Saturday, March 29, 2008

Μπεν εναντίον Μπράιαν: η σύγκρουση των γενεών ξεκίνησε (οι νέοι χάνουν)

Από τον Άντριου Ρόνσλεϊ*

Έχετε ακουστά για την «πάλη των τάξεων».

Γνωρίζετε τον «πόλεμο των φύλων» και τη «σύγκρουση των πολιτισμών».

Σήμερα ξεκινά μια άλλη μεγάλη σύγκρουση.

Σχεδόν κανένας δεν τη σχολιάζει και ελάχιστοι την έχουν επισημάνει, γι' αυτό δεν έχει ακόμα όνομα.

Όμως θα επηρεάζει την κοινωνία μας και τις πολιτικές της επιλογές με αυξανόμενη ένταση, καθώς θα προχωρά αυτός ο αιώνας.

Η σύγκρουση είναι ήδη παρούσα, έστω κι αν δεν γίνεται πάντα αντιληπτή, σε ζητήματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, από την πυρηνική ενέργεια έως τις συντάξεις κι από τη χρηματοδότηση της ιατρικής περίθαλψης έως την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «πάλη των ηλικιών» -ή «πόλεμο των γενεθλίων»- ή «σύγκρουση των γενεών».

Ο τελευταίος τίτλος ανήκει στον Ντέιβιντ Γουίλετς (David Willetts), έναν ευφυή και δραστήριο συντηρητικό βουλευτή που -απ' όσο γνωρίζω- είναι ο μόνος υψηλόβαθμος πολιτικός που ασχολήθηκε σοβαρά με ένα ζήτημα που ίσως να αποβεί καθοριστικό για την εξέλιξη των κοινωνιών μας.

Συνήθως σκεφτόμαστε τους κοινωνικούς διαχωρισμούς με ταξικούς όρους.

Πρόσφατα ασχοληθήκαμε με πολιτιστικές συγκρούσεις.

Πιστεύω ότι ο κ. Γουίλετς επισημαίνει κάτι που διέφυγε των συναδέρφων του πολιτικών, κάτι πολύ πραγματικό, όταν υποστηρίζει ότι «το ζήτημα της δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών αποκτά μεγαλύτερη σημασία από άλλες, πιο οικείες, κοινωνικές συγκρούσεις».

Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Πρώτα πρώτα, θέλω να σας γνωρίσω τον Μπράιαν (Brian).

Είναι 55 ετών και τα πήγε καλά στη ζωή του.

Την περασμένη εβδομάδα διάβασε στην «ντέιλι τέλεγκραφ» ότι ζούμε στο «χρυσό αιώνα των μεσηλίκων» και δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει.

Ο ίδιος και η γυναίκα του αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι τη δεκαετία του '70, λίγο πριν ξεκινήσει η έκρηξη στις τιμές των ακινήτων. Έκτοτε η αξία του ακινήτου τους έχει πολλαπλασιαστεί.

«Και να σκεφτείς ότι πήραμε αυτό το σπίτι για 20 χιλιάδες», σκέφτεται συχνά ο Μπράιαν καθώς ποτίζει -πάντα βράδυ, γιατί το πότισμα με λάστιχο απαγορεύεται, λόγω της λειψυδρίας- την πρασιά του σπιτιού του, που τώρα αξίζει σχεδόν ένα εκατομμύριο.

Διπλά τυχερός, ο Μπράιαν περιμένει εναγωνίως την πλουσιοπάροχη σύνταξή του.

Το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα της εταιρείας του (που δεν ισχύει πλέον για τους νεότερους εργαζόμενους) θα του καταβάλει σύνταξη ίση με τα δύο τρίτα του μισθού του.

Με το εισόδημα αυτό και με το στεγαστικό δάνειο αποπληρωμένο, ο Μπράιαν και η σύζυγός του θα έχουν αρκετά χρήματα να ξοδεύουν σε διακοπές, χόμπι και άλλες ανανεωτικές δραστηριότητες.

Η γυναίκα του ξεφυλλίζει το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «σάγκα» που παρακινεί τους μεσήλικες αναγνώστες του να ξοδέψουν τα χρήματά τους σε αισθητική ορθοδοντική και βουτιές σε κάποιο ηλιόλουστο μέρος.

Ο Μπράιαν έχει ήδη αγοράσει μια ωραία βίλα στην Ισπανία και σκέφτεται να πάρει άλλη μία, στην Κροατία (καλό είναι πάντως να μην ανοίξετε κουβέντα με τον Μπράιαν για την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τη μετανάστευση).

Λατρεύει να οδηγάει το μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητό του.

Αν και τα παιδιά του τον ζαλίζουν για τα «αέρια του θερμοκηπίου» που εκτοξεύει στην ατμόσφαιρα, ο Μπράιαν πιστεύει ότι δικαιούται αυτή την απόλαυση, ύστερα από τόσα χρόνια δουλειάς.

Ακόμα κι αν έχουν δίκιο οι επιστήμονες και ο πλανήτης βαδίζει ολοταχώς στο ψήσιμο και την καταστροφή, ο ίδιος δεν θα είναι εδώ όταν η Γη αρχίσει να ροδίζει.

Σήμερα, ο Μπράιαν θα αφήσει το 4Χ4 του στο πάρκινγκ της χαριτωμένης βιλίτσας του και θα πάει να διαμαρτυρηθεί ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να χτίσει μερικά φθηνά σπίτια στο όμορφο προάστιό τους.

Το βράδυ, μερικοί από τους γείτονες θα έρθουν σπίτι του για φαγητό.

Θα είναι ένα τυπικό γεύμα «στου Μπράιαν», όπου ο οικοδεσπότης θα επαναλάβει για χιλιοστή φορά πόσο φτηνά αγόρασε το σπίτι του και θα εκφράσει τη δυσαρέσκειά του που ο γιος του δεν μπορεί να αγοράσει ούτε ένα μικρό διαμέρισμα.

Ας δούμε όμως τον γιο του.

Ο Μπεν (Ben) είναι 25 ετών και μένει στο Λονδίνο, όπου δουλεύει τουλάχιστο τόσο σκληρά όσο ο μπαμπάς του.

Ο Μπεν αποφοίτησε από το κολέγιο χρεωμένος γιατί ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει για την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση, που την εποχή των γονιών του ήταν δωρεάν.

