By Greg Ip
From The Wall Street Journal Online
American men in their 30s today are worse off than their fathers' generation, a reversal from just a decade ago, when sons generally were better off than their fathers, a new study finds.
The study, the first in a series on economic mobility undertaken by several prominent think tanks, also says the typical American family's income has lagged far behind productivity growth since 2000, a departure from most of the post-World War II period.
The findings suggest "the up escalator that has historically ensured that each generation would do better than the last may not be working very well," says the study, which is scheduled for release today.
The study was written principally by John Morton of the Pew Charitable Trusts, which is leading the series, called the Economic Mobility Project, and Isabel Sawhill of the Brookings Institution. Other participating think tanks are the Heritage Foundation, American Enterprise Institute and the Urban Institute. (See the study.)
Read the whole article in WSJ Online.
Πολύ ενδιαφέρον post.Η G700 θα είναι η πρώτη γενιά που θα βιώσει το σύνδρομο τού "φτωχόπαιδου των πλουσίων γονιών".Κάπου εδώ σταματά για τη Δύση η γαμμική εξέλιξη από το καλό στό καλύτερο.Ετσι οι γραμμικές θεωρίες(φιλελευθερισμός,μαρξισμός) της συνεχούς και αναπόφευκτης προόδου περνάνε κρίση ερμηνευτικής αξιοπιστίας.Από δω και πέρα τα πάντα επιρέπονται αλλά και τα πάντα μπορούν να συμβούν.Κατ'ανάγκη φαίνεται ότι οι δύο αυτές υλιστικές ορθολογικές κοσμοθεωρίες(αδέλφια άλλωστε) θα αντικατασταθούν από άλλες γνωστές η άγνωστες ανορθολογικές:πνευματιστικές,μεταφυσικές,μυστικιστικές,ανιμιστικές,θρησκευτικές.Πολύ ενδιαφέρουσα γιά στοχασμούς ιστορική φάση.Μοιάζει λίγο την Ελληνιστική περίοδο.Λυκόφως η λυκαυγές;
ReplyDeleteEla poy den katalaves tipota apo to arthro.
ReplyDeletexaxaxaxaxa
I'll be darned
"The desire to achieve beyond one’s parents’ economic
ReplyDeletestatus or ensure a child’s greater success in life has inspired
generations of Americans to study hard, work industriously,
save carefully, and connect to a set of larger social ideals.
Indeed, the promise of economic opportunity was part of
what forged the idea of the United States of America more
than two centuries ago. It has since served as a powerful
engine of growth and social cohesion."
Τα παραπάνω δεν είναι κεκτημένα για τη δική μας γενιά. Πρέπει να τα επιδιώξουμε, και μάλιστα μακριά από τους χρυσούς μεσήλικες ως πηγές έμπνευσης. Γιατί σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, οι δικοί μας μεσήλικες ούτε αποταμίευσαν ή έκαναν κράτη, ούτε δούλεψαν ή δουλεύουν ιδιαίτερα σκληρά για να φτάσουν εδώ που έφτασαν, ευνοημένοι από τις συγκυρίες, ούτε πέρασαν κανένα σύνολο ηθικών και κοινωνικών αξιών στους νεώτερους τους. Μάλιστα η Ελλάδα εντάσσεται μεταξύ της 2ης και 3ης κατηγορίας κοινωνίας, όπως το άρθρο τις διαχωρίζει : 2η = meritocratic society, 3η = class – stratified society. Δηλαδή λειτουργούμε με βάση τα κονέ, τις προσωπικές και επαγγελματικές διασυνδέσεις του οικογενειακού κύκλου, τον οικονομικό ταξικό διαχωρισμό κλπ., και καθόλου με βάση τις ικανότητες των ατόμων που δομούν την κοινωνία μας.
Αν φτάσουμε στο επίπεδο που περιγράφεται συνοπτικά και ξεκάθαρα στην παράγραφο παραπάνω, τότε μπορούμε και να συζητήσουμε για τους κινδύνους μιας ισχυρής meritocratic society. Πρέπει να αναζητήσουμε και να εδραιώσουμε εμείς οι ίδιοι τις αξίες και όχι να τις αντλήσουμε από τη χρυσή γενιά των μεσηλίκων.
Πάντως ένα καθαρό μοντέλο meritocratic society δεν θα ήταν ποτέ δίκαιο, ούτε γενετικά, ούτε οικονομικά, ούτε ταξικά, ούτε φυλετικά, ούτε διαγενεαλογικά. Το μοντέλο της απόλυτης αντιστοίχισης ικανοτήτων και οφελών σε μια κοινωνία θα πρέπει να συμπληρώνεται από μια πανίσχυρη κοινωνία των πολιτών η οποία καθημερινά και συλλογικά βρίσκει λύσεις για τις αδύναμες ή αδικημένες ‘διαφορετικές’ ομάδες της κοινωνίας.
Η σύνοψη επιβεβαιώνει την ανησυχία και αμηχανία της Δύσης ως προς το να προστατέψει και να ενισχύσει την ευμάρεια των πολιτών της. Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας με μεγάλο ενδιαφέρον.
@parmenidis,
ReplyDeleteMέσα είσαι δικέ μου. Έτσι ακριβώς είναι...
Λυκαυγές είναι, είμαστε στο μεταίχμιο της εξέλιξης και της πρόσβασης σε μια νέα κατάσταση ισορροπίας.
Τάξη μέσα από το χάος, το έλεγε ο Πριγκοζίν στο ομότιτλο βιβλίο του. Όταν οι συνθήκες ισορροπίας ανατρέπονται μέσα στα συστήματα, ακουλουθεί μια περίοδος χαοτικής απορρύθμισης που τελικά οδηγεί στη νέα κατάσταση ισορροπίας.
Το πρωτοφανές είναι πως η απορρύθμιση αυτή συμβαίνει σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης έκφρασης και αντίληψης. Από το περιβάλλον, την οικονομία, την πολιτική, όλες οι σταθερές του "συστήματος", προσωπικές και παγκόσμιες, γκρεμίζονται η μία πίσω από την άλλη.
Το "νέο", θα πάρει νομοτελειακά τη θέση του παλιού. Αλλά γραμμική πρόβλεψη σε ένα χαοτικά διαμορφωμένο σύστημα είναι φύσην αδύνατο να κάνουμε.
Ιστορικές οι στιγμές, ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες από καταβολής πολιτισμού.
Ως προς το μακρο-ιστορικό επίπεδο ανάλυσης έχουμε να πούμε το εξής.
