Από την Κατερίνα Μανδενάκη*
Elle, Ιούνιος 2008
Η γενιά του Εγώ, όπως τη χαρακτηρίζει στο μεστ σέλερ της Generation Me (για συντομία GenMe) η ψυχολόγος δς Τζιν Τουένγκε (Jean Twenge), αποτελείται από όλους όσους γεννήθηκαν από τη δεκαετία του ‘70 και μετά, από γονείς οι οποίοι ανήκουν στη γενιά του baby boom και οι οποίοι θέλησαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με νέες αξίες, μια νοοτροπία ελεύθερη, ανεξάρτητη και πιο αυθεντική, που τιμά την κοινωνία και ανυψώνει το άτομο. Από γονείς οι οποίοι δεν ήξεραν τίποτα απ’ όλα όσα ξέρουμε εμείς σήμερα. Γονείς που ήθελαν να διδάξουν ότι η αγάπη για τον εαυτό και η συμφιλίωση με τα θέλω του καθενός, το δικαίωμα στο όνειρο και κυρίως η αυτοεκτίμηση είναι απαραίτητα εφόδια για υγιείς ισορροπημένους ανθρώπους. Μόνο που η δική μας γενιά το πήγε λίγο πιο μακριά. Και έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού της…
Όλα παίζουν
Η γενιά του Εγώ είναι πιο ανοιχτή και χαλαρή από την προηγούμενη. Στο πλαίσιο της ενισχυμένης ατομικότητας τα πάντα, από το ντύσιμο μέχρι της συζητήσεις, πρέπει να εκφράζουν τη διαφορετικότητα του καθένα. Η γενιά του Εγώ θέλει να είναι ο εαυτός της και για να γίνει πρέπει να βρει τον κατάλληλο χώρο παρακάμπτοντας τους υφιστάμενους κοινωνικούς κανόνες. Ο νέος της γενιάς του Εγώ είναι απαλλαγμένος από συμβάσεις, μιλά ελεύθερα για το σεξ, αλλά και όλα τα «μη πρέποντα» θέματα, θυσιάζοντας την ευγένεια και την ευαισθησία στο βωμό της ειλικρίνειας. Η γενιά του Εγώ έχει εξομολογητική διάθεση, είναι συναισθηματικά κακομαθημένη. Η ενσάρκωση της επανάστασης που επεδίωξαν οι Baby Boomers βρίσκεται στη φράση «κάνε ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο και μη σε απασχολεί τι θα πουν οι άλλοι». Έτσι το σύνθημά της γίνεται πάρε τη δουλειά που θες, κέρδισε τον έρωτα, ζήσε ευτυχισμένος και δώσε στο φιλμ της ζωής σου ένα καλό φινάλε. Be yourself και τα μυαλά στα κάγκελα.
Στο πριγκιπάτο του Εγώ
Ένα από τα αρνητικά της Gen Me είναι ότι δεν πρόκειται για μια αγνή γενιά. Όταν μεγαλώνουμε νομίζοντας πως μπορούμε να κάνουμε ή να γίνουμε ό,τι θέλουμε, στην ουσία πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Στην πραγματικότητα η υπερβολική αξία που έχει πάρει το Εγώ έχει εξοβελίσει την έννοια «κάνω το σωστό», γιατί δεν υπάρχει ένα σωστό αλλά πολλά, σχεδόν όσα και τα άτομα που θέλουν να το κάνουν.
Έτσι η ειλικρίνεια γίνεται αγένεια και σκληρότητα, η ευθύτητα αναισθησία, η αυτοεκτίμηση εγωισμός και η ζωή ένα πεδίο μάχης, όπου τα πολύτιμα Εγώ πρέπει να αντιμετωπίσουν τους πολυάριθμους εχθρούς τους: τα Εγώ όλων των άλλων. Η δρ Τουένγκε παρατηρεί ότι δεν είναι μόνο η βιασύνη και το άγχος που μας κάνει να οδηγούμε σαν τρελοί, να μη σταματάμε στα στοπ και να φρενάρουμε τελευταία στιγμή πάνω στις διαβάσεις. Είναι γιατί μας ενοχλούν όλα τα άλλα αυτοκίνητα και οι αργοκίνητοι πεζοί οι οποίοι…τολμούν να μπουν στο δρόμο μας.
Be yourself, Love yourself
Be yourself. Love yourself… Η γενιά του Εγώ το πίστεψε και αγάπησε πολύ τον εαυτό της.
Η υπόθεση ότι αν χαρίσουμε σε ένα παιδί υψηλή αυτοεκτίμηση θα είναι πιο ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο τείνει να επαληθευτεί μόνο στο βαθμό της παραγωγής μικρών νάρκισσων. Οι νάρκισσοι συγκεντρώνονται στον εαυτό τους και τείνουν να συρρικνώνουν τις επαφές τους με τους άλλους. Είναι κακοί σύντροφοι και δύσκολοι συνεργάτες. Μάλιστα οι Millenials, όσοι γεννήθηκαν από το 1985 και μετά, θεωρούνται η πιο ναρκισσιστική γενιά στην ιστορία, καθώς έρευνες που έγιναν σε φοιτητές στις ΗΠΑ αποκαλύπτουν ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ερωτώμενοι απάντησαν ναι σε προτάσεις όπως «μπορώ να χειριστώ τους ανθρώπους», «περιμένω πολλά από τους άλλους», «επιμένω να έχω το σεβασμό που μου αξίζει» με αποτέλεσμα να γίνεται λόγος για την Entitlement Generation, τη γενιά που μόνο δικαιούται.
I have a dream…
Τα παιδιά της υπερβολικής αυτοεκτίμησης ξεκινούν την πορεία τους στην αληθινή ζωή εισπράττοντας μια πρώτη απογοήτευση στις σπουδές τους και αρκετές αργότερα στην καριέρα τους. Γιατί πιστεύουν ότι η εργασία τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, πολύ μεγάλες αμοιβές και υψηλές θέσεις.
Παρ’ όλα αυτά η αντίληψη της γενιάς του Εγώ για την εργασία δεν περιορίζεται στο ρόλο της χρηματομηχανής. Η δουλειά πρέπει να είναι ικανοποιητική, να γεμίζει τον εργαζόμενο, να έχει σκοπό, να εμπεριέχει πάθος και έμπνευση. Ο δημοσιογράφος της Financial Times, Τόμας Μπάρλοου, σημειώνει σε άρθρο του: «το να εργάζεσαι δεν αποτελεί πλέον μέσο για να ζήσεις και να συντηρήσεις την οικογένειά σου, αλλά μια πλούσια και πολυδιάστατη εμπειρία. Οι δουλειές σήμερα είναι επιλογές lifestyle». Στην πραγματικότητα όμως είναι μόνο δουλειές…
Το σύνθημα «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις» συμπληρώνεται από το μάντρα «κυνήγησε το όνειρό σου». Γιατί όμως τα όνειρα είναι το επίκεντρο της πορείας των GenMe? Ο εαυτός και πάλι. Οι άνθρωποι σήμερα κατασταλάζουν στη ζωή σε μεγαλύτερες ηλικίες απ’ ό,τι παλιά. Είναι λοιπόν αναμενόμενο να περνούν σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία των είκοσι προσδιορίζοντας, αναζητώντας, κυνηγώντας και συζητώντας για τα όνειρά τους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το διάστημα επιμηκύνεται συνεχώς.
Η παγίδα της γενιάς του Εγώ
Ποια είναι όμως τα αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί η ευνοημένη, καλοζωισμένη και γεμάτη αυτοεκτίμηση γενιά του Εγώ;
Εμμονή με την εμφάνιση: Όταν ο τζίρος της αισθητικής ιατρικής ξεπερνά τα δέκα τρις ευρώ ετησίως, ενώ στην Αμερική μέσα στο 2007 πραγματοποιήθηκαν έντεκα εκατομμύρια εφτακόσιες (11,7 εκ) επεμβάσεις, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε μια εγωκεντρική κοινωνία το να νιώθει καλά με τον εαυτό του σημαίνει ότι πρέπει να έχει την εμφάνιση του εν δυνάμει τέλειου εαυτού του.
Μοναξιά: Στο βιβλίο του Bowling Alone, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Πάτναμ (Robert Putnam) αναφέρει: «σήμερα είναι σχεδόν απίθανο –απ’ ό,τι πριν σαράντα χρόνια- να ανήκουμε σε κάποιο σύλλογο ή κλαμπ, να έχουμε σχέσεις με τους γείτονες ή με τους συγγενείς μας και να προσφέρουμε στην κοινότητά μας». Ακόμα και οι προσωπικές σχέσεις ακολουθούν το μονόδρομο προς την «Ευατοχώρα». Ρωτήστε όποιον single ξέρετε και θα διαπιστώσετε ότι η μέχρι τώρα ερωτική ζωή του (πιθανότατα και η δική σας) ήταν μια σειρά πολλών συναισθηματικών ups n downs που τους πλήγωσαν. Γιατί οι άνθρωποι που αγαπούν και εκτιμούν υπερβολικά τον εαυτό τους τείνουν να ξεχάσουν ότι η περιβόητη αυτοεκτίμηση αποκτάται μόνο μέσα από τη σχέση μας με τους άλλους.
