Tuesday, April 6, 2010

Debtor States

By James Surowiecki*
The New Yorker, 12-4-2010

Another year, another crisis. If we spent last year worried that big banks were going to fail, the fear of the moment is that entire governments may go under. The anxieties about “sovereign debt” have been most acute in Europe, where the infelicitously named PIIGS countries—Portugal, Ireland, Italy, Greece, and Spain—have huge debt burdens, and where Greece in particular is in dire need of assistance. (It owes four hundred billion dollars, against an annual G.D.P. of around three hundred and forty billion and shrinking.) And now people are wondering if American state governments are headed for their own Greek tragedy. Last week, the Times suggested that the states could be plunged into a debt crisis, and the Wall Street Journal asked, “Who Will Default First: Greece or California?”

It’s not an outlandish question. Besides great climates and lovely beaches, California and Greece share a fondness for dysfunctional politics and feckless budgeting. While American states are typically required to balance their budgets annually, that hasn’t stopped them from amassing a pile of long-term debt by issuing municipal bonds. And, like Greece and other E.U. countries, states have used accounting legerdemain to under-report the amount they owe, even while accumulating huge, unfunded pension obligations. Just as a default by Greece (whose bonds are held by many big European banks) would have nasty ripple effects across the European economy, a state-government default would have all sorts of unpleasant consequences, as state bonds have traditionally been considered a thoroughly safe investment.

For all this, though, the comparison has been overblown. Our states’ debt burden, while sizable, is far more manageable than that of the PIIGS, which owe three times as much relative to G.D.P. as American state and local governments. And though states will certainly have to cut their budgets again this year, the cuts will be smaller (and therefore more politically palatable) than those of, say, Ireland, which is cutting government spending by almost nine per cent. Most important, the states have a fundamental advantage over euro-zone nations: they’re part of a country, not an ill-defined union, so they can count on help from the federal government.

Much of the assistance that the states get from Washington is close to automatic: in normal times, the government sends almost half a trillion dollars in aid (for everything from Medicaid to highways and education) directly to the states. And it can generally be counted on to step up its efforts in a crisis; last year’s stimulus sent more than a hundred and fifty billion dollars to state and local governments. There’s a long-standing tradition of this: one of the federal government’s first acts was to assume the debts that states had run up during the American Revolution. This meant that frugal states had to help pay the debts of profligate ones. But the assumption was that closing gaps between the states by some measure of redistribution was in the national interest. The theory is that we hang together in times of trouble lest we all end up hanging separately.

In the E.U., things are very different. For all the lip service paid to “Europe” as an entity, local interests consistently trump continental ones, as evidenced by the fact that it took Europe months to agree to help if Greece finds itself unable to finance its debts. Despite the large economic imbalances between the E.U.’s members, there are few tools for correcting them. The E.U. does have structural subsidies for weaker economies, but they’re quite small, and there is no obvious mechanism for channelling aid to countries that get in trouble. (Indeed, the E.U. constitution explicitly includes a “no bailout” clause.) Worse still, the single currency means that struggling countries like Greece and Portugal can’t devalue to boost exports and create jobs. Their only option is to slash budgets to the bone.

Countries like Greece and Ireland need to learn to live within their means, of course. But in the middle of a severe recession steep spending cuts and tax increases can be disastrous. The refusal of European countries (especially Germany) to bail out profligate neighbors, although perfectly understandable, has increased the chances that Europe as a whole will suffer a double-dip recession. In the U.S., by contrast, federal aid to the states softened the impact of the recession, allowing the economy to start growing again; while states still had to cut thirty-one billion in spending, the stimulus aid saved hundreds of thousands of jobs.

