μιντιακό status quo ευνοεί την αστάθεια. Κάθε δυο περίπου χρόνια διεξάγονται εκλογές. Η μεταβλητότητα του εκλογικού κύκλου είναι παροιμιώδης και βασικό εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις.<br />
<br />
Β. Εκλογές σήμερα<br />
<br />
Το περιβάλλον, μέσα στο οποίο διεξάγονται αυτές οι εκλογές, είναι ιδιαίτερο. Η εκλογική αναμέτρηση ικανοποιεί περισσότερο έναν πολιτικό συμβιβασμό παρά μια κοινωνική ανάγκη. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής συμφωνίας, το αντάλλαγμα στη Νέα Δημοκρατία για να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και σε όσους ζητούσαν έντονα «λαϊκή νομιμοποίηση» ήδη από το Μάιο του 2010. Είχαμε εγκαίρως επισημάνει τους κινδύνους που προκύπτουν από την προσφυγή στην κάλπη.<br />
<br />
Η χώρα δεσμεύεται με ένα πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής προκειμένου να μη χρεοκοπήσει. Ανεξάρτητα με το ποια θα είναι η νέα κυβέρνηση, Βουλή, Διοίκηση και Δικαιοσύνη καλούνται να σχεδιάσουν, νομοθετήσουν και εφαρμόσουν πολλές νέες ρυθμίσεις, να εξοικονομήσουν δεκάδες δις ευρώ και να αναβαθμιστούν μέσα στην ύφεση.<br />
<br />
Η συνεργασία είναι δύσκολη για ένα πολιτικό σύστημα που έμαθε στην πόλωση. Η πολιτική συγκατοίκηση των τριών (μετέπειτα δύο) κομμάτων, πέρα από την υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και του PSI, αποδείχθηκε «λυκοφιλία». Παρόλ’ αυτά η κυβέρνηση Παπαδήμου ολοκλήρωσε την αποστολή της και απέτρεψε τη χρεοκοπία, μέσα σε συνθήκες υστερόβουλης αδράνειας και απροθυμίας από πολλούς.<br />
<br />
Επίσης, κατά την τετραετία της ύφεσης (2008-2012), το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δοκιμάστηκε στα δύσκολα και στην πλειοψηφία του απέτυχε. Σήμερα προσπαθεί να αναβαπτιστεί και μέσα από νέα κόμματα, τα οποία αναπαράγουν τα ίδια πολιτικά στερεότυπα, δημιουργούν τεχνητά τείχη «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» για να οριοθετούν την αντιπαράθεση, και φυσικά, αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα. Μόνος τους στόχος είναι η διατήρηση θέσεων επιρροής και η τυχοδιωκτική εκμετάλλευση του κοινωνικού θυμού.<br />
<br />
Η διάχυτη αναξιοπιστία δίνει χώρο σε πολιτικούς όλου του φάσματος να υιοθετούν έναν συνωμοσιολογικό, αντισυστημικό λόγο ως μια εύκολη, προσιτή σημαία ευκαιρίας που μολύνει τη λογική και αμφισβητεί ευθέως κανόνες και νόμους. Από αυτή την ανεύθυνη στάση, την ενοχική στάση των κομμάτων και την απουσία της πολιτείας, κερδίζουν ακραίες ομάδες, που σήμερα διεκδικούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.<br />
<br />
Η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη, αλλά πρέπει να ειπωθεί: περιθώρια για αποκλίσεις στις δημόσιες πολιτικές το επόμενο χρονικό διάστημα βάσει του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής δεν υπάρχουν πολλά.Κανείς πολιτικός αρχηγός ή κανένα κόμμα δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί μόνος και εξ’ ολοκλήρου τη διακυβέρνηση. Χρόνος για πειράματα, καθυστερήσεις, διοικητικές ανακατατάξεις και «εμπνεύσεις» πελατειακού τύπου απλά δεν υπάρχουν. Η Τρόικα θα συνεχίσει να είναι εδώ, εκκρεμούν μεγάλες τομές, η συνεργασία είναι μονόδρομος και η πιθανή συγκυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργεί με πήλινα πόδια, υπουργούς, βουλευτές και κόμματα να πατάνε σε δύο βάρκες, μία των υποχρεώσεών τους και μία του δημαγωγικού λαϊκισμού. <br />
<br />
Γ. Ψηφίζουμε με το βλέμμα μπροστά<br />
<br />
Οι περισσότεροι στεκόμαστε πολιτικά μετέωροι μπροστά σε επιλογές μειωμένης ή/και μηδαμινής αξιοπιστίας. Πιστεύουμε, όμως, ότι, ως πολίτες, έχουμε ευθύνη για όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν. Οι εκλογές μπορούν να είναι για κάποιους βαλβίδα εκτόνωσης, έκφρασης θυμού και αντίδρασης, αλλά μπορούν να γίνουν αφορμή για μια θετική έκφραση υπευθυνότητας. Βλέπουμε πέρα από τις φθαρμένες ταμπέλες. Αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα, βρίσκεται σήμερα διάσπαρτο σε διάφορα κόμματα, ενώσεις πολιτών και ανεξάρτητες φωνές.<br />
<br />
Πρώτον,στηρίζουμε πολιτικές που αλλάζουν ριζικά το τοπίο της οικονομίας, της διακυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης στη χώρα. Από τη μία χρειαζόμαστε τη δημιουργική καταστροφή του πελατειακού ελληνικού καπιταλισμού που τρέφεται από το κράτος. Από την άλλη, θέλουμε την κοινωνική στήριξη και πολιτική ενδυνάμωση της μεσαίας τάξης και της αγνοημένης σιωπηλής πλειοψηφίας όσων έχουν επωμιστεί τα βάρη της κρίσης.<br />
<br />
Το πλαίσιο έχει περιγραφεί σε μεγάλο βαθμό στο νέο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής που μας δεσμεύει για τα επόμενα χρόνια. Όσο και αν στον προεκλογικό διάλογο δεν συζητείται, δρομολογούνται αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που αν εφαρμοστούν, θα γλιτώσουν τους πολίτες από νέες περικοπές. Για παράδειγμα, η αναδιοργάνωση του κράτους μέσα από τα νέα οργανογράμματα για τα υπουργεία, το ενιαίο μητρώο των δημοσίων υπαλλήλων, τα διπλογραφικά συστήματα, η διαφάνεια στις δημόσιες προμήθειες, η αξιοποίηση των τεχνολογικών εργαλείων για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η διεύρυνση της «Διαύγειας» και δεκάδες άλλες αλλαγές που κρατάμε στο σκοτάδι για χρόνια, μπορούν να εξοικονομήσουν δις ευρώ και να αναδιανείμουν το δημόσιο πλούτο από τα χέρια των αδίκως ευνοημένων, στα χέρια των αγνοημένων και των αδυνάτων, αυτών δηλαδή που έχουν ανάγκη περισσότερο το κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεκάδες αντίστοιχες ρυθμίσεις δεν αποτελούν αντικείμενο συζήτησης στον προεκλογικό διάλογο.<br />
<br />
Το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, όμως, από μόνο του δεν αρκεί.Απαιτούνται επιπρόσθετες ριζικές και σε βάθος αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, τους δημοκρατικούς θεσμούς, το κοινωνικό κράτος, το σύστημα ασφάλειας, για τις οποίες θα τοποθετηθούμε σύντομα.<br />
<br />
Δεύτερον, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε, ότι η Ελλάδα από μόνη της δεν πρόκειται να καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση, αν η ίδια δεν δείξει βούληση και δεν διαμορφώσει τη δική της πρόταση. Από τη μία, η Ευρώπη πρέπει να προωθήσει τη μείωση των χρεών και των ελλειμμάτων σε συνδυασμό με ένα Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανάκαμψης και Επενδύσεων με προτεραιότητα τη μείωση του χάσματος μεταξύ των χωρών του Βορρά και του Νότου. Χρειάζονται βαθιές αλλαγές για την εμπέδωση μιας πραγματικής οικονομικής διακυβέρνησης, απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. Από την άλλη, η χώρα μας χρειάζεται συνεννόηση και εθνικό σχέδιο για να διαπραγματεύεται με αξιώσεις τη βελτίωση της θέσης της και να συνδιαμορφώσει μια Συμμαχία για την κοινωνική και οικονομική Ανάπτυξη. Αν μη τι άλλο, έχουν δαπανηθεί σημαντικά ποσά για μελέτες και έρευνες την τελευταία διετία, που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για απτές λύσεις και όχι για συζητήσεις από το μηδέν.<br />
<br />
Τρίτον,και στο πλαίσιο αυτό, θέλουμε να φέρουμε στο φως και να αναδείξουμε πολίτες και πολιτικούς που όχι μόνο δρουν μεταρρυθμιστικά, προοδευτικά, αλλά των οποίων ο τρόπος ζωής, η πολιτική, επαγγελματική και κοινωνική τους παρουσία εγγυώνται ότι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα τιμήσουν την εκλογή τους στηρίζοντας γενναίες αλλαγές με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, και όχι ισοδύναμα μέτρα νέων περικοπών και ύφεσης. Πρόσωπα με αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν στα κόμματα που στηρίζουν έμπρακτα, έστω και με παραλλαγές, την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.<br />
<br />
Στηρίζουμε πολιτικές και πρόσωπα μέσα από έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο που σήμερα υπερβαίνει τα κόμματα. Τραβάμε μια διακριτή γραμμή με την παλαιά πολιτική και τους πρωταγωνιστές της, καθώς και τις ακραίες παραφυάδες της. Στηρίζουμε τον θαραλλέο ρεαλισμό που χρειάζεται για να γίνουν δίκαιες και ορθολογικές αλλαγές, όχι νέες οριζόντιες επιπολαιότητες. <br />
