Thursday, April 30, 2009

Το ευρωπαϊκό Πρεκαριάτο

Του Πασχάλη Αγανίδη*
Metropolis Weekend, 30-4-2009

Το ευρωπαϊκό “πρεκαριάτο” (ή η επισφαλής νέα γενιά) είναι μία νέα κοινωνική τάξη μη προνομιούχων πολιτών που αναδύεται στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις (προλεταριάτο), τα κεντρικά προσδιοριστικά στοιχεία του “πρεκαριάτου” είναι η ηλικία και η εργασιακή επισφάλεια.

Επιγραμματικά, το “πρεκαριάτο” συγκροτείται από νέους και νέες ηλικίας 19 έως 34 ετών, συχνά με επαρκή τυπικά προσόντα, οι οποίοι στα πρώτα βήματα του εργασιακού/κοινωνικού τους βίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντινεανικό εργασιακό status quo. Όταν αποφεύγουν την ανεργία, είναι -κατά κανόνα- αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν μία εχθρική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι χαμηλές αμοιβές, η υπερεργασία, η πολυαπασχόληση, η προσωρινότητα, η ανομία και η άναρχη ευελιξία. Επιπρόσθετα, επιβαρύνονται με πολιτικές και θεσμικές αστοχίες (διαρθρωτικά προβλήματα), όπως οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί κοινωνικής κινητικότητας, τα τεράστια φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, τα υποβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

Το αντινεανικό κοινωνικοοικονομικό status quo που βιώνει το πρεκαριάτο είναι αποτέλεσμα διαχρονικών θεσμικών και πολιτικών αστοχιών. Η μυωπική λογική των δημόσιων πολιτικών και η επιμονή στα βραχυχρόνια αποτελέσματα, η αδυναμία προσαρμογής των κοινωνικών κρατών στα σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα (δημογραφική γήρανση), οι πολιτικώς βολικές μεταρρυθμίσεις και η διαιώνιση κρίσιμων διαρθρωτικών αδυναμιών, σε συνδυασμό με την πολιτική - θεσμική περιθωριοποίηση των νέων και την υπο-εκπροσώπησή τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, έχουν επισωρεύσει τεράστια “κοινωνικά βάρη” (δημόσιο χρέος, ασφαλιστικό χρέος, οικολογικό έλλειμμα), που τα πολιτικά συστήματα επιλέγουν να φορτώνουν στη νέα γενιά και στις μελλοντικές γενιές.

Παρά την επίσημη πολιτική ρητορεία και τις δεοντολογικές παραινέσεις για την αποτελεσματική αξιοποίηση του νεανικού ανθρώπινου δυναμικού και τη δίκαιη κατανομή των κοινωνικών βαρών μεταξύ των γενεών, στο πλαίσιο της εφαρμοσμένης πολιτικής (δημόσιες πολιτικές) παρατηρείται αδράνεια και μεταρρυθμιστικό αδιέξοδο. Οι διαγενεακές ανισότητες διογκώνονται και οι πολιτικά-εκλογικά μη ελκυστικές μεταρρυθμίσεις αναβάλλονται διαρκώς. Έτσι, αναδεικνύεται ένα ευρωπαϊκό παράδοξο: σε συνθήκες δημογραφικής γήρανσης, όπου οι νέοι αποτελούν πόρο σε σπανιότητα (scarce resource), σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες η νέα γενιά παραμένει στο πολιτικό, θεσμικό και οικονομικό περιθώριο.

Πώς, όμως, μπορούν να αναδειχθούν τα προβλήματα του πρεκαριάτου και να διατυπωθούν επίσημα στην δημόσια πολιτική συζήτηση; Συχνά, την απροθυμία και το κενό της επίσημης πολιτικής έρχονται να καλύψουν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Νεανικές οργανώσεις, ευρωπαϊκά δίκτυα, εναλλακτικά συνδικάτα, «δεξαμενές σκέψεις» και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις επιχειρούν αφενός, να τοποθετήσουν με δυναμικό τρόπο στη δημόσια πολιτική agenda το ζήτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης και τα προβλήματα του πρεκαριάτου και αφετέρου, να ασκήσουν αποτελεσματική επιρροή στα συστήματα λήψης αποφάσεων, ώστε να ενσωματωθεί το διαγενεακό κριτήριο στις δημόσιες πολιτικές και να θεσμοποιηθεί η έννοια της διαγενεακής δικαιοσύνης.