ReplyDeleteΗ διάδοση της μαζικής φιλελεύθερης δημοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα όχι μόνο δεν θα γεννήσει παντού πιστά αντίγραφα, αλλά θα αλλάξει και αυτήν την ίδια στις μητροπολιτικές χώρες (βλ. επιχείρημα parmenidi για ολλανδία σε προηγούμενο post), πυροδοτώντας παράλληλα οξύτατους παγκόσμιους αγώνες κατανομής μέσα σε στενά δημογραφικά και οικολογικά πλαίσια.
Aν ο 20ος αιώνας σήμανε τη διάψευση της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής ουτοπίας, ο 21ος θα χαρακτηριστεί από την κατάρρευση της φιλελεύθερης. Η ιστορία δεν τελείωσε και κανείς από εμάς δεν πρόκειται να πεθάνει γνωρίζοντας πως θα τελειώσει.
Θαυμάσια πρωτοβουλία της Ιστοσελίδας να παρουσιάσει την συλλογική δουλειά των, ίσως, μεγίστων "τραπεζών σκέψης" του Κόσμου, αλλά και το σχετικό άρθρο της Wall Street Journal.
ReplyDeleteΟυσιαστικά, τα άρθρα αυτά είναι μεγάλου ενδιαφέροντος γιά τους Ευρωπαίους διότι παρουσιάζουν
1) την συγκριτική οικονομική κατάσταση των νέων Αμερικανών και
2)την θέση των νέων Αμερικανών απέναντι στον εξισωτισμό. Θα σταθώ και στα δυό.
Οικονομική κατάσταση των νέων στις ΗΠΑ.
Βλέπουμε ότι η δυνατότητα στο "Αμερικανικό όνειρο" έχει μειωθεί σε σχέση με παλιότερες γενιές. Ασχολείται η έρευνα με δυό δείκτες, την απόλυτη και την σχετική (οικονομική) κινητικότητα.
Η απόλυτη κινητικότητα, αν και σχετικός δείκτης ΚΑΙ αυτή, εξετάζει ΠΟΣΟ βελτιώνεται το ΜΕΣΟ εισόδημα της νέας γενιάς μέσα σε μιά ηλικιακή δεκαετία (πχ 30-40)και πού στέκει σε σύγκριση με την βελτίωση σε αντίστοιχη ηλικιακή περίοδο προηγουμένων γενεών. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η παληά γενιά μπορούσε από τα 30 έως τα 40 της χρόνια να βελτιώνει την οικονομική της κατάσταση κατά 34% και πλέον, ενω η σημερινή γενιά, μεταξύ 30 - 40 πετυχαίνει μιά βελτίωση που δεν ξεπερνάει το 17%.
Αρα ή απόλυτη κινητικότητα είναι αισθητά μειωμένη - έχουμε ακόμα βελτίωση αλλά η κλίση (gradient) της σχέσης είναι μικρή.
Συγχρόνως, όμως, μελέτησαν και την σχετική κινητικότητα, δηλαδή πως πορεύονται διάφορες υπο-ομάδες μέσα στην ίδια, την νέα γενιά. Βρέθηκε τότε πως η σχετική κινητικότητα στέκει καλώς. Με άλλα λόγια, το "ξυράφι" διατηρεί, όπως και παληά, την ίδια δυνατότητα να διακριθεί και να πετύχει οικονομικά - ο φτωχός να γίνει πλούσιος, αλλά και αντιστρόφως. Ομως, το μέσο άτομο δεν θάχει την ίδια εξέλιξη όπως στο παρελθόν - θα βελτιωθεί, γενικά, αλλά σε χαμηλότερους, έως και υποδιπλάσιους ρυθμούς.
Ιδεολογική προσέγγιση των νέων Αμερικανών.
Οταν καλούνται να επιλέξουν μεταξύ, από τη μιά, ενός τυχαίου ή κληρομικού πλουτισμού σε συνδυασμό με κρατικές εξισωτικές του εισοδήματος παρεμβάσεις, και, από την άλλη, της αξιοκρατίας σε συνδυασμό με μεγάλες οικονομικές ανισότητες, οι νέοι Αμερικανοί προτιμούν τη δεύτερη κατάσταση.
Αυτό σημαίνει ότι οι Αμερικανοί νέοι εξακολουθούν να πιστεύουν στο American dream και να απορρίπτουν τις κρατικές εξισωτικές παρεμβάσεις παρά την τρέχουσα εργασιακή ανασφάλεια.
@G700
ReplyDeleteΠολύ ενδιαφέρον το άρθρο!
"As the data in Figures 6-9 indicate, the benefits of productivity growth have not been broadly shared in recent years."
To κλειδί και ο πυρήνας της εξέλιξης του πολιτισμού είναι η συνεργασία.
Οι κρατικές εξισωτικές παρεμβάσεις από τη μια μοιάζουν με τις τότε σοβιετικές "παρεμβάσεις" στην παραγωγή της οικονομίας τους, δημιουργούν στρεβλώσεις, βρίσκονται διαρκώς σε διαφορά φάσης με τις πραγματικές ανάγκες και μειώνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αποδοτικότητας.
Η αξιοκρατία από την άλλη είναι ένα μεγάλο ψέμα (του καπιταλισμού) και μια μεγάλη υποκρισία, αφού για να βρεθείς στα ρετιρέ της οικονομικής πυραμίδας πρέπει να "υπεξαιρέσεις", να εκμεταλλευτείς. Κάποιος για να κερδίσει θα χάσει κάποιος άλλος.
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο κοντινό μέλλον στην ένταση της δικτύωσης, της κοινωνίας των πολιτών, και μιας πιο άμεσης μορφή δημοκρατίας. Συνεργαζόμενα δίκτυα πολιτών, αποκεντρωμένη εξουσία και λήψη αποφάσεων, μεταφορά των πληροφοριών εκεί που πρέπει σε πραγματικό χρόνο.
Η αληθινή αξιοκρατία προωθείται μέσα από τη διαφάνεια των συστημάτων, ενώ η "κρατική" παρέμβαση όπου υπάρχει παύει να βρίσκεται σε διαφορά φάσης, όταν αποκτά επίγνωση της κατάστασης και ενεργεί σε σχεδόν πραγματικό χρόνο.
PS Την αξιοκρατία την τοποθετώ με μέτρο την αρετή, και όχι την λαμογιά. Γιατί πολλοί λένε άξιος επιχειρηματίας αφού τα κέρδισε μαγκιά του...
@trinity
ReplyDeleteΗ ανάλυσή σου με εκφράζει απόλυτα.Η θεωρία του χάους(Πριγκοζίν)σε συνδυασμό με την αρχή της απροσδιοριστίας(Χάιζενμπεργκ),δυό, καθαρά, θεωρίες της φυσικής,θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τα τεκταινόμενα στο ιστορικό και κοινωνικό πεδίο.Θα μας βοηθούσαν επίσης οι σχετικιστικές θεωρίες των παρεξηγημένων αρχαίων Ελλήνων σοφιστών αλλά και η Θουκιδίδεια ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΣΚΈΨΗ.
