Eγκλημα διορισμού;

Tης Μαριάννας Τζιαντζή*


Η απόπειρα αυτοκτονίας ενός δημόσιου προσώπου ήταν το σκοτεινό φόντο των εορταστικών τηλεοπτικών προγραμμάτων των ημερών.

Στα δελτία ειδήσεων διεξήχθησαν ζωηροί διάλογοι και διατυπώθηκαν πολλά ερωτήματα, κυρίως σε σχέση με τις ροζ κασέτες. Υπάρχουν ή υπήρξαν τέτοιες κασέτες; Και αν υπάρχουν, ποια εκπομπή θα προβάλει πρώτη κάποια αποσπάσματα ή ποια εφημερίδα θα τις συσκευάσει με διαφανές πλαστικό και θα τις προσφέρει δωρεάν στους αναγνώστες της και θα δει την κυκλοφορία της να εκτοξεύεται στα ύψη; Ολα κι όλα, ο λαός θέλει να τα ξέρει όλα! Η ροζ κασέτα πρέπει να μπει σε κάθε ελληνικό σπίτι έστω και με «μπιπ» και «μωσαϊκό» στις επίμαχες λέξεις ή σκηνές.

Δεκάδες φορές είδαμε στα δελτία την «34χρονη» (έτσι, σκέτη), μετά την κατάθεσή της στον ανακριτή, να βαδίζει, ενώ την κρατά σφιχτά από το μπράτσο μια περίπου συνομήλική της αστυνομικός. Θα μπορούσαν να ήταν δύο φίλες που είχαν βγει για ψώνια (σχεδόν το ίδιο ύψος, ίδιο χρώμα και μήκος μαλλιών), αν η μία από τις δύο δεν είχε τις παλάμες ενωμένες, αν στους καρπούς της δεν ήταν περασμένες οι χειροπέδες. Δύο φίλες, η μια διορισμένη, η άλλη άνεργη. Αβυσσαλέα η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο ιδιότητες και όχι μόνον ανάμεσα στην «ελεύθερη» και την «κρατούμενη».

«Παρακάλεσα, πίεσα», λέει η 34χρονη, «δεν εκβίασα». Πίεσε η υπάλληλος, για να πετύχει μια σύμβαση αορίστου χρόνου. Kάποτε οι ελεύθερες γυναίκες (συχνά συνεπικουρούμενες από όλο τους το σόι) «πίεζαν», με το καλό και με το άγριο, για το στεφάνι, για την αποκατάστασή τους. Σήμερα οι κοπέλες και όλο τους το σόι πιέζουν για τον διορισμό ή τη μονιμοποίηση, όχι τη νομιμοποίηση.

Να υποθέσουμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του «cherchez la femme» και πέραν τούτου ουδέν; Ποιος ο λόγος να «σερσέ» άλλα πράγματα, να κουράζουμε το μυαλουδάκι μας; Φέτος το ενδιαφέρον των τηλεθεατών για τα ερωτικά δραματικά σίριαλ ήταν περιορισμένο. Ισως γιατί οι αισθηματικές υποθέσεις έχουν μεταφερθεί στα δελτία ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές, όπου προβάλλονται είτε σαν τραγωδία (βλ. υπόθεση Γιάννη Βαρθολομαίου) είτε σαν φάρσα (βλ. Ρούλα και Φραν).

Ο τρόπος που έχει παρουσιαστεί από τα περισσότερα κανάλια η τραγική αυτή υπόθεση, με την εμμονή στη ροζ και όχι στην πολιτική της διάσταση, είναι έμμεσα προσβλητικός και για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους υποψήφιους για μια θέση εργασίας των 600 ή των 800 ευρώ, που συμπληρώνουν βιογραφικά, που καταθέτουν αιτήσεις, που χτυπούν τη μια πόρτα μετά την άλλη.

Τα ριάλιτι μας έχουν εξοικειώσει με την ιδέα ότι κανένας εξευτελισμός δεν είναι ντροπή προκειμένου να πετύχει κάποιος επαγγελματικά. Η τηλεοπτική φιλολογία των ημερών προσπαθεί να μας πείσει ότι κανένας εξευτελισμός δεν είναι ντροπή προκειμένου να υπάρξει κανείς επαγγελματικά.

Από το κλασικό έγκλημα πάθους και τιμής φτάσαμε στο έγκλημα διορισμού - και από τον αδιέξοδο ή ανεκπλήρωτο έρωτα, στον αδιόριστο έρωτα.

Να λοιπόν που η υποχρέωση του πολίτη να συμμετέχει στις «δημόσιες υποθέσεις» εκφυλίζεται στο δικαίωμα της κλειδαρότρυπας, στο δικαίωμα να γνωρίζει τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας των δημόσιων προσώπων!

*Το άρθρο της Μαριάννας Τζιαντζή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η Καθημερινή στις 28-12-2007