Wednesday, August 13, 2008

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την κακή λέξη που αρχίζει από 'κ...'

Του Νίκου Ράπτη*

©ppol


Διάλογος με το άρθρο: «Για τη "διακήρυξη της 24ης Ιουλίου" της G700


Το κείμενο της G700 με τίτλο "Υπογραφή υπέρ της αναζήτησης διεξόδου" θέτει ένα ενδιαφέρον ζήτημα, που αν και δεν ευρίσκεται στον πυρήνα της «διακήρυξης της 24ης Ιουλίου» εν τούτοις φαίνεται πως απασχολεί πολλούς από τους συνυπογράφοντες: αυτό της δημιουργίας ενός νέου κόμματος.


Πρώτο ερώτημα: μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ηγεμονία χωρίς πολιτική εξουσία;


Οι G700 απορρίπτουν αυτό το ενδεχόμενο a priori, σχεδόν «από θέση αρχής». Το ερώτημα στο οποίο απαντούν -και στο οποίο αργά ή γρήγορα θα κληθούμε όλοι να απαντήσουμε- είναι το εξής: μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ηγεμονία χωρίς την πολιτική εξουσία;


Οι G700 απαντούν θετικά: μας λένε πως είναι δυνατό κάποια κινήματα πολιτών να επιβάλλουν την ιδεολογική τους ηγεμονία στα κόμματα της μεταπολίτευσης που έχουν «τη δική τους αξιόλογη ιστορία και βαθιές ρίζες σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας» (sic).


Θα το πω απερίφραστα: η άποψη αυτή, δε συνιστά διαφορετική στρατηγική για να δοθεί η μάχη για «λευτεριά από τη μεταπολίτευση» (σύμφωνα με το έξοχο σύνθημα των ίδιων των G700). Αποτελεί απλά βολικό πρόσχημα για να μη δοθεί καν αυτή η μάχη.


Στην Ελλάδα τουλάχιστο, το ζήτημα της ηγεμονίας κρίνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι αλήθεια πως παραδοσιακές πηγές εξουσίας (συνδικάτα, τύπος-ΜΜΕ, τοπική αυτοδιοίκηση) αλλά και νέα κινήματα (μπλόγκερς, ΜΚΟ) βαραίνουν επίσης περισσότερο ή λιγότερο, στη διαμόρφωση της ηγεμονίας. Σε σχέση όμως με την ισχύ της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της εκτελεστικής-νομοθετικής εξουσίας, όλα τα υπόλοιπα είναι αμελητέα.


Δεν είναι τυχαίο πως δεν υπάρχει ελληνική αντιστοιχία του όρου «netroots» που περιχαρείς μας προτείνουν οι G700 ως εναλλακτική δήθεν λύση στην προοπτική ενός νέου κόμματος.


Δεύτερο ερώτημα: παλιά ή νέα κόμματα;


Οπότε πάμε στο δεύτερο ερώτημα: «παλιά κόμματα ή νέο κόμμα»; Είναι απόλυτα θεμιτό για κάποιον να επιμένει (πως ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μπορούν έξαφνα να μεταβληθούν από μηχανισμοί δικτύωσης με στόχο την κατάκτηση και την νομή της εξουσίας και/ή τη λαφυραγώγηση του πλούτου της πατρίδας, σε εθελοντικές ομάδες ανθρώπων που θέτουν το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Πως από ηχεία κενών συνθημάτων θα μεταβληθούν σε «συλλογικούς διανοούμενους» που θα ιεραρχούν, θα αναλύουν, θα κοστολογούν και θα ιεραρχούν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Πως αντί να συγκροτούνται στη βάση των πελατειακών σχέσεων θα δονούνται από ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και προγραμματικές διαφωνίες.


Μπορεί κανείς, κοντολογίς, να στοιχηματίζει, όπως ο βάτραχος του μύθου, πως ο σκορπιός μπορεί αίφνης να συμπεριφερθεί σαν άκακο-και ορθολογικό ζωύφιο...


