Tuesday, February 28, 2012

Νέα ομάδα δράσης για την ανεργία των νέων και τις ΜΜΕ στην Ελλάδα

28 Φεβρουαρίου 2012

Σήμερα 28 Φεβρουαρίου, βρίσκεται στην Ελλάδα μια νέα ομάδα δράσης («action team») της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να πραγματοποιήσει συναντήσεις με τις εθνικές αρχές και τους κοινωνικούς εταίρους και να συζητήσουν μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων και υποστήριξης των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (ΜΜΕ).

Εξάλλου, στο πλαίσιο της πρόσκλησης που έστειλε ο Πρόεδρος της ΕΕ κ. Barroso προς τον Πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο, για μία συνάντηση εργασίας στις Βρυξέλλες, αύριο Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου, θα δοθεί η ευκαιρία να συζητηθούν, μεταξύ άλλων, τα αποτελέσματα και τη συνέχιση της αποστολής αυτής της ομάδας, καθώς και την απορρόφηση των πόρων των Ευρωπαϊκών Διορθωτικών Ταμείων, όπου υπάρχουν ακόμα σημαντικά ποσά διαθέσιμα.

Ιστορικό

Με ποσοστό 46,6%, η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων. Αυτό οφείλεται στο συνδυασμό, αφενός, της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης και, αφετέρου, των υφιστάμενων διαρθρωτικών προβλημάτων, τα οποία επιδεινώθηκαν από την κρίση. Η Ελλάδα πάσχει από έλλειψη νέων θέσεων εργασίας και σημαντική αναντιστοιχία μεταξύ δεξιοτήτων που προσφέρουν οι άνεργοι και αυτών που απαιτεί η αγορά. Η ανεργία των νέων επηρεάζει ιδιαίτερα τις γυναίκες, τους κατόχους πανεπιστημιακών τίτλων και όσους εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο.

Για την καλύτερη διαχείριση της ανεργίας των νέων και τη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (ΜΜΕ) - της βασικής κινητήριας δύναμης για την ανάπτυξη και την απασχόληση - η ομάδα δράσης συνεργάζεται επί τόπου με ομάδα Ελλήνων εμπειρογνωμόνων πάνω σε στοχευμένες δράσεις για την ταχεία απορρόφηση του 21% των κοινοτικών διαρθρωτικών ταμείων που δεν έχουν ακόμη κατανεμηθεί. Για παράδειγμα, τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για βραχυπρόθεσμα μέτρα κατάρτισης σε θέματα επιχειρηματικότητας, τα οποία να επιτρέπουν στους νέους να αποκτήσουν νέες δεξιότητες ή σε μέτρα που συνδυάζουν καλύτερα την εκπαίδευση στην εργασία με κίνητρα για τους εργοδότες.

Η Ελλάδα έχει επίσης ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά φοιτητών και αποφοίτων που αποκτούν εμπειρία σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η βραχυπρόθεσμη κινητικότητα σ'αυτό τον τομέα μπορεί να προσφέρει στην Ελλάδα νέες δεξιότητες και ευκαιρίες επιχειρηματικότητας. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να προσφερθούν περισσότερες ευκαιρίες εκπαίδευσης και πρακτικής άσκησης μέσω των προγραμμάτων Erasmus και Leonardo da Vinci. Συγκεκριμένες δράσεις συζητιούνται και θα συμφωνηθούν με τις εθνικές αρχές και τους κοινωνικούς εταίρους ώστε να βρεθούν τις καλύτερες δυνατές λύσεις που θα δώσουν άμεσα και συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Το έργο αυτής της ομάδας δράσης («action team») συμπληρώνει το μέχρι τώρα έργο της αντίστοιχης «Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα», η οποία βοηθά την ελληνική κυβέρνηση στους τομείς των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, των φορολογικών μεταρρυθμίσεων και της απορρόφησης των πόρων των ταμείων συνοχής, ώστε να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις υπέρ της ανάπτυξης.

Και οι δύο ομάδες, συνεπώς, στηρίζουν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχουν ξεκινήσει στο πλαίσιο του Οικονομικού Προγράμματος της Ελλάδας, το οποίο έχει σχεδιαστεί ώστε να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να ανακάμψει.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, José Manuel Barroso, ανακοίνωσε την κοινή αυτή πρωτοβουλία κατά την άτυπη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 30 Ιανουαρίου, απευθύνοντας έκκληση να καταβληθούν επιπλέον προσπάθειες ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων, να προληφθεί η απομάκρυνση των νέων από την αγορά εργασίας και να βοηθηθούν οι σκληρά δοκιμαζόμενες ΜΜΕ.

Ο Πρόεδρος Barroso πρότεινε συγκεκριμένα τη δημιουργία ομάδων δράσης της Επιτροπής και των εθνικών κυβερνήσεων - με τη συμμετοχή και των κοινωνικών εταίρων - για τη διαμόρφωση στοχευμένων προγραμμάτων. Ο Πρόεδρος Barroso θα υποβάλει έκθεση με τα πρώτα αποτελέσματα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 1-2 Μαρτίου 2012.

