Wednesday, September 26, 2007

Ξανά Ανάλυσέ Το

(The Sequel)

Ο επικεφαλής της Επιτροφής Σοφών για το ασφαλιστικό, κύριος Αναλυτής, σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στα ελληνικά ΜΜΕ με σκοπό να περιγράψει τους βασικούς άξονες της πρότασης της επιτροπής για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση (24-9-2007), διευκρίνισε ότι οι προτεινόμενες αλλαγές αφορούν αποκλειστικά στους εργαζόμενους που είναι σήμερα σε ηλικία 30 ως 40 ετών.

Το πρόβλημα με την άποψη Αναλυτή, δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να αντιμετωπιστεί μερικώς η δημοσιονομική διάσταση του ασφαλιστικού προβλήματος, μέσα από κίνητρα για μεγαλύτερη παραμονή στην εργασία, ενοποιήσεις ταμείων, περικοπή των συντάξεων μαϊμού και εξίσωση των ορίων ηλικίας μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Το πρόβλημα πηγάζει από το γεγονός ότι η όξυνση του δημογραφικού προβλήματος, η εκτεταμένη αδήλωτη εργασία και η πληθώρα των ανισοτήτων μεταξύ των ασφαλισμένων, επιβάλλουν το σύστημα συντάξεων στην Ελλάδα να αλλάξει σταδιακά μεν, ριζικά δε.

Ως G700 έχουμε προτείνει τη δημιουργία ενός ενιαίου κοινωνικού ταμείου για όλους τους Έλληνες σε συνδυασμό με την παράλληλη ανάπτυξη της επαγγελματικής και ιδιωτικής ασφάλισης στη βάση πραγματικά αυτοδιαχειριζόμενων ταμείων, ελεύθερο όριο συνταξιοδότησης με ανταποδοτικούς όρους, λογιστικό και ουσιαστικό διαχωρισμό του κλάδου υγείας και των κοινωνικών παροχών από τον κλάδο σύνταξης.

Σε ανύποπτο χρόνο έχουμε επίσης αναγνωρίσει τα θετικά της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για δημιουργία ενός ταμείου αλληλεγγύης των γενεών, με σκοπό την χρηματοδότηση της ομαλής μετάβασης από το σημερινό παρωχημένο μοντέλο ασφάλισης σε ένα νέο.

Δεν είμαστε ειδικοί, πιστεύουμε όμως ότι ένα τέτοιο πλαίσιο πολιτικών, μπορεί να διασφαλίσει την αρχή της δικαιοσύνης των γενεών, να αμβλύνει τις ανισότητες μεταξύ των ασφαλισμένων, να μειώσει το βάρος των εισφορών και να διασφαλίσει τη μεσοπρόθεσμη έστω βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού μας συστήματος.

Η πρόταση της Επιτροπής Σοφών είναι προβληματική στο βαθμό που επιχειρεί να λύσει το πρόβλημα αποσπασματικά, μεταθέτοντας ταυτόχρονα το βάρος της μεταρρύθμισης αποκλειστικά στους νέους εργαζόμενους. Στη διαγενεακή αυτή διαπραγμάτευση μας ζητάνε ουσιαστικά περισσότερα, όμως μας δίνουν λιγότερα.

Πριν εφτά μήνες, στο άρθρο-παρέμβαση «Analyze this μίστερ Αναλυτής», είχαμε πει ότι η πρόταση Αναλυτή εμφορείται από την άδικη σχεδόν αυταρχική αντίληψη μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς των μεσηλίκων, σύμφωνα με την οποία μόνον οι νέοι πρέπει να κάνουν θυσίες για να σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα.

Υπονοείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι η χρυσή γενιά των γονιών μας, η γενιά της δημιουργίας πλούτου αλλά και συσσώρευσης χρεών, των κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά και του προβληματικού κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας αλλά και της διαφθοράς, της ευρωπαϊκής ένταξης αλλά και της τελευταίας θέσης στην ΕΕ, μπορεί να τη σκαπουλάρει έτσι απλά από τα βάρη και τα κόστη ενός ασφαλιστικού συστήματος που αυτή δημιούργησε.

Όμως, τα κοινωνικά-ασφαλιστικά δικαιώματα που κατέκτησαν οι γονείς μας μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες των τελευταίων τριάντα ετών, έχουν ένα σημαντικό οικονομικό κόστος. Το κόστος αυτό δεν είναι δυνατόν να αγνοείται συστηματικά.

Δεν μπορεί η προηγούμενη γενιά που γιγάντωσε την εισφοροδιαφυγή να ζητάει σήμερα από εμάς πληρώσουμε τα σπασμένα.

Δεν μπορεί η γενιά που κατά μέσο όρο φεύγει από την εργασία στα 59-60 χρόνια να θέλει να βολευτεί απαιτώντας από τους νέους να δουλεύουν μέχρι τα 67.

Δεν είναι αποδεκτό η κάθε ομάδα, η κάθε γενιά, το κάθε άτομο να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν.

Θυσίες και προσαρμογές με απώτερο στόχο μια ασφαλή ασφάλιση για όλους πρέπει να γίνουν από όλους. Γι’ αυτό λοιπόν , κυρίες και κύριοι της Επιτροπής Σοφών, κύριε Αναλυτή, ξανά αναλύστε την πρότασή σας.

Tuesday, September 25, 2007

Πνεύμα ομογενοποίησης

Κοινός παρονομαστής των 4 (+1) κομμάτων της Βουλής είναι η άρνησή τους σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Από τον Χρήστο Μηχαηλίδη

Εάν έγραφα την περασμένη εβδομάδα για «τις απελπιστικές ομοιότητες» στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ομοιότητες που έφεραν το εκλογικό σώμα, για μία ακόμη φορά, να επιλέγει να δώσει δεύτερη ευκαιρία στο κόμμα που κατείχε την εξουσία, «μικραίνοντάς» το και αυτό, σκέφτομαι πως ανάλογο πνεύμα, πνεύμα... ομογενοποίησης, διαπερνά και τα υπόλοιπα κόμματα που πλέον συναποτελούν την καινούργια, πεντακομματική μας Βουλή.

Είναι παράξενο, και συνάμα θλιβερό, πως «κοινή συνισταμένη» των 3 κομμάτων που συμπληρώνουν στη Βουλή τους «Δίδυμους Πύργους», μ' όλες τις ιδεολογικές διαφορές που σαφώς και έχουν, είναι μία σταθερή άρνησή τους σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Ευκολότερα λένε «όχι», παρά «ναι». Κουραστικά προτάσσουν το μπαμπούλα της παγκοσμιοποίησης, αντί να κρατάνε τα πολλά θετικά της στοιχεία. Επικίνδυνα ενστερνίζονται ένα λαϊκισμό (με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας), που σαφώς και στοχεύει σε μια κοινωνία βαθύτατα συντηρητική.

Προτάσεις καινούργιες δεν ακούσαμε. Μας είπαν τι δεν θέλουν, και ξέρουμε και πώς θα το πετύχουν: κατεβαίνοντας στους δρόμους.

Αυτό δεν εμπίπτει αναγκαστικά στον όρο «λαϊκοί αγώνες». Γιατί η μόνιμη άρνηση μόνο θυμωμένους πολίτες (που δικαίως είναι θυμωμένοι από τις σκληρές πολιτικές των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων) συντηρεί, και μόνο όραμα και ελπίδα δεν δημιουργεί.

Εάν υπάρχουν, λοιπόν, μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία από αυτές τις εκλογές, αυτά είναι:

• Το πελώριο ερωτηματικό που τώρα μένει μετέωρο ως προς το τι θ' απογίνει το ΠΑΣΟΚ και, κατ' επέκταση, εάν αυτό το «καινούργιο ΠΑΣΟΚ» που θα προκύψει, με όποιον αρχηγό, θα βγει το ίδιο και θα παρασύρει και μέρος της κοινωνίας έξω από τη μούχλα της συντήρησης.

• Αν η Νέα Δημοκρατία της ισχνής πλειοψηφίας θα προχωρήσει και θα ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησε με πολύ μεγαλύτερη ισχύ εδρών.

• Πώς φαντάζεται μέσα στο «πολύπλοκο» και όχι πολιτικά υγιές μυαλό του ο Καρατζαφέρης την «Ελλάδα στους Έλληνες» που θυμήθηκε τη νύχτα των εκλογών, και πότε επίσης θα αφήσει να διαφανεί το πραγματικό, επικίνδυνο πρόσωπο που έκρυψε προεκλογικώς επειδή έχει μια επικοινωνιακή χαριτωμενιά, η οποία κάνει πολλούς αφελείς να φτάνουν στο σημείο ακόμα και να τον παραδέχονται.

• Πώς θα εκδηλωθεί το «βουβό πλήθος», που απείχε από την εκλογική αναμέτρηση ή που ψήφισε Πράσινους-Οικολόγους;

• Πόσο θα αντέξει η χαρά των δύο αριστερών κομμάτων;

Το βέβαιο είναι πως, από την επόμενη μέρα των εκλογών, ο νέος κυβερνήτης της Ελλάδας (που τυχαίνει, απλώς, να είναι ο προηγούμενος) αλλά και εκείνοι που ηγούνται των άλλων κομμάτων δεν έχουν να κάνουν πια με τον ίδιο λαό, όσο και αν έχουν απορροφήσει πια, όλοι αναμεταξύ τους, σχεδόν ολόκληρο το συντηρητικό κομμάτι του.

Απέναντι από το συντηρητισμό «της τσέπης μου», «της δουλειάς μου», «της σύνταξής μου», «του βιβλίου της Ιστορίας μου», «των ξένων που κατέκλυσαν τη χώρα μου», «του πανεπιστημιακού μου ασύλου», «των χαλαρών μου σπουδών» και άλλα πολλά, στέκεται ένας κόσμος που επιζητεί και την ποιότητα στις ανάγκες του, που θέλει να συζητήσει για τομές στην ελληνική κοινωνία (σκεφθείτε: μόνο ξώφαλτσα, και μάλιστα από το λεγόμενο «συντηρητικό κόμμα», τη ΝΔ, ακούστηκε κατιτί για κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων - «καθεστώς» που, εκτός των άλλων, παραβιάζει κατάφωρα το άρθρο του Συντάγματος περί ισότητας στην εργασία όλων των Ελλήνων), που επιζητεί ανατροπές σε όλα τα επίπεδα, που γυρεύει να δει από κάπου να αναβλύζουν έμπνευση και δημιουργία.

Ο Χρήστος Μηχαηλίδης είναι ο αρθρογράφος της στήλης Παρατηρητής στην αθηναϊκή free press Lifo. Το άρθρο του δημοσισεύτηκε στη Lifo στις 20 - 9 - 2007.

Monday, September 24, 2007

Μετά τις εκλογές

Από τον Νίκο Ράπτη

Οι εκλογές του 2007 ήταν ασήμαντες από πολλές απόψεις, ένας όμως λόγος φτάνει: τα κόμματα δεν έθεσαν στην κρίση των πολιτών τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα, που καθορίζουν το μέλλον του ελληνισμού και που θα κρίνουν αν η Ελλάδα θα ζήσει ή θα πεθάνει, αν θα συνεχίσει την ιστορική της διαδρομή ή όχι.

Τα προβλήματα αυτά είναι κυρίως δύο: το δημογραφικό και η κατάρρευση των ελληνικών οικοσυστημάτων (όχι τόσο των δασών!). Είναι τα σημαντικότερα διότι, σε αντίθεση με όσα συνήθως συζητούμε, αν δεν τα αντιμετωπίσουμε άμεσα οι επιπτώσεις τους σύντομα θα είναι μόνιμες και ανεπίστρεπτες· κι αυτό δε δεν είναι θέμα «άποψης», αλλά ψυχρών, αντικειμενικών, επαληθευμένων και επαληθεύσιμων επιστημονικών δεδομένων.

.....

Το πιο ενδιαφέρον με τα δύο αυτά μεγάλα προβλήματα (το δημογραφικό και το περιβαλλοντικό) είναι πως:

1. Εφόσον εξελιχθούν για λίγο ακόμα ανενόχλητα, θα μετασχηματίσουν δια παντός τον ελληνικό χώρο, σε βαθμό που να καθιστά εξαιρετικά επισφαλή την ίδια την επιβίωση των Ελλήνων και του ελληνισμού. Πρώτο λοιπόν καθήκον κάθε εθνικά υπεύθυνης πολιτικής δύναμης είναι να εφαρμόσει τουλάχιστο πολιτικές επείγουσας αντιμετώπισης των δυσμενών αυτών φαινομένων.