<br />
Δ. Η εμφάνιση της νέας πολιτικής<br />
<br />
Είμαστε βέβαιοι ότι η αποδόμηση του πολιτικού συστήματος που ξεκίνησε την τελευταία διετία, αλλά και η προσπάθειά του να διασωθεί μέσω του κατακερματισμού του, δεν θα αναπληρώσει το κενό αξιοπιστίας του. Ενδεχομένως οι εκλογές αυτές να οδηγήσουν σε πολιτική αστάθεια, ενδεχομένως και όχι. Σίγουρα όμως θα απελευθερώσουν και άλλους πολίτες να εκφράζονται και να συμμετέχουν ενεργά στο νέο δημόσιο χώρο που γεννιέται. Ωριμάζοντας μέσα από τις δυσκολίες, συνειδητοποιούμε ότι τα αυτονόητα θέλουν φαντασία, ανοιχτά μυαλά και συνεργασίες.<br />
<br />
Αντιλαμβανόμαστε ότι όροι, όπως «κεντροαριστερά», «προοδευτισμός», «σοσιαλδημοκρατία», «φιλελευθερισμός», «κοινωνική δικαιοσύνη», «κοινωνική πολιτική», «μεταρρυθμίσεις» κ.α. ακούγονται με καχυποψία σήμερα. Σε πολλούς δεν λένε τίποτα. Είναι λογικό, αφού έχουν γίνει αντικείμενο κακομεταχείρισης από πρόσωπα και φορείς που διαστρέβλωσαν το περιεχόμενό τους και τους χρησιμοποίησαν ως δούρειους ίππους για κρατικίστικες και δημαγωγικές πολιτικές. Μπορούμε να τους ξαναδώσουμε περιεχόμενο, αν αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στον δημόσιο διάλογο και ξεφύγουμε από τη συνθηματική πολιτική.<br />
<br />
Πολλά πρόσωπα που μέχρι σήμερα δραστηριοποιούνται μέσα στα κόμματα σε κινήσεις πολιτών, ομίλους προβληματισμού ή στα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολίτες που προσφέρουν στις τοπικές κοινωνίες, νέοι που αναζητούν πολιτικές απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν, νέοι επαγγελματίες και επιστήμονες, επιχειρηματίες και δημιουργοί, μπορούμε να συζητήσουμε και να συνθέσουμε ένα νέο δημόσιο πολιτικό χώρο. Θέλουμε να βλέπουμε Μπροστά, σήμερα.<br />
<br />
Η 6η Μαΐου δεν είναι το τέλος της διαδρομής, αλλά η αρχή μιας νέας.<br />
<br />
ΜΠΡΟΣΤΑ | Forward Greece<br />
Πολιτική Κοινότητα<br />
<br />
<b><a href="http://g700.blogspot.com/2012/04/2012-g700.html" target="_blank">ΕΔΩ</a> μπορείτε να διαβάσετε τις θέσεις της G700 για τις εκλογές</b></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com132tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-45197147963552138622012-04-29T22:13:00.001+03:002012-04-29T22:20:54.910+03:00Μετά το τέλος των μεταπολιτευτικών ιδεολογημάτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η νέα γενιά στο ξεκίνημα ενός νέου πολιτικού μεγακύκλου</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Του Μιχάλη Διαθεσόπουλου*<br />
<a href="http://g700.blogspot.com/search/label/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF" target="_blank">Επιστημονικό Συμβούλιο G700</a><br />
<br />
Καθώς πλησιάζουμε στις εκλογές της 6ης Μαΐου και η κουβέντα σχετικά με την πολιτική τοποθέτηση και τη συμμετοχή της Νέας Γενιάς σε αυτές φουντώνει, αναδύεται από όλο και περισσότερα στόματα η ρητή και απόλυτη διαπίστωση: «Δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες. Οι ιδεολογίες έπεσαν και μαζί τους έπεσε και ο διαχωρισμός μεταξύ των κομμάτων.»<br />
<br />
Η παραπάνω διαπίστωση εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη στροφή της Νέας Γενιάς είτε προς την αποχή είτε σε ευκαιριακούς συνδυασμούς διαμαρτυρίας είτε στα πολιτικά άκρα. Η λογική είναι απλή.<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
<b>Βασικές Παραδοχές</b><br />
<br />
Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε από 5 κύριες παραδοχές.<br />
<br />
Πρώτον, κάθε γενιά σχηματίζει τις δικές της πολιτικές νόρμες συνδυάζοντας τα βιώματα που κληρονομεί από την προηγούμενη με αυτά που αποκτά η ίδια κατά την ηλικία που μεσολαβεί από την αρχή της αυτόνομης κοινωνικής της ένταξης ως την ωρίμανσή και την καθιέρωσή της ως «κεντρική γενιά». Ο χρονισμός αυτών των φαινομένων αλλάζει ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες, όμως χονδρικά στην εποχή μας αυτή η περίοδος αντιστοιχεί στη διαδρομή από τα 25 ως τα 40-45 έτη. Μετά από αυτό το σημείο, η αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας και τρόπου σκέψης (δεν εννοούμε πολιτικών προτιμήσεων) δύσκολα αλλάζει ουσιαστικά και μαζικά.<br />
<br />
Δεύτερον, τα άτομα και οι κοινωνίες σπάνια αλλάζουν πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές σε περιόδους κοινωνικοπολιτικής σταθερότητας και ευμάρειας. Αντίθετα, τείνουν να αλλάζουν σε περιόδους αστάθειας, έντονου κοινωνικού στρες και βίωσης πρωτόγνωρων ή απροσδόκητων φαινομένων με σοβαρές επιπτώσεις (black swan events). Αυτό αποτελεί νομοτελειακή έκφραση της εξελικτικής συμπεριφοράς του ανθρώπου: η ανάγκη να αλλάξουμε καθίσταται επιτακτική μόλις βρεθούμε αντιμέτωποι με καταστάσεις για τις οποίες δεν είμαστε προετοιμασμένοι, προκειμένου να προσαρμοστούμε σε αυτές.<br />
<br />
Τρίτον, τα άτομα και οι κοινωνίες τείνουν να ακολουθούν ως προς την πολιτική τους συμπεριφορά διπολικά πρότυπα. Είναι ευκολότερη η επιλογή μεταξύ 2 έτοιμων λύσεων από περισσοτέρων και ιδίως από τη σύνθεση μιας λύσης από συνδυασμό 2 ή περισσότερων άλλων. Ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες, την έκθεση σε ενημέρωση και το μορφωτικό επίπεδο του ατόμου ή της κοινωνίας, ο βαθμός προσήλωσης στα δίπολα ποικίλλει. Σε κάθε περίπτωση, η κατανομή πολιτικών προτιμήσεων και επιλογών τείνει να συγκεντρώνεται γύρω από διπολικές εκδοχές. Ολόκληρη η ιστορία έχει γραφτεί πάνω σε δίπολα: Αριστερά-Δεξιά, Φεουδαρχία-Καπιταλισμός, Κομμουνισμός-Καπιταλισμός, Δημοκρατία-Μοναρχία, Ανατολή-Δύση.<br />
<br />
Τέταρτον, σε κάθε εποχή κάθε κοινωνία τείνει να κυριαρχείται από ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πυρήνα, ένα θεμελιώδες πολιτικό αφήγημα και εν τέλει ζητούμενο. Αυτό εκφράζει τις βασικές πολιτικές παραδοχές, στόχους και οράματα που η κοινωνία στη δεδομένη μεσομακροπρόθεσμη περίοδο αντιμετωπίζει ως κεντρικούς για την εξέλιξή της. Για αυτό και συχνά αυτό το ζητούμενο χρωματίζεται και αποκαλείται ως «Εποχή». Στη Χώρα μας, το ζητούμενο ήταν κάποτε η Απελευθέρωση, αργότερα η Δόμηση του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, πιο μετά η Μεγάλη Ιδέα (και η διαχείριση της ματαίωσής της), ύστερα η επίλυση της Κοινωνικοπολιτικής Κρίσης των δεκαετιών 1920-1930, ο Εμφύλιος και η δόμηση του Μεταπολεμικού Κράτους (που κατέληξε στη Χούντα και την τραγωδία της Κύπρου) και τέλος η Μεταπολίτευση. Κάθε Εποχή σημειώνει έναν ιστορικό κύκλο από τη γέννηση ως τη λήξη της και η έναρξη της βασίζεται στο αδιέξοδο στο οποίο έφτασε η προηγούμενη. Η Μεταπολίτευση γεννήθηκε από την πτώση της Χούντας, η μετεμφυλιακή περίοδος γεννήθηκε από το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου και ούτω κάθε εξής. Πάνω σε αυτό τον ιδεολογικό πυρήνα δομείται και το εκάστοτε ανωτέρω δίπολο. Το δίπολο του Εθνικού Διχασμού, αντικαταστάθηκε από αυτό του Κομμουνισμού-Αστικής Δημοκρατίας που μετεξελίχθηκε σε Βασιλευομένη-Αβασίλευτη Δημοκρατία και κατέληξε στο Μεταπολιτευτικό δίπολο (νέο-κεντρο)αριστεράς- (νέο-κεντρο)δεξιάς.<br />
<br />
Αυτές οι ιδεολογικές «εποχές» παρότι πάντα φέρουν ορισμένα στοιχεία από τις προηγούμενες, κάποιες φορές, όταν τα γεγονότα που τις διαχωρίζουν είναι ιδιαίτερα σημαντικά ή ο ιδεολογικός τους πυρήνας έχει πια ξεπεραστεί ολοκληρωτικά από την πραγματικότητα, αντικαθίστανται από άλλες με εντελώς διακριτό πυρήνα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το φαινόμενο ως «Πολιτικό Μεγάκυκλο». Κάτι σχετικό βίωσε η Ελλάδα μετά το τραυματικό γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής και την οριστική εγκατάλειψη του κεντρικού πολιτικού συστατικού της Μεγάλης Ιδέας, που χαρακτήρισε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό μια περίοδο μεγαλύτερη από έναν αιώνα. Μετά έλαβε χώρα η μετάβαση σε μια πραγματικά Νέα Ελληνική Κοινωνία, προσδιορισμένη όχι από την αποστολή της αλλαγής των εθνικών συνόρων , αλλά από αυτή της κατάκτησης μιας θέσης στον αναπτυγμένο δημοκρατικό κόσμο. <br />
