Η παγκόσμια ανάπτυξη φέτος θα κινηθεί με αρνητικούς ρυθμούς κατά 1,5% σύμφωνα με τις προβλέψεις των διεθνών οργανισμών. Η πτώση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη στις χώρες της Ευρώπης σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τη Γερμανία να φτάνει στο -2,3%, τη Γαλλία στο - 1,8%, τη Βρετανία στο -2,8% και την Ιρλανδία στο -5%. Η πτώση αυτή είναι σημάδι της μεταφοράς της κρίσης από το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην πραγματική οικονομία και μεταφράζεται σε απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας.
Η ένταση της κρίσης και κυρίως η διάρκεια και η διάχυσή της στην πραγματική οικονομία και κατά κύριο λόγο στους αδύνατους κρίκους του συστήματος έχει αναδείξει ένα καθαρό πολιτικό αίτημα: ρύθμιση με κανόνες, διεθνής συνεννόηση με συνεργασία και επενδύσεις σε ένα νέο ενεργειακό μοντέλο.
Οι αποφάσεις του G20, που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, είχαν αρνητικό πρωταγωνιστή τις ηγεσίες της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες χωρίς ένστικτο και αναπτύσσοντας πρωτοβουλίες εσωτερικής κατανάλωσης τόνισαν ακόμη περισσότερο την γνωστή πολιτική υστέρηση της Ευρώπης. Η στάση αυτή έρχεται και συνδυάζεται με την αδράνεια του αποτυχημένου και άχρωμου συντηρητικού προέδρου της Κομισιόν Μπαρόζο. Και τα δύο μαζί συνδυάζονται με τη μειωμένη δημοσιονομική ανεξαρτησία της Ένωσης, η οποία έχει γίνει πια κομμάτι της θεσμικής της δυσλειτουργίας. Ο ίδιος ο Ζακ Ντελόρ έφτασε στο σημείο να δηλώσει σε συνέντευξή του πριν 20 ημέρες στη γερμανική επιθεώρηση Capital ότι η αντίδραση της ΕΕ είναι τόσο λειψή που θεωρεί ότι κινδυνεύει η «πολιτική του κληρονομιά».
Ο προϋπολογισμός της ΕΕ δεν ξεπερνά το 0,89% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Ισοδυναμεί με τις συνολικές δαπάνες της Αυστρίας, τις μισές της Ολλανδίας και το 1/10 των δαπανών της Γερμανίας. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει στην ισχνή συμμετοχή της Ένωσης στο ίδιο το ευρωπαϊκό σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας, στο οποίο περιλαμβάνονται μόλις 30 δισ. Ευρώ από ευρωπαϊκούς πόρους με τα υπόλοιπα 170 δισ. σε σύνολο 200 δισ. Ευρώ να αντλούνται από εθνικούς πόρους. Με λίγα λόγια, ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση ακόμη δεν υπάρχει πέρα από εθνικά σχέδια των χωρών μελών που αποκλίνουν και συχνά αλληλοαναιρούνται. Ως αποτέλεσμα, η αξιοπιστία και η σταθερότητα του Ευρώ απειλείται, με την παλιά Ευρώπη να βυθίζεται σε ύφεση και την νέα να καταρρέει.
Η κρίση μπορεί να μεταβληθεί από απειλή σε ευκαιρία για φρέσκες ιδέες και πολιτικές αλλαγές. Είναι η ευκαιρία της γενιάς μας να αλλάξει το σύστημα. Η G700 έχει τονίσει πολλές φορές την ανάγκη για οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης. Οι σημερινοί ευρωπαϊκοί θεσμοί οικονομικής διακυβέρνησης είτε πάσχουν από έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης (βλ. ΕΚΤ), είτε από έλλειψη αντανακλαστικών, ευελιξίας και αποτελεσματικότητας (βλ. ECOFIN και Eurogroup). Αυτή τη χαλαρή αδράνεια, τη διαπιστώσαμε άλλωστε άμεσα στην επίσκεψη μας πριν μία εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά τη συμμετοχή της G700 σε ημερίδα με ιταλικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και οργανώσεις νέων.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπει τη σύσταση του θεσμού του Ευρωπαίου «υπουργού εξωτερικών». Αργά ή γρήγορα και μάλλον ταχύτατα πρέπει να αποκτήσουμε Ευρωπαίο υπουργό οικονομίας με ενισχυμένο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Ως πρώτο βήμα, η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει σε μία και ενιαία εκπροσώπησή της στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς (ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα), όπως πρότεινε προχθές στις Βρυξέλλες ο επίτροπος Αλμούνια.
