Tuesday, December 4, 2007

No way to go

Από τον Guy Brown

Ο θάνατος δεν είναι πια αυτό που ήταν. Παλιότερα η ζωή περιγραφόταν ως «άσχημη, βίαιη και σύντομη»· αυτή όμως ήταν μια περιγραφή που θα ταίριαζε γάντι στο πώς πέθαιναν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ανθρώπινης ιστορίας.

Η αίσθηση της συντομίας της ζωής συνδεόταν μάλλον με το γεγονός πως ο θάνατος μπορούσε να έρθει ανά πάσα στιγμή. Οι άνθρωποι πέθαιναν όταν ήταν παιδιά ή νέοι, και λίγοι γερνούσαν. Η πιο κοινή αιτία θανάτου ήταν η αρρώστια, η βία, τα ατυχήματα ή η κύηση. Συνήθως ο θάνατος ήταν γρήγορος: οι άνθρωποι ήταν ολοζώντανοι τη μια μέρα κι εντελώς νεκροί την επόμενη. Μεταξύ ζωής και θανάτου μεσολαβούσε μία πολύ λεπτή «γκρίζα ζώνη».

Τον 20ό αιώνα ο μέσος όρος ζωής σε ολόκληρο τον κόσμο διπλασιάστηκε. Στον αναπτυγμένο κόσμο ο θάνατος τείνει να έρχεται αργά και να κρατάει πολύ και αιτία του συνήθως είναι οι εκφυλιστικές ασθένειες που αναπτύσσονται λόγω γήρατος.

Μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε πως η ζωή θα μπορούσε να παραταθεί καταλυτικά αν καταφέρναμε να καταπολεμήσουμε ορισμένες ασθένειες. Πολλά όρια μακροβιότητας προτάθηκαν, αλλά όλα διαψεύσθηκαν στην πράξη.

Τα τελευταία εκατό χρόνια το προσδόκιμο επιβίωσης αυξανόταν κατά μέσο όρο κατά 2.2 χρόνια τη δεκαετία (ή πέντε ώρες τη μέρα) και η τάση αυτή δε δείχνει σημάδια επιβράδυνσης, ακόμα και στις χώρες με το μεγαλύτερο μέσο όρο ζωής.

Διαφορετικές φάσεις

Η αντίληψή μας για το «γήρας» ή την «τρίτη ηλικία» γίνεται όλο και πιο ανεπίκαιρη. Δεν έχει πια νόημα απλά να θεωρούμε «γέρους» όλους όσοι είναι άνω των 60 ετών· έχουμε τους «ηλικιωμένους» (60-80 ετών), τους «υπέργηρους» (80-100) και τους «υπεραιωνόβιους» (πάνω από 100 ετών). Μιλάμε για εντελώς διαφορετικές ηλικιακές περιόδους, που διαφέρουν τόσο όσο διαφέρει η φάση της «ωριμότητας» 20-40 ετών από εκείνη της «μέσης ηλικίας» (40-60).

Οι υπεραιωνόβιοι γίνονται όλο και λιγότερο σπάνιοι: υπάρχουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο πάνω από 10,000 άνθρωποι άνω από 100 ετών, και οι κυβερνητικές υπηρεσίες προβλέπουν πως το 2051 θα φθάσουν τους 250,000 και το 2071 τους 500,000. Το μέλλον δεν είναι απλά η γήρανση του πληθυσμού, αλλά η ακραία του γήρανση.

Βαδίζουμε προς μία εντελώς καινούργια μορφή ανθρώπινης ζωής, που ουδέποτε υπήρξε στο παρελθόν, και για την οποία δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα.

Δυστυχώς, καθώς αποτύχαμε να νικήσουμε το γήρας, η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης δεν σημαίνει παράταση της ευζωίας. Τα χρόνια που «κερδίσαμε» από την παράταση της ζωής συνήθως είναι χρόνια που τα περνάμε μέσα στην ανημπόρια, την ασθένεια και την άνοια.

Σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου (ONS), μεταξύ του 1991 και του 2001 το προσδόκιμο επιβίωσης κατά τη γέννηση αυξήθηκε κατά 2.2 έτη, αλλά η υγιής διαβίωση μόνο κατά 0.6 έτη: το υπόλοιπο 1,6 έτος είναι περίοδος ασθένειας. Κοντολογίς κερδίζουμε ζωή, αλλά είναι ζωή κακής ποιότητας, καμιά φορά στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου.

