"Φάτε τους γονείς σας!" Πως το "πρεκαριάτο" θα ξεπεράσει την κρίση

Ομιλία του εκπροσώπου της G700 στην Εθνική Ομάδα Εργασίας για τη Νέα Γενιά, Παναγιώτη Σταμπουλίδη, στην Ημερίδα που διοργάνωσε η Γραμματεία Νέας Γενιάς για τη Διαγενεακή Δικαιοσύνη

Καλησπέρα κι από εμένα,

ονομάζομαι Παναγιώτης Σταμπουλίδης, είμαι ιδρυτικό μέλος της “γενιάς των 700 ευρώ”, εκπροσωπώ τη G700 στην Εθνική Ομάδα Διαλόγου για τη νέα γενιά, και θέλω πραγματικά να συγχαρώ τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς για την πρωτοβουλία που ανέλαβε να διοργανώσει τη σημερινή ημερίδα για τη διαγενεακή δικαιοσύνη.

Επιτέλους!

Επιτέλους μπαίνει στο δημόσιο διάλογο η διαγενεακή δικαιοσύνη.

Επιτέλους διερευνάται για πρώτη φορά η ατζέντα της διαγενεακής δικαιοσύνης.

Επιτέλους μας δίνεται η ευκαιρία να εξηγήσουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο πιστεύουμε ότι υπάρχει στη χώρα μας το φαινόμενο της γενιάς των 700 ευρώ.

Επιτέλους μπορούμε να αναλύσουμε την οικονομική κρίση μέσα από μια εναλλακτική ματιά και όχι μέσα από τα κλασσικά δίπολα, αριστερά δεξιά, σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός.

Εάν κατά την άποψή μας υπάρχει ένας λόγος που στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει το πρεκαριάτο, η επισφαλής νέα γενιά δηλαδή,

...εάν υπάρχει ένας λόγος που η Ελλάδα σήμερα βιώνει με τόσο έντονο τρόπο την κρίση, αυτός δεν είναι άλλος από την όξυνση των διαγενεακών ανισοτήτων και την υιοθέτηση διαγενεακά άδικων πολιτικών καθ' όλη τη διάρκεια της τελευταίας τριανταπενταετίας.

Και δεν αναφέρομαι εδώ στις προσωπικές και οικονογενειακές σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Κάθε άλλο. Αυτές ήταν και είναι μια χαρά. Το αποδεικνύουν έτσι κι αλλιώς οι μεγάλες μεταβιβάσεις πόρων από τους γονείς στα παιδιά για εκπαίδευση και διασκέδαση. Το οικογενειακό σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα είναι κεντρικό χαρακτηριστικό της αναδιανομής που γίνεται ανάμεσα στις γενιές. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Αμφισβείται όμως το κατά πόσο αυτό βοηθάει τους νέους ή αντιθέτως τους κάνει εξαρτημένους μαμάκηδες.

Σε κάθε περίπτωση αλλού είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ξέρετε σε τι ουσιαστικά συνίσταται η διαγενεακή αδικία; Στην αντίστροφη αναδιανομή που γίνεται ανάμεσα στις γενιές στο δημόσιο χώρο. Στα δημόσια οικονομικά και το χρέος, το ασφαλιστικό, το εργασιακό, το περιβαλλοντικό ζήτημα. Το σχέδιο Μάρσαλ ωχριά μπροστά στο δημόσιο χρέος, το οικολογικό έλλειμμα και το έλλειμμα σε συλλογικά αγαθά που καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι νέοι και οι μελλοντικές γενιές.

Είναι διαγενεακά άδικο που μια ολόκηρη γενιά, η γενιά της Μεταπολίτευσης, με σημαία την καθιέρωση της δημοκρατίας στη χώρα και πρόσχημα την επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων, θεώρησε ότι νομιμοποιείται να εξαντλήσει τους χρηματικούς, παραγωγικούς, θεσμικούς, και περιβαλλοντικούς πόρους στη χώρα για να ζήσει καλά κι έχει ο θεός.

