Tuesday, October 13, 2009

The Lost Generation

The continuing job crisis is hitting young people especially hard—damaging both their future and the economy

By Peter Coy*
BusinessWeek

Bright, eager—and unwanted. While unemployment is ravaging just about every part of the global workforce, the most enduring harm is being done to young people who can't grab onto the first rung of the career ladder.

Affected are a range of young people, from high school dropouts, to college grads, to newly minted lawyers and MBAs across the developed world from Britain to Japan. One indication: In the U.S., the unemployment rate for 16- to 24-year-olds has climbed to more than 18%, from 13% a year ago.

For people just starting their careers, the damage may be deep and long-lasting, potentially creating a kind of "lost generation." Studies suggest that an extended period of youthful joblessness can significantly depress lifetime income as people get stuck in jobs that are beneath their capabilities, or come to be seen by employers as damaged goods.

Equally important, employers are likely to suffer from the scarring of a generation. The freshness and vitality young people bring to the workplace is missing. Tomorrow's would-be star employees are on the sidelines, deprived of experience and losing motivation. In Japan, which has been down this road since the early 1990s, workers who started their careers a decade or more ago and are now in their 30s account for 6 in 10 reported cases of depression, stress, and work-related mental disabilities, according to the Japan Productivity Center for Socio-Economic Development.

When today's unemployed finally do get jobs in the recovery, many may be dissatisfied to be slotted below people who worked all along—especially if the newcomers spent their downtime getting more education, says Richard Thompson, vice-president for talent development at Adecco Group North America, which employs more than 300,000 people in temporary positions. Says Thompson: "You're going to have multiple generations fighting for the jobs that are going to come back in the recovery."

What's more, the baby boom generation is counting on a productive young workforce to help fund retirement and health care. Instead, young people risk getting tracked into jobs that don't pay as well, says Lisa B. Kahn of the Yale School of Management. That would mean lower tax payments for Social Security and Medicare.

Only 46% of people aged 16-24 had jobs in September, the lowest since the government began counting in 1948. The crisis is even hitting recent college graduates. "I've applied for a whole lot of restaurant jobs, but even those, nobody calls me back," says Dan Schmitz, 25, a University of Wisconsin graduate with a bachelor's degree in English who lives in Brooklyn, N.Y. "Every morning I wake up thinking today's going to be the day I get a job. I've not had a job for months, and it's getting really frustrating."

ANXIETY AND FEAR

The case for action is strong. Governments should act now before the damage gets even worse, argues David G. Blanchflower, an economist at Dartmouth College who recently served on the Monetary Policy Committee of the Bank of England. He's not sure what will work, but he favors trying everything from subsidizing education and training to cutting minimum wages for young people and trainees. "It has to be now," says Blanchflower. "It can't be in two years' time."

Most analyses of youth employment focus on people aged 16 to 24, which includes everyone from high school dropouts to wet-behind-the-ears college grads. But in this era of rising educational requirements, some people don't start their careers until their mid or late 20s—and these young college grads are taking it on the chin as well.

According to a BusinessWeek analysis, college graduates aged 22 to 27 have fared worse than their older educated peers during the downturn. Two years ago, 84.4% of young grads had jobs, only somewhat lower than the 86.8% figure for college graduates aged 28 to 50. Since then, the employment gap between the two groups has almost doubled.

Robert I. Sutton, author of The No Asshole Rule, a management book, says he's seeing "more anxiety and fear" among his students at Stanford University. At Northwestern University Law School, at least three-quarters of students who graduated in May had their employment deferred, in some cases up to a year, says Bill Chamberlain, head of the school's career center.

But the situation is most severe for job seekers who lack college diplomas and thus have fewer options. "My friends tell me: 'Go fill this out. Go do that,'" says Charlie Black, 26, of Manhattan, who was out one recent weekend shopping for a Halloween costume for his 2-year-old daughter, Bree. Black has been a union extra in several TV shows and movies, and for a year he worked the overnight shift at an Abercrombie & Fitch (ANF) store. Now, jobless for almost a year, he would be happy to work as a janitor. "But no jobs have been calling back," says Black.