Είναι θεωρώ προφανές πως αυτά αποτελούν αστειότητες. Η επιλογή «παλιά κόμματα» έχει νόημα μόνο για όσους βρίσκονται στον προθάλαμο της ατομικής τους συμμετοχής στο μεγάλο κούρσεμα της χώρας, ως μέλη κάποιας από τις κομματικές σπείρες στο κεντρικό, αυτοδιοικητικό, συνδικαλιστικό κ.ο.κ. επίπεδο.


Το διακύβευμα όμως που θέτει η «διακήρυξη της 24ης Ιουλίου» είναι πολύ ευρύτερο: σήμερα, αναφέρεται σωστά εκεί «υπονομεύονται οι ίδιες οι προϋποθέσεις της συλλογικής μας επιβίωσης (ως δημοκρατικού-αναπτυγμένου κράτους) και απαιτούνται άμεσες και ριζικές λύσεις».


Το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι εκείνο της προσωπικής μας ανέλιξης, της επιλογής του σωστού «αλόγου» που θα κληθεί να κουβαλήσει τις όποιες φιλοδοξίες και τις όποιες ματαιοδοξίες μας. Το ζήτημα είναι αν θα κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στα παιδιά και τα εγγόνια μας, αν θα τιμήσουμε των αγώνες των πατεράδων και των παππούδων μας. Και δεν υπάρχουν καν τα χρονικά περιθώρια για μια «μακρά πορεία στους κομματικούς θεσμούς», για όποιον θα έτρεφε αφελώς μεν, ανυστερόβουλα δε, παρόμοιες αυταπάτες.


Θα ήθελα στο σημείο αυτό να προειδοποιήσω τη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων (όσων γεννήθηκαν μεταξύ του 1970 και του 1980):


(α) το γεγονός πως δεν έζησαν καμία ανατροπή στη ζωή τους, δε σημαίνει πως οι ανατροπές είναι αδύνατες: η χούντα έμοιαζε ακλόνητη κάποια στιγμή, ιδίως μετά τον τυχοδιωκτισμό του «πολυτεχνείου» και μέχρι την τουρκική εισβολή στην Κύπρο· τα σενάρια περί «κατάρρευσης του κομμουνισμού», ακουγόταν σαν πομφόλυγες αλαφροΐσκιωτων αντιφρονούντων επί δεκαετίες...


(β) η μοίρα που τους επιφυλάσσει το μεταπολιτευτικό σύστημα είναι το πολύ αυτό των «συμβούλων» του, των «λογογράφων» του, του κάπως ανεβασμένου δηλαδή «υπηρετικού προσωπικού». Οι «ελέφαντες» της μεταπολίτευσης δεν έχουν καμία διάθεση να παραδώσουν τα ηνία -στην πολιτική τουλάχιστο, όπου ακόμα τα δίκτυα των προσωπικών τους γνωριμιών είναι φτιαγμένα από ατσάλι (από «αίμα και σπέρμα»). Οι εκλεκτοί που θα παίξουν το ρόλο του «ανανεωτικού μαϊντανού» θα πρέπει πρώτα να έχουν κολοβωθεί από κάθε «νεωτερική» συμπεριφορά. Ρόλος τους το πολύ-πολύ (δες Τσίπρας) να γίνουν η βιτρίνα που θα κρύβει τις μεταπολιτευτικές παλιατζούρες που η άρχουσα πολιτική τάξη είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να πουλάει μέχρι τελικής (συλλογικής, φευ!) πτώσεως...