Μία χαρακτηριστική περίπτωση οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών, είναι το γερμανικό Ίδρυμα για τα Δικαιώματα των Νέων Γενεών (Foundation for the Rights of Future Generations). Κεντρικός στόχος του FRFG είναι η προώθηση των ιδεών της διαγενεακής δικαιοσύνης και της διατηρήσιμης ανάπτυξης στο δημόσιο διάλογο και στην πολιτική διαδικασία. Με ένα εκτεταμένο δημοσιευμένο έργο, συχνές καμπάνιες, εκδηλώσεις και επιστημονικές ημερίδες το FRFG επιδιώκει την επιστημονική- πολιτική τεκμηρίωση και προβολή θεμάτων σχετικών με τη διαγενεακή δικαιοσύνη και τα δικαιώματα της νέας γενιάς (και των μελλοντικών γενεών), όπως η διαχείριση του δημοσίου χρέους, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και της αγοράς εργασίας, η κοινωνική προστασία των νέων εργαζομένων, η προστασία του περιβάλλοντος και η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Εκτός από το ενημερωτικό και επιστημονικό του έργο, το γερμανικό think tank ασκεί αποτελεσματική επιρροή (lobbying) στην πολιτική διαδικασία. Για παράδειγμα, χάρη στις δράσεις και την πολιτική του πίεση έπεισε 100 μέλη της γερμανικής Bundestag να υιοθετήσουν μία πρόταση για την συμπερίληψη της έννοιας της διαγενεακής δικαιοσύνης στο γερμανικό σύνταγμα. Γενικώς, η ανάδειξη του έργου και των δράσεων του FRFG πραγματοποιείται μέσω της επικοινωνίας με τα media, της δικτύωσης με άλλες οργανώσεις που έχουν παρόμοιους σκοπούς και της άσκησης πολιτικής επιρροής.

Στο πλαίσιο του κοινωνικού ακτιβισμού, υπάρχει στη Γαλλία μία από τις πιο μαχητικές οργανώσεις για την προώθηση της διαγενεακής δικαιοσύνης. Είναι η «Generation Precaire», μία οργάνωση νέων που επικεντρώνει το ενδιαφέρον και τις δράσεις της στη γαλλική αγορά εργασίας και, ειδικότερα, στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι εργαζόμενοι που απασχολούνται στην ευέλικτη βαθμίδα της και σε επισφαλείς θέσεις εργασίας (κυρίως σε stage).

Κεντρικός στόχος της οργάνωσης είναι η βελτίωση των συνθηκών εργασίας του «πρεκαριάτου» και η ενίσχυση της προσβασιμότητάς του σε ποιοτικότερες και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Ειδικότερα, επιδιώκει την αύξηση της κοινωνικής προστασίας για τους νέους εργαζόμενους και την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας/ εργασιακής ανομίας. Στις δράσεις της Generation Precaire περιλαμβάνονται δημοσιεύσεις άρθρων και βιβλίων, κινηματογράφηση και προβολή ακτιβιστικών ενεργειών, προτάσεις για νομοθετικές πρωτοβουλίες (π.χ νομική θωράκιση των εργαζομένων σε θέσεις stage),δημόσιες εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Ο συντονισμός των δράσεων και η οργάνωση των εκδηλώσεων στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις δυνατότητες του διαδικτύου. Στα επιτεύγματα της οργάνωσης, ανήκει και μια σημαντική δικαστική επιτυχία: η ανάδειξη ενός θέματος εργασιακής εκμετάλλευσης νέων εργαζομένων se stage οδήγησε σε δικαστική διερεύνηση και τελική καταδίκη του εργοδότη σε 6 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 25.000ευρώ, τα οποία μοιράστηκαν ισότιμα στα θύματα της εκμετάλλευσης.

Οργανώσεις στο πρότυπο της γαλλικής Generation Precaire υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γερμανία δραστηριοποιείται η νεανική οργάνωση Students at Work, ενώ στην Αυστρία έχει δημιουργηθεί η οργάνωση Generation Praktikum. Στην Ιταλία υπάρχουν οι Milleuristi (Γενιά των 1000 ευρώ) και στην Ισπανία οι -κατά το ιταλικό πρότυπο- Μileuristas. Στην Αγγλία έχει δημιουργηθεί αντίστοιχη οργάνωση υπό τον ευρηματικό τίτλο Generation Ipod (insecure, pressurised, overtaxed and debt ridden). Στην Ελλάδα, η εναλλακτική κίνηση πολιτών «Η Γενιά των 700ευρω» (G700), με την εκτεταμένη αρθρογραφία της και τις δημόσιες παρεμβάσεις της έχει τοποθετήσει δυναμικά στη δημόσια συζήτηση τα θέματα της εργασιακής επισφάλειας και της διαγενεακής δικαιοσύνης, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει εθελοντικές υπηρεσίες προς τους νέους εργαζόμενους (βλ. Συνήγορος του Εργαζομένου), καθώς και ακτιβιστικές ενέργειες για τη βελτίωση της αστικής καθημερινότητας των πολιτών (βλ. επέκταση του ωραρίου του μετρό). Επίσης, στο ευρωπαϊκό θεσμικό σύστημα, έχει δημιουργηθεί μία οργάνωση εργαζομένων σε προγράμματα stage του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (stagiere association), με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους και την καλύτερη θεσμική-πολιτική θωράκιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών των διαφόρων χωρών αναδεικνύουν τα προβλήματα των νέων εργαζομένων και ασκούν πίεση στο επίπεδο των εθνικών κυβερνήσεων. Ωστόσο, η μεταξύ τους δικτύωση και οι συνέργειες που αναπτύσσονται διαμορφώνουν και ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο δράσης. Σημαντικό ρόλο στη δικτύωσή τους και στην προώθηση πρωτοβουλιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο διαδραματίζει η ευρωπαϊκή οργάνωση Generation P, που λειτουργεί ως οργάνωση-ομπρέλα για τις υπόλοιπες εθνικές οργανώσεις. Ενδεικτικά, σε συνεργασία της Generation P με εθνικές οργανώσεις πραγματοποιήθηκε μία κοινή απεργία στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες την 1η Απριλίου 2006. Επίσης, διαμορφώνονται και υπογράφονται αιτήματα προς τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα για την προώθηση νομοθετικών πρωτοβουλιών για την προστασία των νέων εργαζομένων και τη νομική θωράκιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Η δραστηριοποίηση της κοινωνίας των πολιτών συνιστά μία αποτελεσματική έκφραση των προβλημάτων του πρεκαριάτου και διατύπωση της αναγκαιότητας για την ενσωμάτωση της διαγενεακής δικαιοσύνης στα εθνικά πολιτικά συστήματα, τόσο ως γενικού πολιτικού στόχου (θεσμοποίηση) όσο και ως κριτηρίου διαμόρφωσης των εθνικών πολιτικών. Αναμφίβολα, η καλύτερη οργάνωση, η μαζικοποίηση και η αποτελεσματικότερη δικτύωση του ευρωπαϊκού πρεκαριάτου συνιστούν κρίσιμους παράγοντες για την ανάπτυξη και εξέλιξη αυτού του νέου κοινωνικού κινήματος.

