Monday, June 30, 2008

H σοσιαλδημοκρατία τον 21ο αιώνα

Των Ματίας Πλάτζεκ, Φράνκ Σταϊνμάγερ και Πιρ Στάινμπουργκ*

Social Democracy in the 21st century
© Policy Network
[1][2]

Καθώς η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα φθάνει στο τέλος της, ήρθε η ώρα για τη σοσιαλδημοκρατία να επανεξετάσει τον πυρήνα των ιδεών και των στόχων της. Σε αντίθεση με τις απόψεις που εξέφρασε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τόμας Φρίντμαν (Thomas Friedman) γράφοντας για την παγκοσμιοποίηση στο «ο κόσμος είναι επίπεδος», εμείς δεν παρατηρούμε καμία «ισοπέδωση» του πλανήτη Γη.

Εξακολουθούν να υφίστανται πελώριες οικονομικές και πολιτιστικές ανισότητες και μία χονδροειδώς άνιση κατανομή ευκαιριών, τόσο σε πλανητική κλίμακα όσο και στο εσωτερικό των κοινωνιών μας. Παρά τις καταλυτικές επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης, δε διαπιστώνουμε παγκοσμίως σύγκλιση, ούτε στις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων, ούτε στις απόψεις τους.

Παρόλα αυτά ο 21ος αιώνας είναι ο πρώτος που έχει απτή εμπειρία ενός ενοποιημένου πλανήτη -και από την άποψη αυτή ο κόσμος έχει γίνει πράγματι πιο «επίπεδος». Ο κομμουνισμός κατέρρευσε, η Γερμανία ενοποιήθηκε και η Ευρώπη ενοποιείται. Σε αυτό το φόντο βιώνουμε τις μακράν σημαντικότερες ιστορικές αναστατώσεις από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης στην πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτιστική σφαίρα. Καμία σχεδόν πλευρά της ζωής δε μένει ανεπηρέαστη από τις ριζικές αυτές αλλαγές.

Σήμερα, όλος ο πλανήτης είναι δικτυωμένος σε πραγματικό χρόνο. Η δύναμη αυτής της αλλαγής αυξάνει τα αισθήματα ανασφάλειας σε πολλούς ανθρώπους. Ζούμε σε μία εποχή πλήρη αντιφάσεων και αβεβαιοτήτων. Το μέλλον προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες, αλλά και σημαντικές απειλές.

Ως αποτέλεσμα της αναταραχής αυτής, οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία και αλλού αντιμετωπίζουν ένα ριζικά νέο πεδίο δράσης: ένα περιβάλλον στο οποίο καλούνται να αποδείξουν για μία ακόμα φορά πως διαθέτουν τη σωστή αίσθηση προσανατολισμού και τα κατάλληλα πολιτικά μέσα για να υπηρετήσουν, με πολιτικά αποτελεσματικό τρόπο, τις μόνιμες αξίες τους, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.

Η επιτυχία τους όμως δεν είναι επ' ουδενί δεδομένη. Η ιστορία έχει γίνει μάρτυρας της εμφάνισης πολλών πολιτικών δυνάμεων που αργότερα σκόρπισαν στον αέρα. Η σοσιαλδημοκρατία δεν ανήκει σε αυτές. Από την άλλη κανείς δεν εγγυάται πως ένα πολιτικό κίνημα που ριζώνει πίσω στον 19ο αιώνα θα μπορέσει, δύο αιώνες αργότερα, να συνεχίσει να παραμένει μία από τις σημαντικές πολιτικές δυνάμεις του καιρού μας.

Ο Βίλι Μπραντ (Willy Brandt) το ήξερε αυτό όταν έλεγε πως «τίποτα δεν προέρχεται εκ του μηδενός και τίποτα δεν κρατά για πάντα».

Δεν είναι όλα καινούργια

Η σοσιαλδημοκρατία οφείλει να παραμένει σε εγρήγορση. Την ώρα που τα πλαίσια και τα προβλήματα αλλάζουν, η σοσιαλδημοκρατία καλείται δείξει πως παραμένει χρήσιμη.