2. Η όποια οργανωμένη πολιτική αντίδραση απαιτεί μία πραγματική «κοπερνίκεια επανάσταση» στο τρόπο σκέψης πολιτικών ηγετών, κομμάτων και πολιτών. Όπως το έλεγε ο Μακρυγιάννης πρέπει να περάσουμε από το «εγώ» στο «εμείς», όπου μάλιστα στο «εμείς» θα χρειαστεί να συμπεριλάβουμε τους αγέννητους συμπατριώτες μας, τα παιδιά και την φύση.

Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από το άρθρο-γνώμη του Νίκου Ράπτη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα προβληματισμού Προοδευτική Πολιτική (PPOL). Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός και πρώην διευθυντής του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ).

Friday, September 21, 2007

Μια ιστορία επιχειρηματικής τρέλας

Είμαστε δύο αδέρφια ηλικίας 28 και 29 ετών. Ζούμε στην επαρχεία και παρακολουθούμε το blog «η γενιά των 700 ευρώ» από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του. Με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν για την επιχειρηματικότητα σε προηγούμενο post της G700, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας μια ιστορία επιχειρηματικής τρέλας στην πρώτη μας επιχειρηματική εμπειρία. Ο στόχος μας είναι να βάλουμε ξανά στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα.

Όλα άρχισαν με την ολοκλήρωση των σπουδών μας, όταν στην ηλικία των 22-23 ετών αποφασίσαμε να νοικιάσουμε και να διαχειριστούμε μια μικρή νεόκτιστη ξενοδοχειακή μονάδα. Η πρώτη μας επαφή έγινε μέσω αγγελίας στον τύπο της περιοχής και μετά τις απαραίτητες διαπραγματεύσεις καταλήξαμε σε συμφωνία με τον 52χρονο ιδιοκτήτη.

Η συμφωνία προέβλεπε την επαγγελματική μίσθωση της μονάδας από την εταιρία μας, όπως επίσης και την αγορά από την πλευρά μας όλου του απαραίτητου εξοπλισμού για την εύρυθμη λειτουργία της, αφού η μονάδα ήταν ακόμα ημιτελής στον εξοπλισμό αλλά και κτιριακά.

Η εταιρία μας αφού δαπάνησε ένα σεβαστό ποσό για τον απαραίτητο εξοπλισμό δανειζόμενη από τράπεζες, κάποιες επιταγές και με μικρή βοήθεια από τους γονείς ξεκίνησε την λειτουργία της. Όλα πήγαιναν καλά, όταν μετά από 7 μήνες εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης αναφέροντας πως αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα.

Το πρόβλημα όπως μας το ανέπτυξε ήταν ότι η εφορία, με βάση το μισθωτήριο που είχε καταθέσει, τον «τσάκιζε» εισοδηματικά, ενώ έπρεπε να επιστρέψει και όλο το ΦΠΑ της επένδυσης που είχε λάβει ως επιστροφή. Μας είπε πως κάτω από αυτές τις συνθήκες αφενός θα καταστραφεί οικονομικά, και αφετέρου δε θα μπορούσε να ολοκληρώσει τα υπόλοιπα κτίρια όπως προέβλεπε η συμφωνία μας εντός μιας πενταετίας.

Ο εν λόγω κύριος είχε λάβει επιδότηση μέσα από το LEADER II και επί της ουσίας δεν είχε νομικά το δικαίωμα να νοικιάσει την μονάδα για τα πρώτα 5 χρόνια. Πέρα όμως από την επιστροφή του ΦΠΑ θα έπρεπε να επιστρέψει και την επιδότηση όπως μάθαμε λίγο αργότερα.
Αυτό που τελικά μας ζητούσε εκλιπαρώντας μας ήταν να υπογράψουμε ένα υποτίθεται εικονικό συμβόλαιο στο οποίο εμείς θα φαινόμασταν να έχουμε το management της επιχείρησης, κρατώντας κάτω από το τραπέζι σε ισχύ το πρώτο μισθωτήριο συμφωνητικό.

Το καρότο για μας ήταν ακριβώς η κτιριακή επέκταση της μονάδας, αφού χωρίς αυτήν η επιχείρηση δεν θα είχε σοβαρές πιθανότητες για αξιόλογη κερδοφορία. Πήραμε έτσι το ρίσκο να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τις υποχρεώσεις ενοικιαστού αλλά χωρίς κανένα από τα δικαιώματά του, ακριβώς για να διευκολύνουμε την αποπεράτωση του κτιρίου από την πλευρά του ιδιοκτήτη. Με την παρέλευση της πενταετίας και την παράδοση του κτιρίου, θα αναπροσαρμόζαμε τη σύμβαση ξανά σε μίσθωση, τουλάχιστον αυτήν ήταν η προφορική δέσμευσή του.

Στην αντίθετη περίπτωση έπρεπε νομικά να καταγγείλουμε τη συμφωνία ως προϊόν εξαπάτησης και να πάμε σε ένα μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, με τις επιταγές και τα δάνεια να τρέχουν.

Με την συμπλήρωση 1 έτους λειτουργίας, κτίρια και εγκαταστάσεις άρχισαν να εμφανίζουν πολλά και σοβαρά προβλήματα κακοτεχνιών. Το τζάκι στα δωμάτια κάπνιζαν, η αποχέτευση βούλωνε κάθε 2 μήνες, ο βιολογικός δεν μπήκε ποτέ σε λειτουργία με αποτέλεσμα τα λύματα να χύνονται μέσα στο πανέμορφο ελατοδάσος, σοφάδες πέφτανε από παντού, ο δρόμος κοβότανε από τα νερά της βροχής, σωλήνες σπάζανε, πολλές υγρασίες στα δωμάτια, κτλ. Οι εγκαταστάσεις μέσα σε 1,5 χρόνο λειτουργίας ήταν πασιφανές πως χρειαζότανε ολική ανακατασκευή.

Στις αμέτρητες διαμαρτυρίες μας ο κύριος αυτός προσπαθούσε να «συμμαζέψει» το χάος με απύθμενη κοροϊδία, και ψέματα. Η μονάδα ήθελε σοβαρή χρηματοδότηση για πλήρη ανακατασκευή, πράγμα που εμείς δε μπορούσαμε να επιχειρήσουμε, αφού ήμασταν πλέον στην ουσία υπάλληλοι και νομικά τελείως ακάλυπτοι. Κάναμε όμως ό,τι ήταν δυνατό και σχεδόν όλα τα κέρδη μας τα επανατοποθετούσαμε καλή τη πίστη στην βελτίωση της μονάδας.
Το δικό του όμως ενδιαφέρον εστιάστηκε μόνο στο πως θα έπαιρνε και δεύτερη επιδότηση για την κτιριακή επέκταση της ξενοδοχειακής μονάδας, αδιαφορώντας πλήρως για όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Δηλαδή τον ενδιέφερε μόνο το τσάμπα!

Με τα λεφτά των ενοικίων που συγκέντρωνε ξεκίνησε την κατασκευή ενός μεγάλου κτιρίου, ενώ παράλληλα κατέθεσε αίτηση στο Leader II + για δεύτερη χρηματοδότηση, με μια απίστευτη λαμογίστικη υπεροπτική σιγουριά ότι θα καταφέρει πάλι να κοροϊδέψει τους πάντες. Αλλάζοντας εταιρική υπόσταση στην αίτηση που κατέθεσε υποστήριζε πως το κτίριο που ήδη πια κατασκευαζόταν δεν είχε καμιά σχέση με την επιχείρηση που λειτουργούσε δίπλα του.

Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν η αίτησή του να απορριφθεί με το αιτιολογικό της διπλοχρηματοδότησης, και να μας μείνει μια πολυκατοικία από μπετόν και σίδερα ακριβώς μπροστά από τη μονάδα που λειτουργούσαμε. Επειδή δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει για τραπεζική χρηματοδότηση (δεν ήθελε επιχειρηματικά να αναλάβει κανένα απολύτως ρίσκο, αφού μόνο το κτίριο με το οικόπεδο άξιζε αρκετά εκατομμύρια ευρώ), το κτίριο παρέμεινε ημιτελές για τα επόμενα χρόνια και σε συνάρτηση με τα υπόλοιπα προβλήματα μας εξόντωσε οικονομικά.

Ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια και απογοητευμένοι πλήρως, του αναφέραμε πως αδυνατούμε πλέον να αντεπεξέλθουμε επιχειρηματικά στην παρούσα κατάσταση. Tου είπαμε πως σκεφτόμαστε να αποχωρήσουμε και πως τα ενοίκια τα οποία του χρωστάμε θα πρέπει να συμψηφιστούνε με τη ζημιά που πάθαμε όλα αυτά τα χρόνια από τις ενέργειές του. Σε κάθε άλλη περίπτωση του αναφέραμε πως τα δικαστήρια είναι αρμόδια να επιλύσουν την όποια οικονομική διαφορά μας. Εκείνος μας αντιπρότεινε να αφήσουμε όλον τον εξοπλισμό και απλά να αποχωρήσουμε, πράγμα όμως που δεν το αποδεχτήκαμε.

Στο τέλος, ο εν λόγω κύριος αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια του. Μάζεψε 10 μέλη της μαφιόζικης όπως αποδείχτηκε οικογένειάς του και με δύο πληρωμένους μπράβους από την Αθήνα, ήρθε αιφνιδιαστικά στην επιχείρηση και με τη βία μας πέταξε έξω, παρακρατώντας παρανόμως όλο τον εξοπλισμό που είχαμε βάση παραστατικών στην κυριότητα της εταιρίας μας, αλλά και όλων των προσωπικών μας αντικειμένων.

Στην αστυνομία όπου παρουσιάστηκε ανέφερε κυνικά πως ήμασταν υπάλληλοί του και πως απλά μας απέλυσε. Μέχρι και σήμερα που μιλάμε βρισκόμαστε σε δικαστικό αγώνα μαζί του διεκδικώντας την επιστροφή της περιουσίας της εταιρίας μας, καθώς και κάποιων οικογενειακών κειμηλίων ανυπολόγιστης συναισθηματικής και οικονομικής αξίας.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε δεν μας πτοούν από το να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με επιχειρηματικά εγχειρήματα στο χώρο του τουρισμού. Πληρώσαμε για τα λάθη μας, μάθαμε από αυτά και στο μέλλον θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και περισσότερο υποψιασμένοι. Το πιστεύουμε βαθιά ότι η επιχειρηματικότητα, με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας επιχειρηματίας, είναι η μόνη διέξοδος για τη δημιουργία πολλών και καλών θέσεων εργασίας για τους νέους. Μόνο που πρέπει να μπουν στην άκρη τα λαμόγια και να περιοριστούν τα φαινόμενα brazilero ανά την ελληνική επικράτεια.

Wednesday, September 19, 2007

15' δημοσιότητας και το στοίχημα των netroots

Την ημέρα των εκλογών, στο πλαίσιο της σειράς ΣΚΑΪ-You Tube Debate, το ομώνυμο τηλεοπτικό κανάλι αποφάσισε να πρωτοτυπήσει παρουσιάζοντας εκπομπή για τη σχέση των νέων με το διαδίκτυο και την πολιτική.

Στην εκπομπή ΣΚΑΪ-You Tube Debate 5, δεν υπήρχαν επαγγελματίες πολιτικοί, παρά μόνο δημοσιογράφοι, bloggers και YouTubers.

Στη λογική αυτής της εναλλακτικής τηλεοπτικής προσέγγισης προσκλήθηκε να λάβει μέρος και η κίνηση του διαδικτύου G700. Θέλουμε να ευχαριστούμε δημόσια τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ για την τιμή που μας έκανε να μας προσκαλέσει στο πάνελ.

Το concept ήταν ευρηματικό κι η εκπομπή περιμέναμε να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε χλιαρή και άνευρη.

Αυτό που χρήζει ιδιαίτερου σχολιασμού είναι το γεγονός ότι το διαδίκτυο και τα blogs, συμπεριλαμβανομένης της G700, διαφημίστηκαν κατά έναν αρκετά παράδοξο τρόπο από την τηλεόραση, μέσα σε μια «στουντιο-γκλάμ» ατμόσφαιρα περιορισμένου τηλεοπτικού χρόνου και διαλόγου, χωρίς αποσαφηνισμένο θέμα, χωρίς ουσία και προσανατολισμό.

Φυσικά ο καθένας από εσάς θα αναρωτηθεί, «εντάξει τι περιμένατε δηλαδή; Αυτή είναι η τηλεόραση. Δεν το γνωρίζατε;».

Περιμέναμε την ημέρα των εκλογών, σε μια τηλεοπτική προσπάθεια που έγινε με σκοπό να εκφραστεί ο πολίτης για τα κοινά, το internet και τα blogs, και με δεδομένο ότι προηγήθηκαν δύο μεγάλες διαδηλώσεις Ελλήνων bloggers στο Σύνταγμα, η εκπομπή να είναι ένα “κλικ” πιο διεισδυτική, αιχμηρή και συγκροτημένη, με λιγότερα ανάλατα βιντεάκια απ’ το You Tube και περισσότερη κουβέντα σχετικά με τους λόγους για τους οποίους οι νέοι επιλέγουν να εκφράζονται στο διαδίκτυο, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές κομματικές οργανώσεις νεολαίας και τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας.

