Thursday, July 23, 2009

Εμφύλιος στην ΟΝΝΕΔ. Νεολαιΐστικα κομματικά πασαλίκια σε σύγκρουση

Του Πασχάλη Αγανίδη*

Πριν από δύο βδομάδες ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και νυν ευρωβουλευτής της ΝΔ, κ. Γ. Παπανικολάου, επιχείρησε να εκλέξει εν κρυπτώ νέα Γραμματεία της ΔΑΠ στην Αθήνα. Όπως ενημερωθήκαμε από σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου και της τηλεόρασης, με τη βοήθεια μπράβων και πιστολάδων η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ έστησε εκλογές σε ξενοδοχείο της οδού Πανεπιστημίου και στη συνέχεια μετάφερε την κάλπη για την καταμέτρηση στη Γεωπονική Σχολή! Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την άρνηση του νυν Πρόεδρου να παραιτηθεί από την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ, παρ΄ ότι εξελέγη ευρωβουλευτής, έχει συνασπίσει μεγάλο τμήμα της νεοδημοκρατικής Νεολαίας απέναντί του. Ήδη κυκλοφόρησε κείμενο με 8,345 υπογραφές που ζητάει την αποκατάσταση της νομιμότητας στο χώρο της νεολαίας.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας εκπλήσσει. Στους αμύητους, όμως, στον οργανωμένο νεανικό "πολιτικαντισμό", οι ανωτέρω εξελίξεις ίσως προκαλούν αμηχανία. Αμηχανία, διότι οι νεολαιίστικοι κομματικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής των σχέσεων συμφερόντων και οι άρρητοι αξιακοί κώδικες που τους οριοθετούν, συχνά ξεπερνούν ακόμα και την πιο νοσηρή κομματική φαντασία, πόσο μάλλον τη δυνατότητα αξιολόγησης των τεκταινόμενων από ένα μη γνωρίζοντα πολίτη. Δυστυχώς, η προσδοκία που έχουν πολλοί για την αντικατάσταση του status quo της πολιτικής μετριοκρατίας από μία νέα ηλικιακά και φρέσκια ιδεολογικά "πολιτική ελίτ" ακυρώνεται από την έκταση, ένταση και διαβρωτική ισχύ των μηχανισμών που ανθίζουν στις διάφορες οργανώσεις νεολαίας.

Υπάρχει μία ενιαία εσωτερική λογική που διαπερνά τη δομή και λειτουργία της ΟΝΝΕΔ. Πρόκειται για μία φεουδαλικού τύπου οργάνωση, για ένα πασαλίκι, ένα αυστηρά ιεραρχικό - αναξιοκρατικό σύστημα, μία εκτρωματική αντιγραφή απαρχαιωμένων εξουσιαστικών μηχανισμών, με βάση κατεστημένα –κομματικά και "συγγενικά δίκτυα" (φίλοι και γνωστοί), με απώτερο στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων των μελών του σκληρού -ιεραρχικού- πυρήνα, δηλαδή την προνομιακή επικοινωνία με το κόμμα - κράτος και την "εισπήδηση" στο κεντρικό σύστημα εξουσίας. Και φυσικά την επαγγελματική αποκατάσταση.

Η λειτουργία της συλλογικότητας υποτάσσεται στην ικανοποίηση των προσωπικών συμφερόντων, που συχνά αποτυπώνονται με πρωτόγονο τρόπο (μπράβοι, πιστολάδες, μυστικές εκλογές, καλπονοθεία κλπ.). Διαφορετικές ομάδες συμφερόντων συγκεντρώνονται γύρω από συγκεκριμένα πρόσωπα, συνήθως εκλεκτοί πολιτικών στελεχών που αναπαράγουν τις πολιτικές σφαίρες επιρροής στη Νεολαία, και επιδιώκουν την πρόσβαση στη νομή της εξουσίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η παιδευτική λειτουργία μιας πολιτικής συλλογικότητας, η ενεργός συμμετοχή δηλαδή σε μία πολιτική κοινότητα, είναι ανύπαρκτη. Τα μέλη δεν μυούνται σε μία συγκεκριμένη στάση ήθους, πολιτικής αισθητικής, δημόσιας κριτικής, πνευματικής καλλιέργειας, δημιουργικής αυτονομίας και πολιτικής αυτοσυνειδησίας (τι εκπροσωπούμε τελικώς και γιατί). Αντιθέτως, εκπαιδεύονται στην εξουσιολαγνεία, στον χυδαίο πολιτικό παραγοντισμό, στην αυλοκολακεία, στην πολιτική υποκουλτούρα, στην ευτυχία του βολέματος και στην ψευδαίσθηση του προσωπικού κύρους.

Εραστές της λιγότερης προσπάθειας, υπερασπιστές του εύκολου βολέματος, της παράκαμψης των παραδοσιακών κριτηρίων κοινωνικής κινητικότητας (επαγγελματικό/ επιστημονικό ήθος και επάρκεια), με νοοτροπία φανατισμένου οπαδού, εθισμένοι στη συναλλαγή και τον πολιτικό αμοραλισμό και φτιασιδωμένοι πίσω από φλύαρες -ηθικές και αξιακές - ρητορείες. Άραγε, τι νόημα έχει η πίστη σε ένα σύστημα αξιών όταν δεν μετασχηματίζεται σε στάση ζωής και πολιτική πρακτική; Αυτοί που τα κάνουν αυτά προαλείφονται για μία αποκαρδιωτική πολιτική προοπτική.