Στην περίπτωση του «γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος» (SPD), υπάρχουν επιπλέον λόγοι να μην αφεθεί απλά το κόμμα να βυθιστεί στο παρελθόν. Πολλές φορές στην ιστορία η γερμανική σοσιαλδημοκρατία απέδειξε έμπρακτα πως είναι η καλύτερα εξοπλισμένη πολιτική δύναμη για να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και να προτείνει φρέσκες προσεγγίσεις υπέρ της ευημερίας του λαού και μεγαλύτερης κοινωνικής συνοχής.

Ξανά και ξανά η σοσιαλδημοκρατία αντιμετώπισε στο παρελθόν συνθήκες ανάλογες με αυτές που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η παγκοσμιοποίηση, με τους σημερινούς της όρους, είναι πρωτοφανής. Δεν είναι όμως όλα καινούργια. Οι σημερινές πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι ελπίδες και οι φόβοι που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, προσφέρουν πλούσιο έδαφος για ιστορικές αναλογίες.

Η σημερινή μάλιστα πολιτική αντιπαράθεση για την παγκοσμιοποίηση μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως η τελευταία μετενσάρκωση μίας αέναα επαναλαμβανόμενης αντιπαράθεσης από τις απαρχές της βιομηχανικής εποχής, για το πώς είναι δυνατό να συμφιλιωθούν ο καπιταλισμός, η δημοκρατία και η κοινωνική συνοχή -και για το αν αυτό είναι δυνατό.

Στο παρελθόν η σοσιαλδημοκρατία υπήρξε η μόνη πολιτική δύναμη που απάντησε πειστικά σε αυτήν την πρόκληση. Ήταν ήδη σαφές στις απαρχές του 20ού αιώνα, εδώ κι εκατό χρόνια, πως ο καπιταλισμός δεν θα κατέρρεε απλά υπό το βάρος των αντιφάσεών του, όπως προέβλεπαν οι ορθόδοξοι μαρξιστές. Αντιθέτως: τα διεθνή χρηματιστήρια ανθούσαν, η βιομηχανική παραγωγή πολλαπλασιαζόταν και η παγκόσμια οικονομία αναπτυσσόταν, παράγοντας ευημερία για πολλά εκατομμύρια ανθρώπους στη Γερμανία και τον κόσμο.

Ταυτόχρονα βέβαια η εκβιομηχάνιση και η αστικοποίηση οδήγησαν σε βαθιές κοινωνικές παραμορφώσεις, προκαλώντας ανασφάλεια και παράγοντας νέες ανισότητες. Οι επικριτές αυτών των δυσμενών εξελίξεων τόνισαν την αχαλίνωτη διάδοση του εγωτισμού, της απληστίας και του ατομισμού, θρήνησαν για την παρακμή των παραδοσιακών αξιών και των μακροχρόνιων κοινοτικών δεσμών και παραπονέθηκαν για την διάβρωση των κοινωνικών δεσμών και τις απρόσωπες ανθρώπινες σχέσεις.

Ούτε όμως οι ορθόδοξοι μαρξιστές, ούτε οι φιλελεύθεροι είχαν να προσφέρουν ικανοποιητικές απαντήσεις, αν και για διαφορετικούς λόγους. Ενώ οι μαρξιστές, με την ντετερμινιστική ιδεολογία τους τού ιστορικού υλισμού περίμεναν ματαίως την κατάρρευση του καπιταλισμού, οι φιλελεύθεροι αντιμετώπιζαν τις αρνητικές πλευρές της λειτουργίας των απελευθερωμένων αγορών με αδιαφορία ή θεωρώντας τες αναπόφευκτες.

Σε εκείνους τους καιρούς των ριζικών και επίφοβων αλλαγών, κανένα από τα δύο αυτά πολιτικά ρεύματα δεν μπόρεσε να προσφέρει λύσεις που είτε να εμπνέουν αίσθημα εμπιστοσύνης στους πολίτες, είτε να οδηγούν σε αλλαγές επ' ωφελεία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.

Μεταρρύθμιση και πρόοδος, συμβιβασμός και εξισορρόπηση συμφερόντων

Τότε ήταν που γεννήθηκε η μη-μαρξιστική σοσιαλδημοκρατία, ως μία εντελώς νέα και ιδιότυπη αντίληψη και πολιτική συμπεριφορά· αναδύθηκε ως μία πρωτότυπη προσέγγιση, ως ένα προοδευτικό πολιτικό κίνημα.