Επικράτησε όμως η λογική της χαλαρής κουβέντας και της εικόνας με αποτέλεσμα η εκπομπή να εξελιχθεί σε ένα light απογευματινό pre-show, πριν οι «σταρ» της ελληνικής δημοσιογραφίας ξεκινήσουν με σοβαρότητα το σχολιασμό των exit polls.

Κατά κάποιο τρόπο πριν τις 7 παρουσιάστηκε η αφέλεια των παιδιών τα οποία παίζουν με τις νέες τεχνολογίες. Μετά τις 7 πήρε το λόγο η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα των μεγάλων. Αυτό ακριβώς είναι που μας ενοχλεί.

Τελικά, και λόγω απειρίας αλλά και του συνηθισμένου τρακ του πρωτάρη, οι παρόντες bloggers παίξαμε το ρόλο που μας επιφύλαξε η TV. Βράσαμε όλοι σε ένα καζάνι, χωρίς να προβάλουμε τους ιδιαίτερους λόγους για τους οποίους ο καθένας από εμάς ξεχωριστά ήταν παρόν στο πάνελ. Κανείς δεν έστειλε κάποιο ξεχωριστό και διακριτό μήνυμα, πέρα από την κοινότοπη διαπίστωση ότι το διαδίκτυο είναι δυνητικά ένα ισχυρό εργαλείο επικοινωνίας και εναλλακτικής έκφρασης του απλού πολίτη.

Το πραγματικό στοίχημα, όμως, για τους bloggers είναι άλλο. Το διατυπώνει σε κείμενό του ο δημοσιογράφος και συμμετέχον στο πάνελ, Μανώλης Ανδριωτάκης: «οι Έλληνες bloggers θα αρθρώσουν έναν καινούριο και ουσιαστικό λόγο που δε θα είναι κόπια του ξύλινου πολιτικού και δημοσιογραφικού λόγου και διαλόγου; Θα κομίσουν κάτι ελπιδοφόρο στην Ελληνική κοινωνία ή θα γίνουν κι αυτοί μέρος της γενικότερης» σούπας;

Για όλους εμάς τους bloggers που κάνουμε εναλλακτικό ακτιβισμό, θεωρούμε τον εαυτό μας μέλη του κινήματος του διαδικτύου (netroots) και δεν αρκούμαστε απλώς στο χαβαλέ και τη στιγμιαία διαδικτυακή εκτόνωση, το στοίχημα αυτό πρέπει να κερδηθεί.

Saturday, September 15, 2007

17 Σεπτεμβρίου 2007: οκτώ μήνες G700

Η επόμενη μέρα των εκλογών θα μας βρει να γιορτάζουμε. Όχι γιατί προσδοκούμε να κερδίσει κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Ούτε γιατί επενδύσαμε σε κάποιο από τα πολιτικά σενάρια των ημερών: αυτοδυναμία, ακυβερνησία ή συνεργασία.

Τη Δευτέρα η εναλλακτική κίνηση του διαδικτύου G700 συμπληρώνει οκτώ μήνες διακριτής παρουσίας στη blogo-σφαιρα. Μια παρουσία που κατά γενική ομολογία υπήρξε πετυχημένη.

Ξεκινήσαμε στις 17 Ιανουαρίου 2007, μια ομάδα νεαρών ανθρώπων με καταγωγή από την επαρχεία, με σκοπό να δώσουμε φωνή σε μια υπαρκτή, αλλά σιωπηλή και ανεκπροσώπητη κοινωνική πλειοψηφία. Τους νέους εργαζόμενους ηλικίας 25 έως 35 ετών που έχουν προσόντα και δυνατότητες, δουλεύουν πολύ, συχνά σε περισσότερες από μία δουλειές, όμως αμείβονται δυσανάλογα σε σχέση μ’ αυτό που παράγουν και αξιοποιούνται λιγότερο σε σχέση μ’ αυτό που μπορούν να προσφέρουν.

Θελήσαμε από την αρχή να εκφράσουμε τους νέους που διαθέτουν άποψη, όμως νιώθουν να συνθλίβονται ανάμεσα στην ακατάπαυστη κι ανούσια πολιτικολογία την οποία προωθούν πολλά από τα κόμματα, και τη μικροπολιτική στην οποία αρέσκεται η τηλεοπτική μας δημοκρατία.

Θελήσαμε να δώσουμε φωνή στους νέους που φθίνουν ως αριθμητικό μέγεθος και ως συνέπεια μικραίνουν πολιτικά σε μία χώρα που γερνάει.

Μέσα σε οκτώ μήνες πετύχαμε το βασικό μας στόχο. Να θέσουμε το κοινωνικό ζήτημα της γενιάς των 700 ευρώ στη δημόσια ατζέντα.

Να ακουστεί προς τα έξω ότι το βασικό μέλημα της νέας γενιάς σήμερα δεν είναι ο «ιμπεριαλισμός», ο «καπιταλισμός» ή ο «σοσιαλισμός», αλλά συγκεκριμένα καθημερινά ζητήματα: η υπερεργασία για όσους εργάζονται, η πολυαπασχόληση, οι πενιχρές αμοιβές, η έλλειψη πολλών και καλών θέσεων απασχόλησης, το στρεβλό επιχειρηματικό περιβάλλον, οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, το υποβαθμισμένο δομημένο και φυσικό περιβάλλον, η κακή κατάσταση της παιδείας.

Να διαμηνύσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι η γενιά μας ΔΕΝ είναι η γενιά του 16, ΕΙΝΑΙ η γενιά των 700 ευρώ.

Σε πρώτη φάση πετύχαμε. Ο δημόσιος λόγος των πολιτικών, η παρουσία της G700 στον τοπικό, εθνικό και διεθνή τύπο, αλλά και το ράδιο το επιβεβαιώνει.

Φυσικά δεν συμφωνούν όλοι με τις απόψεις μας. Μαζί με τις μαχητικές και σαφείς παρεμβάσεις στη δημόσια σφαίρα έρχονται οι αντιθέσεις, το «ξύλο», το «κράξιμο», η «καχυποψία». Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι της δημοκρατίας.

Το ερώτημα τώρα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Οι σκέψεις και οι προτάσεις πολλές. Ήδη βρίσκεται στα σκαριά η συγγραφή ενός βιβλίου.

Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένων και πολλών σχολιαστών, βλέπουν θετικά τη δημιουργία ενός εναλλακτικού εργατικού συνδικάτου, στα πρότυπα του Ολλανδικού AVV.

Άλλοι πάλι προτείνουν να δημιουργηθεί ένα think tank για την προώθηση της διαγενεακής δικαιοσύνης.

Για την ώρα δεν κάνουμε μεγάλες σκέψεις. Συνεχίζουμε να διατυπώνουμε απόψεις και θέσεις σε συγκεκριμένα θέματα που μας αφορούν, δίνουμε νομικές συμβουλές για εργασιακά θέματα σε όσους τις χρειάζονται, διεκδικούμε μια ενεργή συμμετοχή και μια δυναμική παρουσία στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται για το μέλλον της νέας γενιάς.

Thursday, September 13, 2007

Η γενιά των 700 ευρώ θέλει πολλές και καλές δουλειές

Από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Οι εκλογές αυτές αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τα κόμματα και τον τρόπο με τον οποίο επιμένουν να τη «διαβάζουν» και να της απευθύνονται.

Γι’ αυτό οι βουβές εκλογές. Γι’ αυτό η αδιαφορία των πολιτών απέναντι στο debate και τις προεκλογικές εξαγγελίες των επιτελείων. Γι’ αυτό και η διαφαινόμενη κρίση του μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου που εξέθρεψε τον δικομματισμό.

Ο επίσημος κομματικός λόγος ακούγεται όλο και πιο γραφειοκρατικός στα αυτιά των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων. Όμως η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει. Αν θέλουμε να συνομιλήσουμε μαζί της και να απαντήσουμε σε όσα την απασχολούν σήμερα πρέπει να ξεκολλήσουμε από το μεταπολιτευτικό 1974 και να συντονίσουμε το λόγο και τη δράση με τις ανάγκες του 2007.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η αναδυόμενη γενιά των 700 ευρώ . Η γενιά των παιδιών μου. Η γενιά των baby-losers που σε αντίθεση με τους baby-boomers γονείς τους αντιμετωπίζουν μαζικά την πιθανότητα να μην ξεπεράσουν ποτέ, σε κανένα σημείο της ζωής τους, το δικό μας οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Τα προβλήματα και οι αναζητήσεις των νέων, που αποτελούν ουσιαστικά τη γενιά που θα κληθεί να κυβερνήσει αύριο την Ελλάδα, απουσιάζουν ως διακύβευμα από τις φετινές εκλογές. Απουσιάζουν εντελώς από τον προγραμματικό λόγο, τις δεσμεύσεις και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης αλλά και των μικρότερων κομμάτων. Εκτός του ΠΑΣΟΚ.

Τι ζητούν σήμερα οι νέοι; Ζητούν πολλές και καλές δουλειές σε ένα περιβάλλον αξιοκρατίας. Δυστυχώς όμως η κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα δεν τους ανταμείβει.

Τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειές τους έχουν επενδύσει στη γνώση κι έχουν καταβάλει υψηλά εκπαιδευτικά κόστη. Αν και πέρασαν πολλά χρόνια πίσω από τα θρανία, σήμερα βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι.

Οι νέοι της γενιάς του βασικού μισθού δουλεύουν πολλές ώρες, αμείβονται πενιχρά και δυσκολεύονται να τα «βγάλουν πέρα». Η επαναλαμβανόμενη εργασία χαμηλής ειδίκευσης, το εκτεταμένο ωράριο, η δεύτερη απασχόληση και η έλλειψη ελεύθερου χρόνου τείνουν να κυριαρχήσουν ως τρόπος ζωής.

Είναι τα «πλουσιόπαιδα-φτωχόπαιδα» της νέας γενιάς. Παρά τη σημαντική κληρονομιά που τους αφήνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, τόσο σε υλικό πλούτο όσο και άυλα αγαθά (ελευθερία και δημοκρατία) οι ευκαιρίες που τους δίνουμε είναι κατώτερες των προσδοκιών και των δυνατοτήτων τους.

Τι μπορεί να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση; Για να δημιουργήσουμε περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας; Για να κατακτήσουμε έναν πιο ανθρώπινο εργασιακό πολιτισμό;

Μεσοπρόθεσμα χρειάζεται να λειτουργήσουμε το κράτος με σωστό και αποτελεσματικό τρόπο καθώς επίσης και να εφαρμόσουμε κατά γράμμα την εργατική νομοθεσία. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών της πολιτείας και την ποιοτική αναβάθμιση της Επιθεώρησης Εργασίας.

Όμως από μόνο του αυτό δεν αρκεί.

Για να μην καταστεί η ελληνική νεολαία μια χαμένη γενιά, για να διασφαλίσει ένα δίκαιο μέλλον, χρειάζεται να υιοθετήσουμε μια νέα αναπτυξιακή φιλοσοφία για την Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα.

Θεμελιώδεις αρχές αυτής της νέας φιλοσοφίας για την ανάπτυξη είναι οι ακόλουθες:
• Η Ελλάδα από χώρα φτηνής ημι-ειδικευόμενης εργασίας καθίσταται επικράτεια γνώσης.
• Το κράτος αντί να δημιουργεί αργομισθίες στο δημόσιο αυξάνει τις παραγωγικές δημόσιες επενδύσεις.
• Οι επιχειρήσεις αντί για να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με διάφορα κόλπα, όπως η μη καταβολή των ασφαλιστικών τους εισφορών ή η απόκρυψη των πραγματικών εισοδημάτων των νέων, επενδύουν στην ανάπτυξη και βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού τους.
• Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αλλάζει έτσι ώστε να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές και να κατανεμηθούν δικαιότερα τα βάρη ανάμεσα στις μεγαλύτερες και τις μικρότερες γενιές.
• Το πρόβλημα της υπογεννητικότητας αναχαιτίζεται μέσα από τη στήριξη της οικογένειας στα πρώτα της βήματα.

Το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμά του αναδεικνύει μια νέα φιλοσοφία, μια νέα οπτική στην «ανάγνωση» των σύνθετων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεσμευόμαστε ότι αυτή η νέα φιλοσοφία δε θα μείνει στα χαρτιά. Ως πρώτο βήμα καταθέσαμε ήδη μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις, τις οποίες θα δρομολογήσουμε άμεσα, όπως η θεσμοθέτηση του Διαβατηρίου Ένταξης στην Επαγγελματική Ζωή για τους νέους ηλικίας 24 έως 28 ετών.