Χρήσιμες συνδέσεις

FRFG: (http://www.intergenerationaljustice.org)
Generation Precaire: (www.generation-precaire.org)
Students at Work: (www.dgb-jugend.de/studium)
Generation Praktikum: (www.generation-praktikum.at)
Milleuristi: (www.generazione1000.com)
Μileuristas: (www.mileuristas.com)
Stagiere association: (www.epstage.eu)
Generation P: (www.generation-p.org)

*Ο Πασχάλης Αγανίδης είναι πολιτικός επιστήμονας, blogger (e-homosapiens) και μέλος της G700. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 30 Απριλίου στο Ένθετο του Free Press της Καθημερινής, Metropolis Weekend, με τίτλο Υπόθεση Εργασία. Το ένθετο έχει συνταχθεί σε συνεργασία με τη G700.

28 comments:

  1. "Πώς, όμως, μπορούν να αναδειχθούν τα προβλήματα του πρεκαριάτου και να διατυπωθούν επίσημα στην δημόσια πολιτική συζήτηση; Συχνά, την απροθυμία και το κενό της επίσημης πολιτικής έρχονται να καλύψουν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Νεανικές οργανώσεις, ευρωπαϊκά δίκτυα, εναλλακτικά συνδικάτα, «δεξαμενές σκέψεις» και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις επιχειρούν αφενός, να τοποθετήσουν με δυναμικό τρόπο στη δημόσια πολιτική agenda το ζήτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης και τα προβλήματα του πρεκαριάτου και αφετέρου, να ασκήσουν αποτελεσματική επιρροή στα συστήματα λήψης αποφάσεων, ώστε να ενσωματωθεί το διαγενεακό κριτήριο στις δημόσιες πολιτικές και να θεσμοποιηθεί η έννοια της διαγενεακής δικαιοσύνης."

    Δε νομίζω αυτά να βοηθάνε ιδιαιτέρως. Για να διεκδικήσει/ουμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αν και λόγω του ότι ζω στο εξωτερικό δε θεωρώ τον αυτό μου μέλος της γ700) τα πρέποντα πρέπει να μπούμε στη βουλή, να μιλάμε εκ των έσω.

    Πώς θα το κάνουμε αυτό; Να βγάλουμε δικούς μας, ανεξάρτητους, βουλευτές. Οι νέοι ηλικίας 19-34 ετών, που ανήκουνε στη γ700, αποτελούνε ένα σεβαστό ποσοστό των ψηφοφόρων. Ας οργανωθεί μία κίνηση με δέκα υποψήφιους της γ700, και ας τους ψηφίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Ας μπούνε στην (ευρω)βουλή και από εκεί μέσα να αναλάβουνε δράση. Θα μου πείτε ότι είανι ανέφικτο. Ίσως και να 'ναι, αλλά σίγουρα είναι πιο εφικτό από τα εναλλακτικά συνδικάτα και τις νεανικές οργανώσεις.

    ReplyDelete
  2. Μπράβο για τη συμμετοχή σας στο αφιέρωμα για την πρωτομαγιά του Metropolis Weekend. Μία εναλλακτική και περισσότερο επίκαιρη προσέγγιση στα σημερινά προβλήματα που καλούμαστε να καταπολεμήσουμε.

