Sunday, December 16, 2007

A Handbook for intergenerational justice

Από τον Jörg Tremmel *

The concept of ‘intergenerational justice’ may very well become an intellectual leitmotif of the new century. It does not only deal with the future, it might have a future career in philosophy and politics itself. In 1980, Ernest Partridge wrote: ‘The lack of manifest philosophical interest in the topic is further indicated by the fact that of the almost 700 000 doctoral dissertations on file at University Microfilms in Ann Arbor, Michigan, only one has in its title either the words “posterity”, “future generations” or “unborn generations” .

A lot has changed since then. In the last few years, the number of scientific magazines and articles referring to justice between generations and to future ethics (in a broader sense) has soared: in the 1980s in the USA,2 and in recent years maybe even more in Europe.

Justice between generations is still not as salient on the agenda as justice between rich and poor (social justice) or between men and women (gender justice). But the gap is narrowing. In Germany, for instance, four quality newspapers cited the term ‘intergenerational justice’ only 19 times in 2001, but 129 times in 2003 with further buoyancy. Since the earliest days of the environmental movement, the rights and interests of future generations have been invoked in argumentative discourse.

These days, however, barely a budget debate passes in a parliament anywhere in the world without the Minister of Finance justifying his planned cuts on the grounds of their generational justice or ‘financial sustainability’. In many European countries, youth movements for intergenerational justice have formed and members of the younger generation use moral issues on talk-shows to put their opponents from the older generation under intense pressure:
  • is it just if the younger generation stands to inherit the greenhouse effect, the ozone hole and atomic waste from previous generations?
  • Is it just if the unemployment rate is higher amongst young people than amongst the population as a whole?
  • Is it just if the younger generation are likely to receive a lower yield on their contributions to the retirement system than the older generation?
  • And all this when young people below the age of 18 are not allowed to elect their own members of parliament?
  • When the younger generation stands to inherit a heavily-indebted state?
  • When more than twice as many young people than old-age pensioners are receiving income support?
  • Is it just if barely any under-40-year-olds are to be seen in parliament, in corporate boardrooms and on the editorial committees of the press?

Justice between the old and young respectively between present and future generations is, in itself, one of the most important reasons why environment and nature should be protected.

However, this concept represents much more than this. It contains a complete political programme –from environmental and financial to educational policy.

Το παραπάνω απότελεί απόσπασμα από την εισαγωγή του συλλογικού τόμου A Handbook for Intergenerational Justice (2006), τον οποίο επιμελήθηκε επιστημονικά ο Γερμανός, ιδρυτής του Foundation for the Rights of Future Generations, Jörg Tremmel.

21 comments:

  1. Σβήσαμε ολόκληρο το προηγούμενο ποστ διότι τα σχόλια τα οποία αναπτύχθηκαν από τους διάφορους bloggers δεν προσέφεραν τίποτα στον προβληματισμό γύρω από το θέμα "δημόσια καθολική προσχολική αγωγή", ενώ τα σχόλια επικαιρότητας σχετικά με την παραίτηση Μαγγίνα οδήγησαν σε έναν διαδικτυακό αυνανισμό τύπου press gr που δε μας εκφράζει.

    ReplyDelete
  2. η επιλογή να σβήσουμε ολόκληρο το post και να μην περιοριστούμε απλώς σ' ένα επιθετικό, και ως εκ τούτου αυταρχικό moderation, το οποίο αρχικά ξεκινήσαμε να κάνουμε από τσατίλα , δείχνει ότι αναλαμβάνουμε κι εμείς τις ευθύνες μας για το μπάχαλο.

    ReplyDelete
  3. Το γ700 είναι το μπλόγκ που εκφράζει τις ανησυχίες των νέων γύρω από θέματα διαγεννεακής Δικαιοσύνης.Μέσα από αυτό το πρίσμα διαμορφώνονται σκέψεις,ιδέες και προτάσεις για όλα τα μεγάλα προβλήματα που θα φέρει ο 21ος αιώνας.
    Το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
    ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ,ΤΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΓΕΝΝΕΑΚΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ.Η ΘΑ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ Η ΘΑ ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ.

    ReplyDelete
  4. Tο βρήκα στο ermioni.blogspot.com

    Την ίδια ώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι χάνουν κάθε δικαίωμα για αξιοπρεπή διαβίωση στην τρίτη τους ηλικία, το θρησκόληπτο Ελληνικό κράτος αυτοκτονεί οικονομικά χαρίζοντας σε ετήσια βάση 1 δισ. ευρώ στους βαθύπλουτους θεοκράτες και ΟΛΑ τα κόμματα κάνουν την πάπια και οι ηγεσίες τους φροντίζουν να δηλώνουν με κάθε τρόπο την υποταγή τους στο βυζαντινό παράσιτο, που εδώ και ενάμιση αιώνα (από την δεκαετία του 1840 που σήκωσε κεφάλι) κατατρώγειαπό μέσα τις σάρκες της Ελληνικής κοινωνίας. Έλληνα εργαζόμενε. Οι πολιτικές σου ηγεσίες ξεπουλάνε το μέλλον σου για να είναι αρεστοί στους θεοκράτες αφέντες τους και ήδη χαρίζουν κάθε χρόνο αυτάπου πάνε να αντλήσουν από εσένα, στύβοντας σαν λεμονόκουπα το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου. Ξύπνα και τιμώρησέ τους. Δείξε τους ότι δεν είσαι αποβλακωμένος οπαδός και υπήκοος. Πίεσε προς όλες τις κατευθύνσεις και ζήτα εδώ και τώρα:
    ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!ΛΕΦΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΥΣ ΘΕΟΚΡΑΤΕΣ