Στις φετινές εκλογές λοιπόν η γενιά των 700 ευρώ δεν καλείται απλώς να απαλλαγεί από μια ανίκανη κι αναποτελεσματική διακυβέρνηση. Καλείται κυρίως να δώσει τη θετική της ψήφο στην παράταξη που μπορεί να συντονιστεί καλύτερα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες της, εξασφαλίζοντάς της ένα δίκαιο μέλλον με περισσότερες ευκαιρίες ζωής και καλύτερες δουλειές.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι συντονιστής παιδείας του ΠΑΣΟΚ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην αθηναϊκή free press Athens Voice, την Πέμπτη 13 - 9 - 2007.

Wednesday, September 12, 2007

Δικαιοσύνη, όχι χάρες

Πριν από ενάμιση περίπου μήνα, στις 2 Αυγούστου 2007, η Βουλή υπερψήφισε τροπολογία-πρόταση της Κυβέρνησης σύμφωνα με την οποία ρυθμίζονται τα χρέη των ΠΑΕ, ανωνύμων εταιρειών και αθλητικών σωματείων, προς το Δημόσιο.

Η τροπολογία-χάρη προς τις ΠΑΕ εμπεριέχει πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία παραγράφεται το 80% των προσαυξήσεων επί του αρχικού χρέους, ενώ το υπόλοιπο 20% μαζί με το αρχικό κεφάλαιο θα μπορούν να εξοφλούνται σε 120 δόσεις.

Στη συζήτηση που έγινε τότε στη Βουλή, ο κ. Ορφανός και ο κ. Χ. Φώλιας, τόνισαν ότι με τη συγκεκριμένη ρύθμιση το δημόσιο χάνει 51 περίπου εκατομμύρια ευρώ από προσαυξήσεις, δεδομένου ότι από τις 28 ομάδες και σωματεία που μπήκαν στη ρύθμιση, μόνον τέσσερα δεν ανταποκρίθηκαν.

Με ιδιαίτερη έκπληξη διαβάσαμε χθες στην εφημερίδα Έθνος , ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε να χορηγήσει «πριμ αποδοτικότητας» σε όλους τους διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων, συμπεριλαμβανομένων και όσων εμπλέκονται στο σκάνδαλο με τα δομημένα ομόλογα. (ΦΕΚ 331, τεύχος Ο.Υ.Δ.Δ., 3 – 8 – 2007).

Σύμφωνα λοιπόν με την Υπουργική Απόφαση αρ.2/40630/0022 προβλέπεται «η αναπροσαρμογή της πάγιας μηνιαίας αποζημίωσης των Προέδρων των Διοικητικών Συμβουλίων των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης αρμοδιότητας του Υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας» με βάση το σκεπτικό ότι «η αποζημίωση που καταβάλλεται σήμερα στους Προέδρους των ΔΣ των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης δεν ανταποκρίνεται προς τα αυξημένα καθήκοντά τους, δεδομένου ότι είναι υποχρεωμένοι να προσέρχονται στα γραφεία των φορέων καθημερινά(;;) και για αρκετό διάστημα του ωραρίου (;;)».

Το πρόβλημα με τις παραπάνω αποφάσεις δεν έχει να κάνει ούτε με το αν θα σωθεί ο ΠΑΟΚ –σημειωτέων ότι γι’ αυτόν κατά βάση ψηφίστηκε η τροπολογία- ούτε με το αν οι διοικητές των ασφαλιστικών φορέων θα πληρωθούν μερικές υπερωρίες-μαϊμού.

Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και ονομάζεται συστηματική ευνοιοκρατία μέσα από χάρες και αναδρομικές ρυθμίσεις προς ημετέρους και ειδικά συμφέροντα.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ενώ όλες αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση το γράμμα του νόμου, και συνεπώς διαθέτουν τεκμήριο νομιμότητας, σε καμία περίπτωση δεν διαθέτουν τεκμήριο ακριβοδικίας και κατ’ επέκταση κοινωνικής δικαιοσύνης.

Για να το πούμε πιο απλά, είναι κοινωνικά άδικο να χαρίζονται τα χρέη από φόρους και εισφορές σε ημετέρους, ειδικά όταν αυτοί συνιστούν διαχρονικά ζημιογόνες επιχειρήσεις που καλείται ο Έλληνας φορολογούμενος να σώσει.

Συνιστά κοροϊδία να παίρνουν χρηματικά μπόνους όλοι ανεξαιρέτως οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων, ακόμα κι αυτοί που έχουν αναγκαστεί σε παραίτηση λόγω αναποτελεσματικής και ζημιογόνας άσκησης των καθηκόντων τους απέναντι στους ασφαλισμένους.

Είναι εξοργιστικό να είσαι γενιά των 700 ευρώ, να δουλεύεις όλη μέρα σε μία και δύο δουλειές, και να βλέπεις να χαρίζονται χρήματα σε ανθρώπους που όχι μόνο δεν τα αξίζουν, αλλά ακόμα χειρότερα σου έχουν κάνει και ζημιά.

Δεν μπορούμε με τίποτα να χωνέψουμε ότι κάθε καλοκαίρι, εκεί στις αρχές Αυγούστου που οι ρυθμοί πέφτουν και η σκέψη χάνεται σε σχέδια διακοπών, η Κυβέρνηση πληρώνει ανενόχλητη τα γραμμάτιά της προς τους ημέτερους, περνώντας στα κρυφά τροπολογίες, ρουσφετολογώντας και χαρίζοντας χρέη από φόρους και εισφορές.

Ε, αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρο. Απαιτούμε επιτέλους δικαιοσύνη. Να σταματήσουν οι χάρες!

Tuesday, September 11, 2007

Σε αναζήτηση διεξόδου από την κλειστή οικονομία

Από τον Δημήτρη Σκάλκο,

Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων ως είθισται διεξάγεται με μισές αλήθειες, αποσιωπήσεις και επιλεκτικές αναφορές.

Η κυβέρνηση επαίρεται για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας και το ΠΑΣΟΚ αρκείται να επισημαίνει την επιβράδυνσή τους τα τελευταία χρόνια• η κυβέρνηση επιχαίρει για τη μείωση του ποσοστού της ανεργίας και το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει τα τεχνάσματα στον τρόπο υπολογισμού της και τη διάδοση της μερικής απασχόλησης.

Και τα δύο πολιτικά κόμματα αποφεύγουν συνειδητά να σηκώσουν το πέπλο των βολικών μακροοικονομικών μεγεθών που καλύπτει τη διαφορετική και δυσάρεστη οικονομική πραγματικότητα.

Μία πραγματικότητα που εμφανίζει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

Υψηλή οικονομική ανισότητα. Είναι ενδεικτικό πως, η Ελλάδα παρουσιάζει τον υψηλότερο δείκτη ανισότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) των 15 καθώς το πλουσιότερο 10% διαθέτει 7 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 10%.

Τα μεσαία στρώματα πιέζονται και η ανοδική πορεία της προηγούμενης δεκαετίας αποτελεί παρελθόν.

Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχούν στο 60% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Αναποτελεσματική κοινωνική προστασία. Οι μεταφορές κοινοτικών πόρων μειώνουν τη φτώχεια σε μικρότερο ποσοστό από το αντίστοιχο του ευρωπαϊκού μέσου όρου (20% και 40% αντίστοιχα).

O δείκτης οικονομικής επισφάλειας βρίσκεται στο 20-23% (τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό στις «νεοφιλελεύθερες» ΗΠΑ δεν ξεπερνά το 12.5%).

Η ολοένα και περισσότερο δοκιμαζόμενη οικογένεια είναι το τελευταίο «μαξιλάρι» χιλιάδων συμπολιτών μας πριν να κατρακυλήσουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Εμφάνιση φαινομένων «νέας φτώχειας». Πρόκειται για κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται εκτός οικονομικού συστήματος και που συχνά δεν καταγράφονται καν στις σχετικές στατιστικές έρευνες (μακροχρόνια άνεργοι, άστεγοι, ανασφάλιστοι μετανάστες, κ.λπ).

Η ελληνική κοινωνία μεταβάλλεται ταχύτατα σε «κοινωνία των 2/3», με προφανείς συνέπειες για τη κοινωνική συνοχή.

Ανύπαρκτη κοινωνική κινητικότητα. Η οικονομική ανάπτυξη στη χώρα μας, προϊόν πολιτικών επιλογών της τελευταίας εικοσαετίας, είναι στρεβλή και κατευθυνόμενη.

Ο πλούτος που συσσωρεύεται (και σε μεγάλο βαθμό προέρχεται από μεταβιβάσεις κοινοτικών πόρων) δεν διαχέεται ο πλούτος στα κατώτερα επίπεδα της «οικονομικής πυραμίδας».

Θύματα είναι κυρίως οι νέοι -οι άνεργοι και η «γενιά των 700 ευρώ».

Η δημιουργικότητα τους δεν βρίσκει διέξοδο, η εργατικότητά τους δεν έχει αντίκρισμα.

Μια πιθανή χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στα όνειρα τους για ένα καλύτερο μέλλον.

Στη βάση των παραπάνω βρίσκεται το κυρίαρχο μοντέλο της ελληνικής ανάπτυξης, το οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως «παρεοκρατικό καπιταλισμό», όπου ένα πλήθος ομάδων πίεσης σχηματίζουν αναδιανεμητικές συσπειρώσεις και διαγκωνίζονται για την απόκτηση προσόδου με τη διαμεσολάβηση των κρατικών οικονομικών πολιτικών (φορολογική, δημοσιονομική, επενδυτική κ.λπ.), κάτι που βέβαια αποτελεί μία μεταφορά πλούτου.

Χαρακτηριστικά αυτού το μοντέλου είναι:
• η ολιγοπωλιακή οργάνωση της οικονομίας,
• ο έλεγχος τιμών,
• τα καρτέλ όπου προστατεύονται οι παραγωγοί και όχι οι καταναλωτές,
• οι πρακτικές «διατάσσω και ελέγχω»,
• η προστασία των «κλειστών επαγγελμάτων»,
• η υπερ-ρυθμισμένη αγορά εργασίας.

Σε αυτό το πλαίσιο της «σημαδεμένης τράπουλας», δεν είναι φυσικά να απορεί κάποιος για την υποχώρηση της χώρας μας σε όλους σχεδόν τους δείκτες οικονομικής ελευθερίας.

Έτσι, σύμφωνα με τον ετήσιο κατάλογο οικονομικής ελευθερίας που συντάσσει το αμερικανικό «ίδρυμα Heritage» σε συνεργασία με την εφημερίδα «Wall Street» για το 2005, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 94η θέση ανάμεσα σε 157 κράτη, πίσω από χώρες όπως η Αλβανία, η Μποτσουάνα και η Νικαράγουα, με ποσοστό οικονομικής ελευθερίας 57.6%, που την κατατάσσει στη κατηγορία «σχεδόν ανελεύθερο».

Η «δίκαιη κοινωνία» που συνοψίζει την επικοινωνιακή οικονομική πρόταση του ΠΑΣΟΚ έλκει προφανώς τη καταγωγή της από τον αμερικανό πολιτικό φιλόσοφο John Rawls και το ομότιτλο βιβλίο του.

Ωστόσο, ο Ρολς μάλλον δεν είχε κατά νου τη παλιομοδίτικη πρόταση της αναδιανομής του πλούτου μέσω φορολόγησης που ικανοποιεί το θυμικό ενός συγκεκριμένου ακροατηρίου με προφανή στόχο, αλλά αντίθετα την άρση των εμποδίων που ορθώνονται απέναντι στους «λιγότερο ευνοημένους» του οικονομικού συστήματος με βάση την «αρχική θέση» τους και όχι τις ψηφοθηρικές προτεραιότητες των πολιτικών κομμάτων.

Δυστυχώς, η σύντομη προεκλογική περίοδος που διανύουμε επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά το προφανές: η προσαρμογή του πολιτικού προσωπικού της χώρας στο «κλειστό» οικονομικό σύστημα, το οποίο δημιούργησε, ανέχεται και αναπαράγει απροκάλυπτα, είναι αδιάντροπα προκλητική.

Η αγανάκτηση των πολιτών που πλήττονται έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της.

Ας ελπίσουμε πως μπροστά στη κάλπη θα βρει και τους κατάλληλους τρόπους έκφρασης.

Στο πλαίσιο της καταγραφής των θέσεων των πολιτικών σχετικά με τη γενιά των 700 ευρώ, παραθέτουμε σήμερα το άρθρο-άποψη του γενικού γραμματέα και υποψήφιου βουλευτή επικρατείας της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, Δημήτρη Σκάλκου, για την ελληνική οικονομία και τις παθογένειές της. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα PPOL.