Ανησυχεί πραγματικά για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Τονίζει στον πατέρα του ότι η γενιά του κατασπατάλησε όλο το πετρέλαιο και το αέριο της Βόρειας Θάλασσας. Πως η Βρετανία έχει πια να επιλέξει μεταξύ της ενεργειακής εξάρτησης από τον Βλάντιμιρ Πούτιν (Vladimir Putin) και τους ομοίους του, της προσφυγής σε μια νέα γενιά ακριβών πυρηνικών εργοστασίων -που σε γεμίζουν επικίνδυνα ραδιενεργά απόβλητα- ή του να τα παίξει όλα για όλα, επενδύοντας σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας κι ελπίζοντας ότι θα προλάβει να καλύψει τις ενεργειακές της ανάγκες πριν σβήσουν τελείως τα φώτα.

Αυτό ήταν το αντίτιμο της εικοσάχρονης διακυβέρνησης της Βρετανίας από τους υπερκαταναλωτές μπέιμπι μπούμερς.

Ο Μπεν ανησυχεί για το πώς θα ζήσουν τα παιδιά του.

Όχι ότι σκέφτεται σοβαρά, αυτός κι η σύντροφός του, να αποκτήσουν σύντομα παιδιά.

Μακάρι να μπορούσαν, αλλά οικονομικά «δεν τους παίρνει».

Ακόμα και στην «ντεμοντέ» συνοικία του Λονδίνου όπου μένουν, ένα μέτριο διαμέρισμα με δυο κρεβατοκάμαρες κοστίζει τώρα πάνω από 250 χιλιάδες στερλίνες.

Ο Μπεν και η σύντροφός του χρειάζεται να βγάζουν τουλάχιστο 80,000 λίρες το χρόνο, μόνο για να πάρουν δάνειο αυτού του ύψους.

Ο Μπεν αναρωτιέται συχνά αν αξίζει τον κόπο να αποταμιεύει.

Πολλοί συνομήλικοί του έχουν εγκαταλείψει την ιδέα πως θα μαζέψουν ποτέ τα λεφτά που χρειάζονται για να αγοράσουν σπίτι και ξοδεύουν και την τελευταία δεκάρα τους στο μπαρ της γωνίας.

Όσο για την ιδέα της συνταξιοδοτικής ασφάλισης, στον Μπεν μοιάζει αστείο.

Δεν ισχυρίζομαι ότι κάθε μεσήλικας στη Βρετανία είναι σαν τον Μπράιαν ή ότι κάθε νέος είναι σαν τον Μπεν.

Απλώς αυτοί οι δύο συμβολίζουν ένα χάσμα μεταξύ των ηλικιών, που συνεχώς διευρύνεται.

Η γενιά του Μπράιαν τα πέρασε τόσο καλά όσο καμιά άλλη γενιά πριν απ' αυτήν -και πιθανότατα καλύτερα από κάθε γενιά στο μέλλον.

Αντίθετα από τους πατεράδες τους δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν ποτέ κι αντίθετα με τα παιδιά τους δεν χρειάστηκε να ανησυχήσουν για τη συνταξιοδότησή τους ή την απόκτηση ιδιόκτητου σπιτιού.

Υπάρχουν πολλοί φτωχοί συνταξιούχοι, αλλά αυτό καμιά φορά μας τυφλώνει όσον αφορά το γεγονός πως ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια των ηλικιωμένων.

Οι άνω των 50 κατέχουν 500 δις λίρες, τα 4/5 του εθνικού πλούτου.

Τα ΜΜΕ μπορεί να προβάλλουν τη λατρεία της νεότητας, αλλά στην πραγματικότητα ζούμε στον «αιώνα των μεσηλίκων».

Οι άνω των 50 είναι σήμερα η πολυπληθέστερη και πλουσιότερη ομάδα καταναλωτών.

Κι ο αριθμός τους αυξάνει.

Το 2050, πάνω από τους μισούς Βρετανούς θα είναι άνω των 50, πράγμα που θα καταστήσει ακλόνητη την πολιτική κυριαρχία της ηλικιακής αυτής ομάδας.

Από την άλλη, αναλογικά οι νέοι όλο και λιγοστεύουν.

Καθώς οι συνομήλικοι με τον Μπράιαν πολιτικοί αγωνίζονταν να αντεπεξέλθουν στην ζήτηση για στέγη και ενθάρρυναν όσο τίποτα την οικοδομή, στη γενιά του Μπεν έμεινε ελάχιστος χώρος για να χτίσει πρώτη κατοικία.

Το 1985, πάνω από το ένα τρίτο των κάτω των 25 ήταν ήδη ιδιοκτήτες ακινήτων.

Το 2004, λιγότερο από το ένα τέταρτο είχε καταφέρει να φτιάξει σπίτι.

Οι νέοι αναγκάζονται να πληρώνουν πανάκριβα ενοίκια για μέτρια σπίτια, να περνούν πολλές ώρες μετακινούμενοι στα μέσα συγκοινωνίας ή τα αυτοκίνητά τους, να ζουν με τους γονείς τους όσο περισσότερο γίνεται.

Υπάρχει ο κίνδυνος να εκκολαφθεί μία γενιά «σόρι» -από το σίριαλ όπου ο θλιβερός μεσήλικας χαρακτήρας που παίζει ο Ρόνι Κορμπέτ (Ronnie Corbett) ζει ακόμα με τη μαμά του.

Αναγκασμένη να αναβάλλει την απόκτηση στέγης, η γενιά του Μπεν παντρεύεται αργότερα και φυσιολογικά τεκνοποιεί λιγότερο, πράγμα που δημιουργεί ένα δημογραφικό φαύλο κύκλο.

Αντιμετωπίζουμε το φάσμα μιας κοινωνίας όπου οι όλο και λιγότεροι εξοργισμένοι Μπεν θα πληρώνουν όλο και βαρύτερους φόρους για να στηρίξουν τους όλο και περισσότερους απαιτητικούς Μπράιαν.

Εν αντιθέσει με τους παλιούς μεσήλικες, που συνήθως ήταν πολιτικά εξαρτώμενοι, οι γηράσκοντες «μπέιμπι μπούμερς» είναι πολιτικά δραστήριοι, οργανωμένοι και επίφοβοι για κάθε πολιτικό.

Ο Ντέιβιντ Κάμερον (David Cameron) επιθυμεί να προσελκύσει το νεανικό κοινό.

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να βρει τρόπο να βοηθήσει στην δημιουργία φτηνής στέγης.

Έριξε την ιδέα πως ίσως να πάψει να θεωρεί ιεροσυλία την οικοδόμηση της «πράσινης ζώνης», γύρω από το Λονδίνο.

Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο συντηρητικός ηγέτης θα τολμήσει να αντιμετωπίσει την οργή που θα ξεσηκώσει κάτι τέτοιο στους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους των προαστίων.