Η συνδυαστική χρήση αυτών των διανοητικών εργαλείων θα μας δώσει τη σωστή απάντηση στο καθοριστικό ερώτημα του post που,κατα τη γνώμη μου,είναι το εξής:Γιατί οι γενιές πού έρχονται θα έχουν μικρότερα εισοδήματα από τις γενιές πού απέρχονται.
Tην ίδια ακριβώς στιγμή που η παραγωγικότητα αυξάνεται ραγδαία...
ReplyDeleteΟρθότατα.Αυξάνεται ο απόλυτος πλούτος αλλά μειώνεται ο σχετικός.Μειώνεται η απόλυτη φτώχεια και αυξάνεται η σχετική. Αρα θα ζουμε σε ένα περιβάλλον δισ. σχετικά φτωχών ανθρώπων. Και επΕιδή οι μισοζώντανοι είναι πιό επικίνδυνοι από τους μισοπεθαμένους ας ξαναδιαβάσουμε,για καλό η γιά κακό,το Θουκιδίδη!
ReplyDeleteParmenidi problepetai na ginei ths nyxtas twn zwntanwn nekrwn!
ReplyDeleteΟι απόλυτα φτωχοί είναι οι μισοπεθαμένοι,οι εξαθλιωμένοι.Αυτοί δεν μπορούν να αντιδράσουν.
ReplyDeleteΟι σχετικά φτωχοί είναι οι μισοζώντανοι.Κάτι σαν τους G700.Αυτοί μπορούν να αντιδράσουν.Και θα αντιδράσουν!
@ vaggelas
ReplyDeleteΓράφεις
"Η αξιοκρατία από την άλλη είναι ένα μεγάλο ψέμα (του καπιταλισμού) και μια μεγάλη υποκρισία, αφού για να βρεθείς στα ρετιρέ της οικονομικής πυραμίδας πρέπει να "υπεξαιρέσεις", να εκμεταλλευτείς. Κάποιος για να κερδίσει θα χάσει κάποιος άλλος."
Ισα-ίσα. Εκεί όπου εφαρμόζεται πραγματικά ο καπιταλισμός, πχ στις ΗΠΑ, λειτουργεί και η αξιοκρατία.
Και λειτουργεί η αξιοκρατία όχι για λόγους ηθικούς (άρα δεν υφίσταται θέμα υποκρισίας), αλλά διότι ο εργοδότης προωθεί τον άξιο επειδή παράγει καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερη ποσότητα. Ουδείς εργοδότης στις ΗΠΑ ηθικολογεί και όταν είναι ηθικός τα λεφτά του τα μοιράζει αφειδώς αλλά όχι συνήθως στους υπαλλήλους του (πχ Warren Buffett, o πλουσιότερος αλλά και ο μεγαλύτερος φιλάνθρωπος κόσμου).
Στην Ελλάδα, όμως, συμφωνώ απόλυτα, δεν λειτουργεί η αξιοκρατία διότι, στον μεν ιδιωτικό τομέα, δεν υφίσταται αγορά/ζήτηση αξιών, στον δε δημόσιο, ισχύει το καθεστώς των πελατειακών σχέσεων γιά το οποίο όμως υπεύθυνες δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά εξ ίσου ΚΑΙ ο λαός.
Πάντως ουδέν τραγικότερο γιά μιά χώρα από την πεποίθηση της νεολαίας της ότι δεν ισχύει η αξιοκρατία. Και υποθέτω πως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει ήδη και θα πληρώσει η χώρα γιά την ανάλγητη και αισχρή αδιαφορία της.
Η αξιοκρατία στην Αμερική είναι ολοφάνερη. Ολόλαμπρο παράδειγμα ο πρόεδρός της.Αν η κοικωνίες στηριχθούν στην ποιότητα και ποσότητα που παράγουν είναι χαμένες από χέρι. Η "φιλανθρωπία" γίνεται για άλλους λόγους και σκοπιμότητες. Η λύση του προβλήματος δεν είναι η αξιοκρατία μέσα στις κοινωνίες που δημιουργούνται, αλλά οι νέες κοινωνίες που δεν έχουν σχέση με το σύστημα αυτό. Μιλάτε περισσότερο για ουτοπίες και όχι για κοινωνίες.
ReplyDelete@Hassapoyanes & Vaggelas
ReplyDeleteΔεν χρειάζεται να κλέψεις για να είσαι καλός επιχειρηματίας, αν και στην ελλάδα λόγο γιγάντωσης του κράτους και των μεγαλων κρατικών παρεμβάσεων δεν υφίστατε αξιοκρατία καθώς της καλύτερες δουλείες τις προκυρήσει το κράτος οπότε της παίρνουν αυτοί που είναι πολυ μεγάλοι και έχουν καλό λάδι(κρητικό κατα προτίμηση). ενα καλό άρθρο για τους λομπίστες
Στο παραπάνω άρθρο παραθέτω και παραδείγματα αναξιοκρατία και παρεμβατισμού και σε φιλελευθερες χώρες υπο την ηθική σκέπη του σοσιαλισμού ομως.
Πάντως εκεί που θέλω να καταλήξω έιναι οτι επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν ειναι μόνο το λαμόγιο αλλα και αυτός που είναι ικανός να προσφέρει καλύτερες ή φτηνίοτερες υπηρεσίες. Αλλά όσο μεγαλύτερο το κράτος και όσο περισότερες παρεμβάσεις τόσο αυξάνεται η αναξιοκρατία διότι μοναδικός αντικειμενικός κριτής είναι η αγορά δηλαδή αυτοί που δέχοντε την υπηρεσία ή το αγαθό αλλά σε μεγάλα κράτη σημασία δεν έχει ο καλύτερος αλλα αυτός που έχει το καλυτερο λάδι(έιπαμε κρητικό)
Συμφωνώ ότι ο καπιταλισμός προσφέρει μεγάλες δυνατότητες αξιολόγησης και σχετικής αξιοκρατίας.
ReplyDeleteΘα πρέπει όμως να έχουμε κατά νου πως η αξιολόγηση γίνεται τελικά με μέτρο τα κέρδη. Αυτό ήταν εντάξη όσο η παραγωγή επικεντρώνονταν σε υλικά αντικείμενα (commodities), υπήρχε άμεση σύγκριση.
Σήμερα ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας αφορά υπηρεσίες, άυλα αντικείμενα τα οποία δεν είναι εύκολο να αξιολογηθούν με απόλυτους όρους, και τα οποία τείνουν να δημιουργούν αδιαφανείς όρους ανταγωνισμού. Τα χρηματοπιστωτικά είναι ένα από αυτά τα ¨νέα¨ αντικείμενα.