    Πάνο, τίποτα δεν είναι ανέφικτο, το ερώτημα είναι τι είναι σκόπιμο και πιο αποτελεσματικό.

    Το στοίχημα στην Ελλάδα είναι να ανοίξουν όλα τα πεδία οργάνωσης και λειτουργίας των πολιτών, πχ οικονομία, κοινωνία ΚΑΙ πολιτικό σύστημα. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών, που είναι μια ευρεία έννοια και συμπεριλμβάνει τα πάντα από οργανωμένες ομάδες πολιτών ως και άτυπες ομάδες και μεμονωμένα πρόσωπα, πρέπει να ενισχύσει τη φωνή της και να αποτελέσει πηγή συμβολής, καθοδήγησης των υπόλοιπων δομών που θεσμικά εκπροσωπούν τη δημοκρατία μας.

    Σε άλλες χώρες οι απόψεις αυτού του τομέα λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Πχ στις σκανδιναβικές χώρες το ετήσιο ΑΕΠ είναι αποτέλεσμα τριετούς σχεδιασμού που ξεκινά πάντα από εισηγήσεις, σχέδια δράσης και κοστολογήσεις από φορείς της Κοινωνίας Πολιτών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

    Στην Ελλάδα πρέπει να βρούμε τρόπους, με καθαρές σχέσεις, να αναπτύξουμε γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με το πολιτικό σύστημα έτσι ώστε αυτό να είναι καλύτερα ενημερωμένο, περισσότερο ευαισθητοποιημένο και καλύτερα ψυχολογικά και διαδικαστικά προετοιμασμένο για να προτείνει και να υλοποιήσει πολιτικό έργο.

    Η Κοινωνία των Πολιτών ως έχει στην Ελλάδα παρασιτεί και αυτή στο μεγαλύτερο κομμάτι της, έτσι λοιδορείται και εντάσσεται στους μηχανισμούς ρουσφετιού και πελατειακών σχέσεων αναιρώντας τον πρωταρχικό σκοπό της.

    Η Γ700 φαίνεται να είναι μια από τις πρώτες δυνατές επικοινωνιακά ομάδες πολιτών που προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα προς την άλλη κατεύθυνση.

    Άρα θεωρώ ότι αυτή την πλευρά της Κοινωνίας των Πολιτών πρέπει να υποστηρίξουμε, και ο καλύτερος τρόπος είναι συμμετέχοντας οι ίδιοι σε όλες αυτές τις κοινωνικές - διαδικτυακές ή πραγματικές - ζυμώσεις.

    ReplyDelete
  3. @Μεσούτ

    μόνο που σε άλλες χώρες οι κυβερνήσεις ακούνε κινήσεις όπως η Κοινωνία των Πολιτών. Είναι θέμα νοοτροπίας. Σε μια χώρα όπως η Μπανανία ο πολιτικός κόσμος δεν δίνει σημασία σε αντίστοιχες κινήσεις, διότι έτσι έχει μάθει. Αν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις εκ τω έσω. Αν θέλεις να το κάνεις μέσω τέτοιων κινήσεων τότε φοβάμαι ότι θα πρεπει πρώτα να αλλάξεις τη νοοτροπία των νεοελλήνων. Και αυτό είναι κάτι τελείως ανέφικτο.

    ReplyDelete
  4. @κωνσταντινίδη

    Φάουλ! Ε όχι και δεν θα αλλάξει η νοοτροπία των νεοελλήνων

    Η πείνα πολλά θα φέρει φίλε μου. Μέχρι τώρα όλοι συμμετείχαν στο πάρτυ.
    Τώρα που έρχεται ο λογαριασμός θα δούμε αν αλλάζει η νοοτροπία ή όχι

    ReplyDelete
  5. @ser ποιό φάουλ; Καθαρότατο γκολάκι ήτανε. Εδώ όλες οι αγορές του κόσμου πέφτουνε και το χρηματιστήριο Αθηνών ανεβαίνει και εσύ μου μιλάς για πείνα; Καλά κοροϊδευόμαστε; Και ας πούμε ότι έκλθει πείνα, γιατί τώρα; Πείνα είχαμε και στον Α' ΠΠ. Και στο Β' ΠΠ. Και επί 8ετίας Καραμανλή όπου φεύγανε μετανάστες σωρηδόν. Για διάβασε τι έγραφε ο (μέγιστος) Ροϊδης 120 έτη πριν

    "Βαρύ οπωσδήποτε αποβαίνει το θέαμα ολοκλήρου της Ελλάδος μεταβαλλομένης εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας."

    "Το μόνον πράγμα, όπερ δεν κατώρθωσαν ακόμη να χαλάσωσιν οιπολιτικοί της Ελλάδος, είναι αι ωραίαι χειμεριναί ημέραι."

    "Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται, διότι εκεί υπάρχουσιν άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν, αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία, μεθ' ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα, να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου."