All this aid comes at a price, of course: it increases moral hazard, and it increases the national deficit. But the federal government is able to borrow money at exceptionally cheap rates, and, at a time like this, when the economy is still trying to find its feet, forcing states to cancel building projects and furlough teachers and policemen makes little economic sense. (Indeed, there’s a strong case to be made that more of the original stimulus package should have gone to state aid.) The European model would do more harm than good, as American history shows: in the early eighteen-forties, after the bursting of a credit bubble, many states found themselves in a debt crisis. The federal government refused to bail them out, and eight states defaulted—a move that cut off their access to credit and helped sink the economy deeper into depression. The U.S. did then what Europe is doing now, putting the interests of fiscally stronger states above the interests of the community as a whole. We seem to have learned our lesson. If Europe wants to be more than just Germany and a bunch of other countries, it should do the same.

*James Surowiecki has been a staff writer at The New Yorker since 2000. He writes The Financial Page.

24 comments:

  1. Τυπικές φιλικές προς Ομπάμα τοποθετήσεις. Στην πραγματικότητα η οικονομία εδώ στις ΗΠΑ δεν δείχνει πραγματικά σημεία βελτίωσης.
    Τα χρήματα που δόθηκαν δεξιά κι αριστερά έπεσαν στη μαύρη τρύπα των δημόσιων και κοινοτικών τεμπελοταμείων. Αποτέλεσμα:

    i) Αυξημένη τάση μετανάστευσης από ΗΠΑ προς άλλες χώρες (ειδικά Κίνα)

    ii) Κεφαλαιακή ασφυξία - με δυο λόγια, το κράτος δεσμεύει το κεφάλαιο, η αγορά δεν έχει για επενδύσεις.

    iii) Ο πραγματικός δείκτης ανεργίας έχει αυξηθεί και εξακολουθεί να αυξάνεται. Η κυβέρνηση δεν μετράει τους υποαπασχολούμενους ή όσους έχουν πάψει να λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

    iv) Υποτίμηση του δολαρίου σε σχέση με commodities. Ειδικά σε σχέση με τρόφιμα και ενέργεια. Η κυβέρνηση ΔΕΝ μετράει "τρόφιμα και ενέργεια" για το δείκτη πληθωρισμού.

    Οι κρατικές παρεμβάσεις έχουν σχεδόν πάντα αρνητικά αποτελέσματα, αλλά οι ΝΥΤ φαίνεται ότι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, διότι έχουν ξεκάθαρες πολιτικές προτιμήσεις.

    Αντί να προτείνουν περικοπή δαπανών (άκους εκεί συντάξεις στα 50), προτείνουν να πληρώσουν οι Γερμανοί τους Έλληνες συνταξιούχους, χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση. Για πόσο μπορεί να διατηρηθεί μια τέτοια σαφώς άδικη πολιτική;

    Από την άλλη βέβαια οι Γερμανοί έχουν θεσπίσει όρους για το ευρώ που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν οι μικρότερες χώρες (το ευρώ είναι νόμισμα κομμένο και ραμένο στα μέτρα των βόρειων χωρών). Κι αυτό είναι η άλλη όψη της αδικίας...

    Με την τρέχουσα δομή, το Ευρώ δεν πρόκειται να επιβιώσει για περισσότερα από 10 χρόνια. Οπότε πρέπει να αλλάξει πλήρως η δομή της ΕΕ.

    ReplyDelete
  2. http://www.economist.com/world/europe/displaystory.cfm?story_id=15829876

    ReplyDelete
  3. Τελικά το μεγαλύτερο λάθος δεν ήταν η ένταξη των 12 νέων χωρών
    αλλά
    η ένταξη της Ανατολικής Γερμανίας.

    ReplyDelete
  4. Εχθές τα επιτόκια δανεισμού ανέβηκαν τόσο, που ξεπέρασαν κατά πολύ την προ-μέτρων κατάσταση. Με λίγα λόγια, οι Έλληνες μισθωτοί (κυρίως) μάτωσαν και το αποτέλεσμα ήταν μηδέν στο πηλίκο.

    Εν τω μεταξύ, σήμερα (7/4):

    "Έκτακτη συνάντηση του ΥΠΟΙΚ με τον διοικητή της ΤτΕ" (skai.gr):
    http://tinyurl.com/ybmqdzs

    "...επανεργοποιείται το πακέτο των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις τράπεζες...Τα αδιάθετά του, συνολικού ύψους 17 δισεκατομμυρίων ευρώ θα δοθούν για την ενίσχυση της ρευστότητας της οικονομίας..."