Η χρηματιστηριακή εταιρία που εμπλέκετε στο σκάνδαλο των ομολόγων είναι σίγουρο πως διαθέτει άξια στελέχοι, καλά μορφωμένα, αυτό που λέμε "εργάτες έντασης γνώσης". Αυτό όμως δεν τους σταμάτησε από το να κλέψουν.
Θα τους χαρακτηρίζατε άξιους;
Άλλο παράδειγμα είναι η Enron στην Αμερική για να μην λέμε πως αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, ή η British Aerospace με τους χρηματισμούς των Σαουδαράβων, κτλ.
Όταν μιλάω για υποκρισία εννοώ πως στα πλαίσια του καπιταλισμού μιλάμε για αξιοκρατία αλλά μόνο όσον αφορά την παραγωγικότητα-απόδοση. Για τον καπιταλισμό είναι θεμιτό (λιγότερο ή περισσότερο) να μεγιστοποιείς τα κέρδη σου, έστω κι αν χρησιμοποιείς άνομους τρόπους, αρκεί βέβαια να μην πιάνεσαι. Αυτό αποτελεί αξία.
Οι εταιρίες πλέον κυνηγούν όλο και μερισσότερο τις οικονομικές προσόδους, πάνε εκεί που βρίσκονται τα εύκολα και τα πολλά λεφτά. Και αυτό έχει να κάνει με τις αξίες που προωθεί το ίδιο το σύστημα.
Εκεί εστιάζω λοιπόν, αξιοκρατία, αλλά ως προς τι; Την αρετή, ή τη μεγιστοποίηση των κερδών;
Σαν νέα γενιά ποιές αξίες τελικά θα επιλέξουμε;
@ anonymous
ReplyDelete"Η αξιοκρατία στην Αμερική είναι ολοφάνερη. Ολόλαμπρο παράδειγμα ο πρόεδρός της"
Προσβάλλετε την νοημοσύνη σας, κύριε.
Δεν κρίνονται οι χώρες και οι λαοί, και μάλιστα σε προοπτική χρόνου, από ένα [ή τον τρέχοντα] πρόεδρο [ή πρωθυπουργό] τους. Το ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ εξελέγη ο G W Bush [με αναφορές ακόμα ΚΑΙ στο εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ] θα μπορούσαμε να συζητάμε επί ωρες [και είμαι στη διάθεσή σας επ' αυτού].
Αλλά, κύριε, αν δεχθούμε την συλλογιστική σας, τότε θάπρεπε να μιλήσουμε και γιά ένα ιδιοφυές, αλλά άπορο χωριατόπαιδο από το middle of nowhere, από διαλυμένη οικογένεια [ο πατέρας την είχε εγκαταλείψει, η μάνα ήταν αλκοολική και ξόδευε τα μισό μεροκάματό της ως νοσοκόμας σε αλκοόλ και τ' άλλο μισό στα στοιχήματα] που πήρε υποτροφία γιά προπτυχιακές στο Georgetown, που στη συνέχεια έγινε Rhodes scholar, που σπούδασε νομικά, πάλι ως υπότροφος, στο Υale γιά να επιστρέψει, κατόπιν, στο τόπο του και να γίνει Attorney General, μετά κυβερνήτης του Arkansas και να καταλήξει πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος πέτυχε να μειώσει την ανεργία σε ποσοστό πολύ κάτω του 5%, να επανεντάξει την αγράμματη, άγαμη μαύρη μητέρα στην κοινωνία και την παραγωγή, να μειώσει δραματικά την εγκληματικότητα και ειδικά τις ανθρωποκτονίες, να μειώσει την χρήση όπλων, να μειώσει δραματικά το δημόσιο χρέος και να μετατρέψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού σε περίσσευμα!!!!!
ΟΛΑ αυτά από ένα peasant anglosaxon boy!!
Aυτό κι αν δεν είναι κλασσικό παράδειγμα αποθέωσης της ελπίδας, των ίσων ευκαιριών και της αξιοκρατίας.
Η μισή αλήθεια είναι ψέμα αγαπητέ κύριε.
Γράφετε:
"Η "φιλανθρωπία" γίνεται για άλλους λόγους και σκοπιμότητες."
Οχι πάντα. Υπάρχουν φιλάνθρωποι που εννοούν την φιλανθρωπία. Ο Bill Gates και ο Warren Buffett έχουν πιά περάσει τον Ρουβίκωνα και έχουν παραιτηθεί από τις επιχειρήσεις τους.
Ετσι λειτούργησαν κάποτε και στην Ελλάδα ο Αβέρωφ, ο Τοσίτσας, ο Συγγρός και ο "Τρελλαντώνης".
Ο τρελλαντώνης, που δεν ήταν τρελλός αλλά θηρίο και σκανδαλιάρης ως παιδί, ενέπνευσε την αδερφή του Πηνελόπη Δέλτα να γράψει το θαυμάσιο ομώνυμο βιβλίο. Ο Αντώνης Μπενάκης έφτιαξε τον Οργανισμό Βάμβακος [όταν η οικογένεια μετακόμισε από την Αίγυπτο στην Αθήνα] και δώρησε το υπέροχο σπίτι του στο οποίο δημιουργήθηκε ένα από τα 100 καλύτερα μικρά μουσεία του Κόσμου [κατά το Conde' Nast Traveler]. Aυτή η οικογένεια αφήκε ΟΛΑ της τα χρήματα στο έθνος και σήμερα οι απόγονοί της δουλεύουν γιά να ζήσουν, με δική τους επιλογή.
Η νιχιλιστική ιδεολογία είναι πιό επικίνδυνη ακόμα και από την εγκληματικότητα, διότι 1) πάμπολλοι άριστοι αποσύρονται ή αποστασιοποιούνται από τις δραστηριότητες της Κοινωνίας των Πολιτών και ιδιωτεύουν (όταν είναι εύποροι) ή γίνονται έρμαια του "συστήματος" (ά είναι φτωχοί) και 2) αφήνουν ελέυθερο και ανοιχτό το πεδίο (by default) στα λογής-λογής τρωκτικά να αλωνίζουν.
Υπενθυμίζω:
Νιχιλισμός (nihilism) -> Απελπισία (hopelessness) -> Αδράνεια (complacency) -> δεσμά (bondage) -> σκλαβιά (slavery).
Ισοπεδώνοντας τα πάντα και (επαν)εισάγοντας τον ρελατιβισμό των 60'ς στην εξίσωση ΟΥΔΕΝ οικοδομούμε.
@Vaggelas.