Υλισμός: Η γενιά του Εγώ πιστεύει ότι δικαιούται περισσότερα και καλύτερα πράγματα. Προσέξτε! Δεν το επιθυμεί. Τα δικαιούται, και ο υλισμός είναι κεντρική αξία, όχι από απληστία ή για διασκέδαση, αλλά επειδή η GenMe έχει μάθει να οριοθετείται μέσα από πράγματα: μεγάλο σπίτι, customized μουσική, ατελείωτο shopping. Ακόμα κι ο καφές υπογραμμίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του καθένα μας. Όπως αναφέρει στο βιβλίο της η δρ Τουένγκε, οι συνδυασμοί του καφέ στα Starbucks έχουν φτάσει τους δεκαεννέα χιλιάδες! Τη στιγμή που τα βασικά είδη καθημερινής χρήσης είναι πανάκριβα. Παλιότερα μία μόνο απασχόληση αρκούσε να υποστηρίξει μία οικογένεια. Σήμερα οι υποθήκες των σπιτιών και το κόστος των σύντηρησης αγγίζουν το 39% των εισοδημάτων. Τα θέλουμε όλα. Αλλά τώρα, περισσότερο από ποτέ δεν μπορούμε να τα έχουμε.
Κατάθλιψη: Και όλα αυτά οδηγούν σε άγχος και κατάθλιψη, δύο από τις πιο συχνές και σημαντικές παθήσεις του νεανικού πληθυσμού σήμερα. Μάλιστα η ποσότητα των φαρμάκων που χορηγείται σε νέους και παιδιά έχει διπλασιαστεί από το 1987 μέχρι το 1996. Μια μελέτη του 1990 που είχε δημοσιευτεί στο American Journal of Abnormal Psychology είχε δείξει ότι το 21% των εφήβων ηλικίας 15 με 17 ετών ήδη έχει βιώσει σοβαρές περιπτώσεις κατάθλιψης, ενώ το όριο ηλικίας συνεχώς κατεβαίνει…
Θυμωμένοι νάρκισσοι
Η γενιά του Εγώ έχει μάθει να περιμένει πολλά από τη ζωή. Με τόσες παραχωρήσεις, πλεονεκτήματα, υλικά και πνευματικά αγαθά και κυρίως με όλη αυτή τη λατρεία για τον εαυτό της, η καλοπληρωμένη εργασία, το τέλειο σπίτι και το καλό αυτοκίνητο είναι για τους περισσότερους όχι απλώς στόχοι αλλά αναμενόμενη πραγματικότητα. Για πάρα πολλούς λόγους αυτή η πραγματικότητα δεν έρχεται ποτέ. Υπ’ αυτές τις συνθήκες η κατάρρευση κάτω από το βάρος της απογοήτευσης είναι αναπόφευκτη. Στο βιβλίο Midelife Crisis at 30, οι Λία Μάκο και Κέρι Ρούμπιν αναφέρουν ότι «το μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις» μετατρέπεται ασυνείδητα σε ένα ενοχικό και αγχωτικό «θα έπρεπε να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». Και όταν ο αυτάρεσκος μικρόκοσμός μας δεν είναι αυτό που θέλουμε, τότε φταίνε όλοι οι άλλοι.
Γιατί έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Η πιο συχνή έκφραση που θα ακούσουμε από τους περισσότερους νέους της γενιάς του Εγώ είναι το «ναι, καλά». Τίποτα δεν μπορεί να γίνει, επομένως γιατί να ασχολούνται; Μοιάζει ωστόσο οξύμωρο. Ποιος θα περίμενε ότι αυτή η ανεξάρτητη, ελεύθερη, ανοιχτή σε θέματα ισότητας και διαφορετικότητας, ειλικρινής και ευέλικτη γενιά θα θεωρούσε τον εαυτό της ένα ανίσχυρο θύμα του «ναι, καλά!»;
* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα, επεξεργασμένο από τη G700, του 5σέλιδου άρθρου αφιερώματος της δημοσιογράφου Κατερίνας Μανδενάκη, με τίτλο Η γενιά του Εγώ, το οποίο δημοσιεύτηκε στο γυναικείο περιοδικό Elle στο τεύχος Ιουνίου 2008.
Ενδιαφέρον το άρθρο στο Elle... ένα περιοδικό που βέβαια έχει επενδύσει κατεξοχήν στη συνεχή προβολή του τρίπτυχου pleasure, happiness, success και την καλλιέργεια του Εγώ Ατόμου καταναλωτή με σκοπό τη διαφήμιση και την πώληση ρούχων που είναι στη μόδα...
ReplyDeleteΣε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι ότι η νοοτροπία του πρώτος Εγώ, η οποία περιγράφεται στο συγκεκριμένο άρθρο, κυριαρχεί σε ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς και αποτελεί το ψυχολογικό υπόβαθρο που οδηγεί στη χλιδαεργία ή τη μόνιμη έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, δηλαδή τη μιζέρια.
Αυτή η γενιά μεγάλωσε και ζεί σε ένα περιβάλλον όπου οι βασικές υλικές ανάγκες του ανθρώπου έχουν ικανοποιηθεί.Τα πράγματα πιά δεν έχουν χρηστική αξία αλλά ικανοποιούν ψυχικές ως επί το πλείστον ανάγκες.Η οικονομία μετατρέπεται σε ψυχολογία και είναι υποχρεωμένη,αλλά δεν μπορεί να το κάνει,να μετρά την ψυχική προστιθέμενη αξία των αγαθών και υπηρεσιών.
ReplyDeleteΓια τη γενιά αυτή αξία έχει η ψυχική ολοκλήρωση.Και έτσι ολόκληρο το Αξιακό σύστημα ψυχολογικοποιείται. Οι καταναλωτικές της προτιμήσεις κατευθύνονται απο το πόσο ψυχική ικανοποίηση προσφέρουν τα προιόντα που αγοράζουν. Και πόσο τροφοδοτούν έναν υπερτροφικό ναρκισσισμό.Ενα ναρκισσισμό που διατυπώνεται παραστατικότατα στο γνωστό διαφημιστικό και προτρεπτικό σλόγκαν, BE YOU!
Συμφωνώ parmenides το πρόβλημα βέβαια είναι αυτή η οικονομική ευμάρεια να μη συνεχιστεί για πάντα. Ήδη η g700 είναι το πρώτο καμπανάκι, αλλά ίσως όχι το πιο δυνατό. Από τη στιγμή που ο τρίτος κόσμος εθίζεται στο καταναλωτικό πρότυπο της δύσης και πλέον δεν αρκείτε σε ένα πιάτο ρύζι αλλά θέλει κρέας, διασκέδαση και ποιος ξέρει ίσω ακόμα και αυτοκίνητο...
ReplyDeleteΚαταλαβένεται ότι το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σα βασιλιάδες και το υπόλοιπο 85% είναι (ήταν) αφημένο στη μοίρα του. Η πολύ ισχυρή οικονομική ανάπτυξη σε κίνα, ινδία αλλά και άλλες χώρες του τρίτου κόσμου ανατρέπει τα δεδομένα.
Η γενιά του εγώ έχει δεδομένη όχι μόνο την επιβίωση αλλά και το "well being". Δεν υπάρχουν όμως δεδομένα σε αυτή τη ζωή. Όποιος πάψει να αγωνίζεται είναι καταδικασμένος. Καμμιά τεχνολογική ανάπτυξη, όπως αποδείχτηκε, δεν εξασφαλίζει την ισοκατανομή. Όποιος δεν παλέψει γι αυτήν θα πάρει την θέση αυτών που τρέφονταν με ρύζι και τώρα θέλουν και αυτοκίνητα...
be you be cooper
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΧωρίς να κατακρίνω το άρθρο ή τη συγγραφέα, νομίζω ότι μοιάζει με απολογία του Elle για το στυλάκι που προωθεί στους αναγνώστες τόσες δεκαετίες. Είναι δυνατό να αποκαλείται ως η πλέον ναρκισσιστική μια "γενιά" από το '85 και μετά, δηλαδή εικοσάρηδες; Αυτό μάλλον ισχύει για τους γονείς τους, που έμαθαν να χαζεύουν στην τηλεόραση Oprah και "Sex and the City".
ReplyDeleteΈπειτα, το απόσπασμα:
"...Όταν μεγαλώνουμε νομίζοντας πως μπορούμε να κάνουμε ή να γίνουμε ό,τι θέλουμε, στην ουσία πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν κανόνες..."
Αυτό είναι εντελώς λάθος, καθώς εξισώνει το πείσμα κάποιου για ένα σκοπό ζωής (π.χ. να σπουδάσει) με την άκρατη φιλοδοξία ενός ήρωα σαπουνόπερας. Ο κόσμος υπάρχει και έξω από τις καρικατούρες της TV, δεν αρχίζουν και τελειώνουν όλα ως ένα κακόγουστο reality show.
Μην τρελαθούμε κιόλας...
Συμφωνώ με την κριτική του Χάρη και της γ700 για το Elle. Elle-ος δηλαδή. Όμως είμαι της άποψης ότι αυτά που γράφονται δεν πρέπει να τα απορρίψουμε με μια μονοκονδυλιά. Με τον ίδιο τρόπο που ασκείται κριτική στη γενιά του Πολυτεχνείου και όλα της τα στραβά, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να δούμε τις παθολογικές τάσεις και συμπεριφορές που κυριαρχούν σε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας.