    Με λίγα λόγια, κάθε φορά που βγαίνει κάποια "ανεπίσημη πηγή" και επιβεβαιώνει τα χάλια μας, πρέπει να βλέπουμε ποιοι ωφελούνται.

    @panagiotatos:

    "...Τελικά το μεγαλύτερο λάθος δεν ήταν η ένταξη των 12 νέων χωρών
    αλλά η ένταξη της Ανατολικής Γερμανίας..."


    Πάλι οι Ρώσοι μας φταίνε;!;!!;;
    Ήμαρτον δηλαδή!!!

    Αντί να διαβάζουμε τον κάθε εμπαθή γιάπη του Economist και των FT, καλό θα ήταν να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει σε κάθε νομισματικά (μόνο) ενοποιημένη ομοσπονδία κρατών:

    "Diner's dilemma" (game theory):
    http://tinyurl.com/2pzl3a

    "...The situation imagined is several individuals go out to eat, prior to ordering they agree to split the check equally between all of them. Each individual must now choose whether to order the expensive or inexpensive dish..."

    Με άλλα λόγια, είτε όλοι "παίζουν" δίκαια και τίμια ως προς τους "συντρόφους" του, είτε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί πληρώνουν πολύ πολύ περισσότερα ως κόστος "ατομικισμού".

    Ελπίζω οι Γερμανοί να το συνειδητοποιήσουν επιτέλους, πριν βρεθούν όλοι (όχι μόνο η Ελλάδα) να πληρώνει το σάντουιτς για χαβιάρι στους παγκόσμιους τοκογλύφους.

    ReplyDelete
  5. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  6. @ "Πάλι οι Ρώσοι μας φταίνε;!;!!;;
    Ήμαρτον δηλαδή!!!"

    Μας φταίει η νοοτροπία ανθρώπων όπως η Μέρκελ που δεν πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ιδέα, μεγάλωσαν μέσα στην ταπείνωση του ολοκληρωτισμού και αισθάνονται την εθνική κυριαρχία ως άσκηση αυτοεκτίμησης.
    Αυτό συν τις φυγόκεντρες δυνάμεις που δυναμιτίζει η οποιαδήποτε κρίση, πόσω μάλλον η παρούσα.

    ReplyDelete
  7. http://img.dailymail.co.uk/i/pix/2008/04_02/merkelMOS1304_468xx322.jpg

    Το αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης στη Γερμανία...

    ReplyDelete
  8. Η ανώνυμη πηγή στην ουσία απλά επανέλαβε αυτά που είπε ο ΓΑΠ στο υπουργικό συμβούλιο και δημοσιέυτηκαν στην "Ε" της Μ. Παρασκευής.

    Χρειάστηκαν βέβαια 10 μέρες για να καταλάβουν οι φωστήρες ότι η συμφωνία της 25ης Μαρτίου πέρα από την αποδοχή των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ ήταν ένα φιάσκο.

    Το έχω ξαναπει πολλές φορές και θα το πω ξανά. Η ΕΕ θεσμικά και πολιτικά είναι ένας νάνος και δεν είναι σε θέση να στηρίξει την Ελλάδα ακόμα κι αν το ήθελε. Ο καθένας είναι για τον εαυτό του.
    Η σύγκριση της σημερινής ευρωπαικής πραγματικότητας με φεντεραλιστικά παραδείγματα τύπου ΗΠΑ είναι άτοπη και δεν στηρίζεται πουθενά.

    Η δε νομισματική ένωση από μοχλός πίεσης προς την επίτευξη μεγαλύτερης ενοποίησης-ομοσπονδιοποίησης (αν είχε ποτέ τέτοιο σκοπό πολύ αμφιβάλω) από τη μια μετατρέπεται σε φυγόκεντρο διαλυτική δύναμη καθώς αναδεικνύει στο έπακρο τις ανθρωπολογικές-εθνικές διαφορές, κι από την άλλη φανερώνει την εξ αρχής ανορθολογική σύλληψη και εφαρμογή του όλου εγχειρήματος.