ReplyDeleteΟ κόσμος σαν τελικός αποδέκτης των υπηρεσιών είναι και ο καλύτερος κριτής, αμα είσαι ικανοποιημένος απο μια υπηρεσία την ξαναγοράζεις. ΚΑι τα δύο σενάρια που είπες παραπάνω επιβαιβεώνουν αυτό που είπα το κ΄ρατος που δεν είναι τελικός αποδέκτης όταν επιλέγει μια υπηρεσία το κάνει βάση πολιτικών συμφερόντων και όχι αξιοκρατικών.
Στο θέμα των ομολόγων ας μην τα ρίχνουμε ολα στην JP Morgan , τα άτομα που διοικούσαν τα ταμεία και είχαν υποχρέωση να προστατέψουν τα ταμεία τους, και οι συνδικαλιστές που έπερναν μέρος στα συμβούλια αυτών των ταμείων δεν έβλεπαν τον λάκο. Βέβαια στην θέση αυτή ανέβηκαν λόγο γνωριμιών και όχι οικονομικών γνώσεων αρα πού ειναι η αξιοκρατία στο κράτος?
@αντώνης πολιτάκης
ReplyDeleteΤο κράτος "αγοράζει" μια υπηρεσία πάνω στις ίδιες αξίες που δομεί το σύστημα των αγορών, μεγιστοποίηση του κέρδους. Άσχετα αν αυτήν η μεγιστοποίηση αφορά συγκεκριμένα άτομα και όχι το σύνολο.
Η εξατομίκευση είναι και αυτό μια ακόμα αξία του ίδιου συστήματος. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο κράτος, βρίσκεται στις αξίες που εντρυφούν τα άτομα, και που με την σειρά τους δομούν το κράτος.
Ο κόσμος για ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραγόμενων προιόντων δεν έχει καμιά σχέση, αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους. Βλέπε δομημένα ομόλογα. Άρα ο τελικός κριτής είναι απών από τη διαδικασία της αξιολόγησης και αυτό είναι αποτέλεσμα της τρομακτικής εξιδίκευσης.
Υπάρχει μεγάλη αδιαφάνεια, και αυτό οι εταιρίες και οι ειδικοί το εκμεταλεύονται, δημιουργώντας απαράδεκτες καταστάσεις και παγκόσμιες εισοδηματικές ανισορροπίες.
Κατά τα άλλα συμφωνώ μαζί σου για τους συνδικαλιστές, αλλά μην ξεχνάς πως είναι πρώτα πολιτικά πρόσωπα, δεν είναι επιστήμονες-παντογνώστες.
ReplyDeleteΔεν γίνεται όσοι ασχολούνται με τα κοινά να είναι καταρτισμένοι σε όλα! Η πολιτική είναι πρωτίστος όραμα, η εφαρμογή του οράματος είναι δουλειά των τεχνοκρατών.
ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ
ReplyDeleteΤα δομημένα ομόλογα είναι επενδύσεις υψηλού κινδύνου, δηλαδή μπορεί το κέρδος να είναι μεγάλο ή μηδενικό. Λέγονται δομημένα, ακριβώς διότι έχουν "δομή", δηλαδή προϋποθέσεις ή ουδούς (threshholds). Υπέρβαση τού ουδού εκτιμάται ανά τρίμηνο συνήθως και ο κάτοχος κερδίζει ή χάνει όλο το επιτόκιο. Τα δομημένα αντιδιαστέλλονται από τα σταθερού και πολύ χαμηλοτέρου επιτοκίου ομόλογα. Δομημένα ομόλογα εκδίδονται διεθνώς, απο τον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Αναλόγως των αντοχών τους (risk aversion), επενδυτές, μικροί- φυσικά πρόσωπα, ή θεσμικοί-νομικά πρόσωπα, διοχετεύουν μέρος του κεφαλαίου τους σε τέτοια προϊόντα.
Οπως με κάθε αγαθό, έχουμε κι εδώ παραγωγό και έμπορο, το Ελληνικό κράτος και την J. P. Morgan, αντίστοιχα. Ο έμπορος μπορεί να πουλάει χονδρικώς ή και λιανικώς. Ο έμπορος ενός προϊόντος με λιανική τιμή (εδώ, ονομαστική αξία) Β, αγοράζει με έκπτωση στη τιμή Γ - και η διαφορά (Β-Γ) είναι η προμήθειά του.
Την πληρωμή των τόκων στους αγοραστές οφείλει, καθ’ όλο το βίο του ομολόγου, ο εκδότης του, εδώ το ελληνικό κράτος.
Μέχρι τώρα όλα πάνε καλά.
Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουν είναι:
ΓΙΑΤΙ, ενόσω oι αγοραστές γιά 100% του ομολόγου είχαν εξασφαλισθεί και ήσαν τα ασφαλιστικά Ταμεία, το κράτος δεν πούλησε τα ομόλογα κατ ευθείαν σ' αυτά και μάλιστα χονδρικώς ώστε να κερδίσει ο φουκαράς ο αγοραστής την προμήθεια;;;
Και ΓΙΑΤΙ παρεμβλήθηκαν ΤΟΣΟΙ μεσάζοντες;;;
Και ΓΙΑΤΙ χρησιμοποίησαν την J. P. Morgan ως τον έμπορο του προϊόντος;;;
Κατ’ αρχήν, η J. P. Morgan (εννοώ τα αφεντικά και όχι τους Ελληνες μικρομεσαίους υπαλλήλους) δεν θα καταπιανόταν αν ήξερε το ιστορικό, αν και ώφειλε να γνωρίζει (constructive knowledge, εξηγώ παρακάτω). Εταιρίες μεγάλου prestige δεν ρισκάρουν γιά πενταροδεκάρες. Ο καθένας, αν κάποιος του πρότεινε "Σήμερα θα σου πουλήσω το Α προς 98 ευρώ και αύριο θα το αγοράσει από σένα ο γιός μου προς 100 ευρώ", θα δεχόταν την συναλλαγή, αν είχε βεβαιωθεί πως το προϊόν Α δεν προέρχεται από κλοπή και η συναλλαγή δεν αφορά σε μαύρο χρήμα - πράγμα κολάσιμο από διεθνείς συμβάσεις. Βέβαια, εδώ μιλάμε γιά ένα Αμερικανικό χρηματοοικονομικό οργανισμό η λειτουργία του οποίου οφείλει να ευθυγραμμίζεται με τις προσταγές της Securities & Exchange Commission (SEC).
H συμμετοχή της J. P. Morgan ήταν τύποις νομιμότατη. Νομιμότατη, όμως, ή νομιμοφανής είναι και όλη η αλληλουχία αγοραπωλησιών του προϊόντος μέχρι να φθάσει στην J. P. Morgan. Η παρουσία δόλου, μέχρις εδώ, συνάγεται μόνο από το παράλογο της υπόθεσης.