Monday, February 20, 2012

Οι προοπτικές του νέου μνημονίου

Του Μανόλη Γαλενιανού*

Το νέο μνημόνιο φέρνει νέες επιταγές για επώδυνη λιτότητα αλλά δείχνει και το δρόμο μέσω του οποίου θα βγούμε σιγά-σιγά από την κατάσταση ομηρίας στην οποία βρισκόμαστε τα τελευταία δύο χρόνια. Η ανταλλαγή των ομολόγων και η ανακεφαλαίωση των ελληνικών τραπεζών θα μειώσουν την αβεβαιότητα που μαστίζει την ελληνική οικονομία και θα μας επιτρέψει σε 2-3 χρόνια να διαπραγματευτούμε (πραγματικά αυτή τη φορά) για καλύτερους όρους με τους δανειστές μας.

Σήμερα, όμως, η μόνη εναλλακτική του μνημονίου είναι η στάση πληρωμών η οποία παραμένει μια επιλογή που ενέχει μεγαλύτερο κόστος από όφελος για την Ελλάδα. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που δεν μας συμφέρει η στάση πληρωμών (οι οποίοι είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι από την έναρξη της κρίσης αλλά θα αλλάξουν πολύ σύντομα):

Πρώτον, το 2011 είχαμε πρωτογενές έλλειμμα περίπου 5 δισ. ευρώ. Αυτό θα πει ότι ακόμα και αν γλιτώσουμε τα έξοδα για τόκους, θα χρειαστεί επιπλέον λιτότητα 5 δισ. φέτος (αντί για τα 3,3 δισ. που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα) για να καλυφθεί η τρύπα του προϋπολογισμού.

Βέβαια, το πρωτογενές έλλειμμα ήταν σχεδόν 25 δισ το 2009 οπότε, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον, έχει υπάρξει μεγάλη πρόοδος. Και σε ένα-δυο χρόνια θα έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο θα μας δώσει και επιπλέον επιλογές (στις οποίες θα αναφερθώ στο τέλος).

Δεύτερον, κάποια από τα ομόλογα που δεν θα αποπληρώσει το ελληνικό δημόσιο στην περίπτωση στάσης πληρωμών τα κατέχουν Έλληνες και κυρίως ελληνικές τράπεζες (περίπου 50 δισ.). Αν αυτά τα ομόλογα δεν αποπληρωθούν, τότε οι τράπεζες θα βρεθούν σε καθεστώς χρεωκοπίας το οποίο θα οδηγήσει σε αναλήψεις πανικού από τους καταθέτες. Αυτό ήδη γίνεται σε κάποιο βαθμό αλλά θα πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας μετά από μια στάση πληρωμών.

Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που μπήκε η Ιρλανδία στο (δικό της) μνημόνιο: το φθινόπωρο του 2010 εξανεμίστηκε η εμπιστοσύνη στις ιρλανδικές τράπεζες και οι καταθέτες και επενδυτές άρχισαν να αποσύρουν τα λεφτά τους. Καθώς η ιρλανδική κυβέρνηση δεν είχε τα χρήματα για να τις στηρίξει, αναγκάστηκε να ζητήσει χρηματοδότηση από την τρόικα και αυτό συνέβη παρόλο που είχε ήδη δανειστεί επαρκώς για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες του προϋπολογισμού της για το 2011. Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν αρκεί να μπορεί μια κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τον προϋπολογισμό της: πρέπει να μπορεί να στηρίζει και τις τράπεζές της.

Συνεπώς, μια στάση πληρωμών θα μας φέρει μπροστά στις εξής εναλλακτικές:

1) Να αφήσουμε τις τράπεζες να κλείσουν. Αυτή θα είναι και η χειρότερη κατάληξη επειδή θα οδηγήσει στην απώλεια των αποταμιεύσεων και στην εξαφάνιση της ρευστότητας από την αγορά. Ήδη ένας από τους βασικούς λόγους που η ύφεση είναι τόσο βαριά είναι ότι οι τράπεζες δανείζουν πολύ λιγότερο από πριν. Αν κλείσουν εντελώς, τότε η οικονομία θα καταρρεύσει πλήρως.

2) Να δεσμεύσει η κυβέρνηση τις καταθέσεις έτσι ώστε να αποφευχθούν οι πολλές αναλήψεις και να παραμείνουν οι τράπεζες ανοιχτές. Νομίζω όμως ότι πολύ δύσκολα θα γίνει αποδεκτή αυτή η επιλογή από το ελληνικό κοινό καθώς θα χάσει την πρόσβαση στις αποταμιεύσεις του τη στιγμή ακριβώς που τα άλλα εισοδήματά του μειώνονται. Αυτήν την πολιτική προσπάθησε να ακολουθήσει και η κυβέρνηση της Αργεντινής προς το τέλος της δικής τους κρίσης και οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις που έριξαν τέσσερις προέδρους μέσα σε δυο βδομάδες και κατέληξαν στην υποτίμηση του νομίσματός τους.

3) Να βγούμε από το ευρώ το οποίο θα επιτρέψει τη στήριξη των τραπεζών με πληθωριστικές δραχμές. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι καταθέτες ευρώ έβαλαν και δραχμές θα λάβουν (το οποίο έγινε και στην Αργεντινή) αλλά θα είναι πια η μόνη αποδεκτή λύση.

