Διαγενεακή Δικαιοσύνη; Μα τι λέτε. Εγώ στο γιο μου συνέχεια δίνω.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση του επικεφαλής της G700, Δημήτρη Γκούγκλα, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν από κοινού σήμερα στις 13:00 το μεσημέρι οι οργανώσεις "50και Ελλάς" και "Γενιά των 700 ευρώ - G700" με αφορμή την 1η Ημέρα Διαγενεακής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας την Τετάρτη 29 Απριλίου. Αργότερα θα προστεθούν links προς τις εισηγήσεις των Τζούντη Τριανταφύλλου, ιδρυτικού μέλους της 50και Ελλάς, Μυρτώς Ράγγα, επιστημονικής συνεργάτη της 50και Ελλάς και Περικλή Λιακάκη, Προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων STAGE IKA.

Μ.Ράγγα, Δ.Γκούγκλας,Τ.Τριανταφύλλου,Π.Λιακάκης

Καλησπέρα κι από εμένα.

Λέγομαι Δημήτρης Γκούγκλας και είμαι επικεφαλής της διαδικτυακής κίνησης πολιτών «Η γενιά των 700 ευρώ». Της G700.

Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν από δύο εβδομάδες για να μπορέσω να εξηγήσω όσο το δυνατόν πιο απλά τι σημαίνει διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, εστιάζοντας στην περίπτωση των νέων που είναι η δική μας ομάδα στόχος.

Ήμουν καλεσμένος πριν από δυο βδομάδες μ’ ένα άλλο φίλο και μέλος της G700 σε ομιλία με θέμα τη νεανική επιχειρηματικότητα. Αφού τελείωσε η συγκεκριμένη Ημερίδα καθίσαμε ακριβώς έξω από την αίθουσα και χαιρετούσαμε τον κόσμο που αποχωρούσε. Έρχεται λοιπόν ένας κύριος, λίγο αγριεμένος, και μας λέει το εξής:

-Καλά βρε παιδιά ωραία η ομιλία, μπράβο, αλλά αυτό το «διαγενεακή δικαιοσύνη» στο φυλλάδιο που μοιράζετε δεν το καταλαβαίνω. Τι πάει να πει αυτό; Εγώ του γιου μου όλη μέρα του δίνω. Πάρε και λεφτά, νοίκιασε και σπίτι, πάρε και το αυτοκίνητο, να και για διακοπές. Τι διαγενεακή δικαιοσύνη μου λες και πράσινα άλογα; Όλο ζητάει και όλο δίνω.

Του εξηγήσαμε λοιπόν περίπου αυτά για τα οποία θα σας μιλήσω σήμερα.

Μέσες άκρες, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων γονέων αισθάνεται σαν αυτόν τον κύριο. Αντιλαμβάνεται τις γενεακές σχέσεις σαν σχέσεις γονέα και παιδιού, όπου ο γονιός δίνει στο παιδί και το παιδί παίρνει στο πλαίσιο του αλτρουισμού που διέπει τις οικογενειακές σχέσεις.

Προσπάθησα λοιπόν να του εξηγήσω ότι, πέρα από το ότι το δώσε - δώσε δεν είναι η καλύτερη τακτική γιατί προωθεί την παρασιτική εξάρτηση των νέων από το γονικό επίδομα, όταν εμείς ως G700 αναφερόμαστε στην έννοια διαγενεακή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη ΔΕΝ εννοούμε τις σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά στο πλαίσιο της οικογένειας. Δεν εννοούμε δηλαδή τις μεταβιβάσεις σε χρόνο, χρήμα και φροντίδα που λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του καθενός από εμάς.

Όχι ότι αυτές δεν αποτελούν μέρος των σχέσεων ανάμεσα στις γενιές.

Σαφώς και ΝΑΙ.

Όμως, η διαγενεακή αλληλεγγύη και συνεργασία δεν έχει να κάνει με τον αλτρουισμό που αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας οικογένειας, αλλά αφορά στη δίκαιη διευθέτηση των σχέσεων ανάμεσα στις γενιές στο δημόσιο χώρο. Κυρίως στο ασφαλιστικό, το δημοσιονομικό, το οικολογικό, το εργασιακό, τα συλλογικά αγαθά.