Συγκεκριμένα, η χρήση μεταπωλητή από τον εκδότη θα ήταν κατανοητή και δικαιολογημένη μόνο εάν η J. P. Morgan θα πουλούσε το προϊόν 1) στην ελεύθερη αγορά, 2) ανταγωνιστικά με ανάλογα προϊόντα, και 3) σε πολλούς και διαφόρων μεγεθών επενδυτές - αν και ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπήρχε λόγος παρεμβολής τόσων μεσαζόντων μεταξύ του Δημοσίου και της J. P. Morgan. Οταν, όμως, ο υποψήφιος αγοραστής έχει βρεθεί δεν υφίσταται λόγος διοχέτευσης ενός προϊόντος μέσω τρίτου, του εμπόρου.
Ο καλόπιστος, όμως, παρατηρητής δεν πείθεται περί δόλου μέχρις αποκλεισμού κάθε άλλου δυνητικά ενεχομένου παράγοντα. Μπορεί γιά παράδειγμα (πολύ πιθανό στην Ελλάδα) όλοι οι εμπλακέντες να ήσαν απλώς ηλίθιοι. Μπορεί ο κ. Αλογοσκούφης να ήθελε να βάλει ένα περιτύλιγμα κύρους στο προϊόν, βασιζόμενος στην αρχή ότι η σύζυγος του Καίσαρος πρέπει να είναι πιστευτή. Μπορεί...... πολλά μπορεί....
ΠΩΣ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΣ (ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΩΣ) Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΥ
Ας δεχθούμε ότι η πιθανότητα γιά ένα Ταμείο να αγοράσει (versus να μη αγοράσει) ΤΥΧΑΙΑ (random chance) προϊόν Α είναι όση και στα «μονά-ζυγά» των ζαριών, 50:50, δηλαδή 50% ή 0.5. Τότε, η πιθανότητα γιά δύο Ταμεία να αγοράσουν συγχρόνως και ΤΥΧΑΙΑ το αυτό προϊόν (Α) είναι 0.5 χ 0.5, δηλαδή 0.25, ή 25%. Η πιθανότητα γιά τρία Ταμεία να αγοράσουν συγχρόνως και ΤΥΧΑΙΑ το αυτό προϊόν (Α) είναι 0.5 χ 0.5 χ 0.5, δηλαδή 0.125, ή 12.5%. Η πιθανότητα γιά έξι (6) Ταμεία να αγοράσουν συγχρόνως και ΤΥΧΑΙΑ το αυτό προϊόν (Α) είναι 0.5 χ 0.5 χ 0.5 χ 0.5 χ 0.5 χ 0.5, δηλαδή 0.015625, ή 1.56%.
Στην Στατιστική, όμως, γίνεται συμβατικά δεκτό ότι, όταν η πιθανότητα τυχαιότητας μιάς κατάληξης υπολείπεται του 5% (probability, P < 0.05), το ΤΥΧΑΙΟ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ (the Null Hypothesis is rejected).
Δεδομένου δε ότι οι επενδυτές ήσαν δεκάδες Ταμείων, η πιθανότητα τυχαιότητας συγχρόνου αγοράς του προϊόντος Α είναι απειροστά αμελητέα (infinitely negligible) ώστε να επιτρέπει με απόλυτη βεβαιότητα το συμπέρασμα ότι η ΑΓΟΡΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ, ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ, ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ
Εκ πρώτης όψεως το θέμα φαίνεται περίπλοκο, αλλά κατ’ ουσίαν είναι απλούστατο.
Ο εκδότης του προϊόντος είναι το Ελληνικό κράτος, με υπεύθυνο την Κυβέρνηση και ειδικά το Υπ. Οικονομικών, του οποίου πολιτικός προϊστάμενος, και συνεπώς υπόλογος έναντι του Νόμου, είναι ο κ. Αλογοσκούφης. Δεν είναι γνωστό εάν ο κ. Αλογοσκούφης γνώριζε ή όχι τις πολλαπλές αγοραπωλησίες. Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, ΩΦΕΙΛΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ (στην αγγλοσαξονική νομολογία, είχε constructive knowledge) και το τυχόν επιχείρημά «δεν γνώριζα» είναι νομικά μετέωρο και απορρίπτεται.
Ο αγοραστής του προϊόντος ήταν οι μυριάδες εργαζομένων, μέσω Ασφαλιστικών Ταμείων. Ομως, οι διοικήσεις αυτών των Ταμείων είναι δοτές βάσει νόμου, δηλαδή διορισμένες από τη Κυβέρνηση και ειδικά από το Υπ. Απασχόλησης του οποίου πολιτικός προϊστάμενος ήταν ο κ. Τσιτουρίδης.
Κατ’ ουσίαν, λοιπόν, το Κράτος εξέδωσε το προϊόν και το Κράτος το αγόρασε γιά λογαριασμό των Ταμείων που ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ανεξαρτήτων διοικήσεων. Ιn plain Greek, “Γιάννης κέρασε και Γιάννης ήπιε”. Εχουμε, λοιπόν, μιά συνωμοσία οργανωμένης ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ, γιά την οποία ηθική όσο και νομική ευθύνη φέρουν οι Αλογοσκούφης και Τσιτουρίδης.
Επειδή δε ο Υπ. Εθ. Οικονομίας και Οικονομικών προϊσταται του εκάστοτε Υπ. Απασχόλησης, ο κ. Αλογοσκούφης και όχι ο κ. Τσιτουρίδης, ΦΕΡΕΙ την ΜΕΙΖΟΝΑ ΕΥΘΥΝΗ.
Κατά συνέπεια, ο κ. Πρωθυπουργός ώφειλε να απολύσει πρώτα, όχι τον Τσιτουρίδη, αλλά τον Αλογοσκούφη. Ανεξαρτήτως της ευαισθησίας του κ. Καραμανλή, οι Αλογοσκούφης και Τσιτουρίδης είναι υπόλογοι έναντι του Νόμου και είναι απορίας άξιο πως και γιατί δεν έχει ασκηθεί δίωξη εναντίον τους.
Ατυχώς, και ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να είναι αποτελεσματικός στην υποστήριξη του συμφέροντος των εργαζομένων και του πολίτη ευρύτερα, τόσο λόγω του παρελθόντος του Κόμματός του, όσο και λόγω επικοινωνιακού ερασιτεχνισμού. Αντί να βάλει τα πράγματα σε προοπτική και να τα αναλύσει συστηματικά με τρόπο κατανοητό γιά τον πολίτη, κατηγορεί τους πάντες και τα πάντα, ισοπεδώνοντας και ακυρώνοντας τον δημόσιο διάλογο.
