Εργαζόμενοι σε προγράμματα stage: οι σύγχρονοι «άθλιοι» του ελληνικού Δημοσίου

Ακούσαμε αυτές τις μέρες κατά τη διάρκεια των τηλεοπτικών debate, τον κ. Καραμανλή να υπερασπίζεται δις σαν κοινός δεξιός κομματάρχης το καθεστώς ομηρίας που συντηρεί η κυβέρνησή του στα προγράμματα Stage. Πρέπει να ντρέπεται. Όχι γιατί τα stage δεν πρέπει να υπάρχουν, όπως πολλοί λανθασμένα ισχυρίζονται. Πρέπει να ντρέπεται γιατί κατά τη διακυβέρνησή του, από το 2004 και μετά τα stage εξελίχθηκαν σε έναν ρουσφετολογικό μηχανισμό, μέσω του οποίου οι πολιτικοί «διορίζουν» προσωρινά κάποια άτομα στο Δημόσιο, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την ψευδή προσδοκία ότι κάποτε θα μονιμοποιηθούν.

Δυστυχώς, αυτά που ο ίδιος κατέκρινε με βροντερή φωνή το 2004, τα έκανε και με το παραπάνω κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας. Η κυβέρνηση της ΝΔ δημιούργησε μια άλλη εκδοχή των συμβασιούχων του Δημοσίου του ΠΑΣΟΚ, μια στρατιά εργαζόμενων Β κατηγορίας, νέων ηλικιακά ανθρώπων, οι οποίοι παρότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν έχουν πλήρη εργασιακά δικαιώματα: δεν πληρώνονται κανονικά, δεν έχουν άδειες κανονικά και δεν ασφαλίζονται κανονικά. Είναι μια γενιά όμηρος της εργασιακής επισφάλειας. Μια γενιά που κινείται στις παρυφές της γενιάς των 700 ευρώ.

Κι ενώ έχουν συμβεί όλα αυτά, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ο Πρωθυπουργός ο οποίος αυτοπαρουσιάζεται ως υπεύθυνος πολιτικός διατεθειμένος να λάβει δύσκολες αποφάσεις στο δημοσιονομικό, έρχεται και ανακοινώνει προσλήψεις 8000 ατόμων σε προγράμματα stage, κόστους 150 εκ. ευρώ. Με χρήματα μάλιστα των φορολογούμενων και των εργαζόμενων οι οποίοι πληρώνουν εισφορές στον ΟΑΕΔ, και όχι με ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως ψευδώς ισχυρίστηκε ο Κ. Καραμανλής στην πρόσφατη τηλεμαχία. Εξ’ όσον μπορούμε να γνωρίζουμε τα προγράμματα Stage στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν σταματήσει από το 2004 και φυσικά έχει σταματήσει και η αντίστοιχη χρηματοδότηση από τις Βρυξέλλες.

Για να τελειώνουμε λοιπόν με το απαράδεκτο καθεστώς που υπάρχει στα προγράμματα stage: την εκμετάλλευση, τον εκμαυλισμό και τα ρουσφέτια του κάθε «Δημαρχαίου», καθώς και κάθε τοπικού, νομαρχιακού ή περιφερειακού παραγοντίσκου, αλλά και τις αβάσιες προσδοκίες για δημόσιο απ' την πίσω πόρτα πολλών πονηρών, πρέπει να γίνουν δύο πράγματα.

Καταρχάς, πρέπει να βρεθεί λύση σε όσους έχουν δουλέψει καταχρηστικά δύο και τρία και μερικές φορές και πέντε χρόνια σε κάποια Υπηρεσία. Η λύση μπορεί να λάβει τη μορφή είτε μοριοδότησης της προϋπηρεσίας τους, όπως γίνεται με τους συμβασιούχους, ή εναλλακτικά να πληρώσει ο εργοδότης, δηλαδή το κράτος, τις δεδουλευμένες ασφαλιστικές εισφορές και να πάψει οποιαδήποτε αξίωσή τους έναντι του ελληνικού Δημοσίου.

Δεύτερον, πρέπει να φτιάξουμε και να λειτουργήσουμε ένα σωστό πλαίσιο για το θεσμό πρακτικής άσκησης και απόκτησης προϋπηρεσίας. Πριν από δύο χρόνια είχε κατατεθεί από το ευρωπαϊκό δίκτυο ομπρέλα Generation P, και είχε συζητηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ψήφισμα σχετικά με τους όρους που πρέπει να διέπουν τα προγράμματα stage. Ποιοι είναι αυτοί;

Πρώτον, περιορισμένη διάρκεια και απαγόρευση των αυτόματων ανανεώσεων.

Δεύτερον, υποχρεωτική ασφάλιση.

Τρίτον, υπαγωγή στις διατάξεις-συλλογικές συμβάσεις περί κατώτατων αμοιβών.

Και φυσικά πλήρης αποκλεισμός του Δημοσίου από τα προγράμματα αυτά. Επιτέλους τέλος.