Ο Τόνι Μπλερ (Tony Blair) θέλει να δώσει μια δημοσιονομική ανάσα στα ασφαλιστικά ταμεία.

Αυτή του η πρωτοβουλία χαιρετίστηκε από τους συνταξιούχους και όσους βρίσκονται κοντά στη σύνταξη.

Το πρόβλημα είναι πως τη νύφη θα πληρώσουν οι νέοι, που θα κληθούν να καταβάλλουν κι άλλους φόρους.

Καθώς η γενιά του Μπράιαν γερνά -κι ελπίζει να ζήσει πολύ περισσότερο από κάθε προηγούμενη- θα καταναλώνει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κρατικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα της υγειονομικής περίθαλψης.

Ο λογαριασμός θα σταλεί και πάλι στους νέους.

Θα έχουμε μια γενιά μεσηλίκων που θα ξοδεύει τον πλούτο της για να αισθάνεται νέα, ενώ οι νέοι θα γερνάνε πριν την ώρα τους.

Τι μπορούν να κάνουν οι νέοι για να έχουν πιο δίκαιη μεταχείριση;

Ίσως να αρχίσουν να ενδιαφέρονται για την πολιτική -και να ψηφίζουν.

Οι πολιτικοί τείνουν ευήκοον ους στις απαιτήσεις των μεσηλίκων γιατί ψηφίζουν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα.

Και μπορούν να αγνοούν τις απαιτήσεις των νέων, που δεν βλέπουν γιατί να μπουν στον κόπο να πάνε στις κάλπες.

Ο Μπεν θα πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί την ψήφο του: μπορεί να είναι βέβαιος πως ο Μπράιαν θα χρησιμοποιήσει τη δική του, όσο μπορεί καλύτερα.

Ο πόλεμος των γενεών ξεκίνησε.

*O Andrew Rawnsley είναι πολιτικός συντάκτης και επιφυλλιδογράφος. Το άρθρο The Age War is here-and the young are losing it to the old δημοσίευτηκε στις 2 Ιουνίου του 2006 στην εφημερίδα Observer. Η μετάφραση ανήκει στην ομάδα του PPOL.

37 comments:

  1. λοιπόν με αφορμή το προηγούμενο άρθρο που μας έστειλε για ανάρτηση ο Γιάννης Σελιμάς, ρίξαμε μια ματιά στις αναρτήσεις που έχουμε κάνει στο blog με θέμα τη σχέση των γενεών και τη διαγενεακή δικαιοσύνη, και είδαμε ότι δεν είχαμε αναρτήσει το παρόν άρθρο του Ranwnsley. Για την ακρίβεια το είχαμε σε λινκ μόνο στη στήλη με τη σχετική αρθρογραφία. Μιας και ξεκινήσαμε και μια ψιλοσυζήτηση γύρω από το περιεχόμενο των κοινωνικών συγκρούσεων και των διαχωρισμών στη σημερινή εποχή το άρθρο για τον πόλεμο των γενεών αν και διετίας, ταιριάζει κουτί.

    ReplyDelete
  2. Μιας και ξεκινήσαμε και μια ψιλοσυζήτηση

    ΜΙΑ ΚΑΙ ξεκινήσαμε και μιά ψιλοσυζήτηση

    ReplyDelete
  3. Βαρέθηκα πιά. ΒΑΛΕ και κάτι πρωτότυπο. Την ουσία-περιεχόμενο αυτού του άρθρου την έχουμε ΕΞΑΝΤΛΗΣΕΙ. ΕΛΕΟΣ πιά.

    ReplyDelete
  4. Το λοιπόν, σε ΛΙΓΟ θα σας παρουσιάσω ΑΥΤΟ που ΔΕΝ σας λένε οι ηλίθιοι δημοσιογράφοι, ακόμα ΚΑΙ του Observer γιά το ΠΩΣ αποκτήθηκαν τα χρήματα.

    Stay put.

    ReplyDelete
  5. Αυτή είναι η μια πλευρά της πραγματικότητας των γονιών μας.

    Υπάρχει όμως και η άλλη που λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί μεγάλωσαν με πολλές στερήσεις σε χώρες κατεστραμμένες από τον πόλεμο και πάλεψαν πολύ σκληρά για να έχουν αυτά τα "προνόμια". Είναι αποτελέσμα αγώνων μιας ολόκληρης ζωής.

    ReplyDelete
  6. Τι μας νοιάζουν τα χρήματα καλή μου; όλου του κόσμου τα λεφτά δεν πιάνουν μία μπροστά στην τσαχπινιά σου και στην κορμοστασιά σου. Αυτή είναι δικαιοσύνη των γενεών. Εγώ με το πιπίνι την Τζούλια και η 65άρα γιαγιά με το 20άρικο το τζόβενο. Vive la liberte! Ο-λέ!

    ReplyDelete
  7. Ούτε εγώ έχω φραγμούς. Όλοι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα. Από 18 έως 108, κοπιάστε. Αυτό σημαίνει δικαιοσύνη.

    ReplyDelete
  8. Τον κύριο Σελιμά δεν έχω την τιμή να γνωρίζω, αλλά το άρθρο του είναι, με όλο το σεβασμό, ηλίθιο.
    Τα άλλα δύο ΗΛΙΘΙΑ άρθρα που έχουν αναρτηθεί ως κύρια posts, από καταβολής G700, γράφτηκαν από καρα-πασόκους.
    Το ένα, από ηλίθιο πανεπιστημιακό εκ Θεσσαλονίκης που αρθρογραφεί στο ΕΘΝΟΣ και το άλλο από πανέξυπνο μεν, αλλά αδίστακτο και δυνητικά επικίνδυνο άτομο, νυν βουλευτή Λάρισσας.

    ReplyDelete
  9. ΠΑΜΕ ΠΙΣΩ στο ΧΡΟΝΟ - circa 1970ς

    ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ #1

    H Λία Γ.-Λ. γόνος ιστορικής οικογένειας και πολύ δυναμική, αλλά μικροαστή και χωρίς οράματα στην προσέγγιση του κοινωνικού γίγνεσθαι
    vis-a-vis
    στην Μάρω με το θετικό μυαλό, την άψογη αισθητική ΚΑΙ τα οράματα.

    ΕΚΕΙΝΗ την περίοδο είχαν αμφότερες περίπου 4-5+/- εκατομμύρια δραχμές (πολλά λεφτά για την εποχή) σε ρευστό.