Monday, September 10, 2007

Η G700 στον δημόσιο λόγο των πολιτικών

Η ΓΕΝΙΑ 700 ΣΤΙΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ

Γιώργος Παπανδρέου, 11η Σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, 19 Αυγούστου 2007

«είναι δική μας ευθύνη να δημιουργήσουμε δουλειές για όλους τους Έλληνες. Καλές δουλειές για όλους. Να δώσουμε προοπτική στην «γενιά των 700 ευρώ», που πραγματικά υποφέρει σήμερα, χωρίς προοπτική στην παραγωγική ζωή. Δίνουμε σε όλους τους νέους τη δυνατότητα απασχόλησης για τέσσερα συνεχή έτη, με πλήρη ασφάλιση και κλιμακούμενη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών. Αυξάνουμε το επίδομα ανεργίας στο 70% του βασικού μισθού. Μετατρέπουμε το επίδομα ανεργίας σε επίδομα απασχόλησης και αυτοαπασχόλησης ».

Κώστας Καραμανλής, Δήλωση του Πρωθυπουργού στο Κέντρο Προώθησης Απασχόλησης στο Ίλιον, 22 Αυγούστου 2007

«Αυτοί που ευθύνονται για την έκρηξη της ανεργίας σήμερα τολμούν να παριστάνουν τους τιμητές. Κλείνουν τα μάτια και τα αφτιά τους μπροστά στην πραγματικότητα. Επιχειρούν να αλιεύσουν ψήφους παίζοντας με τη δίκαιη αγωνία των νέων ανθρώπων. Όψιμα ανακαλύπτουν την κοινωνική ευαισθησία και τη «γενιά των 700 ευρώ». Είναι όμως αυτοί που δημιούργησαν τις γενιές των ανέργων. Είναι αυτοί που δημιούργησαν τις γενιές των υποαμειβόμενων. Είναι αυτοί που κουκούλωναν τα πραγματικά προβλήματα. Που νόθευαν τα στοιχεία για την οικονομία και την ανεργία. Που υποθήκευαν το μέλλον του τόπου και των νέων ανθρώπων».

Αλέκος Αλαβάνος, προεκλογική ομιλία στην πλατεία Ταχυδρομείου στα Γιάννινα,
23 Αυγούστου 2007:

«Ζούμε σε μια χώρα όπου παραμένει το 1/4 της κοινωνίας μέσα στη φτώχεια και πάμε σε εκλογές με μια χώρα που, έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά στη Ευρώπη στην ανεργία των νέων. Πάμε σε εκλογές σε μια χώρα όπου οι νέοι άνθρωποι, όχι της γενιάς των 700 ευρώ όπως είναι αλλού, είναι της γενιάς των 300 ή 500 ευρώ.»

Η ΓΕΝΙΑ 700 ΣΤΟ DEBATE ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ

Γιώργος Παπανδρέου, 7 Σεπτεμβρίου 2007

Ε. ΣΤΑΗ:
Κύριε Πρόεδρε, θα επιμείνω, γιατί δε μου απαντήσατε στο θέμα του ΦΠΑ που απασχολεί το μέσο Έλληνα πολίτη. Εσείς δεσμεύεστε ότι θα τον πάρετε πίσω αυτό τον άδικο φόρο που επέβαλλε η Νέα Δημοκρατία για να μειώσει το δήθεν κατά την άποψή σας έλλειμμα και την απογραφή - μαϊμού όπως έχετε αποκαλέσει;
Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Δεσμεύομαι σε ένα άλλο φορολογικό σύστημα δίκαιης αναδιανομής που μειώνει τη μεγάλη διαφορά μεταξύ έμμεσων και άμεσων φόρων που είναι άδικο για τα λαϊκά στρώματα. Δεσμεύομαι για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης για να σπάσουμε τη γενιά των 700 €. Να επενδύσουμε στον άνθρωπο. Να επενδύσουμε όχι στη φθηνή εργασία. Δεν μπορούμε να γίνουμε Βουλγαρία, δε θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε με φθηνή εργασία την Τουρκία, την Ινδία ή την Κίνα. Θα μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε όταν επενδύσουμε στη γνώση. Όταν επενδύσουμε στην καινοτομία. Όταν επενδύσουμε στην τεχνολογία. Όταν επενδύσουμε στο περιβάλλον. Όταν επενδύσουμε στην παράδοσή μας, την ταυτότητά μας. Τότε θα φτιάξουμε προϊόντα αξίας. Τότε θα υπάρξει μεγαλύτερη ανάπτυξη. Τότε μπορεί να κάνουμε και μια πιο δίκαιη και πιο ουσιαστική ανακατανομή, αναδιανομή του εισοδήματος. Τότε θα έχουμε ένα άλλο όραμα. Αυτό το όραμα το ανέπτυξα στον Πύργο της Ηλείας. Ήταν για την Πελοπόννησο, αλλά ισχύει για όλη τη χώρα.

Η ΓΕΝΙΑ 700 ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΥΠΟΥ ΣΤΗ ΔΕΘ

Συνέντευξη Κώστα Καραμανλή, 9 Σεπτεμβρίου 2007

κ. ΚΥΡΙΤΣΗΣ (ΑΥΓΗ): Κύριε Πρόεδρε, μας είχατε πει πριν από τις προηγούμενες εκλογές ότι από την αύξηση της πίτας, η οποία θα επιτευχθεί, θα ωφεληθούμε όλοι. Βλέπουμε σήμερα ότι η πίτα όντως αυξάνεται με μεγάλους ρυθμούς, το ΑΕΠ αναθεωρείται κάθε τόσο, τελευταία αναθεώρηση ήταν της τάξης του 25%. Ωστόσο, οι μισθοί των 500, 600 και 700 ευρώ, παραμένουν καθηλωμένοι και κανένα από τα μέτρα τα οποία έχετε εξαγγείλει σε διάφορες δηλώσεις σε όλη την προεκλογική εκστρατεία δεν αφορούν την γενιά των 700€. Θέλω να ρωτήσω τι πρόκειται να γίνει με αυτούς τους ανθρώπους.

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ: Η βελτίωση της οικονομίας είναι η απάντηση. Αυτή είναι πράγματι υπαρκτή και αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους, κυρίως τους εισοδηματικά ασθενέστερους. Δημιουργούνται, για παράδειγμα, πάνω από 200.000 νέες θέσεις εργασίας. Και βεβαίως η περαιτέρω βελτίωση θα βοηθήσει στην καλυτέρευση των όρων και των ευκαιριών εργασίας για πολύ περισσότερους συμπολίτες μας.

Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια. Ο δύσκολος δρόμος της πραγματικής δουλειάς ώστε να μπορέσει η Οικονομία να παρέχει περισσότερο είναι ο δρόμος της ευθύνης και αυτόν ακολουθούμε. Με χειροπιαστά αποτελέσματα. Και με τη βούληση να προχωρήσουμε, με ακόμα πιο αποφασιστικό τρόπο. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, πιστεύω ότι τα αποτελέσματα θα διευρύνονται, σ’ ό,τι αφορά την βελτίωσή τους, στο άμεσο μέλλον.

Συνέντευξη Γιώργου Παπανδρέου, 9 Σεπτεμβρίου 2007

Χ. ΚΟΥΤΡΑΣ («ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΚΑΪ»): Καλησπέρα κ. Πρόεδρε. Θέλω να σας ρωτήσω, είναι η δεύτερη φορά που διεκδικείτε την ψήφο του ελληνικού λαού. Θέλω να μου πείτε τι έχει αλλάξει από το ΠΑΣΟΚ του 2004 που έχασε και πάμε στο ΠΑΣΟΚ του 2007; Τι έχει αλλάξει σε σας προσωπικά όλα αυτά τα χρόνια και τι νέο; Τι διαφορετικό θέλετε να πείτε σ' αυτή τη γενιά των 700 ευρώ που λέτε εσείς, τι διαφορετικό θα φέρετε στην πολιτική σκηνή της χώρας;

Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Στη γενιά των 700 ευρώ, θέλω να πω κάτι πολύ απλό. Το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης δεν πάει άλλο. Είναι μεγάλη αμαρτία το ότι έχουμε νέους ανθρώπους με πολύ καλές σπουδές, πολλές φορές και μεταπτυχιακές σπουδές, οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν την κατάλληλη δουλειά. Δεν έχουν ασφάλεια, δεν έχουν σιγουριά, δεν μπορούν να φτιάξουν οικογένεια. Έχουν το φόβο να ξεπληρώσουν, πιθανώς, ένα δάνειο από κάποιο αμάξι που αγόρασαν, ή κάποια κατοικία που θέλουν να χτίσουν.

Σ' αυτούς, λέω ότι, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης θα πρέπει να αντιστρέψει τους όρους που έχουμε μέχρι σήμερα. Δηλαδή, σήμερα το μοντέλο ανάπτυξης, που έχει φέρει η Νέα Δημοκρατία, είναι η φθηνή εργασία. Πιστεύετε εσείς ότι μπορούμε να ανταγωνιστούμε την Βουλγαρία, την Τουρκία, ή ακόμα περισσότερο την Ινδία ή και την Κίνα, μειώνοντας το κόστος εργασίας;

Είναι αδιέξοδο και βεβαίως, κοινωνικά άδικο μοντέλο. Εκεί που εμείς πρέπει να πάμε, είναι στην ποιότητα. Και η ποιότητα, σημαίνει επένδυση στον άνθρωπο. Σημαίνει σοβαρές αλλαγές. Αλλαγές δεν γίνονται όμως, χωρίς να υπάρχει ασφάλεια. Όταν κάποιος είναι ανασφαλής, είτε λέγεται επιχειρηματίας είτε λέγεται εργαζόμενος, δεν πρόκειται να δεχθεί οποιεσδήποτε αλλαγές, ή να καινοτομήσει ή να προσπαθήσει να δημιουργήσει. Θα κοιτάξει να κλειστεί στο καβούκι του.

Δεν μας αξίζει μια Ελλάδα όπου κλείνεται στο καβούκι της, η νεολαία, ο νέος άνθρωπος. Θέλουμε να τους δώσουμε δυνατότητες, σιγουριά, ευκαιρίες και δημιουργικότητα. Άρα, επενδύουμε στην ασφάλειά τους, στην σιγουριά τους, στις απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που θα τους δώσουν σημαντικές δυνατότητες. Να μην έχουν το βάρος της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας.

Η ΓΕΝΙΑ 700 ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Αργύρης Ντινόπουλος (ΝΔ, υποψήφιος Β’ Αθήνας), Προεκλογικό Φυλλάδιο.

«Το 2004 το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν στο 7,9% του ΑΕΠ. Στον προϋπολογισμό εμφανιζόταν 6 φορές μικρότερο! Το 2007 το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε στο 2,4%. Σήμερα το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης αλλάζει. Βασίζεται σε επενδύσεις και σε εξαγωγές. Όχι σε υψηλές δημόσιες δαπάνες. Αλλά οι μισθοί πολλών νέων πτυχιούχων παραμένουν στα 700 ευρώ. Αυτή «η γενιά των 700 ευρώ» διεκδικεί περισσότερα.»

Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (ΝΔ, υποψήφιος Β’ Αθήνας), Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία 9-Σεπτεμβρίου 2007

Ερώτηση: Τι μπορείτε σήμερα να υποσχεθείτε (και να το υλοποιήσετε) στη γενιά των 700 ευρώ;

Απάντηση: «Σήμερα υπάρχουν νέοι που προκειμένου να τα βγάλουν πέρα συμβιβάζονται με αμοιβές χαμηλότερες από αυτές που μπορούν να τους κάνουν οικονομικά αυτάρκεις. Στη λεγόμενη «γενιά των 700 ευρώ» προτάσσουμε την ανάπτυξη της οικονομίας. Μας ενδιαφέρουν αυτοί που δεν εργάζονται και αυτοί που υπαμείβονται. Ομως παράλληλα μας ενδιαφέρουν και αυτοί που εργάζονται. Οποια παρέμβαση γίνεται στην αγορά εργασίας δεν πρέπει να είναι ούτε αποσπασματική ούτε να απευθύνεται σε συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων και αμοιβών. Εμείς θέλουμε και προσπαθούμε για τη συνολική ανάπτυξη της οικονομίας. Με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που έχουμε καταφέρει, με την αύξηση των εξαγωγών και των επενδύσεων, με αύξηση στον αριθμό των τουριστών, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες μόνιμες και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Στο σχεδιασμό της επόμενης περιόδου είναι η τόνωση της ανάπτυξης σε όλη την περιφέρεια. Σε αυτή τη γενιά των 700 ευρώ δεν δίνεις εύκολες υποσχέσεις. Πραγματοποιείς αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με στόχο την αύξηση της απασχόλησης και με μετρήσιμα αποτελέσματα. Αυτό κάνουμε σήμερα παρουσιάζοντας τη σημαντική κάμψη στην ανεργία που έχουμε πετύχει.»