    Αυτό πως το λέτε για δικαιοσύνη;

    ReplyDelete
  5. κομφούκιε που είσαι;

    ReplyDelete
  6. These days, however, barely a budget debate passes in a parliament anywhere in the world without the Minister of Finance justifying his planned cuts on the grounds of their generational justice or ‘financial sustainability’

    Αυτό στην Ελλάδα τουλάχιστον, μόνο στα λόγια γίνεται.

    ReplyDelete
  7. @ κονδύλης

    1. άλλο θρησκεία, άλλο πνευματικότητα, άλλο εκκλησία

    2. εκκλησία = οργανωμένο εξουσιαστικό σύστημα του ανθρώπου από άνθρωπο επί γης, νομιμοποιημένο δια της επίκλησης του θεού.

    3.παπάδες δημνόσιοι υπάλληλοι = απαράδεκτο

    4.χαμηλή και μηδενική φορολόγιση της εκκλησίας = επίσης απαράδεκτο

    5. εκκλησία πρέπει να είναι αυτό που λέει ότι είναι : ΜΚΟ με άποψη και θέσεις για τα δημόσια πράγματα, με κοινωνικό και πνευματικό ρόλο , όχι όμως ένα κρατικοδίαιτο παράσιτο όπως είναι σήμερα. ΄

    Συνεπώς το ζήτημα εδώ δεν είναι τόσο διαγενεακό όσο κυρίως ταξικό.

    ReplyDelete
  8. με την ευρύτερη έννοια του όρου

    ReplyDelete
  9. σχάλη ο κομφούκιος στο προηγούμενο post είναι ο μόνος που έκατσε να πλακωθεί μαζί μας όλοι οι άλλοι λάκισατε...

    ReplyDelete
  10. @ ανώνυμος

    Εδώ έχουμε άλλα θέματα εκεί θα κολλήσουμε.

    Στην Ελλάδα ο προϋπολογισμός ακόμα καταρτίζεται μπακαλίστικα. Δηλαδή... δεν χρηματοδοτεί δράσεις και προγράμματα, αλλά ειδικούς λογαριασμούς οι οποίοι ανταποκρίνονται σε μια διοικητικίστικη αντίλκηψη περί δαπανών.

    πχ ειδ. λογ. "0231" χαρτικά, αναλώσιμα κοκ

    Κάθε χρόνο προστίθενται κονδύλια πάνω στα προηγούμενα και λέμε 3% αύξηση στις δάπάνες για παιδεία.

    Ουσιαστικά δεν χρηματοδοτούμε τη δράση "Πάταξη του Τεχνολογικού αναλφαβητισμού" αλλά χρηματοδοτούμε κάτι άσχετους κωδικούς του υπουργείου παιδείας.Έτσι ούτε την αποδοτικότητα της δαπάνης μετράμε ούτε τίποτα.

    Εδώ πρέπει να δώσουμε εύσημα στον Horsehat διότι το 2008 για πρωτη φορά το 2008 θα εισάγει πιλοτικά τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων προγραμμάτων .

    ReplyDelete
  11. ntaksei alla gia t'alla themata gama ta megale

    ReplyDelete
  12. Φιλιππικοί


    Ο Σημίτης στον τόπο του... εγκλήματος!


    Του Φ. Συρίγου


    Οποία έκπληξη με υποδέχθηκε την Παρασκευή, επιστρέφοντας στην Αθήνα έπειτα από ένα χαλαρό τριήμερο στη Ρώμη! Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης (εμβληματική μορφή του εκσυγχρονισμού, προσωποποίηση της σοβαρότητας και σύμβολο του αντιλαϊκισμού...) έπεσε στο εντελώς ασυνήθιστο γι' αυτόν επίπεδο μιας ποδοσφαιρικής σύναξης!

    Τη σχεδόν απίστευτη πληροφορία διάβασα σε ένα σημείωμα του Πάνου Σώκου στα πολιτικά παρασκήνια της «Ε»: «Μαζί με δεκάδες χιλιάδες γαύρους -έγραφε ο συνάδελφος- που παρακολούθησαν τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού την περασμένη Τρίτη, ήταν και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, που πήγε για πρώτη φορά στο ανακαινισμένο γήπεδο "Γεώργιος Καραϊσκάκης"».