It seems strange at first blush that young people are the biggest victims of the current economic slump. One could easily imagine that companies in a recession would prefer to hire young people, who are cheap, and slough off older workers, who are expensive. But both employers and older workers are sitting tight, taking as few risks as possible in an uncertain environment. With no openings, employers are refusing even to look at the résumés of those on the outside looking in.

The sense of stasis in many Western countries is reminiscent of Japan, where talk of a lost generation has been around since as long ago as 1995. Some 3.1 million Japanese aged 25 to 34 work as temps or contract employees—up from 2 million 10 years ago, according to the Ministry of Internal Affairs. Many Japanese blame the young people themselves, saying they are spoiled, alienated "freeters"—a term meaning job-hopping part-timers. But economist Souichi Ohta of Nagoya University argues that a big part of the problem is Japanese employers, who value long experience at their companies—which newcomers by definition don't have.

Europe offers different lessons about what to avoid. In Spain, employers generally put older workers on long-term contracts that are hard to break. When demand slumps, they get rid of the younger workers, notes Alfredo Pastor, an economist at Spain's IESE Business School and former Spanish Secretary of State for the Economy. That's one reason Spain's unemployment rate for 16- to 24-year-olds is a sky-high 39%. The rate is 24% in France and 19% in Britain.

Economists in several countries have studied the damage such high unemployment can cause. Kahn of Yale found that graduating from college in a bad economy has a long-lasting negative effect on wages. For each percentage-point rise in the unemployment rate, those who graduated during the recession earned 6% to 7% less in their first year of employment than their more fortunate counterparts. Even 15 years out of school, the recession graduates earned 2.5% less than those who began working in more prosperous times.

SUBMINIMUM WAGE?

What can be done? For one thing, companies should keep hiring young people even if they're doing layoffs. That's how General Electric (GE) operates, says Susan P. Peters, the company's vice-president for executive development. She says GE learned from the mistake of its aviation business, which froze hiring and training during a downturn years ago and found its talent pipeline dry when business recovered. "We tell our businesses, 'Tough, you have to hire,'" Peters says.

Free-market economists favor removing obstacles to employment of the young, such as high minimum wages. "The government in some ways is contributing to this problem," says Kristen Lopez Eastlick, senior research analyst for the employer-backed Employment Policies Institute. She points out that the 40% hike in the federal minimum wage over the past two years made it less appealing to hire young workers. One possibility: Some U.S. states and European countries have enacted subminimum wages just for young people or people enrolled in apprenticeships.

More job training would help as well. In April the British government guaranteed that starting next January, all people under age 25 who have been unemployed for more than a year will have a job offer, training, or a paid workplace experience.

The U.S. has been slower to beef up job programs for the young, partly because of massive budget deficits. The Obama Administration is again considering a plan proposed during the campaign to give $3,000 tax credits to employers for each new hire, although an Administration spokesman says talks with Congress are only preliminary. An argument in favor of action: The current generation of young people is larger than the one that follows. Dartmouth's Blanchflower points out that even if programs are left in place after the recession ends, they will serve fewer people and therefore become less costly.

One possible example for the U.S. to follow is Germany's apprenticeship program, which guides young people from high school into skilled blue-collar jobs. Young-adult unemployment in Germany has risen less than in most other developed countries.

Young people have figured out how to avoid horrid blanks on their résumés. Enrollments are breaking records at such schools as Cincinnati State Technical & Community College and LaGuardia Community College in New York. With no job in sight, Shireen Rahjou, 23, of Boca Raton, Fla., is working toward a master's degree in public relations. She recently landed a paid internship—O.K., not a job, but a foot in the door—at a PR firm in Miami.

With jobs scarce, Stanford's Sutton says some of his students plan to start their own businesses. Schools should encourage that instead of churning out "passive regurgitators," argues Kate McKeown, an adjunct professor of entrepreneurship at Fordham University's College of Business Administration.

Meanwhile, though, the tide of youth unemployment keeps rising. "We're seeing further deterioration," says Stefano Scarpetta, who heads the employment-analysis division of the Organization for Economic Cooperation & Development, a forum for rich countries.

The unemployment crisis among the young is not as dramatic as the financial crisis of a year ago. But it may turn out to have longer-lasting effects.

With Mark Scott in London, Ellen Gibson and Lindsey Gerdes in New York, Carol Matlack in Paris, and Kenji Hall in Tokyo

*Coy is BusinessWeek's Economics editor.