    Το δε Ελλάντα όπως έστρωσε θα κοιμηθεί...

    ReplyDelete
  9. @Jaga

    Νομίζεις οτι μάτωσαν οι μισθωτοί;

    Κανείς δεν μάτωσε ακόμη, και κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει εφαρμοσθεί ακόμη.

    'Οσο για το G700 blog, άσ' το να ονειρεύεται πράσινα new deal.

    ReplyDelete
  10. @Vaggelas

    Η ΕΕ ήδη λεοτουργεί στα εσωτερικά της σαν ένα ομοσπονδιακό κράτος.
    Οι νόμοι που ψηφίζονται στην Ευρώπη είναι περίπου το 85% της εθνικής νομοθεσίας. επιπλέον, υπάρχουν μηχανισμοί συμμόρφωσης.

    δεν είναι συνεπώς μία χαλαρή ένωση κρατών.
    το πρόβλημα υπάρχει στη διεθνή εκπροσώπηση. εκεί η κατάσταση είναι χαώδης.

    και βέβαια στα οικονομικά.
    και μόνο η απόφαση Τρισέ δείχνει ότι ουσιαστικά η ΕΕ είναι ένα πολιτειακό μοντέλο με δομές άλλοτε πολύ ενισχυμένες και ομοσπονδιακές, Κεντρική Τράπεζα, δύο νομοθετικά σώματα (Κοινοβούλιο και Συμβούλιο) και εκτελεστική εξουσία (την οποία τρέμουν όλες οι μεγάλες πολυεθνικές, βλ. επιτροπή ανταγωνισμού και εταιρείες σαν την Intel και τη Microsoft).

    Απλά μέσα στην κρίση μας πλάκωσαν τα κόμπλεξ της κυρίας από την Ανατολική Γερμανία.

    ReplyDelete
  11. @ Lou

    you are right about Germany, and the last few months have been enlightening for most of Europe and the rest of the world about Germany's view and approach towards Europe.

    However, they are right to worry about Greece's capacity to respond to the grave challenges of economic meltdown and they are also right to seek for ways that will enforce / impose by force a series of measures / reforms that will at least ensure fiscal stability (if not growth in the long run).

    This means that on top of the evils and demons that Germany, speculators and other dark forces unleash before our beloved country, Greece, i.e. the government, the market and society must move on with the reforms and the painful measures that by no means should stop at where we stand now.

    This year and up to September / October is the crucial year for any reform PASOK can bring through. Afterwards its political capital will be diminished significantly and the economic hardships will strain any positive attitudes on behalf of the citizens for any further reform.

    So far we have nicely defined the circle of concern (to use management terminology) for which there is not much more to be done other than what GAP has already accomplished - transform the Greek problem into an international, European and German problem. But there is our own circle of influence, where except for some crucial institutional reforms we find ourselves trapped in a realm of stagnation. PASOK said repeatedly over the last couple of months "No more measures". this is wrong. And G700 must stand up for this. We need and we want ever more measures. This is our chance to prove that Greece can change, otherwise we will be perceived as mere charlatans and fall into our own demise.

    ReplyDelete
  12. @jaga
    άλλη μιά παραλλαγή του prisoners' dilemma και φαντάζομαι ότι θα ξέρεις ποιό είναι το best strategy - CHEAT

    φυσικά και είναι ο καθένας γιά τον εαυτό του
    Πως να εξηγήσεις στους Γερμανούς ότι πρέπει αυτοί να πληρώσουν τα ελληνικά χουβαρνταλίκια?

    Και στην τελική γιατί πρέπει να είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι ?
    Δανειζόμαστε γιά να πληρώσουμε τους μισθούς των ΔΥ

    Ε μη σώσει και πληρωθούν τότε-
    Λυπάμαι αλλά κάθε πόλεμος έχει θύματα.