Η παράταση της ζωής συνοδεύεται από τη γεωμετρική αύξηση των κρουσμάτων εκφυλιστικών ασθενειών που έρχονται με την ηλικία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν σήμερα σχεδόν 700,000 άτομα που πάσχουν από άνοια, που αναμένεται να αυξηθούν σε 1.75 εκατομμύριο έως το 2051.

Η Κάρολ Μπρέιν (Carol Brayne) κι οι συνεργάτες της στο «ινστιτούτο δημόσιας υγείας» του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, ολοκλήρωσαν πρόσφατα μία έρευνά τους για την κατάσταση της υγείας των ατόμων το χρόνο που προηγείται του θανάτου τους.

Βρήκαν πως το 30% των ανθρώπων που πεθαίνουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο πάσχουν από άνοια (πράγμα που σημαίνει πως οι πιθανότητες να πληγείτε από άνοια πριν πεθάνετε είναι τουλάχιστο 30%) ενώ το 45% πάσχουν από κάποια μορφή διανοητικής διαταραχής.

Αυτό είναι ήδη αρκετά φοβερό, αλλά τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα: σε όσους πεθαίνουν μετά τα 95 τους χρόνια, το 58% πάσχει από άνοια και το 80% από διανοητική διαταραχή. Προς τα εκεί πάμε όλοι. Και χρειάζεται να αναρωτηθούμε: αξίζει πράγματι να ζει κανείς σε τέτοιες συνθήκες;

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στον αναπτυγμένο κόσμο -και όλο και περισσότερο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο- πεθαίνουν από εκφυλιστικές ασθένειες, καρκίνο ή καρδιοπάθειες. Αιτία αυτών των ασθενειών είναι το γήρας, και ο θάνατος εξαιτίας τους είναι αργόσυρτος και θα γίνεται όλο και πιο αργός, έως ότου το γήρας να κινδυνεύει να ταυτιστεί με την ασθένεια. Σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο ο συνήθης θάνατος έρχεται μετά από 10 έτη χρόνιας ασθένειας -και η περίοδος αυτή, σύμφωνα με την ONS, τείνει να παρατείνεται όλο και περισσότερο.

Λίγοι είναι όσοι πεθαίνουν χωρίς να έχουν πρώτα υποστεί κάποιας μορφής σωματική ή πνευματική αναπηρία, που να κρατά για δεκαετίες. Το γήρας σήμερα συνοδεύεται από απώλεια μνήμης, κοινωνική αποστράτευση, απομόνωση και κατάθλιψη. Ο θάνατος έπαψε να έχει τη μορφή «ψηφιακού» γεγονότος: έγινε «αναλογικός» -και αναμειγνύεται για χρόνια με τη ζωή.

Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, όπου η δύση του βίου κατάντησε αργός, μακρόσυρτος εφιάλτης; Μέσα στην αγωνία μας να νικήσουμε τις αιτίες του ξαφνικού, αιφνίδιου θανάτου του παρελθόντος, μείναμε εκτεθειμένοι σε πιο αργές αιτίες θανάτου και στην υπερ-γήρανση του οργανισμού μας

Ξοδέψαμε κολοσσιαίους πόρους για να νικήσουμε μεταδοτικές ασθένειες, δυστυχήματα, εγκεφαλικά και καρδιακά (ίσως ο καλύτερος τρόπος να πεθάνει κανείς), πράγμα που αναπόφευκτα μας καταδίκασε να πεθαίνουμε από πολύ πιο παρατεταμένες διαδικασίες, όπως ο καρκίνος ή η άνοια. Ο θάνατος εγκλείστηκε στα νοσοκομεία, το χειρότερο μέρος να τελειώσεις τη ζωή σου.