    (Μιλώντας περί πολιτικής)
    "... μόνη αυτή έχει το προνόμιον να ελκύη την αμέριστον προσοχήν και να εξεγείρη το ενδιαφέρον πάντων των Ελλήνων, διότι μόνον αυτή δύναται να πορίσει δημοτικότητα, δύναμιν, υπόληψιν, βαρύτητα και σημασίαν και εις αυτά τα μηδενικά...

    ... εκ του βουλευτού εξαρτάται όχι μόνον της κυβερνήσεως ο βίος, αλλά και η τιμή, η περιουσία, η ασφάλεια, ο επιούσιος άρτος ή τουλάχιστον η πλήρωσις πόθου τινός των πλείστων Ελλήνων. Ουδ' υποπίπτομεν εις υπερβολήν λέγοντες “των πλείστων” αφού δεν είναι βεβαίως πολλοί οι μακάριοι εκείνοι Έλληνες, οι μη έχοντες ουδεν να φοβηθώσιν ή να ελπίσωσι, παρά βουλευτού...

    .. Πάντα ταύτα, περί των οποίων αποφασίζει εις πάσαν άλλην χώραν ο νόμος, το δίκαιον, η προτίμησις της ικανότητος, το κοινόν συμφέρον και το σέβας προς την κοινήν γνώμην, εξαρτώνται παρ' ημίν εκ μόνου του θελήματος του βουλευτού..."

    Αυτά ισχύανε 120 έτη πριν. Από τότε έχουνε μεσολαβήσει τουλάχιστον τρεις πολύ μεγάλες πείνες και δεν έχει βάλει μυαλό ο νεοέλληνας, τί σε κάνει να πιστεύεις ότι θα βάλει αυτή τη φορά;

    ReplyDelete
  6. @κωνσταντινίδη
    νομίζω έχεις μπλεξει τα πραγματα. Το αν ανεβαίνει το ΧΑΑ (από τα τάρταρα) ή όχι δεν έχει σχέση με το πόσο σφίγγει το λουρί ο μέσος Ελληνας.

    Όσο γιά την πείνα,ε είναι διαφορετικό από το Cayenne να πέσεις στο τρόλλευ πως να το κάνουμε ?
    Περίμενε λιγάκι και θα δεις. Ηδη βλέπεις την αρχή των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις.
    Πάρε και μιά Χρυσή Ευκαιρία και σύγκρινε τις αγγελιες πλειστηριασμών με 1 χρόνο πριν

    Κατά τον Οκτώβριο θα μου πεις αν είχα δίκιο ή όχι

    ReplyDelete
  7. Η πείνα όποιας μορφής θα φέρει αλλαγές αλλά προς ποια κατεύθυνση; Γιατί δε σκέφτεσαι την πιθανότητα να γίνουν τα πράγματα απλά πιο σκληρά, τα (λιγότερα πλέον) αφεντικά πιο άνετα αφού θα έχουν ακόμα πιο πολλούς να επιλέξουν, και πιο πρόθυμους, οι εργαζόμενοι ακόμα πιο αδίστακτοι ο ένας να καρφώνει τον άλλον από πίσω και φυσικά οι καρχαρίες μικροί και μεγάλοι πλέον να μην αφήνουν την παραμικρή ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι μπορούν σήμερα γιατί "αύριο δεν ξέρεις τι γίνεται, έτσι πως πάνε τα πράγματα".

    ReplyDelete
  8. @ser πώς δεν έχει; Ένα μεγάλο ποοστό τζογάρουνε σε προπό/λόττο/κίνο/δεν ξέρω κι εγώ τί και ένα άλλο (επίσης μεγάλο) ποσοστό τζογάρουνε στο χρηματιστήριο.

    Ένα μόνο θα πω. Μακάρι να βγω ψεύτης. Μακάρι από Οκτώβριο να υπάρξουνε ριζικές αλλαγές αλλά να βγούμε ωφελημένοι και εμείς (όχι μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες). Εδώ είμαστε και βλέπουμε.

    ReplyDelete
  9. @Ulis, αυτό που λες είναι πολύ πιο πιθανό και πολύ πιο εύκολο να γίνει. Γι' αυτό και λέω ότι αν ποτέ είναι να διεκδικήσουμε, αυτό πρέπει να γίνει εκ των έσω, όχι εκ των έξω. Κοινωνικές ομάδες και παρόμοιες κινήσεις πολιτών έχουνε αντίκτυπο μόνο σε πολιτισμένα κράτη, στον Δυτικό κόσμο. Για μία χώρα όμως που ακροβατεί μεταξύ Ταλιμπάν και Ζιμπάμπουε αυτά είναι παράλογα.

    Αν έχεις έναν τρελλό απέναντί σου που σου λέει 1+1=3, για να τον προσεγγίσεις δεν του λες 1+1=2 αλλά συμφωνείς μαζί του. Τον φέρνεις με τα νερά σου και μετά ενεργείς.

    ReplyDelete
  10. Ser

    Είσαι απολαυστικός έστω κι αν φωνή αντιφωνούσα και 50+ούσα.

