Εμφύλιος στην ΟΝΝΕΔ. Νεολαιΐστικα κομματικά πασαλίκια σε σύγκρουση

Του Πασχάλη Αγανίδη*

Πριν από δύο βδομάδες ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και νυν ευρωβουλευτής της ΝΔ, κ. Γ. Παπανικολάου, επιχείρησε να εκλέξει εν κρυπτώ νέα Γραμματεία της ΔΑΠ στην Αθήνα. Όπως ενημερωθήκαμε από σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου και της τηλεόρασης, με τη βοήθεια μπράβων και πιστολάδων η ηγεσία της ΟΝΝΕΔ έστησε εκλογές σε ξενοδοχείο της οδού Πανεπιστημίου και στη συνέχεια μετάφερε την κάλπη για την καταμέτρηση στη Γεωπονική Σχολή! Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την άρνηση του νυν Πρόεδρου να παραιτηθεί από την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ, παρ΄ ότι εξελέγη ευρωβουλευτής, έχει συνασπίσει μεγάλο τμήμα της νεοδημοκρατικής Νεολαίας απέναντί του. Ήδη κυκλοφόρησε κείμενο με 8,345 υπογραφές που ζητάει την αποκατάσταση της νομιμότητας στο χώρο της νεολαίας.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μας εκπλήσσει. Στους αμύητους, όμως, στον οργανωμένο νεανικό "πολιτικαντισμό", οι ανωτέρω εξελίξεις ίσως προκαλούν αμηχανία. Αμηχανία, διότι οι νεολαιίστικοι κομματικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής των σχέσεων συμφερόντων και οι άρρητοι αξιακοί κώδικες που τους οριοθετούν, συχνά ξεπερνούν ακόμα και την πιο νοσηρή κομματική φαντασία, πόσο μάλλον τη δυνατότητα αξιολόγησης των τεκταινόμενων από ένα μη γνωρίζοντα πολίτη. Δυστυχώς, η προσδοκία που έχουν πολλοί για την αντικατάσταση του status quo της πολιτικής μετριοκρατίας από μία νέα ηλικιακά και φρέσκια ιδεολογικά "πολιτική ελίτ" ακυρώνεται από την έκταση, ένταση και διαβρωτική ισχύ των μηχανισμών που ανθίζουν στις διάφορες οργανώσεις νεολαίας.

Υπάρχει μία ενιαία εσωτερική λογική που διαπερνά τη δομή και λειτουργία της ΟΝΝΕΔ. Πρόκειται για μία φεουδαλικού τύπου οργάνωση, για ένα πασαλίκι, ένα αυστηρά ιεραρχικό - αναξιοκρατικό σύστημα, μία εκτρωματική αντιγραφή απαρχαιωμένων εξουσιαστικών μηχανισμών, με βάση κατεστημένα –κομματικά και "συγγενικά δίκτυα" (φίλοι και γνωστοί), με απώτερο στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων των μελών του σκληρού -ιεραρχικού- πυρήνα, δηλαδή την προνομιακή επικοινωνία με το κόμμα - κράτος και την "εισπήδηση" στο κεντρικό σύστημα εξουσίας. Και φυσικά την επαγγελματική αποκατάσταση.

Η λειτουργία της συλλογικότητας υποτάσσεται στην ικανοποίηση των προσωπικών συμφερόντων, που συχνά αποτυπώνονται με πρωτόγονο τρόπο (μπράβοι, πιστολάδες, μυστικές εκλογές, καλπονοθεία κλπ.). Διαφορετικές ομάδες συμφερόντων συγκεντρώνονται γύρω από συγκεκριμένα πρόσωπα, συνήθως εκλεκτοί πολιτικών στελεχών που αναπαράγουν τις πολιτικές σφαίρες επιρροής στη Νεολαία, και επιδιώκουν την πρόσβαση στη νομή της εξουσίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η παιδευτική λειτουργία μιας πολιτικής συλλογικότητας, η ενεργός συμμετοχή δηλαδή σε μία πολιτική κοινότητα, είναι ανύπαρκτη. Τα μέλη δεν μυούνται σε μία συγκεκριμένη στάση ήθους, πολιτικής αισθητικής, δημόσιας κριτικής, πνευματικής καλλιέργειας, δημιουργικής αυτονομίας και πολιτικής αυτοσυνειδησίας (τι εκπροσωπούμε τελικώς και γιατί). Αντιθέτως, εκπαιδεύονται στην εξουσιολαγνεία, στον χυδαίο πολιτικό παραγοντισμό, στην αυλοκολακεία, στην πολιτική υποκουλτούρα, στην ευτυχία του βολέματος και στην ψευδαίσθηση του προσωπικού κύρους.

Εραστές της λιγότερης προσπάθειας, υπερασπιστές του εύκολου βολέματος, της παράκαμψης των παραδοσιακών κριτηρίων κοινωνικής κινητικότητας (επαγγελματικό/ επιστημονικό ήθος και επάρκεια), με νοοτροπία φανατισμένου οπαδού, εθισμένοι στη συναλλαγή και τον πολιτικό αμοραλισμό και φτιασιδωμένοι πίσω από φλύαρες -ηθικές και αξιακές - ρητορείες. Άραγε, τι νόημα έχει η πίστη σε ένα σύστημα αξιών όταν δεν μετασχηματίζεται σε στάση ζωής και πολιτική πρακτική; Αυτοί που τα κάνουν αυτά προαλείφονται για μία αποκαρδιωτική πολιτική προοπτική.

*Ο Πασχάλης Αγανίδης είναι πολιτικός επιστήμονας, blogger (ehomosapiens) και μέλος της G700.