Η ανεξαρτησία των νέων κοστίζει 1200 ευρώ το μήνα καθαρά

Σήμερα, με τον πληθωρισμό να κυμαίνεται στο 4,5% και τις τιμές σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης να έχουν αυξηθεί σε δυσθεώρητα ύψη, ένας νέος που κατοικεί σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας, για να είναι οικονομικά ανεξάρτητος, να ζει μόνος του σε δικό του χώρο, να μη μένει απένταρος κάθε τρίτη βδομάδα του μήνα (σύνδρομο της τρίτης εβδομάδας), αλλά να είναι σε θέση να βάλει κι ένα μικροποσό στην άκρη, χρειάζεται 1000 με 1200 ευρώ το μήνα καθαρά.

Το ποσό αυτό αποτελεί το λεγόμενο μισθό διαβίωσης (living wage) και το ύψος του προκύπτει τόσο εμπειρικά, μέσα από τα βιώματα που έχει ο καθένας μας από τη ζωή στην πόλη, όσο και τις περισσότερες έρευνες των προϋπολογισμών των ελληνικών νοικοκυριών. Για του λόγου το αληθές, πριν από δύο βδομάδες το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών υπολόγισε ότι το μηνιαίο κόστος ζωής του εργαζόμενου που δεν έχει ακόμα αποκτήσει ακόμη οικογένεια κυμαίνεται από 840 έως 1.170 ευρώ, νούμερο το οποίο συμφωνεί απόλυτα με τα αποτελέσματα της επεξεργασίας των οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΣΥΕ.

Η αγορά βέβαια, στη σταθερή οκτάωρη απασχόληση δεν τα δίνει αυτά τα χρήματα, παρά το γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις μπορούν και οφείλουν να καταβάλουν το χιλιάρικο για πάμπολλες περιπτώσεις εργατών γνώσης τους οποίους απασχολούν. Αναγκαστικά λοιπόν το οκτάωρο γίνεται δωδεκάωρο, ξεκινάει η δεύτερη νόμιμη ή παράνομη δουλειά, υιοθετείται η «δημιουργική» οικονομία για να συμμαζευτούν τα έξοδα, αυξάνεται ο δανεισμός, παρατείνεται ο χρόνος παραμονής στο πατρικό σπίτι, και σε πολλές περιπτώσεις ξεκινάει δυστυχώς η οικονομία της παραβατικότητας, η οποία στις μέρες μας διογκώνεται και συνιστά από μόνη της ένα ξεχωριστό ανησυχητικό φαινόμενο.

Δυστυχώς, εύκολες λύσεις για αύξηση των μισθών δεν υπάρχουν. Οι απόψεις που ακούγονται από τον αριστερό και κομμουνιστικό χώρο για θεσμοθέτηση κατώτατου μισθού στα 1250 με 1400 ευρώ το μήνα δια νόμου, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες συνιστούν κάλπικες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Το ερώτημα είναι πώς και με ποιον τρόπο θα φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα μισθών και αγοραστικής δύναμης;

Τέτοιες υψηλές κατώτατες πραγματικές αμοιβές υπάρχουν μόνο σε χώρες όπως η Ιρλανδία (1402), η Βρετανία (1361), η Ολλανδία (1301) και η Γαλλία (1254), δηλαδή σε οικονομίες με υψηλές παραγωγικές δυνατότητες και σταθερότητα τιμών. Αν θέλουμε λοιπόν να διεκδικήσουμε το ευρωπαϊκό όνειρο της σύγκλισης των εισοδημάτων, των υψηλότερων μισθών και της ενισχυμένης αγοραστικής δύναμης, πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς αυτές τις χώρες και να παραδειγματιστούμε από τις δικές τους πρακτικές. Γιατί εκεί και όχι εδώ; Τι κάνουν αυτές οι χώρες που εμείς δεν κάνουμε;

Μέχρι τότε, η ελληνική πολιτεία καλά θα κάνει να περιορίσει την ακρίβεια που ροκανίζει τα εισοδήματα όλων, κι εμείς ως νέοι καλά θα κάνουμε ν’ αρχίσουμε να διεκδικούμε δυναμικά και χωρίς φόβο την ανταμοιβή του κόπου μας. Αν πάλι μπουχτίσαμε με την κατάσταση που βιώνουμε ως μισθωτοί στην Ελλάδα, ας αναζητήσουμε εναλλακτικές λύσεις στην επιχειρηματικότητα ή το εξωτερικό.