    Αυτή τη στιγμή ένα τσούρμο άβγαλτων μπουρδολόγων νομίζουν ότι με τον αέρα πείθουν αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
    Σήμερα μάλιστα ο Ρομπούι διέλυσε κάθε σοσιαλιστικό παπαριλίκι - "εμείς ζητήσαμε τα πρόσθετα μέτρα" είπε.

    Όσο ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ (που φέρει ακέραια την ευθύνη του σημερινού καταντήματός μας) επιμένουν στη ρητορεία τόσο δεν θα δούμε άσπρη μέρα

    Το ΠΣΑ είναι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ- να βγούν και να το πούν έτσι στον κόσμο μπάς και το καταλάβει

    αλλιώς θα καθόμαστε και θα οικτίρουμε τους "κερδοσκόπους"

    και όπως είπε ο μέγας Βγενόπουλος "έχετε ακούσει να λένε ποτέ κανέναν χασοσκόπο?"

    Καλό είναι λοιπόν (ΞΑΝΑπροστείνω) να κληθούν συγκεκριμένοι πολιτικοί όλων των κομμάτων να απαντήσουν συγκεκριμένες ερωτήσεις μας εδώ στο g700

    ReplyDelete
  13. να μην προτείνουν τίποτα απλά να κάνουν οι προτάσεις είναι φιλολογικές

    ReplyDelete
  14. Και παιδιά καλές οι αναλύσεις, αλλά τι προτείνει ο καθένας από εμάς δεν έχω καταλάβει; Στην ανάλυση είμαστε όλοι παιχταράδες. Αντί να ρωτάμε τους πολιτικούς ας πουμε 1,2,3,4,5 συγκεκριμένα πράγματα

    ReplyDelete
  15. @ Gmosios

    In principle and in addition to the green deal that encompasses a great array of measures that touch many fields, the following can be a great mutlimeasure on its own:
    - apply all EU legislation immediately at all fronts - labour market, education, environmental management etc everywhere - measure outcome by termination of fines to EU for non compliance with EU law

    Some measures could be more analytically the following:
    (1) close down OSE entirely or privatise it
    (2) privatise or/and abolish or/and merge other state services - automatic reduction of public debt and deficit
    (3) within the scheme of reforming the national insurance system, reduce social insurance contributions through payroll taxes for pensions, and remove alltogether health care contributions from payroll taxes, move them to income taxes on a progressive scale without ceilings - increase disposable income for workers and reduce employer costs
    (4) cancel all benefits from public sector workers and move a percentage of those into real salaries, benefiting this way the social insurance system and the national taxation system as well
    (5) cancel 14th wage and incorporate it into annual income, make IKA / salary based employment more attractive in relation to TEBE disguised self employed salary schemes - reduce this way artificial figures of self employment in Greece and enhance labour
    (6) tax lawyers and other protected work groups just like the rest of us. Real equity comes from holistic measures.
    (7) open all closed professions at least related to services and impose better quality standards and monitoring mechanisms, especially for those professions whose activities affect consumer safety (eg health professions).

    There is a whole list of measures someone could really name, but the point is for us not to name them, but to pressurize the government to change gear and speed up the process of reforms. And this requires the ability of ministers to take initiative and act independently of GAP's and Pagkalos's eye.

    ReplyDelete
  16. @gmosie
    προσθέτω διευκρινιστικά σε αυτά που λες

    το "αγιο δισκοπότηρο" στις χρηματαγορές είναι ο κανόνας "time is of essence"
    (λογικό να μην το ξέρεις αφού είσαι εκτός του χώρου)

    Υπό την έννοια αυτή ότι (και όποιοι) σου πουν δεν συνεπάγεται αυτόματη λύση.

    Πχ αν ο ΓΑΠ πριν από 3 μήνες αντί γιά τσιριτσάντζουλες έλεγε ορθά κοφτά "12 μισθοί στο Δημόσιο, 12 μισθοί στη Βουλή" τα spreads θα είχαν πέσει πολύ.
    Αν το πει σήμερα μπορεί να μην έχει κανένα αποτέλεσμα.

