Συνέντευξη “Milleuristi”

Από τον Σάκη Ιωαννίδη

Ο Αλεσάντρο Ριμάσα και ο Αντόνιο Ινκορβάια είναι οι συγγραφείς του διάσημου πλέον βιβλίου Generazione 1000 Euro , για το φαινόμενο της γενιάς των 1000 ευρώ στην Ιταλία. Το βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα μέσα στο 2007.

Η συνέντευξη στον Σάκη Ιωαννίδη έχει ως εξής:

Οι εργοδότες λένε ότι η γενιά μας «αξίζει» να πληρωθεί μόνο με 700 ευρώ μηνιαίως διότι για τόσα χρήματα δουλεύουμε. Τόση είναι η ποιότητα της δουλειάς μας. Τι λέτε για αυτό;

ΑΛ: Αυτό δεν είναι σωστό, διότι τώρα πληρωνόμαστε 700 ευρώ για τις ίδιες δουλειές που στο παρελθόν οι άνθρωποι έπαιρναν παραπάνω χρήματα!

AN: Και εγώ το ίδιο πιστεύω, αλλά πρώτα απ’ όλα: Πως μπορεί κάποιος να εγγυηθεί ότι «δουλεύουμε μόνο για 700 ευρώ, άρα τόσο θα πληρωνόμαστε»; Υπάρχουν τόσοι πολλοί (εκατομμύρια) πτυχιούχοι που εργάζονται στην έρευνα, στον επιχειρηματικό τομέα, σε δημιουργικές θέσεις για 700 ευρώ – ή λιγότερα – και αυτοί σίγουρα δεν είναι εργαζόμενοι που «αξίζουν» μόνο 700 ευρώ! Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πληρώνονται περισσότερο σε άλλες χώρες…

Νομίζετε ότι οι εργοδότες δεν μας πληρώνουν καλύτερα επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι ή επειδή δεν θέλουν; Που πήγαν όλα τα λεφτά;

ΑΛ: Νομίζω πως το πρόβλημα είναι διττό, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση είναι σίγουρα πρόβλημα, αλλά οι εργοδότες προσπαθούν να εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση και να αυξήσουν το εισόδημα τους.

AN: Οι εργοδότες ανησυχούν μόνο για τα δικά τους εισοδήματα. Μπορεί να είναι και σωστό αν το δούμε ως «όρο του παιχνιδιού» της οικονομίας. Αλλά είναι οι κυβερνήσεις που πρέπει να σταματήσουν αυτή την κατάσταση νομοθετικά, δίνοντας κάποιες εγγυήσεις και σιγουριά στους εργαζόμενους ώστε να μη μπορούν οι εργοδότες να πληρώνουν έναν τόσο μικρό μισθό και χωρίς κάποια μορφή σταθερού συμβολαίου. Να μην μπορούν να τους απολύσουν τόσο εύκολα. Και σ’ αυτό το θέμα η κυβέρνηση στην Ιταλία (δεν ξέρω για την Ελλάδα) είναι σίγουρα απούσα και δεν ενδιαφέρεται για το πρόβλημα…

Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή ζωή με 700 ευρώ το μήνα; Λένε ότι είναι το ποσό των χρημάτων που δεν σου επιτρέπει με ζήσεις με άνεση, αλλά είναι τόσο που δεν σε αφήνει και να πεθάνεις της πείνας.

ΑΛ: Στην Ιταλία λέμε ότι 1000 ευρώ (σ.σ. Στην Ιταλία τα 1000 ευρώ είναι τα ελληνικά 700) σε αφήνουν να ζήσεις εάν μπορείς να «παίξεις με τα λεφτά»…Εννοώ ότι είναι σίγουρα δύσκολο και ότι αυτά τα ευρώ φτάνουν ίσα ίσα για να ζήσεις. Αλλά αν έχεις και ένα μωρό παιδί για παράδειγμα τα πράγματα δυσκολεύουν υπερβολικά.