Οι σοσιαλδημοκράτες που συσπειρώθηκαν γύρω από τις αντιλήψεις του θεωρητικού Έντουαρντ Μπερνστάιν (Eduard Bernstein), αποκλήθηκαν ρεφορμιστές: σύμφωνα με τις απόψεις τους, ο στενόμυαλος οικονομισμός των ορθόδοξων μαρξιστών και των φιλελεύθερων χρειαζόταν να αντικατασταθεί από μία προσέγγιση που έδινε προτεραιότητα στην πολιτική, στην επιδίωξη της μεταρρύθμισης, του συμβιβασμού και της εξισορρόπησης μεταξύ συμφερόντων, πέραν των ταξικών διαχωρισμών.

Την ώρα που άλλοι διακήρυσσαν την ανάγκη υποταγής στις δυνάμεις της οικονομίας ή της ιστορίας, οι σοσιαλδημοκράτες επέμεναν να παίξουν ενεργό ρόλο στην πραγματιστική τιθάσευση των αλλαγών. Θέλησαν να συνδυάσουν τη δυναμική των αγορών με την κοινωνική μεταρρύθμιση και ανανέωση, ούτως ώστε να προσφέρουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα τη δυνατότητα να επωφεληθούν εξίσου από την οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη.

Στην καρδιά της ιστορικής μοναδικότητας του σοσιαλδημοκρατικού εγχειρήματος στις αρχές του 20ού αιώνα δε βρίσκεται μόνο η συμφιλίωση της οικονομίας της αγοράς με τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή, αλλά και η δημιουργία ενός πολιτικού μηχανισμού που επιτρέπει να γίνει αυτό με πολιτικά μέσα. Κι όμως, η Ευρώπη χρειάστηκε να ζήσει αρκετές ακόμα καταστροφικές δεκαετίες πριν κυριαρχήσει η θετική αυτή πολιτική προσέγγιση στην πολιτική ζωή. Κι ακόμα και τότε, μετά το 1945, αυτό δε συνέβη παρά στο δυτικό τμήμα της ηπείρου μας.

Ο θρίαμβος όμως της δυτικοευρωπαϊκής μεταπολεμικής τάξεως στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οφείλεται στην πετυχημένη εφαρμογή του πυρήνα των σοσιαλδημοκρατικών αξιών.

Για πρώτη φορά έγινε δυνατό να συμφιλιωθούν έμπρακτα -με απαράμιλλη επιτυχία- όσα στο παρελθόν πάντα θεωρούνταν ασυμβίβαστα και αντιφατικά: μία δυναμική οικονομία της αγοράς, η δημοκρατία και η κοινωνική συνοχή. Ο κοινωνιολόγος Ραλφ Ντάρεντορφ (Ralf Dahrendorf) είχε απόλυτα δίκιο να αποκαλέσει τον 20 αιώνα ως «σοσιαλδημοκρατικό αιώνα».

Μία πετυχημένη ιδέα που εξακολουθεί να μας καθοδηγεί

Για ένα μεγάλο μέρος του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, η σοσιαλδημοκρατία υπήρξε μία καθοδηγητική αντίληψη που βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με την εποχή της. Η μεταπολεμική οικονομική άνοδος της Ευρώπης αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό τον ιστορικό θρίαμβο της σοσιαλδημοκρατίας. Το δυτικοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο αποτέλεσε πόλο έλξης για όσους βρίσκονταν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα», αφού τους πρόσφερε μία ελκυστική εναλλακτική λύση όπου συνδυαζόταν η ρωμαλέα οικονομική ανάπτυξη, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η κοινωνική συνοχή.

Παρόμοιες ανασκοπήσεις όμως ταιριάζουν μάλλον σε βιβλία ιστορίας.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα δεν είναι μόνο να χαιρετίσουμε με περηφάνια και δύναμη την σκληρή πάλη των σοσιαλδημοκρατών του 20ού αιώνα, αλλά ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσουμε πόσο ευάλωτα είναι τα επιτεύγματά τους τον 21ο.