Η ιατρική θεώρησε αποστολή της να διατηρεί τους ασθενείς εν ζωή πάση θυσία, αντί να τους βοηθά να πεθαίνουν αξιοπρεπώς και ανώδυνα. Πολλές αιτίες θανάτου, που άλλοτε είχαν οξεία και ακαριαία μορφή, μετατράπηκαν σε χρόνιες ασθένειες: τα καρδιακά επεισόδια έγιναν καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά νόσος του Αλτσχάιμερ. Ο διαβήτης, το AIDS, ακόμα και μερικές μορφές καρκίνου, μεταβλήθηκαν σε χρόνιες παθήσεις. Τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών συνέβαλαν οπωσδήποτε σε αυτό, καθώς είναι πολύ πιο επικερδές να φτιάχνεις φάρμακα που μετατρέπουν μια θανατηφόρα ασθένεια σε χρόνια πάθηση (ο ασθενής μετατρέπεται σε ισόβιο καταναλωτή φαρμάκων) παρά να φτιάχνεις ένα φάρμακο που θεραπεύει άπαξ δια παντός την ασθένεια (ο καταναλωτής σταματά να αγοράζει το προϊόν).

Εναλλακτικοί δρόμοι

Το να καταστήσουμε το τέλος της ζωής άξιο να το ζει κανείς, θα είναι μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Πρέπει να σταματήσουμε να ερευνούμε μόνο το πώς θα αναβάλουμε περαιτέρω το θάνατο και να αφιερώσουμε πόρους και στη βελτίωση της ευζωίας.

Πρέπει να χαράξουμε εναλλακτικές οδούς στις φαρμακευτικές αγωγές, προς θεραπείες που δεν ενδιαφέρουν τις φαρμακευτικές και βιοτεχνολογικές βιομηχανίες. Τα γηροκομεία θα πρέπει να είναι τόσο διαδεδομένα και καλά χρηματοδοτούμενα όσο τα μαιευτήρια. Οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν πώς θα πεθάνουν.

Αν η κοινωνία ενδιαφερόταν για τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής όσο για τα πρώτα δέκα, τότε ίσως να πετυχαίναμε να μην ζούμε τα τελευταία μας χρόνια σαν ζωντανοί-νεκροί.

Ο Δρ. Guy Brown είναι καθηγητής νευρολογίας στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, και ειδικεύεται στις διαδικασίες εκφυλισμού των εγκεφαλικών κυττάρων. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα Guardian στις 14 - 11 - 2007 και μεταφράστηκε από την ομάδα του PPOL.

24 comments:

  1. Είπαμε να ξεφύγουμε λίγο από τα τετρημένα και να δούμε τα πράγματα μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία.

    Λέει ο Μπράουν: "Το να καταστήσουμε το τέλος της ζωής άξιο να το ζει κανείς, θα είναι μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Πρέπει να σταματήσουμε να ερευνούμε μόνο το πώς θα αναβάλουμε περαιτέρω το θάνατο και να αφιερώσουμε πόρους και στη βελτίωση της ευζωίας".

    Ενδιαφέρον...

    ReplyDelete
  2. Και επίσης λέει: "Η ιατρική θεωρεί αποστολή της να διατηρεί τους ασθενείς εν ζωή πάση θυσία,αντί να τους βοηθάει να πεθαίνουν αξιοπρεπώς και ανώδυνα".

    Ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγήν,αλλά και πρός μελέτην,(φιλοσοφική,θεολογική,ασφαλιστική,κοινωνική,ιατρική,κλπ,κλπ),ο Χριστόδουλος.
    Αντί να διδάξει,ως ώφειλε,με τη ζωή του και την ασθένειά του "πως αντιμετωπίζουμε αξιοπρεπώς το θάνατο",πουλάει παλληκαριές μπροστά στις κάμερες,που με δική του ΑΠΑΙΤΗΣΗ,καταγράφουν την εικόνα μιας τραγικής φιγούρας που καταρέει ΔΗΜΟΣΙΩΣ.

    ReplyDelete
  3. Μιας και όλες αυτές τις μέρες συζητάμε το ασφαλιστικό, 1 ενδιαφέρον άρθρο
    http://www.capital.gr/articles.asp?showlist=0&catid=4&id=404878&expand=1

    Αν και δεν είμαι οπαδός νεοφιλευλεύθερων πρακτικών, πιστεύω πως η συγκεκριμένη λύση για την Ελλάδα θα ήταν η καλύτερη

    ReplyDelete
  4. ενδιαφέρον το σχετικό άρθρο του capital

    ReplyDelete
  5. η διάσταση , όμως, που έχει υποβαθμιστεί πλήρως κατά τη διάρκεια του "διαλόγου" για το ασφαλιστικό είναι οι τεράστιες δαπάνες για φάρμακα και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δαπάνες οι οποίες διογκώνονται πρώτον γιατί καταπίνουμε φάρμακα λες και βρήκαμε το ελιξήριο της αιώνιας ζωής, δεύτερον γιατί υπάρχει καρτέλ γιατρών-φαρμακευτικών-νοσοκομείων που δημιουργεί τεχνητή ζήτηση για φάρμακα και τρίτον γιατί τα ταμεία είναι διαχειριστικά ανίκανα να βάλουν χέρι στη σπατάλη.

