Wednesday, May 20, 2009

Το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από τους Ευρωπαίους ψηφοφόρους, αλλά όχι από τις ευρωεκλογές

Tου Timothy Garton Ash *

Europe's future depends on voters. But not on the European elections
© The Guardian
Μετάφραση από την ομάδα του PPOL


Τις προάλλες άκουσα έναν ευρωπαϊστή Βρετανό πολιτικό να λέει κάτι απίστευτο. Το κόμμα του, μας εξομολογήθηκε, σκέφτεται σε αυτές τις ευρωεκλογές να συζητήσει για την Ευρώπη! Οι πάντες στο πάνελ άρχισαν να γελούν κάτω από τα μουστάκια τους. Να συζητήσουμε για την Ευρώπη στις ευρωεκλογές; Τι πρωτότυπη ιδέα! Και πόσο γελοία!

Κι αυτό δεν αφορά μόνο την ευρωσκεπτικιστική Βρετανία. Παντού στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) η άμεση εκλογή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου (ΕΚ), που θα λάβει χώρα ταυτόχρονα σε 27 χώρες το διάστημα μεταξύ 4 και 7 Ιουνίου, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική πολιτική κατάσταση των κρατών-μελών. Στα περισσότερα κράτη-μέλη, οι όλο και λιγότεροι πολίτες που μπαίνουν στον κόπο να πάνε να ψηφίσουν, σκοπεύουν να εκφράσουν τη γνώμη τους για τα εθνικά τους κόμματα, τους πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής τους σκηνής και τις κυβερνήσεις τους.

Το τι έκαναν οι ευρωβουλευτές την τελευταία πενταετία στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, τι λέει το πρόγραμμα των λεγόμενων ευρωπαϊκών κομμάτων -όπως του «ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος» (ΕΛΚ) ή του «ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος» (ΕΣΚ)- το ποια είναι τα μεγάλα ζητήματα που θα απασχολήσουν το ΕΚ στο άμεσο μέλλον -οι περισσότεροι ψηφοφόροι αδιαφορούν πλήρως για αυτά τα ερωτήματα.

Στη Βρετανία, τα εκλογικά αποτελέσματα -μαζί με αυτά των τοπικών εκλογών που γίνονται ταυτόχρονα- θα αναγνωστούν ως προάγγελος των επόμενων γενικών εκλογών.

  • Οι πολιτικοί παρατηρητές θα παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις επιδόσεις του ξενοφοβικού «βρετανικού εθνικού κόμματος» (BNP), που βέβαια θα σχετίζονται από ελάχιστα έως καθόλου με τα τεκταινόμενα στην ΕΕ.
  • Το αποτέλεσμα του «εργατικού κόμματος» μπορεί να μην αποδειχθεί τόσο κακό όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, για τον πολύ απλό λόγο πως οι Εργατικοί τα είχαν πάει ήδη χάλια στις προηγούμενες ευρωεκλογές. Έτσι, ακόμα κι αν το κυβερνών κόμμα βουλιάξει -όπως αναμένεται- στις εκλογές, ίσως να εκλέξει κανά-δυο ευρωβουλευτές περισσότερους! Αυτό ακριβώς προβλέπει μια πανευρωπαϊκή πρόγνωση που εκπόνησαν τρεις πολιτικοί επιστήμονες.
  • Οι Ντέιβιντ Κάμερον (David Cameron) και Ουίλιαμ Χέιγκ (William Hague) ελπίζουν να κερδίσουν λίγες ψήφους ζητώντας και πάλι δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισαβόνας. Ο Χέιγκ μάλιστα υπερακόντισε τον ηγέτη του, λέγοντας πως μία Συντηρητική κυβέρνηση πιθανότατα θα αμφισβητήσει το βαθμό ευρωπαϊκής ενοποίησης που επιβάλει η συνθήκη, ακόμα κι αν εντωμεταξύ η συνθήκη αυτή έχει εγκριθεί από όλα τα κράτη-μέλη, ακόμα κι αν έχει υπερψηφιστεί σε ένα δεύτερο ιρλανδικό δημοψήφισμα. «Δεν αποκλείουμε τίποτα» δήλωσε στους «τάιμς». Δήλωσε επίσης πως οι Βρετανοί Συντηρητικοί θα βρουν στο επόμενο ΕΚ αρκετούς συμμάχους ώστε να σχηματίσουν μία νέα συντηρητική ευρωκοινοβουλευτική ομάδα.
  • Οι «ελεύθεροι δημοκράτες» (LIB-DEM) από τη μεριά τους σκοπεύουν να αναδείξουν πόσο επικίνδυνος είναι ο βρετανικός απομονωτισμός στην ΕΕ -με άλλα λόγια οι απόψεις του Χέιγκ.