Τα παραπάνω τα τονίζω διότι ακριβώς η «νέα μεταπολίτευση» ή θα είναι το εγχείρημα των τριαντάρηδων ή δε θα υπάρξει. Με άλλα λόγια το πώς θα κινηθεί η «γενιά των 700 ευρώ» (οι άνθρωποι, όχι το μπλογκ), είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της πατρίδας. Και είναι δυσοίωνο πόσο καλά αυτή η γενιά έχει εκπαιδευτεί από τους «μπαμπάδες» της να μιλάει όπως εκείνοι, να σκέφτεται με τις ίδιες κατηγορίες, να διαβάζει τα ίδια βιβλία, να ακούει τα ίδια τραγούδια, να θαυμάζει τους ίδιους ήρωες κ.ο.κ


Τρίτο ερώτημα: κόμμα ή κομματάκι;


Είναι λογικό πολλοί να αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο ενός νέου κόμματος με βάση το φόβο πως αυτό το κόμμα θα έχει μηδενική απήχηση στην κοινωνία. Τα «ιστορικά» επιχειρήματα που αναφέρονται κυρίως προς ενίσχυση αυτής της άποψης (γιατί δεν μπορεί να πετύχει ένα νέο κόμμα) έχουν σχετική μόνο αξία.


Ας δούμε καλύτερα τι χρειάζεται για να πετύχει ένα νέο κόμμα:


1. Χρειάζεται πολιτικό λόγο ύπαρξης: θα πρέπει να διαθέτει πρωτότυπο προγραμματικό στίγμα και επιπλέον οι προτάσεις του να εκφράζουν τα συμφέροντα υπαρκτών κοινωνικών ομάδων, αλλά και το εθνικό, συλλογικό συμφέρον.


2. Χρειάζεται πολιτικό-στελεχιακό προσωπικό που θα αποπνέει τη σοβαρότητα και θα διαθέτει τις πνευματικές ικανότητες (στάσεις) που απαιτεί το πολιτικό εγχείρημα που φιλοδοξεί να αναλάβει.


3. Χρειάζονται χρήματα, ικανά να επιτρέψουν στο κόμμα αυτό να λειτουργήσει με κάποια σοβαρότητα αλλά και να «αγοράσει» το απαιτούμενο κύρος που θα το καταστήσει σοβαρό παίκτη στο πολιτικό παίγνιο. Και αυτό «αγοράζεται» με αφίσες, διαφημιστικά μηνύματα, εκδηλώσεις, επαφές κ.λπ. που κοστίζουν -και μάλιστα πολύ. Συν που το νέο αυτό πολιτικό υποκείμενο θα κληθεί να συνάψει με τους χρηματοδότες του σχέσεις διαφάνειας και τιμίων εξηγήσεων. Το νέο δηλαδή πολιτικό υποκείμενο δεν είναι απλά αναγκασμένο να βρει χρηματοδότες, αλλά και να τους πείσει να το χρηματοδοτήσουν δημοσίως, χωρίς τη χρήση «παρένθετων» και χωρίς να λαμβάνουν ως αντάλλαγμα την υποστήριξή στα «ειδικά συμφέροντά» τους.


4. Χρειάζεται δημοσιότητα, στη ραδιοτηλεόραση, τα παραδοσιακά έντυπο μέσα, τον επαρχιακό τύπο, την «μπλογκόσφαιρα»


Κανείς δεν έχει τη διάθεση να προχωρήσει στην ίδρυση ενός ακόμα «κομματιδίου» της τάξης του 0-1% (ούτε καν του 1-5%). Στόχος μας είναι μια πολιτική δύναμη που θα έχει όσο το δυνατό βαρύνοντα λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας για να στρέψει το πηδάλιο της χώρας και να ενισχύσει τους «ξεχασμένους» της μεταπολίτευσης (τα παιδιά, τις γυναίκες, τη νέα ελληνική οικογένεια· το περιβάλλον· το δημόσιο χώρο). Στόχος είναι ένα κόμμα που θα εκφράσει «τη μεσαία τάξη και όλους όσοι μοχθούν να ενταχθούν σε αυτήν». Στόχος είναι να πάρουν το «πάνω χέρι» όλοι όσοι «νοιάζονται να υπάρχει Ελλάδα και ελληνισμός και πέραν του 21ου αιώνα»


Υπάρχουν σήμερα αυτές οι προϋποθέσεις; Όχι μεν, αλλά, σε όλα τα παραπάνω σημεία βρισκόμαστε σήμερα σε πολύ καλύτερη θέση από ότι χθες.