Οι επιτυχίες της σοσιαλδημοκρατίας κινδυνεύουν διότι εμφανίστηκαν νέες προκλήσεις σε πολλούς νέους τομείς.

Η μεγαλύτερη απειλή πάντως, προκύπτει από το ότι πολλοί άνθρωποι είτε θεωρούν δεδομένο το μεγάλο επίτευγμα της σοσιαλδημοκρατίας (την πρωτοπόρα σύνθεση της αναπτυσσόμενης οικονομίας, της σταθερής δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής), είτε το απαξιώνουν ως αμελητέο. Το γεγονός όμως πως τα τρία αυτά στοιχεία συνεχίζουν να συλλειτουργούν μόνο δεδομένο δεν είναι -και θα ήταν τρομερό να θεωρήσουμε τη συναρμογή τους αμελητέα.

Είναι άρα επιτακτικό να συνειδητοποιήσουν οι σοσιαλδημοκράτες τη ριζοσπαστική φύση του πολιτικού του εγχειρήματος, που αναπτύχθηκε ως απάντηση στη μαρξιστική ορθοδοξία και το οικονομικό «λεσέ-φερ» και να αναγνωρίσουν τη σημασία του και για τον 21ο αιώνα.

Διότι ακόμα και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, τίποτα δεν άλλαξε σε ότι αφορά την ανάγκη εξισορρόπησης μεταξύ αγορών, δημοκρατίας και κοινωνίας.

Στην πραγματικότητα οι ομάδες που διαπληκτίζονται σήμερα για το θέμα της παγκοσμιοποίησης είναι πάνω-κάτω οι ίδιες που διαπληκτίζονταν εκατό χρόνια πριν για το μέλλον του καπιταλισμού, ήτοι οι φιλελεύθεροι κήρυκες των ασύδοτων αγορών από τη μια, η παλιομοδίτικη, μαρξιστική ορθοδοξία (που εξορισμού βλέπει με δυσπιστία την ίδια τη λειτουργία της αγοράς) από την άλλη.

Επιπλέον, ούτε οι αντίπαλοι των αγορών, ούτε οι οπαδοί τους είναι εις θέση να προτείνουν αποτελεσματικές προτάσεις και ελκυστική προοπτική στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

  • Σήμερα, όπως εκατό χρόνια πριν, η πλειοψηφία των ανθρώπων κατανοεί πως η αγορά παραμένει αναντικατάστατος και αποτελεσματικός μηχανισμός παραγωγής πλούτου και ευημερίας.
  • Σήμερα, όπως παλιά, οι άνθρωποι θέλουν να έχουν μερίδιο στην ευημερία που δημιουργεί η οικονομία της αγοράς.
  • Σήμερα, όπως άλλοτε, πολλοί φοβούνται τις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις της ασυδοσίας των αγορών.
  • Και σήμερα, όπως χτες, οι σοσιαλδημοκρατικές αρχές προσφέρουν το καλύτερο και πιο αξιόπιστο μέσο πλοήγησης στα ταραγμένα νερά της εποχής μας.

Το κυρίαρχο ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας

Εκ πρώτης άποψης αυτός ο ισχυρισμός μπορεί να μοιάζει τουλάχιστο εκπληκτικός. Πάρα πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν τη σοσιαλδημοκρατία τελειωμένη υπόθεση, που εξέπνευσε παρέα με τον «σοσιαλδημοκρατικό αιώνα». Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από τους ίδιους τους σοσιαλδημοκράτες, που, ανεξαρτήτως των νέων συνθηκών, εξακολουθούν να προσκολλώνται αμυντικά σε συγκεκριμένα πολιτικά μέσα και θεσμικούς διακανονισμούς του παρελθόντος, αντί να προωθούν ενεργά λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε «εδώ και τώρα». Το ίδιο ισχύει και για τους σοσιαλδημοκράτες που παραπονούνται διαρκώς για την υποτιθέμενη «νεοφιλελεύθερη ηγεμονία» που χαρακτηρίζει δήθεν την εποχή μας.

