H G700 πραγματικότητα πλέον και στο Δημόσιο!

Είσαι νέος που σκόπευε να βρει δουλειά στο Δημόσιο; Σκέψου το ξανά! Για πολλοστή φορά, στο πλαίσιο μίας ακόμη μεταρρύθμισης, καλείσαι να θυσιαστείς για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Χτες ήταν το ασφαλιστικό, σήμερα είναι το νέο μισθολόγιο του Δημοσίου. Η κυβέρνηση, προσπαθώντας να μειώσει το έλλειμμα που η ίδια γιγάντωσε, ταΐζοντας τις ευνοημένες κοινωνικές ομάδες και την εκλογική πελατεία της στο κράτος, ανακοίνωσε πριν από μερικές βδομάδες ότι θα καταρτίσει ένα νέο ενιαίο μισθολόγιο για τους Δημόσιους Υπαλλήλους (ΔΥ). Τα εξής δύο: ένα δυσμενές μόνο για τους νεοπροσλαμβανόμενους κι ένα δεύτερο για όλους τους υπόλοιπους.

Υποτίθεται ότι ο στόχος του οικονομικού επιτελείου είναι να φέρει σαρωτικές αλλαγές στο υπάρχον καθεστώς, γεγονός που θα επιτρέψει τη μείωση των μισθολογικών δαπανών του δημοσίου κατά 35% τουλάχιστον. Στο πλαίσιο του σχεδίου αυτού οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα έχουν χαμηλότερο βασικό μισθό και λιγότερα επιδόματα, τα οποία θα είναι ίδια σε όλα τα υπουργεία. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως ακριβώς θα επιτευχθεί ο συγκεκριμένος ποσοτικός στόχος τη στιγμή που οι νεοπροσλαμβανόμενοι δεν έχουν ακόμα διοριστεί, αλλά το προσπερνάμε.

Χάριν πολιτικής ευκολίας και προς αποφυγή των όποιων αντιστάσεων οι οποίες ενδεχομένως να προκαλούνταν από μια εκτεταμένη παρέμβαση στο μισθολογικό καθεστώς του Δημοσίου, η κυβέρνηση υιοθέτησε μια πάγια μεταπολιτευτική πρακτική: τη σαλαμοποίηση του προβλήματος μέσα από τη διάκριση των εργαζόμενων με βάση την ηλικία και τα χρόνια υπηρεσίας. Είσαι νέος; Θα υποστείς το κόστος της όποιας δημοσιονομικής προσαρμογής. Είσαι μεσήλικας ή 50και; Τη γλίτωσες.

Το νέο μισθολόγιο δύο ταχυτήτων που προωθεί η κυβέρνηση, όχι απλώς αγνοεί τη βασική αρχή ότι όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως ηλικίας δικαιούνται ίση αμοιβή για την ίδια εργασία, αλλά έρχεται και θεσμοθετεί επισήμως αυτή τη διάκριση. Η γενιά των 700 ευρώ γίνεται πλέον πραγματικότητα και στο Δημόσιο, μολονότι αυτή τη φορά υπό καθεστώς μονιμότητας. Η γενεακή ανισότητα σε όλο της το μεγαλείο. Και χωρίς καμία οικονομική λογική.

Δε χωράει αμφιβολία ότι το μισθολογικό καθεστώς του Δημοσίου είναι πανάκριβο σε σχέση με την πραγματική παραγωγικότητα των ΔΥ, αποτελώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σταθερή διαχρονική πηγή εκτροχιασμού των δημόσιων οικονομικών. Επιδοτεί σε πλείστες όσες περιπτώσεις την αργομισθία, στερεί δε πόρους από κρίσιμους τομείς όπως οι δημόσιες επενδύσεις, η υγεία, η παιδεία και η δημιουργία βασικών υποδομών.

Για να συμμαζευτεί το πανάκριβο αυτό μπάχαλο, δεν αρκεί να τεμαχίσουμε το πρόβλημα στέλνοντας το λογαριασμό στο μέλλον. Πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά.

Καταρχάς, να πάψουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να το παίζουν γενναιόδωρες όταν δεν έχουν (2 δις υπολογίζουμε ότι δόθηκαν σε επιδόματα από το Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο φέτος) για να τα παίρνουν πίσω το καλοκαίρι, όταν δεν τους βγαίνουν οι προβλέψεις του προϋπολογισμού για τα έσοδα.

Δεύτερον, το νέο ενιαίο μισθολόγιο που θα καταρτιστεί πρέπει να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στην παραγωγικότητα και τη δημόσια προστιθέμενη αξία που δημιουργεί η κάθε Υπηρεσία, και να μην αποτελεί απόρροια του εκάστοτε πολιτικού και συνδικαλιστικού συσχετισμού δύναμης εντός του κράτους. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ένας Διοικητικός Υπάλληλος της Βουλής να πληρώνεται 16 πλουσιοπάροχους μισθούς, οι δύο εκ των οποίων αφορολόγητοι, κι ένας κοινωνικός λειτουργός πρώτης γραμμής σε Νομαρχία να λαμβάνει ετήσιο εισόδημα τρεις φορές κάτω.

Τρίτον, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εξορθολογισμό των μισθολογικών δαπανών, αν δεν κοπούν οι υπερωρίες μαϊμού, πράγμα που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι σε όλες τις υπηρεσίες μπαίνει ηλεκτρονική κάρτα προσέλευσης και αποχώρησης από την εργασία.

Τέταρτον, πρέπει να αναθεωρηθεί, προς τα κάτω ή προς τα πάνω εξαρτάται από την περίπτωση, το ύψος και η λογική του συνόλου των επιδομάτων, τα περισσότερα εκ των οποίων πρέπει στη συνέχεια να ενσωματωθούν στο μισθό και να φορολογούνται βάσει της κλίμακας και όχι αυτοτελώς.

Πέμπτον, είναι αναγκαίο επίσης να τερματιστεί η διόγκωση του αριθμού των ΔΥ και των αμειβόμενων από το κράτος, ο οποίος κυμαίνεται σήμερα σε μισό εκατομμύριο μόνιμους και άλλους τόσους συμβασιούχους, μερικά απασχολούμενους ή εργαζόμενους με stage.

Έκτον, πρέπει να περιοριστούν τα κόστη των πάσης φύσεως Επιτροπών και παραεπιτροπών όπου πλουτίζουν κάθε φορά οι κομματικοί παράγοντες.

Τελικά, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πόσους και τι είδους Δημόσιους Υπαλλήλους -και κατ’ επέκταση τι Δημόσιο τομέα- θέλουμε σ’ αυτή τη χώρα; Κατά την άποψη μας λιγότερους σε αριθμό, καλύτερα εκπαιδευμένους, πιο αποδοτικούς στη δουλειά τους, εργασιακά ασφαλείς και καλά αμειβόμενους. Ποιους δεν θέλουμε; Τους αργόμισθους, τους αναποτελεσματικούς, τους ανεκπαίδευτους, τους αιώνια βολεμένους. Είναι καιρός λοιπόν να δούμε με σοβαρότητα το θέμα ελληνικός Δημόσιος Τομέας. Νισάφι πια με τα πενιχρά δημόσια αποτελέσματα, τη χαμηλή παραγόμενη κοινωνική αξία, την κοινωνική αδικία, την αναξιοκρατία, αλλά και την ισοπέδωση προς τα κάτω που παράγουν οι γενεακά μυωπικές πολιτικές της κυβέρνησης.