    Η Λία αποφάσισε να οικοδομήσει πάνω στο πατρικό της, στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας, στους Αμπελοκήπους, μιά πολυκατοικία, ώστε νάχει ένα όροφο κάθε μιά από τις 2 κόρες της, ένα αυτή και να νοικιάζουν τα υπόλοιπα διαμερίσματα και τα 2 μαγαζιά στο ισόγειο. Είχε τότε μανία, αμόκ θα έλεγα, όλη η Αθήνα με τα μαγαζιά, ΧΩΡΙΣ φυσικά να σκέφτεται κανένας τους ΠΟΙΟΣ θα απορροφήσει ΤΟΣΗ
    "εμπορική" δραστηριότητα.

    Η Μάρω, με τα ίδια χρήματα, αγόρασε ένα μεγάλο διαμέρισμα, αρκετό για επαγγελματική στέγη ΚΑΙ συγχρόνως κατοικία γιά το παιδί της, στην Πλατεία Ρηγίλλης.

    Περίπου 30-35 χρόνια αργότερα, η Δουκίσσης Πλακεντίας στους Αμπελοκήπους έχει υποβαθμιστεί σε μειονοτική, 50:50, Φιλιππινέζικη:Αραβική γειτονιά, με νυχθημερόν διαρρήξεις. Φαντασθείτε ότι τα δύο καταστήματα της Λίας, στο ισόγειο, νοικιάζονται, το ένα προς 80 και το άλλο προς 60 ευρώ το μήνα.
    ΑΞΙΑ ΟΛΗΣ της ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ, διά της βίας 350-450.000 ευρώ.

    ΑΞΙΑ του σπιτιού της Μάρως μετά πρόσφατη διεθνών προδιαγραφών ανακαίνιση, 3.5-4.5 εκατομμύρια ευρώ.

    ΑΛΛΟΥ ΥΠΕΡΑΞΙΑ και ΑΛΛΟΥ ΑΠΑΞΙΑ.

    Τα ίδια ΧΡΗΜΑΤΑ τοποθέτησαν και η μιά ΚΑΙ η άλλη, αλλά, ΔΥΝΗΤΙΚΩΣ στο χέρι, τα παιδιά της Λίας έχουν 1/10 αυτών πού έχουν οι απόγονοι της Μάρως ως πρός την ΕΠΕΝΔΥΣΗ του ΑΥΤΟΥ ΠΟΣΟΥ, στην ίδια ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ.

    Είχαμε, λοιπόν,
    1) ΜΙΑ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΕΚΡΗΞΗ και
    2) ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΗ, δλδ οι υπηρέριες έγιναν "κυρίες" και οι γιοί των υπηρετριών πασόκοι-ζάπλουτοι που ΟΜΩΣ έχουν το ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ κατωτερότητας σε ΒΑΘΜΟ που για μιά ΣΤΑΓΟΝΑ ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑΣ είναι διατεθειμένοι να ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ως ΚΑΙ την ΨΥΧΗ τους (το τελευταίο μου τόπε ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ εκπρόσωπος της SOTHEBY's). Πχ, πλείστοι υπουργοί και μεγαλόσχημοι πασόκοι είναι τώρα ιδιοκτήτες στο Κολωνάκι και καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια.

    ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ, δε, λειτούργησαν
    1) η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ που ξεκίνησε στα 70ς, και
    2) η ΕΦΟΔΟΣ των ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΩΝ σε κεντρικές, όπως ανεμένετο συνοικίες

    Φυσικό, λοιπόν, ήταν οι περιουσίες ορισμένων να πολλαπλασιασθούν κατακόρυφα, άλλων, να μείνουν στάσιμες και ουκ ολίγων να ΧΑΣΟΥΝ σε διορθωμένες τιμές μέρος της ΑΞΙΑΣ τους, πχ ΑΚΙΝΗΤΑ Κυψέλης, Πατησίων, Μαυρομματαίων - άλλοτε ΑΣΤΙΚΩΝ περιοχών.

    ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΛΟΓΑ φαινόμενα παρατηρήθηκαν στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη κλπ κλπ.

    ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ:
    "Καλά ΠΩΣ κατάφερναν ΟΛΟΙ τότε να αγοράσουν ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ, τριάρι, τεσσάρι κλπ. ακόμα ΚΑΙ αυτοί που δεν είχαν ρευστό όπως η Λία και η Μάρω, δλδ οι αντίστοιχοι ενός σημερινού ζευγαριού με εισόδημα, πες, 2.500 ευρώ μηνιαίως;;;"
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΥΠΑΡΧΕΙ και ο ΑΛΛΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ, ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ που συζητώ αμέσως μετά.

    Αναμείνατε στο ακουστικό σας.

    ReplyDelete
  10. Ξεκολήστε ρεεεε, δεν σας εγραψε η ίδια η Ακρίτα σχόλιο, εγώ, ένας αναγνώστης το αντίγραψα από την εφημερίδα γιατί μου άρεσε το κομάτι της. Και κατα βάσει έχει δίκιο η γυναίκα οτι δε μπορει ανθρωπος στο νοικι να ζησει με χιλιαρικο, το προβλημα σας που ειναι ακριβως;

    ReplyDelete
  11. Komfou pali malakies ... eipame eisai unparalleled!

    ReplyDelete
  12. BACK to the 1970s

    ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ #2
    ΠΩΣ, λοιπόν, μπορούσε τότε ένας υπάλληλος με μισθό αντίστοιχο των 2.500 ευρώ (και ΜΗ εργαζόμενη σύζυγο) να αποκτήσει στέγη, ενώ ο σημερινός ομόλογος αδυνατεί;;;

    Η θεομήτωρ και η Μάρω είχαν και μιά μικρή αδελφή. Πυρηνική οικογένεια καθώς ήταν, μοιραζόντουσαν λύπες και χαρές, και φέρνανε ΒΑΡΕΩΣ το ότι το μικρό τους "τάφερνε δύσκολα βόλτα". Ο άντρας της, νομικός αλλά νωθρός, είχε προτιμήσει καριέρα στο Υπουργείο Οικονομικών. Ευτυχώς, κάποτε έγινε διευθυντής και χαρήκαμε χαράν μεγάλην.
    Ομως με το αγχος μήπως μείνει στο δρόμο η αδελφή τους, την έσπρωχναν να πάρει σπίτι. Μετα πολλά, αγόρασε ένα ωραιότατο μεσοαστικό διαμέρισμα 90 τμ.

    ΑΥΤΟ, όμως, που τότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε, εμείς τα παιδιά, ήταν το ΠΩΣ θα ζούσαν αφού το τοκοχρεωλύσιό τους θα αντιστοιχούσε σε περίπου 40% του μισθού τους ΚΑΙ ενόσω ΗΔΗ ζούσαν οριακά με ενδοοικογενειακά σχέδια Marshall. Θυμάμαι δε την θειά μου να κλαίει με αναφιλητά ΚΑΙ όμως η Μάρω την καθησύχαζε, "Μη φοβάσαι. Σε δυόμισυ χρόνια, το τοκοχρεωλύσιό σου θα είναι ίσον με το νοίκι σου και σε δεκαετία η αξία του θα αντιστοιχεί σε ένα ζευγάρι παπούτσια!"

