In Obama we trust

Η G700 δεν έχει δικαίωμα ψήφου στις αμερικανικές εκλογές, αλλά αν είχε θα την έδινε στον Μπαράκ Ομπάμα. Το κάνουμε με όλη μας την καρδιά. Ο Δημοκρατικός υποψήφιος έχει δείξει ότι προσφέρει τη μεγαλύτερη ελπίδα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις ΗΠΑ και την υπέρβαση της κρίσης στην παγκόσμια οικονομία. Πάνω απ' όλα έχει αποδείξει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά στην οικοδόμηση ενός νέου πολιτικοοικονομικού consensus σε πλανητικό επίπεδο.

Η ρεπουμπλικανική οκταετία Μπους τελειώνει κι αφήνει πίσω της συντρίμια. Ο αναγεννημένος χριστιανός Πρόεδρος των ΗΠΑ μέσα σε μια οκταετία εκτίναξε το αμερικανικό χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, εκτροχίασε το έλλειμμα, συντηρητικοποίησε τη δικαιοσύνη, έκανε το αμερικανικό κράτος πιο αυταρχικό, αύξησε τις κοινωνικές ανισότητες και έστυψε στην κυριολεξία τη μεσαία τάξη. Την ίδια στιγμή η πολιτική Μπους στη διεθνή σκηνή χαρακτηρίστηκε από το κηνύγι της απόλυτης πρωτοκαθεδρίας με βασικά χαρακτηριστικά τη μονομέρεια, την έντονη στρατιωτικοποίηση και την αίσθηση του κατεπείγοντος.

Υπ' αυτές τις συνθήκες το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα στις ΗΠΑ δεν θα μπορούσε παρά να μοιάζει εντυπωσιακά με αυτό του 1980 και του 1992, οπότε η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών εξέφραζε τη δυσαρέσκειά της για τη συνολική πορεία της χώρας. Τότε οι πολίτες ψήφισαν Ρίγκαν και Κλίντον αντίστοιχα.

Αυτή τη φορά, βέβαια, υπάρχει μια μεγάλη ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το 1980 και το 1992. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία των τελευταίων 30 χρόνων οι αμερικανικές εκλογές δεν ήταν τόσο σημαντικές για τον πλανήτη όσο είναι σήμερα. Στον μελλοντικό Αμερικανό πρόεδρο επενδύονται οι προσδοκίες όχι μόνο των Αμερικανών πολιτών, αλλά ολόκληρης της υφηλίου. Για να ανέβει η ψυχολογία στις αγορές, να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην οικονομία, να ρυθμιστεί και να ελεγχθεί καλύτερα το χρηματοοικονομικό σύστημα, να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο ανάπτυξης με έμφαση στην πραγματική οικονομία, να προστατευτεί το περιβάλλον, να αποκατασταθεί η πολυμέρεια και η συνεργασία στο διεθνές σύστημα. Το γεγονός αυτό φάνηκε για πρώτη φορά στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Ομπάμα στο Βερολίνο και καταγράφεται καθημερινά και με συστηματικό τρόπο σε όλες στις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται από τα Μέσα και τα πάσης φύσεως ερευνητικά ιδρύματα εκτός των ΗΠΑ.

Σήμερα λοιπόν, όλα δείχνουν ότι θα υπάρξει μία ακόμη εκλογή «αλλαγής», πράγμα που σημαίνει πως θα την κερδίσει ο Ομπάμα. Ο Μακκέιν, ειδικά από τη στιγμή που στράφηκε προς τη συντηρητική, δεξιά πτέρυγα του κόμματός του και έχοντας προβεί σε σειρά από άστοχες ενέργειες όπως η επιλογή της Σάρα Πέιλιν στην αντιπροεδρία, σε καμία περίπτωση δε συνιστά επιλογή αλλαγής ή ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης. Ούτε διαθέτει πλέον το απαραίτητο κεφάλαιο αξιοπιστίας, μολονότι ήρωας για τους Αμερικανούς, για να εμφυσήσει εμπιστοσύνη στις υπό κατάρρευση χρηματοοικονομικές αγορές και γενικότερα το πολιτικό σύστημα.

Μήπως όμως είμαστε υπεραισιόδοξοι; Αλήθεια, αν κερδίσει ο Ομπάμα, πόση αλλαγή θα φέρει στην πραγματικότητα; Θα καταφέρει να διαχωρίσει την ελεύθερη αγορά από τη Lehman Brothers και την δικαιοσύνη από το Γκουαντάναμο; Θα μεταρρυθμίσει το σύστημα υγείας έτσι ώστε να καλύψει τα 40 εκ Αμερικανών που βρίσκονται εκτός; Θα αλλάξει το τοπίο της κοινωνικής ασφάλισης και θα συμμαζέψει τα δημοσιονομικά σπασμένα του Μπους, έτσι ώστε μετά την κρίση ιδιωτικού χρέους να μην φτάσουν οι ΗΠΑ στα πρόθυρα δημόσιας χρεοκοπίας; Θα μεταρρυθμίσει το κατεστημένο της ashington; Θα καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή; Θα επενδύσει στο περιβάλλον; Και πόσο; Θα προστατέψει τα δικαιώματα των νέων που τόσο τον στήριξαν, αλλά και των μελλοντικών γενεών που επιβαρύνονται ήδη με ένα συνολικό χρέος 6,5 φορές πάνω από το αμερικανικό ΑΕΠ και ένα τεράστιο οικολογικό έλλειμμα;

Ήδη σε ό,τι αφορά τη μεταρρύθμιση του συστήματος συντάξεων στις ΗΠΑ, οι νέοι έχουν επαρκείς λόγους να είναι "τσαντισμένοι" από σήμερα και με τους δύο υποψήφιους για την Προεδρία. Ο Ομπάμα άλλωστε είναι αυτός που έδωσε προεκλογικά γη και ύδωρ στους baby boomers και την Αμερικανική Ομοσπονδία Συνταξιούχων, αγνοώντας τη νέα γενιά που τον στηρίζει με ένα ποσοστό της τάξης του 64%.

Στην πραγματικότητα βέβαια όλα τα παραπάνω αποτελούν ερωτήματα που μένουν να απαντηθούν. Η ιστορία δείχνει ότι ουδείς κατάφερε ποτέ να ικανοποιήσει του πάντες ούτε όλες τις προσδοκίες. Υπ' αυτό το πρίσμα, πράγματι, ίσως και να είμαστε υπεραισιόδοξοι. Ακόμα κι έτσι όμως οι ΗΠΑ δεν μπορούν και ο πλανήτης δεν έχει το περιθώριο να συνεχίσει να υφίσταται τις συνέπειες των επιλογών μιας αδιάλλακτης και σκληροπυρηνικής ρεπουμπλικανικής ηγεσίας. Απαιτείται αλλαγή πορείας και νοοτροπίας. Είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει για την όποια αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των μελλοντικών γενεών και της πολυμερούς συνεργασίας στη διεθνή σκηνή. Ο Ομπάμα μέχρι σήμερα ανταποκρίθηκε με επάρκεια στις προκλήσεις, έδειξε ηγετικές δυνατότητες και είναι ο μόνος ο οποίος δίνει πραγματική ουσία στις υποσχέσεις του για ελπίδα και αλλαγή. Στο πρόσωπό του έχει προσωποποιηθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. In Obama we trust.