Άλλο τόσο σημαντικό είναι βέβαια να εξασφαλιστούν τα δημοσιονομικά εργαλεία για τη χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η απευθείας φορολόγηση (π.χ. μέσω της φορολογίας εισοδήματος) θα ενισχύσει και θα κάνει πιο άμεση και υπεύθυνη στο πλαίσιο της πολιτικής λογοδοσίας τη σχέση των Ευρωπαίων πολιτών με την Ένωση. Η απάντηση στην κρίση και ταυτόχρονα η πολιτική ενίσχυση της Ευρώπης περνάει μέσα από την ενδυνάμωση ενιαίων θεσμών διακυβέρνησης, από τους θεσμούς χάραξης πολιτικής και λήψης αποφάσεων μέχρι τους μηχανισμούς φορολόγησης. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντί να συναγωνίζονται μεταξύ τους σαν φύλαρχοι της ζούγκλας του Αμαζονίου, καλό είναι να θυμούνται ότι την ισχύ των χωρών τους δεν την αντλούν από την μπόλικη ευρωπαϊκή ιστορία και παράδοση αλλά από τη δυναμική που αναπτύσσουν οι ενιαίοι ευρωπαϊκοί θεσμοί.
Πολύ αντιευρωπαικό σας βγήκε το πόστ.Ας σκεφθούμε για λίγο την Ελλάδα εκτός ΟΝΕ.Θα πάθουμε DELIRIUM TREMENS( τρομώδες παραλήρημα).Και θα χρειαστούμε υψηλές δόσεις αντιπαραισθησιογόνων για να ηρεμήσουμε.Αυτή τη περίοδο πρέπει να κοιμόμαστε με την εικόνα της Μέρκελ και του Σαρκοζί αγκαλιά.Και ας αγοράζουμε και καμιά φρεγάτα και κανένα Λέοπαρντ.Δεν πειράζει.Ο Αμερικάνικος κυνισμός, τον είδαμε αυτές τις μέρες, ντύθηκε Χουσείν Ομπάμα και αλλού αρμενίζει.Ας βοηθήσουμε να κτιστεί η Γερμανογαλλοελλάδα της εποχής Σημίτη.Και ας ρίχνουμε και καμμιά γλυκιά ματιά στην Αρκούδα.
ReplyDeleteEμάς η κρίση μόνο καλό θα μας κάνει.Γιατί,οι Γερμανοί, δεν θα μας επιτρέψουν να αρρωστήσουμε το Ευρώ.Θα γίνει το ίδιο που έγινε με τους Βαυαρούς 200 χρόνια πριν.Που στήσανε τη διοικητική μηχανή διώχνοντας τους Κοτσαμπάσηδες.Αρα ο κάθε Παυλίδης στο πάγκο του.
ReplyDeleteΚάρλα οι Γάλλοι; Νατάσα εμείς.
ReplyDeleteΚαρλονατασία Parmie.
e, ohi kai antieuropaiko.
ReplyDeleteti pio europaiko apo
tin protasi gia euro ypoyrgo oikonomias???
paraeinai europaiko mallon.
Είναι χωστικό στην γραφειοκρατικοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής και την αδράνεια και τη λογική business as usual. Θέλουμε περισσότερη Ευρώπη ξυπνήστε Ευρωπαίοι. Αυτό λέμε.
ReplyDelete"Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντί να συναγωνίζονται μεταξύ τους σαν φύλαρχοι της ζούγκλας του Αμαζονίου"
ReplyDelete"....φύλαρχοι της ζούγκλας...."Πολύ "φιλοευρωπαικό" PANAGRIOTATE.Τί παραπάνω θα έλεγε ο Χουντής.