    Τότε, θέλετε με την πετρελαϊκή κρίση στην αρχή, θέλετε με την ΛΑΙΛΑΠΑ αργότερα, ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ εκυμάνθη από 10-15% ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ, σε κάποια φάση, το 25-30%,

    believe it or NOT

    30% ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ επί ΠΟΡΝΟ-ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΥ "ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ".

    ΠΩΣ δρα, λοιπόν, ο πληθωρισμός, αν έχεις ΔΑΝΕΙΣΘΕΙ, ιδανικά με ένα λογικό επιτόκιο και, ιδανικότερα, ΠΡΙΝ αρχίσει η ΑΛΜΑΤΩΔΗΣ ΑΥΞΗΣΗ των ΤΙΜΩΝ με την ΠΛΗΘΩΡΙΣΤΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ.

    Ας πάρουμε ένα ανάλογο των σημερινών κτηματο-χρηματο-οικονομικών δεδομένων.
    Ενα ζευγάρι, πες, με αθροιστικό εισόδημα 2.500 ευρώ μηνιαίως. Αγοράζουν ένα διαμέρισμα 80-100 τμ, έναντι 200.000 ευρώ. Βάζουν 40 χιλ. "κάτω", από την πώληση κάποιου χωραφιού, και παίρνουν 160.000 ευρώ 30ετές δάνειο με επιτόκιο 6.5% και μηνιαίο τοκοχρεωλύσιο 1.000 ευρώ (1011 για την ακρίβεια).

    Αντιλαμβανόμαστε ΟΛΟΙ πως 40% των μισθών να πηγαίνει γιά στέγη και να ζει το ζεύγος με 1.500 ευρώ είναι ΔΥΣΚΟΛΗ υπόθεση. Αν δε ένας από τους δυό έχει ΙΔΙΩΤΙΚΗ άρα επισφαλή ΕΡΓΑΣΙΑ, η ΠΙΘΑΝΟΤΗΣ χρεωκοπίας είναι ΟΡΑΤΗ.

    Παρά ταύτα, στα late 60ς, 70s & 80s ουδείς έπεσε έξω. ΠΩΣ συνέβη αυτό;;;

    Aν ΔΕΧΘΟΥΜΕ πληθωρισμό της τάξης του 20% και, υπό την προϋπόθεση ετήσιας αναπροσαρμογής μισθών που παρακολουθεί τον πληθωρισμό, έχουμε ότι, ΣΕ ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΕΣ ΤΙΜΕΣ, τα 1000 ευρώ του ΤΟΚΟΧΡΕΩΛΥΣΙΟΥ θα ΜΕΙΩΘΟΥΝ στα επόμενα 10 χρόνια ως εξής
    1ο ΕΤΟΣ 833.33
    2ο ΕΤΟΣ 694.44
    3ο ΕΤΟΣ 578.70
    .................
    10ο ΕΤΟΣ 161.50

    ΕΤΣΙ, λοιπόν, αγόραζε ο κόσμος σπίτια στα late 60ς και 70ς, ακόμα KAI στα 80ς (γιά εκείνους που μπορούσαν να αντέξουν τις συνέπειες των ΥΨΗΛΩΝ επιτοκίων τα 2-3 πρώτα χρόνια). Το τοκοχρεωλύσιό τους, μέσα σε λίγα χρόνια, μειώθηκε ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ. Το 1982, συγκεκριμένα, το τοκοχρεωλύσιο της θειάς μου ισοδυναμούσε με ένα πακέτο τσιχλόφουσκες bazooka!!!

    ΣΗΜΕΡΑ, τα πράγματα είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.
    Δεδομένης της τακτικής της ΕΚΤ, οι πληθωριστικές τάσεις αντιμετωπίζονται και double-digit επιτόκια/πληθωρισμός ΔΕΝ διαφαίνονται στον ορίζοντα ΑΦΟΥ ακόμα και σε ομόλογα 30ετούς διάρκειας, τα προσφερόμενα επιτόκια είναι γύρω στο 5.5%. Αυτό είναι ΚΑΛΟ, αλλά, υπό μιά έννοια, ΚΑΚΟ γιά σας. Αφού δεν υπάρχει ορίζοντας πληθωρισμού, το τοκοχρεωλύσιο, αν είναι ΒΑΡΥ σήμερα, θα είναι ΒΑΡΥ για πολλά χρόνια - δεν ευτελίζεται το χρήμα όπως παληά. Επίσης, υπάρχει εργασιακή επισφάλεια, συνήθως και τουλάχιστον για τον ένα από τους 2 σε κάθε ζευγάρι. ΚΑΙ άφησα τελευταίο το σπουδαιότερο: ΟΥΔΕΙΣ από σας είναι ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ να υποστεί "στρογγυλέματα και συνψηφισμούς στο επίπεδο της ζωής του". Αν σας περιέγραφα ΤΙ ταλαιπωρίες πέρασε η ΜΕΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, πάνω από 80% του λαού, ΑΚΟΜΑ και στα 70ς, ΔΕΝ θα το πιστέψετε.

    ΕΦΤΥΣΕ ΑΙΜΑ ο ΚΟΣΜΟΣ, κυρίες και κύριοι, για να αποκτήσει την περιπόθητη ιδιόκτητη στέγη. ΑΙΜΑ!!

    ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ
    της κυρίας ΑΚΡΙΤΑ
    να ΦΕΡΕΤΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΑ

    ΝΤΡΟΠΗ της να ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΧΥΔΑΙΑ το ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΙΣΘΗΜΑ!

    ΝΤΡΟΠΗ της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  13. ΚΑΙ παρακαλώ κύριε administrator αν σας καλέσει, να της δώσετε το όνομά μου ΚΑΙ το e-mail μου.

    ΔΕΝ έχει απομείνει ΜΗΤΕ ίχνος αίσθησης μέτρου ΚΑΙ αναλογιών σ' αυτή την νεόπλουτη, άξεστη και αγράμματη ελληνική κοινωνία.

    ReplyDelete
  14. ΚΑΙ ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ να είναι ο καθένας μας "ντελιβεράς"

    ΚΑΙ ΝΑΙ, θα το ακούσετε από μένα για πρώτη φορά,

    ΕΙΝΑΙ
    Α Ν Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ε Σ

    να είσαι ΑΕΡΓΟΣ, ακόμα και αν είσαι γιός του Warren Buffett.