    Το ζητούμενο είναι το εξής ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ:
    Μιλάμε πολύ και δεν πράττουμε. Μαχόμαστε ανεμόμυλους προσπαθόντας τάχα μου να αυξήσουμε τα έσοδα αλλά δεν τολμάμε να βάλουμε μαχαίρι εκεί που πρέπει: στα έξοδα, περικόπτοντάς τα.

    Είδες να αναφέρει κανείς από τους μεγαλόσχημους πολιτικάντηδές μας τίποτα γιά αναθεώρηση του προυπολογισμού ?
    Μιά κουβέντα επ' αυτού και μόνο και θα έβλεπες αποτέλεσμα.

    Το ΔΝΤ εκτός από όλα τα υπόλοιπα μπορεί να δώσει και συμβουλές γιά ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας
    Ακουσες κανέναν να στο λέει αυτό ?

    Αντίθετα τι βλέπουμε διαρκώς ? Φόβο να πάρουμε αποφάσεις και παπαριλίκι.
    Σήμερα πχ λέει οι ημιυπαίθριοι..... γιά 40 χρόνια και δεν νομιμοποιούνται, αλλά τακτοποιούνται (=>Σουφλιάς) αλλά δεν και άμα και δεν συμμαζέυεται
    Παράλληλα ΔΕΝ αλλάζει ο άθλιος νόμος

    Καταλαβαίνεις λοιπόν πως μας βλέπει ένας ξένος ?
    "Τι μου λες τώρα αφού δεν παίρνεις μέτρα?"

    Θέλει απλά και ξεκάθαρα λόγια, έργα.
    Και πάντα "time is of essence"- αυτό που είναι καλό σήμερα δεν αρκεί αυριο

    ReplyDelete
  17. @ser:

    "...άλλη μιά παραλλαγή του prisoners' dilemma και φαντάζομαι ότι θα ξέρεις ποιό είναι το best strategy - CHEAT
    φυσικά και είναι ο καθένας γιά τον εαυτό του..."


    Είναι η δεύτερη φορά (απ' ότι θυμάμαι) που κάνεις σχόλιο για economic risk analysis χωρίς να μπεις στον κόπο να ρίξεις μια ματιά στο Wikipedia:

    http://en.wikipedia.org/wiki/Prisoner%27s_dilemma

    Το τυπικό payoff matrix του PD είναι το παρακάτω (C="coop"/D="defect"), τα νούμερα δείχνουν χρόνια "ποινής":

    B:C B:D
    ------------------
    A:C (1,1) (10,0)
    A:D (0,10) (5,5)
    ------------------

    Προφανώς η καλύτερη ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ λύση είναι αυτή όπου και οι δύο επιλέγουν να μην καταδώσουν τον άλλο, δηλαδή τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ (1,1). Η επιλογή "cheat" που αναφέρεις δεν είναι η καλύτερη λύση γιατί οδηγεί και τους δύο στη φυλακή για 5 χρόνια.

    "...Ε μη σώσει και πληρωθούν τότε-Λυπάμαι αλλά κάθε πόλεμος έχει θύματα..."

    Υποθέτω ότι λες το ίδιο και στα 2 εκατ. Ιρακινών και Αφγανών που έχουν σκοτωθεί από το 2003, έτσι; Δηλαδή σημασία δεν έχει ποιος κάνει τον πόλεμο και για ποιο λόγο, αρκεί να μην είμαστε εμείς τα θύματα;

    Πολύ ωραία και ώριμη στάση ζωής, δείχνει ακριβώς γιατί τα κοράκια των "επενδυτικών" οργανισμών αλωνίζουν ανενόχλητοι, χωρίς οι δικοί μας κυβερνώντες να έχουν τα κάκαλα ούτε καν να τους κατονομάσουν.