Mε αφορμή τις έξοχες παρατηρήσεις για την αναποτελεσματικότητα της ευρωπαικής οικονομικής πολιτικής, θέλω να συνεισφέρω στις σκέψεις σας: η ευρωπαική σχολή οικονομικής σκέψης μπόρεσε να δώσει μια νέα ανθρωποκεντρική διάσταση ανάλυσης στον Καπιταλισμό και εισήγαγε την κυκλικότητα της δημιουργικής καταστροφής στις περιοδικότητες των εποχών άνθησης και ύφεσης .Σήμερα όμως χρειαζόμαστε κάτι εντελώς διαφορετικο, κάτι περισσότερο σαν
ReplyDeleteτοκετό του Νέου Καπιταλισμού: χρειάζεται να δούμε πώς η κρίση γεννάει καινούργιες δομές στην Αρχιτεκτονική των Αγορών. Και το ζήτημα θα μπορούσε να αφορά τις νευρώσεις των αγορών ,οχι τις στρεβλώσεις της αποτελεσματικότητας τους .
Χρειάζεται λοιπόν με αφορμή αυτή την κρίση να μεταπηδήσουμε απο το κοινωνιολογικό/ιστορικό επίπεδο ανάλυσης του καπιταλισμού στο ατομικό/ψυχολογικό.
Χρειάζεται να κατανοήσουμε τον μηχανισμό κοινωνικής νεύρωσης και ατομικών εμμονών, που γεννάει ο όψιμος σημειο-καπιταλισμός: χρήμα, ηδονή του κέρδους και του status, εικόνες και θεάματα εμποδίζουν την αληθινή ευημερία και εγκαθιστούν δομές επίπλαστης ευφορίας.
Στην ροή της καθημερινότητας, όπου δυστυχώς το άτομο σταματά να σκέφτεται με όρους ουμανιστικής και σοσιαλιστικής ηθικής, αλλά υιοθετεί την τηλεοπτική και αυτοκινιτιστική ταχύτητα, στους δρόμους, στα γραφεία, στα κινητά και στους καναπέδες , νεκρώνουν οι νευρώνες μεταβίβασης της Λογικής και ενεργοποιούνται αυτοί του άγχους και της αλλοτρίωσης.
Και η Πολιτική, εξαντλείται για τον καθένα , μπροστά στους λογαριασμούς και στην ακρίβεια, μπροστά στο χάσμα του θέλω με το μπορώ…
Στην οικονομική κρίση που ζούμε που είναι και κρίση μονεταριστικής/ δημοσιονομικής πολιτικής, θα πρέπει να υιοθετηθούν στα νέα μοντέλα της μακρο-αβεβαιότητας, παράμετροι που να ενσωματώνουν το ζήτημα της διαχείρισης των επιθυμιών, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο .
Στην μικροοικονομική του πανικού ,δυστυχώς, ανακαλύπτουμε οτι δεν υπάρχει ο μέσος άνθρωπος, η κοινή γνώμη, ο απλός πολίτης. Αυτοί οι όροι είναι μυθεύματα και δημιουργήματα του συστήματος μικροφυσικής της εξουσίας και του κεφαλαίου(να θυμηθούμε και λίγο Φουκώ) και ενισχύθηκαν απο την αριθμητική των αγορών που επέβαλλε η οικονομική σχολή του Σικάγο στην δεκαετία του ’70 ( μονεταρισμός του Φριντμαν)
Ζούμε πάνω σε σεισμικές μετατοπίσεις στο σύστημα του καπιταλισμού και αφορούν δυο τεκτονικές πλάκες οι οποίες στοίβαζαν την απληστία και την αλαζονεία των μεσαζόντων, των συμβούλων, των όψιμων ηλεκτρονικών τραπεζιτών και κερδοσκόπων. Τα private equities, τα hedge funds, τα venture capitals φοράνε την……κουκούλα (!) και οι δήθεν επόπτες των αγορών δεν το στοιχειοθετούν αυτό ως ποινικό αδίκημα!
Πιο απλά: χρειάζεται να ποινικοποιηθούν τα black boxes (μαύρα κουτιά )των αποδόσεων σε όλα τα επενδυτικά οχήματα ,ώστε να σταματήσουν να γίνονται ΄΄νταλίκες με φρένα…σπασμένα ΄΄και μας παρασύρουν όλους!