    ReplyDelete
  6. Η περίπτωση Χριστόδουλου είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τη διοργάνωση μιας τεράστιας εκστρατείας ενημέρωσης για τον καρκίνο. Θα μπορούσε να γίνει σε συνεργασία με Υπυοργείο Υγείας και Εκκλησίας

    ReplyDelete
  7. Πολύ αξιόλογο και μεστό το άρθρο του ποστ. Θέτει καίρια ερωτήματα που δημιουργήθηκαν στην εποχή μας. Εγώ θα πρόσθετα και μια οικονομική διάσταση. Στην Αγγλία, όπου γράφτηκε το άρθρο, η σύνταξη αναλογεί σε 30-40% των χρημάτων που έπαιρνε ως εργαζόμενος ο συνταξιούχος, σε αντίθεση με το 90% στην Ελλάδα. (Αυτά τα είδα σε παλιότερο ποστ σας αν δεν κάνω λάθος.) Άρα στην Ελλάδα, χώρα όπου τα παιδιά πολλές φορές δυσκολεύονται να φτάσουν σε αποδοχές τις συντάξεις των γονέων τους, υφίσταται και μια οικονομική παράμετρος στο θέμα της υπεργήρανσης. Και αυτή η παράμετρος δυστυχώς δεν επηρεάζει μόνο τοους ανθρώπους που θα υποφέρουν από άνοια γερνώντας, αλλά πολλές άλλες πτυχές της ζωής στην Ελλάδα.

    ReplyDelete
  8. Το ασφαλιστικό μέχρι τώρα αντιμετωπίζεται ως αμιγώς συνταξιοδοτικό πρόβλημα ενώ είναι κατ'εξοχήν πρόβλημα του κλάδου ασθενείας.Η πρώτη ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΗ ΤΕΧΝΙΚΑ ΤΟΜΗ,αν το επιτρέψουν τα πυράνγχας,είναι να διαχωριστεί και να ΣΤΕΓΑΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ο κλάδος σύνταξης από το κλάδο ασθένειας.Σ'αυτό θα μπορούσαμε έυκολα να συμφωνήσουμε όλοι.Εάν αυτό δεν γίνει, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, το ασφαλιστικό θα αιμορραγεί.
    Το Α και το Ω λοιπόν είναι αυτό.Και αυτό θα πρέπει να γίνει ΣΗΜΑΙΑ της γ700 σε κάθε παρουσία της και αν είναι δυνατόν να ταυτιστεί επικοινωνιακά με αυτό.
    Η τρίτη ηλικία είναι αχόρταγη χοάνη στα θέματα υγείας και όχι τόσο συντάξεων.Θυμίζω κάτι που αποκρύπεται: ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΟΣ.

    ReplyDelete
  9. Μεγάλη σημασία, KAI από πλευράς κόστους ΚΑΙ από πλευράς ποιότητας ζωής, έχει η διαχείριση των ΤΕΛΙΚΩΝ ΣΤΑΔΙΩΝ πολλών ΝΟΣΩΝ.

    Για παράδειγμα, στην καρδιακή ανεπάρκεια, που η διάρκειά της μπορεί να καλύψει 10-15 χρόνια και πλέον σήμερα, το 30-35% του συνολικού κόστους (της δεκαπενταετίας δλδ) απορροφάται στους 3 ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, οι οποίοι συνήθως χαρακτηρίζονται από πολύ χαμηλό ποιοτικό επίπεδο.

    ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΒΛΑΚΕΙΑ, αλλά ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ.

    Στην περίπτωση Χριστοδούλου, για παράδειγμα, η χημειοθεραπεία ΚΑΙ έχει τεράστιο κόστος ΚΑΙ του υποβαθμίζει τρομερά την ποιότητα ζωής στο τελικό στάδιο ΚΑΙ (αναμφίβολα) θα τον στείλει μιά ώρα αρχύτερα στον δημιουργό του.

