Μείωση τέλους ταξινόμησης. Πως λέμε χάντρες για ιθαγενείς…

Είναι βολικό; Ναι.

Χρήσιμο; Αναμφισβήτητα.

Αναντικατάστατο; Σε καμία περίπτωση.

Ακριβό; Εκτός κι αν είσαι «έλληνας κροίσος με τρία γράμματα», θες σίγουρα δάνειο για να το αγοράσεις.

Ρυπογόνο; Αδιαμφισβήτητα.

Σε ποιον ανήκει; Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι ενήλικες πολίτες έχουν από ένα.

Που το φτιάχνουν; Ιαπωνία, Κορέα, Γερμανία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Σουηδία, ΗΠΑ...

Είναι το ΙΧ αυτοκίνητο. Πλέον βασικό λαϊκό αγαθό που ερχέται απ’ έξω, εργαλείο δουλειάς και “family Μομπίλ”, αλλά και σύμβολο κοινωνικοοικονομικού στάτους του ελληνάρα. Ειδικά ως προς το τελευταίο απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είναι μεγάλο, δίλητρο και γρήγορο.

Η εμπορία αυτοκινήτων τώρα τελευταία βέβαια έχει κάτσει. Από την εκρηκτική άνοδο στις πωλήσεις την τελευταία δεκαετία πήγαμε στην δραστική μείωση του κύκλου εργασιών κατά 41% μέσα σε μερικούς μήνες. Τα πρώτα κανόνια εμπόρων ΙΧ έσκασαν ήδη. Γνωστός έμπορος από την Κηφισιά, μπροστά στη χρεοκοπία, τα μάζεψε και έφυγε για χώρες εξωτικές, αφήνοντας πίσω του ένα χάος.

Θα έπρεπε αυτό να μας ενδιαφέρει; Ο πανικός που σπέρνουν πίσω τους τα λαμόγια στην προσπάθεια διάσωσής τους, σίγουρα ναι. Η μείωση στις πωλήσεις ΙΧ, όμως, καθόλου. Γιατί άραγε πρέπει να ενδιαφερθούμε για ένα προϊόν το οποίο δεν παράγουμε παρά αγοράζουμε σαν τρελοί από το εξωτερικό, εκτοξεύοντας στα ύψη το εμπορικό έλλειμμα; Γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν φέτος στην Αθήνα θα προστεθούν στην κυκλοφορία ακόμα πόσες χιλιάδες ΙΧ αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να αυξάνεται το μποτιλιάρισμα στους δρόμους; Γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει το συμβατικό αυτοκίνητο που ρυπαίνει το περιβάλλον και η βιομηχανία που το παράγει, την οποία μάλιστα δε διαθέτουμε; Γιατί πρέπει να κλάψουμε για τον καημένο τον έμπορο αυτοκινήτου της Κηφισιάς και όχι για μία παραγωγική βιομηχανία της βορείου Ελλάδος που πλήττεται από την οικονομική κρίση;

Μα, δεν πρέπει. Αντιθέτως πρέπει να εξοργιστούμε με την απόφαση της κυβέρνησης να μειώσει το τέλος ταξινόμησης με σκοπό να δώσει ανάσα στην αγορά εμπορίας ΙΧ. Τη στιγμή που κουβεντιάζουμε για πράσινη οικονομία, απολύσεις και ανεργία στην εγχώρια βιομηχανία, μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, γενιά των 700 ευρώ και ευρωπαϊκό πρεκαριάτο, νέο μοντέλο ανάπτυξης, καθαρές τεχνολογίες, διαρθωτικές αλλαγές σε ασφαλιστικό και δημοσιονομικό, καταλήγουμε να επικεντρώνουμε στα εντελώς αντίθετα και βλαβερά. Με τη μείωση της φορολογίας στα ΙΧ η κυβέρνηση επέλεξε μια λύση, η οποία είναι κοινωνικά απαράδεκτη και οικονομικά επιζήμια. Ποια είναι αυτή; Να βάλει το χέρι στην τσέπη των καταναλωτών και του κρατικού κορβανά για να κόψει κονδύλι στους εμπόρους αυτοκινήτων και κατ’ επέκταση τις ευρωπαϊκές συμβατικές βιομηχανίες.

Όχι κύριοι. Δεν μας νοιάζει καθόλου αν έπεσαν οι πωλήσεις συμβατικών αυτοκινήτων. Όποιος δε βγαίνει οικονομικά ας βαρέσει πτώχευση. Έτσι κι αλλιώς έχουμε γίνει μια τεράστια μάντρα αυτοκινήτων σαν αυτές στο TEXAS που βλέπουμε στις ταινίες. Όχι μόνο δεν πρέπει να μειώσουμε τα κόστη των ΙΧ. Αντιθέτως, το συμβατικό αυτοκίνητο πρέπει κατά την άποψή μας να γίνει ακόμα πιο ακριβό: να φορολογείται υψηλά, τόσο κατά την αγορά όσο και κατά την κίνηση στο δρόμο. Εκτός λοιπόν κι αν έχουμε σκοπό να επενδύσουμε στην καθαρή τεχνολογία αυτοκίνησης δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας πιάνει πρεμούρα με την αγορά ΙΧ στην Ελλάδα και συγκεκριμένα με το τι θα πάθουν δυο τρεις έμποροι στα οικονομικά τους λόγω της κρίσης. Εδώ ολόκληρες ΗΠΑ, με παράδοση στην αυτοκινητοβιομηχανία κι επιχειρούν εν μέσω κρίσης να προωθήσουν νέες τεχνολογίες (2,4 δις έδωσε ο Ομπάμα για ανάπτυξη ηλεκτρικών), εμείς θα υποστηρίξουμε τα εισαγόμενα «παλιά»;

Έλα όμως που η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει. Μοιράζει χάντρες σε ιθαγενείς. Μαγεμένοι όλοι οι ελληνάρες, εκεί που «πεινούσαν» θα σπεύσουν τώρα να επωφεληθούν της προσφοράς για ένα καινούριο S3 δίλητρο.