Είναι προφανές πως ζούμε στον αστερισμό της «απαισιοδοξίας της γνώσης». Ας μη βιαστούμε όμως (ιδίως, ας μην βιαστούν οι «G700») να ξεχάσουμε και την «αισιοδοξία της βούλησης».


Σήμερα, όπως αναφέρει και ο έμπειρος διπλωμάτης (και εκ των συνυπογραφόντων τη διακήρυξη) Δημήτριος Σ. Αθανασόπουλος, «όποιος δεν πιστεύει στο όνειρο, δεν είναι ρεαλιστής».


*Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός και ιδρυτικό μέλος του PPOL. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στο PPOl στις 9 - 8 - 2008.

14 comments:

  1. mallon poy kaneis de kaigetai gia komma

    ReplyDelete
  2. "Πως από ηχεία κενών συνθημάτων θα μεταβληθούν σε «συλλογικούς διανοούμενους»"

    Καταπληκτικό.
    Κάπως έτσι το σκέφτηκε και ο Τζέφρι,αλλά επειδή σε κάθε σκέψη υπάρχει ακόμα μία σκέψη, και σε κάθε πρόταση ακόμα μία πρόταση
    κάηκαν οι φλάντζες του ΠΑΣΟΚ.

    ReplyDelete
  3. Σκέψου τον Βέλτσο στο καλειδοσκόπιο,
    έχεις το κόμμα "συλλογικό διανοούμενο".
    Καταπληκτικό. Απλώς καταπληκτικό.

    ReplyDelete
  4. Eίμαι ευγνώμων στον κ. Ράπτη διότι το κείμενό του ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ κατά 1.000.000.000% ΟΣΑ ισχυρίσθηκα γιά το Ppol vis-a-vis στην "διακήρυξη" της 24ης Ιουλίου προ ημερών.

    Με συγχωρείτε, κύριε Ράπτη, αλλά θα το πω κομμάτι ωμά και άκομψα:

    AYTA που είπατε είναι through and through ΒΛΑΚΕΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!

    ΚΑΙ πολύ ευχαρίστως να σας ΑΝΑΛΥΣΩ τις αλλεπάλληλες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΝΟΝ-SEQUITURS και ΣΟΦΙΣΤΕΙΕΣ.

    ReplyDelete
  5. Και είναι δυσοίωνο πόσο καλά αυτή η γενιά έχει εκπαιδευτεί από τους «μπαμπάδες» της να μιλάει όπως εκείνοι, να σκέφτεται με τις ίδιες κατηγορίες, να διαβάζει τα ίδια βιβλία, να ακούει τα ίδια τραγούδια, να θαυμάζει τους ίδιους ήρωες κ.ο.κ


    Να με πάρει κανά τηλέφωνο να πάμε και να ακούσουμε παρέα κανένα τραγουδάκι σε festival που γουστάρουν όπως λέει κι οι πατεράδες μας. Θα κάνω παραγγελιά στον DJ να μας παίξει το "HOLOGRAPHIC UNIVERSE" στα 142 b.p.m.

    Και αφού το ακούσουμε παρέα και εμπεδώσουμε την δυνατότητα της visual γεωμετρικής αναπαράστασης σε full high definition των ηχητικών κυμάτων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, θα αφεθούμε παρέα να μας παρασύρουν οι ρυθμοί των σύγχρονων σαμάνων.

    Kι ύστερα, αποκαμωμένοι θα αράξουμε κάτω από την σκιά των δέντρων για να διανοηθούμε μαζί την εσωτερική αρμονία της ανθρώπινης εμπειρίας in an alter state of consciousness. Θα ενωθούμε παρέα σε ένα ανώτερο επίπεδο, αυτό των συλλογικών διανοούμενων.

