G700 vs Χλιδάνεργοι

Όταν ανάβει η κουβέντα για τη γενιά των 700 ευρώ, πολλοί είναι αυτοί που τη συγχέουν με τους χλιδάνεργους. Το μπέρδεμα γίνεται από τους πάντες: νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία, αναλυτές και δημοσιογράφους, πολιτικούς. Ως αποτέλεσμα πολλές φορές παρουσιάζεται μια λανθασμένη και άδικη εικόνα: ότι ο νέος της γενιάς των 700, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας κακομαθημένος «βολεψάκιας», που το μόνο που κάνει είναι να γκρινιάζει για την κατάστασή του χωρίς να αναλαμβάνει ποτέ τις ευθύνες του.

Η αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Ο νέος της γενιάς των 700 ευρώ, αυτός στον οποίο τουλάχιστον εμείς απευθυνόμαστε, είναι εκείνος που έχει αποφασίσει να δουλέψει στη ζωή του, να αναλάβει πρωτοβουλίες καθώς και τις ευθύνες που του αναλογούν, να δημιουργήσει. Δυστυχώς από την πρώτη στιγμή έρχεται αντιμέτωπος με μια δύσκολη εργασιακή πραγματικότητα: απλήρωτη υπερεργασία, αμοιβές οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην παραγωγικότητά του, μη αναγνώριση του κόπου του, βαρετή επαναλαμβανόμενη δουλειά χωρίς νόημα.

Κυρίως, ασφυκτιά επειδή βλέπει να μην υπάρχει μακροπρόθεσμη προοπτική σ’ αυτό που κάνει. Και συνεπώς αναρωτιέται: «Ωραία, καλά δουλεύω σκληρά και με λιγότερα χρήματα για αρχή, όμως μετά τι θα γίνει; Τι προοπτική έχω στο μέλλον;» Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο ακόμα κι αυτός που παίρνει 1000 ευρώ στο 10ωρο, και οικονομικά στέκεται κάπως καλύτερα από τους συνομήλικούς του, αισθάνεται παρόλα αυτά εγκλωβισμένος. Αντί να αισθάνεται ελεύθερος ελπίζοντας για το μέλλον νιώθει να πνίγεται από την έλλειψη επαρκών ευκαιριών και προοπτικής στο ξεκίνημα της ζωής του.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η στήριξη από την οικογένεια για την πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων είναι σχεδόν δεδομένη, όμως δεν αποτελεί ζητούμενο. Ο νέος της γενιάς των 700 επιδιώκει να είναι αυτόνομος. Δεν το βάζει κάτω, δεν παραιτείται και δεν είναι ηττοπαθής. Διεκδικεί. Την οικονομική του ανεξαρτησία, τα νόμιμα δικαιώματά του, την ανταμοιβή του κόπου του. Θέλει μέσα από την εργασία του καθώς και τη συλλογική δράση σε κόμματα, συνδικάτα και ομάδες της κοινωνίας των πολιτών να αλλάξει τα πράγματα ριζικά προς το καλύτερο. Είναι ένας φιλόδοξος και αισιόδοξος άνθρωπος και δε μασάει να τα χώσει χοντρά σε όποιον τολμήσει να του πουλήσει παραμύθι. Αυτό βέβαια ξαφνιάζει εκείνους που θεωρούν ότι οι νέοι το μόνο που κάνουν είναι να κοιμούνται, με αποτέλεσμα να ερμηνεύουν τη σκληρή νεανική γλώσσα ως απολίτικη γκρίνια.

Στην αντίπερα ακριβώς όχθη βρίσκονται οι χλιδάνεργοι. Είναι η άλλη όψη της ίδιας ηλικιακής ομάδας. Οι «αντίπαλοι» της γενιάς των 700 ευρώ. Το πρότυπο των χαβαλέδων μαμάκηδων που δε ρισκάρουν. Αυτοί οι οποίοι απεργούν από τις «σκατοδουλειές».

Είναι οι νέοι που βλέπουν το ζόρι και την κάνουν μ’ ελαφρά πηδηματάκια. Πού να δουλέψεις με 700, 800 και 1000 ευρώ, να πληρώνεις νοίκι, και να βγαίνεις και έξω τα βράδια διατηρώντας ένα glamorous life style; Ξέρεις πόσο κοστίζουν τα ποτά, τα δεκαπέντε διαφορετικά ζευγάρια γόβες, τα clubs και οι 10 ώρες το μήνα κουβέντα στο κινητό με τους φίλους; Άστο καλύτερα… Δε γίνεται με την καμία. Πρέπει να αποδεχτείς να ρίξεις τις απαιτήσεις σου σε τρομακτικά χαμηλό επίπεδο. It’s so un-cool. Ή όπως έλεγε κι ο Μεγάλος Lebowski, στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία των αδελφών Κοέν, αν το κάνεις αυτό : «you are so un-dude». Άμα ρε φίλε δεν παίζει δουλειά με οκτάωρο και τουλάχιστον 1200 ευρώ το μήνα καθαρά, καλύτερα να μένεις σπίτι με γονείς και οικογενειακό “σχέδιο Marshall”. Αιώνιος φοιτητής. Τι να λέμε τώρα…

Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι η ρίζα του κακού και για τις δύο κοινωνικές ομάδες βρίσκεται στο γεγονός ότι στην ελληνική αγορά εργασίας δεν υπάρχουν πολλές και καλές δουλειές. Τα 1200 ευρώ στο οκτάωρο είναι για την πλειοψηφία των νέων, αλλά και πολλών μεγαλύτερων, όνειρο θερινής νυκτός. Και πώς να μην είναι από τη στιγμή που το υπάρχον μοντέλο ανάπτυξης με το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος και την επιχειρηματικότητα ανάγκης πλέον δεν αποδίδει. Χτύπησε ταβάνι, η μεταπολιτευτική φουσκοθαλασσιά ξεφούσκωσε.

Το «σύστημα» λοιπόν θέλει αλλαγή. Αυτό είναι αυτονόητο. Το θέμα όμως είναι, τι κάνει ο καθένας από εμάς για να το αλλάξει και ακολούθως να βελτιώσει τη ζωή του. Προσωπικά και συλλογικά. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται κι η θεμελιώδης και ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους νέους της γενιάς των 700 ευρώ και τους χλιδάνεργους: οι πρώτοι επιδιώκουν την αλλαγή μέσα από την ανάληψη ατομικών πρωτοβουλιών και τη συλλογική δράση, οι άλλοι απλώς βολεύονται παρασιτώντας.