<br />
<b>Κρίση, Νέα Γενιά και Ιδεολογικοί Διαχωρισμοί</b><br />
<br />
Η Νέα Γενιά και συγκεκριμένα ιδίως οι ηλικίες 25 έως 35 ετών, δηλαδή εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που βρισκόταν στην αρχή της ένταξης του στην παραγωγική διαδικασία (και συνεπώς στην κοινωνία), είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί εδώ και πάνω από 5 χρόνια την ύπαρξη παραγόντων στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία, που διακινδύνευαν σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα μελλοντικής του κοινωνικής εξέλιξης και αυτονόμησης.<br />
<br />
Αυτή η συνειδητοποίηση εμπεριείχε το σπόρο για τη στροφή της γενιάς αυτής στο πολιτικό δίλημμα μεταξύ παραίτησης ή αντίδρασης. Την εξέλιξη αυτή συγκρατούσαν 2 παράγοντες.<br />
<br />
Πρώτον, η υποστήριξη του οικογενειακού περιβάλλοντος σε συνδυασμό με την κοινωνική ευμάρεια δημιουργούσαν ψευδαισθήσεις αισιοδοξίας ή έστω προσωρινού βολέματος στους νέους, που έβλεπαν ότι δύσκολα θα στέκονταν μόνοι στα πόδια τους. Αφού όμως η οικογενειακή υποστήριξη ήταν συχνά αρκετή για να εξασφαλίσει προσωρινά στο νέο άνθρωπο ένα επίπεδο ζωής κοντά σε αυτό που είχε συνηθίσει, η προοπτική της αντίδρασης ατονούσε.<br />
<br />
Δεύτερον, η ύπαρξη των ιδεολογικών φραγμών (σε θεωρητικό, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω, επίπεδο). Η γενιά των σημερινών 30ρηδων συνδύασε τα βιώματα από μια φαινομενικά «ισχυρή Ελλάδα» του τέλους των ’90s-αρχών των ’00s με τα ιδεολογήματα που κληρονόμησε από τους γονείς της. Αυτοί με τη σειρά τους σχημάτισαν τα δικά τους ιδεολογήματα ως συνδυασμό των εμφυλιακών εμπειριών των δικών τους γονιών με τα βιώματα της Χούντας, του Πολυτεχνείου και της αρχής της Μεταπολίτευσης. Αυτή η πυραμίδα στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων και η αναπαραγωγή του διπολικού προτύπου για την πολιτική οδήγησε στη δημιουργία εμποδίων στην κινητικότητα των ψηφοφόρων μεταξύ κομμάτων ή ευρύτερων πολιτικών χώρων. Αυτά τα εμπόδια σε μικρότερο μεν σημαντικό δε βαθμό χαρακτήρισαν την πολιτική συμπεριφορά και της Νέας Γενιάς, που παρότι συνειδητοποιούσε λογικά ότι οι διαχωρισμοί μεταξύ των κομμάτων έτειναν να εξαλειφθούν, πάνω από την κάλπη λειτουργούσε συχνά με τα σύνδρομα των πατεράδων της.<br />
<br />
Η πρόσφατη οικονομική κρίση όμως κλόνισε την άποψη περί διαχωρισμών. Δημιούργησε την εντύπωση ότι το θεωρητικό δίπολο μεταξύ δεξιάς-αριστεράς δεν υπάρχει πλέον και ότι αντικαταστάθηκε από σύγχρονα δίπολα τύπου Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο και Συμπόρευση-Αντίδραση. Ταυτόχρονα, η κρίση αποδυνάμωσε και την οικογενειακή στήριξη, αφαιρώντας άλλο ένα παράγοντα από την εξίσωση που χαρακτήριζε την πολιτική συμπεριφορά των νέων, που με τρόμο σήμερα συνειδητοποιούν πόσο γυμνή είναι η θέση τους σε μια πολύ διαφορετική κοινωνία από αυτή όπου μεγάλωσαν. Που νιώθουν να διαλύεται η ψευδαίσθηση πως θα ζήσουν ακόμα καλύτερα ή τουλάχιστον εξίσου καλά με τους γονείς τους. Έτσι, καθώς νιώθουν το σύμπαν στο οποίο είχαν αρχίσει να ανδρώνονται να καταρρέει και βιώνουν ένα άνευ προηγουμένου για τα δεδομένα τους τραυματικό σοκ, απελπισμένοι φωνάζουν: «Οι ιδεολογίες πέθαναν».<br />
<br />
Αφού πια δεν υπάρχουν ιδεολογίες, παύουν πλέον να υπάρχουν η πόλωση και τα ταμπού που εμπόδιζαν την κινητικότητα των ψηφοφόρων, κατέληγαν στη συγκέντρωση τους στο δικομματισμό και συγκρατούσαν την αντίδραση ιδίως της Νέας Γενιάς.<br />
<br />
<b>Προς ένα Νέο Πολιτικό Status Quo</b><br />
<br />
Η αποδυνάμωση αυτού του φραγμού εξηγεί πρόσφατα φαινόμενα όπως η ενίσχυση ακραίων και λαϊκιστικών σχηματισμών με μόνο πολιτικό σύνθημα την αντίδραση στην πραγματικότητα. Αν η κατάσταση συνεχιστεί –και δεδομένου ότι οι συνθήκες που τη δημιούργησαν δεν φαίνεται να υποχωρούν μεσοπρόθεσμα-, αυτή η ρευστότητα θα αποκρυσταλλωθεί σε ένα νέο πολιτικό status quo.<br />
<br />
Βέβαια, η εδραίωση ενός νέου πολιτικού status quo δεν είναι προς αποφυγή. Με βάση δε τα πρόσφατα βιώματα της γενιάς που σήμερα ανδρώνεται, είναι αυτονόητη. Το θέμα είναι με τι όρους θα διαμορφωθεί αυτό το «νέο» που όλοι φαίνονται να ψάχνουν και να περιμένουν. Κάποια στιγμή η σημερινή Νέα Γενιά θα ξανασυγκεντρωθεί γύρω από κάποια πολιτική αφήγηση, ένα νέο ιδεολόγημα, κάποια πολιτική πρόταση ή κάποιο νέο δίπολο. Αυτή η διαδικασία μόλις άρχισε. Όταν ολοκληρωθεί, θα χαρακτηρίσει το πολιτικό σκηνικό και τη μορφή της Χώρας για τα επόμενα 20-30 χρόνια. Τουλάχιστον.<br />
<br />
Όπως έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά, ο σχηματισμός μιας νέας πολιτικής κατάστασης ξεκινά από την ανάγκη απάντησης των αιτιών που οδήγησαν την κοινωνία στο προηγούμενο αδιέξοδο. Αυτή η προσπάθεια θα βασιστεί σε μια –ορθή ή εσφαλμένη- διάγνωση των αιτιών. Και εδώ είναι που χρειάζεται η μεγαλύτερη προσοχή. Αν η διάγνωση είναι λάθος, ο νέος ιδεολογικός πυρήνας θα είναι στρεβλός και οι όποιες λύσεις θα οδηγήσουν σύντομα σε νέο (χειρότερο) αδιέξοδο.<br />
<br />
Καθώς η νέα πολιτική εποχή που αρχίζει σήμερα να διαμορφώνεται, στηρίζεται στην παραδοχή του θανάτου των (μεταπολιτευτικών) πολιτικών αφηγήσεων (άρα και του ιδεολογικοφανούς διπολισμού, άρα της ίδιας της Μεταπολίτευσης), αξίζει να αναρωτηθούμε: Έχουν όντως πεθάνει οι Μεταπολιτευτικές «ιδεολογίες»; Αν ναι, μήπως είχαν πεθάνει πολύ νωρίτερα και απλώς τώρα το συνειδητοποιήσαμε, αφυπνισμένοι καθυστερημένα από την οικονομική κρίση;<br />
<br />
<b>Πότε Πέθαναν τα Μεταπολιτευτικά Ιδεολογήματα;</b><br />
<br />
Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, καταρχάς πρέπει να δεχτούμε ότι τα ιδεολογήματα ήταν κάποτε «ζωντανά». Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές αφηγήσεις και οι υπηρέτες τους ήταν ή δεν ήταν ειλικρινείς και ανταποκρινόμενες στο ίσως ρομαντικό υπόβαθρο που κάποιοι θιασώτες τους κάποτε πίστευαν. Σημαίνει απλά ότι κάποτε μπορούσαν να επηρεάσουν όντως τον κόσμο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Υπό αυτή την έννοια, φυσικά και οι κρατούσες πολιτικές αφηγήσεις, όπως εκφράζονταν από το διπολισμό Αριστεράς-Δεξιάς της δεκαετίας του 1980 ήταν ισχυρές. Προφανώς διαστρεβλώθηκαν και έτυχαν εκμετάλλευσης από καιροσκόπους πολιτικούς. Όμως και πάλι: Έπειθαν. Είτε από ειλικρινή πεποίθηση είτε από συμφέρον. Είτε συνηθέστερα από συνδυασμό και των δύο.<br />
<br />
Καθώς όμως, το φορτισμένο συνειδησιακό υπόβαθρο των πρώτων ετών μετά τη Δικτατορία έφθινε, καθώς η σύγχρονη Δημοκρατία μετατρεπόταν από ζητούμενο της Μεταπολίτευσης σε δεδομένο και καθώς η παγίωση της θεράπευσε τις συνέπειες του εθνικού διχασμού και της μετεμφυλιακής περιόδου (που ακόμα μέχρι και πριν 20 χρόνια ήταν ορατές στην Ελληνική κοινωνία), ο ιδεολογικός πυρήνας αυτής της περιόδου είχε αρχίσει πια να χάνει τη δυναμική του. Κυρίως, γιατί εκπλήρωσε τους βασικούς του στόχους. Σε δεύτερο επίπεδο, γιατί απέδειξε ότι δεν θα εκπλήρωνε ποτέ τους δευτερεύοντες σκοπούς του. Η δε κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού σήμανε την κατάργηση ιδεολογικών διαχωρισμών δεκαετιών και παγκοσμίου βεληνεκούς και ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, σηματοδότησε την έναρξη μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής και πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης.<br />
<br />
Υπήρχε όμως και ένας ακόμα παράγοντας. Η ένταξη της Χώρας στην τότε ΕΟΚ έφερε μαζί της μια πρωτόγνωρη διάχυση πλούτου στη μέχρι τότε λίγο-πολύ στερημένη Ελληνική κοινωνία. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους, κάθε Έλληνας δεν ήξερε μόνο ότι ζει σε μια σύγχρονου τύπου Δημοκρατία (με τα καλά και τα κακά της, πάντως με κατοχυρωμένα σε μεγάλο βαθμό τα βασικά ατομικά δικαιώματα).<br />
<br />