    Κι αφού χορτάσει από την εμπειρία, θα σηκωθεί νωχελικά πίνοντας δυο γουλιές νερό. Παρατηρώντας τα πάντα με μια αφύσικα φυσική υπερδιέγερση, θα κοιτάξει τα πάντα με όλες του τις αισθήσεις. Θα κοιτάξει όπως δεν κοίταξε ποτέ του. Όλα θα του μοιάζουν πλέον τόσο διαφορετικά, η φύση, οι άνθρωποι, η μουσική. Η ίδια η ζωή θα μοιάζει σαν να θέλει να ξεκλειδώσει τα καλά κρυμμένα μυστικά της. Στέκεται ακίνητος κι η στιγμή χάνεται στην αιωνιότητα της εμπειρίας.

    Στο βάθος ο DJ κάνει την επόμενη ανεπαίσθητη αλλαγή. Τα φωνητικά του νέου κομματιού σιγοψιθυρίζουν στους βαθύτερους νευρώνες του μυαλού του το "Every few hundred years evolution leaps forward..."

    Μια σκέψη έντονη τον διαπερνά. Ναι, η ζωή δεν κατακτιέται, δεν αγοράζεται, δεν πουλιέται. Η ζωή δεν προκαθορίζεται, δεν μπαίνει σε καλούπια. Τη ζωή την γεύεσαι, την βιώνεις στην μοναδικότητα της κάθε της στιγμής. Τη ζωή την αφήνεις ελεύθερη να κυλήσει.

    Γύρισε και κοίταξε τους νέους της παρέας δίπλα του. Φατσούλες όμορφες, χαρούμενες, γεμάτες ενέργεια και ζωντάνια. Σε λίγο, ο καθένας θα έπαιρνε τη θέση που του αρμόζει στην τάξη και την αρμονία της ζωής.

    Το παλιό θα δώσει τη θέση του στο νέο γιατί έτσι ορίζει ένας βαθύτερος νόμος. Και τούτος ο νόμος δεν γράφτηκε από ανθρώπινο χέρι, αλλά από την ίδια ουσία που δίνει ζωή. Κι η αλήθεια αυτού του νόμου στέκει απαραβίαστη στο αιώνιο.

    Στο τέλος, μάζεψε διακριτικά τα πράγματά του και ήσυχα αποχώρησε αφήνοντας τα παιδιά ελεύθερα να ορίσουν και να γευτούνε μόνα τους τους δρόμους της ζωής.

    Άλλωστε όπως έλεγε κι ο ποιητής, σημασία δεν έχει να φτάσεις στην Ιθάκη. Αυτό που πραγματικά αξίζει είναι το ταξίδι.

    ReplyDelete
  6. Αποκαλύφθηκε λοιπόν ο συγγραφέας και οι προθέσεις του. Άρε Νίκο Δήμου που ψήφισες και τη διακήρυξη..

    Ξέχασες όμως να μας πεις φίλε Ράπτη ότι το κόμμα πάνω απ' όλα πρέπει να απορρέει από μαζικότατες κοινωνικές, συλλογικές ζυμώσεις, κι όχι από τη ιδιοτελή, ή τουλάχιστον μυωπική, φιλοδοξία (γιατί αυτό μας δείχνεις με τα 1,2,3,4 διαδικαστικής μορφής σημεία σου, λες και κατά τ'άλλα έχει ωριμάσει το πράγμα) μερικών.

    Και αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη διεργασία που γίνεται σε επίπεδο προβληματισμού είναι, ναι ακόμα και στην Ελλάδα, netroots based. Απορώ γιατί φτύνεις το εργαλείο που σου έδωσε φωνή με τέτοια ευκολία μπροστά σε μια τόσο άκαιρη μικρο φιλοδοξία?

    ReplyDelete
  7. It hurts dude, I think he needs some spliffing to relax man. This aggression will not stand man.