ReplyDeleteMy parents used to tell me, “in today’s world you can do whatever you choose (especially since you are so smart and great)” – the last part, of course, because they are typical Greek parents... What a load of rubbish all that was. I think the correct thing to say is that in today’s world, more than ever before, you can find something you are good at and pursue it. But nobody owes you anything.
ReplyDelete1./
ReplyDeleteparmenides said...
"Οι καταναλωτικές της προτιμήσεις κατευθύνονται απο το πόσο ψυχική ικανοποίηση προσφέρουν τα προιόντα που αγοράζουν."
@ parmenides
Θα ήταν ορθότερο αντί του όρου "ψυχική ικανοποίηση" να χρησιμοποιούσες τον όρο (τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ)
"ψευδές συναίσθημα προσωρινής ψυχικής ικανοποίησης"
2./
Harris said...
"Έπειτα, το απόσπασμα:
"...Όταν μεγαλώνουμε νομίζοντας πως μπορούμε να κάνουμε ή να γίνουμε ό,τι θέλουμε, στην ουσία πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν κανόνες..."
Αυτό είναι εντελώς λάθος, καθώς εξισώνει το πείσμα κάποιου για ένα σκοπό ζωής (π.χ. να σπουδάσει) με την άκρατη φιλοδοξία ενός ήρωα σαπουνόπερας."
@harris
Το απόσπασμα που σχολίασες δείχνει ξεκάθαρα ότι για τους αναγνώστες του περιοδικού, το "γίνομαι κάτι που επιθυμώ" και "ποδοπατώ κανόνες" είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Δεν υπάρχει για αυτούς και πολύ περισσότερο για τον αρθρογράφο το ενδεχόμενο να επιτύχει οτιδήποτε εντός των πλαισίων ορισμένων κανόνων. Δυστυχώς δε, αυτό είναι η φωτογραφία ενός μεγάλου, αν όχι του μεγαλύτερου, μέρους της κοινωνίας μας.
Mirror, mirror on the wall
ReplyDeleteTell me, mirror, what is wrong?
Can it be my De La clothes
Or is it just my De La song?
What I do ain't make-beleive
People say I sit and try
But whan it comes to being De La
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
Now you tease my Plug One style
And my Plug One spectacles
You say Plug One and Two are hippies
No, we're not, that's pure Plug bull
Always pushing that we've formed an image
There's no need to lie
When it comes to being Plug One
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
Proud, I'm proud of what I am
Poems I speak are Plug Two type
Please oh please let Plug Two be
Himself, not what you read or write
Right is wrong when hype is written
On the Soul, De La that is,
Style is surely our own thing
Not the false disguise of showbiz
De La Soul is from the soul
And this fact I can't deny
Strictly from the Dan called Stuckie
And from me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
Glory, glory hallelu
Glory for Plugs One and Two
But that glory's been denied
By kizids and dookie eyes
People think they dis my person
By stating I'm darkly pack
I know this so I point at Q-Tip
And he states, 'Black is Black'
Mirror mirror on the wall,
Shovel chestnuts in my path
Please keep on up with the nuts
So I don't get in aftermath
But if I do I'll calmly punch them
In the fourth day of July
'Cause they tried to mess with
Third degree, that's me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
It's just me myself and I
Ο ΓΑΠ με τη "διαγραφή" Σημίτη έδοσε νόημα στην πολιτική ζωή.Αρχισε η εποχή του.Από δώ και πέρα θα καθορίζει ο ίδιος την πολιτική αντζέντα."Εμαθε,ωρίμασε,αποφάσισε".
ReplyDeleteΟ Σημίτης θα λουφάξει.Θα είναι και το πιό σοφό.
Καλησπέρα...
ReplyDeleteπολύ καλό κι εμπεριστατωμένο άρθρο... Σας ευχαριστούμε που δίνετε τέτοια διαμάντια...
Προς γνώση και συμμόρφωση...
Η διαφορετικότητα είναι η μόνη αλήθεια που μας ενώνει όλους.
ReplyDeleteΗ νοοτροπία του me χαρακτήρισε περισσότερο την προηγούμενη γενιά (τη δική μου δηλαδή) στις ΗΠΑ. Ήρθα εδώ και τους βρήκα να είναι βυθισμένοι στο me me me. Οι γονείς τους ήταν τελείως διαφορετικοί.
ReplyDeleteΕ, τους λέω κι εγώ, "γι' αυτό οι γονείς σας κάνανε σπίτια κι εσείς δεν είστε ικανοί να πάρετε κατσαριδάκι χωρίς ένα κάρο χρέος.
If you care only about yourself, you' re running a very small business.
Ποσες ακομα αμπελοφιλοσοφιες θα ανεβασετε?Και ποσες ακομα αμπελοφιλοσοφιες θα γραψουν οι διαφοροι Παρμενιδηδες? Καταλαβαινω τη σημασια που εχει για σας η περιοδικοψυχολογια, σας κανει να νιωθετε οτι αναγιγνωσκετε τη ψυχολογια της συγχρονης "καταναλωτικης κοινωνιας"..Δυστυχως ομως πολυ απλα αυτο δε συμβαινει...Θα τρομαζατε αν μαθαινατε σε τη πλανη ειναι μεσα αυτα που λετε γι αυτο και γω δε θα σας την διαλυσω...Μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι...
ReplyDeletethanks Γιούρι, όμως μην τρελένεσαι και keep blogging.
ReplyDelete@ γιούρι
ReplyDeleteΚάνε μας την χάρη και μίλα μας για την πλάνη μας σαν άλλος Reuter και πες μας πάλι τα γνωστά για τη κατασκευή υπηκόων κ.ο.κ.
Επίσης να θυμάσαι ότι ο μακαρισμός που απευθύνεται στους πτωχούς τω πνεύματι (αν θες να τον χρησιμοποιείς σωστά) ουσιαστικά αναφέρεται στους ταπεινούς και όχι στους κουτούς....
Καλά θα κάνουμε όλοι μας λοιπόν να είμαστε λίγο περισότεροι ταπεινοί και πολύ λιγότερο κουτοί.
@ γιούρι
ReplyDeleteΕπίσης να θυμάσαι ότι οι επιτυχημένες επαναστάσεις ξεκινούν πάντα από το "μέσα" του ενός,... άλλως δεν είναι γνήσιες και σύντομα αποτυγχάνουν.
ω! Γιούρι,Γιούρι,
ReplyDeleteδόσμας λίγ' απ' το πνεύμα σου δόσμας λίγ' απ' το φώς σου.
Πολλά είναι το νεύρα σου
και χάλια το εγώ σου.
ω! Γιούρι,Γιούρι,
για να μιλήσεις σοβαρά,
είναι μεγάλο αγγούρι!
Αχ! γιούρι, γιούρι,
ReplyDeleteΑΝ ΚΑΙ μας εδήλωσες
πως είσαι ψυχολόγος,
τίποτε δεν εκδήλωσες
που να αξίζει ο Λόγος.
To m**ni kai to prioni
ReplyDeleteopoios den to kserei idronei.
Χααααααααχαχαχαχαχααααα!Πατησα κάλο φαινεται...Η εμπιστοσυνη που εχετε σ αυτα που λετε ειναι προφανως πολυ λιγη αν κρινω απο τις αντιδρασεις σας...
ReplyDeleteΜηπως ειναι επειδη ειστε η γενια του Εγω και προσπαθειτε να εχετε αποψη επι παντος του επιστητου?
ReplyDeleteΓεια χαρά παιδια...
ReplyDeleteΕιναι η πρώτη φορα που στελνω εάν και σας παρακολουθώ καιρο τωρα.. Πολυ καλό το αρθρο κατα την γνώμη μου και παρουσιάζει μια μεγάλη αλήθεια... Ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθροπώτητας εδω και εκατοντάδες χρόνια είναι το υπερανεπτυγμένο "ΕΓΩ" των άλλων.. Ο Εαυτουλης.. Στην εποχή μας θεωρώ οτι βρίσκεται στην μεγαλύτερη του έξαρση το φαινόμενο και οι λόγοι αναλύονται καλά στο αρθρο.. Ο καθένας απλά προσπαθεί να την "βολέψει" με όποιον τρόπο μπορεί.. Το σύγχρονο μότο... ΕΓΩ ελπίζω να την ΒΟΛΕΨΩ.. Παλιώτερα όμως το βόλεμα αφορούσε θέματα επιβίωσης, ο θανατος σου η ζωη μου. Στην σύγχρωνη ελληνική κοινωνία αυτό δεν αφορα τοσο θέματα επιβίωσης αλλα το πως θα βγεις απο πάνω, το πως θα μπορέσεις να αναδειχθείς σε βάρος των άλλων και το πως να δειξεις με καθε τρόπο και κόστος οτι ΕΓΩ είμαι καλύτερος απο ΕΣΕΝΑ.. Δεν είναι πως απλά δείχνεις οτι διαφέρεις, όπως αναφέρατε, είναι οτι...εγώ διαφέρω και είμαι πολύ καλύτερος απο εσένα και είμαι τόσο ψηλά που δεν μπορείς να με φτάσεις με τίποτα... Έχει χάθει κάθε ταπηνότητα και κάθε καλοσύνη.. Δεν ξέρω που θα πάμε έτσι αλλα δεν είμαι ουτε απο αυτούς που ενσωματόνονται στο σύστημα ουτέ απο εκείνους που τα βλέπουν όλα μαύρα και δεν κάνουν το παραμικρό για το διαφορετικό.. Πάλι καλά που υπάρχει και το g700 γιατι στην real life αισθάνομαι λιγο μόνος...