Επίσης δεν είναι καθόλου σπάνιο να αισθάνονται οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες έντονη αβεβαιότητα για το σκοπό και την αποστολή της σοσιαλδημοκρατίας τον 21ο αιώνα. Ακούμε έτσι πως το SPD δε θα 'πρεπε βέβαια να είναι τόσο αριστερό όσο το πρώην κομμουνιστικό «κόμμα δημοκρατικού σοσιαλισμού» (PDS), αλλά ούτε και τόσο συντηρητικό όσο η «χριστιανοδημοκρατική ένωση» (CDU). Αυτού του είδους όμως οι πολιτικάντικοι προβληματισμοί δεν είναι εις θέση να προσφέρουν στον κόσμο την παραμικρή θετική και διακριτή πολιτική συνεισφορά. Ούτε βέβαια μπορούν να περιγράψουν ένα πολιτικό πρόγραμμα που να υπηρετεί τις ελπίδες και τα όνειρα και να καθησυχάζει τους φόβους του μέσου πολίτη.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία πανίσχυρη «νεοφιλελεύθερη» ηγεμονία στη Γερμανία ή την Ευρώπη, ακριβώς όπως δεν υπάρχει κοινωνική πλειοψηφία κατά των μεταρρυθμίσεων της κοινωνίας και της οικονομίας που είναι απαραίτητες προκειμένου να ανταποκριθούμε στις σημερινές ανάγκες.

Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στη βιομηχανική εποχή ή στο κράτος-έθνος του 20ού αιώνα. Οι περισσότεροι Γερμανοί το γνωρίζουν αυτό από καιρό.

Αυτό που δικαίως περιμένουν και ελπίζουν είναι η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας ώστε να αντανακλά καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Υπάρχει λοιπόν ζήτηση για ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που απαντά στην επιθυμία της εκτεταμένης μεσαίας τάξης για μία ανανεωμένη σύνθεση μεταξύ της δυναμικής ελεύθερης αγοράς, της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής, που να αντιστοιχεί στην εποχή μας, αντί για ένα κόμμα που αποθεώνει τη δεκαετία του 1970 και κλαψουρίζει για τις «παλιές καλές μέρες».

Ό, τι κι αν λέγεται, το κλίμα της εποχής («zeitgeist») που τόσο κατηγορούν πολλοί σοσιαλδημοκράτες, εξακολουθεί να βρίσκεται στο πλευρό μας. Οι νεοφιλελεύθεροι και συντηρητικοί δεν έπεισαν την κοινωνία. Αντιθέτως, η κυρίαρχη αντίληψη είναι λανθανόντως σοσιαλδημοκρατική και πολιτιστικά ανοικτή, και την απασχολούν οι κοινωνικές και πολιτιστικές προϋποθέσεις της οικονομικής επιτυχίας.

Είναι ώρα να το κατανοήσουμε αυτά και να πράξουμε αναλόγως. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτό περιμένει από εμάς. Είναι προς το συμφέρον των σοσιαλδημοκρατών να στραφούν προς το πολυπληθές κέντρο της κοινωνίας μας. Εκεί η κυριαρχία της έννοιας της αλληλεγγύης είναι τόσο ριζωμένη ώστε να μπορεί να στηρίξει τη σοσιαλδημοκρατία και να της δώσει μία νέα μεγάλη ώθηση προς το μέλλον.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ [1][2]

*Ο Matthias Platzeck ήταν πρόεδρος του SPD το διάστημα 2005-06· ο Peer Steinbrück είναι σοσιαλδημοκράτης υπουργός οικονομίας της Γερμανίας· ο Frank-Walter Steinmeier είναι υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας. Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του ppol. Το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τις εργασίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Αθήνα στις οποίες λαμβάνουμε μέρος ως bloggers έπειτα από πρόσκληση του ΠΑΣΟΚ.

19 comments:

  1. Ο Matthias Platzeck ήταν πρόεδρος του SPD το διάστημα 2005-06· ο Peer Steinbrück είναι σοσιαλδημοκράτης υπουργός οικονομίας της Γερμανίας· ο Frank-Walter Steinmeier είναι υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας. Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του ppol. Το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τις εργασίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Αθήνα στις οποίες λαμβάνουμε μέρος ως bloggers έπειτα από πρόσκληση του ΠΑΣΟΚ. Αν και μεγάλο σε μέγεθος, και ίσως λίγο κουραστικό για blog, το άρθρο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών πολιτικών αποτελεί παρόλα αυτά ένα καλό κείμενο προβληματισμού γύρω από το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας.