    Όσο για τα μέτρα και τις προτάσεις, ορίστε μία:

    Φτιάξτε επιτέλους ένα σωστό σύστημα μηχανογράφησης και διασταύρωσης στοιχείων στο ΥΠΟ, εντοπίστε τα λαμόγια και τους "εθνικούς αναδόχους" που συνεχίζουν να υπερκοστολογούν x100 μέχρι και τα αναλώσιμα των εκτυπωτών, παγώστε τους οτιδήποτε έχουν σε κινητά και ακίνητα στην Ελλάδα μέχρι να πληρώσουν τα πρόστιμα.

    Δεν ξέρω τι θα γίνει με τα spreads, πάντως η μαύρη τρύπα θα αρχίσει να κλείνει σίγουρα, ακόμα και αν μερικοί μεγαλοδημοσιογράφοι κάνουν χαρακίρι live στα prime-time δελτία ειδήσεων, επειδή θίγουν το αφεντικό τους.

    Όπως φαίνεται, τίποτα από αυτά που έχουν γίνει ως τώρα δεν έχουν αποτέλεσμα, κάτι που πολλοί είχαν επισημάνει ήδη εδώ και εβδομάδες (μαζί και εγώ). μέσα σε δυο μέρες εξανεμίστηκε κάθε φορολογικό "απόθεμα" και ήδη υποθηκεύονται οι επόμενες 2-3 γενιές σε τραγικά υψηλά επιτόκια.

    Δυστυχώς γινόμαστε όλο και περισσότερο η μπανανία της ΕΕ. Δεν αποκλείεται σε μερικά χρόνια να έχουμε και εδώ καταστάσεις τύπου Κιργιστάν, με τους ξένους να προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν στην εξουσία τους εκλεκτούς τους και τον κόσμο να σφάζεται στους δρόμους.

    ReplyDelete
  18. "Βυθίζουν την Ιρλανδία οι τράπεζες" (7/4/2010, ethnos.gr):
    http://bit.ly/Es6s3

    "...Δάνεια ιδιωτικών τραπεζών σε χρεοκοπημένες εταιρείες κερδοσκόπων ακινήτων που φυσικά δεν πρόκειται να εισπραχθούν ποτέ άρχισε την περασμένη εβδομάδα να... κρατικοποιεί η κυβέρνηση της Ιρλανδίας!...
    ...η εγκληματική κυβέρνηση της Ιρλανδίας προτίθεται να φορτώσει τα δημοσιονομικά της χώρας με ιδιωτικά τραπεζικά χρέη αξίας ίσης με το μισό ΑΕΠ της χώρας!..."


    "Μία πρόσφατη περίπτωση μεγάλης ‘επιτυχίας’ του ΔΝΤ":
    http://tinyurl.com/yhqvgn5

    "...Από την κρίση στην Αργεντινή...μέχρι την απίστευτη πρόβλεψη του ΔΝΤ για την οικονομική πορεία της Ιρλανδίας, όταν το Σεπτέμβριο του 2007 την είχε προτείνει ως υπόδειγμα ανάπτυξης και οικονομικής σταθερότητας, προβλέποντας μεγάλη οικονομική άνθιση στο μέλλον...
    ...Η εκτίμηση του ΔΝΤ ήταν τόσο επιτυχής, που 17 μήνες μετά ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομίας Paul Krugman αναγνώρισε την Ιρλανδία ως την τραγικότερη αποτυχία της διεθνούς οικονομίας..."


    Ετοιμαστείτε για τα "καλά νέα" από το ΔΝΤ, όταν βγούμε να δανειστούμε με 8%. Αμέσως μετά έρχεται η μεγάλη κατρακύλα και το πραγματικό εθνικό κραχ.

    ReplyDelete
  19. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  20. Μιλούσα πριν από λίγο με γνωστό μου που δουλεύει σε υποκατάστημα της Αγροτικής στην Λάρισα.
    Μου είπε ότι παραμονές 25ης Μαρτίου σηκώσανε τόσα πολλά λεφτά που δεν τους είχε μείνει ευρώ...