το αρθρο ειναι καπως μονοδιαστατο. ειναι ετσι, αλλα και δεν ειναι ετσι. λιγο πολυ οπως η ανθρωπινη φυση.
ReplyDeleteτο "ΕΓΩ" ειναι το κεντρο της ανθρωπινης ψυχολογιας ισως απο τον πρωτο ανθρωπο που περπατησε στη γη.
η δυσκολια της ζωης εγκειται στη χαλιναγωγηση του "ΕΓΩ" με βαση κοινωνικους, ηθικους κι αλλους κανονες.
στην πυραμιδα των αναγκων, οταν εχουν καλυφθει οι βασικες (πανω-πανω) που εχουν να κανουν με την επιβιωση, προτεραιοτητα αποκτουν οι υπολοιπες. κι αυτες εχουν να κανουν κυριως με την ικανοποιηση του "ΕΓΩ".
@γιουρι
δε πατησες καλο φιλε μου. ειμαι σιγουρος πως περιμενες τετοια αντιδραση, να μη πω οτι ανεβασες το ποστ για αυτον τον λογο. η ερωτηση ειναι αν ολοι σε αγνοουσαν, θα το αφηνες ετσι ή θα ανεβαζες κι αλλο ποστ;
German firms have more than 90,000 engineering vacancies and companies are looking for a long-term solution.
ReplyDeleteΕνδιαφέρον άρθρο του BBC Kindergartens eyed for engineers
Το άρθρο κάνει ένα μεγάλο λάθος.
ReplyDeleteΠαρουσιάζει την διαφορετικότητα κάποιου, ώς έκφανση του ΕΓΩ.
Μπορεί να ισχύει, αλλά το ELLE σαν περιοδικό δεν θέλει οι αναγνώστες του να διαφέρουν. Προτιμούννα έχουν αναγνώστες που θα τους διατάξει το τι θα φορέσουν και πως θα συμεριφέρονται.
Μας παρουσιάζει με λίγα λόγια την προβατοποίηση του κοινού, ώς καταπάτηση της κακής έννοιας του ΕΓΩ.
Το θεωρώ μεγάλο σφάλμα.
@ Mαo,
ReplyDeleteΝα ικανοποιήσεις το Εγώ, δε λέω, αλλά αν δεν ξέρεις τι στο διάολο είναι αυτό το Εγώ πώς θα το ικανοποιήσεις;
Οι ψυχολόγοι μπορούν ίσως να προσεγγίζουν αμυδρά την γνώση του, αλλά αν θέλεις 10 επιστημονικούς τόμους για να το περιγράψεις και άλλους τόσους για να μπορέσεις να επέμβεις σε αυτό, στα τυφλά τις περισσότερες φορές... "βράστα χαράλαμπε". Άσε που στα θέματα της παραψυχολογίας δεν έχουν ιδέα τι γίνεται.
Η θεωρητική φυσική περισσότερα γνωρίζει για τη γεωμετρία του σύμπαντος από ότι οι ψυχολόγοι για τις λειτουργίες του "Εγώ".
Στο ίδιο site του BBC βρήκα κι άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο:
ReplyDeletePeru's 'copper mountain' in Chinese hands
και το link:
http://newsvote.bbc.co.uk/2/hi/americas/7460364.stm
Επίσης ενδιαφέρον είκαι και το άρθρo της Ναυτεμπορικής:
"Citigroup: Πρόωρη συνταξιοδότηση σε 1.350 υπαλλήλους - Στην Ιαπωνία, εξ αιτίας των ζημιών από τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ"
και το link:
http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/06/18/1526919.htm
I Ellada diaferei sto oti edo koitame ton eaytouli mas se tetoio bathmo oste na ypoferei to syllogiko symferon. Etsi ginetai se anaptyssomenes xores kai sti mesi anatoli, kai to idio fainomeno (se megalytero bathmo) yparxei ston trito kosmo. Fysika oloi oi anthropoi koitane tin parti tous. Omos i diafora me tous politismenous einai pos aytoi exoun katanoisei ti simasia tou na sebontai kai na tiroun tous kanones stamatontas ekei pou thigontai oi eleytheries kai ta symferonta tou synolou - ena concept pou dystyxos i xontrokefala mas tha argisei na syllabei.
ReplyDelete@ γιούρι,
ReplyDeleteΜη γελάς τόσο πολύ γιατί ούτε και συ θα έπρεπε να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτά που σου μάθανε στο σχολείο...
@vaggelas που said:
ReplyDeleteΗ θεωρητική φυσική περισσότερα γνωρίζει για τη γεωμετρία του σύμπαντος από ότι οι ψυχολόγοι για τις λειτουργίες του "Εγώ".
--
και για καλο λογο. ο ανθρωπινος εγκεφαλος εχει κατ'εκτιμηση 100δις νευρωνες, ενω ο αριθμος γαλαξιων στο συμπαν εκτιμαται σε 125δις..
εν πασει περιπτωσει, αυτο που λεει ο αουα ειναι σωστο γιατι μιλαμε πια για το συνειδητο επιπεδο της σκεψης ενω στο ποστ μου αναφερομουν στο ασυνειδητο.
η διαφορα εγκειται στη διαπαιδαγωγηση της σκεψης αλλα και σε κοινωνικους κι οικονομικους παραγοντες. οπως εχω ξαναπει, σε περιοδους ευημεριας ολα ευκολα ειναι. οι ανθρωποι λενε καλημερα στους αλλους ανθρωπους γυρω τους, τα παιδακια παιζουν στο γκαζον κλπ κι ολοι ειμαστε πολιτισμενοι.
οταν ομως αναλαμβανουν τον ελεγχο τα ενστικτα, επειδη τιθεται θεμα επιβιωσης, τοτε θα μπορουσαμε καλλιστα να φοραμε προβιες και να κυνηγαμε με ροπαλα.
Don, το λινκ της Ναυτεμπορικής δε λειτουργεί
ReplyDelete@g700
ReplyDeleteΕίναι σχετικά σύντομο και πήρα το θάρρος να το κάνω copy/ paste.
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE
Τετάρτη, 18 Ιουνίου 2008 08:19
"Citigroup: Πρόωρη συνταξιοδότηση σε 1.350 υπαλλήλους.
Στην Ιαπωνία, εξ αιτίας των ζημιών από τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ.
ΠΡΟΤΑΣΗ για πρόωρη συνταξιοδότηση σε 1.350 υπαλλήλους της στο σκέλος οικονομικών στην Ιαπωνία προσέφερε η Citigroup Inc. προσφέροντας δύο μηνιαίους μισθούς, καθώς η τράπεζα αποσύρεται από τη δραστηριότητα, πρόταση την οποία οι ενώσεις των εργαζομένων χαρακτήρισαν απαράδεκτη.
Το CFJ KK, το τοπικό σκέλος χρηματοδότησης καταναλωτών της Citigroup, έκανε την προσφορά με έγγραφο προς όλους τους υπαλλήλους της στις 16 Ιουνίου, δίνοντάς το και στο Bloomberg News. Η εκπρόσωπος της τράπεζας στο Τόκυο, Atsuko Yoshitsugu, αρνήθηκε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του εγγράφου, το οποίο εστάλη από τον υπεύθυνο διοίκησης του CFJ, Masanori Hogi.
H Citigroup, η μεγαλύτερη τράπεζα των ΗΠΑ από πλευράς περιουσιακών στοιχείων, θα κλείσει και τα 32 καταστήματα, καθώς και τα 540 ΑΤΜ δανείων στην Ιαπωνία και θα μεταφέρει το κεφάλαιο σε πιο κερδοφόρες περιοχές, σύμφωνα με ανακοίνωσή της στις 6 Ιουνίου. Η τράπεζα με έδρα τη Ν. Υόρκη μελετά εκ νέου τις δραστηριότητές της παγκοσμίως μετά την εμφάνιση ζημιών από τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ, που ανέρχονται συνολικά σε 42,9 δισ. δολ., τα περισσότερα από κάθε άλλη τράπεζα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Bloomberg News.
Oι υπάλληλοι έχουν προθεσμία μέχρι τις 15 Ιουλίου να καταθέσουν της σχετικές αιτήσεις για την πρόωρη συνταξιοδότησή τους, σύμφωνα με το έγγραφο.
Οι μετοχές της Citigroup σημείωναν απώλειες 1,4% στο Χρηματιστήριο του Τόκυο στις 12:30 μ.μ. τοπική ώρα. Οι μετοχές της υποχώρησαν πέρυσι 62% στο Χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης (NYSE)."
Το είχατε φανταστεί ποτέ πως η Citi θα έκλεινε τα καταστήματά της στην Ιαπωνία για να "μεταφέρει το κεφάλαιο σε πιο κερδοφόρες περιοχές"??????