    Συγγνώμη, αλλά τα ΠΗΡΑ στο ΚΡΑΝΙΟ.

    ReplyDelete
  15. Anonymous said...
    Ξεκολήστε ρεεεε, δεν σας εγραψε η ίδια η Ακρίτα σχόλιο, εγώ, ένας αναγνώστης το αντίγραψα από την εφημερίδα γιατί μου άρεσε το κομάτι της. Και κατα βάσει έχει δίκιο η γυναίκα οτι δε μπορει ανθρωπος στο νοικι να ζησει με χιλιαρικο, το προβλημα σας που ειναι ακριβως;

    MAΚΑΡΙ να είχε γραφτεί από την ίδια και ΜΟΝΟ εδώ μέσα. Αυτό θάταν το λιγότερο, διότι η πλειοψηφία των bloggers διαθέτει διανοητικό πηλίκο ΚΑΙ γνωστικό επίπεδο ΚΑΙ μιά διεθνή εμπειρία.
    Κατά συνέπεια, άρθρα τύπου, πες, Λευτέρη Παπαδόπουλου ή Ελενας Ακρίτα ΔΕΝ φτουράνε.

    ΑΛΛΑ όταν τέτοια ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΑ και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ κείμενα μπαίνουν σε λαϊκές εφημερίδες τύπου "ΤΑ ΝΕΑ", που συνήθως διαβάζονται από ΜΑΖΕΣ, οι συνέπειες είναι δυνητικά ΤΡΑΓΙΚΕΣ. ΕΚΕΙ ερείδεται η ΟΡΓΗ μου, όχι διότι το παρουσίασες εδώ. Ισα-ίσα, καλά έκανες κι' εγώ, τουλάχιστον, είμαι ευγνώμων που έλαβα γνώση.

    ReplyDelete
  16. κομφούκιε ηρέμησε και μη σε πιάνει υστερία. Εάν δεν σου αρέσουν ορισμένα από τα posts που αναρτούνται στο μπλογκ ή βαριέσαι ή τα έχεις ξαναδεί μπορείς απλώς να απέχεις από τα σχόλια ή να μη τα διαβάζεις. Δε χρειάζεται να το κάνεις χάος.

    ReplyDelete
  17. Αυτό που δε λες κομφού είναι ότι οι τράπεζες έδιναν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ δάνεια στο παρελθόν αν δεν υπήρχε κάποια εγγύηση.

    Το σύστημα της αντιπαροχής ήταν πολύ σημαντικότερο.

    ReplyDelete
  18. "Η Λία αποφάσισε να οικοδομήσει πάνω στο πατρικό της
    ...
    Η Μάρω, με τα ίδια χρήματα, αγόρασε ένα μεγάλο διαμέρισμα"

    το συμπέρασμα είναι πως η Μάρω μπόρεσε και πρόβλεψε την έφοδο των Φιλιππινέζων στους Αμπελοκήπους;

    Νοστράδαμε για πες μας τι βλέπεις;

    ReplyDelete
  19. Anonymous said...
    "Η Λία αποφάσισε να οικοδομήσει πάνω στο πατρικό της
    ...
    Η Μάρω, με τα ίδια χρήματα, αγόρασε ένα μεγάλο διαμέρισμα"

    το συμπέρασμα είναι πως η Μάρω μπόρεσε και πρόβλεψε την έφοδο των Φιλιππινέζων στους Αμπελοκήπους;
    Νοστράδαμε για πες μας τι βλέπεις;


    ΔΕΝ χρειαζόταν να είσαι Νοστράδαμος. ΟΛΑ τα Αμερικανικά Real Estate βιβλία ΚΑΙ οι μεσίτες λένε πάντα, "Location, location, location"

    ReplyDelete
  20. dr.marx said...
    Αυτό που δε λες κομφού είναι ότι οι τράπεζες έδιναν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ δάνεια στο παρελθόν αν δεν υπήρχε κάποια εγγύηση.

    Η παρατήρησή σου είναι απόλυτα ορθή. ΚΑΙ ήταν καλό που οι τράπεζες ήσαν φειδωλές όχι τόσο στο να δανείζουν (διότι αν δεν δανείσουν ΠΩΣ θα βγάλουν κέρδος), αλλά vis-a-vis στον λόγο δανεισμού, το ποσόν, την φερεγγυότητα του πελάτη κλπ κλπ. Προσωπικά, θεωρώ ότι μείζων καταλύτης του υπερκαταναλωτισμού, είναι ο υπερδανεισμός που, εν σειρά, ξεκινάει από την ΑΠΛΗΣΤΙΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ του ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
    ΠΑΝΤΩΣ, σου ΔΙΝΩ "ΚΟΚΚΙΝΟ" σήμερα διότι ΔΕΝ γνωρίζεις ότι στα 60ς και 70ς (με βεβαιότητα) οι δημ. υπάλληλοι τουλάχιστον ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΔΑΝΕΙΟ από το ΔΗΜΟΣΙΟ, directly, όχι από τις τράπεζες ΚΑΙ ενδεχομένως ο ΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ του χρήματος, λόγω πληθωρισμού, να ήταν μιά από τις ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ της έκρηξης του δημόσιου χρέους.

    Το σύστημα της αντιπαροχής ήταν πολύ σημαντικότερο.

    ΟΧΙ ακριβώς. ΜΑΛΛΟΝ ήθελες να πεις ότι το ΣΥΣΤΗΜΑ της ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ (ελλείψει κεφαλαίων) είναι ΑΥΤΟ που κίνησε την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ των 60ς - και αυτό είναι 100% ορθό. Θα συμφωνούσα όμως ότι μέσω της αντιπαροχής, ένα 10-20% των παλαιόθεν κατοίκων των μεγαλουπόλεων (αρχικά μόνο της πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας) στη συνέχεια δε ΚΑΙ των δορυφόρων ΟΧΙ μόνο απόκτησαν ΣΥΓΧΡΟΝΗ στέγη (και επί τέλους έπλυναν το σωματάκι τους), αλλά και ΠΗΓΗ εισοδήματος.
    Σε ορίζοντα, βέβαια, 20ετίας, ΟΛΑ αυτά τα διαμερίσματα της καραφωτιάς ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΑΝ από assets σε liabilities. Η πρόβλεψή μου δε είναι ΠΩΣ όλα τα καταστευαζόμενα σήμερα θα είναι ΕΠΙΣΗΣ, άνευ αξίας αχούρια μέσα σε 25 χρόνια από το χρόνο οικοδόμησης - ξέρεις, αυτά που από το lobby του κτιρίου βρωμάνε "φαγητίλα" ή "μούχλα" με το εξαθλιωμένο διάτρητο πιά μάρμαρο Ιωαννίνων (τρομάρα του).