Χρέωσε έτσι τα παιδιά της και τα παιδιά των παιδιών της μέχρι το λαιμό για

• να μπορεί να βγαίνει πρόωρα στη σύνταξη στις περισσότερες περιπτώσεις με χρυσό αλεξίπτωτο


• να συνταξιοδοτείται με προνομιακούς όρους σε σχέση με τους νεότερους και τις μελλοντικές γενιές


• να κατέχει αργομισθίες στο Δημόσιο, κατά προτίμηση στις ΔΕΚΟ


• να υπερκοστολογεί προμήθειες και έργα για τις μίζες πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων.

Αδιαφόρησε για τη λειτουργία της οικονομίας αρκεί να μπορεί

• να ρυθμίζει την αγορά κατά το δοκούν, έτσι ώστε να επιτρέπεται σε συντεχνίες να υπερτιμολογούν, να εμποδίζουν την πρόσβαση σε τρίτους, και γενικά να λειτουργούν ως αναδιανεμητικές συμμαχίες του δημόσιου πλούτου


• να παίρνει κρατικές επιχορηγήσεις χωρίς αναπτυξιακό αποτέλεσμα,

Υποβάθμισε το φυσικό περιβάλλον για

• να μπορεί να χτίσει εξοχικό 20 μέτρα από την παραλία και μέσα στο δάσος


• να παράγει στο φουλ προϊόντα χημικής γεωργίας για να παίρνει τις επιδοτήσεις της ΕΟΚ


• να μην πληρώνει δεκάρα για τη διαχείριση απορριμάτων, αφού όλα τα πετούσε στις παράνομες χωματερές από εδώ κι από εκεί.

Κι έτσι λοιπόν σήμερα, με την παγκόσμια οικονομική κρίση φάνηκε η γύμνια του μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης.

Γιατί ας μη γελιόμαστε. Μπορεί η οικονομική κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τη Δυτική Ευρώπη να οφείλεται στην κατάρρευση του άπληστου και ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Η ελληνική κρίση όμως οφείλεται στα δικά μας εσωτερικά και ιδιαίτερα συσσωρευμένα προβλήματα. Μικρό μόνο τμήμα των οποίων είναι η τοκογλυφική λειτουργία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων εσωτερικού και εξωτερικού.

Έτσι λοιπόν σήμερα, φτάσαμε σ' ένα σημείο όπου δεν μιλάμε πια για ανάπτυξη, αλλά για την ίδια την επιβίωσή μας.

Και πως βλέπουμε να επιτυγχάνεται αυτή; Συμπιέζοντας έως και θυσιάζοντας τους νέους που βρίσκονται στην πιο παραγωγική ηλικία. Και δεν μιλάω εδώ για τις ηλικίες κάτω των 25 και όλη αυτή τη συζήτηση που έχει ανοίξει για το μισθό μαθητείας των 550 ευρώ. Κι έτσι μας λένε πολλοί, G700, αλλάξτε όνομα... Όχι.

Μιλάω για το ξεζούμισμα των τριαντάρηδων από φόρους, εισφορές, και μειωμένη αγοραστική δύναμη, μακροχρόνια ανεργία. Μιλάω για τη χαμένη δεκαετία που έχουμε ίσως μπροστά μας διότι πρέπει να προστατευτούν τα ώριμα δικαιώματα της προηγούμενης γενιάς.

Είναι διαγενεακά άδικο που η σημερινή γενιά των τριαντάρηδων καλείται να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας για να σωθεί η χώρα από την κρίση, ενώ οι χρυσοί αλεξιπτωτιστές και οι εθνικοί προμηθευτές τη γλιτώνουν ξώφαλτσα.

Γι' αυτό κι εμείς σήμερα λέμε στους νέους “Φάτε τους γονείς σας”. Και δεν εννοώ πάτε σπίτι και κάψτε το. Ούτε λέω ότι οι νέοι είναι άμοιροι ευθυνών.

Εννοώ οργανωθείτε και τσακίστε ιδεολογικά και πρακτικά την κυρίαρχη πολιτική, θεσμική και οικονομική νοοτροπία που χαρακτήρισε μια ολόκληρη τριανταπενταετία και από την οποία είναι και οι νέοι δηλητηριασμένοι.

Τη νοοτροπία των ραντιέρηδων και των καιροσκόπων που ακόμα και σ' αυτή την ύστατη στιγμή μερικοί δε λένε να εγκαταλείψουν.

Ζητήστε να μειωθεί το χρέος με διαγενεακά και κοινωνικά δίκαιους όρους.

• Να μην τριχοτομηθούν ξανά οι γενιές.