Για να το πούμε ακόμα πιο ξεκάθαρα : αν δεν αναλύσουμε την νεύρωση που γεννά η καλυμμένη πάλη των τάξεων, η κρυμμένη κοινωνική ανισότητα, αυτή που υπάρχει στο ατομικό μας υποσυνείδητο, τοτε δεν θα μπορέσουμε ως κοινωνίες να σχηματίσουμε τις δομές του Νέου Καπιταλισμού που ψάχνου οι ηγεσίες των ισχυρών κρατών!
Γιατί τελικά , δεν ήταν ο Τρίτος Δρόμος του Μπλέρ ,ούτε φυσικά η επικίνδυνη πολιτική χάρτινου πλούτου του Κλίντον και φθηνού χρήματος του Γκρίνσπαν, σωστές μακροχρόνιες επιλογές πολιτικής διαχείρισης.
Ούτε η σοσιαλδημοκρατική προσπάθεια των Γάλλων ,του Σημίτη, των Ιταλών κεντροαριστερών τα προηγούμενα χρόνια ,αποδείχτηκαν μακρόπνοες βάσεις ευημερίας των κοινωνιών
Σεβαστές επιστημονικές φωνές των Οικονομικών (ι Κρουγκμαν, Στιγκλιτζ, Σεν, κ.α ) δεν μπορούν τελικά να νικήσουν την Οικονομία της Επιθυμίας και τα Χρηματιστήρια των Ηδονών Κέρδους!
Ο καπιταλισμός θα έχει πάντα έναν καλυμμένο νεοφιλελευθερισμό να κερδίζει στα σημεία ,εκτός και αν επικρατήσει μια εναλλακτική πολιτική,
με πυρήνα την διαχείριση των ατομικών απολάσυεσων:
”Αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι τόσο πολύ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της απόλαυσης, όσο, για την ακρίβεια, η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ (η διοίκηση) της απόλαυσης, η οποία με τη στενή έννοια είναι μια μετα-πολιτική πράξη..’’, έγραψε πρόσφατα ο σλοβένος διανοούμενος Σ.Ζίζεκ
Αυτή η διαχείριση αυτή κρύβεται πίσω απο τους ψυχρούς αριθμούς των αγορών και της πολιτικής , εκεί θα παιχθεί το στοίχημα του μέλλοντος: να μεταφέρθεί στις μάζες ή σύγχρονη αξία της αδογμάτιστης μαρξιστικής θεωρίας και η πρακτική και χρήσιμη πλευρά της στο άτομο και στην κοινωνία.
@ Normad
ReplyDeleteμήπως είναι ευρωσκεπτικιστής και ο Ντελόρ που βρίζει τις ηγεσίες της Ευρώπης;
Άλλο Ευρώπη, και άλλο οι κάγκουρες
της Ευρώπης που δεν κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι απάναντι στην κρίση.
Φτούμου γαμώτη μου.Πάλι τη γλύτωσε ο Καπιταλισμός Elias.Το μπαγάσα, εφτάψυχος είναι.
ReplyDelete"μήπως είναι ευρωσκεπτικιστής και ο Ντελόρ που βρίζει τις ηγεσίες της Ευρώπης;"
ReplyDeleteΕίναι η νοοτροπία του "μετά από μένα το χάος" PANAGRIOTATE.Και τα εγκεφαλικά κύτταρα του Ντελόρ είναι τα μισα απο αυτά της εποχής της καθιέρωσης του ΕΥΡΩ.
@ parmenides
ReplyDeleteΓιατί,οι Γερμανοί, δεν θα μας επιτρέψουν να αρρωστήσουμε το Ευρώ.
Eίπαμε, όταν εσύ λειτουργείς, μεγαλουργείς. Γι' αυτό σε λατρεύω.
Αλλά γίνεσαι και εξ ίσου επικίνδυνος όταν, απορροφημένος στις ιδεαλιστικές φαντασιώσεις σου, χρησιμοποιείς ως vehicle πραγμάτωσης του ουτοπικού σου κόσμου τον Κόλια, Baby Doc, de facto Μικροκεφαλάκην, de facto Assad Pornandrew.