Συνεπώς, η στάση πληρωμών θα φέρει πολύ άσχημα αποτελέσματα τα οποία θα είναι πολύ χειρότερα από τη λιτότητα του μνημονίου.

Παρά τα σκληρά του μέτρα όμως, υπάρχουν και θετικά στοιχεία στο νέο μνημόνιο:

-- Το χρέος προς ιδιώτες θα μειωθεί από τα 200 στα 100 δισ., οι δαπάνες για τόκους θα μειωθούν κατά 5 δισ. ετησίως και, κυρίως, η αποπληρωμή του υπολοίπου θα γίνει σε ορίζοντα 30 χρόνων και με σχετικά χαμηλό επιτόκιο (3,5-4%). Σε αυτήν την ανταλλαγή θα συμμετέχει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αν και με καλύτερους όρους από τους ιδιώτες δανειστές μας.

-- Θα βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών επειδή θα παραδώσουν τα "αναξιόπιστα" ομόλογα της ελληνικής κυβέρνησης και θα εισπράξουν 30 δισ. βοήθειας. Αυτό θα πει ότι θα ξέρουν πια τι λεφτά έχουν και θα μπορέσουν να ξαναδανείσουν.

-- Θα ξεκαθαρίσει (κάπως) η κατάσταση σχετικά με το μέλλον της χώρας. Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε αν θα είμαστε μέσα στο ευρώ σε έξι μήνες από τώρα το οποίο λειτουργεί ανασταλτικά σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια. Όμως, καλώς εχόντων των πραγμάτων σε ένα περίπου μήνα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και, παρά την ύφεση, θα υπάρξει μεγαλύτερη βεβαιότητα για το μέλλον.

Δηλαδή, παρόλο που η μείωση του χρέους θα είναι μικρότερη από την περίπτωση της πλήρους στάσης πληρωμών, θα υπάρξει μεγαλύτερο όφελος λόγω της στήριξης του τραπεζικού συστήματος και της μείωσης της αβεβαιότητας που αποτελούν και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστροφή στην ανάπτυξη.

-- Το υπόλοιπο χρέος μας θα είναι προς την τρόικα και έχει και αυτό μακρύ ορίζοντα αποπληρωμής (15 χρόνια) και χαμηλό επιτόκιο (3,5%), όπως αποφασίστηκε στη σύνοδο του Ιουλίου του 2011.

-- Το 2014 θα έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα και ξεκαθαρισμένες τράπεζες, οπότε θα έχουμε και ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση έναντι της τρόικας.

Με άλλα λόγια, τα δύο βασικά προβλήματα που θα μας δημιουργούσε η στάση πληρωμών δεν θα υφίστανται πια. Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να πιέσουμε για να "κουρευτεί" και το χρέος που έχουμε προς την τρόικα, έτσι ώστε να επανέλθουμε σε βιώσιμη δημοσιονομική πορεία.

Πιστεύω ότι για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει δημιουργηθεί και τόσο μεγάλη πίεση προς τα ελληνικά κόμματα για να υποσχεθούν ότι θα ακολουθήσουν το νέο μνημόνιο: υπάρχει η ανησυχία ότι σε 2-3 χρόνια που θα έχουμε μικρότερη ανάγκη χρηματοδότησης, θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε κάποιες από τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε τώρα.

Όμως, ενώ το να κλείσουμε το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας είναι όντως απαραίτητο, το να αποπληρώνουμε ένα τεράστιο χρέος για τα επόμενα 30 χρόνια δεν είναι ούτε θεμιτό αλλά ούτε και αναπόφευκτο -- στο βαθμό που έχουμε καλή διαπραγματευτική θέση.

*Ο Μανόλης Γαλενιανός είναι επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της G700.

Tuesday, February 14, 2012

Τα παιδιά της Ευρώπης

Της Νίνας - Μαρίας Πασχαλίδου*
Protagon, 13/2/2012


«Πήραμε το πρώτο μας χαρτζιλίκι σε δραχμές, αλλά τα πρώτα μας χρήματα τα αποκτήσαμε σε ευρώ. Δεν θυμόμαστε πια πόσα ευρώ είναι «ένα πεντοχίλιαρο» κι έχουμε φίλους στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και στο Άμστερνταμ. Δεν ασπαζόμαστε συνωμοσίες, δεν πιστεύουμε ότι μας "χρωστάνε", ούτε ότι είμαστε περιούσιος λαός. Πιστεύουμε όμως στις δυνατότητές μας, αλλά και στο ότι η Ευρώπη είναι το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Είναι ο σταθερός μοχλός μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη χώρα μας, ο ειρηνοποιός σε μια ταραγμένη γειτονιά. Είναι μια κοινότητα που έχει ωφελήσει την Ελλάδα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά».

Παραθέτω ένα απόσπασμα από παρέμβαση μιας ομάδας ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ’ των οποίων είτε είναι μελή της τωρινής κυβέρνησης, είτε υπήρξαν, και έχουν συμμετάσχει στη διοίκηση αυτού του τόπου, έχοντας μια πραγματική εικόνα της σημερινής κατάστασης. Νέοι με μόρφωση και ικανότητες οι οποίοι βλέπουν το μέλλον τους να γκρεμίζεται, όπως και εκατομμύρια άλλοι νέοι στην Ελλάδα σήμερα.