16 comments:

  1. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πλακώνονται στη ΝΔ για τη χηρεύουσα θέση της προεδρίας του κόμματος.Αυτή η θέση είναι κατειλλημμένη ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.Οποιο σύστημα εκλογής και αν ακολουθήσουν θα είναι κατόπιν εορτής και για τα πανηγύρια.Εάν πάνε στη "βάση" θα ακούσουμε πολλά για τη Ζήμενς αλλά η κυρία είναι τεφάλ.Η διαφορά με τον Ραφινάτο είναι ότι Αυτή λέει τα ψέμματα χασκογελώντας ενώ εκείνος τα έλεγε βυσοδομώντας.

    ReplyDelete
  2. Το "εκτόπισμα" της Κυρίας δεν αφήνει περιθώρεια για άλλες σκέψεις.Η Διαπλοκή θα δώσει τα ρέστα της και θα κερδίσει.

    ReplyDelete
  3. Το πολύ σοβαρό πρόβλημα από αυτά της επικαιρότητας δεν είναι η κυρία Μητσοτάκη αλλά η κυρία COSCO, η ολιγαρχο-κομμουνιστο-κινεζικών συμφερόντων εταιρεία με έδρα του χαρτοφυλακίου της στις Βερμούδες.Η οποία εξασφάλισε με σκοτεινές ΚΡΥΦΕΣ διαδικασίες κυριαρχικά και όχι εταιρικά δικαιώματα στο λιμάνι και όχι μόνο.Κάτι σαν την ΟΥΛΕΝ κατι σαν την ΠΕΣΙΝΕ και ακόμα χειρότερα.ΣΚΟΤΙΝΙΛΑ.

    ReplyDelete
  4. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι εταιρείες τύπου COSCO δεν έχουν καμμιά σχέση με τις συνήθεις επιχειρήσεις.Είναι σύγχρονα κρατικά κυριαρχικά εργαλεία μασκαρεμένα με τον επενδυτικό μανδύα που σκοπό έχουν να αντικαταστήσουν τις αλήστου μνήμης αποικιοκρατικές εταιρείες τύπου "Ανατολικών Ινδιών".

    ReplyDelete
  5. Μπράβο Parmenides. Πολύ σχετικά όλα αυτά με το άρθρο. 'Οσο για την COSCO, ε βέβαια, να ακυρώσουν τη συμφωνία να πληρώνει το κράτος τις "υπερωρίες" των λιμενεργατών. Ρε δεν πάτε στο διάολο λέω 'γω; Και 'σεις και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Να κάνετε δικό σας κράτος να πληρωνετε μόνοι σας τους μισθούς σας απ' τους φόρους σας.

    ReplyDelete
  6. @Jim SLIP

    Τυπικά έχεις δίκαιο.Για πρόσεξε λίγο όμως.Η COSCO(λιμάνια),MIG(ολυμπιακή),DT(ΟΤΕ) είναι κατόνομα ιδιωτικές εταιρείες.Και φυσικά και οι αντίστοιχες "επιχειρηματικές" πράξεις δεν είναι ιδιωτικοποιήσεις.
    Γιατί όμως παραχωρήσαμε εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στους Κινέζους,Αραβες και Γερμανούς αντίστοιχα;Για να έχουμε ενδεχομένως την πολιτική τους υποστήριξη στο Κυπριακό και στα άλλα εθνικά μας θέματα;Μπορεί να είναι και έτσι.Αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εγκταλείψαμε τις δικές μας δυνάμεις,βολιάξαμε τη χώρα και απομακρυνθήκαμε απο τους φυσικούς μας συμμάχους.Και έτσι μπήκαμε σε μιά περιπέτεια.Οταν μιλάμε λοιπόν για lost generation και άλλα πεσιμιστικά θα πρέπει να έχουμε κατα νού ότι δεν θα αλλάξει τίποτε αν δεν θυμώσουμε και δεν αποκτήσουμε ένα σύγχρονο μαχητικό πατριωτισμό.