Για παράδειγμα, διαγενεακή ανισότητα είναι ο ηλικιωμένος συνταξιούχος να παίρνει σύνταξη πείνας των 400 ευρώ. Ο 55ρης να μην έχει δουλειά σε μια κρίσιμη φάση όπου έχει υψηλές οικογενειακές υποχρεώσεις, ο νέος να δουλεύει πέντε χρόνια με stage χωρίς ασφάλιση, και η γυναίκα υπάλληλος του δημοσίου ασφαλισμένη του ‘80 να βγαίνει πρόωρα στη σύνταξη, κι αυτό να θεωρείται κοινωνική πολιτική!!!

Ας το εξηγήσω όμως λίγο διαφορετικά, θέτοντας με μερικά ερωτήματα.

1.Έχουμε ένα κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο σε βάθος χρόνου ασφαλιστικό σύστημα, που μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του έναντι των νέων εργαζόμενων όταν έρθει η ώρα ή έχουμε ένα σύστημα που ευνοεί τους σήμερα σε βάρος των αύριο;

Κατά την άποψή μας: με 44% του εργατικού κόστους μέσο ύψος εισφορών ΙΚΑ, με συνεχή επιδείνωση των όρων ασφάλισης για τους νέους, με το μεγαλύτερο ποσοστό φτωχών συνταξιούχων στην Ευρώπη (25%) και ένα αναλογιστικό ασφαλιστικό έλλειμμα στο 4,4% του ΑΕΠ μόνο για τα τέσσερα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία για φέτος, ΠΡΟΦΑΝΩΣ συμβαίνει το δεύτερο.

Και συνεχίζω

2. Είναι η δημοσιονομική θέση της Ελλάδας βιώσιμη ή κάποιοι έφαγαν με χρυσά κουτάλια και έστειλαν το λογαριασμό στους επόμενους;

Η ιστορία δείχνει το δεύτερο. Όπως βλέπουμε από την εκτίναξη των χρεών μεταπολιτευτικά αλλά και τώρα με την αύξηση του κόστους δανεισμού και τη νέα επιτήρηση που έρχεται από την ΕΕ, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η οικονομική πολιτική της Ελλάδας είναι διαγενεακά δίκαιη ή αλληλέγγυα. Μάλιστα είναι τόσο αποτυχημένη που ενίοτε επιχειρείται να πληρώσει το μάρμαρο η νύφη με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Όπως έγινε με τη φορολόγηση των μισθωτών με το μπλοκάκι. Φτάσαμε στο σημείο σήμερα ΞΑΝΑ να μην έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, πόσο μάλλον να χρησιμοποιήσουμε τις δημόσιες επενδύσεις για να τονώσουμε την οικονομία.

3.Τρίτον: Υπάρχει οικολογική ισορροπία ή έχουμε οικολογικό έλλειμμα;

Η απάντηση είναι κι εδώ απλή. Το δεύτερο. Για κάθε μονάδα ΑΕΠ η Ελλάδα παράγει 41% περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου σε σχέση με την ΕΕ-15, με τον κάθε Έλληνα να παράγει σχεδόν 12,5 τόνους κάθε χρόνο, δηλαδή 12% περισσοτέρους από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο. Χώρια το γεγονός ότι έχουμε τη μεγαλύτερη εξάρτηση από πετρέλαιο σε όλη την Ευρώπη των 25.

Άρα μιλάμε για κόστος προσαρμογής που νέοι και κυρίως οι μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας καλούνται να πληρώσουν για να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα.

4. Τέταρτον, έχουμε βελτίωση των όρων εργασίας για τους νέους ή όχι;

Μάλλον ΟΧΙ.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα ανά την Ευρώπη: οι milleuristas στην Ισπανία, η γενιά των 1000 ευρώ στην Ιταλία, η γενιά της Πρακτικής Άσκησης σε Γερμανία και Αυστρία, η γενιά της επισφάλειας στη Γαλλία, δείχνουν ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο φαινόμενο.

Την εμφάνιση του ΠΡΕΚΑΡΙΑΤΟΥ.

Μια στρατιά νέων επισφαλών εργαζόμενων. Εδώ είναι ο Περικλής για να μας μιλήσει στη συνέχεια για το φαινόμενο των stage και της κατάχρησής τους από το ίδιο το κράτος, φαινόμενο που αποτελεί πηγή διαγενεακής και κοινωνικής αδικίας.

