Διαρθρωτικές αλλαγές της πλάκας. Αφήστε του νέους να κουρεύονται.

Παρακολουθώντας τις διαφημίσεις για την αντικατάσταση παλιών κλιματιστικών με επιδότηση από το ΕΣΠΑ, και συνδυάζοντάς την εικόνα αυτού του δήθεν φιλολαϊκού μέτρου με τις προθέσεις της κυβέρνησης για «διαρθρωτικές» αλλαγές το Φθινόπωρο, στην πραγματικότητα ψιλοπαρεμβάσεις εισπρακτικού χαρακτήρα στο ασφαλιστικό, τους μισθούς και την εργασία οι οποίες θα πλήξουν τους νέους, δεν μπορέσαμε παρά να αναρωτηθούμε, αν όλα αυτά τα χρόνια έχει γίνει κάτι που να ευνοεί τη γενιά των 700 ευρώ στην Ελλάδα, αν υπάρχει καν πρόθεση να γίνει κάτι στο μέλλον ή αν απλώς το πολιτικό σύστημα κι εν προκειμένω η κυβέρνηση ψαρεύει ψηφοφόρους στα θολά νερά της εκάστοτε πολιτικής μόδας.

Δε χρειάζεται δεύτερη σκέψη. Όχι μόνο δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα, όχι μόνο πρόθεση να γίνει κάτι δεν υπάρχει, αλλά αντιθέτως λαμβάνονται όλα εκείνα τα μέτρα που καθιστούν τη νέα γενιά «γενιά-Ιφιγένεια». Με τους νέους να θυσιάζονται στο βωμό της προσωρινής επιβίωσης του υπάρχοντος μεταπολιτευτικού οικονομικού status quo. Πέρυσι, ζήσαμε τη φορολόγηση του ελεύθερου επαγγελματία, στην πλειονότητα των περιπτώσεων του μισθωτού με το μπλοκάκι, με την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου των 10,500 ευρώ. Λες κι από εκεί θα βρίσκονταν τα φορολογικά έσοδα τα οποία σημειωτέον υπολείπονται 9 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Τώρα μας προϊδεάζουν για επιδείνωση του μισθολογικού καθεστώτος των νεοεισερχόμενων στο δημόσιο με μείωση του βασικού μισθού καθώς και νέα επιδείνωση των όρων ασφάλισης με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και κατάργηση, σκανδαλωδών ομολογουμένως, ρυθμίσεων αλλά μόνο για όσους πρωτάρηδες εισέρχονται στο σύστημα. Ταυτόχρονα, διάφορες γελοιότητες, όπως η μείωση του φόρου ταξινόμησης στα ΙΧ, βαφτίστηκαν πριν από μερικούς μήνες μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης δια της τόνωσης της κατανάλωσης και του εμπορίου, ενώ η αντικατάσταση του κλιματιστικού με επιδότηση του δημοσίου ανάγεται σε μείζον μέτρο προώθησης της πράσινης ανάπτυξης.

Διαρθρωτικές αλλαγές της πλάκας. Πλήρης αδιαφορία για τη γενιά των 700 ευρώ.

Μέχρι στιγμής, λέξη δεν έχει ακουστεί για την ουσία των μεγάλων διαρθρωτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια η ελληνική οικονομία. Προβλήματα, η διαιώνιση των οποίων διογκώνει την κοινωνική αδικία και αυξάνει τη γενεακή ανισότητα στο μέγιστο βαθμό, δημιουργώντας το φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ. Ποια είναι αυτά; Η πλήρης απαξίωση της εργασίας με το ποσοστό του ΑΕΠ που αναλογεί σε εισόδημα από μισθούς να έχει πέσει στο 35%. Το δημοσιονομικό που καίει τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των μεσομακροπρόθεσμων δαπανών, καθιστώντας την Ελλάδα τεχνικά χρεοκοπημένη χώρα, η οποία για να σωθεί θυσιάζει τα παιδιά της στέλνοντας τη λυπητερή στο μέλλον. Το ασφαλιστικό σύστημα που αν δεν αλλάξει ριζικά θα βουλιάξει, παρασύροντας τους νέους και τις μελλοντικές γενιές στον πάτο του πηγαδιού.

Ψελλίζονται μόνο κάτι μισόλογα για δήθεν «διαρθρωτικές» αλλαγές σαν αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ας μην κοροϊδευόμαστε, η κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών για όλους τους νέους ασφαλισμένους σε ορισμένες μόνο επαγγελματικές κατηγορίες, όπως ακούγεται, δεν είναι δυνατόν να θεωρείται παρέμβαση μείζονος σημασίας που θα αλαφρύνει το σύστημα από τα βάρη. Το αναλογιστικό έλλειμμα ολόκληρου του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ) μόνο για τον κλάδο κύριας σύνταξης, εκτιμάται ότι ανέρχεται στα 337 δις ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 153% του ελληνικού ΑΕΠ.

Απαιτούνται πολιτικές ρηξικέλευθες που αντιμετωπίζουν συνολικά τις μεγάλες προκλήσεις που μας θέτουν η γήρανση του πληθυσμού, το οικολογικό ζήτημα, η κοινωνία της υπερκατανάλωσης και η απαξίωση των συλλογικών αγαθών. Δυστυχώς, τέτοιες προσεγγίσεις, όπως για παράδειγμα η μετάβαση σε ένα μεικτό σύστημα συντάξεων, απορρίπτονται είτε ως ακατόρθωτες είτε ως ανούσιες ή ως ήσσονος σημασίας προτεραιότητες με τη γνωστή μάλιστα αλαζονική υπεροψία που χαρακτηρίζει την εκάστοτε εξουσία.

Είναι τραγικό. Ζούμε αυτή τη στιγμή μια πρωτοφανή πλανητική οικονομική κρίση, η οποία έχει επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και την Ελλάδα. Έχουμε μπροστά μας μια τεράστια ευκαιρία να αναδιοργανώσουμε πλήρως τις οικονομικές μας δομές. Να μετατρέψουμε έτσι τη γενιά των 700 ευρώ από ένα συνοθύλευμα αποθαρρυμένων εργατών γνώσης και ανυπόμονων παρασιτικών καταναλωτών σε φιλόδοξους δημιουργούς του μέλλοντος τους. Θα την κλωτσήσουμε;