    ΟΠΩΣ είπε και ο Einstein
    "Two things are immeasurable, infinity and human stupidity".

    ReplyDelete
  10. Διορθώστε
    το 30-35% = το 65-70%

    ReplyDelete
  11. Hμουνα προ καιρού με φοιτητές. Ελεγε, λοιπόν, ένα παιδί εκεί με χαρά που έκανε την κλινική έρευνα Τάδε και βρήκαν πως με την θεραπεία Α βελτιώθηκε ο δείκτης Β δραματικά.

    ΟΠΟΤΕ γυρίζει το καθήκι ο Κομφούκιος και του λέει, "Παιδί μου, νομίζεις ότι ο ασθενής έχει επίγνωση του δείκτου αυτού;"
    Κόκκαλο το καημένο το παιδί [για νάμαι ειλικρινής ένοιωσα τύψεις μετά] αλλά ήθελα να τους εντυπωθεί με τον δικό μου δραματικό τρόπο η ΟΥΣΙΑ του ΘΕΜΑΤΟΣ.
    Λέω, λοιπόν, σε όλους, "Πείτε μου σας παρακαλώ, Α) για ποιούς τελικούς σκοπούς [end-points] έρχεται η κυρία Παναγιώτα στο γραφείο σας όταν αρρωστήσει. TΙ περιμένει από σας; και Β) Ποιό τελικό σκοπό, στο πλαίσιο των συλλογικών της συμφερόντων, αναμένει η Κοινωνία των Πολιτών να εξυπηρετήσετε;"

    GUESS WHAT???? Αν και Ελληνάκια με κοίταζαν ωσάν "Αμερικανάκια".

    ΤΟ πιστεύετε;;;;;
    ΟΥΔΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΩΣΤΑ

    ReplyDelete
  12. Για πες μας λοιπόν, Παρμενίδη,
    ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΘΕΜΙΤΑ END-POINTS που υπηρετεί ο καλός γιατρός;

    ReplyDelete
  13. Aς το "πάρει η μαύρη θάλασσα".

    Ο ασθενής νοιάζεται για 2 πράγματα:
    1) Την βελτίωση της ποιότητας της ζωής του [QUALITY of LIFE].
    2) Tην επιμήκυνση της ζωής του εφόσον πληρούται ο όρος (1) άνω
    [ie LENGTH of LIFE]

    και η ΚΟΙΩΝΙΑ νοιάζεται για:

    COST-EFFECTIVENESS

    Ο,τιδήποτε έξω από τους 3 αυτούς σκοπούς (ο #2 πάντα υπό την προϋπόθεση παρουσίας του #1) συνιστά
    Α Π Α Τ Η

    ReplyDelete
  14. Ωραία τσουλάει σήμερα η συζήτηση.

    Ένα μεγάλο βάρος του ασφαλιστικού συστήματος είναι οι δάπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθλαψη.

    Σε έκθεσή του για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα το 2006 ο Πρόεδρος της ΠΟΠΟΚΠ κύριος Κουτρουμάνης έλεγε

    "Η αύξηση κατά 78,5% των δαπανών συνολικά των Κλάδων Υγείας μέσα στην τελευταία πενταετία (2000- 2005), είναι μια πολύ μεγάλη αύξηση που δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην εφαρμογή νέων διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων.
    Όπως προκύπτει από τους λίγους, δυστυχώς, ελέγχους που διενεργούν οι υπηρεσίες, ένα σημαντικό μέρος των δαπανών, που σύμφωνα με εκτιμήσεις ανέρχεται στο 30% περίπου του συνόλου, δεν καλύπτει πραγματικές ανάγκες των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων αλλά αποτελούν προϊόν τεχνητής ζήτησης υπηρεσιών υγείας.
    Η αδυναμία των Ταμείων να ελέγξουν τις δαπάνες αυτής της κατηγορίας, φαίνεται να κοστίζει 1,8 δις ευρώ σε ετήσια βάση"

    ReplyDelete
  15. όσο για το διαχωρισμό του κλάδου υγείας από τον κλάδο σύνταξης ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να γίνει.

    Όπως επίσης επιβάλλεται να πάψουν να επιβαρύνουν τον κλάδο σύνταξης οι προνοιακές παροχές πχ βασικές συντάξεις του Ο.Γ.Α., το προνοιακό μέρος των κατώτατων ορίων συντάξεων και πολλά επιδόματα, τα οποία δεν είναι ανταποδοτικές παροχές ασφάλισης.