    Εγώ θα συμφωνήσω με Μεσούτ. Όλα ανοικτά!!! Έχουμε ελευθερία κατά Ηλία (ulis??) στην Ελλάδα, δλδ απόλυτη μπανανία για να γίνω λαϊκάτζα. Θεσμικά όλα κλειστά, "μικρο-κοινωνικά" όλα πιθανά - όλα εφικτά!! Αρκεί να δουλέψεις σύστημα ελλαδιστάν.

    Αλλά, θα διαφωνήσω με Ηλία ως προς προσέγγιση, δεν έχουμε χώρο στις φυλακές απλά για όλους τους Έλληνες.

    Το χρηματιστήριο της Αθήνας είναι το πλέον προβλέψιμο Πάνο. Δε λέει και τίποτα.

    Σερ, εύχομαι μη φέρεις καμιά γρίπη των χοίρων μόνο από τα πολά ταξίδια που κάνεις, θα μου λείψει και ο τελευταίος των gentlemen στο μπλογκ, όχι τίποτα άλλο.. :)

    ReplyDelete
  11. goustaro otan i fasi ginetai soureal sto blog it is most entertaining though i could do with a touch of cofukian aristofanic hysteria...from time to time eh not always.

    Peace

    the surealist

    ReplyDelete
  12. E OXI KAI 50+

    ελεος rat - θα καταφυγω σε κομφουκιανικές μορφές διαμαρτυρίας :):)

    Όταν λέω θα αλλάξουν τα πράγματα να διευκρινίσω:
    -χειρότερα γιά τον απλό εργαζόμενο
    -αύξηση της μετανάστευσης των νέων
    -αύξηση της εγκληματικότητας κάθε μορφής
    -περιορισμός του φαινομένου του "αρχοντοέλληνα, λεφτά έχω και τα σκορπάω"
    - αύξηση της κοινωνικής πίεσης γιά εξορθολογισμό των κρατικών δαπανών και δομών

    ReplyDelete
  13. Πάντως έχω μάθει από τον αδελφό μου ότι σήμερα ξεχυθήκανε οι Αθηναίοι στους δρόμους προς Χασιά, Βάρη και λοιπές ταβερνοπεριοχές. Λέει έγινε το αδιαχώρητο στους δρόμους πριν λίγες ώρες.

    Και μετά σου λένε για κρίση και για πείνα :D :D :D

    ReplyDelete
  14. hello... hapi blogging... have a nice day! just visiting here....

    ReplyDelete
  15. Συγχαρητήρια για το άρθρο, θέτει νέους ορίζοντες και επικεντρώνει το ενδιαφέρον στην ανάγκη να γίνει η διαγενεακή δικαιοσύνη σταθερή συνιστώσα της πολιτικής:"το μέλλον είναι εδώ" λοιπόν και πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη σε κάθε απόφαση αν θέλουμε να σεβαστούμε το δικαίωμα των επόμενων γενεών να αποφασίζουν κι αυτές.
    Για τα τρέχοντα τώρα κι ειδικά για το πρώτο σχόλιο, κάποιος φίλος πήρε την πρωτοβουλία για διενέργεια ηλεκτρονικής δημοσκόπησης σχετικά με τους ανεξάρτητους υποψήφιους (είχα αρθρογραφήσει σχετικά), βλ: http://www.galop.gr/index.php?pid=465

    Αθ. Θεοδωράκης

    ReplyDelete
  16. Αυτό το σχόλιο θα αρέσει στον Ηλία...

    Στο final four του μπάσκετ στο Βερολίνο καρφίτσα δεν έπεσε. Τελικά αυτή η νοοτροπία του Έλληνα που δεν αλλάζει... από τη μια στιγμή στην άλλη μπροστά στην οργάνωση, την αστυνόμευση, το δέος και το σεβασμό, οι ταραξίες γίνονται πολιτισμένα προβατάκια που μάλιστα απολαμβάνουν.

    Και για να μην προτρέξει κάποιος και μου πει άλλοι πάνε στο εξωτερικό και άλλοι στις ελληνικές αλάνες, φίλος μου κάγκουρας της εργατικής τάξης υδραυλικός που κάθε κυριακή είναι καραϊσκάκι κι έχει παρευρεθεί σχεδόν σε όλες τις φασαρίες στην Ελλάδα, είναι κι αυτός Βερολίνο να υποστηρίξει την ομάδα του και μου μεταφέρει το κλίμα.

    ReplyDelete
  17. Ο Καραμανλής με τη λεγόμενη διπλή ρητορική του προσπαθεί να πείσει τους μεν ότι είμαστε υπεράνω Ευρώπης, και τους δε ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις όταν ταυτόχρονα έχει δανειστεί άλλα 50 δις ευρώ για το 2009 (ενδεχομένως και 60 λένε οι αναλυτές μέχρι τέλος του χρόνου) για να κάνει ... μεταρρυθμίσεις ... ? Μακάρι έστω και τελευταία στιγμή, μόνο που πώς, όταν ο ίδιος ήταν απών από το συντονισμό οποιουδήποτε υπαρκτού ή ανύπαρκτου κυβερνητικού έργου τα τελευταία 5 χρόνια. Μάλλον τελικά ακόμα δεν έμαθε πώς λειτουργεί ούτε ο δημόσιος τομέας, ούτε τα στελέχη του κόμματος του.