@ G700
ReplyDeleteΟι Ευρωπαίοι ηγέτες ......... καλό είναι να θυμούνται ότι την ισχύ των χωρών τους δεν την αντλούν από την μπόλικη ευρωπαϊκή ιστορία και παράδοση αλλά από τη δυναμική που αναπτύσσουν οι ενιαίοι ευρωπαϊκοί θεσμοί.
Kάποιοι άλλοι, οι ΙΔΡΥΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ (the Founding Fathers) των ΗΠΑ, είπαν, "Το κύρος τους οι καθ' έκαστα Πολιτείες, δεν το εκχωρούν, αλλ' απεναντίας το ισχυροποιούν μέσα από την ενδυνάμωση των Ομοσπονδιακών θεσμών".
Elias,
ReplyDeleteΟ Μαρξ ήταν κατά της απόλαυσης; Εμένα λίγο χοντρούλης μου φαίνεται. Μάλλον δεν την κουμαντάριζε και πολύ καλά.
Το neuroeconomics τι είναι; Δικό σου;
Ποιο μέρος των μαύρων κουτιών πρέπει να ποινικοποιηθεί; Η κάτω δεξιά γωνία; Και ως τι πρέπει να ποινικοποιηθούν; Ως ψυχρές μηχανές που ακολουθούν αλγόριθμους και καθοδηγούν τη ζωή μας; Σιγά μη ποινικοποιήσουμε και τα λαπτόπια μας.
Αφού δεν υπάρχει ο μέσος άνθρωπος κτλ κτλ εσύ γιατί γενικεύεις για την τηλεόραση τα αυτοκίνητα και τους καναπέδες κτλ κτλ;
Για μένα ας πούμε, η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω την ανάλυση του διανοούμενου Ζιζέκ για τις τουαλέτες. Άντε μετά να με διαχειριστείς.
Πάντως πολύ γουστάρω να διαβάζω τέτοια μπερδεγουέι κείνενα σα και το δικό σου. Ωραίος ο Elias.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΕΚ (συνέχεια)
ReplyDelete[ΣΥΓΓΝΩΜΗ που το παρουσιάζω και εδώ αλλά είναι ΜΕΙΖΩΝ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ]
Ενίοτε εμείς οι Ελληνες έχουμε μεγάλη δυσκολία στην επικοινωνία. Eκτιμώ δε, με τον αναλφαβητισμό* που προωθήθηκε επίσημα από το Κίνημα των "Σοσιαλιστών" και υιοθετήθηκε κατόπιν ως ΔΟΓΜΑ από όλη την κοινωνία, τα πράγματα θα επιδεινωθούν. Μούχει τύχει δε να ακούσω δυό άτομα που "διαφωνούσαν", καταλήγοντας μάλιστα σε διαπληκτισμό, ενώ έλεγαν ακριβώς τα ίδια!!
Επί του προκειμένου:
1. Ο αρθρογράφος κύριος Τήνιος επιδίδεται, κυρίως, στην ερμηνεία της απόφασης του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) στη υπόθεση C-559/07, Commission Europέenne contre Grece. Στην συνέχεια, δε, με το Αγγλοσαξονικό του dry humor, σαρκάζει απέναντι στην άθλια ασφαλιστική Ελληνική πραγματικότητα, καταδικάζοντάς την. Εάν διατυπώνει μιά θέση απέναντι στο ασφαλιστικό, αυτή είναι ότι επιβάλλεται η παρουσία Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης και Ενιαίας Ρύθμισης Κοινωνικής Πολιτικής, επί πλέον της οποίας ουδέν υπάρχει κώλυμα να προστεθούν και συνταξιοδοτικά προγράμματα.