    ...περιμένουμε ακόμα τον Ρίφκιν...

    ReplyDelete
  2. Ελευθερία-Δημοκρατία-Σοσιαλισμός:το Ευρωπαικό μοντέλο.
    Θα επιβιώσει;

    ReplyDelete
  3. Πείτε απλά στο Ρίφκιν ότι G700 means macjobs.

    ReplyDelete
  4. λοιπόν στο web radio του ΠΑΣΟΚ μπορείτε σε μισή ώρα περίπου από τώρα να ακούσετε ολόκληρη την ομιλία του Ρίφκιν.

    Η μίνι συνέντευξη έγινε τελικά και ήταν πραγματικά μίνι και στριμωγμένη με μία ερώτηση που έκανε η G700 και μία ο blogger από το πρόχειρο τετράδιο. Αύριο το σχετικό βίντεο.

    ReplyDelete
  5. Γόνιμες σκέψεις στην κατεύθυνση ανασχεδιασμού της έννοιας της κρατικής αρωγής,προς επιτελικές και προβλεπτικές δράσεις,αντί του κράτους επιδομάτων της κλασσικής σοσιαλδημοκρατίες.
    Κοντά στην καλύερη εκδοχή του Nordic ,μέσα στο νέο γόνιμο ποτάμι των ιδεων της σύνθεσης της σκετπομενης Αριστεράς και του έντιμου Φιλελευθερισμού.
    Αναζητάμε τέτοιες συνθεσεις στα ιστολογια e-left,LLS,HOMO SAPIENS και τόσα άλλα.

    ReplyDelete
  6. Αχ ναι

    Πόσο μου αρέσει η δι-ανοησία

    ReplyDelete
  7. καθόλου ανοησία φωφώ έχει ψωμί αυτή η σύνθεση.

    ReplyDelete
  8. "Πολύ μου άρεσε" αυτό το άρθρο. Μου θυμίζει τα κείμενα του μακαρίτη Ζολώτα. Εγραφε και έγραφε, έλεγε, έλεγε, έλεγε............. και ΟΥΔΕΝ έλεγε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Αλλά πάντα σε ωραία Ελληνικά. Τώρα διαβάζουμε τις ίδιες μπούρδες, όπως και τότε, αλλά στην σλαβομακεδονική διάλεκτο.

    ReplyDelete
  9. Συγκινητικός μπορώ να πω ο Rifkin, ειδικά προς το τέλος της ομιλίας.

    Συγκλονιστηκές και οι εποχές για να ζει κανείς, δεν κουράζομαι καθόλου να το επαναλαμβάνω ξανά και ξανά!

    Δεν ξέρω αν μπορούμε να αντιληφθούμε το πλήρες μέγεθος των αλλαγών που συντελούνται παγκόσμια. Από την οικονομία, την πολιτική και την ανθρώπινη συνείδηση, ακόμα και μέχρι τις άκρες του ηλιακού μας συστήματος τα πάντα φαίνονται να βρίσκονται σε μια γόνιμη αναταραχή!

    "Every few thousand years evolution leaps forward"

    ReplyDelete
  10. Ο καπιταλισμός έχει έξοδα: πρέπει να πληρώσεις τον παραγωγό και τους μεσάζοντες. Ας πούμε 50 ευρώ.

    Ο σοσιαλισμός έχει έξοδα: πρέπει να πληρώσεις το κράτος. Ας πούμε 50 ευρώ.

    Η "σοσιαλδημοκρατία" έχει τα διπλά έξοδα: πρέπει να πληρώσεις τον παραγωγό, τους μεσάζοντες και το κράτος. Δηλαδή 100 ευρώ.

    Εξ' ου και το τρομακτικό κόστος ζωής σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (σε πραγματικούς όρους ζωής, διπλάσιο από τις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ με εξαίρεση ΝΥ και CA).