    ReplyDelete
  16. Δεν είχα χρόνο αυτή τη βδομάδα παρά μόνο για κανα δυο προβοκατόρικα μυνηματάκια και κρίμα γιατί διεξήχθησαν οι πλέον ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

    Οι παραπάνω προτάσεις είναι απόλυτα ακριβείς και πάνε στο στόχο. Ενοείται ότι άλλο σύνταξη και ασφάλιση υγείας, ατομικής και οικογενείας. Ο διαχωρισμός όχι επιβάλεται, ΚΑΡΑΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ ΜΕ ΝΤΑΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΖΟΥΡΝΑΔΕΣ.

    Πολύ σωστές (το 20ευρω κατευθίαν στο κούτελο) οι παρατηρήσεις Κομφούκιου για το σχεδόν 'Παρετικό' 70-30% του κόστους θεραπείας της καρδιακής ανεπάρκειας (έχω ακούσει παρόμοια και για άλλες ασθένιες). Πολλοί μπορεί να το βρουν κυνικό αφού ποιος θα αφήσει το δικό του άνθρωπο "αβοήθητο", εγώ όμως προσωπικά με γνώση της ατομικού χαρακτήρα κοινωνίας που ζω δεν βρίσκω τίποτα το κυνικό σε όλο αυτό, θα πληρώσω εγώ το δικό μου άνθρωπο αλλά δεν έχω όρεξη να πληρώνω τον 80άρη παππού του άλλου που τα σκάει για άλλο ένα τρίμηνο μην πέσει η κερδοφορία των φαρμακευτικών. Το αντίθετο κάθε άλλο παρά κυνικό είναι το σχόλιο του Κομφούκιου και το παραπάνω άρθρο του αγγλάκου.

    Ο διαχωρισμός των ταμείων μπορεί επίσης να αποβεί θετικός και στο να αποφύγουμε μεγάλο μέρος της συζήτησης για όποια 'κοινωνική αλληλεγγύη' και άλλα τέτοια (λες και έχω κοινωνικό χρέος να πληρώνω με τη μελλοντική μου σύνταξη τα φάρμακα του 80άρη).

    Δεν είναι ότι θα αρχίσουμε και να σφάζουμε τ'άλογο που γέρασε και δεν τραβάει τ'αλέτρι. Αλλά άλλες εποχές το 1930 όταν εισάγαμε το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και άλλο σήμερα. Επιτέλους, ας δούμε για μια φορά πιο μπροστά από μία δεκαετία.

    ReplyDelete
  17. μην ανησυχείτε παιδιά μου θα γεράσετε και εσείς...

    και τότε τα λέμε...

    ReplyDelete
  18. Αρχισαν πάλι οι λαϊκισμοί.
    Είπαμε και το ξαναλέμε. Δεν συζητούμε εδώ rationing της Υγείας, ΔΕΝ θα καταντήσουμε Σπαρτιάτες με τον Καιάδα.
    Η συζήτηση στρέφεται γύρω από την σαδιστική για τον ασθενή, σχεδόν μηχανική, παράταση της ζωής στο τέλος της για ένα δυό και τρεις μήνες κάτω από συνθήκες φοβερής υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής που τυχαίνει, μεταξύ άλλων να έχει και τεράστιο κόστος.
    Αυτό δεν αποτελεί παρά μιά ακόμα πράξη αλαζονείας του ανθρώπου απέναντι στον Θεό (κατά την γνώμη μου) και το μόνο που εξυπηρετεί είναι ο μετριασμός και ανακούφιση των αισθημάτων ενοχής των συγγενών έναντι του θνήσκοντα.
    Τελικά, όπως και να δει κανείς το θέμα ΚΑΙ ο ασθενής ζημιώνεται ΚΑΙ η κοινωνία. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι συνηθισμένοι πιά στον λαϊκσμό και την θεατροποίηση της ζωής συγγενείς ΑΛΛΑ ΚΑΙ αυτή την φορά στην πλάτη του "κασίδη".

    Παρακαλώ ανώνυμε κομμάτι σοβαρότης!