2. ΕΡΜΗΝΕΙΑ της ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Αληθεύει πως η απόφαση είναι ελαφρώς έως αρκετά εσπειραμένη (convoluted). Το ΔΕΚ ήθελε να αναγγείλει στην Ευρώπη, μέσω της Ελλάδος, κάτι πολύ σημαντικό που, όμως, ως κοινωνία δεν είναι έτοιμη ΑΛΛΑ θα υποχρεωθεί σύντομα να δεχθεί. Τον υπαινιγμόν του ΔΕΚ τον αντελήφθη μόνον ο Voltaire του Blog, χρησιμοποιώντας μάλιστα σε σχόλιό του την σωστή λέξη [le mot juste, Flaubert], δλδ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ - που είναι ανάθεμα γιά τον μέσο Ελληνα και τα απανταχού παράσιτα. Thus, cognizant of the Hellenic reality or, should I say, the welfare state mentality, το ΔΕΚ χρησιμοποίησε αντ' αυτής τον όρο που κάνει όλους τους Ελληνες ευτυχισμένους [και όταν δεν τους κάνει ευτυχισμένους, τους αποστομώνει αφού τους αφαιρεί το μοναδικό, διαχρονικό τους επιχείρημα], δλδ την ίσην μεταχείριση του άρθρου 141 της Συνθήκης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Με άλλα λόγια, επίκληση του άρθρου 141, αν και έστεκε νομικώς, εχρησιμοποιήθη μόνο ως εργαλείο, πρόσχημα, εύσχημος τρόπος γιά την καταδίκη της Ελλάδος.
Σε κάθε περίπτωση, τα οριστικά συμπεράσματα εκ του ΣΚΕΠΤΙΚΟΥ της ΑΠΟΦΑΣΗΣ είναι τα εξής:
a. Το ΔΕΚ, υγιώς και φιλελευθέρως σκεπτόμενο, προσδιορίζει σαφώς τις λέξεις και όρους που χρησιμποιεί. Εγραψαν, χλευαστικά, οι δημοσιογράφοι των κατακίτρινων Αθηναϊκών εφημερίδων ότι το ΔΕΚ θεωρεί την σύνταξη του Δημοσίου μισθό [τρομάρα τους] και άλλες ανοησίες.
Στην Αγγλοσαξονική κοινωνία ρωτάς εβδομηντάρηδες με τι εισόδημα ζουν.... Ενας απαντά, "Ι draw social security", άλλος λέει, "Ι receive social security and a pension from my former employer" και τρίτος αποκρίνεται, "Ι get social security, a pension from my former boss and a private annuity from an Insurance Plan".
Mε άλλα λόγια, ακόμα και o χρηματο-οικονομικά αμύητος Αγγλοσάξων διαχωρίζει την Κοινωνική Ασφάλιση (social security) από τις συντάξεις (pensions, annuities), και αντιλαμβάνεται την μεν Κοινωνική Ασφάλιση (social security) ως ένα Ενιαίο Εθνικό Σύστημα Ασφάλισης που καλύπτει όλους τους πολίτες, που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ και ΑΝΑΔΙΑΝΕΜΗΤΙΚΟΥ χαρακτήρα, τα δε συνταξιοδοτικά συστήματα ως μεθόδους ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ και ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ ΕΤΗΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ συσσωρευθέντων κεφαλαίων, με το τέλος του εργασιακού βίου.
Στα συνταξιοδοτικά, λοιπόν, συστήματα, ευνοϊκή μεταχείριση κάποιου εις βάρος κάποιου άλλου ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΕ ΚΛΟΠΗΝ και ΑΠΑΤΗΝ εις βάρος του αδικουμένου, των ανδρών δημοσίων υπαλλήλων στην προκειμένη περίπτωση.
Αντιθέτως, σε ένα Ενιαίο Σύστημα Ασφάλισης που έχει προκύψει από Εθνική Ρύθμιση επιτρέπεται και επιβάλλεται το Κράτος να προβαίνει σε αναδιανομές ώστε να βελτιώνεται η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση των μειονεκτούντων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Ελλάδα μπορεί να ασκεί Κοινωνικήν Πολιτικήν όπως εκείνη καλύτερα ΚΡΙΝΕΙ μέσα από το ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ, αλλά ΟΧΙ μέσα από ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ που οφείλουν να λειτουργούν αυστηρώς και μόνον επί quid pro quo βάσης.
b. O,TI παρέχεται από ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ εργοδότη, βάσει σχέσης εργοδότη-εργαζόμενου ΚΑΙ προκύπτει από συνυπολογισμόν χρόνου εργασίας ΚΑΙ μισθολογικής κλίμακας, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, η οποία ουδέποτε χορηγείται από ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, αλλά από ΕΘΝΙΚΟ ΦΟΡΕΑ και υπολογίζεται βάσει πολλαπλών εργασιακών και κοινωνικο-οικονομικών παραμέτρων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο,τι δίνει η, πες, Εθνική Τράπεζα στους πρώην υπαλλήλους της, η Εμπορική στους δικούς της κ.ο.κ. είναι ΣΥΝΤΑΞΗ, αλλά οχι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ.