    Θυμίζει ως προς τη ρητορική Ανδρέα Παπανδρέου πάντως ρε παιδί μου, φτυστός αλλά μακάρι να του έμοιαζε λίγο και στα θετικά του, έστω λίγο...

    Κι ο Μπαρόζο ο κολλητός, αφού έλαβε την υποστήριξη του Κωστάκη για την επανεκλογή του, στάζει μέλι το παιδί, ξαφνικά η δεξιά οργανώνεται μετωπικά σε όλη την Ευρώπη, εν όψει ευρωεκλογών ακόμα κι η Κομισιόν ξεχνάει το ρόλο της ύπαρξης της.

    Πάντως η έκθεση της Κομισιόν είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, πόσο μάλλον για εμάς τους νέους. Και σαν δεν έφταναν αυτά, το ECJ απειλεί με 10 εκ ημερήσιο πρόστιμο λόγω χωματερών... ακόμα ...

    ReplyDelete
  18. Τα προγράμματα stage είναι προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας. Δεν είναι κομματικές συμβάσεις και η πίσω πόρτα του δημοσίου, έτσι;

    Ποιά τα επιπλέον νομικά δικαιώματα που θα έπρεπε να έχουν οι των stage, κατά την άποψή σας; Και τί είναι σημαντικότερο; Πολλές και φθηνές θέσεις stage για να μπορούν όσο το δυνατό περισσότεροι νέοι να έρθουν σε επαφή ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ με το εργασιακό περιβάλλον ή τα extra δικαιώματα των "συμβασιούχων";

    Σημ. -Το τι πήρε κάποιος από μία εργασιακή εμπειρία ή το αν περασε και δεν ακούμπησε μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστωθεί με μία δεκάλεπτη συνέντευξη.

    ReplyDelete
  19. Τα μόνα αίτηματα των εργαζομένων σε stage πρέπει να είναι περισσότερες αρμοδιότητες, περισσότερη εκπαίδευση και δυνατότητα να παίρνουν άδειες με short notice για να πάνε να βρούνε δουλειά.


    Εργασιακή εμπειρία = εκπαίδευση. Αν νομίζετε ότι την χρειάζεστε να πάτε. Αν όχι, να μην πάτε.

    Όχι να φτιάξουμε και "τάξη¨ από αέρα κοπανιστό. Το "πρεκαριάτο" δεν είναι στα stage.

    ReplyDelete
  20. Να απαγορεύεται η ανανέωση των stage πέραν της πρώτης φοράς. ενάμιση χρόνο εκπαιδευόμενος φτάνει.

    ReplyDelete
  21. Επίσης κανείς ανασφάλιστος. Δε ζούμε στην Ουγκάντα. Το πρεκαριάτο συμπεριλαμβάνει και τα stage έιδικά όταν αυτά τα προγράμματα τα εκμεταλεύονται οι εργοδότες δημόσιοι και ιδιωτικοί για τζάμπα ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό. 4 χρόνια stage που ακούστηκε;

    ReplyDelete
  22. Gμόσιε, stage = εργασιακή εμπειρία = εκπαίδευση.

    Αυτός είναι ο σκοπός των stage. Ο εκπαιδευόμενος, αν κρίνει ότι πράγματι πήρε κάτι χρήσιμο από αυτή την εμπειρία ας φύγει μετά από τον ενάμιση χρόνο (ή και νωρίτερα, αν καταφέρει να πείσει τον επόμενο εργοδότη του) από μόνος του και ας βρει αλλού κανονική δουλειά. Η απαγόρευση που προτείνεις είναι σωστή, ΑΛΛΑ ΟΧΙ για να σταματήσει η "εκμετάλλευση" όπως λες, αλλά για να πάρουν σειρά και άλλοι.

    Αν είσαι πραγματικά εκπαιδευόμενος, 18 μήνες όχι μόνο φτάνουν αλλά και περισσεύουν για να μάθεις οτιδήποτε. Αλλά ο θεσμός είναι θεσμός εκπαίδευσης και θεσμός προαιρετικός. Οπότε αυτά τα περί Ουγκάντας είναι ανοησίες. Και ο Χ, για παράδειγμα, μετά το πτυχίο του αποφάσισε να κάνει διδακτορικό. Το επέλεξε γιατί πίστευε ότι κάτι θα πάρει από αυτό σε επίπεδο εκπαίδευσης και ευκαιριών. Τα λεφτά που έπαιρνε, με πραγματικούς όρους, ήταν αντίστοιχα των stage. Και φυσικά αυτά τα χρόνια (3.5, όχι 18 μήνες) ήταν ανασφάλιστα. Άντε και σε λίγο θα μας ζητάνε ασφάλιση και οι φοιτητοπατέρες.