    ReplyDelete
  7. Παρμενίδη καλή η κολοτούμπα αλλά δεν πιάνει. Παρακαλούμε επί του θέματος. ιΑκόμα κι αν δεχτούμε ότι η COSCO είναι κάπως σχετική με το θέμα, τι σχέση έχει η προεδρολογία της ΝΔ και τα τεφάλ, ειδικά όταν αυτά μπαίνουν σαν εναρκτήριο σχόλιο σ' ένα κείμενο αλλου τύπου. Δηλαδή θα μπει κάποιος μέσα στο blog να διαβάσει για το φαινόμενο της Lost generation και όπως άλλοτε έκανε ο κομφούκιος και έβρισκες πάντα ένα πρώτο σχόλο υβριστικό ενάντια στο ΠΑΣΟΚ τώρα θα βρίσκουμε ένα σαρκαστικό και υπαινικτικό για τη ΝΔ; Δεν είναι σωστό.

    ReplyDelete
  8. Πολύ ωραία τα λέει το άρθρο.
    Δεν αναφέρει σαφώς το Ελληνικό (μόνο;)φαινόμενο των σημερινών σαραντάρηδων που μπήκαν καθυστερημένα στον κόσμο της συστηματικής εργασίας, επειδή παρακολούθησαν ανούσιες σπουδές σε τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, η ύπαρξη των οποίων εξυπηρετούσε μόνο τις "τοπικές κοινωνίες".
    Αυτοί πρακτικά έχουν ήδη λουστεί τις συνέπειες των επιλογών τους. Κι όλοι μας βλέπουμε τις δημογραφικές συνέπειες μιας γενιάς των κοντά στα 40 και στα 800 ευρώ, στην σκιά των 50βάλε, που ακόμα δεν έχει ξεφύγει από τον λάκκο, πλην επαγγελματιών και δημοσίων υπαλλήλων.
    Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι απλά διαγενεακό. Είναι απλά οικονομικό. Όσο η οικονομία θα είναι σε ύφεση, θα ευνοούνται περισσότερο οι έχοντες (κεφάλαια, μέσα παραγωγής, δουλειές, γνωριμίες, σπίτια..).
    Για να ευνοηθούν οι "νέοι" (σε ηλικία, μυαλά, μεθόδους, χρήμα...) θα πρέπει να περάσουμε σε μια οικονομία ανάπτυξης.
    Αν δε, είναι και ασύστολη, όπως αυτή της γενιάς του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα, ή των μπέιμπι μπούμερς γραικυλιστί, στο εξωτερικό, τόσο το καλύτερο (για τα οικονομικά της νέας γενιάς).
    Η νέα γενιά πρόσφατα ωφελήθηκε λόγω της προσωρινής έκρηξης των υπηρεσιών πληροφορικής.
    Δυστυχώς, η πίτα μας (πλανήτης Γη), είναι πεπερασμένη. Τα περιθώρια περαιτέρω άναρχης ανάπτυξης, ισχνά.
    Θα πρέπει η προηγούμενη γενιά να μοιραστεί μέρος της πίτας που έχει "καβατζώσει" (με την μορφή υπερτιμημένων ακινήτων, υπέρογκων συντάξεων, εργασιακών "δικαιωμάτων" και αργομισθιών που δεν ισχύουν για τους νεότερους).
    Δεν την βλέπω διατεθειμένη να το πράξει, ιδίως αφού ελέγχει την πολιτική ζωή, τους μηχανισμούς των κομμάτων και των θεσμών (ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ κλπ) το χρήμα (γκολντεν μπόυς)και τον αντίλογο (ΚΚΕ, οικολόγοι κλπ).
    Μακάρι να ήταν εμφανής η λύση. Αλλά, εδώ που είμαστε, κάθε λύση, έχει το δικό της τίμημα.
    Μάλλον θα το πληρώσει πάλι ο ασθενέστερος.
    Ανεξαρτήτως της ηλικίας του.

    ReplyDelete
  9. Για να ευνοηθούν οι "νέοι" (σε ηλικία, μυαλά, μεθόδους, χρήμα...) θα πρέπει να περάσουμε σε μια οικονομία ανάπτυξης.

    Που σημαίνει μια οικονομία που παράγει αγαθά (προϊόντα) και άμεσα χρήσιμες υπηρεσίες και όχι μια οικονομία στην οποία κάθονται όλοι σε γραφεία και χαλάνε τη μέση τος ανακυκλώνοντας χρήματα.