*Ο Πασχάλης Αγανίδης είναι πολιτικός επιστήμονας, blogger (ehomosapiens) και μέλος της G700.

7 comments:

  1. είναι τόσο γνωστά όλα αυτά που δε συγκινείται κανείς

    ReplyDelete
  2. Το χώσιμο στην ΟΝΝΕΔ εκκρεμούσε από καιρό γιατί όλο στους άλλους τα χώνατε. Pistolero

    ReplyDelete
  3. gmosios κάθε φόρα στηλιτεύουμε συμπεριφορές, ορμώμενοι από τις αφορμές που μας δίνει η ίδια η πραγματικότητα. Το θέμα οργανωμένη νεολαία στην Ελλάδα είναι γενικά προβληματικό. Στους κόλπους των νεολαιΐστικων οργανώσεων ανθεί η συναλλαγή, ο οργανωτισμός και η γραφειοκρατική αντίληψη της πολιτικής. Είναι κρίμα να βλέπεις νέους να συμπεριφέρονται σαν κόζα νόστρα αντί να απαιτούν διαρκείς αλλαγές

    ReplyDelete
  4. Τα πανεπιστήμια έπρεπε να προσφέρουν τη δυνατότητα κοινωνικής δικτύωσης. Οι κομματικές νεολαίες θα μπορούσαν να είναι υπόδειγμα ευαισθητοποίησης και πολιτικού ακτιβισμού. Αντίθετα έχουν πλέον γίνει εκκολαπτήρια ανίκανων κι επικίνδυνων κομματικών στελεχών που εκπαιδεύονται στο να δουλεύουν με την κλεψιά, την πουστιά, τον παρτακισμό και το κονέ.

    Πολλά, πάρα πολλά μπορούμε να πούμε για το φαινόμενο των κομματικών νεολαίων, το αλισβερίσι που γίνεται και την παρακμή του ελληνικού πανεπιστημίου και του φοιτητικού πνεύματος, αλλά μάλλον θα μπορούσαμε να πούμε κι εδώ: ΑΝΟΙΞΤΕ τα πανεπιστήμια, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ τα, δώστε τους τη δυνατότητα, την ευκαιρία διοίκησης, λειτουργίας κι ανάπτυξης. Ανοικτή οικονομία, ανοικτή κοινωνία, ανοικτά πανεπιστήμια...

    ReplyDelete
  5. Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που τελείωσα τη σχολή μου στο ΕΜΠ και ακόμα θυμάμαι όλους αυτούς τους εκπροσώπους (μεγαλύτερων ή μικρότερων) κομματικών οργανώσεων, αυτούς που ουδέποτε όμως συνάντησα σε αίθουσα διδασκαλίας. Αυτούς που μπορούσες να δεις μόνο στις γενικές συνελεύσεις να αγορεύουν οργισμένοι, ή αραχτούς σε γραφεία καθηγητών να χαχανίζουν φιλικά μαζί τους.

    Οι περισσότεροι από αυτούς τους παλιούς συναδέλφους, απ' όσο μαθαίνω, έχουν σήμερα βολευτεί σε καλές θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ή μας εκπροσωπούν στα θεσμικά και συνδικαλιστικά μας όργανα. Ορισμένους δε από αυτούς συχνά βλέπω να φιγουράρουν και στο περιοδικό του ΤΕΕ (του "εθνικού νταβατζή" του προηγούμενου post), με την επίσημη πλέον ιδιότητά τους να συνοδεύει το όνομά τους.

    Η κομματική ιεραρχία εξ' ορισμού απαρτίζεται από τέτοια άτομα. Το πρόβλημα είναι ότι και η δημόσια διοίκηση της χώρας από εκεί αντλεί το στελεχιακό δυναμικό της. Δεν υποτιμώ τα άτομα ή τις ικανότητές τους. Απλά προσπαθώ να ερμηνεύσω τις απελπιστικά περιορισμένες δυνατότητες ενός συστήματος που ανατροφοδοτείται από τα ίδια λιμνάζοντα (και συχνά δύσοσμα) νερά της κλειστής λίμνης του κομματικού μηχανισμού.

    ReplyDelete
  6. @ kypseliotis

    έχεις δίκιο στις παρατηρήσεις σου, αλλά λάβε υπόψη ότι και στο εξωτερικό ισχύει η ίδια διαδικασία. Από κάπου πρέπει να βγουν τα καινούρια ταλέντα, οι καινούριες ιδέες. Και ο χώρος του πανεπιστήμιου θεωρητικά είναι ο ιδανικότερος. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά ότι αυτός λειτουργεί ως χώρος ζύμωσης, προπόνησης και ακτιβισμού.

    Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτή την ιστορία στην Ελλάδα είναι το τεχνοκρατικό κενό, ο τραμπουκισμός και η λαμογιά που εκτρέφονται στις κομματικές νεολαίες και μεταφέρονται ατόφια από τις κομματικές νεολαίες στις θέσεις εξουσίας και δημόσιας διοίκησης.

    Θα δούμε και το ΠΑΣΟΚ σε μερικούς μήνες τι φρούτα θα μαζέψει πάλι. Έχει γεμίσει αυλικούς, με πιο θερμούς τους νέους που ξερογλύφονται για μια θέση κύρους, εξουσίας και παχυλών αλά ελληνιστάν αποδοχών...

    ReplyDelete