Κοντολογίς, στο περιθώριο της προεκλογικής περιόδου, ίσως να συζητήσουμε λιγάκι και για τη θέση της Βρετανίας στην Ευρώπη. Αλλά οι περισσότεροι ψηφοφόροι δε θα επηρεαστούν στο ελάχιστο από αυτές τις κουβέντες. Τόσο στη Βρετανία, όσο κι αλλού, το καθοριστικό θα είναι η εγχώρια πολιτική κατάσταση. Το μόνο που σίγουρα δε θα έχουμε, είναι μια πανευρωπαϊκή συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης.

Όσον αφορά τη συμμετοχή στις εκλογές, αυτή μειώνεται σταθερά από το 1979, οπότε έγιναν οι πρώτες ευρωεκλογές. Από 65% πανευρωπαϊκά εδώ και 30 χρόνια, η συμμετοχή έφτασε το 2004 στο 50%. Στη Βρετανία, για το ποιοι θα αντιπροσωπεύσουν τη χώρα στο γυάλινο κοινοβούλιο των Βρυξελλών ψήφισαν το 2004 λιγότεροι από εκείνους που ψήφισαν για το ποιος θα αποχωρήσει από το τηλεοπτικό σπίτι του «μπιγκ μπράδερ». Σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, τούτη τη φορά η συμμετοχή θα πέσει κι άλλο, και θα φτάσει γύρω στο 40% (και το ευρωβαρόμετρο έχει μια μακρά παράδοση να υπερεκτιμά το ποσοστό συμμετοχής στις ευρωεκλογές).

Οι Ευρωπαίοι λοιπόν εκδηλώνονται μη ψηφίζοντας. Εκφράζονται για την Ευρώπη μη μιλώντας για την Ευρώπη. Ας το πάρουμε απόφαση: δε διαθέτουμε μία λειτουργική, νομιμοποιημένη και αποτελεσματική ευρωπαϊκή δημοκρατική διαδικασία, ούτε προβλέπεται να αποκτήσουμε κάτι παρόμοιο στο ορατό μέλλον. Μερικοί άνθρωποι ανησυχούν αληθινά για το γεγονός αυτό, και θεωρούν πως μια Ευρώπη νομιμοποιημένη δημοκρατικά θα ήταν πιο αποτελεσματική. 'Αλλοι χρησιμοποιούν το περίφημο «δημοκρατικό έλλειμμα» σαν πρόφαση για να χτυπήσουν τις «Βρυξέλλες». Αν η ΕΕ ήταν πιο δημοκρατική, θα τη χτυπούσαν ακόμα σκληρότερα.

Υπάρχουν ένα-δυο απλά και ελκυστικά πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αμέσως για τον περίφημο εκδημοκρατισμό της ΕΕ: να εκλέγουμε άμεσα τον πρόεδρο της «ευρωπαϊκής επιτροπής» (Κομισιόν)· να εκλέγουμε άμεσα τον πρόεδρο του «ευρωπαϊκού συμβουλίου» -κάτι που ίσως γίνει αν ισχύσει η «συνθήκη της Λισαβόνας». Ακόμα κι αυτά όμως, δεν πρόκειται να αλλάξουν το βασικό χαρακτηριστικό της ΕΕ, που είναι ένα υβρίδιο του οποίου η δημοκρατική νομιμοποίηση προέρχεται κυρίως από το ότι τα κράτη-μέλη της είναι δημοκρατικά, παρά από τη δημοκρατική της λειτουργία.