Το περιεχόμενο της επιστολής τους με βρίσκει σύμφωνη και θα ήθελα επίσης να προσθέσω και το ζήτημα της δικαιοσύνης, της τιμωρίας όλων αυτών που μας έφεραν ως εδώ. Είναι αλήθεια ότι η γενιά μου, έλαβε το πρώτο της χαρτζιλίκι σε δραχμές, αλλά κέρδισε τα πρώτα της χρήματα σε ευρώ. Ούτε εγώ θυμάμαι πόσα ευρώ είναι ένα πεντοχίλιαρο και ομολογώ πώς δεν θέλω καν να ξέρω. Είμαι παιδί της Ευρώπης, δεν είμαι παιδί του Πολυτεχνείου και δεν θέλω να υιοθετήσω τα δικά τους συνθήματα, θέλω τα δικά μου συνθήματα τα δικά μου πιστεύω. Διότι είναι η δοξασμένη γενιά του Πολυτεχνείου αυτή που έφτασε την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Ούτε ανήκω σε αυτούς που πετούν μολότοφ, ή σε αυτούς που ονειρεύονται την Ελλάδα «Κούβα». Αλλά δεν ανήκω ούτε στους κλέφτες κάθε είδους, στους επιχειρηματίες εκείνους που εκμεταλλεύονται τις ανάγκες και τις αδυναμίες των πολιτών και έχτισαν τις περιουσίες τους επάνω στις πλάτες τους. Σε εκείνους που έχτισαν τις καριέρες τους επάνω σε αυτό το σύστημα και τώρα κάνουν τα πάντα για να το συντηρήσουν.

Βλέπω τα κόμματα, τους πολιτικούς να πασχίζουν να διασώσουν το τέρας που δημιούργησαν, νιώθουν άραγε ότι σκοτώνουν το ίδιο τους το παιδί; Και όσοι πιστεύουν ότι αυτό το παιδί που έγινε θηρίο, πρέπει να ζήσει, δεν βλέπουν ότι όλοι μας πεθαίνουμε όσο αυτό αναπνέει; Αυτή τη στιγμή που γράφω, κάποιος πολίτης τραυματίζεται, κάποιος νεαρός με κουκούλα καίει το μαγαζί ενός ανθρώπου και κάποιος δημόσιος υπάλληλος πιστεύει ότι αν φύγουμε από το ευρώ η ζωή του θα είναι καλύτερη. Κάποιος βουλευτής ψηφίζει. Και όσα έχτισαν οι πρόγονοι μου γκρεμίζονται. Πάνω από όλα γκρεμίζεται η πίστη στον ελληνισμό, γκρεμίζεται μπροστά στον «δηλητηριώδη λαϊκισμό».

Δεν υπάρχει μέλλον έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όσο και να σκεφτόμαστε πως φτάναμε ως εδώ, δυστυχώς φτάσαμε. Είναι αργά. Είναι η ώρα της αλήθειας. Και πονάει. Αλλά μπορεί να είναι και μια αρχή. Μια επιστολή δεν φτάνει. Και ίσως άλλο ένα πολιτικό σχήμα να είναι περιττό, και να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Ίσως αυτοί που υπογράφουν αυτή την παρέμβαση να μην είναι και τόσο αθώοι και αμέτοχοι σε αυτό που ζούμε σήμερα. Όμως κάνουν μια αρχή. Και αν δεν αρχίσουμε απλά θα παραδοθούμε.


*Αναδημοσιεύουμε με άδεια της συγγραφέα.

Sunday, February 12, 2012

Μπροστά, σήμερα.

Αθήνα, 12.02.2012*

Α. Η «γενιά της Ευρώπης» χρειάζεται να μιλήσει

Σήμερα η Βουλή των Ελλήνων θα ψηφίσει ή θα απορρίψει τη νέα δανειακή σύμβαση. Το δίλημμα έχει τεθεί και δεν είναι προσχηματικό. Είναι πραγματικό και αφορά όλους μας. Είτε θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα των επίπονων αλλαγών μέσα στην Ευρώπη, με κόστος, αλλά με δυνατότητες ή θα βρεθούμε στην τριτοκοσμική τροχιά της δραχμής και θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Σήμερα αποφασίζουμε για το ποιοί είμαστε, που ανήκουμε, που θέλουμε να πάμε και πώς θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια.