    ReplyDelete
  21. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  22. κοίταξε για μένα το φαινόμενο του υπερδανεισμού έχει σχέση με την εισαγωγή μιας πολιτικής "ιδιωτικοποιημένου κεϋνσιανισμού".

    Τη θέση του μονεταρισμού και της πολιτικής περιορισμού της πίστης την κατέλαβε η πολιτική χορήγησης "εύκολων" δανείων.

    Από κει και πέρα το θέμα αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση και ανάλυση και έχει άμεση σχέση και με την κρίση στον τομέα της στεγαστικής πίστης και των "subprimes" (βλ. αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους στις ΗΠΑ από το 2000)

    Όσον αφορά το ζήτημα της αντιπαροχής θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το ελληνικό κράτος σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην υπόλοιπη ευρώπη δεν ακολούθησε καμία ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΕΓΑΣΗΣ. Αντιθέτως, το ζήτημα αυτό αντιμετωπίστηκε μέσω της νομιμοποίησης των καταπατημένων οικοπεδων από τους πρόσφυγες και τους εσωτερικούς μετανάστες.

    Αν πάμε ακόμα παραπέρα μπορούμε να δούμε μια αντίστοιχη πολιτική διαχείρισης του αγροτικού ζητήματος τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (εκτεταμένη αναπαραγωγή της μικροϊδιοκτησίας).

    Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο του ιδιαίτερου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα

    ReplyDelete
  23. G700

    ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΚΟΙ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ. ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΣ, ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΛΕΓΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ: ΘΑ ΥΠΟΣΤΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ. τΩΡΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ: ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ. ΠΟΥ ΤΗ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΝΩΝ ΡΕ ΜΠΙΠΙΔΕΣ; ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΟΙΟΙ ΤΡΩΝΕ ΚΑΙ ΠΙΝΟΥΝΕ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ; ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙς ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ή ΟΧΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΟΤΑΝ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΥΠΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ; ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΝΤΡΙΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΣΑΣ; BRICKIΔΕΣ!

    ReplyDelete
  24. ανώνυμε με κεφαλαία γράφουν συνήθως οι φασίστες που φωνάζουν και δεν έχουν επιχειρήματα

    ReplyDelete
  25. dr.marx said...
    κοίταξε για μένα το φαινόμενο του υπερδανεισμού έχει σχέση με την εισαγωγή μιας πολιτικής "ιδιωτικοποιημένου κεϋνσιανισμού".

    Mε όλο το σεβασμό, έκανες την πρώτη σου πρωτότυπη παρατήρηση. Ορθότερα, θα τον ονόμαζα ΑΤΟΜΙΚΟ/ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ κεϋνσιανισμό, κατ αντιδιαστολή προς τον ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ/ΟΜΑΔΙΚΟ.

    Από κει και πέρα το θέμα αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση και ανάλυση και έχει άμεση σχέση και με την κρίση στον τομέα της στεγαστικής πίστης και των "subprimes" (βλ. αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους στις ΗΠΑ από το 2000)

    Απεναντίας, είναι πολύ απλό ΚΑΙ δεν είναι ΤΙΠΟΤ' ΑΛΛΟ από ΩΜΗ και ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΑΠΛΗΣΤΙΑ των ΤΡΑΠΕΖΩΝ. Εχεις αγοραστική ικανότητα δανείου 100.000, σου δίνω 200.000, αλλά αντί του τρέχοντος επιτοκίου 15ετούς δανείου 5.2% σε χρεώνω 7.5% προς αντιρρόπηση ρίσκου ΚΑΙ μόλις υπογράψεις, παρακρατώ ένα κέρδος Α και μεταπωλώ το "προϊόν". ΕΤΣΙ γίνεται στις ΗΠΑ, ο δανειστής σου σήμερα είναι, πες, η ΕΘΝΙΚΗ που μεταπωλεί το ΔΑΝΕΙΟ στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ και αυτή, εν σειρά, στην ΕΜΠΟΡΙΚΗ κοκ. ΚΑΙ σε κάποιο σημείο, down the road, 10-20% ή παραπάνω από τους δανεισθέντες χρεωκοπούν ΚΑΙ η τράπεζα που τυχαίνει ΕΚΕΙΝΗ την στιγμή να είναι ο δανειστής, τα "ΤΙΝΑΖΕΙ" - that plain and that simple.

    ΟΣΟ για το ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ, ουδεμιά σχέση έχει με τα γραφόμενά σου. Η εκρηξη του χρέους, από περίπου 5.7 trillion τον Ιανουάριο του 2001, όταν ανέβηκε στην εξουσία ο "Ανδρέας Παπανδρέου" των ΗΠΑ, άγγιξε πέρυσι 9+ trillion!!!!!!!!!
    με τους εξής τρόπους:
    1) OVERSPENDING των απατεώνων Ρεπουμπλκάνων που ήλεγχαν ΚΑΙ την Βουλή των Αντιπροσώπων ΚΑΙ την Γερουσία μέχρι τον Νοέμβριο του 2006 και ΥΠΕΡΕΒΗΣΑΝ κάθε προσδοκία ξοδεύοντας ΩΣΑΝ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ (Republicans spending like drunken Democrats) μέχρι και για γέφυρες συνδέουσες την ξηρά με ακατοίκητες βραχονησίδες!!!!!!!
    2) ΤΑΧ CUTS σε μιά εισοδηματική elite (1% της κοινωνίας) και
    3) το ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ κόστος του πολέμου του Ιρακ.

    That plain and that simple.

    By the way, έχω πεί επανειλημμένα πως, δίπλα στον Bush, οι arch-gangsters λαλιώτης, τσοχατζόπουλος, και οι petty-gangsters μαγγίνας και τσιτουρίδης είναι ΑΘΩΑ παιδιά του Κατηχητικού και της Χορωδίας (Sunday school and choir boys).

    ReplyDelete
  26. Ναί αλλά η πολιτική "deficit spending" που ακολουθήθηκε είχε ως στόχο να αντιμετωπίσει την κρίση της νέας οικονομίας μετα τη διάρρηξη της φούσκας το 2000-1.

    Δεν έγινε τυχαία δηλαδή και ούτε ήταν απλώς θέμα γκανγκστερικής συμπεριφοράς.