Σε θεωρητικό επίπεδο, η δημοκρατική νομιμοποίηση θα έπρεπε να ευνοεί την αποτελεσματικότητα -και τανάπαλιν. Πρακτικά, η ενδυνάμωση ορισμένων δημοκρατικών λειτουργιών της ΕΕ ίσως κάνει ακόμα πιο αναποτελεσματική την ΕΕ, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο τη διαδικασία της λήψης των αποφάσεων (ήδη, χάρη στη λεγόμενη διαδικασία της συναπόφασης, το ΕΚ παίζει σημαντικότερο ρόλο από ότι νομίζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι, πράγμα βέβαια που δε σημαίνει πως οι αποφάσεις της ΕΕ λαμβάνονται αστραπιαία).

Δεν πρόκειται να αποκτήσουμε σύντομα μία ενιαία, δημοκρατική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Αλλά έχουμε ήδη μια κοινότητα ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Η νομιμοποίηση αυτής της κοινότητας θα ενισχυθεί αν η ΕΕ ανταποκριθεί καλύτερα στις προσδοκίες των Ευρωπαίων πολιτών, πολύ περισσότερο από το αν κάνει ή δεν κάνει τις όποιες θεσμικές της αλλαγές -που ο περισσότερος κόσμος ούτε τις θέλει, ούτε τις κατανοεί, ούτε τον ενδιαφέρουν στο παραμικρό.

Θέλουμε έργα! Δείξτε μας αποτελέσματα στην ενεργειακή πολιτική τις σχέσεις με την Κίνα ή τη Ρωσία, την κλιματική αλλαγή, τη μετανάστευση, το συντονισμό των εθνικών οικονομικών πολιτικών, ούτως ώστε να προστατευθεί η απασχόληση σε καιρούς οικονομικής ύφεσης, την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου κατά των όποιων εκφοβισμών, την αποτελεσματική απόκρουση της γρίπης Α! Με άλλα λόγια: ακολουθήστε το σύνθημα της «νάικ» -«just do it».

Η αποτελεσματικότητα θα ενισχύσει τη νομιμοποίηση.

Η «συνθήκη της Λισαβόνας» ίσως να βοηθήσει πράγματι λιγάκι, χάρη στη θέσπιση νέων οργάνων (κυρίως στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής). Το κλειδί όμως είναι η πολιτική βούληση. Που προς το παρόν εκφράζεται κυρίως από τις εθνικές κυβερνήσεις, που με τη σειρά τους εκφράζουν -έστω κι ατελώς- τις επιθυμίες των αντίστοιχων εθνικών εκλογικών σωμάτων.

Το πραγματικό πρόβλημα της ΕΕ είναι πως -καταμεσής μάλιστα σε μια οικονομική κρίση, κι ενώ η παγκόσμια ισχύς μετατοπίζεται διαρκώς προς μη-ευρωπαϊκά κράτη- οι ευρωπαϊκές εθνικές κυβερνήσεις -πόσο μάλλον οι λαοί της Ευρώπης- δε δείχνουν την παραμικρή έγνοια να αντιδράσουν ή να δείξουν κάποια εποικοδομητική πολιτική βούληση. Εν έτει 2009, το σύμβολο της Ευρώπης δε θα έπρεπε να είναι η περίφημη μπλε σημαία με τα δώδεκα χρυσά αστέρια, αλλά μια γκρίζα στρουθοκάμηλος, με το κεφάλι της βαθιά χωμένο στην άμμο.

Το μόνο αποτέλεσμα που είχε η κρίση ήταν να προκαλέσει εσωστρέφεια, να επανεθνικοποιήσει την ευρωπαϊκή πολιτική, να φέρει στην επιφάνεια έναν καμουφλαρισμένο προστατευτισμό, να πυροδοτήσει αλληλοκατηγορίες και εθνικό εγωισμό. Η ηγεσία των ευρωπαϊκών θεσμών, συμπεριλαμβανομένης της Κομισιόν, προσπαθεί να το σταματήσει αυτό, αλλά η πραγματική πολιτική δύναμη εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των εθνικών κυβερνήσεων, και οι λαοί της Ευρώπης δείχνουν πως δε θέλουν να πάει πουθενά αλλού.