    Από τη στιγμή που ο κάθε επαγγελματίας, βιοτέχνης, παραγωγός και υποψήφιος επαγγελματίας κλπ πρέπει να πληρώνουν τους πάντες (στη σοσιαλδημοκρατία) για να βγάλουν άδεια να δουλέψουνε και να πληρώνουν και ιδιωτική ασφάλιση και νοσοκομεία κάθε φορά που μπορούν (διότι το ξέρουν ότι τα δημόσια είναι του ύψους και του βάθους), τότε η ανεργία καλά θα κρατεί στην Ευρώπη, όπως και ο υψηλός πληθωρισμός κλπ.

    Οι θεωρητικοί και άλλοι βολεμένοι σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν ουδεμία επαφή με τους G700 και ουδεμία εμπειρία από τέτοια πράματα. Ακόμα κι αν έχουν, δεν προτείνουν τίποτα έτσι ώστε το G700 να γίνει G3000 (Αμερική) ή κάτι ενδιάμεσο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πετάνε αιθάλη με βαρύγδουπες εκφράσεις για να διασκεδάζουν και ψυχαγωγούς τους άνεργους.

    ReplyDelete
  11. @ lefteris
    Εξ' ου και το τρομακτικό κόστος ζωής σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (σε πραγματικούς όρους ζωής, διπλάσιο από τις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ με εξαίρεση ΝΥ και CA).

    Μακάρι νάταν όπως το λες!!!
    Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

    Η Αθήνα είναι 3 φορές ακριβότερη από την μέση Αμερικανική Πολιτεία και 2 φορές ακριβότερη από την Νέα Υόρκη - και εννοώ το Μanhattan.

    Στο Πρυτανείο και στη Βιβλιοθήκη μιά μακαρονάδα, με σαλάτα και κρασί κοστίζει ΔΙΠΛΑ από ό,τι ένα aged New York strip steak στο Smith and Wollensky. Και σε σερβίρει το βλαχάδιο που δεν ξέρει ούτε να πιάσει το κουτάλι και το πηρούνι συγχρόνως με το δεξί χέρι για να σερβίρει την σαλάτα!!!!

    ReplyDelete
  12. Ασε που σερβίρουν με χαμηλού βάρους και ευτελή μαχαιροπήρουνα κι εγώ αν δεν είναι βαρύ και ασήκωτο το μαχαιροπήρουνο δεν μπορώ να φάω.

    ReplyDelete
  13. Φωφώ, Θεομήτωρ της Ελλάδος "said...
    "Πολύ μου άρεσε".... έλεγε, έλεγε, έλεγε............. και ΟΥΔΕΝ έλεγε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

    Ελεγε,έλεγε,έλεγε......και ΟΥΔΕΝ έλεγε!!!!!!!!!!επι εφτά χρόνια!!!
    Λέει,λέει,λέει...........και ΟΥΔΕΝ πράττει επί πέντεχρόνια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Τί είναι;
    "It's" the Prime Minister of Greece stupid!

    ReplyDelete
  14. Εχει δίκιο η Φωφώ.Το άρθρο είναι μακροσκελές και φλύαρο.Τής σχολής του βερμπαλιστικού σοσιαλισμού.Σοβιετικής,Καστρικής και Τριτοκοσμικής κοπής.Ενοχλεί και τον πλέον καλοπροαίρετο.Παράδειγμα προς αποφυγήν για τους διαχειριστές του μπλόγκ την εποχή των σύντομων,σαφών και περιεκτικών κειμένων.
    Είναι μιά δοκιμασία να το διαβάσεις.Χάνεις την αρτιμέλειά σου απο τα αυτοχτυπήματα για το λάθος που διέπραξες να του αφιερώσεις χρόνο.
    Και φυσικά είναι και μιά δυσφήμιση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

    ReplyDelete
  15. @Lefteris
    "Η "σοσιαλδημοκρατία" έχει τα διπλά έξοδα: πρέπει να πληρώσεις τον παραγωγό, τους μεσάζοντες και το κράτος. Δηλαδή 100 ευρώ.

    Εξ' ου και το τρομακτικό κόστος ζωής σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (σε πραγματικούς όρους ζωής, διπλάσιο από τις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ με εξαίρεση ΝΥ και CA)."

