Κυβερνητική υποκρισία στο φορολογικό

Εάν ήμασταν κάποιοι ξένοι, εντελώς άσχετοι με την ελληνική πραγματικότητα και ακούγαμε τον Πρωθυπουργό να μιλάει από το βήμα της ΔΕΘ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για τον πιο σοβαρό και υπεύθυνο άνθρωπο του κόσμου. Έναν ηγέτη έτοιμο να λάβει όλες τις απαιτούμενες σκληρές αποφάσεις που έχει ανάγκη η χώρα για να πάει μπροστά. Ούτε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν θα τα έλεγε τόσο σκληρά και υπεύθυνα όπως αυτός.

Δυστυχώς, όμως, τυγχάνει να είμαστε Έλληνες πολίτες, μέλη της γενιάς των 700 ευρώ, που έχουν ζήσει την κυβέρνηση Καραμανλή από την πρώτη κιόλας μέρα ανάληψης της εξουσίας το Μάρτιο του 2004. Από τις μεγάλες προσδοκίες για επανίδρυση του κράτους, έως την αναζήτηση μιας τρίτης νωπής λαϊκής εντολής με σκοπό να κάνει αυτά που δεν έκανε τόσα χρόνια.

Ειδικά στο φορολογικό, ζήτημα στο οποίο σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του Πρωθυπουργού πρέπει να γίνουν άλματα, και το οποίο συνιστά επαρκή λόγο στοιχειοθέτησης των πρόωρων εκλογών, έχουμε ειδική εμπειρία, αφού παραλίγο να καούμε ολοσχερώς με τον κεφαλικό φόρο που επιχείρησε να επιβάλει η κυβέρνηση στους ελεύθερους επαγγελματίες με εισόδημα μέχρι 10 χιλιάδες ευρώ το χρόνο.

Δεν ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Καραμανλή, μπροστά στο αδιέξοδο της φορολογικής της πολιτικής, είναι αυτή που επιχείρησε να φορολογήσει τη γενιά των 700 ευρώ, καταργώντας το αφορολόγητο όριο των 10500 και επιβάλλοντας ετήσιο κεφαλικό φόρο στο μισθωτό με το μπλοκάκι.

Ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια συλλογής φόρων από πλευράς κυβέρνησης, η οποία στόχευσε τον πιο αδύναμο κρίκο της φοροδοτικής αλυσίδας.

Γιατί; Διότι το επέβαλαν οι τραγικές της επιδόσεις στο πεδίο της πάταξης της φοροδιαφυγής.

Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους:

-Το 2008 υπήρχαν 35 δις ευρώ ανείσπρακτων βεβαιωμένων οφειλές, 14,5% του ΑΕΠ, σε αντίθεση με το 2004 που ήταν 11,2 δις ευρώ.

-Τα έσοδα του κράτους από φορολογία το 2007 ανήλθαν στο 32,1% του ΑΕΠ, από 34,5% το 2000 (-2,5% κάτω) μεγαλώνοντας την απόσταση από το μέσο όρο της ευρωζώνης που είναι 40.4%.

-Το 1ο εξάμηνο του 2009 τα έσοδα του κράτους μειώθηκαν κατά -3,3%. Οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 14,8%. Μ’ αυτά τα δεδομένα η εκτίμηση για τα έσοδα το 2009 είναι για αύξηση της τάξης του 6,1% και για τις πρωτογενείς δαπάνες της τάξης του 9,4%.

-Το 2004 το 45% των άμεσων φόρων προέρχονταν από νομικά πρόσωπα (εταιρείες) και το 46% από φυσικά. Με πολιτική επιλογή της κυβέρνησης σήμερα οι εταιρείες πληρώνουν το 36% των άμεσων φόρων και τα φυσικά πρόσωπα το 50%.

-Από τις επιμέρους συνιστώσες των φορολογικών εσόδων, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία της ΕΕ, τη μεγαλύτερη μείωση εμφανίζουν οι φόροι επί του κεφαλαίου και των εισοδημάτων που δεν προέρχονται από εργασία, οι οποίοι περιορίσθηκαν από 19,9% του ΑΕΠ το 2000 σε 15,9% το 2006. Στο ίδιο διάστημα, πανευρωπαϊκά, τα ήδη υψηλότερα αντίστοιχα φορολογικά έσοδα αυξήθηκαν στους 27 από 25,5% σε 25,7% ενώ στη ζώνη ευρώ αν και κατεγράφη μείωση αυτή ήταν πολύ μικρή, με την επιβάρυνση να περνά από 27,3% του ΑΕΠ σε 26,9%.

- Τέλος μειωμένα στην Ελλάδα, αλλά όχι πανευρωπαϊκά είναι τα έσοδα από τους φόρους κατανάλωσης που πέρασαν από 16,5% του ΑΕΠ σε 15,4%. Στους «27» της Ένωσης αντιθέτως, η απόδοση των διαφόρων φόρων στην κατανάλωση βελτιώθηκε περνώντας από 20,9% του ΑΕΠ το 2000 σε 22,2% το 2007, στους δε «16» της ζώνης ευρώ από 20,5% σε 21,5%.

Πολλά θα μπορούσαν επίσης να ειπωθούν για την αποσάθρωση του ΣΔΟΕ, την αντικατάσταση μέχρι και του τελευταίου προϊσταμένου επαρχιακής Δ.Ο.Υ. ανεξαρτήτως επιδόσεων, τα στραβά μάτια των αξιωματούχων στην τοπική φοροδιαφυγή, και τη δημιουργία ενός χαλαρού φορολογικού κλίματος με διοίκηση, τοπικές αρχές και κυβέρνηση να καλλιεργούν συστηματικά και σκόπιμα προσδοκίες για μη καταβολή των φόρων ή για ρύθμιση χρεών σε ύστερη χρονική περίοδο. Για να μην αναφερθούμε φυσικά στο ξεχείλωμα της προσφιλούς κυβερνητικής τακτικής για την περαίωση και τακτοποίηση φορολογικών εκκρεμοτήτων, που αποτελεί τη θεσμική βάση της φοροδιαφυγής διαχρονικά και επιτρέπει στο φορολογούμενο επιχειρηματία ή ελεύθερο επαγγελματία να διακινδυνεύσει με σχετική ασφάλεια τη φοροδιαφυγή, χωρίς φόβο ποινικών κυρώσεων και με δυνατότητα ευνοϊκού διακανονισμού του πληρωτέου φόρου.

Είναι σαφές από τα παραπάνω, ότι στο φορολογικό δεν έχουμε να κάνουμε με απλά λάθη και παραλήψεις της «νέας διακυβέρνησης», όπως αρέσκεται να δηλώνει ο Πρωθυπουργός και να επαναλαμβάνουν τα στελέχη της κυβέρνησής του, αλλά για συνειδητές πολιτικές επιλογές που απέτυχαν. Καλό θα ήταν λοιπόν, δεδομένων των επιδόσεών της και αφού ανέδειξε το θέμα σε μείζον ζήτημα της προεκλογικής αναμέτρησης και βασικό εργαλείο δημοσιονομικής εξυγίανσης, να μας πει τώρα η κυβέρνηση και τι θα κάνει για να το λύσει. Είμαστε όλο αυτιά.