Απαλλαγή απ’ το Μνημόνιο;

Έχοντας ακούσει και τις δύο “συνεδριακές” ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από εδώ και στο εξής θα χτίσει την αντιπολιτευτική στρατηγική του στον καμβά του Μνημονίου και συγκεκριμένα στην ανάγκη η χώρα να απαλλαγεί απ’ αυτό. “Όσοι ψήφισαν το Μνημόνιο, το Σεπτέμβριο δε θα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο”, είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος.

Πρόκειται καταρχάς για αντιπολιτευτικό κόλπο, δεδομένου ότι η θέση αυτή της Νέας Δημοκρατίας βρίθει από αντιφάσεις. Πώς είναι δυνατόν να οικοδομηθεί μια στρατηγική απαλλαγής από το Μνημόνιο τη στιγμή που ο ίδιος ο πρόεδρος διαβεβαιώνει τους πάντες ότι η συντηρητική παράταξη “θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα”, ή τη στιγμή που ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει μονομερής διακοπή του Μνημονίου;

Δεύτερον και πιο σημαντικά, πρόκειται για μη ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή για ένα κόμμα εξουσίας όπως η ΝΔ. Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την ένταξη στο Μηχανισμό Στήριξης, όχι όμως εάν ήταν καλύτεροι οι κυβερνητικοί χειρισμοί το Φθινόπωρο, αλλά εάν κι εφόσον όλα τα προηγούμενα χρόνια από την είσοδό μας στο ευρώ και μετά, είχαμε βάλει μπρος τη μηχανή των μεταρρυθμίσεων. Αφού δεν το κάναμε, υπερχρεωθήκαμε και απωλέσαμε και το τελευταίο ίχνος ανταγωνιστικότητας. Έτσι, ως τοξική οικονομία που ήμασταν, πραγματική δουλοπαροικία του χρέους, ήταν επόμενο να περάσουμε δύσκολα με το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και να χρειαστούμε τεχνητή υποστήριξη σε βάθος χρόνου.

Σήμερα, από τη στιγμή που α) η διάσωση της Ελλάδας δια του μηχανισμού στήριξης αποτελεί στοίχημα για τη Ζώνη του Ευρώ (γεωπολιτική επένδυση των ισχυρών Ευρωπαϊκών δυνάμεων), και β) δεν μπορούμε να πιστολάρουμε το χρέος γιατί το πρωτογενές έλλειμμα, όσα δηλαδή χρωστάμε πάνω από τα έσοδα του Προϋπολογισμού για μισθούς, συντάξεις και άλλες δαπάνες του κράτους είναι μεγαλύτερο απ' ότι δίνουμε για τους ετήσιους τόκους, δεν υπάρχει νόημα να συζητάμε για απαλλαγή από το Μνημόνιο.

Αυτό που έχει νόημα να συζητήσουμε, και φυσικά μια τέτοια συζήτηση αφορά πρωτίστως την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι:

• η διαχείριση του μνημονίου με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Για παράδειγμα καλύτερα να έκλεινε ο ΟΣΕ που χρωστάει 10 δις ευρώ και να έμεναν μερικές χιλιάδες χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοι στο δρόμο, παρά να πετσοκόβονται οι συντάξεις και οι μισθοί των μικρών σε όλο το φάσμα του Δημόσιου Τομέα.

• η ανάπτυξη και η στήριξη της εργασίας. Πώς θα αναπτυχθούμε; Ποια αναπτυξιακή πολιτική έχουμε; Τι προτείνει η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Πόσο γρήγορα θα έχουμε αποτελέσματα; Σε ποιους τομείς; Σε τι διεθνές οικονομικό περιβάλλον; Με τι κεφάλαια; Με τι μυαλά; Με ποιες επιχειρήσεις, τι μεγέθους και τι χρηματοδοτική νοοτροπία; Και φυσικά με τι κράτος και ποια Δημόσια Διοίκηση;

• η επίσπευση των διαρθρωτικών αλλαγών σε ότι αφορά τη λειτουργία της αγοράς. Βλέπε ακρίβεια. Είμαστε 10% ακριβότεροι στο καλάθι της νοικοκυράς σε σχέση με τον κοινοτικό μέσο όρο σύμφωνα με πρόσφατη Έκθεση της eurostat.

• η αναδιοργάνωση του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης με όρους παροχής καλύτερων και με χαμηλότερο κόστος υπηρεσιών
  

• η απαλλαγή από το τοκογλυφικό κομμάτι του δημόσιου χρέους με κάποιου τύπου συμφωνημένη αναδιάρθρωση σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα

• η άσκηση πίεσης προς την Ευρώπη για υιοθέτηση μιας πιο κεϋνσιανής λογικής αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε κοινοτικό και παγκόσμιο επίπεδο και μακροπρόθεσμα η δημιουργία μιας δημοσιονομικής ομοσπονδίας στην ΕΕ

• το ΜΕΤΑ το Μνημόνιο. Τι χώρα θα επιλέξουμε να φτιάξουμε μετά τη σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών; Θα την εκσυγχρονίσουμε με όρους σύγχρονης παραγωγικής και κοινωνικά δίκαιης οικονομίας ή θα επιτρέψουμε να τεθούν και πάλι σε λειτουργία οι ελληνικές ιδιαιτερότητες; Η λογική δηλαδή των καιροσκόπων και των ραντιέριδων που βολεύονται με το πελατειακό κράτος και τον παρεοκρατικό ελληνικό καπιταλισμό;

Αντί για απαλλαγή απ’ το Μνημόνιο λοιπόν, στο οποίο όλοι ανεξαιρέτως ασφυκτιούμε, καλό θα ήταν ο Πρόεδρος της ΝΔ να σκεφτεί πως φτάσαμε ως εδώ (με τέτοιες λαϊκιστικές κορώνες), ποια είναι η πρόκληση για την ελληνική οικονομία σήμερα, και ακολούθως ν’ αφήσει τα συνθήματα - κόλπα και να χαράξει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση απαντώντας πρακτικά σε δυο τρία βασικά ερωτήματα. Άλλωστε, όποιος αναζητεί εξωσυστημικές λύσεις, μπορεί να τις βρει στην αυθεντικότερη και πιο γνήσια αριστερή άποψη.