    Κοντοστάθηκα, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω. «Σημίτης... "Καραϊσκάκη"... πρώτη φορά...», άρχισα να μονολογώ, προσπαθώντας να βγάλω κάποια άκρη. Μέχρι που διάβασα την επόμενη πρόταση: «Τον είχε καλέσει η ΠΑΕ Ολυμπιακός» εξηγούσε ο Π. Σώκος. Ναι, τώρα πια ήταν απολύτως καθαρό. Ο Σ. Κόκκαλης φώναξε τον άνθρωπο που του χάρισε το «Καραϊσκάκη» να απολαύσει, εκτός από το έργο του, και την κορυφαία ευρωπαϊκή στιγμή του Ολυμπιακού.

    Επρόκειτο, πέραν πάσης αμφιβολίας, για μια επιβεβλημένη κίνηση αβροφροσύνης, για ένα μεγάλο, αλλά και κάπως κεκαλυμμένο «ευχαριστώ» (μην τους πάρουν είδηση και τους κράξουν...) ενός ευεργετημένου προέδρου προς τον ευεργέτη του, πρώην πρωθυπουργό...

    Και ο αθεόφοβος, ο ευεργέτης, πήγε! Παρ' ότι είναι εντελώς αμφίβολο αν είχε ξαναπατήσει το πόδι του, όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο αθλητικό χώρο. Ναι, πήγε! Αδιαφορώντας για τους όποιους συνειρμούς θα μπορούσαν να γίνουν. Και περιφρονώντας την όποια επίπτωση θα μπορούσε να έχει η κίνηση αυτή στο ίματζ που καλλιεργούσε με επιμέλεια για το πρόσωπό του επί τόσα χρόνια... Ο Κώστας Σημίτης, ο πρώην πρωθυπουργός, ο σοφός καθηγητής, ο μοσχοαναθρεμμένος, σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Πάει, χάλασε ο κόσμος...

    Και γιατί παρακαλώ πήγε; Δύσκολοι οι καιροί της αμφισβήτησης και ακόμα πιο δύσκολοι αυτοί της λησμονιάς και της καταφρόνιας. Ο πρώην πρωθυπουργός δίψαγε για ένα «ζήτω», για κάποιο χειροκρότημα, για μια επιδοκιμαστική ματιά, έστω, και έσπευσε ελπίζοντας ότι θα ξαναζούσε κάτι απ' τα παλιά.

    Οποία πλάνη όμως. Γιατί η παρουσία του ουδόλως συγκίνησε τους «γαύρους». Οι οποίοι όχι μόνο έχουν σημαντικότερο αντικείμενο να ασχοληθούν, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και κορόιδα. Γιατί, λοιπόν, να χειροκροτήσουν έναν πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος, αντί να παραχωρήσει το «Καραϊσκάκη» στον Ολυμπιακό, που πράγματι το εδικαιούτο, το χάρισε στον Κόκκαλη, ο οποίος το μετέτρεψε, εντελώς ανέξοδα, σε προσωπική του επιχείρηση για 49, ολόκληρα, χρόνια; Γιατί;

    Την πάτησε, λοιπόν, ο Σημίτης, όπως πιθανότατα θα την πατήσουν και οι πρωταγωνιστές του νέου σκανδάλου που εξυφαίνεται με το υποτιθέμενο γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Γιατί, τελικά, «γαύροι» και «βάζελοι» τις ομάδες τους λατρεύουν και προσκυνάνε και όχι τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη, προς τους οποίους εννοούν να κάνουν ρουσφέτια οι πολιτικοί μας.

    ReplyDelete
  13. αντί να παραχωρήσει το «Καραϊσκάκη» στον Ολυμπιακό, που πράγματι το εδικαιούτο, το χάρισε στον Κόκκαλη,

    --

    nomizw to ghpedo anhke ston E8niko Peiraiws... apo pou ki ws pou to dikaioutai o OSFP?

    ReplyDelete
  14. tsσσ... τι μας λέει ο Συρίγος ρε παιδί μου...to the point το άρθρο. τώρα δηλαδή άμα φάει διαγραφή η μαλακία το σεντόνι του ΦΣ θα φταίμε;

    ReplyDelete
  15. νευράκια έχουμε γ700;

    ReplyDelete
  16. Το σεντόνι του Συρίγου είναι άκυρο

    ReplyDelete
  17. πράγματι νευράκια, όντως άκυρο

    ReplyDelete
  18. είστ'ωραιοι'ρ

    προβολή στο Reuters, στην Καθημερινή, στο Βήμα (και παρ'όλα αυτά τρεις και ο κούκος)

    Ποιον δουλεύετε;

    ReplyDelete
  19. Αν εννοείς ότι δεν είμαστε πολυπληθής ομάδα όντως δεν είμαστε. Αυτή όμως είναι και η δύναμη του Μέσου, ονόματι blog, μια μικρή ομάδα ανθρώπων μιλάει και ακούγεται

    ReplyDelete
  20. Νομίζω ότι στις αυτοκτονίες έρχονται πρώτοι οι Νοτιοκορεάτες με τους Ιάπωνες που οι χώρες τους έχουν το ίδιο με μας φυσικό κλίμα.Νομίζω.

    ReplyDelete