Ενδιαφέρον. Η Ιαπωνία είναι μια χώρα όπου το πρόβλημα της δημογραφικής γήρανσης είναι ίσως εντονότερο από κάθε άλλο μέρος του πλανήτη. Επιπλέον είναι μια χώρα όπου η κερδοφορία των τραπεζών είναι από τις χαμηλότερες στον κόσμο τα τελευταία χρόνια καθώς τα επιτόκια έχουν εκμηδενιστεί, μάλιστα σε κάποιες περιόδους τα τελευταία χρόνια τα πραγματικά επιτόκια ήταν ακόμα αρνητικά. Ο μακρόχρονος αποπληθωρισμός, η δημογραφική γήρανση, το ασφαλιστικό μοντέλο βασισμένο παραδοσιακά στη δεξαμενή νέων εργαζομένων έναντι παλαιότερων συνταξιούχων, η μεγάλη (ίσως η μεγαλύτερη στον κόσμο) τάση των Γιαπωνέζων για αποταμίευση (σε αντίθεση με το υπερκαταναλωτικό μοντέλο της υπόλοιπης Δύσης), είναι αλληλένδετοι παράγοντες που εγκυμονούν φοβερούς κινδύνους για την άλλοτε ισχυρότερη οικονομία της Ασίας. Εντός αυτού του πλαισίου, η πρόταση της Citigroup πρέπει να φαντάζει σαν, τουλάχιστον, πονοκέφαλος, στην πολιτική ηγεσία της χώρας. Η πρόωρη συνταξιοδότηση εντείνει το πρόβλημα το οποίο ήδη φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμο, και θέτει παράδειγμα αρνητικό για τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθηθεί εκ μέρους της Ιαπωνικής κυβέρνησης.
ReplyDeleteΤο πρόβλημα με τους χρηματοοικονομικούς κολοσσούς είναι ότι δε λογαριάζουν τίποτα μπροστά, όχι στην επιβίωση τους, αλλά στην κυριαρχία τους. Ζητάνε προνόμια και λευκές επιταγές για απορρυθμισμένες και ημι-άνομες συμπεριφορές σε περιόδους ευημερίας, ενώ σε περιόδους στενότητας (πολλές φορές απόρροια των δικών τους άπληστων/λαίμαργων κόλπων) απαιτούν τη χρηματοδότηση τους και την κάλυψη των ζημίων από εκατομμύρια φορολογούμενους, αλλιώς απειλούν με μαζικές απολύσεις, μεταφορά κεφαλαίων κι επιχειρηματικών επενδύσεων / υποδομών κλπ. Θα έχει ενδιαφέρον, κι αξίζει την προσοχή μας, η παρέμβαση της Ιαπωνικής κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Σε χώρες όπως την Ιαπωνία (η αλήθεια είναι ότι σπανίζουν σε βαθμό μοναδικότητας σήμερα) όπου η αποταμίευση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας του κάθε πολίτη, ο χρηματοοικονομικός τομέας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Το πρόβλημα του κλάδου υπάρχει χρόνια τώρα, απλά εντάθηκε σημαντικά με την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση. Κι εδώ τίθεται ένα πολύ σημαντικό ερώτημα προς μελέτη. Πόσο αξίζει και πρέπει μια οικονομία να βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα και πόσο σε πιο απτούς κλάδους οικονομικής ανάπτυξης? Βάσει αυτής της σχέσης, πόσο συμφέρει μια κουλτούρα αποταμίευσης και πόσο μια κουλτούρα κατανάλωσης και δανεισμού?
ReplyDeleteΟ Άλαν Γκρίνσπαν πρόσφατα δήλωσε ότι η κρίση με τα subprimes ήταν μόνο η αφορμή κι όχι η αιτία της χρηματοπιστωτικής και όπως διαφαίνεται της οικονομικής κρίσης στην οποία εισέρχεται η παγκόσμια κοινότητα. Η αιτία της κρίσης έχει δρομολογηθεί εδώ και πολύ καιρό κι έχει να κάνει με τη μείωση της κατανάλωσης και την αναντιστοιχία της αύξησης των μισθών σε σχέση με την άνοδο της οικονομίας. Και φυσικά στο λατρευτό (γιαυτούς) επιχείρημα των ακρο-νεο-φιλελεύθερων πυράγχας για τη σχέση αύξησης μισθών και πληθωρισμού, ιδού ο αγροπληθωρισμός, ιδού η ακρίβεια, ιδού η περαιτέρω συρρίκνωση των μισθών, ιδού η μείωση της κατανάλωσης, ιδού η εντατικοποίηση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης.
Όσο για το Περού, επίσης άκρως ενδιαφέρον άρθρο, το διάβασα σήμερα το πρωί και έπαθα την πλάκα μου. Οι επεκτάσεις πλέον γίνονται με το χρήμα κι όχι με τους στρατούς (βέβαια ένας ισχυρός στρατός από πίσω είναι η μυστική συνταγή της επιτυχίας της οικονομικής επέκτασης και κυριαρχίας). Δες όμως υπό τι συνθήκες ευδοκιμούν τέτοιου είδους συναλλαγές, (who is Alan Garcia?? στο http://newsvote.bbc.co.uk/2/hi/americas/5047896.stm), για να κοιτάμε κι εμείς λίγο τα δικά μας νερά (κουμπαριές, καρτέλ, ομόλογα, κλπ.).
ReplyDelete@ mesout tavaz
ReplyDeleteΔιάβασα τα σχόλια σου σχετικά με την citi και μου έχει παραμείνει η εξής απορία:
Γιατί μία τράπεζα που φτάνει στο σημείο να εκδηλώνει την ανάγκη της για ρευστό βγαίνοντας με υψηλά επιτόκια καταθέσεων (5,5%) σε αγορές όπως η Ελλάδα, αποφασίζει να αποχωρήσει από μία αγορά όπως η ιαπωνική όπου η αποταμίευση (ήτοι, δανεισμός για την τράπεζα) όπως λες κι εσύ είναι στο ζενίθ της???
Γιατί δεν εκμεταλεύεται τα χαμηλά επιτόκια που ισχύουν για να αποκομίσει την πολυπόθητη ρευστότητα,... ακόμα κι αν λειτουργεί με minimum περιθώριο κέρδους στην Ιαπωνία??? Κάτι δεν μου ταιριάζει...
Όσο για τον Mr. Peru, thanks for the link. Είναι ο μάγκας....γάτα με πέταλα, μιλάμε.
@ don
ReplyDeleteΗ αποταμίευση στην Ιαπωνία δεν αφορά αποκλειστικά κατάθεση χρηματικών ποσών σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Λόγω των μηδενικών ως κι αρνητικών (σε πραγματική όχι νομισματική αξία) επιτοκίων οι Ιαπωνέζοι έχουν διαλέξει εδώ και χρόνια την αποταμίευση τους κυρίως στη μορφή επενδύσεων σε γη. Η αξία της γης στην Ιαπωνία είναι πολύ υψηλή και η απόδοση της επένδυσης σε αυτή είναι δραματικά υψηλότερη απ' ότι η διατήρηση λογαριασμού αποταμίευσης σε τράπεζα. Επομένως η εισροή χρηματικών πόρων (κι άρα ρευστότητα) των τραπεζών στην Ιαπωνία έχει ισχνή σχέση με το βαθμό αποταμίευσης των πολιτών. Για να καταλάβεις δλδ για τι μιλάμε, ψάξε να βρεις τράπεζες ιαπωνικές που να τα πάνε καλά (ή έστω να υφίστανται) στη διεθνή αγορά, ψάξε να βρεις χρηματοοικονομικούς φορείς στυλ hedge funds κλπ. με σφραγίδα και δραστηριοποίηση ιαπωνική κλπ. Δε θα βρεις.
Mesout Tavaz said...
ReplyDelete"Λόγω των μηδενικών ως κι αρνητικών (σε πραγματική όχι νομισματική αξία) επιτοκίων οι Ιαπωνέζοι έχουν διαλέξει εδώ και χρόνια την αποταμίευση τους κυρίως στη μορφή επενδύσεων σε γη."
Εφόσον αυτό ισχύει αντιλαμβάνομαι την τάση των Ιαπώνων για επενδύσεις σε γη αντί της αποταμίευσης των διαθεσίμων τους σε τραπεζικές καταθέσεις.
Θα πρέπει ωστόσο η αύξηση των αγοραίων αξιών των ακινήτων στην Ιαπωνία να είναι άνω του 5,5%-6% ώστε να τους συμφέρει μία τέτοια επένδυση έναντι της εγγυημένης απόδοσης ενός κεφαλαίου σε κατάθεση με επιτόκιο 4,5%-5,0% (χωρίς να βάλουμε συμβολαιογραφικά έξοδα και λοιπά που λογικά θα ισχύουν κι εκεί) και έτσι να μην μπορεί η citi να επωφεληθεί με το λανσάρισμα ενός χαμηλότερου επιτοκίου από αυτό που δίνει στην Ελλάδα (της χαμηλής ρευστότητας των νοικοκυριών και της υψηλής ρευστότητας των επιχειρήσεων).
Δηλαδή, ακόμα και με 5% επιτόκιο καταθέσεων να έβγαινε στην Ιαπωνία η citi θα ήταν καλύτερο από το 5,5% που δίνει στην Ελλάδα. Τι διάολο, τόσο πολύ ανεβαίνουν οι αξίες των ακινήτων στην Ιαπωνία????
Λες να σκάσει καμιά φούσκα κι αλλού.....ή μήπως κάτι δεν ξέρουμε από την όλη ιστορία?
Μήπως κάνω κάπου λάθος?
Τα επιτόκια στα οποία αναφέρεσαι στην Ιαπωνία είναι της τάξης 0% - 1%.