Συνεπάγεται πως οι πραγματικά σημαντικές ευρωπαϊκές εκλογές δεν είναι οι ευρωεκλογές. Είναι οι εθνικές εκλογές, και μάλιστα στις χώρες που παραδοσιακά υπήρξαν οι κινητήρες -ή τα φρένα- της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν π.χ. την επόμενη άνοιξη ή το επόμενο καλοκαίρι οι Συντηρητικοί κερδίσουν στις βρετανικές γενικές εκλογές, ξέρουμε πως η οικεία βρετανική τροχοπέδη θα είναι ακόμα πιο έντονη. Αλλά πολύ περισσότερα διακυβεύονται στις επερχόμενες εκλογές μιας χώρας που επί δεκαετίες είναι ο βασικός κινητήρας της Ευρώπης: της Γερμανίας. Οι πραγματικά σημαντικές ευρωπαϊκές εκλογές δε θα γίνουν στις 7 Ιουνίου, αλλά στις 27 Σεπτεμβρίου.

*Ο Timothy Garton Ash είναι καθηγητής ευρωπαϊκής ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και αρθρογραφεί τακτικά στην «Guardian». Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται πανευρωπαϊκά για την Ευρώπη και τη σημασία των ευρωεκλογών.

19 comments:

  1. Η ΕΕ δεν κερδίζει τις καρδιές των Ευρωπαίων πολιτών, δε συγκινεί. Υπάρχει η αίσθηση ότι οι αποφάσεις παίρνονται πίσω από κλειστές πόρτες και πλασάρονται στολισμένες με λουλούδια στους λαούς της Ευρώπης να ψηφίσουν. Υπάρχει μια έντονη αίσθηση αντιδημοκρατικών διαδικασιών εντός των τοιχών του γραφειοκρατικού σώματος των Βρυξελλών. Νομίζω ότι τα δημοψηφίσματα και αντίστοιχες διαδικασίες σε συνδυασμό με τον σημερινό τρόπο πολιτικής διακυβέρνησης της ΕΕ και πληροφόρησης των πολιτών είναι προσχήματα για να μην προχωρήσει ουσιαστικά η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Το πρώτο και τελευταίο εργαλείο που κερδίζει ή χάνει τις καρδιές των Ευρωπαίων πολιτών είναι το χρήμα. Όταν το χρήμα στερεύει κι η ΕΕ πιέζει για την εφαρμογή βραχυπρόθεσμα επώδυνων αποφάσεων που πάρθηκαν χωρίς να εξηγήσουν οι εθνικές κυβερνήσεις στους πολίτες τους γιατί και ποια τα οφέλη, ο ευρωσκεπτικισμός μεγαλώνει.

    Δε βλέπω άλλη λύση από την πλήρη πολιτική ενοποίηση της ΕΕ. Αλλιώς ο θεσμός ΕΕ αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Για τη δική μας και τις νεότερες γενιές, αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.

    ReplyDelete
  2. Η Ευρώπη σήμερα πάσχει από την αδυναμία της στο να βρει μια κοινή ταυτότητα. Η δημογραφική γήρανση του πλυθησμού της, το τεράστιο ποσοστό ανεργίας και αεργίας, το οποίο μαστίζει κυρίως τις νέες γενιές και προβλέπεται ακόμα πιο γκρίζο για τις μελλοντικές, η επισφάλεια των νέων γενιών που τις ριζοσπαστικοποιεί προς παραβατικές παρά συμμετοχικές συμπεριφορές, η κακή πολιτική διακυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ενός κοινού οράματος και από μια σειρά κακών αποφάσεων, και η έλλειψη διάθεσης συντονισμού και χάραξης πολιτικής με ενιαία ατζέντα για όλα τα κράτη μέλη, είναι ερωτήματα στα οποία θα έπρεπε να απαντήσουν και να πείσουν τα κόμματα στις επερχόμενες εκλογές.

    Η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια και με μεγάλη ευθύνη των συντηρητικών δεξιών εθνικών κυβερνήσεων έχει εγκαταλείψει τις Ευρωπαϊκές αξίες κι έχει παραδοθεί στον πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό σχετικισμό.

    Η αδυναμία των αριστερών δυνάμεων της Ευρώπης να πείσουν και να προωθήσουν μια συμπαγή ατζέντα με απαντήσεις στα παραπάνω ζητήματα απωθούν τους Ευρωπαίους πολίτες από τις κάλπες και από την Ευρωπαϊκή ιδέα όλο και περισσότερο.

    Θα συμφωνήσω με Τζακ ότι υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας και διαφάνειας στη λειτουργία των Ευρωπαϊκών θεσμών, όμως καθήκον μας είναι να διατηρούμε αισιόδοξη στάση και να στηρίζουμε τις δυνάμεις εκείνες που νομίζουμε ότι θα υπερασπίσουν καλύτερα το Ευρωπαϊκό όραμα.