Εγώ θα σας δώσω πολύ σύντομα την εικόνα του Πρεκαριάτου στην Ελλάδα:

- Σύμφωνα με διαχρονικά στοιχεία του ΟΟΣΑ και της Eurostat η ανεργία στους Έλληνες νέους ηλικίας 19-24 ουδέποτε έπεσε κάτω του 22% από τις αρχές του 80. Σήμερα είναι στο 25% .

-Αντίστοιχα για τις ηλικίες 24-35 ουδέποτε έπεσε κάτω του 10%. Σήμερα η Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΣΥΕ δείχνει: 12%.

- Μισθολογικά τα πράγματα είναι ακόμα πιο ανησυχητικά. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΥΕ το 56% των νέων μέχρι 30 ετών πληρώνονται μέχρι 700 ευρώ.

- Σύμφωνα με έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου: δύο στους τρεις 25 χρονους (64,4% το ακριβές ποσοστό) δηλώνουν ότι έχουν καθαρές μηνιαίες αποδοχές έως 750 ευρώ.

- Ταυτόχρονα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα το 46% των νέων δηλώνουν προσωρινά απασχολούμενοι, δηλαδή υπό το καθεστώς του συμβασιούχου ή του καταρτιζόμενου.

- επίσης ένας στους δύο 25χρονους ετερεοπασχολείται αναγκαστικά: δηλαδή ΔΕΝ εργάζεται στο επάγγελμα που είχε επιλέξει και αυτό το θεωρεί πρόβλημα.

- τέλος να προσθέτω επίσης ότι το ποσοστό των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων στην Ελλάδα αυξήθηκε από 0,2% το 2005 σε 2% το 2007. Πλέον, υπολογίζεται ότι συνολικά στην Ελλάδα οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι ξεπερνούν τις 25.000. Μέχρι σήμερα αυτοί ήταν εργαζόμενοι περιορισμένων δικαιωμάτων.

Υπ’ αυτή την έννοια η νέα γενιά, παρά την επίπλαστη ευημερία που τη χαρακτηρίζει, αντιμετωπίζει πιο επώδυνα από κάθε προηγούμενη γενιά τόσο την υποβάθμιση της αξίας της εργασίας όσο και το φάσμα της διαγενεακής ανισότητας στο δημόσιο χώρο. Είμαστε η λεγόμενη γενιά της οικονομικής και κοινωνικής καθόδου.

Για εμάς τα πράγματα είναι σαφή.

Δε θέλουμε οικογενειακό χαρτζιλίκι θέλουμε πολλές και καλές δουλειές. Θέλουμε να δουλέψουμε να γίνουμε ελεύθερα και ανεξάρτητα άτομα.

Δε θέλουμε να αναπτυχθεί ο κανιβαλισμός ανάμεσα στις γενιές. Θέλουμε να είμαστε σε θέση, να έχουμε την οικονομική δυνατότητα να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στη βοήθεια των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας. Αυτό σημαίνει ότι δε θα καταστούν οι νέοι μια γενιά Ιφιγένεια, η οποία θα αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το κόστος της προσαρμογής σε όλα τα μεγάλα δημόσια ζητήματα που προανέφερα.

Υπ’ αυτή τη έννοια λοιπόν, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Κάρολος Παπούλιας κατά τη συνάντηση που είχαμε μαζί του τον περασμένο Δεκέμβριο με αφορμή τις ταραχές στο κέντρο της Αθήνας, η διαγενεακή δικαιοσύνη αποτελεί βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε εδώ και δύο χρόνια. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε και κάνουμε αυτή την εκδήλωση σήμερα.

Κλείνοντας, και πριν δώσω το λόγο στον Περικλή που θα μας μιλήσει για το θέμα των stage θέλω να τονίσω το εξής:

«Η γενιά των 700 ευρώ», η G700, υπήρξε ευθύς εξαρχής ένα project Διαγενεακής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας.

Ένα Project που χρησιμοποιώντας τον όρο γενιά των 700 ευρώ στόχο δεν ήθελε να διαμαρτυρηθεί απλώς για τους χαμηλούς μισθούς, αλλά να μιλήσει για μια νέου είδους φτώχεια που αφορά στους νέους και που σχετίζεται με τη διεύρυνση της διαγενεακής ανισότητας στο δημόσιο χώρο.