ReplyDeleteΔες
http://www.bloomberg.com/markets/rates/japan.html
και
http://www.citibank.co.jp/JPGCB/NPA/acq/rates/yen_deposit_rate.do?locale=en_JP
Πάντως το μεγάλο ενδιαφέρον θεωρώ ότι είναι στο τι επιπτώσεις έχει η συμπεριφορά των χρηματοπιστωτικών φορέων υπό τις συγκεκριμένες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες και πώς αντιδρά μία κυβέρνηση σε σχέση με τη διατήρηση της διαγεννεακής αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας. Πιστεύω ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο ερώτημα credit based ή savings based οικονομική ανάπτυξη, βαθμό εξάρτησης από και διείσδυσης του χρηματοοικονομικού κλάδου στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, και τέλος διερεύνηση της δυνατότητας μονομερούς ή πολυμερούς στρατηγικής αντιμετώπισης του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού χείμαρου.
Στην περίπτωση της Ιαπωνίας οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές (ποιος ξέρει, μερικές φορές εκ του πονηρού, και μερικές λόγω free market consumerist economy δογματισμού) υποστηρίζουν ότι οι Γιαπωνέζοι πρέπει να αρχίσουν να καταναλώνουν περισσότερο και μάλιστα να ανοίξουν την οικονομία τους σε προϊόντα και υπηρεσίες από το εξωτερικό. Η λογική τους βασίζεται στις πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις (multiplier effects) που η αυξημένη κατανάλωση μπορεί να έχει στην ανάπτυξη της οικονομίας (γραμμή που ακολουθήθηκε φανατικά επί Γκρίνσπαν κατά τη χρυσή δεκαετία των 90s στην Αμερική). Κι όμως, αν θεωρήσουμε ότι αυτή η γραμμή είναι ορθή, αυτή η στρατηγική έπρεπε να ακολουθηθεί εδώ και πολλά χρόνια (πράγμα φοβερά δύσκολο λόγω της ριζωμένης αντίληψης των Γιαπωνέζων περί αποταμίευσης, αποφυγής άσκοπης κατανάλωσης, προστασίας των εθνικών προϊόντων κι υπηρεσιών έναντι των ξένων), γιατί πλέον ένα σύνολο κινδύνων με πρωταρχικό τη δημογραφική γήρανση σε ένα πλαίσιο κοινωνικού κράτους κι αλληλεγγύης - αλά αναδιανομής και μπόλικων νέων εργαζόμενων έναντι συνταξιούχων (που πλέον δεν υπάρχει) - αλλά και το μακρόχρονο αποπληθωρισμό, πιέζουν την αξία του αποταμιευμένου πλούτου (συμπεριλαμβανομένης και της αξίας της γης) προς τα κάτω. Και οι μισθοί φυσικά δεν αυξάνονται. Η Ιαπωνία είναι κλασικό αντιπαράδειγμα στην παγκόσμια κοινότητα για τις επιπτώσεις του πληθωρισμού.
ReplyDeleteΛες να σκάσει καμιά φούσκα κι αλλού.....ή μήπως κάτι δεν ξέρουμε από την όλη ιστορία?
ReplyDelete-----------------
RBS: Προειδοποίηση για "κατάρρευση" των αγορών
Προειδοποίηση για ενδεχόμενη κατάρρευση των παγκόσμιων χρηματιστηριακών και πιστωτικών αγορών εντός των επόμενων τριών μηνών εξέδωσε προς τους πελάτες της η Royal Bank of Scotland, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της βρετανικής Telegraph.
Η τράπεζα εκτιμά ότι ο πληθωρισμός θα προκαλέσει «παράλυση» στις μεγάλες κεντρικές τράπεζες.
«Θα αντιμετωπίσουμε μια πολύ άσχημη κατάσταση σύντομα, να είσαστε προετοιμασμένοι», φέρεται να δήλωσε ο υπεύθυνος πιστωτικής στρατηγικής της τράπεζας, Bob Janjuah.
Έκθεση της ερευνητικής ομάδας της τράπεζας αναφέρει ότι ο Δείκτης S&P 500 της Wall Street ενδέχεται να υποχωρήσει πάνω από 300 μονάδες, στις 1.050, μέχρι το Σεπτέμβριο, ενώ παράλληλα οι συνέπειες θα εξαπλωθούν τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις αναδυόμενες αγορές.
http://www.capital.gr/gmessages/articleComments.asp?id=364541&nid=524224
Εδώ το άρθρο στη Daily Telegraph:
http://www.telegraph.co.uk/money/main.jhtml?view=DETAILS&grid=&xml=/money/2008/06/18/bcnrbs118.xml
Αυt;ow που το είπε είχε προβλέψει και το σκάσιμο των δανείο subprime.
Μπορεί να είναι άσχετο με το θέμα που συζητάμε, όμως εξ'αιτίας του ατομικισμού και του εγωϊσμού φτάσαμε σε αυτό το κοινωνικό-οικονιμικό αδιέξοδο.
Έχουν να σκάσουν φούσκες και κανόνια...
ReplyDeleteH ιστορία πάντως αρχίζει και θυμίζει λίγο από Μichio Kaku και τη θεωρία των "bubble universes".
Ε ρε γλέντια!
@ Mao
ReplyDeleteΆσε φίλε, έχω πέσει πάνω σε άνθρωπο που σου διάβαζε τη σκέψη, το παρελθόν σου και το μέλλον σου ταυτόχρονα. Μη με παρεξηγήσεις δε σου μιλάω για τσαρλατάνους, μέντιουμ, αγίους κτλ.
Εκεί να δεις πως κατέρρευσε το Εγώ μου σε χρόνο dt ...
Δεν μπορείτε να εκφράσετε και μιά δική σας άποψη και αιτιολογημένα φυσικά;;;
ReplyDeleteΔεν βαριέστε να επαναλαμβάνετε τα ίδια και τα ίδια;;
ΕΤΣΙ για αλλαγή......
@ κομφούκιος,
ReplyDeleteΚάποτε μιλούσε ένας βουδιστής δάσκαλος όταν τον διέκοψε κάποιος από τους μαθητές του, και με έντονο ύφος τον ρώτησε:
-Δάσκαλε, γιατί επαναλαμβάνεις συνεχώς τα ίδια πράγματα;
Και κείνος τους αποκρίθηκε,
-Γιατί βρε δεν ακούτε ούτε μια λέξη από όσα σας λέω.
@ Κομφού
ReplyDeleteΔεν σε χάλασε καθόλου...........
Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, εγώ προσωπικά αποταμιεύω και αφήνω τους άλλους να κουρεύονται. Είναι το σύστημα EGOTISTIC SAVINGS ACCOUNT
ReplyDeleteΠαιδια, πρώτα άπ' ολα, καλα τα λεει ο Mesout Tavaz και πολλοι αλλοι παραπάνω αλλα η γνωμη μου ειναι οτι καλο θα ήταν να μην μπερδεύουμε τα πράγματα... Η κοινωνία της Ιαπωνιας καμια, μα καμια σχέση δεν εχει με την Ελληνικη (και με καμια αλλη κατα την ταπεινη μου γνωμη).. Ξεκινησαμε το θεμα απο το ΕΓΩ και καταληξαμε στην παγκοσμια οικονομια.. Καλη και αυτη αλλα η Ιαπωνια απεχει 11.000 χλμ απο την Ελλαδα μας και όσον αφορα το "ΕΓΩ" του Ελληνα και την ψυχολογια φαινομενο του Ιαπωνα, ετη φωτος.. Αυτη η χωρα εχει τοσο βαθια ριζομενη την αντηληψη του εμεις ή αν θελετε του "ΕΓΩ και ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ" που ειναι αδυνατο να συνδεθει με το θεμα μας. Στο Τοκιο, την μεγαλυτερη πολη του κοσμου με περιπου (αν θυμαμαι καλα) 25.000.000 κατοικους εχουμε σχεδον 0% εγκληματικοτητα ή παραβατικότητα.. Εαν υπηρχε καθολου "ΕΓΩ" μεσα σε αυτα τα 25 εκ. τα πραγματα πιστευω οτι θα ηταν πολυ διαφορετικα. Τωρα ολοι εμεις οι "δυτικοι" που διαβαζουμε το αρθρο αυτο θα σκεφτόμαστε οτι εκει είναι ο παραδεισος του "ΕΜΕΙΣ" και το πιο "καλο(προερετο)" μερος στον κοσμο αλλα πρωτα, ισως θα επρεπε να σκεφτουμε και τους κατα μεσο ορο 4 αυτοκτονουντες την ημερα στην Ιαπωνια (παγκόσμια πρωτια) και συνδεοντας τα αυτα να δουμε μηπως κανουμε λαθος.. Το συμπερασμα μου ειναι οτι η Ιαπωνια ειναι μια τοσο ιδιαιτερη περιπτωση που ειναι τρομερα αδικο να συνδεθει με την Ελλαδα. Οσο για την περιπτωση της citibank δεν μπορω να εκφερω γνωμη γιατι δεν εχω μελετησει το θεμα αλλα ξερω σιγουρα οτι στην παγκοσμια αγορα τα παντα συνδεονται και ισως το γεγονος μια χρηματοπιστωτικης κρισης που λαμβανει χωρα στις Η.Π.Α. στις μερες μας, καλιστα θα μπορουσε να συμπαρασυρει και αλλες αγορες μαζι της στην πτωση.. Σιγουρα η ευρωπη αντιμετωπιζει τον κινδυνο προς το παρον..