    ReplyDelete
  3. Που είστε εσείς και χαθήκατε τόσο καιρό; Ο Τίμοθυ καλή ανάλυση κάνει ως προς τις διαπιστώσεις φυσικά. Η πολιτική όμως υποτίθεται ότι είναι κάτι παραπάνω από μια απλή διαπίστωση. Είναι πράξη. Και το θέμα είναι που θέλουμε να πάμε τα πράγματα όχι που έιναι;

    ReplyDelete
  4. Οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες σχετίζονται με το ΕΚ όσo σχετίζονται και με τον... πλανήτη Άρη.

    Καμία απολύτως σχέση. Στις ευρωεκλογές όσοι ψηφίζουν το κάνουν για να στείλουν το μήνυμα που θέλουν στις εθνικές κυβερνήσεις τους.

    Η επανεθνικοποίηση της πολιτικής ίσως αποτελεί ένα απαραίτητο μεταβατικό στάδιο της ευρωπαικής ολοκλήρωσης, ιδιαίτερα όταν αυτό λαμβάνει χώρα εν μέσω μεγάλων κρίσεων. H EE χρειάζεται ένα re-boot!

    Οι "φεντεραλιστές" πήγαν να βάλουν 2 καρπόυζια (διεύρυνση-ολοκλήρωση) κάτω από τη ίδια μασχάλη και τους πέσανε και τα δύο.

    ReplyDelete
  5. χαχαχα στάνταρ βαγγέλας. Βέβαια οι μεγάλες δυνάμεις όλες ήθελαν διεύρυνση για γεωπολιτικούς λόγους μετά την πτώση. Τώρα μόνο οι Άγγλοι επιμένουν σθεναρά: χαλαρή ένωση από το Λονδίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ

    ReplyDelete
  6. "Οι "φεντεραλιστές" πήγαν να βάλουν 2 καρπούζια (διεύρυνση-ολοκλήρωση) κάτω από τη ίδια μασχάλη και τους πέσανε και τα δύο"

    Μακάρι να βάζανε και τα Βαλκάνια Vaggelas.Και αργότερα και τη Ρωσία.Η ΕΕ πρέπει να ταυτιστεί με την Ηπειρο Ευρώπη για να γίνει μια ισχυρή και βιώσιμη γεωπολιτική μονάδα.Το κυνηγητό των δεικτων της ευημερίας μας μπέρδεψε πολύ.

    ReplyDelete
  7. "χαλαρή ένωση από το Λονδίνο μέχρι το Βλαδιβοστόκ"

    Οι Αγγλοι έχουν δίκιο.Αλλωστε είναι "μαννούλες" στη Γεωπολιτική.Ηδη αυτό γίνεται.
    Τι θεσμική μορφή όμως μπορεί να πάρει αυτό το Γεωπολιτικό τέρας "Λονδίνο-Βλαδιβοστόκ"; Μάλλον μια Συνομοσπονδία ΕΕ-Ρωσίας.

    ReplyDelete
  8. Η μόνη βιώσιμη γεωπολιτική μονάδα είναι η Eurovision.

    ReplyDelete
  9. Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή 'Ενωση στο μυαλό του κόσμου. Είναι κάτι αόριστο, φευγαλέο. Υπάρχει Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία κ.ο.κ.

    ReplyDelete
  10. στις 10:10 G700@SKAI Radio (Σημειώσεις Μπάμπης Παπαδημητρίου) για Ευρωεκλογές

    ReplyDelete
  11. «Μακάρι να βάζανε και τα Βαλκάνια Vaggelas.Και αργότερα και τη Ρωσία.Η ΕΕ πρέπει να ταυτιστεί με την Ηπειρο Ευρώπη για να γίνει μια ισχυρή και βιώσιμη γεωπολιτική μονάδα.Το κυνηγητό των δεικτων της ευημερίας μας μπέρδεψε πολύ.»

