Τελώνες και Φαρισαίοι

Ένα ex-post με αφορμή την απεργία των τελωνειακών

Πριν άπό δέκα μέρες η ελληνική κοινωνία ταλαιπωρήθηκε για άλλη μία φορά από μια μεγάλη απεργία. Επί 5 ημέρες όλοι επιβαρυνθήκαμε με ένα βαρύτατο κοινωνικό και οικονομικό κόστος προκειμένου η δημοσιοϋπαλληλική αριστοκρατία να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της.

Ποια ήταν όμως τα αιτήματα των απεργούντων τελωνειακών; Για ποια «δίκαια αιτήματα» αγωνίστηκαν; Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, ο λόγος για τον οποίο οι τελωνειακοί αποφάσισαν να οδηγήσουν τη χώρα σε παράλυση ήταν η απαίτησή τους να συνεχίσουν να εισπράττουν χωρίς πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο, χωρίς καμία διαφάνεια, ένα δεύτερο μισθό.

Σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία όπως η σημερινή, με την αγορά και τις επιχειρήσεις να ασφυκτιούν και τα δημόσια οικονομικά σε αδιέξοδο, οι καλοπληρωμένοι τελωνειακοί καθήλωσαν τις εμπορικές συναλλαγές της χώρας υπερασπιζόμενοι το μέχρι πρότινος δικαίωμά τους να παίρνουν κάτω απ’ το τραπέζι τον παχυλό δεύτερο μισθό τους. Αγωνίστηκαν δηλαδή για τη διατήρηση του στρεβλού και αντιδημοκρατικού θεσμού του «ειδικού λογαριασμού».

Πέρασε άραγε ποτέ από το μυαλό των τελωνειακών πώς μπορεί να αισθάνεται ένας νέος της γενιάς των 700 Ευρώ, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτήν την κατάσταση; Ποια είναι άραγε η απάντηση που δίνουν σ’ έναν χαμηλά αμειβόμενο συνάδελφό τους που δουλεύει σε μια νομαρχία ή μια περιφέρεια ή στον επισφαλή εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που τρέχει όλη μέρα και δε φτάνει; Η καραμέλα του ενιαίου μισθολογίου που δήθεν θα αποκαταστήσει τη μισθολογική δικαιοσύνη στο δημόσιο για τους μεν; Ή το βολικό ψέμα, που όσο περνάει ο καιρός παχαίνει, ότι αν παλέψουμε μπορούμε να φτάσουμε όλοι στα ίδια επίπεδα μισθών για τους δε;

Η γενιά των 700 ευρώ, οι επισφαλείς εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα κι οι χαμηλόμισθοι του δημοσίου, έχουμε κουραστεί να δουλεύουμε για ψίχουλα τη στιγμή που άλλοι παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ για να βγουν στη σύνταξη (βλέπε τα εφάπαξ της Ολυμπιακής). Είναι προσβολή στη νοημοσύνη μας αλλά και κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης να βλέπουμε και να ακούμε τους τελωνειακούς να διαμαρτύρονται επί μία ολόκληρη βδομάδα για τη στοιχειώδη υποχρέωσή τους να εισπράττουν με όρους διαφάνειας και ελέγχου τους εξοργιστικά παχυλούς μισθούς τους.

Εδώ και χρόνια μια ολόκληρη κοινωνία κάνει πάρτι σε βάρος των μικρών και των αδύνατων. Οι μόνιμοι κάτοικοι της «εύφορης επικράτειας» των δημοσιοϋπαλληλικών ρετιρέ, τρωγοπίνουν επιφυλάσσοντας για τους άλλους το ρόλο του υπηρέτη, του bottom of the food chain υπαλλήλου γραφείου, του παιδιού για όλες τις δουλειές. Και σα να μην έφτανε αυτό έχουν και την απαίτηση να πληρώσουν οι άλλοι το λογαριασμό, καθώς στους άλλους θα πέσει το βάρος της αποπληρωμής των χρεών που συσσωρεύονται από τη δική τους σπατάλη.

Η απεργία των τελωνειακών κατέδειξε πως έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Το «παλαιό καθεστώς» δηλώνει απροσχημάτιστα πως δε θέλει απλώς περισσότερα από όσα πραγματικά του αναλογούν. Θέλει την απόλυτη ασυδοσία.

Το μόνο που μας παρηγόρησε στην προκειμένη περίπτωση ήταν η διάχυτη αίσθηση αγανάκτησης που αναδίδεται πια από παντού. Η μεγάλη ανεκπροσώπητη πλειοψηφία των θυμάτων αυτού του ανεύθυνου και ληστρικού συντεχνιασμού στέλνει πια σαφή μηνύματα αντίδρασης και οργής.

Αυτά για τους «τελώνες» όμως. Γιατί στην άλλη πλευρά αυτού του παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος, βρίσκονται και οι «φαρισαίοι» του Υπουργείο Οικονομικών. Με πρώτον απ’ όλους τον υπουργό οικονομίας, κ. Αλογοσκούφη, που με τις ήξεις αφίξεις και τα μπρος-πίσω σχετικά με τη διασφάλιση του επιδόματος ΔΕΤΕ από τον προϋπολογισμό, τη στιγμή μάλιστα που το είχε υποσχεθεί και που στην περίπτωση των εφοριακών το έκανε άμεσα πράξη, κατάφερε να προκαλέσει για μία ακόμη φορά υπέρμετρη και άνευ λόγου κοινωνική αναστάτωση. Άλλωστε ο Υπουργός Οικονομίας έχει πλέον δώσει ουκ ολίγα δείγματα γραφής ότι οι κινήσεις του δεν στοχεύουν στον εξορθολογισμό του μισθολογίου του δημοσίου, αλλά σε μια απλή διαχείριση της συγκυρίας. Τελικά ποιο είναι το πρόβλημα του Υπουργού: δεν έχει πόρους ή μήπως επενδύει πολιτικά στον κοινωνικό διχασμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό;

Ας γνωρίζει λοιπόν ότι μια πολιτική που συνεχίζει την παράδοση του κόψε – ράψε – μπάλωσε για να βγει η σούμα κι όποιον πάρει ο χάρος, όπως έγινε πρόσφατα με την επιβολή κεφαλικού φόρου στους ελεύθερους επαγγελματίες κι όπως γίνεται σήμερα με τα «είπα –ξείπα» στους τελωνειακούς, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Κι ας τη δικαιολογεί ως απαραίτητη και δίκαιη προβάλλοντας την απωθητική εικόνα ενός χορτάτου υπαλλήλου που διαμαρτύρεται…Αν κάτι έδειξε η ιστορία της απεργίας των τελωνιακών, αυτό ήταν ΚΑΙ ο πολιτικός φαρισαϊσμός που χαρακτηρίζει αυτή την κυβέρνηση και πηγάζει από την απουσία κυβερνητικού σχεδίου και βούλησης για αλλαγές με κοινωνική δικαιοσύνη.