AN: Μπορείς να βρεις τρόπο να ζήσεις με 700 ευρώ το μήνα, αλλά αν δεν έχεις εγγυήσεις ότι θα κρατήσεις τη δουλειά σου δεν ξέρεις εάν θα έχεις αυτά λεφτά τον επόμενο μήνα. Και αυτό δεν σε αφήνει να κάνεις κανένα μελλοντικό σχέδιο. Αν χαλάσει το πλυντήριο σου ή αν χρειαστεί να πας στον οδοντίατρο για παράδειγμα, θα πρέπει να δώσεις περισσότερα λεφτά από το μηνιάτικο σου…Αυτό ποιος το λέει «ζωή»;

Τι σας λένε οι άνθρωποι που επισκέπτονται την ηλεκτρονική σας σελίδα, www.generazione1000.com; Τι πιστεύουν για τη γενιά των 700 ευρώ;

ΑΛ: Οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον στην Ιταλία, κανείς δεν έχει αποφασίσει να κάνει κάτι συγκεντρωτικό και να «φωνάξουν» το πρόβλημα στους πολιτικούς και τους εργοδότες.

AN: Στην Ιταλία η πολιτική έχει τη δυνατότητα, αλλά όχι τη δύναμη και το ίδιο συμβαίνει με τους πολίτες. Ένας τρόπος επίλυσης του προβλήματος είναι να αλλάξει η ιταλική νοοτροπία που λέει ότι «τα πράγματα είναι καλά ως έχουν και όχι αν προσπαθήσεις να τα αλλάξεις». Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι εργαζόμενοι συχνά δέχονται αυτές τις άθλιες συνθήκες. Οι περισσότεροι που ξέρουμε είναι έτοιμοι για μια «επανάσταση» μέχρι τη στιγμή που θα πρέπει να παλέψουν πραγματικά, τότε είναι που αδρανούν. Ή σε άλλες περιπτώσεις, εάν έχουν λύσει όλα τους τα προσωπικά προβλήματα νομίζουν ότι όλα έχουν διορθωθεί. Κλασική ιταλική νοοτροπία όπως είπα.

Μέχρι τώρα ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε τρεις μεγάλες τάξεις: εργατική τάξη, μεσαία – αστική και ανώτερη – πλούσια τάξη. Πιστεύετε ότι η μεσαία τάξη θα εξαφανιστεί; Αν συμβεί αυτό τι θα ακολουθήσει;

ΑΛ: Υπάρχει ένα βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Corriere della Sera», Massimo Gaggi για το τέλος της μεσαίας τάξης. Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις του.

AN: Ναι, και εγώ το ίδιο. Η μεσαία τάξη τείνει προς εξαφάνιση και η ψαλίδα μεταξύ των πολύ πολύ πολύ πλούσιων ανθρώπων και των χαμηλόμισθων, σύμφωνα με το σκεπτικό του βιβλίου, ανοίγει όλο και περισσότερο. Στο ενδιάμεσο θα υπάρχει ένα μεγάλο κενό.

Μια έκθεση του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών αναφέρει ότι στα επόμενα 30 χρόνια οι μεσαίες τάξεις θα στραφούν στον Μαρξισμό. Προβλέπετε κάποιο πισωγύρισμα;

ΑΛ: Ελπίζω πως όχι! Δεν νομίζω πως αυτό είναι το μέλλον!

AN: Η ιστορία δημιουργήθηκε από την εξέλιξη και όχι από τη στροφή στο παρελθόν. Οπότε περιμένω και ελπίζω κάποια «δαρβινική» εξέλιξη και προσαρμογή της μεσαίας τάξης στις νέες συνθήκες που θα την κάνει δυνατότερη και πιο συνειδητοποιημένη ώστε να μπορέσει να αντιστρέψει την κατάσταση και να αποφύγει την κατάρρευση. Αν και η Ιταλία είναι μια χώρα που συνεχώς γυρίζει προς τα πίσω δεν υπάρχει κάτι για να είσαι αισιόδοξος.

Η προβολή αυτού το φαινομένου αξίζει τελικά τον κόπο; Θα αλλάξει κάτι; Και αν ναι πότε; Σε πάνω από 10, 20 χρόνια;

ΑΛ: Δεν είμαι αισιόδοξος. Ήμουν, αλλά μετά από ένα χρόνο που ασχολήθηκα με το πρόβλημα δεν νομίζω ότι θα λυθεί τα επόμενα χρόνια, στην Ιταλία τουλάχιστον. Όταν μετά από 10 – 15 χρόνια θα έχουμε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και οι ανατολικές χώρες θα μας διώξουν από την αγορά, τότε θα ξεκινήσουμε τις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Δυστυχώς είμαστε μια χώρα σε φάση στασιμότητας.

AN: Συμφωνώ. Τα ΜΜΕ μιλούν για το είδος της προσωρινής εργασίας και οι νέοι εργαζόμενοι το φωνάζουν εδώ και 18 μήνες και στο ενδιάμεσο οι πολιτικοί και τα ιδρύματα δεν έχουν κάνει εντελώς τίποτα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Πιστεύετε ότι το θέμα της γενιάς των 700 ευρώ θα αποκτήσει διάσταση κινήματος; Μήπως επεκταθεί και παγκόσμια;

ΑΛ: Στη Γαλλία οι αντίστοιχες προσπάθειες έχουν αποδώσει αρκετά. Στην Ιταλία είμαστε εγωιστές οπότε δεν συνεχίζω να πιστεύω σε ένα ιταλικό κίνημα.

AN: Θέλουμε να είμαστε μέρος ενός νέου ιταλικού κινήματος και προσπαθήσαμε να το διαμορφώσουμε προτείνοντας ιδέες και στόχους, αλλά είναι πολύ δύσκολο γιατί η λογική των ανθρώπων παραμένει σε ατομικό επίπεδο. Οι περισσότεροι παλεύουν να λύσουν μόνο τα δικά τους προβλήματα, δε νοιάζονται για τους υπόλοιπους. Στην Ιταλία οι περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι περιμένουν κάποιον άλλο να έρθει και να αλλάξει την τωρινή κατάσταση. Λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν οι ίδιοι και να συσπειρωθούν σε μια μορφή κινήματος.


Αναγκαστήκατε ποτέ να ζήσετε με 700 ευρώ το μήνα; Οι δικές σας απολαβές ποιες είναι;

ΑΛ: Δεν είμαι μέλος αυτής της γενιάς, αλλά δε νομίζω ότι αν δεν ανήκεις εδώ πρέπει να ξεχνάς το πρόβλημα. Ο εγωισμός και ο ατομικισμός είναι το μεγαλύτερο κακό στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή!

AN: Αντίθετα, εγώ αισθάνομαι ότι ανήκω στη γενιά των 700 ευρώ. Αποφοίτησα με πτυχίο Αρχιτεκτονικής το 2000 και μετά από επτά χρόνια βρήκα δουλειά με 1100 ευρώ! Πιο πριν πάντα πληρωνόμουν 500 ή 750 ευρώ το μήνα και γι’ αυτό ακόμη μένω με τους γονείς μου…

Αν ήσασταν εργοδότες, πόσο θα πληρώνατε τους εργαζόμενους σας;

ΑΛ: Εξαρτάται, δεν γίνεται να δίνεις σε όλους τον ίδιο μισθό. Η αξιοκρατία πρέπει να αποφασίσει τους μισθούς των εργαζομένων! Αλλά, η αξιοκρατία στην Ιταλία θεωρείται μια ιδιόμορφη λέξη!

AN: Πρώτα απ’ όλα θα προσλάμβανα μόνο εκείνους που πραγματικά το άξιζαν και πιστεύω ότι όσο πιο άξιος και υπεύθυνος είναι ένας εργαζόμενος ανάλογα θα πρέπει και να πληρώνεται. Εννοείται με ένα συμβόλαιο που θα του εξασφάλιζε μια σταθερή και καλή ποιότητα ζωής.

Η συνέντευξη των Milleuristi στον Σάκη Ιωαννίδη , δημοσιεύτηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο free paper της Θεσσαλονίκης, parallaxi, στο πλαίσιο παρουσίασης του κοινωνικού φαινομένου της γενιάς του βασικού μισθού σε Ελλάδα και Ιταλία , με τίτλο "Η Ζωή με ένα Χιλιάρικο".