ReplyDeleteΟι Ιαπωνικη οικονομια βιωνει στις μερες μας το τεραστιο υψος για τα δεδομενα τους, του 2,5% ανεργια ενω εχει φτασει στο παρελθον και σε αρνητικα επιπεδα πληθωρισμου (!!)..
Ο Ιαπωνας δουλευει σαν το σκυλο 12 ωρες την μερα, τον παιρνει ο υπνος το βραδυ στο μετρο απο την κουραση, απεργει δουλευοντας βαζοντας μια μαυρη κορδελα στο δεξι χερι κατα την ωρα της εργασιας του (σε αντιθεση με την Ελλαδα που το συστημα νοσει απο τις συνεχόμενες απεργιες, οχι αδικες τις περισσοτερες φορες αλλα σιγουρα πολυ ανοργανωτες) και εαν αυτη κρατησει πανω απο 3 μερες παραιτειται απο την θεση του ο αρμοδιος υπουργος, ενω σε καθε δουλεια χρειαζονται ακομα και για το πιο απλο πραγμα 5-6 ατομα. Τα τελεια ρομποτ.. Τελειοι στην δουλεια τους ενω παθαινουν πανικο σε βαθμο τρελας εαν ξεφυγουν εστω και λιγο απο τα δεδομενα ή εαν χρειαστει να παρουν καποια αποφαση εξω απο τα συνηθησμενα.. Το οργανομενο κρατος τους πουλαει τα Ιαπωνικα προιοντα πιο ακριβα στην Ιαπ. αγορα απ'οτι στο εξωτερικο.. (Λογω οργανομενης πολιτικης και οχι λογω ασυδοσιας οπως συμβαινει στην χωρα μας που τον τελευταιο καιρο παρατηρουμε το ιδιο φαινομενο..)
Η αποψη μου ειναι οτι καθε συζητηση η οποια ξεκιναει για ενα θεμα που απασχολει ολους μας, ξεκιναει για να καταληξει καπου. Σε καποιο συμπερασμα.. Αλλιως γινόμαστε κι εμεις πολιτικοι που κανουν συζητησεις με σκοπο την ιδια την συζητηση και οχι το αποτελεσμα της..
Το ELLE ειναι γνωστο οτι είναι ενα περιοδικο το οποιο πραγματευεται το εγω αλλα παρολαυτα με το αρθρο του ηταν η αφορμη για την συγκεκριμενη συζητηση οποτε εμεις μπορουμε απλα να κοιταξουμε τι θα βγαλουμε απο αυτο και οχι να σταματησουμε να μιλαμε για αυτο, μονο και μονο λογω του περιοδικου που με την δημοσιευση του αποτελεσε το εναυσμα μας.. Ειναι καλο να μπορουμε να ξεχωρίζουμε τις καταστασεις και να διακρίνουμε τι μας οφελει και τι μας βλαπτει..
Εσεις τι πιστευετε..? Μια συζήτηση ειναι ικανη να αλλαξει κατι...?
Mesout Tavaz said...
ReplyDelete".... η εισροή χρηματικών πόρων (κι άρα ρευστότητα) των τραπεζών στην Ιαπωνία έχει ισχνή σχέση με το βαθμό αποταμίευσης των πολιτών. Για να καταλάβεις δλδ για τι μιλάμε, ψάξε να βρεις τράπεζες ιαπωνικές που να τα πάνε καλά (ή έστω να υφίστανται) στη διεθνή αγορά, ψάξε να βρεις χρηματοοικονομικούς φορείς στυλ hedge funds κλπ. με σφραγίδα και δραστηριοποίηση ιαπωνική κλπ. Δε θα βρεις."
Χωρίς να θέλω να υπονοήσω οτιδήποτε, απλώς είδα το παρακάτω δημοσίευμα και θυμήθηκα τη παραπάνω συζήτησή μας.
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE
Παρασκευή, 20 Ιουνίου 2008 09:27
Barclays: Πιθανή επένδυση 927 εκατ. δολ. από τη Sumitomo Mitsui
"Το ποσό των 100 δισ. γιεν (927 εκατ. δολάρια) ενδέχεται να λάβει η Barclays από την ιαπωνική Sumitomo Mitsui Financial Group, προκειμένου να αυξήσει το μετοχικό της κεφάλαιο, όπως μεταδίδει το Nikkei. Επικαλούμενο ανώνυμες πηγές, το πρακτορείο υποστηρίζει πως η τραπεζική μονάδα της Sumitomo Mitsui, η Sumitomo Mitsui Banking, σκοπεύει να αποκτήσει «ορισμένο» ποσοστό στη βρετανική τράπεζα, μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης νέων μετοχών. Οι δύο όμιλοι αναμένεται επίσης να επεκτείνουν τη συνεργασία τους στην Ασία, συμπεριλαμβανομένης της ανταλλαγής εργαζομένων.
Η πρόσφατη κρίση που έπληξε τις παγκόσμιες πιστωτικές αγορές πριν από περίπου ένα χρόνο έχει οδηγήσει πολλά τραπεζικά ιδρύματα και χρηματιστηριακές εταιρείες να αναζητήσουν νέα κεφάλαια προκειμένου να καλύψουν τις απώλειές τους. Από τις αναταραχές βγήκαν σχετικά αλώβητες οι ιαπωνικές τράπεζες, διατηρώντας έτσι τη δυνατότητα επέκτασης στο εξωτερικό.
Με την κίνηση αυτή, η Barclays αναμένεται να ακολουθήσει το παράδειγμα των ανταγωνιστριών της Royal Bank of Scotland και HBOS, οι οποίες επιδιώκουν να αυξήσουν την κεφαλαιουχική τους βάση."
@ don
ReplyDeleteΊσως δεν ειπώθηκε με σαφήνεια προς κατανόηση, αλλά, μίλησα για δραστηριοποίηση τραπεζών εντός Ιαπωνίας, όχι εκτός.
Τώρα, πάγια τακτική των Ασιατικών χωρών, με πρωτοπόρο την Ιαπωνία και την Κίνα να ακολουθεί ως ο καλός μαθητής, είναι ο κρατικός κορπορατισμός, ένα είδος επεκτατικής πολιτικής που εκμεταλλεύεται την πλατφόρμα του διεθνούς ανταγωνισμού. Εντός των τοιχών δεν μπαίνει τίποτα, εκτός των τοιχών προωθούνε επιθετικά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Συγκεκριμένα για τη Sumitomo Mitsui, αλλά και γενικότερα για τον τραπεζικό κλάδο της Ιαπωνίας, ΔΕΝ μιλάμε για μια συνηθισμένη τράπεζα ιδιωτική, αλλά τράπεζα κρατικών συμφερόντων. Επίσης, ό,τι κέρδος βγάζει ο τραπεζικός τομέας της Ιαπωνίας, προέρχεται από δραστηριοποίηση στο εξωτερικό, όχι στο εσωτερικό.
Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη γενιά του ΕΓΩ? Καταρχάς, η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή την κίνηση της Citibank, και κατά συνέχεια, αν σκεφτούμε λίγο τη μεγαλύτερη εικόνα, θα δει κανείς ότι πολλά συμπεράσματα μπορούν να βγουν από την περίπτωση της Ιαπωνίας, μερικά από τα οποία παραθέτω σαν σκέψεις.
(1) Η Ιαπωνία αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα δημογραφικής γήρανσης στον κόσμο - πρόβλημα που εντείνεται συνεχώς και στην Ελλάδα - ενώ το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είναι αναδιανεμητικό, δλδ όπως θεωρητικά είναι και το δικό μας. Η ιδέα της πρόωρης συνταξιοδότησης σε ένα περιβάλλον που δυσκολεύει συνεχώς λόγω των παραπάνω δεδομένων προκαλεί το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας, για το τι μέτρα και τι απάντηση θα δώσει μια άλλη κυβέρνηση, άρα τι μαθήματα, θετικά ή αρνητικά, μπορούμε να εξάγουμε κι εμείς για τη δική μας πραγματικότητα.
(2) το ΕΓΩ στην Ιαπωνία είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και όποιος θεωρεί διαφορετικά είναι λίγο αφελής. Ένας βασικός λόγος της αποταμίευσης των Ιαπώνων διαχρονικά, και μάλιστα η αποταμίευση σε μορφή γης και real estate, δεν είναι αλτρουιστικός, αλλά φερέγγυο για τη μελλοντική τους φροντίδα - όντας ανενεργοί και ηλικιωμένοι - από τις νεότερες γενιές με αντάλλαγμα την μεταφορά κληρονομιάς και περιουσίας. Αυτό το φαινόμενο είναι ακόμα εντονότερο σε χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. (Αυτή τη στιγμή δεν έχω τη δυνατότητα, αλλά αν ενδιαφέρεστε, μπορώ να σας στείλω και αντίστοιχη βιβλιογραφία που περιγράφει εντυπωσιακά το φαινόμενο αυτό). Το Γιαπωνέζικο ΕΓΩ λειτούργησε θετικά και για την ευρύτερη κοινωνία και οικονομία της Ιαπωνίας μετά το 2ο ΠΠ, καθώς αποταμιεύοντας και εξάγοντας - παράλληλα μποϊκοτάροντας εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες - γνώρισε η χώρα μεγάλη οικονομική πρόοδο, με μηδενικά ελλείμματα και μάλιστα συσσωρευμένα πλεονάσματα. Στην Ελλάδα η Γενιά του ΕΓΩ λαφυραγώγησε τους δημόσιους πόρους, εκτοξεύοντας το εθνικό χρέος στα 700 δις και διαλύοντας την παραγωγική βάση της χώρας. Κρατικός κορπορατισμός vs. Παρεοκρατικός Καπιταλισμός.