Υπάρχει μια γενιά, την οποία προκλητικά επικαλούνται όλοι, πάνω στην οποία συστηματικά βυσσοδομούν κυρίως οι παλαιότερες γενιές, ενώ η ίδια δεν εκφράζεται συγκροτημένα στο δημόσιο διάλογο. Είναι η γενιά όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, όταν η χώρα μας έκανε τα πρώτα της βήματα στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Είναι η γενιά με την καλύτερη μόρφωση και τυπικά προσόντα που έζησε ποτέ στη χώρα, η οποία «φέρει» ένα σημαντικό προνόμιο και κεκτημένο: την Ευρώπη. Είναι η δική μας γενιά. Για εμάς, η Ευρώπη είναι κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Βρίσκεται στις υποδομές μας, στην οικονομία μας, στο κράτος, στον πολιτισμό, στις σπουδές μας, στο περιβάλλον. Πήραμε το πρώτο μας χαρτζιλίκι σε δραχμές, αλλά τα πρώτα μας χρήματα τα αποκτήσαμε σε ευρώ. Δε θυμόμαστε πια πόσα ευρώ είναι «ένα πεντοχίλιαρο» κι έχουμε φίλους στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη και στο Άμστερνταμ. Δεν ασπαζόμαστε συνομωσίες, δεν πιστεύουμε ότι μας "χρωστάνε", ούτε ότι είμαστε περιούσιος λαός. Πιστεύουμε όμως στις δυνατότητές μας, αλλά και στο ότι η Ευρώπη είναι το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Είναι ο σταθερός μοχλός μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στη χώρα μας, ο ειρηνοποιός σε μια ταραγμένη γειτονιά. Είναι μια κοινότητα που έχει ωφελήσει την Ελλάδα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά.

Και όμως. Είμαστε η πρώτη γενιά μεταπολεμικά που δε ζει με την προσδοκία μιας καλύτερης πραγματικότητας. Οι έννοιες της απόκτησης ιδιοκτησίας, της περιουσίας, της αποταμίευσης, της σταθερής εργασίας, της ασφάλειας, της δημιουργίας οικογένειας είναι πλέον για την πλειονότητα των νέων απόμακρες και πιθανά απραγματοποίητες. Ταυτόχρονα, βλέπουμε τους εργοδότες μας στον ιδιωτικό τομέα να συλλαμβάνονται για χρέη στο Δημόσιο. Πολλούς στο Δημόσιο να συνεχίζουν ατάραχοι τον καταστροφικό τους λήθαργο ή να εμποδίζουν τους λίγους ευσυνείδητους να κάνουν το καθήκον τους.

Την ίδια στιγμή ακούμε συνομήλικούς μας να φωνάζουν να «καεί η Βουλή» ή να υιοθετούν εύκολα συνθήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου, να υψώνουν τείχη σε αλλαγές, για τις οποίες θα έπρεπε να είμαστε μπροστάρηδες, να ενδίδουν καθημερινά σε έναν ξεπερασμένο από τις εξελίξεις ιδεολογικό αγώνα, που νομιμοποιεί την ανομία και μας γυρίζει πίσω, όταν το ζητούμενο είναι η φυγή προς τα εμπρός. Τελικά, να κοινωνούν έναν διογκούμενο δηλητηριώδη λαϊκισμό που περιθωριοποιεί την κοινή λογική, την ψυχραιμία, τον τεκμηριωμένο λόγο, το σχεδιασμό, τη συνεργασία, την πολιτική πράξη. Είναι αναμενόμενο. Σε αυτό το περιβάλλον ζούμε. Αυτά είναι τα πρότυπα και οι πρακτικές που κληροδοτούν οι προηγούμενες γενιές στη δική μας. Σαφέστατα, δεν έχουμε τεκμήριο αθωότητας. Όμως αποποιούμαστε αυτήν την αχρείαστη κληρονομιά.


β. Η κρίση έχει ταυτότητα

Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το πως φτάσαμε ως εδώ. Δεν ζούσαμε στον επίγειο παράδεισο ούτε βρισκόμαστε στο περιθώριο. Η κρίση βρήκε τη χώρα ανοχύρωτη και απροετοίμαστη σε επίπεδο εξουσίας, οικονομίας, κοινωνικών δομών και κυρίως νοοτροπίας.

Λίγοι μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν με ειλικρίνεια την είσοδό μας σε μια σκληρή πραγματικότητα. Και ακόμα λιγότεροι μπόρεσαν να ακούσουν, αφού οι φωνές του λαϊκισμού και της αντίδρασης ήταν πολλές και έβρισκαν εξίσου πολλούς πρόθυμους αναμεταδότες. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που το μαχαίρι μπαίνει στο κόκκαλο και απειλούνται τα βολικά προνόμια εντός και δορυφορικά του κράτους.

Τα άκρα απειλούν να ορίσουν το δημόσιο διάλογο. Ο κρατισμός ονομάζεται κοινωνική ευαισθησία. Η διάλυση της πόλης που ζούμε ονομάζεται δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Ο αποκλεισμός δημοσίων υπηρεσιών θεωρείται «αντίσταση στην εξουσία». Θεσμικοί παίκτες υπερασπίζονται τη μη εφαρμογή νόμων και την αναπαραγωγή ενός συστήματος δικαιοσύνης, που πλέον δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας μας. Η ανομία και η ατιμωρησία ονομάζονται «νομική παράδοση» στο θέατρο των δήθεν υπερασπιστών της συνταγματικής νομιμότητας. Οι ανορθολογικές και οι αντιευρωπαϊκές φωνές πληθαίνουν.