Αλλά είχε τη δυνατότητα να αξιώσει και κοινωνική και οικονομική ανέλιξη. Και, ομολογουμένως, με αρκετά λιγότερο κόπο και στερήσεις από ό,τι οι δικοί του γονείς. Τα χρήματα που ξαφνικά κατέκλυσαν τη Χώρα, ενισχύθηκαν από τις εισροές του δημόσιου δανεισμού και αργότερα της έλευσης επενδύσεων εν όψει ένταξης στην ΟΝΕ. Τις συνέπειες της περιόδου του 1999, όταν όλοι νόμισαν ότι μπορούν να γίνουν πλούσιοι, «καμούφλαραν» η προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων και η αλματώδης και επίσης πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα διόγκωση της τραπεζικής ρευστότητας, που χαρακτήρισε ιδίως τα έτη 2000-2007.<br />
<br />
Αυτό είναι το περιβάλλον όπου μεγάλωσε η σημερινή Νέα Γενιά. Ένα περιβάλλον κοσμογονικών κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και τεχνολογικών αλλαγών σε διεθνές επίπεδο και διόγκωσης μιας εθνικής ανάπτυξης-φούσκας (όπως τελικά αποδείχθηκε). Ένα περιβάλλον όμως που χαρακτηρίστηκε από στασιμότητα όσον αφορά την Ελληνική πολιτική σκηνή. Με τους ανταγωνισμούς του μεταπολιτευτικού δικομματισμού να συνεχίζουν να διαδραματίζονται με όρους ‘80s, την πολιτική συνθηματολογία καθηλωμένη σε κούφια πλέον απολιθώματα της εποχής της γενιάς του Πολυτεχνείου και τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού να εξακολουθούν να διέπονται από την παραδοσιακή κοτζαμπάσικη-ρουσφετολογική-κομματαρχική νοοτροπία του 19ου αιώνα στη «νέα» μεταπολιτευτική της εκδοχή.<br />
<br />
Αλήθεια, πόσο γελοίο φαντάζει σήμερα, ότι μέχρι πριν 3 χρόνια, στην εποχή του διαδικτύου, των παγκοσμιοποιημένων αγορών και της καινοτομίας, το όνειρο πολλών νέων Ελλήνων (μορφωμένων συχνά σε Ευρωπαϊκά ή –φαινομενικά- ευρωπαϊκών προδιαγραφών Πανεπιστήμια) ήταν ο… διορισμός στο Δημόσιο. Αυτό και μόνο δείχνει τη σχέση του Μεταπολιτευτικού κοινωνικοπολιτικού μοντέλου με τις σύγχρονες εξελίξεις.<br />
<br />
Παρότι λοιπόν η Ελλάδα είχε εξελιχθεί φαινομενικά σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό Κράτος, πολιτικά βρισκόταν προσηλωμένη στην οπισθοδρόμηση. Ο διάχυτος καταναλωτισμός, η τεχνητή ευμάρεια και η αναπόφευκτη –λόγω και της διατήρησης ξεπερασμένων πολιτικών δομών- διαφθορά, έριξαν τη χαριστική βολή στα ιδεολογικά κατασκευάσματα μιας εποχής που έλκει τις ρίζες της στα αδιέξοδα της δικτατορίας και του μετεμφυλιακού Κράτος. Και εμπεριέχει έως και τα συμπλέγματα προπολεμικών διαχωρισμών, κάτι εύκολα παρατηρήσιμο ιδίως σε πολιτικές συμπεριφορές σε τμήματα της Ελληνικής επαρχίας.<br />
<br />
Το μεταπολιτευτικό μοντέλο ήταν λοιπόν ούτως ή άλλως χρεοκοπημένο πολύ πριν την πρόσφατη κρίση. Σε μεγάλο βαθμό είχε ήδη ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο, εδώ και δύο δεκαετίες, όταν οι κύριοι αντικειμενικοί στόχοι του είχαν επιτευχθεί, οι προδικτατορικές αδικίες είχαν αποκατασταθεί, η Δημοκρατία είχε αναντίστρεπτα εδραιωθεί και οι ψυχροπολεμικές αντιπαραθέσεις εξαφανίζονταν παγκοσμίως δίνοντας θέση σε μια Νέα Εποχή με πολύ διαφορετικά πολιτικά δεδομένα. Και θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί αυτό το μοντέλο διατηρήθηκε μέχρι τώρα; Αφενός γιατί συνέφερε ισχυρά τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Αφετέρου γιατί η «εύκολη ευμάρεια» κάλυψε πως το μοντέλο είχε ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.<br />
<br />
Η πτώση του Μεταπολιτευτικού μοντέλου σήμανε το κλείσιμο ενός ακόμη Πολιτικού Μεγακύκλου για τη Χώρα και το ξεκίνημα ενός νέου.<br />
<br />
<b>Η Επώδυνη Συνειδητοποίηση</b><br />
<br />
Οι «ιδεολογίες» ήταν λοιπόν ήδη νεκρές. Το μόνο που έλειπε από την Ελληνική κοινωνία ήταν το ισχυρό σοκ, για να συνειδητοποιήσει την ανάγκη μετάβασης σε κάτι νέο. Ή μάλλον ότι η μετάβαση είχε ήδη γίνει και η ίδια απλά δεν το είχε καταλάβει.<br />
<br />
Το σοκ ήρθε μόλις πρόσφατα. Η σημερινή Νέα Γενιά, μεγαλωμένη σε ένα τόσο αντιφατικό και ανεπαρκές για τις σημερινές προκλήσεις περιβάλλον, συνειδητοποιεί εντελώς ετεροχρονισμένα πως όλα όσα της έμαθαν να πιστεύει είναι νεκρά. Και τώρα στρέφεται πανικόβλητη είτε στην αγκαλιά εύκολων λύσεων που ηχούν όμορφα είτε στην παραίτηση και την οριστική φυγή.<br />
<br />
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσει ότι οι μεταπολιτευτικές πολιτικές αφηγήσεις δεν «πέθαναν» τώρα. Πρέπει να καταλάβει τους πραγματικούς λόγους που τις «σκότωσαν». Αλλιώς δεν θα συνειδητοποιήσει τη φύση και τις παραμέτρους του αδιεξόδου, που υπήρχε δίπλα μας εδώ και καιρό και δεν το βλέπαμε. Ή θα εγκλωβιστεί σε ανούσια ψευτοδιλήμματα τύπου Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο. Ή ακόμα θα εξαπατηθεί και πάλι με φρούδες ελπίδες και ανέξοδες υποσχέσεις.<br />
<br />
Αν λοιπόν ταυτοποιήσει εσφαλμένα το αδιέξοδο, τότε ο πολιτικός διάλογος που μορφοποιείται σήμερα θα είναι κι αυτός νεκρός εν τη γενέσει και όποιες λύσεις επιλεγούν –και ως επί το πλείστον φοβικές, λαϊκιστικές, εκδικητικές, τιμωρητικές ή ακόμα και «αναχωρητικές»- θα οδηγήσουν σε εφιαλτικά αποτελέσματα.<br />
<br />
Γιατί απλά η Ελλάδα αντί να κάνει γρήγορα τα βήματα για να καλύψει το χαμένο έδαφος θα οπισθοδρομήσει ακόμα περισσότερο. Θα βυθιστεί σε κοινωνική και πολιτική τελμάτωση. Και αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουν ούτε κοινοτικές επιδοτήσεις ούτε δανεικά, για να συντηρήσουν το «παραμύθι». Απλά θα αναλωθεί το μέλλον και της επόμενης γενιάς.<br />
<br />
Η Νέα Γενιά σήμερα, με αφορμή και τις επερχόμενες εκλογές, βρίσκεται μπροστά σε μια διπλή συνειδητοποίηση: Όχι απλά ότι τα ιδεολογήματα τα οποία έμαθε να την ορίζουν είναι νεκρά προ πολλού. Αλλά και ότι πρέπει άμεσα να σχηματιστεί ένας νέος ιδεολογικός πυρήνας που θα καθορίσει το δύσκολο αγώνα του σήμερα.<br />
<br />
<b>Η Πρόκληση</b><br />
<br />
Αυτός ο αγώνας θα έχει ως βασικό του στοίχημα να βρει επαφή η Χώρα με τη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα.<br />
<br />
Η απαρχή για αυτό τον αγώνα βρίσκεται στην αναγνώριση ότι σε αυτές τις εκλογές και αργότερα στις πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις που θα ακολουθήσουν, δεν αντιμετωπίζουμε το παρελθόν ή το παρόν. Αλλά το μέλλον. Αυτός ο δρόμος βέβαια, φυσικά και διέρχεται και μέσα από την τιμωρία και την απόδοση ευθυνών. Αλλά δεν πρέπει να σταθεί κοντόφθαλμα μόνο εκεί. Πρέπει να καταλήξει στο ζητούμενο. Στο νέο ουσιαστικό πολιτικό δίλημμα-πρόκληση που θα τη σημαδέψει. Το ποιο θα είναι αυτό το δίλημμα δεν μπορούμε βέβαια να το ξέρουμε σήμερα. Όπως και την εποχή που η στόχευση της Μεγάλης Ιδέας έφτανε στο τέλος της, δεν θα μπορούσε κάποιος να ξέρει το επερχόμενο δίλημμα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, παρά μόνο το νέο εθνικό στόχο της παγίωσης και ανάπτυξης του Ελληνικού Κράτους.<br />
<br />
Έτσι και σήμερα, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να μορφοποιήσουμε το νέο μεγάλο και μακροπρόθεσμο πολιτικό μας στόχο. Και αυτός δεν αφορά στο «πως θα βγούμε από την κρίση». Αλλά στο «πως σε 20 χρόνια από σήμερα θα είμαστε ένα αναπτυγμένο κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά Κράτος». Με τι είδους νοοτροπίες, πολιτικά ήθη, κοινωνικές παραμέτρους, οικονομικό μοντέλο, εθνικό στρατηγικό προσανατολισμό, θεσμούς και πολιτικούς. Και πρέπει να υπογραμμιστεί: όχι αύριο, αλλά σε 20 χρόνια. Πάνω σε αυτό το στόχο θα μορφοποιηθούν τα νέα πολιτικά διλήμματα του αύριο.<br />
<br />
Η σημερινή κρατούσα γενιά δύσκολα θα δείξει την απαιτούμενη υπομονή για τη χάραξη της μακροπρόθεσμης πορείας της Χώρας, ίσως μάλιστα και εις βάρος των ίδιων της των συμφερόντων. Είναι εξάλλου δύσκολο να ξεφύγει κανείς από το επώδυνο σήμερα και το επίφοβο αύριο, για να κοιτάξει προς το αβέβαιο μακρινό μέλλον. Αυτό το μέλλον όμως είναι και το μόνο που μπορεί ακόμα να διαμορφωθεί από την απόφασή μας.<br />
<br />