    ReplyDelete
  8. Nα με ακούτε, να με ακούτε. Την ψυχολογία..... οριζοντίως και καθέτως.
    ΔΕΝ είναι χωράφι μου, αλλά έπρεπε να μάθω και, τελικα έμαθα, στα 22 χρόνια που ανελλιπώς συμμετείχα στην διαδικασία επιλογής ΚΑΙ ιδίως στην συνέντευξη Αμερικανών υποψηφίων φοιτητών της Ιατρικής.

    Λαμόγια ή ανειλικρινείς άνθρωποι υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ.
    Ρώταγα, λοιπόν,
    "Could you elaborate as to why you chose medicine as a career?"

    γιά να πάρω την απάντηση,
    "Ι want to help my fellow humans" ή "to serve the community" ΚΑΙ άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα

    ΟΠΟΤΕ δεν πά να είχαν βγει πρώτοι στο MCAT, τους έκοβα αυθωρεί και παραχρήμα.

    ReplyDelete
  9. Στο προηγούμενο Post έβαλα ένα Link για μια υπόθεση που ενδιαφέρει κάθε νέο που βγαίνει στην αγορά εργασίας. Το άρθρο αναφέρεται στην εταιρία first call και στις μεθόδους που χρησιμοποιει για να μην πληρώνει τις υπερωρίες των εργαζόμενων.

    Ποια είναι η στρατηγική της εταιρίας:

    1. Αναγνωρίζει μέχρι 10 ώρες εργασίας.

    2. Χωρίζει το χρόνο σε παραγωγικό και μη.

    3. Ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στους εργαζόμενους.

    Η μέτρηση των παραγωγικών ωρών γίνεται βάση ενός report στο οποίο οι εργαζόμενοι καταγράφουν τις εργασίες που εκτέλεσαν και των χρόνο που αυτές διήρκησαν.

    Από πληροφορίες που έχω η εταιρία έφτασε στο σημείο να τοποθετήσει κάμερες ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους ώστε να ελέγχει καλύτερα τους εργαζόμενους.

    Η στρατηγική αυτή βασίστηκε στο νέο εργασιακό νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκης Ενωσης!

    Η κοκορομαχία που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες είναι περί όνου σκιάς!

    ReplyDelete
  10. @ xanoum mpourek

    "Η στρατηγική αυτή βασίστηκε στο νέο εργασιακό νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκης Ενωσης!"

    Αναφέρεσαι μάλλον στην πρόταση οδηγίας για τις 60 φεύγα ώρες.

    Είναι πρόταση του Συμβουλίου υπουργών εργασίας, η οποία θα πρέπει να εγκριθεί από το Κοινοβούλιο ή να τροποποιηθεί και να γυρίσει πίσω στο Συμβούλιο.

    Απέχει δηλ. πολύ από το να είναι το "νέο εργασιακό νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

    Μην βαφτίζουμε τον τραμπουκισμό των εταιρειών και κυρίως την πλήρη απουσία ελέγχων από το ελληνικό κράτος "νέο εργασιακό νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης".

    ΕΙΔΙΚΑ
    για την τοποθέτηση καμερών,ευτυχώς υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία των εργαζομένων.

    ReplyDelete
  11. @panagriotatos

    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Το σημείο αυτό είναι copy+paste από τον ριζοσπάστη ο όποιος υπερβάλει πάντα αυτό όμως δεν μειώνει την αξία του δημοσιεύματος. Απλώς ήθελα να τραβήξω την προσοχή σε ένα θέμα επίκαιρο και μείζονος σημασίας.

    Όταν έψαξα λίγο παραπάνω για την εταιρία διαπίστωσα ότι έχει πάρει 2 βραβεία για επιχειρηματική αριστεία το οποίο της απονεμήθηκε από την ΕΕΔΕ. Αναρωτιέμαι τι μπορούμε να περιμένουμε από τις άλλες εταιρίες.