    Η Αμερική είναι φθηνή πλασματικά.Εχει μια επιδοτούμενη οικονομία με κύριο εργαλείο την νομισματική πολιτική και τα παιχνίδια με την ισοτιμία του δολλαρίου.Διαμορφώνει δηλ. τις τιμές με βάση το imperium του δολλαρίου και την ηγεμονική του θέση στο κόσμο.Τώρα που αυτά κλονίζονται η κατάσταση θα αλλάξει και στο εσωτερικό της Αμερικής και θα προσαρμόζεται σταδιακά σε περιβάλλον πιό φυσιολογικής λειτουργίας της οικονομία της.

    Αυτά θα πεί ο Ρίφκιν στη δευτερολογία του αν διαβάσει το μπλόγκ "G700"

    ReplyDelete
  16. @Κομφού

    Είδα το πρωί το παρακάτω άρθρο στην Νατεμπορική, και μου φάνηκε ότι μπορεί να ο βρεις ενδιαφέρον (παρομοίως και άλλοι που πιθανόν να αντιλαμβάνονται what is all about),

    "Ο πρωθυπουργός της Κίνας, Ουένα Τζιαμπάο, κάλεσε σήμερα τις ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν το δολάριο, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών που είχε στο Πεκίνο με την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις. "Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα ξεπεράσουν όσο το δυνατόν συντομότερα την κρίση και θα σταθεροποιήσουν την ισοτιμία του δολαρίου", αναφέρεται στην ανακοίνωση που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της κυβέρνησης."

    και θυμήθηκα την έκθεση του Wayne M. Morrison (Foreign Affairs, Defense, and Trade Division) την οποία υπέβαλε στο Κονγκρέσο των ΗΠΑ 2 χρόνια πριν, στις 15 Μαΐου 2006 αναφορικά με την οικονομική κατάσταση της κινεζικής οικονομίας και έλεγε χαρακτηριστικά:

    "Some U.S. policymakers have expressed concern over China’s rising ownership of U.S.
    government debt, due to fears that China might attempt to use its holdings as leverage in its
    dealings with the United States on economic and/or political matters. China is the second
    largest foreign holder of Treasury securities (after Japan), and both the level of those holdings and China’s share of total foreign holdings have increased sharply over the past few years. These went from $51.8 billion in 1999 to $265.2 billion at end of February 2006. China’s U.S. Treasury securities holdings as a share of total foreign holdings over this period have grown from 4.1% to 11.9%."

    Και σκέφτομαι,....λες να ήρθε εκείνη η ώρα τόσο γρήγορα?
    Beware of the chinese!

    ReplyDelete
  17. Κύριε Don, οι κατάσκοποί μου στην CIA και οι διασυνδέσεις μου με το Αssociated Press, United Press, Reuters, CNN, Agence-France Press με ενημερώνουν ότι ο Κομφουκιάκος σας στέλνει μηνυματάκι στο επόμενο ποστ ώστε να διαβασθεί ΚΑΙ από άλλους.

    ReplyDelete
  18. "H σοσιαλδημοκρατία τον 21ο αιώνα"
    Καλό θέμα και πολύ δύσκολο για τους βουλευτές ¨ας πούμε¨ του ΠΑΣΟΚ.
    Ίσως, για τους G700, λιγότερο δύσκολο προς επίλυση.
    Είναι πάντως γενικά παραδεκτό ότι αυτό που εννοούσαμε σοσιαλδημοκρατία κάποτε,με την τότε μορφή της δεν μπορεί να σταθεί.
    Οι ομιλίες στη σοσιαλιστική διεθνή ήταν όπως είπε και η φωφώ...,λόγια,λόγια,λόγια.
    Φαφλατάδες-θεωρητικοί,που και εδώ μέσα υπάρχουν τέτοιοι-κρίμα για αυτούς- που έχουν μείνει σε όσα γράφουν τα βιβλία περασμένων δεκαετιών.
    Ο κόσμος αλλάζει,εμείς αλλάζουμε,όλα αλλάζουν...μόνο τα κόμματα στην Ελλάδα μένουν ίδια και οι ιδέες τους!!!
    ΕΙΡΗΝΗ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
    Έννοιες παρεξηγημένες από τους πολιτικούς του 2008 στην Ελλάδα και σ΄όλο τον κόσμο.

    ReplyDelete
  19. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω έναν..........
    .............................
    ΚΛΕΦΤΗ-ΛΑΜΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ!!!!!

    ReplyDelete