Βλέπουμε καθαρά τα διαχρονικά ελλείμματα της πολιτικής όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Βλέπουμε καθαρά τη μυωπική στάση της σημερινής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα εγχώρια λάθη της τελευταίας κρίσιμης διετίας: στην απουσία σύνδεσης ύφεσης και στόχων, στο αναπτυξιακό έλλειμμα, στις οριζόντιες και άδικες περικοπές εισοδημάτων, στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές αλλαγές γρήγορα και αποτελεσματικά. Και προκαλεί τη λογική και τη μνήμη μας η υποκρισία μερικών αποτυχημένων διαχειριστών του μνημονίου που σήμερα το λοιδωρούν και το δαιμονοποιούν.

γ. Νέες συλλογικότητες χωρίς ψευδαισθήσεις

Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν κοινωνικές συμμαχίες και ηγέτες. Σήμερα οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε νέες πολιτικές δυνάμεις που δεν ωραιοποιούν, δεν κρύβονται, δεν στρογγυλεύουν, αλλά υπερβαίνουν την παλαιά πολιτική και τα κόμματά της. Τώρα όσο ποτέ ένα μεγάλο τμήμα της νέας γενιάς νιώθει την ανάγκη να πάρει το λόγο και να εκτονώσει δημιουργικά την αντίθεσή του απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Είναι μια αρχή μιας νέας συλλογικότητας που θα μας οδηγήσει σύντομα σε μια νέα κοινωνική και πολιτική οργάνωση. Η συζήτηση είναι πλέον ανοιχτή και τα τείχη έχουν πέσει. Όσοι περισσότεροι έλθουμε κοντά γιατί μας ενώνει το εφικτό, όσοι περισσότεροι βλέπουμε ευκαιρίες να δημιουργήσουμε, όσοι περισσότεροι απαντάμε πειστικά απέναντι στο οργανωμένο μπλοκ της άρνησης, της μετριοκρατίας και της απομόνωσης, τόσο αυξάνουμε την πιθανότητα να έλθουν στο φως και να ενεργοποιηθούν άξιοι πολίτες.

δ. Η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Άμεσες ενέργειες.

Δε διανοούμαστε μια Ελλάδα αφημένη κυριολεκτικά στις εμπνεύσεις και ορέξεις των σημερινών πολιτικών πρωταγωνιστών του μεταπολιτευτικού δράματος. Η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Η διεθνής απομόνωση, η φτώχεια, η στασιμότητα και η ανασφάλεια που αυτή θα επιφέρει είναι απευκτέες. Η μάχη πρέπει να δοθεί και θα δοθεί μέσα στην Ευρώπη. Ο δρόμος είναι ένας: δουλειά, δημιουργία, ευθύνη, φαντασία, κοινή λογική, έλεγχος, διαφάνεια, λογοδοσία, δημοκρατία, συμμετοχή, ποιότητα, ουσία.

Σήμερα, προέχει να ψηφισθεί και να υλοποιηθεί η νέα δανειακή σύμβαση. Δεν υποστηρίζουμε ότι το νέο Μνημόνιο είναι πανάκεια για τη χώρα. Περιέχει μέτρα που μας βρίσκουν αντίθετους, όπως για παράδειγμα η μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Περιέχει όμως και ευεργετικές διατάξεις για αλλαγές στο κράτος, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, την ενίσχυση του ανταγωνισμού τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης. Ας είμαστε ρεαλιστές. Η νέα σύμβαση μπορεί να αποτελέσει την τελευταία πράξη μιας περιόδου ανασφάλειας και αβεβαιότητας και την απαρχή μιας νέας δύσκολης προσπάθειας, χωρίς όμως ψευδαισθήσεις. Μιας περιόδου αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και σκληρής δουλειάς. Μέσα στους επόμενους μήνες, προέχει να κερδίσει η χώρα μας την εμπιστοσύνη των εταίρων της, των διεθνών οργανισμών και των Ευρωπαίων φορολογουμένων που μας δανείζουν.

Αυτό είναι εφικτό με την αναγκαία παράταση ζωής στη σημερινή κυβέρνηση και τη στήριξή της από τα κόμματα χωρίς τυχοδιωκτισμούς, ώστε να υλοποιηθούν οι βασικές μεταρρυθμίσεις πριν από τις εκλογές και να εμπεδωθεί από όλους ότι στο εξής η συνεργασία είναι μονόδρομος. Είναι εφικτό – τώρα και στη συνέχεια - με την άμεση και αποφασιστική προώθηση αλλαγών που «χτυπούν» την κομματοκρατία στον πυρήνα της, δηλαδή ένα νέο αναλογικότερο εκλογικό σύστημα με κατάτμηση των μεγάλων περιφερειών, ένα νέο πλαίσιο για την χρηματοδότηση των κομμάτων και την αποφασιστική μεταρρύθμιση των δομών και της λειτουργίας του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, ώστε να έλθουν γρήγορα δίκαια αποτελέσματα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του ανοίγματος τομέων της οικονομίας και στην απονομή της δικαιοσύνης.

Με την παρέμβασή μας κάνουμε μια αρχή. Φιλοδοξούμε να καταθέτουμε τις προτάσεις μας, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας πολιτικής κοινότητας που αγκαλιάζει τη δυναμική Ελλάδα. Αυτήν που γνωρίζει τι σημαίνει «παράγω», «δημιουργώ», «μορφώνομαι», «αγωνιώ», «αναζητώ», «σέβομαι», «συμμετέχω», «προσφέρω». Αυτήν που μπαίνει μπροστά για να πάμε μπροστά στα δύσκολα. Χρειαζόμαστε μια ανάσα ελπίδας, εμπιστοσύνη και ουσιαστική επικοινωνία. Μπορούμε να τις κερδίσουμε.


