Monday, January 2, 2012

2012 The Year of People on the Move

By Zygmunt Bauman*
Social Europe Journal

There is some likelihood that the year about to end will be recorded in history as a “year of people on the move”.

When people move, two questions are in order. The first is: where from are they moving? The second is: where to? There has been no shortage of answers to the first question; indeed, there was a surfeit of answers – thoughtful and thoughtless, serious and fanciful, credible and chimerical. Thus far, though, we are looking for an answer to the second question in vain. All of us – including, most importantly, people on the move.

This is not at all surprising. This is what was to be expected in times dubbed in advance by Antonio Gramsci as “interregnum” (the term unduly and for much too long sunk into oblivion, but fortunately excavated recently and dusted-off thanks to Professor Keith Tester): times at which the evidence piles up almost daily that the old, familiar and tested ways of doing things work no longer, while their more efficient replacements are nowhere in sight – or too precocious, volatile and inchoate to be noticed or to be taken seriously when (if) noted.

Read the full article in the Social Europe Journal.

*Zygmunt Bauman is Emeritus Professor at the University of Leeds and one of Europe’s foremost sociologists. He is author of 'Liquid Modernity' (Polity 2000) and many other books on contemporary society. His most recent books are "44 letters from the liquid-modern world" and "Living on borrowed Time" (with Citlali Rovirosa-Madrazo)

6 comments:

  1. Υπάρχουν πάντα δύο τρόποι να δει κανείς τη μετακίνηση πληθυσμών: είτε ως "άνοιγμα φτερών", είτε ως αναγκαστική προσφυγιά.

    Η κρίσιμη παράμετρος είναι αν κάποιος "μετακινείται" γιατί το θέλει, από επιλογή, ή αν οι συνθήκες κάνουν αδύνατο να παραμείνει εκεί που θέλει να ζήσει και να δουλέψει.

    Στην περίπτωση της Ευρώπης των τραπεζιτών, προφανώς ισχύει το δεύτερο. Η μεγαλύτερη προδοσία των λαών από τους ηγέτες τους (όχι μόνο στην Ελλάδα) είναι πως αυτό αποτελεί σχεδιασμένη επιλογή. Το μορφωμένο, ακριβό εργατικό δυναμικό αποτελεί πλέον "βάρος" για τις χρεοκοπημένες οικονομίες της ΕΕ. Οι καγκελάριοι του βορρά θέλουν κινεζοποίηση του νότου, με κάθε κόστος.

    Άρα, το brain drain είναι πολιτική επιλογή, όχι side-effect της κρίσης. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι ακόμα και τώρα, δύο χρόνια μέσα στο βούρκο, καμία χώρα δεν κάνει τίποτα για αυτό. Αντίθετα, εμείς εδώ το επιταχύνουμε κιόλας, κλείνοντας σχεδόν όλα τα ερευνητικά κέντρα και γενικά το R&D στην Ελλάδα (έστω το ελάχιστο 0,57% του ΑΕΠ που προϋπήρχε).

    ReplyDelete
  2. @G700:

    Σταματήστε επιτέλους το πιπίλισμα για φυγή των νέων στο εξωτερικό. Η χώρα είναι σε πόλεμο και υπό κατοχή. Όλοι οφείλουμε να παλέψουμε για να τη σώσουμε.

    Η "αυτοεξορία" δεν λύνει κανένα πρόβλημα παρά μόνο αυτό του ατομικού εισοδήματος. Αν αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό, τότε εντάξει, σεβαστή η επιλογή. Αλλιώς, η φυγή ισοδυναμεί με παραίτηση και παράδοση άνευ όρων στη σαπίλα που μένει πίσω.

    Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα για το 2012: Αν θα συνεχίσουμε να παρατηρούμε, να δεχόμαστε την κατάσταση και να αναθέτουμε τη λύση της σε άλλους, ή αν θα πολεμήσουμε, ο καθένας από το πόστο του, να απαλλάξουμε τον τόπο από τα ρεμάλια που την έχουν ρημάξει εδώ και δεκαετίες.

    ReplyDelete
  3. Προσοχή. O Bauman δεν αναφέρεται στη μετανάστευση και το Brain Drain αλλά στη φυγή των ανθρώπων -νοητικά και πολιτισμικά- από το παλιό μοντέλο οικονομίας και κοινωνίας που μας οδήγησε στην κρίση, χωρίς όμως να γνωρίζουν ακόμα που πάνε καθότι το νέο δεν έχει διαμορφωθεί. Η ανθρωπότητα βρίσκεται στο irregendum όπως ορθά αναφέρεται στον όρο του gramsci. Η κοινωνία βρίσκεται σε κίνηση και αναζήτηση.

    ReplyDelete
  4. Οπως, ας πούμε, να δραπετεύσεις από το διανοητικό και πολιτισμικό Λαφαζανιστάν και να μεταναστεύσεις στην οιονεί αναζητούμενη Ελλάδα.

    ReplyDelete
  5. Ο κόσμος δεν μεταναστεύει, δραπετεύει απ' την χώρα του παραλόγου και της ακινησίας. Αν υπήρχε έστω και μία μικρή ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν θα έμεναν.

    Αλλά εδώ κυριαρχεί η λογική της στασιμότητας, άλλωστε αυτά δεν είναι για μας. Το γνωστό επιχείρημα που λειτουργεί και ως ο φερετζές της συντήρησης και στην Ελλάδα ως o φερετζές των συντεχνιακών συμφερόντων. Το αντίθετο δλδ από αυτό που οι αριστεροί αρέσκονται να ονομάζουν κοινό συμφέρον.

    Έτσι βλέπουμε τους φαρμακοποιούς να απειλούν την κυβέρνηση κρατώντας ομήρους τους ασφαλισμένους. Τους πανεπιστημιακούς να αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους του κράτους.

    Και το βασικό επιχείρημα όλων αυτών είναι ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ.

    Να την χαίρεστε λοιπόν bye bye.

    ReplyDelete