Ομαδική αυτοκτονία στη Βουλή

Τη στιγμή που η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου βουλιάζει κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για το σκάνδαλο της Siemens, τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν ομαδικά, ψηφίζοντας μια κραυγαλέα και εξόχως προκλητική ρουσφετολογική ρύθμιση υπέρ των δικών τους παιδιών.

Στα «ψιλά γράμματα» του νέου Κανονισμού της Βουλής που εγκρίθηκε προχθές, προβλέπεται η μονιμοποίηση δεκάδων υπαλλήλων που εργάζονται σήμερα στο Κοινοβούλιο ως μετακλητοί ή αποσπασμένοι και υπηρετούν σε κόμματα, κοινοβουλευτικούς αξιωματούχους και υπηρεσίες του Κοινοβουλίου από το 2004 έως σήμερα, αλλά και όσων, άκουσον άκουσον, αναμένεται να προσληφθούν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Για τη μονιμοποίηση των εν λόγω υπαλλήλων δεν λαμβάνεται υπόψη η υπηρεσία από την οποία προέρχονται ούτε καν το χρονικό διάστημα απασχόλησής τους στο Κοινοβούλιο. Η σχετική ρύθμιση πέρασε στη Διάσκεψη των Προέδρων με συμφωνία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και τη διαφωνία του ΚΚΕ, ενώ ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζε.

Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι οι πολιτικοί μας δε βάζουν μυαλό, αφού για μία ακόμη φορά επαναλαμβάνεται το γνωστό κόλπο-ατόπημα της χαριστικής ρύθμισης υπέρ ημετέρων. Ανάλογες ρυθμίσεις με την προχθεσινή έχουν περάσει άλλες τρεις φορές στο παρελθόν με πιο πρόσφατη αυτή του 2003.

Ταυτόχρονα, καταρρίπτεται για πολλοστή φορά ο μύθος περί επανίδρυσης του κράτους από τη ΝΔ. Η παράταξη που ανέλαβε να προωθήσει ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης για την Ελλάδα του 21ου αιώνα υιοθέτησε τελικά όλα ανεξαιρέτως τα κουτσά και τα στραβά που ρητορικά κατήγγειλε εδώ και χρόνια: από την παράκαμψη του ΑΣΕΠ με σκοπό το μπάσιμο στο δημόσιο από την πίσω πόρτα μέχρι τις αναδρομικές ρυθμίσεις χρεών εισφορών και φόρων, δεν υπάρχει ούτε ένα είδος χαριστικής διάταξης που να μην έχει θεσμοθετηθεί την τελευταία τετραετία.

Είναι προφανές ότι η συστηματική ευνοιοκρατία καλά κρατεί και οι όποιες αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι λαμβάνονται με βάση το γράμμα του νόμου και συνεπώς διαθέτουν τεκμήριο νομιμότητας, σε καμία περίπτωση δεν διαθέτουν τεκμήριο ακριβοδικίας και κατ’ επέκταση κοινωνικής δικαιοσύνης. Επιτέλους όμως, απαιτείται δικαιοσύνη. Όχι άλλες χάρες. Όχι εύνοιες.