Η σημερινή Νέα Γενιά, που τόσο δοκιμάζεται, είναι η μόνη που έχει τη δυνατότητα (άρα και την ευθύνη), έστω και με περιορισμένα εφόδια, να παλέψει για να επαναπροσδιορίσει από μηδενική βάση τα πάντα. Η όποια επιλογή της πρέπει να κατατείνει στην εξαρχής δόμηση μιας Νέας Κοινωνίας, με γνώμονα περισσότερο τα δικά της παιδιά παρά τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτή η δόμηση δεν περνά μέσα από πρόσκαιρα ψευδοδιλλήματα και έτοιμες συνταγές.<br />
<br />
Περνά μέσα από την έμπρακτη συμμετοχή στα κοινά και τη μη παραίτηση από τις προκλήσεις των νέων δεδομένων.<br />
<br />
Περνά μέσα από την ατομική και συλλογική αυτοκριτική και την αποδοχή της παρούσας κατάστασης ως μια πραγματικότητα που πρέπει να κοπιάσουμε για να βελτιωθεί και εν τέλει να ανατραπεί.<br />
<br />
Περνά μέσα από την έμπρακτη, μαζική και συντεταγμένη –και όχι μέσω ακροτήτων- αποδοκιμασία όχι μόνο των προσώπων, αλλά και των πρακτικών που μας έφεραν ως εδώ. Τι σημασία έχει η διαμαρτυρία που συγκαλύπτει την εμμονή στις παλιές πρακτικές;<br />
<br />
Περνά μέσα από την απαξίωση των φθαρμένων ιδανικών του χθες: της επιδειξιμανίας, του καταναλωτισμού, του εύκολου χρήματος, των ακόμη πιο εύκολων λύσεων, του βολέματος και της ευνοιοκρατίας.<br />
<br />
Περνά μέσα από τη διαρκή πίεση για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών της Χώρας και του πολιτικού της συστήματος.<br />
<br />
Περνά μέσα από τον απόλυτο σεβασμό προς τους νόμους και τους κανόνες και την αντίθεση σε κάθε προσπάθεια καταστρατήγησής τους.<br />
<br />
Περνά μέσα από την έμπρακτη εμπιστοσύνη προς σχηματισμούς, πρόσωπα, νοοτροπίες και ιδέες που σηματοδοτούν την αλλαγή της Χώρας σε κάθε επίπεδο.<br />
<br />
Περνά μέσα από τη συλλογική και θεσμική μάθηση από τα πετυχημένα καλά πρότυπα άλλων Χωρών και την ενσωμάτωση αξιών και πρακτικών του πολιτικά και οικονομικά αναπτυγμένου κόσμου.<br />
<br />
Για να επιτευχθούν αυτά δεν αρκεί απλά η Νέα Γενιά να αντιληφθεί το αυτονόητο: ότι οι χθεσινές ιδεολογίες είναι νεκρές. Αλλά ότι είναι άμεση ανάγκη να γεννηθούν νέες δυναμικές πολιτικές αφηγήσεις. Τώρα φτιάχνεται το στόρυ του νέου Πολιτικού Μεγακύκλου.<br />
<br />
<i>* Ο Μιχάλης Διαθεσόπουλος είναι Δικηγόρος LLM, MBA, υποψήφιος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Tilburg και μέλος του <a href="http://g700.blogspot.com/search/label/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF" target="_blank">επιστημονικού συμβουλίου της G700</a>.</i><br />
<i><br /></i><br />
<i><a href="http://g700.blogspot.com/2012/04/2012-g700.html" target="_blank">ΕΔΩ</a> μπορείτε να διαβάσετε τη διακήρυξη θέσεων της G700 για τις Εκλογές του 2012.</i><br />
<div>
<br /></div>
</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-63371400751412501152012-04-27T14:17:00.002+03:002012-04-27T15:22:02.724+03:00Μπροστά στις κάλπες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Αναδημοσιεύουμε κείμενο οργανώσεων και ομάδων πολιτών για τις εκλογές, με οποίο συμφωνούμε. <a href="http://g700.blogspot.com/2012/04/2012-g700.html" target="_blank">ΕΔΩ</a> θα βρείτε τη Διακήρυξη Θέσεων της G700 για τις εκλογές.</i><br />
<br />
Μέλη των κινήσεων “Για την Ελλάδα τώρα”, ”Μπροστά”, ”Νέοι Μεταρρυθμιστές”, ”Π80” και ”Πολιτεία 2012” και μέλη ομάδας πολιτών, που υπογράφουμε το κείμενο αυτό, πιστεύουμε ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν κρίνεται μόνο η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η παραμονή της στην Ευρωζώνη, αλλά και η βιωσιμότητα βασικών αρχών και θεσμών του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.<br />
<br />
Το δημοκρατικό μας πολίτευμα απειλείται από το γεγονός ότι η σύγκρουση μνημονιακών-αντιμνημονιακών οξύνεται επικίνδυνα από τις πράξεις και τη ρητορική του μίσους ορισμένων κομμάτων, συνδικάτων, ομάδων, τα οποία επιδιώκουν τον διχασμό, αδιαφορώντας ή υποβαθμίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η αδυναμία συγκρότησης βιώσιμου κυβερνητικού σχήματος.<br />
<br />
Φαινόμενα όπως ο προπηλακισμός πολιτικών ή απλώς γνωστών προσώπων, η βίαιη διακοπή δημόσιων εκδηλώσεων, οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, η παρεμπόδιση εφαρμογής νόμων και λήψης συλλογικών αποφάσεων συνδικαλιστικών οργάνων, το κατευθυνόμενο διαδικτυακό υβρεολόγιο, δημιουργούν περιβάλλον που εκτρέφει την ανομία και τη βία. Πρόκειται για φαινόμενα ασύμβατα με τη λειτουργία της δημοκρατίας, πολύ περισσότερο μάλιστα που η διέξοδος από τη σημερινή κρίση απαιτεί την ευρύτερη δυνατή συνεννόηση και συναίνεση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, παρά την οργή για τις ευθύνες ολόκληρου του πολιτικού-κομματικού συστήματος, και των προηγούμενων κυβερνήσεων για την αποτυχία αποτροπής της κρίσης, και για τις επιπτώσεις ή τις καθυστερήσεις της ασκούμενης πολιτικής. Για να υπάρξει όμως δημιουργική διέξοδος από την οργή, πρέπει πρωτίστως να καταπολεμηθούν οι παράγοντες που δημιούργησαν την κρίση: ο λαϊκισμός, ο κρατισμός και ο εθνικισμός.<br />
<br />
Άρα, αυτό που προέχει σήμερα είναι να ενισχυθούν εκλογικά τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές που μπορούν και θέλουν να συνεργαστούν για τη συγκρότηση μιας ισχυρής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, με την ευρύτερη δυνατή στήριξη, σεβαστής στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Μιας κυβέρνησης ικανής να εξασφαλίσει τη δημοκρατική νομιμότητα, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την υπέρβαση της κρίσης με πολιτικές και μέτρα για τη βελτίωση των επώδυνων όρων, των στόχων και των πολιτικών εφαρμογής του μνημονίου. Που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ανεργία, τις ανισότητες και τη φτώχεια και να προωθήσει την ανάπτυξη διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας με την άμεση εφαρμογή των αναγκαίων διαθρωτικών αλλαγών, την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, με νέα ήθη, νέες πρακτικές και νέα πρόσωπα.<br />
<br />
Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάδειξη σε μία επόμενη φάση μιας νέας συμμαχικής προοδευτικής πλειοψηφίας, με τη συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού κέντρου, του φιλελεύθερο χώρου, της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά και των αντίστοιχων ανένταχτων ή συλλογικά οργανωμένων ενεργών πολιτών, που εκφράζουν μια νέα δυναμική διάσταση της κοινωνίας των πολιτών.<br />
<br />
Με αυτές τις σκέψεις, όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο ελπίζουμε οι έλληνες πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες με γνώμονα τη λογική και την ευθυκρισία ώστε, επιδιώκοντας να τιμωρήσουμε όσους θεωρούμε υπεύθυνους για το παρόν, να μην τιμωρήσουμε το μέλλον της ίδιας μας της χώρας.<br />
<br />
<br />
ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ<br />
ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ ΔΑΝΑΗ<br />
ΔΙΑΚΟΥΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ<br />
ΔΟΛΓΕΡΑΣ ΛΑΚΗΣ<br />
ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ<br />
ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ<br />
ΒΛΑΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ<br />
ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ<br />
ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ<br />
ΡΟΡΗ ΛΑΜΠΡΙΝΗ<br />
ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ<br />
ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ ΑΝΝΑ<br />
ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ<br />
ΔΟΞΙΑΔΗΣ ΑΡΙΣΤΟΣ<br />
ΔΡΟΥΖΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ<br />
ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ<br />
ΚΑΒΟΥΝΙΔΗΣ ΣΠΥΡΟΣ<br />
ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ<br />
ΛΑΜΠΡΟΥ ΤΑΚΗΣ<br />
ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ<br />
ΠΑΛΑΝΤΖΑΣ ΛΑΜΠΡΟΣ<br />
ΠΑΠΠΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ<br />
ΠΙΤΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ <br />
ΡΑΠΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ<br />
ΣΚΟΥΡΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ<br />
ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ<br />
ΣΦΗΚΑΚΗΣ ΠΕΤΡΟΣ<br />
ΤΟΥΝΤΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ<br />
ΤΣΑΜΟΥΡΓΕΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ<br />
ΧΑΛΑΡΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ<br />
ΧΑΤΖΙΜΠΙΡΟΣ ΚΙΜΩΝ<br />
ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ</div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com36tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-59623744002549655132012-04-23T14:28:00.000+03:002012-04-23T16:16:41.199+03:00Εκλογές 2012. Διακήρυξη θέσεων G700<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<b>Συμμετέχουμε<br />
Φέρνουμε στο προσκήνιο τις προτεραιότητες της γενιάς μας <br />
Ισχυροποιούμε το μεταρρυθμιστικό μέτωπο</b><br />
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Στις 6 Μαΐου 2012 έχουμε εκλογές. Πρόκειται για την πέμπτη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση την οποία έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και να σχολιάσουμε στα πέντε έτη δημόσιας παρέμβασης της κίνησής μας. Αν και κάθε αναμέτρηση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα δικά της προτάγματα και διακυβεύματα, υπάρχουν κάποιες σταθερές που προσδιορίζουν κάθε φορά τη στάση μας απέναντι σε κόμματα, πολιτικούς και πολίτες. Όπως τότε, έτσι και σήμερα:<br />
<br />
<b>1)</b> <b>Συμμετέχουμε, δεν απέχουμε </b><br />
<br />
Η αποχή δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια «<a href="http://g700.blogspot.com/2010/11/blog-post_03.html">μαλακία</a>». Το είπαμε χονδροειδώς και έξω απ’ τα δόντια, αμέσως μετά την εκτεταμένη αποχή στις αυτοδιοικητικές εκλογές το 2010, έχοντας κατά νου ανάμεσα σε άλλα, και το σοκ των «<a href="http://g700.blogspot.com/2009/06/700.html">ευρωεκλογών του φραπουτσίνο</a>» το 2009, όπου επινοήθηκε ο όρος «συνειδητή αποχή». <br />
<br />
Η γενιά μας είναι πρωταθλήτρια της αποχής. Αυτή η μεγάλη μάζα των πολιτικά αδιάφορων νέων (ως επί τω πλείστων αλλά όχι μόνο) που δηλώνουν «κατά συνείδηση απέχοντες» συμμετέχει κατά κύριο λόγο σε παράδοξες πολιτικές πράξεις διαμαρτυρίας και σε μια γενικότερη γκρίνια. Η στάση αυτή, όχι μόνο δεν έχει αποτέλεσμα, αλλά βοηθάει να διαιωνίζεται αυτό ακριβώς το σύστημα των πολιτικάντηδων που έφερε τη χώρα στο σημερινό σημείο. <br />
<br />
Εμείς προτείνουμε στους νέους, που σήμερα είναι απογοητευμένοι και οργισμένοι, να σηκωθούν την Κυριακή των εκλογών και να πάνε να ψηφίσουν. Να επιτρέψουν σε νέες δυνάμεις να αναδειχτούν, να δώσουν στη γενιά μας μια εκλογική πολιτική αποτύπωση, να ξεκινήσουν προκαλώντας αλλαγές στη σύνθεση της Βουλής και να δηλώσουν τη θέση τους για τις κεντρικές πολιτικές τους επιλογές. Να πάψουν να ψάχνουν τον πολιτικό Μεσσία που αναζητούσαν οι μπαμπάδες μας στο πρόσωπο του Αντρέα ή του Καραμανλή. Αρκεί να ψηφίσουν ανάμεσα στις υπάρχουσες επιλογές αυτή που τους ταιριάζει. Έστω περισσότερο. Έστω συγκριτικά. Έστω ακόμα και με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». <br />
<br />
Γιατί καλώς ή κακώς όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε, καλούμαστε να επιλέξουμε τα πρόσωπα που θα μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή καθώς και όσους θα σχηματίσουν Κυβέρνηση. Καλούμαστε δηλαδή, έστω και με αυτό τον απομακρυσμένο τρόπο, να συμμετάσχουμε στη διακυβέρνηση της ίδιας μας της ζωής και της ίδιας μας της κοινωνίας. Και όταν καλούμαστε να επιλέξουμε τι εκπροσώπους και τι κυβέρνηση θα έχουμε, όπως και σε κάθε άλλη επιλογή στη ζωή μας, θα πρέπει να είμαστε πρακτικοί. Και όπως συνήθως συμβαίνει και με κάθε άλλο θέμα, συχνά η επιλογή δεν βρίσκεται μεταξύ ιδανικού και μη ιδανικού. Αλλά μεταξύ καλού, καλύτερου, κακού ή χειρότερου. <br />
<br />
Αλλά όπως και να έχει η επιλογή πρέπει να γίνει. Και αν δεν γίνει από εμάς θα γίνει σίγουρα από κάποιους άλλους. Όταν λοιπόν απέχουμε, όσο και να νομίζουμε ότι «περνάμε κάποια άποψη» ή δίνουμε κάποιο μήνυμα, δεν καταφέρνουμε τίποτε άλλο από το να παραχωρήσουμε το δικό μας δικαίωμα συμμετοχής και επιλογής στους άλλους. Στους άλλους που ακουσίως τελικά εμπιστευόμαστε το μέλλον μας στην κρίση τους. Κι αν ακόμα διαφωνούμε τόσο ριζικά με το πολιτικό σύστημα ώστε να το αποδοκιμάζουμε σε κάθε έκφανσή του, καλό είναι να θυμόμαστε πως κανένα πολιτικό σύστημα δεν έπεσε ποτέ επειδή… φοβήθηκε αυτούς που κάθονταν και το αποδοκίμαζαν από τον καναπέ τους. Η αποχή μας δεν τρομάζει κανένα. Κυβερνήσεις εξάλλου ανέκαθεν εκλέγονταν και εκλέγονται ακόμα και με συντριπτική αποχή. Αυτό είναι εμφανές από την εμπειρία από άλλες χώρες και από την ίδια την ιστορία. <br />
<br />
<b>2) Φέρνουμε στο προσκήνιο τις προτεραιότητες της γενιάς μας</b><br />
<br />
Πάγια και διαχρονική άποψή μας είναι ότι οι νέοι, οι οποίοι, ήδη, την προ κρίσης εποχή πλήττονταν από χρόνια ανεργία, υποαπασχόληση, χαμηλές αμοιβές, έλλειμμα προοπτικής, και οι οποίοι τώρα πια λόγω της κρίσης βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της μαζικής κοινωνικής καθόδου καθώς και της αναγκαστικής μετανάστευσης στο εξωτερικό, πρέπει να επιχειρήσουν να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων, φέρνοντας στο προσκήνιο την πιο σημαντική δική τους πολιτική προτεραιότητα: την απαλλαγή του δημόσιου βίου από τις παθογένειες των πολιτικών, οικονομικών και διοικητικών-θεσμικών πρακτικών και αντιλήψεων, που γιγαντώθηκαν στη χώρα μας την μεταπολιτευτική περίοδο της επίπλαστης ευημερίας, και οδήγησαν στη σημερινή ζοφερή κατάσταση. Αντιλήψεις και πρακτικές που έχουν έναν κοινό οριζόντιο παρονομαστή και διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό φάσμα: πολιτικαντισμός, πολιτική πατρωνία, νεποτισμός, πελατειακές πρακτικές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις, κρατισμός, αγοροκρατία, τοπικισμός, συντεχνιασμός, όλα κατάφεραν να κυριαρχήσουν υπό το μανδύα της επίκλησης άλλοτε της κοινωνικής ευαισθησίας, άλλοτε της επιχειρηματικότητας, ώστε από πίσω να κρύβουν τον πραγματικό τους σκοπό. Να μην αλλάξει τίποτα στο Καθεστώς της Μεταπολίτευσης.<br />
<br />
Σε ό,τι μας αφορά, αυτή την απαλλαγή από το παρελθόν και τις κυρίαρχες πρακτικές την κωδικοποιήσαμε για πρώτη φορά στις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2007 ως <a href="http://g700.blogspot.com/2007/09/blog-post_06.html">Λευτεριά από τη Μεταπολίτευση</a>. Έκτοτε υφάναμε το δημόσιο λόγο μας γύρω από το συγκεκριμένο αίτημα, προσθέτοντας σ’ αυτό κι ένα γενεακό πρόσημο: το αίτημα για <a href="http://g700.blogspot.com/2008/12/blog-post_15.html">γενεακή δικαιοσύνη</a>. Μάλιστα, την επαύριο των Δεκεμβριανών του 2008, <a href="http://g700.blogspot.com/2008/12/2009.html">προβλέψαμε</a> ότι εξαιτίας της κωλυσιεργίας του πολιτικού συστήματος καθώς και λόγω της σκληρωτικής συσσώρευσης εγωιστικών συμφερόντων στις δομές της οικονομίας, το κλείσιμο του μεταπολιτευτικού κύκλου (γνωστού κατ’ άλλους και ως 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας) θα γινόταν βίαια, μέσα από μια βαθιά οικονομική καταστροφή, με τη χώρα να προσφεύγει τελικά στην ξένη βοήθεια και την κοινωνία να βράζει με αντι-ευρωπαϊκό μένος. <br />
<br />
Η Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση, έννοια που με διάφορες παραλλαγές έγινε μόδα απ’ άκρο σ’ άκρο του πολιτικού φάσματος κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας (σήμερα ακόμα και η ΝΔ έπειτα από μια απόλυτα καταστροφική διετία την περίοδο 2007-2009 έχει το θράσος να μιλάει για <a href="http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4711130">νέα Μεταπολίτευση</a>), υπήρξε για εμάς αίτημα διαχρονικό. Το εννοούμε, όμως, ως το ακριβώς αντίθετο από ό, τι είχαν και έχουν ακόμα στο μυαλό τους οι πολιτικάντηδες-πολιτικοί μας, όταν με στόμφο αρθρώνουν το σύνθημα καραμέλα για μια νέα Μεταπολίτευση. <br />
<br />