c. Οι εναλλακτικές, λοιπόν, λύσεις είναι ΤΡΕΙΣ, εκ των οποίων, ως θα αποδείξω, η μιά αποκλείεται ως ΔΙΑΚΡΙΣΙΑΚΗ μεταξύ γυναικών μιάς εργασιακής ομάδας vs αυτών μιάς άλλης ΚΑΙ η δεύτερη τεχνικώς αδύνατη.
i) To Kράτος προβαίνει αμέσως σε εξομοίωση ανδρών και γυναικών δημοσίων υπαλλήλων προσαρμόζοντας τα όρια των ανδρών σε αυτά των γυναικών, ΟΠΟΤΕ θα καταρρεύσει το ΚΡΑΤΟΣ - άρα αποκλείεται
ii) To Kράτος προσαρμόζει τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών σε αυτά των ανδρών δημοσίων υπαλλήλων. ΤΟΤΕ, όμως, θα προκύψει ΑΝΙΣΟΤΗΣ μεταχείρισης της γυναίκας μιάς ομάδας vs αυτής μιάς άλλης, αφού οι ασφαλισμένες του ΙΚΑ θα διατηρούν το δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδότησης - άρα ΚΑΙ αυτή λύση θα είναι ΜΕΤΕΩΡΗ και, οπωσδήπτε, θα προσβληθεί δικαστικώς.
iii) MONH ΒΙΩΣΙΜΗ λύση είναι είτε η εξοιμοίωση του Δημοσίου με το ΙΚΑ, ή η δημιουργία ΔΥΑΔΙΣΜΟΥ (ΜΙΚΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ) στο Δημόσιο, με δύο πυλώνες, ΙΚΑ συν πιθανή επικουρικό ταμείο.
ΑΥΤΑ τα τεχνικά θέματα προσπάθησε να σας αναλύσει ο καημένος ο Πλάτων, και μάλιστα χωρίς προσωπικούς σχολιασμούς περί πρακτέου και κοντέψατε να τον σκοτώσετε!!!!!!!!!!!!!
d. ΟΣΟΙ θυμάστε από πρόσφατο σχετικό post, ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΜΕ αυτήν την απόφαση του ΔΕΚ, διότι ΚΑΤ' ΟΥΣΙΑΝ θέτει το ΘΕΜΕΛΙΟ γιά το ΜΙΚΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ [Manhattan + G700 Doctrine] αναδιανομής (Eθνική Ασφάλιση, δλδ ΙΚΑ, έλασσον) και κεφαλαιοποίησης (Ανταποδοτικόν, μείζον).
ΓΙΑΤΙ;
Μα η εξομοίωση με το ΙΚΑ, και όχι μόνο του συνταξιοδοτικού του Δημοσίου, είναι πλέον θέμα χρόνου. Από την άλλη, λόγω χαμηλών αποζημιώσεων εκ του ΙΚΑ (ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ) παρά τις τεράστιες εισφορές (αναποτελεσματικότητα του συστήματος), ο ΙΔΙΟΣ ο ΛΑΟΣ αλλά και το ΚΡΑΤΟΣ δεν θα έχουν άλλη λύση από το να ΠΡΟΣΦΥΓΟΥΝ στην ΠΡΟΣΘΗΚΗ, δευτέρου, ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΟΥ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΠΥΛΩΝΑ στο συνταξιοδοτικό σύστημα, που θα είναι τελείως ανεξάρτητος από τον Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η ΕΕ μπορεί να εχει ένα νόμισμα αλλά κάθε χώρα τραβάει το δικό της δρόμο - σε αντίθεση με όλα τα άλλα αποθεματικα νομίσματα
ReplyDeleteΣκεφτείτε ότι το ευρώ ειναι το ΜΟΝΟ αποθεματικο νόμισμα που δεν αντιπροσωπεύει μία χώρα (εξ ου και η Γερμανία έχει αναλάβει την νομισματική εκπροσώπηση της ΕΕ αφού ευρώ = DM)
Αντιπαρέρχομαι τα περί πολιτικής καθώς αυτά είναι λόγια που δεν έχουν αξία αν δεν αντικατοπτρίζονται σε νούμερα.