Υπογράφοντες

Κωνσταντίνος Αλεξάκος – Αρχιτέκτονας
Θανάσης Αργυρόπουλος – Πολιτικός Επιστήμονας
Παναγιώτης Βλάχος – Υπ. Δρ. Πολιτικής Επιστήμης/Σύμβουλος Πολιτικής
Βαγγέλης Βλάχος – Μηχανικός Υπογείων Έργων, MSc
Θανάσης Γκούγκλας - Πολιτικός Επιστήμονας/Μέλος G700
Ανδρέας Κανελλάκης – Ειδικος Διαπραγματευτης Β' Παραγωγων ΧΠΑ
Μάριος Θεμιστοκλέους – Γιατρός
Ξένια Καπόρη – Οικονομολόγος
Μαρία Καρακλιούμη - Πολιτική Αναλύτρια/Αντιπεριφερειάρχης Αττικής
Βασίλης Κ. Καραμητσάνης – Δικηγόρος
Νίκος Κασκαβέλης – Δικηγόρος
Θανάσης Κοντογεώργης – Δικηγόρος
Χριστίνα Κόκκοτα – Πιανίστρια Εθνικού Ωδείου
Μιχάλης Λούπης – Δημοσιογράφος
Νίκος Μαντζούφας - Πολιτικός Μηχανικός/Ειδικός Γραμματέας Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα
Αντώνης Μαρκόπουλος - Δρ. Ηλ. Μηχανικος/Ειδικός Γραμματέας Ψηφιακού Σχεδιασμού
Δήμητρα Μαυράκη – Περιβαλλοντολόγος, MSc
Ρόζα Μόνου – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Ευάγγελος Ντηνιακός – Δικηγόρος
Αντώνης Οικονόμου, - Δρ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
Κωνσταντίνος Πλατίτσας – Δικηγόρος
Λαμπρινή Ρόρη – Υπ. Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, Université Paris I, Sorbonne
Άκης Σκέρτσος - Σύμβουλος Πολιτικής Επικοινωνίας
Μιχάλης Στάγκος – Επιχειρηματίας
Τάσος Συκάκης – Διεθνολόγος/Σύμβουλος Επικοινωνίας
Στράτος Τάκης – Πολιτικός Επιστήμονας
Αλέξανδρος Χατζόπουλος – Δικηγόρος


*Κείμενο συλλογικής πολιτικής παρέμβασης νέων στη συγκυρία. Η G700 το υπογράφει και στηρίζει την πρωτοβουλία. Μεταβείτε στον αυθεντικό ιστοτόπο ανάρτησης του κειμένου στο Facebook, κάνοντας αριστερό κλικ στο banner.


Saturday, February 4, 2012

Σημείο καμπής

Σε λίγες μέρες από σήμερα, ύστερα από δύο συνταρακτικά χρόνια αβεβαιότητας, ανασφάλειας και ανατροπών, έπειτα από αλλεπάλληλες διεθνείς συμφωνίες και τη συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων να μην πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, οι Έλληνες θα μάθουμε αν τελικά θα πετύχουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη ή αν τελικά θα επιστρέψουμε στην άβυσσο της δραχμής. Παρά τις προφητείες στις οποίες αρέσκονται οι Κασσάνδρες από τη μία και την υπεραισιοδοξία των ευρωπαϊστών-μεταρρυθμιστών από την άλλη, η αλήθεια είναι πως τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί. Το παιχνίδι τώρα παίζεται. Κρατάμε την τύχη στα χέρια μας.

Η αναδιάρθρωση του χρέους μέσω του PSI μπορεί να είναι έτοιμη, όμως το κούρεμα δεν πρόκειται να προχωρήσει αν η Ελλάδα δεν συμφωνήσει πρώτα και στο περιεχόμενο του νέου οικονομικού προγράμματος. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο φαίνεται πως υπάρχει εμπλοκή. Εμπλοκή η οποία δεν αφορά το περιεχόμενο του προγράμματος σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, αλλά έχει να κάνει κυρίως με τα άμεσου χαρακτήρα μέτρα που απαιτούν οι ευρωπαίοι εταίροι να υιοθετήσουμε. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα όσα διαβάζουμε στον Τύπο, η Τρόικα επιμένει σε μια ριζική αλλαγή των εργασιακών με περικοπή στον 13ο και 14ο μισθό, όπως επίσης και στον κατώτατο μισθό. Ταυτόχρονα, γίνεται λόγος για άμεσες απολύσεις στο Δημόσιο έπειτα από συγχωνεύσεις και κατάργηση φορέων, ενώ στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης έχουν επίσης προστεθεί τα πρόσθετα μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση για να καλύψει το «έλλειμμα» που θα δημιουργηθεί από τη μεγαλύτερη, σε σχέση με τις αρχικές εκτιμήσεις, ύφεση της οικονομίας. Μιλάμε για έκτακτα μέτρα ύψους περίπου δύο δις ευρώ, τα οποία θα ήταν πολύ περισσότερα αν δεν είχε λειτουργήσει το μέτρο έκτακτης φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας και δεν είχαν επίσης ενισχυθεί τα έσοδα από το ΕΣΠΑ.