Ευσεβώς υποβάλλω
"Κατά συνέπεια, ο κ. Πρωθυπουργός ώφειλε να απολύσει πρώτα, όχι τον Τσιτουρίδη, αλλά τον Αλογοσκούφη."
ReplyDeleteΟ κολασμός είναι η απόλυσή;
Σε κάθε άνομη πράξη όλο και κάποιος αναλαμβάνει τις "πολιτικές ευθύνες"!!!
Δεν αναφέρομαι στην Ιαπωνία όπου υπάρχει και λίγη ευθυξία και οι αρμόδιοι πράττουν ανάλογα. ΚΑΠΟΙΟΙ πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα, για να μη τολμήσουν ξανά ούτε να σκεφτούν κάτι ανάλογο. ΄Οχι άλλοι κλεφτοκοτάδες.
@ hassapoyannes
ReplyDeleteΑγαπητέ κύριε, αν νομίζετε ότι η αξιοκρατία είναι να πάρουμε μια dream team να μας βγάζει χρήματα, ή ότι δεν εξαρτάται από το ποιος είναι στην κορυφή για να χαράξει την καλύτερη για την κοινωνία του πολιτική, σφάλλετε.
Όλους αυτούς που αναφέρατε ως φιλάνθρωπους, προφανώς δεν τους γνωρίσατε από πρώτο χέρι αλλά από την ιστεροφημία που προσπα΄θησαν να οικοδομήσουν. Μέχρι να γίνουν όμως αυτοί που έγιναν, δεν ήταν καθόλου φιλάνθρωποι. Δεν υπάρχει καμιά νιχιλιστική θέαση στα λεγόμενά μου, αλλά αφού ανακαλύψατε την Αμερική μετά την εφαρμογή των κοινωνιών της αγοράς, έρχεστε να τις υπερασπιστείτε. Το να βιάζονται οι κοινωνίες να γίνουν αποδοτικότερες, εφαρμόζοντας το μέτρο της αξιοκρατίας ( το τι θεωρεί αξιοκρατικό ο καθένας είναι άλλη υπόθεση). Θέλετε να τρέχετε συνεχώς για να φτάσετε κάπου; Τρέξτε. Αφήστε όμως τους άλλους να πάνε με το πάσο τους.
υστεροφημία.
ReplyDeleteΘα ήθελα να ρωτήσω. Το blog αυτό γιατί το κάνατε; Επειδή σας αρέσει το σύστημα που εφαρμόζεται τώρα ή επειδή νομίζετε ότι είστε οι πλέον άξιοι, (με τόσα πτυχία), νιώθετε αδικημένοι και θέλετε να γίνετε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη;
ReplyDeleteH κοινωνία δεν πρέπει να έχει ανάγκη από "φιλάνθρωπους". Οι χορηγοί στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν φιλάνθρωποι. Οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και όχι ABANTEΣ εταιρίες.
ReplyDelete@anonymous
ReplyDeleteTο ΔΙΚΑΙΟ με στο ισχύον αξιακό σύστημα υφίσταται πραγματικά μόνο μεταξύ των ισοδύναμων.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ο ισχυρός απαιτεί αυτά που του επιτρέπει η δύναμή του, και ο ανίσχυρος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του. (έτσι, για να θυμηθώ και τον φίλο παρμένιδη)
Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στον κόσμο του ιδεατού και ίσως του μεταφυσικού.
Η εγκαθίδρυση πραγματικής κοινωνικής δικαιοσύνης προυποθέτει την εκ βάθρων αλλαγή και εξέλιξη της ανθρώπινης νοητικής και πνευματικής μας υπόστασης.
Στην ουσία, προυποθέτει την ριζική μετεξέλιξη των αντιληπτικών πυλώνων που στηρίζουν την ισχύουσα πραγματικότητα!
Αλλά ακόμα και εκεί, έξω από το ανθρώπινο "matrix" και μέσα στην "έρημο" του πραγματικού, δεν υπάρχει η δικαιοσύνη όπως εσύ την νοείς. Εκεί δεν έχεις απαιτήσεις, εκεί μόνο παραχωρείς. Παραχωρείς όσο σου επιτρέπουν οι δυνάμεις σου.
Ακούγεται μήπως λίγο μεταφυσικό;
Excellent blog, I added you to my blogroll as proof of what I've been saying for 10 long years of living here. The diaspora never believe me when I tell them
ReplyDelete@ anonymos
ReplyDeleteρώτησες γιατί φτιάξαμε το βλογ?
σε παραπέμπουμε σε προηγούμενο σχόλιο του Παρμενίδη.
"Οι απόλυτα φτωχοί είναι οι μισοπεθαμένοι,οι εξαθλιωμένοι.Αυτοί δεν μπορούν να αντιδράσουν.
Οι σχετικά φτωχοί είναι οι μισοζώντανοι.Κάτι σαν τους G700.Αυτοί μπορούν να αντιδράσουν.Και θα αντιδράσουν!"
thanks californiacat
ReplyDeleteπολύ καλή η ανάλυση του c.a. για τα ομόλογα
ReplyDelete@ vaggelas
ReplyDelete"Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο κοντινό μέλλον στην ένταση της δικτύωσης, της κοινωνίας των πολιτών, και μιας πιο άμεσης μορφή δημοκρατίας. Συνεργαζόμενα δίκτυα πολιτών, αποκεντρωμένη εξουσία και λήψη αποφάσεων, μεταφορά των πληροφοριών εκεί που πρέπει σε πραγματικό χρόνο."
Συμφωνούμε. Θέλουμε έναν λεβιάθαν. Μπορούμε? Το διαδίκτυο θέτει τα θεμέλια για το λεβιάθαν του 21ου αιώνα.
@ anonymous # 1
ReplyDeleteΓράφετε:
""Κατά συνέπεια, ο κ. Πρωθυπουργός ώφειλε να απολύσει πρώτα, όχι τον Τσιτουρίδη, αλλά τον Αλογοσκούφη."
Ο κολασμός είναι η απόλυσή;
Σε κάθε άνομη πράξη όλο και κάποιος αναλαμβάνει τις "πολιτικές ευθύνες"!!!
Δεν αναφέρομαι στην Ιαπωνία όπου υπάρχει και λίγη ευθυξία και οι αρμόδιοι πράττουν ανάλογα. ΚΑΠΟΙΟΙ πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα, για να μη τολμήσουν ξανά ούτε να σκεφτούν κάτι ανάλογο. ΄Οχι άλλοι κλεφτοκοτάδες."
Προφανώς, κύριε, δεν διαβάσατε την επόμενη πρόταση της ανάλυσής μου:
"Ανεξαρτήτως της ευαισθησίας του κ. Καραμανλή, οι Αλογοσκούφης και Τσιτουρίδης είναι υπόλογοι έναντι του Νόμου και είναι απορίας άξιο πως και γιατί δεν έχει ασκηθεί δίωξη εναντίον τους."