Κι όμως, η χαμένη δεκαετία των 90ς στην Ιαπωνία έδειξε ότι κι αυτή η πλευρά του ΕΓΩ έχει τους κινδύνους της. Μπορεί τελικά μια savings based οικονομία να ευδοκιμήσει μακροπρόθεσμα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η ανάπτυξη της οποίας βασίζεται κατά κόρον στην κατανάλωση? Σε τι βαθμό μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να προσανατολιστεί στην αποταμίευση και σε τι βαθμό στην κατανάλωση? Σε τι βαθμό πρέπει να μποϊκοτάρουμε εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες και σε τι βαθμό να ενισχύσουμε τα εγχώρια? Σε τι βαθμό λοιπόν και με ποιον τρόπο πρέπει να βοηθήσουμε την αύξηση της παραγωγικότητας και της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας που στην τελική θα ενισχύσει τη δική μας ευμάρεια?
Mesout Tavaz said...
ReplyDelete"Μπορεί τελικά μια savings based οικονομία να ευδοκιμήσει μακροπρόθεσμα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η ανάπτυξη της οποίας βασίζεται κατά κόρον στην κατανάλωση? Σε τι βαθμό μπορεί και πρέπει η Ελλάδα να προσανατολιστεί στην αποταμίευση και σε τι βαθμό στην κατανάλωση? Σε τι βαθμό πρέπει να μποϊκοτάρουμε εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες και σε τι βαθμό να ενισχύσουμε τα εγχώρια? Σε τι βαθμό λοιπόν και με ποιον τρόπο πρέπει να βοηθήσουμε την αύξηση της παραγωγικότητας και της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας που στην τελική θα ενισχύσει τη δική μας ευμάρεια?"
@mesout
Σίγουρα, οποιαδήποτε λύση θα μπορούσε να προτείνει ο οποιοσδήποτε δεν θα μπορούσε να βασίζεται στο "εγώ" χωρίς το "εμείς". Ούτε και το αντίστροφο, φυσικά. Paromo;ivw, πιστεύω πως το "Μέτρον" είναι η ορθότερη λύση και για τις βάσεις μιας εθνικής οικονομίας. Υπάρχουν τα παραδείγματα τόσο της Ιαπωνίας όσο και του δυτικού κόσμου, με κορυφαίο εκπρόσωπο τις ΗΠΑ, όπου το υπέρμετρο savings-based model και το υπέρμετρο consummption-based model δημιούργησαν αντίστοιχα αρνητικά φαινόμενα τόσο για τους εμπλεκόμενους στην οικονομία των χωρών όσο και για την οικονομία γενικότερα. Δεν είναι δυνατόν όλοι να αποταμιεύουμε χωρίς ποτέ να καταναλώνουμε. Ούτε βέβαια να καταναλώνεις με δανεισμό (ουσιαστικά αποτελεί αρνητική αποταμίευση - αν είναι δόκιμο). Και τα δύο έχουν ημερομηνία λήξης Τόσο η αποταμίευση όσο και η κατανάλωση δεν μπορούν να λειτουργούν εις βάρος η μία της άλλης και η κάθεμια σε βάρος της επένδυσης/ ανάπτυξης. Το να αγοράζεις διαρκώς ακίνητα χωρίς ποτέ να τα πουλάς είναι σχεδόν σαν να κρύβεις λεφτά κάτω από το στρώμα (τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα).
Η ισορροπία της αποταμίευσης και της κατανάλωσης διαμορφώνεται από τις δυνατότητες τις εκάστοτε οικονομίας για ανάπτυξη και την μεταβλητότητα του βιοτικού επιπέδου/ κατά κεφαλήν εισοδήματος. Δεν υπάρχει συνταγή τόσο αποταμίευση και τόσο κατανάλωση, που να μπορεί τουλάχιστον να περάσει στο ευρύ κοινό. Θεωρητικά θα μπορούσες να βρεις ένα σημείο ισορροπίας αλλά...και τι μ'αυτό?
Σχετικά με το θέμα του μποϋκοτάζ των ξένων προϊόντων υπέρ των εγχώριων, έχω την εντύπωση ότι τέτοιες πρακτικές μόνο εφησυχασμό που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων μπορούν να επιφέρουν μεσο/ μάκροπρόθεσμα. Χώρια ότι μου μοιάζει λίγο ηττοπαθές...σαν κι αυτό που λένε δηλαδή "παπούτσι από τον τόπο σου κι ας ειν' και μπαλωμένο". Ε, όχι. Δεν θέλω να φοράω μπαλωμένα παπούτσια επειδή έτσι τα φτιάχνουν στον τόπο μου. Θέλω στον τόπο μου να μάθουν να τα κάνουν καλύτερα απ'ότι αλλού. Και μάλιστα, εκεί που αγοράζουν αλλού παπούτσια από τον δικό τους τόπο, να θέλουν να αγοράζουν εκείνοι τότε παπούτσια από το δικό μου τόπο.
Δεν είναι δυνατόν να αποστασιοποιηθούμε από την παγκόσμια οικονομία με πρακτικές τύπου μποϋκοτάζ εισαγόμενων. Και να μην ξεχνάμε ταυτόχρονα και τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα: "Δράση-Αντίδραση". Αν μποϋκοτάρεις για παράδειγμα τα γερμανικά προϊόντα και του χρόνου δεν πατήσει ούτε ένας γερμανός τουρίστας.....τί γίνεται? Είναι αδιέξοδα αυτά τα πράγματα, πιστεύω.
Έτσι είναι Don, καλά αναρωτιέσαι. Το θέμα της αποταμίευσης είναι θέμα σημαντικό για την ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σήμερα που και το χρέος, και το έλλειμμα, και ο δανεισμός είναι στα ύψη. Υπάρχει μια κρυφή πηγή πλούτου, η ιδιοκτησία γης όλων των Ελλήνων, η οποία τα τελευταία χρόνια εκτοξεύεται στα ύψη και η πώληση της διοχετεύει μεγάλα ποσά στις τσέπες κάθε Έλληνα πολίτη. Κι όμως όλα κατευθύνονται στην κατανάλωση, αν δει κανείς τα στατιστικά, και μάλιστα στα λιγότερο παραγωγικά κομμάτια εισαγόμενων προίόντων κατανάλωσης αλά γκλαμ, χωρίς προστιθέμενη αξία και χωρίς δημιουργία δυνατότητας ανάπτυξης σε μίκρο και μάκρο επίπεδο.
ReplyDeleteΤο θέμα του μποϋκοτάζ έχει ενδιαφέρον ως αντιπαραβολή στο Ιαπωνικό μοντέλο ανάπτυξης. Ίσως η λέξη μποϋκοτάζ ηχεί σκληρή στα αυτιά μας, όμως αν κοιτάξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι Γιαπωνέζοι συνειδητά ενίσχυσαν την εγχώρια αγορά τους έχει μεγάλο ενδιαφέρον για εμάς η μελέτη τους. Δεν αρκεί μόνο να αγοράσεις το ελληνικό παπούτσι κι ας είναι κακής ποιότητας. Το θέμα είναι πώς το ελληνικό παπούτσι θα το κάνεις τόσο ανταγωνιστικό έτσι ώστε στην εγχώρια αγορά να κυριαρχεί ποιοτικά και σε τιμή αγοράς, αλλά να διεκδικεί και πρωτοπόρο θέση στα ράφια των ξένων αγορών. δλδ ας αναρωτηθούμε πώς γίνεται να ενισχύσουμε την εγχώρια οικονομία μας κάνοντας την ανταγωνιστική και παραγωγική σε ένα ανοιχτό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Κι αυτό προϋποθέτει στροφή στην επιχειρηματικότητα και αλλαγή του ρόλου του κράτους (προσοχή, όχι κατάργηση ή απομάκρυνση του, αλλά επαναπροσδιορισμό του τρόπου παρέμβασης του, όχι ως πάροχου, αλλά ως εγγυητή της ασφάλειας και της ποιότητας, παράλληλα χτίζοντας μια πολιτική δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών που θεωρούνται απαραίτητα για την κοινωνική συνοχή κι αλληλεγγύη και την ίση και καθολική πρόσβαση στα κίνητρα για οικονομική και κοινωνική ανέλιξη). Ας δούμε κι άλλες χώρες όμως, τις Σκανδιναβικές, και τον τρόπο με τον οποίο κατόρθωσαν μέσα από σκληρές κι επίπονες μεταρρυθμίσεις τις δεκαετίες του 70 και του 80 να είναι σήμερα το 0.2% του πασκόσμιου πληθυσμού και οι εξαγωγές τους (προϊόντα και υπηρεσίες) να ξεπερνούν το 3% των παγκόσμιων εξαγωγών, ενώ ταυτόχρονα είναι τα πλέον best practices σε επίπεδο πολιτικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Η Νορβηγία είναι μάλιστα η μοναδική χώρα στον κόσμο που διαθέτει Sovereign Wealth Fund με στόχο τη διαχείριση κινδύνων που θέτουν εκτός τροχίας τη Διαγεννεακή αλληλεγγύη.