• Να πληρώσει με περικοπές η παλιοπαρέα των ΔΕΚΟ και οι ευνοημένοι του στενού δημόσιου τομέα και όχι με φτώχεια οι νέοι εργαζόμενοι.


• Να πληρώσουν με φόρους οι εθνικοί προμηθευτές


• Να φέρουν πίσω το ΦΠΑ οι μικροεπιχειρηματίες που έκλεβαν την εφορία όλα αυτά τα χρόνια.

Ζητήστε επίσης ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές. Όχι άλλο κάρβουνο. Απαιτείστε:

• Ν' αλλάξει ριζικά το ασφαλιστικό σε μεικτό.


• Να ελαφρυνθούν τα εισοδήματα από εργασία, από φόρους και εισφορές.


• Να αρθούν τα θεσμικά εμπόδια στην αγορά εργασίας. Έχουμε σήμερα το πιο πολύπλοκο, υπερρυθμισμένο και γραφειοκρατικό εργατικό δίκαιο που όμως δεν προστατεύει κανένα. Αντίθετα αποτελεί παράγοντα ενθάρρυνσης της μαύρης εργασίας και των άτυπων μορφών απασχόλησης.


• Να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Να σπάσουν τα καρτέλ των συντεχνιών που θέλουν τους νέους στην απέξω να τους συντηρεί ο πατέρας κι η μάνα τους μέχρι να γίνουν 40 χρονών.


• Να αλλάξει δραστικά το κράτος. Η προηγούμενη γενιά δεν τόλμησε να πειράξει τη δημόσια διοίκηση γιατί μέσα απ' αυτή τροφοδότησε την προσοδοθηρία και τον καιροσκοπισμό


• Ν' αλλάξει δραστικά το τοπίο της εκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια, αντί για άνδρα διαφθοράς, κομματισμού και θύματα της επαναστατικής γυμναστικής ορισμένων, να γίνουν πραγματικά ανεξάρτητα, αυτόνομα και λειτουργικά.


• Ζητήστε τέλος να αξιοποιηθούν οι νέοι. Θέλουμε μια συμφωνία, ένα New Deal για τη νέα γενιά όπου ο νέος θα λογίζεται ως αναπτυξιακός πόρος και όχι σαν πιτσιρίκος που μέχρι τα 40 αναμασάει τα τσιτάτα της δοξασμένης γενιάς του Πολυτεχνείου και μετά ε, τι να κάνουμε μπορεί και κάπου να τον αξιοποιήσουμε. Έχουμε προτείνει στο παρελθόν μια ανακατονομή ευκαιριών και πόρων για ενίσχυση των νέων εργαζόμενων στα πρώτα τους βήματα με θεσμοθέτηση κάποιου τύπου α) πριμ απασχόλησης, β) ενίσχυσης για την απόκτηση στέγης, γ) μείωση του ασφαλιστικού βάρους.

Πάνω απ' όλα να αλλάξουμε παραγωγικό πρότυπο. Επιτέλους, από κοινωνία δανεικών, συνένοχη στη διαφθορά και συμμέτοχη στο πελατειακό σύστημα και τη διαιώνιση των διαχρονικών προβλημάτων της Ελλάδας, να γίνουμε μια παραγωγική οικονομία, με σοβαρούς θεσμούς και σοβαρό κράτος.

Να αναπτύξουμε τομείς και κλάδους, την πράσινη οικονομία, τα τρόφιμα, τη ναυτιλία, τα λιμάνια, τον τουρισμό, και δεν ξέρω τι άλλο, στους οποίους μπορεί να στηριχτεί μια βιώσιμη σε βάθος χρόνου ανάπτυξη.

Σαν G700 αυτά τα πράγματα θέλουμε. Πολιτικές που προάγουν τη διαγενεακή δικαιοσύνη και κατ' επέκταση την κοινωνική δικαιοσύνη.

Άλλωστε γι' αυτό φτιάξαμε πριν από τρία χρόνια το blog. Γι' αυτό το λόγο συνεχίζουμε και σήμερα. Αυτό το αίτημα εμπεριέχεται στη λέξη “γενιά των 700 ευρώ”, και όχι η γκρίνια για το ύψος του βασικού μισθού, όπως λανθασμένα πιστεύουν ορισμένοι.
Σας ευχαριστώ