    Οι δείκτες δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα πολύ καλό εργαλείο ποσοτικοποίησης και παρακολούθησης στόχων, εντοπισμού δυνατοτήτων και αδυναμιών, αναζήτησης ευκαιριών και διαχείρισης κινδύνων. Και μιας και μιλάμε (στο άρθρο) και για Αγγλία, για να θυμηθώ το φίλο τον Ευάγγελο, το σύστημα διαχείρισης του δημόσιου τομέα Prince II αυτό τον σκοπό είχε και εν μέρει το πέτυχε. Το πρόβλημα είναι το κυνηγητό στο οποίο αναφέρεσαι να γίνεται κενό περιεχομένου, όταν λείπουν οι στόχοι οι ίδιοι. Στην περίπτωση της Ελλάδας του Κώστα Καραμανλή, συνειδητά οι στόχοι – κανόνες – κατευθυντήριες γραμμές που έρχονται από την ΕΕ απορρίπτονται για να συνεχίσουμε την πορεία μας χωρίς πυξίδα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν την Ελλάδα που να έχει πρόσβαση σε τόσες διεθνείς συμμαχίες που θέτουν στόχους και κατευθύνσεις πολιτικής σε ΟΛΑ τα ζητήματα του κράτους, από οικονομία μέχρι υγεία, κοινωνία, δικαιοσύνη και εθνική ασφάλεια. Γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε?

    Η Ελλάδα πρέπει να ταυτιστεί με την Ήπειρο Ευρώπη ΝΑΙ. Αλλά όταν τελειώνουν τα λόγια, πρέπει να ακολουθήσει κι ένας στιβαρός προγραμματισμός με ποσοτικοποιημένους στόχους, χρονοδιάγραμμα, κοστολόγηση, μεθοδολογία υλοποίησης. Και πρέπει να στηθεί ένα σύστημα δεικτών παρακολούθησης βάσει των οποίων θα μπορούμε σε σταθερή βάση να αυτο-αξιολογούμε την πρόοδο μας, τις αποκλίσεις μας από τους στόχους και τον αυτόματο σχεδιασμό – υλοποίηση διορθωτικών μέτρων.

    ReplyDelete
  12. @ Gmosios

    Από διαπιστώσεις ειδικά στην Ελλάδα είμαστε πρώτοι. Μπορούμε να γράψουμε βιβλία ολόκληρα με διαπιστώσεις για όλα τα μεγάλα και μικρά θέματα, και να εφεύρουμε χιλιάδες δικαιολογίες για να κωλυσιεργήσουμε για μια ακόμα φορά.

    Εγώ ταυτίζομαι πλήρως με την ατζέντα των G700 για οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ. Ας βάλουμε τέλος στα δημοψηφίσματα με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται σήμερα, δλδ εργαλεία – δικαιολογίες για να μην προχωρήσουν οι απαραίτητες αυτές μεταρρυθμίσεις. Είναι εύκολο να καλλιεργείς φοβικές και ευρωσκεπτικιστικές στάσεις στο εσωτερικό μιας χώρας, ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο του να μην ενημερώνεις σωστά και επαρκώς τους πολίτες σου για τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και αξίες. Πετώντας μετά το μπαλάκι στους πολίτες να αποφασίσουν για σένα, τι άλλο να περιμένεις από ένα στεγνό ΟΧΙ? Αλλά τα λεφτά λεφτά, εκεί όλοι τουμπεκί. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι τράπεζες κι ο εταιρικός κόσμος που πάσχουν από short termism, είναι τα ίδια τα πολιτικά συστήματα των κρατών μελών της ΕΕ, κι ακόμα χειρότερα, είναι η ίδια η πλειονότητα των πολιτών της Ευρώπης.

    ReplyDelete
  13. Συμφέρον κι ευθύνη όλων εμάς των νέων είναι η πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ.

    Βασική συνιστώσα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο της αριστερής προοδευτικής πολιτικής πρέπει να γίνει η διαγενεακή δικαιοσύνη, με όλες τις πτυχές της όπως παρουσίαζουν οι Γ700 και το FRFG, όπως επίσης και η πάταξη της διαφθοράς. Αν το τελευταίο σημαίνει και ρίξη με τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς, ε ας γίνει, γιατί τότε αυτά δεν είναι πλέον προοδευτικά, αλλά συντηρούν το status quo.