    Οικονομία χωρίς προϊόντα δεν υπάρχει. Όπως και πίστωση χωρίς αποταμίευση δεν υπάρχει. Άντε τώρα να δούμε ποιος θα πείσει τους νέους να γίνουν αγρότες, κτηνοτρόφοι, βιοτέχνες κλπ.

    Διότι άμα πάτε όλοι στα γραφεία, τότε βέβαια τα προϊόντα θα είναι πιο λίγα στην αγορά, άρα θα κοστίζουν πιο πολύ. Και μόλις απεμπλακούν οι Κινέζοι από το δολάριο, οπότε θα ανατιμηθεί αυτόματα το νόμισμά τους, τότε θα δεις σε τι τιμές θα πάνε και τα εισαγώμενα...

    ReplyDelete
  10. Ξέχασα να βάλω την πρώτη παράγραφο σε italics... ανήκει στον "glr"

    ReplyDelete
  11. "..Οπως πληροφορείται «Το Βήμα», ο επικεφαλής του κινεζικού κολοσσού που ελέγχει την παγκόσμια αγορά εμπορευματοκιβωτίων κ. Γουέι Τζιαν Φου (και κορυφαίο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας) απέστειλε προχθές μια επιστολή διαμαρτυρίας στην υπουργό Οικονομίας κυρία Λούκα Κατσέλη, ζητώντας της να παρέμβει και να ανοίξει το λιμάνι του Πειραιά που από την 1η Οκτωβρίου ελέγχει η Cosco..."

    Kομμουνιστάρας ο κ.COSCO.Ο κομμουνισμός "ηττήθηκε" αλλά οι κομμουνιστές ελέγχουν το κόσμο.Καθότι αναδείχτηκαν στους πιό αδίστακτους καπιταλιστές.Αυτούς που δεν είναι επιχειρηματίες-καπιταλιστές, αλλά φοράνε απλά τη λεοντή του επιχειρηματία.

    ReplyDelete
  12. Θα έλθει εποχή που ο Αμερικάνικος καπιταλισμός θα φαντάζει δημοκρατική όαση ανά τους αιώνες.Κάτι σαν την Αθηναική Δημοκρατία.
    Ας πολιτογραφηθούμε έγκαιρα πολίτες της COSCO και GAZPROM.

    ReplyDelete
  13. Parmenides, το χαβά σου εσύ.

    Κάτω οι δημόσιοι υπάλληλοι!!!

    Είναι παράσιτα, τρέφονται απο τις σάρκες μας!!

    Ανεβήκανε στο σβέρκο μας, και μόνο που δε μας φτύνουν όποτε χρειάζεται να έχουμε συνδιαλλαγές με το δημόσιο!!

    Φιλήσανε κατουρημένες ποδιές για να διοριστούνε, και τώρα μας τις τρίβουνε στη μούρη.

    'Ετσι αποκτήσανε πελατεία τα μεγάλα κόμματα!!!

    Να τα πουλήσουνε όλα στους κινέζους να ησυχάσουμε!!!

    ReplyDelete
  14. Δυστυχώς ζούμε στην παράλογη κοινωνία, που αφού εξετάσει καλά τα μέλη της νέας γενιάς σε μια σειρά δεξιότητες (πανελλαδικές, ΑΣΕΠ, κλπ...), λαμβάνει τα ικανότερα εξ αυτών, και τα παρκάρει πίσω απ' ένα γραφείο να παρασιτούν εις βάρος εαυτών κι αλλήλων.
    Για να το πετύχει, δεν πιέζει κανέναν. Τα θύματα, νέοι και οικογένειές τους, βαδίζουν εκούσια τον δρόμο της συλλογικής και ατομικής χαύνωσης και καταστροφής. Γιατί;

    Στην φύση επικρατεί η αρχή της "ελάχιστης προσπάθειας" (στην δημοτικιά).
    Το νερό, βρίσκει τον συντομότερο δρόμο για να κυλήσει, το ηλεκτρικό ρεύμα για να περάσει, τα μυρμήγκια για να διανύσουν μια διαδρομή, τα θηλαστικά για να ρυθμίσουν τον καταβολισμό τους... και οι άνθρωποι για να μην κοπιάσουν για τα προς το ζην.