    Τα stage πρέπει να διευρυνθούν ως θεσμός βραχυπρόθεσμης εκπαίδευσης για όσο το δυνατό περισσότερους και όχι να χαντακωθούν ως βόλεματικές θέσεις για λίγους κομματικούς, λόγω υψηλού κόστους. Ή ακόμη χειρότερα για πολλούς, αυξάνοντας και άλλο τα ελλείμματα.

    Μη διαμαρτήρεστε γιατί τα stage δεν προσφέρουν οικονομικά οφέλη εργασίας, διαμαρτηρηθείτε αν δεν προσφέρουν εφόδια για εύρεση εργασίας. Αυτός δεν είναι ο σκοπός τους;

    Δε θα μετατρέψουμε τα stage σε ΣΤΟΧΟ αποκατάστασης και βολέματος από ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ που πρέπει να είναι.


    Οι Γ700 δεν πρέπει να μετατραπούν σε κακέκτυπο συνδικαλιστών του δημοσίου.

    ReplyDelete
  23. ventriloquist παλεύεις με ανεμόμυλους. Η θέση μας για τα stage είναι crystal clear. 18μηνη περίοδος εργασιακής εμπειρίας χωρίς δικαίωμα ανανέωσης + κοινωνική ασφάλιση. Για όσους έχουν δουλέψει καταχρηστικά πάνω από 18 μήνες λόγω της ρουσφετολογικής χρήσης του θεσμού από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα ΝΠΔΔ: μοριοδότηση κατά τη λήξη της σύμβασης ανάλογη με αυτή των συμβασιούχων.

    ReplyDelete
  24. Einai crystal clear, alla diafwnw gia thn asfalish. Den einai aparaithth gia ena 0esmo ekpaideushs. Auto pou proexei einai na dhmiourgh0oun oso to dunato perissoteres kai pio xrhsimes (ws pros to skelos ths ekpaideushs) 0eseis. Kai auto apaitei xrhmata.

    All I am saying is you should fight for usefulness and expansion, not "coushyness".

    -Congrats on your award! I am sure you'll build on it.

    ReplyDelete
  25. Αν και δεν ανήκω στο πρεκαριάτο, παρακολουθώ από κοντά τις εξελίξεις στον ζωτικότατο αυτό χώρο της κοινωνίας μας. Μου αρέσει που βλέπω την γ700 να βάζει επιτέλους σαν πρωταρχικό θέμα αυτό της διαγενεακής δικαιοσύνης (η εμφαση στη λέξη δικαιοσύνη). Εχω όμως μεγάλες επιφυλάξεις γιά το πόσο ρεαλιστική η χρήσιμη γιά την γ700 είναι η υιοθέτηση μιας ιδέας σαν την διατηρησιμη (η βιώσιμη) ανάπτυξη (με την έμφαση εδώ στην λέξη ανάπτυξη).

    Ακούμε τους “σοφούς” οικονομολόγους και πολιτικούς στην Ελλάδα και έξω να λένε πως μόνο με μιά συνεχή ανάπτυξη της οικονομίας, αύξηση του ΑΕΠ κλπ. κλπ. θα λύσουμε τα προβλήματα του πρεκαριάτου, θα έχουμε περισσότερες και καλλίτερες θέσεις εργασίας γιά την γ700, θα λύσουμε τα εργασιακά, κοινωνικά, θεσμικά και περιβαλλοντολογικά μας προβλήματα. Είναι όμως αυτό δυνατό; Μπορεί το σημερινό αναπτυξιακό μοντέλο να συνεχίσει να “δουλεύει” γιά πολύ ακόμα την στιγμή που έχουμε βασίσει την οικονομική μας ανάπτυξη σε μη διατηρήσιμους ρυθμούς εκμεταλλευσης πεπερασμένων πόρων ενέργειας, νερού, υλικών, χώρου και υποδομών για γεωργία και κατοικία; Την στιγμή που βλέπουμε γύρω μας ένα τεράστιο οικολογικό έλειμμα; Τη στιγμή που το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει αποδειχθει τόσο σαθρό; Την στιγμή που η ψαλίδα ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους ανοίγει όλο και πιό πολύ σε παγκόσμια κλίμακα;

    Φυσικά και πρέπει το πρεκαριάτο να συνεχίσει τον αγώνα του για βελτιώση των εργασιακών συνθηκών και την εξασφαλίση ενός καλλίτερου μέλλοντος.

    Όμως πιστεύω ότι ουσιαστικές αλλαγές θα έρθουν μόνο αν συλλογικά επιλέξουμε την βιωσιμότητα (sustainability) και όχι την (παραπλανητική) έννοια της βιώσιμης (διατηρήσιμης) ανάπτυξης (sustainable development). Η ανάπτυξη της χώρας μας δεν πρέπει να γίνει σε βάρος της βιωσιμότητάς της, σε βάρος του περιβάλλοντος, σε βάρος των μελλοντικών γενεών.

    ReplyDelete
  26. σωστό έχει δίκιο

    ReplyDelete