Mε άλλα λόγια κάνω σαφέστατο ότι εδώ έχουμε
ReplyDelete1) Πολιτικό θέμα και
2) Ποινικό θέμα
Και ο νών νοήτω.
νών -> νοών
ReplyDelete@ χασαπογιάννης
ReplyDeleteΕίστε απόλυτα σωστός.
Μήπως πρέπει να ζυμωθεί η κοινωνία μας στην έννοια κοινωνική δικαιοσύνη πάνω απ'όλα? Μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα κι ότι έχουμε φωνή και δύναμη? Μήπως η κοινωνία των πολιτών πρέπει επιτέλους να πιέσει εκεί που συνδικάτα και διαπλεκόμενα συμφέροντα δεν έχουν πράξει, ή ακόμα έχουν συγκαλύψει?
Μήπως θαπρεπε να ήμασταν υπόλογοι ΜΟΝΟ στην ΕΕ και το νομικό πλαίσιο να οριζόταν και εφαρμοζόταν ΜΟΝΟ από την ΕΕ???
Να το δώ αυτό κι ας πεθάνω την επομένη!!!!
ReplyDeleteΟ διακαής μου πόθος.
@Hassapoyanes
ReplyDeleteEksairetikos, alla na min ksexname kai tis poinikes eythines ton syndikalistwn dioti einai oi monoi poy vgazoyn tin oyra toys apeksw enw metexoyn stis dioikisis twn tameiwn. I apoysia xrimatooikonomikwn gnwsewn den einai dikaiologia dioti kai i katigoria toy alogoskoyfi stin apwleia gnwsis stirizete.
Vromaei to kefali vromane kai ta podia.
I dinami toy kratoys san epixeirimatia prepei na meiwthei dioti to kratos dimioyrgei toys dikoys toy nomoys gia na dimioyrgisei tis sinthikes na epofelithei aytos kai oi eynooymenoi toy.
I Trinity thetei swsta ipoxoroyme analogos tis adinamias mas, alla otan to kratos einai xwmeno se megalo meros tis oikonomikis zwis kai kateythini polles oikonomikes drastiriotites den ipoxorei o ligotero ikanos alla o ligotero xwmenos ston systima.
εξαιρετική ανάλυση για τα ομόλογα, δεν είχα ιδέα...
ReplyDeleteΔομημένα ομόλογα, hedge funds, offshore εταιρίες είναι παγκόσμιοι κίνδυνοι - δύναμη, ασυδοσία και ανεξέλεγκτη ευελιξία εντός ενός αδύναμου ως ανύπαρκτου διεθνούς κανονιστικού πλαισίου - οι G8 ούτε καν που έθιξαν τέτοιο θέμα στην πρόσφατη σύνοδο, όταν η ETUC τα χαρακτηρίζει ως τους απόλυτους εχθρούς.
ReplyDeleteΠολιτικές και ποινικές διώξεις ΝΑΙ, εύλογη ΕΠΙΘΥΜΙΑ, σε κράτος ΔΙΧΩΣ αξιοκρατία και διαφάνεια.
Η J.P. Morgan λειτούργησε νόμιμα ή νομότυπα, σίγουρα όμως ΟΧΙ στη σφαίρα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι δυνατότητες εκμετάλλευσης του συνεχώς περισσότερο διεθνοποιημένου πλαισίου λειτουργίας των χρηματοοικονομικών αγορών είναι τεράστιες. Αντίθετα, συνεχώς οι αποδέκτες του εν δυνάμει οφέλους, οι πολίτες, βρισκόμαστε όλο και πιο αδύναμοι μπροστά στην υπερμεγένθυση αυτών των αγορών. Μήπως πρέπει να προασπιστούμε τη θέσπιση και λειτουργία διεθνών κανονιστικών πλαισίων με ελέγχους και κυρώσεις ανεξάρτητα από εθνικούς νόμους και κανόνες? Η ευθύνη μερικών είναι πολιτική, ποινική και κοινωνικά πολλαπλασιαστική. Η βούληση πού είναι?
@Teleytaios anonymos(re paidia vazete toylaxiston ena nick)
ReplyDeleteTha eprepe na thespistoyn diethnis nomoi otan eisai anagsmenos na pareis omologo. Se mia eleytheri agora den se anagazei kaneis, monos soy pairneis tin apofasi kai riskareis na kerdiseis i na xaseis.
To asteio me ti sygekrimeni istoria einai oti i agora den itan eleytheri alla kateythinomeni, oxi omws meso nomon alla meso filikos, pelateiakwn i komatikwn sxesewn.
Κανονιστικό πλαίσιο δε σημαίνει απαραίτητα νομικό. Το παράδοξο είναι ότι η ελεύθερη αγορά χρειάζεται κανόνες για να λειτουργήσει. Πρώτιστα χρειάζεται διαφάνεια. Η διεθνοποίηση των χρηματοοικονομικών αγορών δεν έχει συνοδευτεί από αντίστοιχους κανόνες. Μία καλή αρχή θα ήταν κατάργηση του κράτους, συγχώνευση οικονομικών, θεσμικών και πολιτικών δομών. ΗΠΑ, Ευρώπη, Ηνωμένη Μέση Ανατολή, Ηνωμένη Αφρική κλπ.
ReplyDeleteΤο αδιέξοδο της αγοράς θα καταλήξει σε κάποιον 3ο Π.Π. Ο αγώνας επιβίωσης των εταιριών αυξάνει τη δίψα τους για κέρδος επιδή ακριβώς ζουν σε μια αβέβαιη κοινωνία. Το κράτος από τη μεριά του θέλει φόρους για να ζήσει, γιατί οι έχοντες το έχουν γράψει στα γνωστά, και οι πολίτες που δεν μπορούν να αντιδράσουν ζουν στο δράμα τους. Στην ουσία δεν υπάρχει κοινωνία υποστήριξης. Δίνεις, αλλά δεν παίρνεις τίποτε πίσω. Όλα τα πληρώνεις. Το κράτος δίνει στις εταιρίες, μήπως μπορέσουν και αντέξουν στη λαίλαπα που έρχεται. Αυτές τρώνε όσο περισσότερο μπορούν. Το ερώτημα όλων μας που ζούμε αυτήν την κατάσταση: Για ποια λόγο τρέχουμε; Μήπως η επιστροφή σε ανεξάρτητες αυτόνομες κοινωνίες είναι το μονοπάτι που πρέπει να πάρουμε και όχι η σύνταξη ή ο μισθός που πάντοτε θα είναι αυτά που είναι;
ReplyDelete