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (ΠΑΣΟΚ, υποψήφιος Β’ Αθήνας), προσωπική ιστοσελίδα.

Στην προσωπική ιστοσελίδα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη υπάρχει banner το οποίο παραπέμπει στο blog της G700 καθώς και σχετική αρθογραφία γύρω από το ζήτημα.

Η γενιά του βασικού μισθού: ένα πιεστικό κοινωνικό ζήτημα
«Η γενιά του βασικού μισθού δουλεύει πολλές ώρες, αμείβεται πενιχρά και δυσκολεύεται να τα «βγάλει πέρα». Τα παλαιά δεδομένα της εργασιακής ανασφάλειας επέστρεψαν δριμύτερα και σήμερα βρίσκονται σε πλήρη ισχύ: επαναλαμβανόμενη εργασία χαμηλής ειδίκευσης, εκτεταμένο ωράριο με συστηματική υπερωριακή εργασία, χαμηλή αμοιβή και δεύτερη απασχόληση.»

Η γενιά των 700 ευρώ αρχίζει ν’ αντιδρά
«Το δημογραφικό πρόβλημα είναι στρατηγικό πρόβλημα για τη χώρα μας. Διαβρώνει τη βούληση των Ελλήνων για ριζικές αλλαγές στο κυρίαρχο μεταπολιτευτικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Πώς είναι δυνατόν να προωθηθούν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, στην παιδεία, την υγεία, την οικονομία, όταν απουσιάζει η κρίσιμη μάζα νέων ανθρώπων που θα μας επιβάλει να στρέψουμε τα βλέμματά μας στο μέλλον, αντί να νοσταλγούμε και να μυθοποιούμε τα επιτεύγματα του παρελθόντος;»

Από τους «μπέιμπι μπούμερ» στους «μπέιμι λούσερ»
«Το φαινόμενο της όξυνσης της διαγενεακής ανισότητας, δεν είναι μόνο ελληνικό. Αγγίζει, σε διαφορετικό πάντα βαθμό, τις περισσότερες δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες. Στην Ευρώπη γίνεται ήδη λόγος για τη γενιά των «μπέιμπι μπούμερς» που δίνει σταδιακά τη θέση της στη γενιά των «μπείμπι-λούζερς», δηλαδή τη γενιά των νέων χαμένων. Οι παλιοί αποσύρονται με καθαρό κέρδος, οι νέοι ξεκινούν με χρέη.»

Άννα Διαμαντοπούλου (ΠΑΣΟΚ, υποψήφια Α’ Αθήνας), Προεκλογικό Φυλλάδιο "Αναπνοή"

«Η γενιά του ρίσκου, στην ώρα μηδέν, έχει τους δικούς της κωδικούς, τα δικά της εργαλεία, blogάρει και μας μπλοκάρει! Απαιτεί την προσοχή μας. Οι νέοι άνθρωποι της εποχής μας, ενώ ξεκίνησαν από ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον μπαίνουν στη ζωή χωρίς πραγματικές ευκαιρίες.

Το πτυχίο δεν δίνει δουλειά, η δουλειά δεν δίνει εισόδημα, το εισόδημα δεν επιτρέπει οικογένεια με τους όρους που ξέραμε. Είναι μια γενιά των 700 ευρώ, (ο όρος G700 του αντίστοιχου Blog είναι ενδεικτικός) που ζει περισσότερο από ποτέ την ανασφάλεια των νέων δεδομένων. Η ευθύνη μας ως πολιτικοί είναι να απαντήσουμε στο θέμα της δουλειάς και της ασφάλειας. Να δώσουμε ελπίδα για τη ζωή τους. Και σ’ αυτούς τους. Και σ’ αυτούς τους νέους απευθύνεται η προγραμματική πρόταση του ΠΑΣΟΚ με όραμα, με ολοκληρωμένες προτάσεις και μέτρα για τη γενιά τους.-

Τους καλούμε σ’ αυτήν την τη μεγάλη προσπάθεια που δεν είναι τόσο εύκολη, ούτε αυτονόητη. Θέλουμε νέους με στόχους που έχουν τις ευκαιρίες να τους πετύχουν. Θέλουμε αυτή η γενιά να γίνει η γενιά της επιτυχίας. Αξίζει να το επιχειρήσουμε μαζί τους και αυτοί μαζί μας!»

Λουκάς Αποστολίδης (ΠΑΣΟΚ, υποψήφιος Β’ Αθήνας), Συνέντευξη Ελευθεροτυπία, 9 Σεπτεμβρίου 2007

Ερώτηση: Τι μπορείτε σήμερα να υποσχεθείτε (και να το υλοποιήσετε) στη γενιά των 700 ευρώ;

Απάντηση: Είναι γεγονός ότι ο άνεμος του νεοσυντηρητισμού, η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας θέλει τους νέους να δουλεύουν περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις της Δεξιάς στα 3,5 χρόνια επιδείνωσαν τις εργασιακές σχέσεις, μείωσαν δραματικά την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και αύξησαν την ανεργία. Εμείς, ως ΠΑΣΟΚ, ως κίνημα που εκφράζει τις δυνάμεις εργασίας, δεσμευόμαστε ότι θα αλλάξουμε την ποιότητα ζωής των εργαζομένων με αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις. Θα ξαναφέρουμε το χαμόγελο στα πρόσωπά τους και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Κεντρική προγραμματική δέσμευση του ΠΑΣΟΚ και προτεραιότητα είναι η δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου. Η γενιά των 700 ευρώ δεν μπορεί να ζήσει σήμερα με οικονομική αξιοπρέπεια. Δεν αντέχουν οι νέοι μας να βλέπουν με τη νεοφιλελεύθερη νεοδημοκρατική πολιτική οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, κάθε μέρα ολοένα περισσότερο. Η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα και η ανεργία δυστυχώς έχουν κάνει «μαύρη» τη ζωή των νέων μας. Δέσμευσή μας είναι να εξομοιωθούν οι μισθοί των εργαζομένων με τους μισθούς των Ευρωπαίων εργαζομένων. Να υπάρξει ουσιαστική οικονομική και κοινωνική σύγκλιση και όχι ονομαστική. Οι εργαζόμενοι σε λίγες μέρες θα αποφασίσουν για τη νέα αλλαγή.

Γιάννης Δραγασάκης (ΣΥΝ, υποψήφιος Β’ Αθήνας), Συνέντευξη στην εφημερίδα "ΕΠΟΧΗ"

«…είμαστε μπροστά σε νέα κοινωνικά φαινόμενα. Ξαναγεννιέται μια κοινωνική τάξη –και αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο- η οποία όπως έλεγε ο Μαρξ, δεν έχει να χάσει τίποτα άλλο από τις αλυσίδες της. Αναφέρομαι στη γενιά των 700 ευρώ, στη γενιά της ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας. Θα είναι λάθος, νομίζω, αν κάποιοι πιστέψουν ότι αυτή η γενιά, ακόμα και στην κοινωνική της δράση, θα δείχνει την πειθαρχία που έδειχνε το βιομηχανικό προλεταριάτο.»

Η ΓΕΝΙΑ 700 ΣΤΗΝ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τα ψηφοδέλτια του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕ.Ρ.Α), εφημερίδα ΠΡΙΝ, 2 Σεπτεμβρίου 2007

«Η παρουσίαση ενός ψηφοδελτίου έχει πάντα τη δική του σημασία. Και αυτό γιατί αντικατοπτρίζει τις κοινωνικές δυνάμεις που αποτελούν τη βάση ενός πολιτικού χώρου, τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την ίδια την πολιτική και ιδιαίτερα τις εκλογές, τις γενιές πολιτικοποίησης που το αιμοδοτούν.

Στην περίπτωση των ψηφοδελτίων του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που δημοσιεύτηκαν στο «Πριν» την προηγούμενη Κυριακή, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο κεντρικός στόχος είναι ο κόσμος που αγωνίζεται, κυρίως ο κόσμος της μισθωτής εργασίας και της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της αριστερής αναζήτησης, της αγωνιζόμενης φοιτητικής νεολαίας, των αριστερών κινήσεων πόλης…

…Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στους υποψήφιους της φοιτητικής νεολαίας, των αγωνιστών της ΕΑΑΚ. Η συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια αποδεικνύει τη δυνατότητα η νέα πολιτικοποίηση που αναδύθηκε από τις φοιτητικές καταλήψεις να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στην υπόθεση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, του ιδιαίτερου και κρίσιμης σημασίας πολιτικού στοιχήματος για τον αντικαπιταλιστικό πόλο.
Η συμμετοχή τους, μαζί με τους εργαζόμενους νέους, δίνει το μήνυμα πως οι νέοι ψηφοφόροι δεν είναι απαραίτητο να ψάξουν στα λαμπερά πρόσωπα των ειδήσεων - σόου που αφειδώς προβάλλουν τους αυριανούς υπουργούς για να τους ψηφίσουν. Η «γενιά των 700 ευρώ» μπορεί να επιλέξει δικούς της ανθρώπους.»
---------------------------------------------
Η παραπάνω καταγραφή των δημόσιων αναφορών στο θέμα της γενιάς των 700 ευρώ από πολιτικούς δεν είναι εξαντλητική, αλλά ενδεικτική του γεγονότος ότι το ζήτημα έχει μπει για τα καλά στο δημόσιο διάλογο και σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Θεωρούμε ότι ένας από τους βασικούς στόχους της δημιουργίας του blog έχει επιτευχθεί. Συνεχίζουμε δυνατά με περισσότερο διάλογο και προτάσεις.

Thursday, September 6, 2007

Στηρίζουμε πολιτικές, όχι κόμματα

Βρισκόμαστε 10 μόλις μέρες πριν από τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη και η πολιτική συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά. Οι προτάσεις των bloggers πάνε κι έρχονται, τα διαδικτυακά debates δίνουν και παίρνουν.

Κάποιοι κάνουν λόγο για ψήφο αυτοδυναμίας στα δύο μεγάλα κόμματα. Πολλοί προτείνουν τη στήριξη των μικρών. Άλλοι πάλι προωθούν την ιδέα μιας μεγάλης συνεργασίας ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τέλος, αρκετοί είναι αυτοί που απορρίπτουν όλες τις διαθέσιμες επιλογές. Προτείνουν άκυρο, λευκό ή αποχή.

Η θέση μας επί του θέματος είναι σαφής.

Η G700 ως ανεξάρτητη διαδικτυακή κίνηση της Κοινωνίας των Πολιτών δεν πριμοδοτεί κόμματα ούτε επιχειρεί να προωθήσει εκλογικές τακτικές. Προσπαθεί όμως να επηρεάσει την πολιτική συμπεριφορά, στηρίζοντας συγκεκριμένες θέσεις και απόψεις απ’ όπου κι αν αυτές προέρχονται.

Στόχος μας είναι να προωθήσουμε τα συμφέροντα της νέας γενιάς, και συγκεκριμένα της ηλικιακής ομάδας 25-35, όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε.

Μας ενδιαφέρει γι’ αυτό να εκφράζουμε την άποψή μας για συγκεκριμένα θέματα που μας αφορούν.

Μας αφορά η στάση της εκάστοτε κυβέρνησης απέναντι στους θεσμούς, τις εκλογές και το Σύνταγμα. Θέλουμε σταθερό εκλογικό κύκλο.

Μας αφορά η ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης να προλαμβάνει κρίσεις και να προστατεύει από καταστροφές. Θέλουμε ισχυρό κράτος και πολιτικούς σε εγρήγορση.

Μας αφορά η προσπάθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να κρυφτεί πίσω από θεωρίες συνωμοσίας και κατασκευασμένα σενάρια περί οργανωμένων σχεδίων. Θέλουμε ειλικρίνεια και απόδοση ευθυνών.

Μας αφορά η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας στην Ελλάδα. Θέλουμε να ζήσουμε σ’ ένα βιώσιμο και βιολογικά ποικίλο φυσικό περιβάλλον.

Μας αφορά η προεκλογική ρύθμιση των φορολογικών και ασφαλιστικών χρεών των αθλητικών σωματείων και των ανωνύμων εταιρείων με καλοκαιρινές τροπολογίες στα πεταχτά. Θέλουμε δικαιοσύνη όχι χάρες.

Μας αφορά η αυθαίρετη και παραπλανητική μεταπήδηση των αιρετών αντιπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης στην κεντρική πολιτική σκηνή. Θέλουμε να ολοκληρώνουν τη θητεία τους στους δήμους και τις νομαρχίες.