Η Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση δεν θα έρθει με μια απλή «ανανεωτική» συνθηματολογία, με τα ίδια φθαρμένα υλικά, εύκολα και εν μια νυκτί. Με τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πρακτικές και αντιλήψεις που μας έφεραν ως εδώ. Αντίθετα, απαιτεί καταρχάς μια πολιτισμική επανάσταση που πρέπει να γίνει στη χώρα. Η επανάσταση αυτή προϋποθέτει ότι: <br />
- αποτρέπουμε τη βαλκανο-ανατολίτικη κοτζαμπάσικη νοοτροπία από το να συνεχίσει να δίνει τον παλμό στις πολιτικές πράξεις, <br />
- αποκτούμε επιτέλους σεβασμό και μαθαίνουμε και στα δικά μας τα παιδιά το σεβασμό απέναντι στους νόμους, τους θεσμούς και το κράτος δικαίου<br />
- ξεπερνάμε τα ιδεολογήματά των γονιών μας και της γενιάς του Πολυτεχνείου που στοιχειώνουν τη σκέψη μας, <br />
- υπερβαίνουμε τα κωλύματα που κουβαλάνε από το ’60 και το ’70, όταν ήταν επαναστάτες φοιτητές, την αισθητική τους, την μουσική τους, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τους θεσμούς και το περιβάλλον, το αριστερό τους δήθεν, τον έμφυτο μικρο-αστικό συντηρητισμό τους και τον φολκλόρ εθνικισμό τους.<br />
<br />
Η Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση, όπως είχαμε επισημάνει το Δεκέμβριο του 2008, προϋποθέτει ολική <a href="http://g700.blogspot.com/2008/12/blog-post_21.html">ρήξη με το σύστημα βαλκανική Ελλάδα</a>. Ρήξη με το status quo: την πραγματικότητα του πελατειακού κράτους και του κρατισμού, της οικογενειοκρατίας, του παρεοκρατικού καπιταλισμού και της αγοροκρατίας, του συντεχνιασμού, του τοπικισμού, του οικολογικού ελλείμματος, της υπερχρέωσης, του υπερκαταναλωτισμού, της εύκολης ανάπτυξης, της εσωστρέφειας. <br />
<br />
Η Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση συνεπάγεται το άνοιγμα ενός νέου ιστορικού κύκλου μέσα από τον ριζικό μετασχηματισμό της οικονομίας, της πολιτείας και της κοινωνίας. Προϋποθέτει ότι επικεντρώνουμε στην επίλυση του γενεακού ζητήματος και διασφαλίζουμε τη διαγενεακή δικαιοσύνη μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη. <br />
<br />
<b>3) Στηρίζουμε πολιτικές, όχι κάποιο συγκεκριμένο κόμμα.</b><br />
<br />
Σε επίπεδο δημόσιων πολιτικών αυτός ο μετασχηματισμός της Ελλάδας προϋποθέτει:<br />
<br />
- Την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών με ορθολογικό περιορισμό του κράτους, γεγονός που όπως έχουμε επιχειρηματολογήσει στο παρελθόν σημαίνει κλείσιμο οργανισμών και άχρηστων υπηρεσιών και απολύσεις με αποζημίωση των απολυθέντων.<br />
- Επιτάχυνση της μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης και δημιουργία ενός επιτελικού κράτους με ενσωμάτωση βασικών αρχών του νέου δημόσιου μάνατζμεντ και επένδυση στο στελεχιακό δυναμικό.<br />
- Την αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης με έμφαση στην καινοτομία, τη μεταφορά τεχνογνωσίας στη χώρα, τις επενδύσεις σε τομείς εντάσεως τεχνολογίας, την εξωστρεφή ανάπτυξη και την παραγωγή εμπορεύσιμων αγαθών<br />
- Μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους. Ήδη στο ασφαλιστικό έχουν γίνει σημαντικά βήματα (νέο σύστημα συντάξεων, ενιαιοποίηση του κλάδου υγείας), απαιτείται όμως δημιουργία ενός κράτους που μπορεί να ανταποκριθεί στην αντιμετώπιση των νέων κοινωνικών κινδύνων.<br />
- Νέο Εκπαιδευτικό Σύστημα όπου πέρα από ένα Σχολείο στα πρότυπα του IB και ένα Πανεπιστήμιο σύγχρονων ευρωπαϊκών θεσμών που δεν λειτουργεί ως κρατικό παράρτημα, δίνεται έμφαση στην προσχολική αγωγή ως εργαλείου μείωσης των ανισοτήτων αλλά και την τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση με στόχο την απόκτηση δεξιοτήτων. <br />
- Ενίσχυση της Δημοκρατίας με αλλαγή καταρχάς του παρόντος εκλογικού νόμου για μετατροπή του συστήματος σε μικτό (λίστα και σταυρό), ενίσχυση της αναλογικότητας, προώθηση της λογικής των προγραμματικών συναινέσεων μεταξύ των κομμάτων, αποκοπή των δεσμών κράτους-κόμματος, ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών.<br />
- Αντιμετώπιση της ανομίας και της ατιμωρησίας μέσα από μια πολιτική μηδενικής ανοχής και όχι με την λογική της ελαστικής εφαρμογής των νόμων στην οποία επιδίδεται συστηματικά το ενοχικό πολιτικό σύστημα και οι βασικοί εκπρόσωποί του.<br />
<br />
Για όλα αυτά ξεκινήσαμε να αναπτύσσουμε προτάσεις από το ξεκίνημα της λειτουργίας του blog, εννιά μήνες πριν τις εθνικές εκλογές του 2007. Τις προτάσεις αυτές, τις εξελίξαμε και τις επικαιροποιήσαμε μέσα στο χρόνο έτσι ώστε να λαμβάνουν κάθε φορά υπόψη τα νέα δεδομένα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τις βρει συγκεντρωμένες στη σελίδα <a href="http://g700.blogspot.com/p/g700.html">Agenda G700</a>.<br />
<br />
<b>4) Ισχυροποιούμε τις αυθεντικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις</b><br />
<br />
Σήμερα, με τη χώρα σε καθεστώς επιτήρησης και το πολιτικό σύστημα των ψοφοδεών πολιτικάντηδων-πολιτικών βαθιά ενοχικό και απονομιμοποιημένο, πρέπει, όσοι πιστεύουμε στη φυγή προς τα εμπρός, και όχι στην επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς, να ισχυροποιήσουμε με τις επιλογές μας το αυθεντικό μεταρρυθμιστικό μέτωπο. <br />
<br />
Βρισκόμαστε στο Interregnum. Στο μεσοδιάστημα του τέλους μιας εποχής και της απαρχής μιας νέας. Το νέο, όμως, δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η χώρα διαθέτει πλήθος ανθρώπων και ιδίως νέων, που αποδεικνύουν ότι μπορούν ακόμα και μέσα στην κρίση να καινοτομούν, να δημιουργούν, να είναι παραγωγικοί και χρήσιμοι. Μόνο που όλοι αυτοί δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση. Οι ηγέτες των κομμάτων, από την Παπαρήγα στα άκρα Αριστερά μέχρι τον Καμμένο στην άκρα Δεξιά είναι οι ίδιοι old-school πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν στο Μεταπολιτευτικό δράμα χωρίς αίσιο τέλος. Σήμερα ζητάνε ξανά την ψήφο μας. Την ψήφο της δημιουργικής Ελλάδας που "το παλεύει". Στο σύνολό τους, όμως, πρόκειται για ηγέτες ενός παγιωμένου πολιτικού κατεστημένου που δεν μπορεί να προσφέρει διέξοδο. <br />
<br />
Όπως διέξοδο δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε τα άκρα, η ψήφος στα οποία εξαργυρώνει την ανάγκη για παροδική εκτόνωση με μακροπρόθεσμες και ιδιαίτερα επικίνδυνες συνέπειες, όπως εξάλλου παγίως και διαχρονικά έχει αποδείξει η ιστορία.<br />
<br />
Και αν το νέο δεν έχει ακόμα γεννηθεί με τις ηγεσίες των κομμάτων να κινούνται σε κάτω του μετρίου επίπεδα και τα άκρα να αποτελούν μια επικίνδυνη εναλλακτική, υπάρχουν πρόσωπα, από τον ευρύτερο προοδευτικό-μεταρρυθμιστικό χώρο, της ΔΗΜΑΡ και των Οικολόγων Πράσινων, του κέντρου του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς της ΔΗΣΥ και της ΔΡΑΣΗΣ που μπορούν να αποτελέσουν φωνές αυθεντικής μεταρρύθμισης στη νέα βουλή που θα δημιουργηθεί. <br />
<br />
Το σύστημά μας είναι κοινοβουλευτικό. Στη Βουλή παίχτηκαν οι πιο τραγικές σκηνές του δράματος των τελευταίων δύο ετών. Αυτά τα 2 χρόνια, ανακαλύψαμε ποιοι είναι πολιτικάντηδες, ψοφοδεείς, υποκριτές, επικίνδυνοι, εγκάθετοι, εκτός τόπου και χρόνου, παλαιοκομματικοί, απροετοίμαστοι. Η Βουλή που θα προκύψει, μιας κι η παρούσα είναι πολιτικά ανάπηρη, θα έχει τη λαϊκή εντολή για να πάει τη χώρα παραπέρα. <br />
<br />
Και ο αντίκτυπος αυτών των εκλογών εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το σήμερα και το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Σίγουρα η χώρα και οι πολίτες της έχουν αρκετά δεινά που αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουν στο επόμενο διάστημα. Και σίγουρα οποιοδήποτε κόμμα και να εκλεγεί σε αυτές τις εκλογές δεν θα έχει τη δυνατότητα να μας γλιτώσει από αυτό το πικρό ποτήρι. Και αν κάποιος ανέξοδα το υπόσχεται αυτό, τότε σίγουρα υποτιμά τη λογική μας και ποντάρει στην άγνοιά μας.<br />
<br />