    Άλλωστε σιγά-σιγά έχουν αρχίσει οι ψίθυροι για την επαναφορά τέτοιων πολιτικών ακόμα και σε περιοδικά θεματοφύλακες του περιορισμού των ελλειμμάτων όπως το Economist

    ReplyDelete
  27. γ700
    είμαι ο φασίστας με κεφαλαία. τώρα έγινα δημοκράτης. στο ατυχέστατο γκεμπελικό παράδειγμα, ο μπεν θα ακολουθήσει την πορεία του μπράιαν, διότι ο μπράιαν δεν θα τ'άφηνε σε κανένα γηροκομείο, ούτε ο γιός του θα είχε την εικόνα που μας δίνεις. αν στο παράδειγμα του κάθε μπράιαν και μπεν έγραφες, τα ονόματα μητσοπαπακαραλαβανοπλουσιόπουλος και τα αντίστοιχα μητσοπαπακαραλαβανοπλουσιοπαίδι θα καταλάβαινες τη διαφορά. και ακόμη παραπέρα τα ονόματα των δενυπαρχόπουλος και δενυπαρχοπαίδι. γκέγκε????? γκεμπελίσκε.

    ReplyDelete
  28. τώρα έπαψες να φωνάζεις, αλλά ακόμα δεν διαθέτεις επιχειρήματα.

    ReplyDelete
  29. με την επισήμανση ότι δεν είμαι ο παραπάνω:

    μα και επιχειρήματα να έχει κάποιος εσείς είστε "ueberzeugt" που λέμε. Πεπεισμένοι δηλαδή.

    Όπως καιεγώ άλλωστε. Για αυτό και θα βρεθούμε από την "αντίθετη πλευρά των οδοφραγμάτων", τρόπος του λέγειν...

    ReplyDelete
  30. Το καταλάβαμε μαρξ, άλλωστε όποιος έχει μια άποψη να πει την λέει ευθαρσώς, χωρίς να κρύβεται. Στην Ελλάδα χρειάζεται να γίνει σκληρή ιδεολογική αντιπαράθεση γιατί κινδυνεύουμε να πνιγούμε στη θάλασσα του πανσυλλεκτισμού και του anything goes

    ReplyDelete
  31. γ700

    πρέπει να έχετε φοβερό πρόβλημα.ΑΚΟΥΤΕ ΤΩΡΑ (η φασιστκή πλευρά μου).το αρθρίδιο είχε επιχειρήματα και δεν το κατάλαβα; εσεις που βασιστήκατε για να βγάλετε άποψη; ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΚΟΙ (όσο γι΄αυτό, τα επιχειρήματα είναι τα δικά σας)

    ReplyDelete
  32. ντοκτορ μαρξ.

    "με την επισήμανση ότι δεν είμαι ο παραπάνω:"
    δόκτορα, έχεις το μόνιμο πρόβλημα των αριστερών. ΔΕΝ σε ταύτισε κανένας με πραγματικά επαναστατικές απόψεις.

    ReplyDelete
  33. Δεν έχω κανένα πρόβλημα ταυτότητας ανώνυμε γιατί πολύ απλά δεν είμαι αριστερός...

    ReplyDelete
  34. διότι αριστερός = αριστερά του κεφαλαίου...

    ReplyDelete
  35. dr.marx said...
    Ναί αλλά η πολιτική "deficit spending" που ακολουθήθηκε είχε ως στόχο να αντιμετωπίσει την κρίση της νέας οικονομίας μετα τη διάρρηξη της φούσκας το 2000-1.

    Δεν έγινε τυχαία δηλαδή και ούτε ήταν απλώς θέμα γκανγκστερικής συμπεριφοράς.

    Άλλωστε σιγά-σιγά έχουν αρχίσει οι ψίθυροι για την επαναφορά τέτοιων πολιτικών ακόμα και σε περιοδικά θεματοφύλακες του περιορισμού των ελλειμμάτων όπως το Economist


    ΚΑΤ ΑΡΧΗΝ, ούτε για αστείο τέτοιες επικίνδυνες αλχημείες με μακροπροθεσμες, συχνά τραγικές, συνέπειες.
    ΑΥΤΑ πληρώνει σήμερα η Ελλάδα.

    Ως προς το deficit spending:
    Aσφαλώς και έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως και ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ προς δραστηριοποίηση/"αναθέρμανση" της οικονομίας (economic stimulus), ΚΑΙ με διαφορετικές μεθόδους, ανάλογα με την ιδεολογία των κυβερνώντων (οι Δημοκρατικοί ξοδεύοντας - οι Ρεπουμπλικάνοι με "supply-side economics", δλδ περικοπές φόρων), ΑΛΛΑ ΟΧΙ haphazardly - έτσι δεν είναι;;;;;;

    ΑΛΛΑ σε τελική ανάλυση ΕΙΔΑΜΕ ΠΩΣ εξελίχθηκε αυτή η τακτική.
    Στα περασμένα 25 χρόνια, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ των ΗΠΑ εκτινάχθηκε 3 ΦΟΡΕΣ στον ΑΕΡΑ - ΣΤΙΣ ΔΥΟ τουλάχιστον (πρώτες) περιπτώσεις, ακολουθήθηκε η φιλοσοφία των περικοπών φόρων. Ο υιός Bush όμως πρωτοτύπησε, αφού ΚΑΙ περιέκοψε φόρους ΚΑΙ άφησε τα λεβεντόπαιδα του Κογκρέσσου να ξοδεύουν ΑΣΤΟΧΑ και ΑΣΤΟΧΑΣΤΑ, το οποίο από μόνο του παραπέμπει σε ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΗ, ΧΑΩΔΗ και ΧΑΟΤΙΚΗ δημοσιονομική πολιτική.

    ΕΤΕΡΟΝ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ, όπως θάλεγε η λατρεμένη μου Γεωργία.

    ΚΑΙ ΜΗ σε ξανακούσω να μιλάς για deficit spending διότι θα με πιάσει σύνδρομο Giles de la Tourette.

    ReplyDelete
  36. dr.marx said...
    με την επισήμανση ότι δεν είμαι ο παραπάνω:

    μα και επιχειρήματα να έχει κάποιος εσείς είστε "ueberzeugt" που λέμε. Πεπεισμένοι δηλαδή.

    Όπως καιεγώ άλλωστε. Για αυτό και θα βρεθούμε από την "αντίθετη πλευρά των οδοφραγμάτων", τρόπος του λέγειν...

    ΤΕΡΜΑ οι ιδεολογίες ΚΑΙ ΤΕΡΜΑ τα οδοφράγματα. ΜΗ λιγουρεύεσαι.

    ReplyDelete
  37. @ ανώνυμο

    αφού δεν είχε επιχειρήματα και δε σου άρεσε χώστα στο άρθρο και πες μας που διαφωνείς

    ReplyDelete