Με πολλά από τα παραπάνω μέτρα συμφωνούμε (δημόσιο). Με άλλα διαφωνούμε ριζικά (εργασιακά ιδιωτικού τομέα). Όπως και να ‘χει, πρόκειται για ένα ακόμη πακέτο πόνου το οποίο θα κληθεί να συμφωνήσει η ηγεσία της χώρας, να εγκρίνουν οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης και να επικυρώσουν οι Βουλευτές στη Βουλή. Δύσκολα πράγματα για ένα πολιτικό σύστημα που χρόνια έμαθε στα εύκολα και τα ψέματα, μοιράζοντας λεφτά και προνόμια με δανεικά απ’ τους νέους και τις επόμενες γενιές. Ακόμα πιο δύσκολα για την ελληνική κοινωνία και τα νοικοκυριά που βλέπουν τα μεσοαστικά τους όνειρα να σβήνουν και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό να ανατρέπεται βίαια. Δύσκολα, πλην όμως αναγκαία, εάν κι εφόσον δεν θέλουμε να γίνουμε μια μαύρη γεωοικονομική και γεωπολιτική τρύπα στη Βαλκανική χερσόνησο, μ’ έναν λαό σε καθεστώς ανέχειας που συνεχίζει να τέρπεται παράγοντας λήρους και χορταίνει καταναλίσκοντας ανεμώλια έπη με Ρώσους και λοιπούς ανατολίτες αδελφούς πρωταγωνιστές.

Βρισκόμαστε σήμερα σ’ ένα πραγματικό σημείο καμπής. Αν αντέξουμε τώρα, τότε, με την αναδιάρθρωση του χρέους, το νέο οικονομικό πρόγραμμα και το νέο χρηματοδοτικό πακέτο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η οικονομία μας πλέον μπαίνει σε άλλη φάση. Προσοχή, οι πολίτες δεν θα αποκτήσουμε πίσω αυτά που χάσαμε, ούτε πρόκειται ν’ ανακοπεί άμεσα το κύμα φυγής των νέων προς το εξωτερικό. Θ’ αρχίσει απλά η αντίστροφη μέτρηση προς την ανάκαμψη. Ιστορικά κάθε πετυχημένη αναδιάρθρωση χρέους ακολουθείται εντός δωδεκαμήνου κι από ένα ισχυρό αναπτυξιακό rebound. Προφανώς, τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά αλλάζει η χώρα σελίδα και ξάφνου αποκτάει προοπτική.

Απευθύνουμε γι΄ αυτό λοιπόν μια έκκληση. Προς όλο το πολιτικό σύστημα. Κυρίως τους αρχηγούς και τους Βουλευτές των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην Κυβέρνηση. Τόσες θυσίες έκανε και θα κάνει ο λαός. Βάλτε τώρα πλάτη για να σωθεί οριστικά η χώρα. Οι τσαμπουκάδες, οι παλικαριές και οι τακτικισμοί της τελευταίας στιγμής δεν βοηθάνε σε τίποτα. Τη ζημιά στην κοινωνία την έχετε πάθει ήδη και οι πολίτες σας έχουν διαγράψει απ’ την καρδιά και το μυαλό τους. Μην ανησυχείτε και σύντομα θα έρθει και η πολιτική σας ισοπέδωση. Μέσα από τη συντριβή του πολιτικού σας υπερεγώ θα αναδυθεί η νέα πολιτική τάξη. Εξέλιξη που δεν θα μπορέσετε να αποφύγετε την επόμενη πενταετία. Ό,τι κι αν κάνετε. Αποδείξτε, όμως, έστω και την ύστατη ώρα ότι ορθώνεστε στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως κάποτε στο μέλλον οι Έλληνες σας αναγνωρίσουν την αυτοθυσία.

Wednesday, February 1, 2012

Πρωτοβουλία Barroso για την ανεργία των νέων

President Barroso on Tuesday sent letters to the leaders of eight member states with youth unemployment levels significantly above the EU average: Spain, Greece, Slovakia, Lithuania, Italy, Portugal, Latvia and Ireland. In the letter he outlined the proposed steps to be taken, including: the nomination of a contact person by national authorities, a visit by the Commission team in February, and the identification of the necessary elements of a youth employment plan and the support schemes for SMEs which could be accelerated or benefit from funding not yet committed from within the national Structural Funds allocation. The objective is to develop by mid-April targeted plans to be included in the National Reform Programmes in which each member state outlines its economic policy priorities in the context of the European Semester.

Barroso on Youth Unemployment

"We cannot accept that almost a quarter of Europe's young people are unemployed! I will be proposing the creation of joint 'action teams' with the Commission, Member States and national social partners, to come up with targeted plans by April to help tackle youth unemployment. I also want Member States to commit to a 'Youth on the Move' pact to ensure that all our young people are either in a job, in education or in training within four months of leaving school."

Διαβάστε την επιστολή προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό