Πολιτικό χρήμα: να σπάσει η φούσκα της υποκρισίας.

Στη χώρα μας είναι κοινό μυστικό ότι η χρηματοδότηση των κομμάτων και των πολιτικών από οικονομικά συμφέροντα ζει και βασιλεύει παρά τους αυστηρούς περιοριστικούς νόμους που κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί με πιο πρόσφατο τον Ν.3023/2002. Το σκάνδαλο της Siemens, απ’ ότι φαίνεται, συνιστά κλασσική και μάλλον συνηθισμένη περίπτωση μαύρου χρήματος που κατέληξε παρακάμπτοντας τους κανόνες στα ταμεία των κομμάτων. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η μεγάλη υποκρισία.

Αν ποτέ διεξαχθεί ένας σοβαρός κι ενδελεχής έλεγχος για τα τερτίπια που χρησιμοποιούνται με στόχο τη νομότυπη κάλυψη της υπέρβασης του ορίου των προσωπικών προεκλογικών δαπανών, τα δωράκια που δίνονται για αγορά εξοπλισμού ενός βουλευτικού γραφείου (πιθανολογούμενη περίπτωση Μητσοτάκη), την τοποθέτηση των συνεργατών των βουλευτών στα payroll ιδιωτικών εταιρειών και τη χρηματοδότηση των κομμάτων με σπάσιμο του τελικού ποσού σε δεκάδες επιμέρους νόμιμα ποσά από μόνο τυπικώς διαφορετικά πρόσωπα (πιθανολογούμενη περίπτωση Τσουκάτου), ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι θα προκληθεί πραγματικός πολιτικός και κοινωνικός σεισμός.

Τι μπορεί να γίνει; Καταρχάς δε χρειαζόμαστε άλλους υποκριτικούς περιορισμούς στο πολιτικό χρήμα. Απαιτείται διαφάνεια παντού.

Η πολιτική είναι εξ ορισμού σύγκρουση κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων και η δημοκρατία το σύστημα που τα θεσμοθετεί οργανώνοντας με κανόνες τη σύγκρουση αυτή. Το οφείλουμε στη δημοκρατία να καταστήσουμε το πολιτικό παιχνίδι περισσότερο διάφανο και λιγότερο υποκριτικό θέτοντας κανόνες στο πολιτικό σύστημα και όχι νομοθετώντας με τυφλό ιεραποστολικό ζήλο δήθεν υπέρ των αξιών αλλά τελικά υπέρ της ασυδοσίας. Τα πήρατε από την Χ, Ψ, Υ ιδιωτική εταιρεία; Μάλιστα. Στο βαθμό που το χρήμα που βάλατε στο κομματικό ταμείο δεν είναι βρώμικο, δηλαδή προϊόν παράνομης δραστηριότητας ή διαφθοράς (ανάλογης με την πιθανολογούμενη περίπτωση Μαντέλη), εσείς καλά κάνατε. Και εμείς γνωρίζουμε ποιους ψηφίζουμε και ποιες είναι οι επιρροές τους.

Ας πάψουμε λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών από οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα συνιστά εγγενές στοιχείο όλων των σύγχρονων πλουραλιστικών δημοκρατιών. Κανείς δεν εξαιρείται από αυτόν. Η οργάνωση του πολιτικού συστήματος είναι τέτοια που δεν επιτρέπει περιθώρια ψευτο-ηθικών ενδοιασμών. Μόνο τις προεκλογικές δαπάνες των κομμάτων και των υποψηφίων τους να λάβει κανείς υπόψη, καταλαβαίνει ότι είναι γελοίο και επικίνδυνο να κρυβόμαστε πίσω από εικονικούς «καθώς πρέπει» νόμους και διατάξεις.

Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την αλήθεια και τη διαφάνεια αλλά από αυτούς ακριβώς τους υστερικούς καθωσπρεπισμούς και τις ηθικολόγες ισοπεδώσεις που εξαιτίας της αυστηρότητάς τους παύουν να επικοινωνούν με την πραγματικότητα, γελοιοποιούν τους νόμους και τους κανόνες, υπονομεύουν τελικά με το φανατισμό τους το ίδιο το κύρος της δημοκρατίας και ενθαρρύνουν την ασυδοσία και τη διαφθορά.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές του πολιτικού χρήματος σε πρώτη φάση είναι να γνωρίζουμε από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Διαφάνεια παντού. Διαφάνεια στα συμφέροντα. Κανόνες στη διαχείρισή τους. . Να ξέρουμε ποιος επηρεάζεται και από που. Να μην είναι παράνομη η φανερή χρηματοδότηση, αλλά το κρυφό και βρώμικο χρήμα. Μεταρρύθμιση λοιπόν του υπάρχοντος νομικού πλαισίου το οποίο άλλωστε χλευάζεται από όλα τα μέρη του πολιτικού συστήματος και την ίδια την κοινωνία. Νομιμοποίηση της ιδιωτικής χρηματοδότησης τόσο από τα φυσικά όσο κυρίως από τα νομικά πρόσωπά με ονομαστικοποιημένες δωρεές, μέσω τραπεζικών λογαριασμών.

Με τnν ευκαιρία που προσφέρει το σκάνδαλο της Siemens, να σπάσουμε επιτέλους τη φούσκα της υποκρισίας, αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνεια μια σειρά υποκριτικών θεσμικών τερατουργημάτων, με χαρακτηριστικότερο όλων το νόμο περί ΜΗ-ευθύνης Υπουργών (ν.3126/2003), ο οποίος, άκουσον άκουσον, παραγράφει εντός πενταετίας ακόμα και κακουργήματα ενώ αποκλείει τη Δικαιοσύνη από τη δυνατότητα άσκησης ποινικής δίωξης. Κλέψε, φάε, ξεκουράσου και λογαριασμό μη δίνεις.

Αν τα προβλήματα και οι θεσμικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε κουκουλωθούν για μία ακόμη φορά, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Οι συνέπειες από τη φούσκα της υποκρισίας που σπάει είναι άπειρες φορές πιο ισχυρές από το πρόβλημα το οποίο επιχειρεί να συγκαλύψει. Οι δυνάμεις που ενδέχεται να απελευθερώσει πολύ πιο βίαιες και σαρωτικές.

Σήμερα, εάν η Ελλάδα ήταν ένα μέσο βαλκανικό κράτος εκτός ΕΕ και δεδομένης της εξαιρετικά αρνητικής διεθνούς οικονομικής συγκυρίας, το σπάσιμο της φούσκας της υποκρισίας ίσως να οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος.

Ωστόσο, επειδή βρισκόμαστε εντός της ΕΕ, το σενάριο που στοιχειώνει τη σκέψη πολλών είναι η ιταλο-ποίηση της εγχώριας πολιτικής ζωής ως το λογικό επόμενο βήμα που θα ακολουθήσει την απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων της μεταπολιτευτικής περιόδου. "Από τον Μπερλουσκόνι στον Βγενόπουλο". Το σύγγραμμα πολιτικής θεωρίας της επόμενης δεκαετίας. Αυτό θέλουμε; Κανόνας πρώτος και τελευταίος. Μάχεσαι για τις αξίες αξιοποιώντας την πραγματικότητα. Ειδάλλως οι αξίες καταντούν κουρελόχαρτα και οι μάχες αφελές κυνήγι μαγισσών. Όταν η δημοκρατία αγνοεί την πραγματικότητα, η πραγματικότητα απλώς εκδικείται τη δημοκρατία.