    Γιατί εμείς οι "νέοι" ή οι όποιοι εξ ημών τέλος πάντων, να γίνουμε αγρότες, ή τεχνίτες ή οτιδήποτε δεν προστατεύεται "θεσμικά" στο Γραικυλιστάν (όπως οι γιατροί, δικολάβοι, μηχανικοί, λιμενεργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, μπάτσοι, πυροσβέστες, καραβανάδες, δάσκαλοι) και να βγούμε στην παραγωγή;
    Για να μας κυνηγάει σαν κλέφτες ο κρατικός μηχανισμός με την εφορία και τους καταχρηστικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς;
    Να μας στέλνει βορά στους μεσάζοντες (χονδρεμπόρους, λογιστάδες, δικηγόρους, έχοντες και κατέχοντες "υπογραφές" κλπ...) που τα στάζουν στους τελώνες και τους φαρισαίους;

    Περισσότερα επιδόματα, περισσότερη δύναμη σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα τα πάρουν.
    Πιο πολλά θα κοστίσει και θα φάει ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, παρά αυτοί που τα δικαιούνται.

    Ένα έμμεσο καρφί, καλή τη πρόθεση, στο φέρετρο μιας γενιάς που θέλουμε να υποστηρίξουμε.

    ReplyDelete
  15. Δεν αναφέρει σαφώς το Ελληνικό (μόνο;)φαινόμενο των σημερινών σαραντάρηδων που μπήκαν καθυστερημένα στον κόσμο της συστηματικής εργασίας, επειδή παρακολούθησαν ανούσιες σπουδές σε τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, η ύπαρξη των οποίων εξυπηρετούσε μόνο τις "τοπικές κοινωνίες".

    Αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο της γενιάς 25 άνω. Σπατάλησαν χρόνια για να πάρουν ένα άχρηστο πτυχίο από ΤΕΙ ή από κάποιο άθλιο βρεττανικό franchize και τώρα είναι ετεροαπασχολούμενοι σε δουλειές χωρίς μέλλον ή ακόμα και άνεργοι στα 30, χωρίς να έχουν κάποιο κεφάλαιο διαθέσιμο για να ανοίξουν μια δική τους επιχείρηση και να ξεφύγουν.

    Αν με κάποιο τρόπο δεν "αναγεννηθεί" το εργατικό δυναμικό της Ελλάδας, αυτοί θα είναι πραγματικά μια χαμένη γενιά που θα καταλήξουν μοναχικοί στα δημόσια γηροκομεία.

    Ίσως βοήθεια θα μπορούσαν να δώσουν προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσω της εργασίας ή παράλληλα με την εργασία (πχ. ανοικτό πανεπιστήμιο) και η στήριξη της επιχειρηματικότητας.

    ReplyDelete
  16. glr said...

    << Γιατί εμείς οι "νέοι" ή οι όποιοι εξ ημών τέλος πάντων, να γίνουμε αγρότες, ή τεχνίτες ή οτιδήποτε δεν προστατεύεται "θεσμικά" στο Γραικυλιστάν (όπως οι γιατροί, δικολάβοι, μηχανικοί, λιμενεργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, μπάτσοι, πυροσβέστες, καραβανάδες, δάσκαλοι) και να βγούμε στην παραγωγή;
    Για να μας κυνηγάει σαν κλέφτες ο κρατικός μηχανισμός με την εφορία και τους καταχρηστικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς;>>


    Γιατι είμαστε λέει άχρηστοι. Στην Ελλάδα ικανός και άξιος για να ζεί θεωρείται μονο ο Δημόσιος Υπάλληλος. Αμα δεν περάσεις ΑΣΕΠ, είσαι λέει άχρηστος και τιμωρείσαι να ρεύεις σε εναν τριτοκοσμικό ιδιωτικό τομέα.
    Είναι αυτό που ονομάζουν "Αταξική σοσιαλιστική κοινωνία".

    Και ειδικά η λέξη σοσιαλισμός στην Ελλάδα είναι ιερή. Σοσιαλισμός για τον έλληνα φυσικά σημαίνει ΑΣΕΠ, αξιοκρατία να κάθονται σε μια καρέκλα οι άριστοι και να κονομάνε, επειδή είχαν τα προσόντα.

    Όλοι οι άλλοι να κόψουν το λαιμό τους λέει...

    ReplyDelete