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτές οι εκλογές δεν έχουν διακύβευμα. Αντίθετα, σημαίνει ότι το διακύβευμα τους είναι πολύ πιο μακροπρόθεσμο. Σε αυτές τις εκλογές δεν θα ψηφίσουμε απλά την αυριανή κυβέρνηση. Σε αυτές τις εκλογές θα επιλέξουμε με τι υλικά θα δομήσουμε την κοινωνία και την οικονομία μας, όταν θα έχει τελειώσει η κρίση. Σε αυτές τις εκλογές θα κληθούμε να δείξουμε τι διδάγματα λάβαμε από τα πρόσφατα δεινά μας και τι λύσεις προκρίνουμε για τη Νέα Ελλάδα που θα γεννηθεί μέσα από τις στάχτες του Μεταπολιτευτικού Μοντέλου. Σε αυτές τις εκλογές θα κρίνουμε όχι σε τι Χώρα θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια, αλλά σε τι Χώρα θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Και όχι το αν θα λήξει ή όχι αύριο η κρίση. Αλλά το πώς δεν θα επαναληφθεί.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com91tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-91446905960495315302012-04-19T03:36:00.002+03:002012-04-19T03:39:34.371+03:00Το τέλος της δανεικής ψήφου;<div><span >Του Παναγιώτη Βλάχου*</span></div><div><span ><a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=14424">Protagon</a>, 18/4/2012</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Δεν υπάρχει παρέα που να μην συζητά πλέον για την πολιτική, για τις εκλογές, για τα «μνημόνια» και τα πρόσωπα που προβάρουν την είσοδό τους στη Βουλή. Το πολιτικό σύστημα μοιάζει κολλημένο στον τοίχο και έτοιμο να δεχθεί τα πυρά της μαγιάτικης λαϊκής ψήφου. Είναι όμως έτσι;</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Ας μην ξεχνάμε ότι για χρόνια, δις ευρώ δανεικών σκορπίστηκαν σε διορισμούς, επιδοτήσεις, εγγυήσεις και μαύρο χρήμα, εξαγοράζοντας ψήφους με άλλοθι στομφώδη συνθήματα και ρηχά ιδεολογήματα που καλλίεργησαν τη σύγχυση και διέλυσαν την ατομική και κοινωνική ευθύνη. Το «δεν πληρώνω και δεν λογοδοτώ» αποτελεί στάση ζωής εδώ και δεκαετίες. Το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε ένα κακομαθημένο ενήλικα που μεγάλωσε ανεύθυνος, επιδοτούμενος και κανακευόμενος τι σημαίνει δημόσιο αγαθό, είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τα μεγάλα κόμματα να φέρουν εις πέρας μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Η αλλαγή λοιπόν, απαιτεί χρόνο, αυτογνωσία, ψυχραιμία και βάθος. Και οι παράδοξες εκλογές που προκηρύχθηκαν εξαιτίας ενός συμβιβασμού που έπαψε πια να ισχύει δεν είναι πανάκεια. Παρά την ανακατανομή ισχύος στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η ουσία θα παραμείνει η ίδια.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Τα νέα κόμματα ποντάρουν στο θυμό και στην άρνηση, εκπροσωπούνται από επικεφαλής συνυπεύθυνους για τον «κατήφορο» και δεν απαντούν σε στοιχειώδη ερωτήματα. Υπογράψαμε μια δανειακή σύμβαση. Ποιός και πώς πληρώνει τον λογαριασμό; Έχουμε δικό μας σχέδιο ή ισοδύναμα μέτρα για να γλιτώσουμε νέες περικοπές; Το πολιτικό μας σύστημα απλά κατακερματίστηκε για να αναβαπτιστεί.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Η ελληνική κοινωνία είναι γερασμένη και κλειστή. Φόβος και πόλωση ίσον συντήρηση. Οι θέσεις ευθύνης και η δημόσια σφαίρα σχεδόν ακόμη μονοπωλούνται από 50άρηδες και 60άρηδες που οχυρώνονται πολιτικά και οικονομικά πίσω από το status quo. Είναι οι ευνοημένοι της μεταπολίτευσης και αποδεδειγμένα αλλεργικοί στις ‘τομές’.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Τα δύο μεγάλα κόμματα, παρά τη φθορά τους, έχουν συσσωρευμένο κοινωνικό κεφάλαιο. Έχουν διορίσει, διευθετήσει, τακτοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών. Μέσα από τα ‘στραβά μάτια’ μέχρι το ‘φτιάξε με να σε φτιάξω’ δημιουργήθηκε μια μικρο-μεσαία τάξη χωρίς πίστη στην αστική δημοκρατία και στους κανόνες. Δεν είμαι βέβαιος ότι η ομερτά “σπάει” τόσο εύκολα.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Η δική μου κακο/καλομαθημένη γενιά που γεννήθηκε στα τέλη 70s – αρχές 80s, στην πλειοψηφία της πολιτικοποιήθηκε πρόσφατα. Ενώ υπάρχουν τα γνωστικά εφόδια, οι καλές σπουδές και οι παραστάσεις, είτε φοβάται είτε θεωρεί ότι η πολιτική συμμετοχή είναι full time απασχόληση και ασύμβατη με την οικονομική επιβίωση. Αν οι ηλικίες 18-35 δεν οργανωθούν ή δεν πάνε καν να ψηφίσουν – όπως συνήθως γινεται τα τελευταία χρόνια, το σκηνικό δεν θα αλλάξει.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Τέλος, οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στα κόμματα και κυρίως έξω από αυτά, δεν έχουν καταφέρει να βρουν έναν ενιαίο φορέα εκπροσώπησης. Ίσως γιατί ο μεταρρυθμισμός προκαλεί αλλεργία, όταν τον επικαλούνται τέως αποτυχημένοι υπουργοί, ίσως γιατί η συνεννόηση θέλει χρόνο, ίσως γιατί πιστεύουν ακόμη στα υπάρχοντα κόμματα, σε κάθε περίπτωση λείπουν ηγέτες και νέα αξιόπιστα πρόσωπα που θα βγουν μπροστά συγκροτημένα.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Αν υπάρχει ελπίδα, την βλέπω μέσα από τις δύο τελευταίες παραγράφους. Η ψοφοδεής “δανεική ψήφος”, έστω και με παραλλαγή, θα είναι παρούσα και σε αυτές τις εκλογές.</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span ><i>*Ο Παναγιώτης Βλάχος είναι συνιδρυτής της κίνησης <a href="http://www.facebook.com/FwdGreeceToday">“Μπροστά Σήμερα”</a>. Αναδημοσιεύουμε ύστερα από άδεια του συγγραφέα.</i></span></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com61tag:blogger.com,1999:blog-2098410698862974038.post-52613267139949294832012-04-14T11:28:00.002+03:002012-04-14T11:32:18.121+03:00Από την οργή στην περισυλλογή<span ><span style="font-size: 100%;">Του Γιάννη Βούλγαρη</span></span><div style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><a href="http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4711133">Τα Νέα</a>, 13/4/2012</div><div style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><br /></div><div><span >Οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν από την έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου αποτύπωσαν την περισυλλογή των πολιτών, που καλούνται πλέον να συμβιβάσουν την οργή για το παρελθόν με τις προσδοκίες για το μέλλον. Η παρατηρούμενη σύμπλευση των άκρων του πολιτικού φάσματος σε επιλογές που άμεσα (ΚΚΕ, Καμμένος, Χρυσή Αυγή) ή έμμεσα (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) καταλήγουν στην αποκοπή από την Ευρώπη και στη δραχμή επαναλαμβάνει γνωστά φαινόμενα που εκδηλώνονται σε περιόδους εθνικής κρίσης, παρακμής της δημοκρατίας και διάχυσης της ανομίας. Οι συμπλεύσεις δεν αφορούν μόνο τις ηγεσίες. Η ευκολία με την οποία «φουσκώνει» δημοσκοπικά πότε το ένα και πότε το άλλο άκρο δείχνει ότι ένα μέρος, μικρό προς το παρόν, της κοινωνίας προσλαμβάνει τον λόγο των δύο χώρων ως συγγενικό. Οχι τυχαία το 49% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ «προτιμά» τον κ. Καμμένο (VPRC - «Επίκαιρα»). </span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Το παιχνίδι αυτής της ετερόκλητης συμπόρευσης είναι και δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικού χαρακτήρα. Καταστρέφουν τις πιθανότητες υπέρβασης της ελληνικής κρίσης εντός της Ευρώπης και της ευρωζώνης, χωρίς να προτείνουν ούτε να μπορούν να προτείνουν μια διαφορετική προοπτική. Ωθούν την Ελλάδα να επιλέξει η ίδια την αποχώρηση από την Ευρώπη και την ευρωζώνη μέσα σε καταστάσεις άτακτης χρεοκοπίας. Για όσους ποντάρουν στην κατάρρευση της χώρας είτε ως «επαναστατική κατάσταση», είτε από ίδιο συμφέρον, είτε από απόγνωση, η προοπτική αυτή είναι επιθυμητή. Για όσους όμως πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να υπερβεί την κρίση πληρώνοντας ακριβά αλλά όχι πανάκριβα (πόσω μάλλον που έχει διανύσει ήδη μεγάλο μέρος της κοιλάδας των δακρύων), η προοπτική αυτή σημαίνει παγίδευση της χώρας σε μια μακροχρόνια κρίση «μετασοβιετικού τύπου».</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >Ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Βούλγαρη στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας <a href="http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4711133">ΤΑ ΝΕΑ</a>.</span></div>G700http://www.blogger.com/profile/02148911035437562534noreply@blogger.com25