Μια ιστορία εργασιακής τρέλας

Σας παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή που μας έστειλε στο email ένας νέος εργαζόμενος, ο Δημήτρης, σχετικά με την εργασιακή του περιπέτεια τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.

Ξεκίνησα «δοκιμαστικά», ήτοι χωρίς πρόσληψη, ένσημα και δυνατότητα αποζημίωσης, στις 15 Δεκεμβρίου του 2005. Η εργασιακή σχέση, κατά το εταιρικό εγχειρίδιο λειτουργίας του καταστήματος, περιγράφεται συνοπτικά ως διαχείριση ανθρώπινων και λοιπών πόρων. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι η πανεταιρική απαίτηση για παραμονή του εργαζόμενου στο κατάστημα όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες. Όπως μας υπενθυμίζει ο γενικός διευθυντής: «Οι οχτώ ώρες είναι λίγες».

Απαραίτητο εδώ είναι να επισημανθεί ότι η υπερωριακή απασχόληση θεωρείτο προαπαιτούμενο τη στιγμή που η αποζημίωση για υπερωριακή απασχόληση είναι ανύπαρκτη, κι αυτό σε μια εταιρεία που διαθέτει καταστήματα 24ωρης λειτουργίας.

Η πρόσληψη μου έγινε τελικά κατά τις αρχές του 2006, για την ακρίβεια στις 15 Ιανουαρίου, με τρίμηνη σύμβαση. Στη σύμβαση η εργασία μου περιγράφεται ως εξής: υπάλληλος γραφείου 6ωρης και 4ήμερης απασχόλησης, κάτι που αντανακλάται και στα επικολλώμενα ένσημα τα οποία είναι μερικής απασχόλησης για μια απασχόληση που κάθε άλλο παρά μερική είναι.

Επιπλέον, και ενδεικτικό της παραβατικότητας του εργοδότη, είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι κατά τη μισθοδοσία δεν δίνεται αντίγραφο κανενός αποδεικτικού εγγράφου από τα δύο που υπογράφονται, ήτοι της επίσημης μισθοδοσίας για υπάλληλο γραφείου 6ωρης και 4ήμερης απασχόλησης και της ανεπίσημης ουσιαστικής μισθοδοσίας των 800 ευρώ, αν και έχουν ζητηθεί.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2006, σύμφωνα με υπόδειξη της διοίκησης, μου ανατέθηκε η θέση του «Υπεύθυνου Δικτύου Καταστημάτων και Εταιρικής Ανάπτυξης», με πολλές ευθύνες αλλά καμία μισθολογική εξέλιξη. Αυτό αντικατοπτρίστηκε και στην εργασιακή μου σχέση, η οποία στο μεταξύ είχε μεταβληθεί σιωπηρά σε αορίστου χρόνου χωρίς να υπογραφεί κάποια άλλη στο ενδιάμεσο, με την εξαναγκασμένη υπογραφή μιας νέας τρίμηνης σύμβασης στην οποία το 4ήμερο μεταβλήθηκε σε 5ήμερο.

Εκτός του σαφώς προσδιορισθέντος εργασιακού αντικειμένου, αυτό που πρέπει να τονιστεί εδώ είναι η πληθώρα καθηκόντων που δεν αναφέρονται ρητά, όπως για παράδειγμα η απαίτηση για διαρκή έλεγχο των καταστημάτων Αθηνών με αυτοψία στο χώρο τους.

Η κατοχή διπλώματος οδήγησης δικύκλου με έκανε και τον πλέον κατάλληλο υποψήφιο για ανάθεση εξωτερικών εργασιών, τελείως ξένων προς το αντικείμενο μου, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και η απαίτηση για ταξίδια στην περιφέρεια, χωρίς καμία αποζημίωση για την εκτός έδρας εργασία, η οποία μάλιστα γινόταν σε μη εργάσιμες ημέρες και ώρες. Τέλος φυσικά, η εργασία μου υπερέβαινε κατά πολύ το συμβατικό οχτάωρο.

Η διαρκής και έντονη δυσφορία μου για την εργασιακή μου κατάσταση, σε συνδυασμό με το αίτημα μου να αναβαθμιστώ μισθολογικά και να αποκτήσω ιδιαίτερο γραφείο που να μην συστεγάζεται με το λογιστήριο, έγινε αιτία για σημαντικότατη αντίδραση από την πλευρά της διοίκησης.

Κατά την επιστροφή μου από τις διακοπές του Πάσχα , πριν από ένα μήνα , μου ανακοινώθηκε η πρόθεση της εταιρείας να λήξει τη συνεργασία μας, αφού όμως πρώτα έπαιρνα το υπόλοιπο της αδείας μου για το 2007, έτσι ώστε να μην αποζημιωθώ για το συγκεκριμένο διάστημα . Φυσικά από τη στιγμή που επισήμως ήμουν υπό το καθεστώς τρίμηνης σύμβασης η εταιρεία θεώρησε ότι δεν έχει υποχρέωση καταβολής καμίας αποζημίωσης ούτως ή άλλως.

Τέλος σχετικά με την παραβατικότητα του εργοδότη μου θέλω να παραθέσω ακόμα το εξής: μιλάμε για μια εταιρεία που δεν έχει πληρώσει ποτέ υπερωρίες, όπως είπα, καταβάλει τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων μόνο σε εργαζόμενους που συνεχίζουν να δουλεύουν σε αυτήν και όχι σε προς αποχώρηση εργαζόμενους, και έχει το 95% του προσωπικού της με 3μηνες συμβάσεις μερικής απασχόλησης.

Ευελπιστώ ότι η περίπτωσή μου είναι σπάνια περίπτωση…

Δημήτρης