Flexicurity ή μεταρρύθμιση φορολογικού-ασφαλιστικού;

Κάναμε μια πρώτη ανάγνωση του πορίσματος της Επιτροπής Κουκιάδη για τη Σύζευξη Ευελιξίας και Ασφάλειας στην ελληνική αγορά εργασίας και το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μας είναι εάν πράγματι έχουμε ανάγκη τη flexicurity ή μήπως αυτό το οποίο χρειαζόμαστε αρχικά είναι μια συγυρισμένη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και του φορολογικού μας συστήματος;

Εξηγούμαστε. Μια σοβαρή ατζέντα μεταρρύθμισης της ελληνικής αγοράς εργασίας θα πρέπει να κινείται προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της θέσης της εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Κατά προτεραιότητα οι όποιες αλλαγές οφείλουν να περιλαμβάνουν μέτρα αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας, της απλήρωτης υπερεργασίας και της «εξαρτημένης αυτοαπασχόλησης» (φαινόμενα τα οποία έχουν λάβει τεράστιες διαστάσεις στη χώρα μας), παρέχοντας ισχυρά κίνητρα σε εργαζόμενους και εργοδότες να τηρούν στο ακέραιο την εργατική νομοθεσία και να μη συναινούν στην καταστρατήγησή της.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα περισσότερα μέτρα τα οποία προτείνει η Επιτροπή, όπως χαρακτηριστικά είναι : α) η θεσμοθέτηση νέων μορφών απασχόλησης και συγκεκριμένα της κατηγορίας του οικονομικά εξαρτημένου αυτοαπασχολούμενου έτσι ώστε να επεκταθούν τα βασικά δικαιώματα που έχει ο μισθωτός (14 μισθοί, άδειες κοκ) στον μισθωτό με το μπλοκάκι, β) η δημιουργία μιας κοινής ηλεκτρονικής βάσης δεδομένων που θα διασταυρώνει πληροφορίες μεταξύ διαφορετικών υπηρεσιών (ΟΑΕΔ, Ασφαλιστικά Ταμεία, ΔΟΥ, Επιθεώρηση Εργασίας), και γ) η θεσμοθέτηση ενός συστήματος τετράμηνης ή ετήσιας διευθέτησης του ωραρίου εργασίας, δ) ταμείο ανεργίας για αυτοπασχολούμενους, ε) χαλάρωση των κανόνων απόλυσης, ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ σε μια λογική Ευέλικτης Ασφάλειας, επιχειρώντας να θωρακίσουν θεσμικά το σύγχρονο εργασιακό τοπίο και να αντιμετωπίσουν βασικές προκλήσεις και προβλήματα.

Όμως, αξιολογώντας το πόρισμα με περισσότερη προσοχή, βλέπουμε ότι οι πιο σημαντικές παρεμβάσεις που κατατίθενται αφορούν στην καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας μέσα από τη μείωση της επιβάρυνσης της εργασίας από εισφορές και φόρους.

Συγκεκριμένα προτείνεται:

α) η αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 15000 ευρώ, η τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και η μείωση των φορολογικών συντελεστών,

β) η μείωση των εισφορών, ο υπολογισμός του πλήρους ασφαλιστικού βίου και του συνολικού ασφαλιστικού βίου για την απονομή της σύνταξης καθώς και η ενίσχυση της αποδοτικότητας της διαδοχικής ασφάλισης

δ) η χορήγηση κουπονιών αμοιβής και ασφάλισης για οικιακές υπηρεσίες, ως μέτρο καταπολέμησης των φαινομένων τύπου «βίλα Μαγγίνα».

Είναι προφανές ότι η εφαρμογή των παραπάνω προτάσεων προϋποθέτει νέες αλλαγές στο φορολογικό μας σύστημα, το οποίο ο κ. Αλογοσκούφης πρόσφατα «μεταρρύθμισε» επί το δυσμενέστερο για τους μικρομεσαίους μισθωτούς( από 15% ο φορολογικός συντελεστής αυξήθηκε σε 29% για τα μικρομεσαία εισοδήματα), και απαιτεί ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, όπου διαθέτουμε τις υψηλότερες εισφορές στην Ευρώπη.

Είναι γεγονός ότι η εργασία στην Ελλάδα υπερφορολογείται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας με κυριότερη όλων τη δημιουργία ισχυρών αντικινήτρων στη νόμιμη απασχόληση. Η θλιβερή αυτή πρωτιά που έχουμε στην Ευρώπη πρέπει να τελειώσει. Κι αυτό, καλώς ή κακώς, απαιτεί να ξανανοίξουμε δύο μεγάλα και εξαιρετικά συγκρουσιακά θέματα: το ασφαλιστικό και τη φορολογία. Σε αντίθετη περίπτωση, η μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων μέσα από μέτρα ευέλικτης ασφάλειας, και συγκεκριμένα ελάφρυνσης της εργατικής νομοθεσίας, θα έχει περιορισμένη χρησιμότητα για όλους.