    /* Ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ κατά την άποψη μου The Corporation

    ReplyDelete
  12. Απο τη χθεσινή Ελυθεροτυπία 13-08-04

    "Αλλο είχε τη φωνή, άλλο τη χάρη


    Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Πεκίνου δεν ήταν όλα όπως φαίνονταν: το γλυκύτατο κοριτσάκι με το κατακόκκινο φόρεμα τραγούδησε με μια φωνή που δεν ήταν δική του και κάποια από τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα που έβλεπαν οι τηλεθεατές δεν ήταν παρά μαγνητοσκοπημένες κι προεπεξεργασμένες εικόνες.


    Το κυνήγι της «τελειότητας» ώθησε τους Κινέζους διοργανωτές να λάβουν, όπως παραδέχτηκαν, τα μέτρα τους, έστω και σε βάρος της αυθεντικότητας και της ζωντάνιας. Ετσι, οι 29 τεράστιες πατημασιές από πυροτεχνήματα, που διέτρεξαν όλο το Πεκίνο μέχρι το εθνικό στάδιο, είχαν μαγνητοσκοπηθεί από πριν και εισήχθησαν ψηφιακά στην τηλεοπτική μετάδοση. Την ώρα της τελετής, τα 29 «βήματα» σχηματίστηκαν πραγματικά στον ουρανό της πόλης, αλλά οι τηλεθεατές είδαν το προκατασκευασμένο υλικό. Οι κινεζικές προδιαγραφές δεν περιορίζονται, όμως, μόνο σε τεχνικά ζητήματα, αλλά επεκτείνονται και στα παιδιά. Η 9χρονη Λιν Μιαόκε, που κέρδισε τις καρδιές του παγκόσμιου κοινού ερμηνεύοντας την «Ωδή στην Πατρίδα», όχι μόνο τραγουδούσε πλέι-μπακ, αλλά και με «δανεική», φωνή. Αυτό που όλοι ακούσαμε, ήταν η φωνή ενός άλλου κοριτσιού, της 7χρονης Γιανγκ Πεϊγί, η εμφάνιση της οποίας δεν κρίθηκε αντάξια της εικόνας που ήθελε να προβάλει η Κίνα. Οπως δήλωσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ο μουσικός διευθυντής της τελετής Τσεν Κικάνγκ, « η αλλαγή αποφασίστηκε σχεδόν την τελευταία στιγμή, κατ' εντολήν μάλιστα ενός μέλους τού Πολιτμπιρό, του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, που παρακολουθούσε τις πρόβες"."Το κοινό θα καταλάβει ότι ήταν θέμα εθνικού συμφέροντος», είπε ο Τσεν, άποψη την οποία δεν συμμερίζονται πολλοί Κινέζοι μπλόγκερ."

    " κατ' εντολήν μάλιστα ενός μέλους τού Πολιτμπιρό, του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος,"
    " κατ' εντολήν μάλιστα ενός μέλους τού Πολιτμπιρό, του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος,"
    " κατ' εντολήν μάλιστα ενός μέλους τού Πολιτμπιρό, του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος,
    "" κατ' εντολήν μάλιστα ενός μέλους τού Πολιτμπιρό, του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος,"

    ReplyDelete
  13. vaggelas said...

    "Κι αφού χορτάσει από την εμπειρία, θα σηκωθεί νωχελικά πίνοντας δυο γουλιές νερό. Παρατηρώντας τα πάντα με μια αφύσικα φυσική υπερδιέγερση, θα κοιτάξει τα πάντα με όλες του τις αισθήσεις. Θα κοιτάξει όπως δεν κοίταξε ποτέ του. Όλα θα του μοιάζουν πλέον τόσο διαφορετικά, η φύση, οι άνθρωποι, η μουσική. Η ίδια η ζωή θα μοιάζει σαν να θέλει να ξεκλειδώσει τα καλά κρυμμένα μυστικά της. Στέκεται ακίνητος κι η στιγμή χάνεται στην αιωνιότητα της εμπειρίας."

    Το γράψιμό σου θύμισε λίγο Marguerite Duras. Συγχαρητήρια...

    ReplyDelete