Μας αφορά και θέλουμε τη μεταρρύθμιση του συστήματος ασφάλισης. Δεν είναι όμως δυνατόν ο διάλογος για το ασφαλιστικό να γίνεται για εμάς χωρίς εμάς. Θέλουμε συμμετοχή στο διάλογο που θα ξεκινήσει μετά τις εκλογές.

Ζούμε καθημερινά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, ως εργαζόμενοι, καταναλωτές, πολίτες. Αναζητούμε ρεαλιστικές λύσεις στα ζητήματα που μας απασχολούν.

Στους 9 μήνες λειτουργίας του blog έχουμε κάνει προτάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, τη μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου, την αλλαγή του ασφαλιστικού, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την ανάπτυξη μιας υγιούς επιχειρηματικότητας, τη δημιουργία περισσότερων και καλύτερων θέσεων απασχόλησης.

Αν και σοσιαλφιλελεύθεροι ιδεολογικά, αποφεύγουμε να εμπλακούμε σε συζητήσεις περί γνήσιων ιδεολογιών, αυθεντικών θεωρητικών πλαισίων και λοιπών ανούσιων «πολιτικολογικών» αντιπαραθέσεων.

Θέλουμε να ξεπεράσουμε τα ιδεολογήματά των μεσηλίκων που στοιχειώνουν τη σκέψη μας, τα κωλύματα που κουβαλάνε από το ’60 και το ’70, όταν ήταν επαναστάτες φοιτητές, την αισθητική τους, την μουσική τους, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τους θεσμούς και το περιβάλλον, το αριστερό τους δήθεν, τον έμφυτο μικρο-αστικό συντηρητισμό τους και τον υφέρποντα εθνικισμό τους.

Θέλουμε ν’ αλλάξουμε εικόνες και παραστάσεις. Ν’ απαλλαγούμε από τις παθογένειες της πρόσφατης ιστορίας μας. Αυτήν την απαλλαγή από το παρελθόν την περιγράφουμε με δύο λόγια ως Λευτεριά από τη Μεταπολίτευση.

Αυταπάτες δεν τρέφουμε. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί άμεσα.

Θεωρούμε, όμως, ότι το διάχυτο κύμα δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης της πολιτικής σήμερα, συνιστά, κατά το ελάχιστο, σαφή εντολή των πολιτών προς τα κόμματα και τους πολιτικούς, για απαλλαγή από την Ελλάδα της αδράνειας, της ακινησίας, της λαμογιάς και της ανευθυνοϋπευθυνότητας αύριο. Ας τη λάβουν σοβαρά υπόψη.

Wednesday, September 5, 2007

«Πύρ-ρειος», η νίκη στις εκλογές

Από τον Στράτο Φαναρά

Η πρωτοφανής καταστροφή που έπληξε τη χώρα μας, δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί απολύτως σε αριθμούς. Τουλάχιστον όχι ακόμη.

Τι θα πει τόσοι νεκροί, τόσες χιλιάδες στρέμματα δάσους καμένα, τόσοι άνθρωποι ξεσπιτωμένοι; Αλλά ακόμη και αυτοί οι αριθμοί δεν είναι ακόμη διαθέσιμοι και ακριβείς. Το κράτος δεν είναι ακόμη σε θέση να παρουσιάσει την πλήρη έκταση της καταστροφής, πολύ περισσότερο να την αντιμετωπίσει.

Ας το παραδεχτούμε. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να αποδώσουμε όλη τη διάσταση και το βάθος της κρίσης. Αν οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι ορθές για τις επιπτώσεις στους ανθρώπους, στο περιβάλλον και στην οικονομία, ισχύουν πολύ περισσότερο και για τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στο πολιτικό σύστημα.

Στο σημείο αυτό μία παρατήρηση αν και ήσσονος σημασίας πια: ας μην μέμφεται το πολιτικό σύστημα τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις που το ίδιο ανάγκασε να περιοριστούν μέσα σε δέκα μέρες του Αυγούστου λόγω των γνωστών αναχρονιστικών απαγορεύσεων που ομόφωνα επέβαλε και της απόφασης του πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου. Αν κάποιοι έχουν τη γνώμη ότι θα έπρεπε να γίνουμε η πρώτη δημοκρατική χώρα του 21ου αιώνα που θα έκανε εκλογές χωρίς προεκλογικές δημοσκοπήσεις, ας το πουν τουλάχιστον ευθέως... από εκεί και πέρα όλοι κρίνονται και βεβαίως κρίνονται και οι δημοσκόποι και οι δημοσκοπήσεις, κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

Μείωση εμπιστοσύνης

Το Σύνταγμα επιβάλλει ότι παρά την καταστροφή οι εκλογές πρέπει να γίνουν. Και ορθώς θα πρέπει να γίνουν αφού έτσι επιβάλλει το Σύνταγμα. Οι αιτιάσεις ορισμένων για καταστρατήγηση του σε μια σειρά άλλων περιπτώσεων, δεν αποτελεί άλλοθι για να προσθέσουμε άλλη μία καταστρατήγηση.

Το κλίμα μέσα στο οποίο οδεύουμε προς τις εκλογές είναι ρευστό και χαρακτηρίζεται από απαξία και μείωση της εμπιστοσύνης. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν καταγράφηκε χαμηλότερη αποτίμηση για την πορεία της χώρας.

Από την«εθνικά υπερήφανη» Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, είμαστε σήμερα στο σημείο μηδέν.

Αποδεχόμαστε την «ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου» σε ποσοστό 57% (είναι άραγε έτσι ή μήπως μας βολεύουν οι θεωρίες συνομωσίας για να συγκαλύψουμε τις ευθύνες μας;) και ταυτόχρονα καταλογίζουμε ευθύνες στην κυβέρνηση και ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα.

Θέλουμε από τις επόμενες εκλογές να προκύψει μια «νέα Κυβέρνηση» σε ποσοστό 49,3% και ταυτόχρονα προσπαθώντας να την περιγράψουμε κάπως θέλουμε αυτή να είναι κυβέρνηση συνεργασίας (50,4%) και όχι αυτοδύναμη Κυβέρνηση (44,1%). Πώς όμως θα γίνει αυτό όταν δεν υπάρχει πρόθεση και κουλτούρα συνεργασίας στο κομματικό μας σύστημα;

Αποδυναμώνουμε το δικομματισμό, ενισχύοντας τα μικρότερα κόμματα ή στρεφόμενοι ακόμη και σε αντιπολιτικές στάσεις (αποχή, άκυρο, λευκό). Είμαστε μόλις δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές και οι συσπειρώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων κινούνται στην περιοχή του 70%. Οι Οικολόγοι (ως κόμμα ή ως γενική διατύπωση-οικογένεια κομμάτων) από τη μία μέρα στην άλλη βρίσκονται στο 1,7%!

Πολλοί πιστεύουν ότι μέσα στις επόμενες 15 ημέρες, τα φαινόμενα αυτά θα υποχωρήσουν και ο δικομματισμός θα σταθεί ξανά στα πόδια του. Επομένως το ερώτημα που θέτουν είναι πιο θα είναι το πρώτο κόμμα για να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. Πιθανόν αυτή να είναι η εξέλιξη.

Παράσταση νίκης

Η ΝΔ διαθέτει και το προβάδισμα και την παράσταση νίκης και παρά το ότι έχει τρωθεί η κυβερνησιμότητα της, ελπίζει να σταματήσει εδώ η φθορά της και να ανακάμψει. Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει ότι θα πέσει το «φύλλο συκής» του οργανωμένου σχεδίου, θα αποδοθούν στο ακέραιο οι πολιτικές ευθύνες στην κυβέρνηση και θα κερδίσει τις εκλογές έστω και στο νήμα, έστω και ως το «μη χείρον βέλτιστον».

Δεν είναι στις προθέσεις μας να κάνουμε εκτιμήσεις για τα τελικά ποσοστά που θα καταγραφούν στην κάλπη το βράδυ των εκλογών, για το εάν θα σχηματίζεται ή όχι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και δεν θα το κάνουμε γιατί δεν λειτουργούμε κάτω από κανονικές συνθήκες. Οι αριθμοί, όπως είπαμε στην αρχή, δοκιμάζονται πολλαπλώς αυτές τις μέρες. Τα φαινόμενα είναι σε εξέλιξη και δεν έχουν παγιωθεί. Ποιος ξέρει τι λέει το μετεωρολογικό δελτίο; Ποια να είναι άραγε η βούληση των οικοπεδοφάγων και των συντελεστών του «οργανωμένου σχεδίου»;

Θέλουμε όμως να κάνουμε μία εκτίμηση για την επόμενη μέρα. Στις επόμενες 15 ημέρες, παρά τις διακηρύξεις περί εθνικής ομοψυχίας και ενότητας, θα αντιπαρατεθούν δύο κόσμοι. Αυτοί που δεν θέλουν ανεξέλεγκτες χωματερές με αυτούς που τις θεωρούν μέρος του φυσικού περιβάλλοντος.

Αυτοί που δεν ονειρεύονται να αποκτήσουν βίλα μέσα στο δάσος έναντι οιουδήποτε τιμήματος, με αυτούς που το έχουν αναγάγει σε στόχο ζωής.

Αυτοί που πάντοτε έχουν μια πρόχειρη δικαιολογία για τις ευθύνες τους (οργανωμένο σχέδιο κατά της χώρας) με αυτούς που έχουν αυτοκριτική διάθεση. Αυτοί που νιώθουν ότι το πρώτιστο προσωπικό καθήκον τους σήμερα είναι η φιλανθρωπία -και καλώς πράττουν- με αυτούς που το λένε «κοινωνική αλληλεγγύη». Οι πρώτοι καταθέτουν χρήματα στους τραπεζικούς λογαριασμούς που άνοιξαν, οι δεύτεροι είναι ήδη εθελοντές στην προστασία του περιβάλλοντος.

Αυτοί που, όπως λέγεται, πηγαίνουν να πάρουν πάνω από μία φορά το επίδομα καταστροφής από τις τράπεζες (!) με αυτούς που βοηθούν εθελοντικά στις εισόδους των τραπεζών τους ηλικιωμένους να συμπληρώσουν την αίτηση.

Αυτοί που παρακολουθούν άφωνοι στην τηλεόραση την τραγωδία, με αυτούς τρέμουν τη φωτιά γιατί μπορεί να αφανίσει το χωριό τους, το χωράφι και τα ζώα τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Δεν ζούμε το τέλος των ιδεολογιών, των διαφορετικών συμπεριφορών και της πολιτικής.
Και από τις 17 Σεπτεμβρίου, από την επομένη των εκλογών, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα ανοίξει μια νέα πολιτική περίοδος με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Η νίκη θα είναι «πύρρειος». Το τίμημα θα καταβληθεί.

Ο Στράτος Φαναράς διευθύνει την ανεξάρτητη εταιρεία έρευνας αγοράς και δημοσκοπήσεων Metron Analysis. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ημερησία το Σάββατο 1-9-2007. H METRON ANALYSIS είναι μέλος της ESOMAR και του ΣΕΔΕΑ και τηρεί τους κώδικες δεοντολογίας και διεξαγωγής ερευνών και επαγγελματικής πρακτικής της ESOMAR και του ΣΕΔΕΑ.

Tuesday, September 4, 2007

Ωρα να αλλάξουμε σύστημα διακυβέρνησης

Από τον Νίκο Κοτζιά,

Εχουν περάσει 33 χρόνια από την κατάρρευση της χούντας. Ώρα είναι να κλείνουμε με την πολιτική της μεταπολίτευσης. Πρέπει η χώρα να γυρίσει σελίδα. Δεν μπορεί να ζει με τις ιδέες και τα πρόσωπα εκείνης της εποχής. Η χώρα έχει ανάγκη να δει κατάματα τα καινούργια προβλήματα που φέρνει η εποχή της παγκοσμιοποίησης. Να μάθει να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τα καινούργια προβλήματα. Να τα συζητά δημόσια. Να αλλάξει, δηλαδή, ατζέντα.

Να πάψει να προσαρμόζεται στην ημιμάθεια ορισμένων δημόσιων προσώπων, μερίδας των πολιτικών, μερίδας των δημοσιογράφων, των δημοσκόπων και αναλυτών. Είναι επιτακτική ανάγκη να ανοίξουν δημόσιες συζητήσεις στην Ελλάδα για τον κόσμο που διαμορφώνεται, και για τη διεθνή θέση της χώρας σε αυτό τον κόσμο. Για το πώς η Ελλάδα θα διασφαλίσει για τον εαυτό της τις καλύτερες δυνατές θέσεις. Πώς θα ενισχύσει την έρευνα και την παιδεία της, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα νέα προβλήματα.