    ReplyDelete
  19. 1) Την βελτίωση της ποιότητας της ζωής του [QUALITY of LIFE].
    2) Tην επιμήκυνση της ζωής του εφόσον πληρούται ο όρος (1) άνω
    [ie LENGTH of LIFE]

    και η ΚΟΙΩΝΙΑ νοιάζεται για:

    COST-EFFECTIVENESS


    Γενικώς σωστό, αλλά ειδικώς δύσκολο να οριστεί. Αν ο όρος (2) συνεπάγεται και κάποια μείωση της ποιότητας ζωής, η ερώτηση είναι ποιό είναι το trade-off. Αυτό μπορεί να είναι εύκολο να οριστεί σε εξεζητημένες, ακραίες περιπτώσεις, αλλά όχι σε γενικότερη κλίμακα...

    ReplyDelete
  20. Αυτό συνήθως είναι υπόθεση μεταξύ γιατρού και ασθενούς.
    Ενας καλά ενημερωμένος ασθενής και ένας γιατρός που υπηρετεί σωστά το λειτούργημά του μπορούν μεταξύ τους, χωρίς ΚΑΜΜΙΑ ανάμιξη των συγγενών, να βρούν την άκρη. Αδιαμφισβήτητα, η τελική απόφαση εναπόκειται ΠΑΝΤΑ στον ασθενή και πρέπει να εξατομικεύεται.

    Στην Ελλάδα, συνήθως, ο ασθενής αγρόν αγοράζει Η μάλλον υποδύεται ότι δεν γνωρίζει [άλλος εξευτελισμός και αυτός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και (αυτο)υποτίμηση της νοημοσύνης].

    Ο άλλος είναι στον Αγιο Σάββα και κάνει ακτινοβολίες και σου λέει "Εχω αυτή τη φλεγμονή".

    ΧΑΟΣ ΤΕΛΙΚΑ

    ReplyDelete
  21. καλά τα λες κομφούκιε, άσε ο ανώνυμος δεν κατάλαβε το αντικείμενο της συζήτησης

    ReplyDelete
  22. Η άγρια ιατρικοποίηση και ιδιαίτερα η ψυχιατρικοποίηση προσωπικών,επαγγελματικών,κοινωνικών και υπαρξιακών προβλημάτων οδηγεί την ιατρική σε βαρβαρότητες.Η σύγχρονη ιατρική σκέψη(και όχι μόνο) είναι παγιδευμένη σε στατιστικούς δείκτες που μετράνε δήθεν την ευημερία μας.Ο δείκτης μακροβιότητας π.χ. είναι ένας δείκτης που σε ένα μεγάλο ποσοστό οφείλει την αύξησή του σε παρατεταμένα και επώδυνα γερατειά.Αντί για παρατεταμένη νεότητα έχουμε παρατεταμένα γεράματα.Ετσι με τη "βοήθεια" της ιατρικής τεχνολογίας μετατρέπομαι μια υγιή και συντομότερη ζωή σε μια χρόνια αναπηρία,που απορροφά τεράστιους πόρους,όχι μόνο οικονομικούς.
    Αυτό το ανθρώπινο δράμα,της ποσοτικής υποστήριξης ενός"βίου αβίωτου"αντιμετωπίζεται μόνο στο πλαίσιο μιας φιλοσοφιμένης στάσης ζωής, πρώτα από όλα απο τους ίδιους τους γιατρούς και ύστερα από μια κοινωνία και Εκκλησία που θα έλθει αρωγός στο έργο τους.

    ReplyDelete
  23. Κ.Μητσοτάκης.
    Σύνταξη απο την δημόσια κοινωνική ασφάλιση 10.000 ευρώ.Αναλυτικά: βουλευτική 7.000,ταμείο νομικών+δημοσιογράφων(ιδιοκτήτης,δημοσιογράφος,εκδότης εφημερίδας Χανίων, φανερός ,κρυφός; δεν ξέρω):3.000 ευρώ.
    Κάτι μπάι-πάς στο Ωνάσσειο ,κάτι ανευρύσματα στην Αμερική,κάτι σούπα μούπες.....και ο λογαριασμός στη γ700.
    Αναλογισθείτε πόσους πρώην προέδρους,πρώην στρατηγούς,πρώην πρωθυπυργούς,πρώην,πρώην,πρώην...και ο λογαριασμός στη γ700.
    ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ.

    ReplyDelete
  24. ασφαλιστική εξέγερση

    ReplyDelete