    @Jaga

    Το συγκεκριμένο risk analysis ισχύει μήπως και για το έλλειμμα, όπου ο ένας δεν καταδίδει τον άλλο αλλά συνεργάζονται;

    ReplyDelete
  21. @ Jaga et al

    It is apparent that Greece has been heading towards and striving to achieve a managed bankruptcy scheme. Let us all be honest about it, and encourage the government, the political system and the opinion makers from the fields of journalism and civil society to responsibly and without demagogic exaggerations shout out loud that the present is one of extreme economic austerity, and measures that promote austerity are a precondition for all our hopes for a future of economic prosperity.

    The concept of creative destruction is spot on in the case of Greece, and this is what we need to support if we want to generate new positive prospects for G700. Therefore, any reform that sounds painful in the ears of the public and most of all the organised groups of Greek market and society, are probably the right ones in these difficult times. And I ask, what is there for us young people to lose from the otherwise painful reforms? What did we have, what do we have, and what will we have after those so called draining measures?

    ReplyDelete
  22. @jaga
    καλά τα λες!Πρέπει να ρίχνω και μιά ματιά στη wikipedia για να μάθω και τίποτα για risk

    Μόνος σου το είπες jaga
    "...όπου και οι δύο επιλέγουν..." -εδώ λοιπόν ΔΕΝ έχεις 2 παίκτες αλλά πολλούς (κυριολεκτικά δεν ξέρεις πόσους), ο δε αριθμός τους (αλλά ΚΑΙ οι στρατηγικές τους) μεταβάλλεται διαρκώς.
    Το παίγνιο λοιπόν δεν έχει καθόλου σχέση με αυτό που περιγράφεις.

    Στα υπόλοιπα τώρα οι παραλληλισμοί που κάνεις με το Ιρακ είναι κουφοί παντελώς (και ανάξιοι σχολιασμού).

    Αυτό που πρέπει να καταλάβεις κι εσύ είναι η αρχή της συνυπευθυνότητας.
    Αυτό που βολεύει να το ξεχνάμε όταν δεν μας συμφέρει. Οχι δεν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι πούλησαν την ψήφο τους γιά να "βολευτούν".

    Κάθε τι στη ζωή έχει ρίσκο - αυτοί πήραν το δικό τους. Γιατί πρέπει τα δικά ΣΟΥ παιδιά να πληρώσουν το δικό ΤΟΥΣ βόλεμα ?

    ReplyDelete
  23. @ser:

    Το Diner's game είναι multi-player PD, οπότε είναι ακριβώς αυτό που περιγράφω. Αν πραγματικά σε ενδιαφέρει το game theory και το economic risk analysis, μπορώ να σου προτείνω μερικά βιβλία (Montet, Serra, Owen, Bennet, ...). Θα πρότεινα μάλιστα να διαβάσεις για hypergames, όπου οι "παίκτες" έχουν διαφορετική πληροφόρηση (γνώση), άρα και διαφορετικές δυνατότητες χειραγώγησης του αντιπάλου.

    Τα περί συνυπευθυνότητας και συνενοχής, να τα λες σε αυτούς που είτε βολεύτηκαν πλαγίως ως δημόσιοι υπάλληλοι, είτε έκαναν το ίδιο για τα παιδιά τους, είτε έχουν πάρει πρόωρη σύνταξη στα 50, και κυρίως σε αυτούς που εξακολουθούν να ψηφίζουν μπλε και πράσινους κόκκους.

    Εγώ δεν έχω ψηφίσει κανέναν από τους δύο, ΠΟΤΕ, δεν είμαι βολεμένος πουθενά και δουλεύω 12-15 ώρες την ημέρα ως ελεύθερος επαγγελματίας. Ας μου βγάλουν ένα μπιλιετάκι, να εισπράξω αυτά που δεν έφαγα πλαγίως όλα αυτά τα χρόνια "...όπως όλοι", τουλάχιστον να νιώθω και εγώ ως μέσο Ελληναράς.

    Αν δεν πάρουμε χαμπάρι τι παιχνίδι παίζεται στις πλάτες μας, πόσο ερασιτέχνες είναι αυτοί που μας κυβερνάνε και πόσο κάφρους μας θεωρούν, δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα απολύτως, ότι και να λέμε εμείς εδώ.

    ReplyDelete