Να επεξεργάζεται εναλλακτικές σε έναν κόσμο που αλλάζει. Να αποκτήσει μια σύγχρονη, δημοκρατική, ικανή και με επάρκεια χωρητικοτήτων δημόσια διοίκηση. Να είναι συνολικά σε θέση να προωθεί λύσεις και να ελέγχει την πορεία τους. Να τις υλοποιεί.

Οι μεγάλες καταστροφές που συνέβησαν στη χώρα είναι αποτέλεσμα της κακής οργάνωσης της διακυβέρνησής της. Αλλά όχι μόνο. Είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας της συνενοχής που κρύβει κάτω από «το χαλί», τα σκουπίδιά της. Που καταπατεί, αυθαιρετεί, προτάσσει το μικρό καθημερινό εγωιστικό συμφέρον κάθε άλλου συμφέροντος, κοινωνικού, εθνικού. Μια κοινωνία του «εγώ να είμαι καλά» και όλοι οι άλλοι ας πεθάνουν. Στάση και αντίληψη που δεν κατανοεί πόσο αλληλεξαρτώμενες είναι σήμερα οι ζωές μας. Η έλλειψη ποιότητας ζωής σε μένα θα αποτελέσει αιτία υποβάθμισης σε εσένα.

Οι μεγάλες καταστροφές αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση δεν κατανοεί ότι έχουν αλλάξει πια οι εποχές. Το περιβαλλοντικό ζήτημα αναβαθμίζεται. Η ανάγκη να αποκτήσει το κράτος σύγχρονες δομές και χωρητικότητες (και ασφαλώς όχι αγροφύλακες), να ενισχυθεί η έρευνα και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι άμεσες. Όποια κοινωνία δεν το αντιλαμβάνεται, θα τεθεί σε τροχιά πτώσης. Η ιστορία είναι αμείλικτη.

Ηρθε καιρός να γυρίσουμε σελίδα με την περίοδο της μεταπολίτευσης. Να ανοίξουμε μέτωπα στην καθυστέρηση, στο βόλεμα, στις αρρωστημένες καταστάσεις. Να τεθούν κανόνες, ηθικοί και δημοκρατικοί. Να υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και προώθησης των αποφάσεων. Ήρθε καιρός να αλλάξουμε σύστημα διακυβέρνησης.

Το άρθρο του αρθογράφου και ερευνητή Νίκου Κοτζιά δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ημερησία του Σαββάτου , στις 1 - 9 - 2007.

Monday, September 3, 2007

Κρίση, μια στιγμή του πραγματικού

Από τον Νίκο Γ. Ξυδάκη

Ο μπερντές της μεταπολίτευσης καταρρέει. Κι αποκαλύπτει τις χαρτονένιες φιγούρες, τους πρωταγωνιστές του πολιτικού δράματος, χωρίς τη μαγεία της σκιάς τους: φιγούρες άσαρκες και φτενές, φθαρμένες, ετεροκίνητες.

Ξεφτισμένος, διαφανής πια, ο μπερντές στεκόταν στη θέση του, χώριζε τις φιγούρες από τους θεατές όπως όπως, με μπότοξ και βαρύ μέικ-απ, με τα ψέματα στεκόταν. Οι ghost writers, οι επικοινωνιολόγοι, οι μάντισσες, οι κομμώσεις, τα Cohiba, οι πωλήσεις μετοχοπακέτων, τα εγχειρίδια του Δημοτικού, τα ματς, όλα τούτα τα ευχάριστα, σπρώχνανε τον καιρό, παρέτειναν το θέατρο σκιών.

Εως το πρόσφατο τριήμερο της πύρινης αποκάλυψης. Δεν κατέρρευσαν μόνο η κυβέρνηση, η κρατική μηχανή, τα σχέδια και οι ηγέτες, κατέρρευσε όλο το σκηνικό. Τώρα όλη η πλατεία, υποψιασμένοι και αμέριμνοι, βλέπει το πολιτικό προσωπικό όπως είναι: χρεωκοπημένο, χωρίς ενεργητικότητα, χωρίς ιδέες, χωρίς αίσθηση του πραγματικού, με εκχωρημένη εξουσία σε λόμπι της καζινο-επιχειρηματικότητας.

Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, αυτή η αποκάλυψη οδηγεί σε μετασχηματισμό, αν όχι συνειδήσεων, τουλάχιστον αντίληψης του συστήματος εξουσίας και προσέγγισης των έως τώρα διαχειριστών του. Βέβαια, η αποκάλυψη απαίτησε μια συμφορά σαν καταλύτη, αλλά καμία γνώση δεν δίδεται δωρεάν.

Γνώση; Μπορεί να μην είναι καν γνώση· αντίληψη ίσως, οδυνηρή και ανακουφιστική μαζί. Και πάντως γόνιμη. Η αναδυόμενη κρίση, όσο ταραχώδης και επώδυνη, δεν μπορεί παρά να είναι γόνιμη.

Το διπολικό σύστημα που κυβερνά επί τρεις δεκαετίες έχει κλείσει τον κύκλο του προ πολλού. Η περαιτέρω αγκίστρωσή του στην εξουσία μόνο καθυστέρηση μπορεί να αποδώσει. Διότι το σύστημα υπολείπεται πια εμφανώς της κοινωνίας, νομίζει ότι κυβερνά τους Ελληνες του ’75, του ’81 ή του ’89, άντε του ’93. Για πολλούς και διάφορους λόγους, οι ηγετικές ελίτ έχουν χάσει την πνευματική και ψυχική επαφή με την ταχέως μετασχηματιζόμενη κοινωνία της τελευταίας δεκαετίας.

Δεν γνωρίζω πού ακριβώς βρίσκεται η ελληνική κοινωνία σήμερα, όλοι όμως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είναι ριζικά διαφορετική από τα χρόνια ’75 - ’95· είναι πιο αστικοποιημένη σε τρόπο ζωής, πιο μεσαία σε συμπεριφορά και προσδοκία, προσοδοθηρική, ανομοιογενής παρότι μαζική, με έμφαση στην εξασφάλιση μιας υλικής ευμάρειας, με χαλαρή ή διαρρηγμένη την αίσθηση του ανήκειν. Ο μικρομεσαίος του ’81, το πολυσθενές υποκείμενο που είχε νωπές ακόμη τις μνήμες της σπάνιδος και του αναγκεμού, πέρασε στην πλησμονή αθροίζοντας μισθό από Δημόσιο ή ΔΕΚΟ, πρόσοδο από ελιές, υπεραξίες από χωράφι που έγινε οικόπεδο, και ημιμαύρο εισόδημα από παράλληλο επιτήδευμα.

Η πολυσθένεια αυτού του πρωτεϊκού υποκειμένου, μαζί με τον έντονο συντεχνιασμό, με τον συντηρητισμό των μετοίκων που κρατούν ακόμη συμπεριφορά χωρικού ακόμη και μετά μια-δυο γενιές στο άστυ, αλλά και με τους ανέμους των αλλαγών να πνέουν ακαταπαύστως και να σαρώνουν το παλιό, αλλάζοντας βαθιά το τεχνικό, οικιστικό, αισθητικό και ψυχοπνευματικό περιβάλλον, οδηγούν στο σημερινό μωσαϊκό: οι Ελληνες είναι πολύ διαφορετικοί όχι μόνο ως προς τους πατεράδες τους, αλλά και μεταξύ τους: το συσσώρευμα των 4,5 εκατομμυρίων του άστεος διαφέρει ουσιωδώς από τα άλλα μικρότερα αστικά συσσωρεύματα, ως προς τις επιταχύνσεις του βίου και τις οικονομικές πιέσεις, και οι απομειούμενοι κάτοικοι των μικρών χωριών διαφέρουν ακόμη ουσιωδέστερα.

Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς μια συλλογική αναπαράσταση που να μπορεί να συνενώσει σήμερα τον ξεριζωμένο καπνοκαλλιεργητή με τον τριαντάρη wannabe στέλεχος της τάδε.com. Η βίαιη μετάβαση, μέσα σε μια γενιά, από τον αγρό και τη βιοτεχνία, στην οικονομία των υπηρεσιών και των .com έχει ασφαλώς το αποτύπωμά της στις συμπεριφορές και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας.

Οι διαφοροποιήσεις είναι ακόμη εντονότερες στις νεότερες γενιές, στους γεννηθέντες μετά το ’74 ας πούμε. Στην ηλικιακή κλίμακα από τινέιτζερ έως τριάντα-κάτι, οι αναπαραστάσεις, οι συνειδήσεις, οι συλλογικότητες, οι ανάγκες και οι επιθυμίες, δεν μπορούν να προσεγγιστούν με τα εργαλεία του παραδοσιακού κομματικού, ούτε καν με τις γενικεύσεις των γκάλοπ. Πώς εκφράζεται πολιτικά αυτή η νέα Ελλάδα, η γενιά των 700 ευρώ και της αναγκαστικής προσκόλλησης στο πατρικό σπίτι;

Πώς θα ψηφίσει; Μα έχει ήδη ψηφίσει. Με την αδιαφορία, τη μικροεξέγερση, τη χλεύη. Η κρίση δεν χρειάζεται ψήφο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 2-9-2007. Ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης διαθέτει το δικό του blog, vlemma.

Sunday, September 2, 2007

Θεωρίες συνωμοσίας και σκληρή απάντηση από τη νεολαία

Η εφημερίδα Αξία και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μπεκιάρης φιλοξένησαν το άρθρο-ανακοίνωση της G700, «Greece Under Attack από την οργανωμένη ανικανότητα», χθες 1-9-2007, υπό τον τίτλο «Σκληρή απάντηση από τη νεολαία». Η δημοσίευση έγινε στο πλαίσιο έρευνας της «Α» με θέμα τις «Ασύμμετρες Απειλές» και την «Κρατική Κατάρρευση».

Παραθέτουμε σήμερα απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Μπεκιάρη σχετικά με τις θεωρίες συνωνομοσίας που καλλιεργεί η Κυβέρνηση.

Θεωρίες συνωμοσίας
"Μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση μέσω στελεχών της όπως η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ο κ. Βύρωνας Πολύδωρας, ο κ. Νίκος Καραχάλιος, ο κ. Μιλτιάδης Έβερτ, ο κ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, με την ανοχή του ίδιου του πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, εισήγαγαν το λόγο τους στη σφαίρα της ακατάσχετης συνωμοσιολογίας. «Ασύμμετρες απειλές», θεωρίες συνωμοσίας, κουκουλοφόροι, «εξωτερικός δάκτυλος», «κινήσεις αποσταθεροποίησης» είναι μερικά από τα χαρακτηριστικότερα επιχειρήματα που επιστράτευσε η κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, προκειμένου να καλύψει την ανικανότητά της να διαχειριστεί την μεγαλύτερη μετεμφυλιακή κρίση.

Αν η κυβέρνηση βλέπει κουκουλοφόρους και αν εννοεί αναρχικούς, τότε είναι καλό να γνωρίζει ότι ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί ένα από τα δυναμικότερα τμήματα του οικολογικού κινήματος.

Αν η κυβέρνηση βλέπει εξωτερικούς εχθρούς, τότε ίσως οφείλει να παραδεχτεί ότι η πολιτική της σε διεθνοπολιτικό και διπλωματικό επίπεδο διατάραξε ισορροπίες χρόνων, οπότε τώρα υφίσταται τις συνέπειες.

Μπορεί τουλάχιστον να υποστηρίξει ότι «έπαιξε και έχασε», αν εμμένουν κάποια στελέχη της στα περί «εξωτερικού δακτύλου».

Ταυτόχρονα ο κ. Καραμανλής μπορεί να παραδεχθεί ότι η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά φέρουν ευθύνες για την κατάρρευση του πλέγματος Εθνικής Ασφάλειας.

Όμως, η πολιτική δεν είναι «παιγνίδι».

Αν ήθελε ο κ. Καραμανλής να πάρει το ρίσκο της αλλαγής πλεύσης της Ελλάδας στον διεθνή χάρτη και στον τομέα της οικονομικής (αναπτυξιακής, ενεργειακής κ.λπ) διπλωματίας, τότε έπρεπε να δημιουργήσει κατάλληλους και απυρόβλητους «υποστηρικτικούς πυλώνες», ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή.

Αν η κυβέρνηση είχε στοιχεία για ξένα σχέδια, τότε έπρεπε να μην οδηγηθεί σε εκλογές. Αλλά φαίνεται ότι ούτε οι υπηρεσίες πληροφοριών λειτουργούν. Όπως όλα δείχνουν, ακόμη και η ΕΥΠ έχει καταστεί κομματικό παραμάγαζο και για αυτόν τον λόγο κάποιες ομάδες ανθρώπων και στελεχών «παρά των Υπουργώ Δημόσιας Τάξεως» ανακάλυψαν το σενάριο κάποιου Κοσσοβάρου ονόματι Ντανίλο.»