    ReplyDelete
  14. @ Gmosios & Mesout

    και οι διαπιστώσεις είναι πολύ σημαντικές, όταν αυτές είναι ορθές και όχι βιτρίνα για λαϊκισμό. Ακόμα και οι διαπιστώσεις στην Ελλάδα είναι κατά βάση ελλειπείς, μεροληπτικές, φοβικές και αντιευρωπαϊκές. Όταν εμείς τα κάνουμε μαντάρα, φταίει η Ευρώπη. Όταν η Ευρώπη μας ταϊζει, είναι εθνικό επίτευγμα.

    Η ιστορική ανάλυση είναι πολύ σημαντική για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης αλλά και των τάσεων για το μέλλον. Κατά την άποψη μου το άρθρο είναι πολύ καλό, όσο για προτάσεις αυτό δεν είναι δουλεία των policy makers?

    ReplyDelete
  15. @ jim slip

    θα διαφωνήσω μαζί σου. Υπάρχει μια μεγάλη μάζα πολιτών σε όλη την Ευρώπη που βλέπει τον εαυτό του ως Ευρωπαίο πολίτη. Αυτή η μάζα το βιώνει καθημερινά στη δουλειά του, στις προσωπικές του σχέσεις, στη ζωή του. Αυτή η μάζα θα ψηφίσει στις ευρωεκλογές, κι ας είναι μόνο το 50% των ψηφοφόρων. Το ανησυχητικό για μένα είναι ότι οι νέοι απέχουν πολύ περισσότερο (βάσει δημοσκοπήσεων και αποτελεσμάτων προηγούμενων εκλογών) από ότι μεγαλύτερες γενιές. Κι αυτό είναι σημάδι ανησυχητικό, όχι τόσο για την άγνοια και την απάθεια που στοιχειώνει ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς, όσο για την αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλη την Ευρώπη, πόσο μάλλον στην Ελλάδα, να προωθήσει την Ευρωπαϊκή ιδέα και τις ευρωπαϊκές αξίες όπως λέει κι ο Τζακ. Για να υπάρξει Ευρώπη στο μυαλό του κόσμου πρέπει να υπάρξει έρισμα. Κι αυτό το σύστημα εκπαίδευσης μπορεί να το καλλιεργήσει. Η κινητικότητα των εργαζομένων επίσης. Η "εκπαιδευτική μετανάστευση" επίσης. Διαφορετικά η Ευρώπη θα συνεχίσει να μορφοποιείται πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς την παρουσία και συμμετοχή των ίδιων των πολιτών που την αποτελούν.

    ReplyDelete
  16. @ notorious

    Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Οι Έλληνες νέοι έρχονται τελευταίοι στην Ευρώπη όσον αφορά την κινητικότητα στην εργασία (γιατί στην κινητικότητα στην εκπαίδευση έρχονται πρώτοι, τουλάχιστον στο πανεπιστήμιο). Πολλά από όσα ευαγγελίζεται η ΕΕ (ελεύθερη μετακίνηση, εργασία κλπ.) οι Έλληνες νέοι δεν τα βιώνουν. Πολλοί δε γνωρίζουν καν τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει, πολλοί περισσότεροι δε αρνούνται καν να μάθουν. Υπάρχει όμως κι ένα σοβαρό έλλειμμα ενημέρωσης και στήριξης από τις εθνικές αρχές που είναι οι κατά κόρον αρμόδιες για να προωθήσουν αλλαγές και συμμετοχή των νέων στις Ευρωπαϊκές διαδικασίες.

    ReplyDelete
  17. @Notorious

    Ευρωπαϊκή 'Ενωση θα υπάρξει για τον κόσμο μόνο όταν δει στον χάρτη ένα κράτος να ονομάζεται ΕΕ, κάτι που δε θα γίνει ποτέ.

    'Αλλο πράγμα είναι να κάνεις ομοσπονδιακή ένωση πολιτειών σε μια νεοσύστατη αποικία (ΗΠΑ), και άλλο να προσπαθείς να κάνεις κάτι παρόμοιο με τελείως διαφορετικές πολιτισμικά χώρες, με ιστορία εκατοντάδων, ακόμα και χιλιάδων χρόνων.

    Είναι ένα πείραμα καταδικασμένο να αποτύχει.

    Δε μου προξενεί καθόλου εντύπωση που η πλειψηφία απέχει, ακόμα και αν η "κομισιόν" καπελώνει τις εθνικές κυβερνήσεις σε πολλά ζητήματα.

    ReplyDelete