Επισημαίνω 2 πρόσφατα γεγονότα
1/ την επιμονη των Αμερικανών να "κόψουν" χρήμα και οι Ευρωπαίοι
2/ την πρόταση τα ασταθή Ευρωπαικά κράτη να υιοθετήσουν - έστω και προσωρινά- το ευρώ
Το παιχνίδι των ισορροπιών και του τρόμου παίζεται στο FX επίπεδο, ειδικά τώρα
Σκεφτείτε τι σημαίνει η αποτίμηση και το trading των commodities σε ευρώ
Σκεφτείτε τι σημαίνει η τήρηση FX reserves σε ευρώ
Σκεφτείτε τι σημαίνει η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ (πχ) μέρους των κινέζικων αποθεματικών σε άλλο νόμισμα (ας πούμε yen γιά να πέσει πανικός στο Τόκιο)
Η ΕΕ δεν έχει πολιτική συνοχή και αυτό είναι δεδομένο.
Οι ΗΠΑ κατάφεραν να επιβαλλουν στην ΕΕ την διεύρυνση με αποτέλεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων (θυμηθείτε την Πολωνία)
Σήμερα ο πόλεμος γίνεται γιά το νόμισμα- αυτή είναι η ισχύς των αυτοκρατοριών ΗΠΑ και ΕΕ
Λόγω της πολιτικής Μπους οι Αμερικάνοι δεν έχουν πολλά περιθώρια ελιγμών - η οικονομία τους είναι σε ΑΘΛΙΑ κατάσταση, βεβαια έχουν τη δυνατότητα- συν τω χρόνω- να "γυρίσουν" την κατάσταση
Στο Λονδίνο τέθηκε το εξής πολύ απλο ζήτημα
ΗΠΑ- αν δεν "κόψετε" χρήμα θα σας πάρουμε όλες τις αγορές
ΕΕ- αν συνεχίσετε να "κόβετε" χρήμα θα γίνει sell off των Τ-Βonds σας
Ετσι λοιπόν βρέθηκε η ισορροπία (του τρόμου)
Τι πρέπει να κάνει η Ευρώπη ?
Οπωσδήποτε να αυστηροποιήσει και να ξεκαθαρίσει τους όρους χρήσης του Ευρώ (και να τεθούν exit terms επίσης).
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι η Ελλάδα πχ με μία ακόμη υποβάθμιση θα βρεθεί σε non-investment grade που με απλά λόγια σημαίνει ότι θα εκδίδει ευρω-χρέος αλλά η ΕΚΤ δεν θα μπορεί να δεχθεί τα ελληνικά ομόλογα ως collateral.
Αυτή τη στιγμή επιπλέον Κόσοβο και Μαυροβούνιο χρησιμοποιούν το ευρώ χωρίς να είναι υποχρεωμένα να πληρούν οποιαδήποτε προυπόθεση (το Κόσοβο δεν είναι καν κράτος)
Τυπικά μπορούν και αυτοί να εκδώσουν ευρω-χρέος, άλλο θέμα ποιοί και πόσο θα το αγοράσουν.
Θέση μου λοιπόν είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι η πολιτική ή θεσμική σύγκλιση αλλά η νομισματική ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της ΕΕ.
Όσους ευρω-υπουργούς και να κάνουμε άμα δεν αποκτήσουμε ευρω-οικονομία, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Για να αποκτήσουμε ευρω-οικονομία πρέπει να μπούν περισσότεροι και αυστηρότεροι κανόνες
As simple as that
@C A Hassapoyannes
ReplyDeleteΣυγχαρητήρια Sir.Υπάρχει έντονος Ασφαλιστικός αναλφαβητισμός στην Ελλάδα.Το σχόλιό σας μας βοηθάει να τον καταπολεμήσουμε κατανοώντας τις στοιχειώδεις αρχές λειτουργίας ενός κοινωνικού και μη κοινωνικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος.
@Ser
Το ίδιο συμβαίνει και με τα χρηματοοικονομικά Ser.Αγνοια μεγάλη.Κόποι μιας Ζωής πάνε χαμένοι απο έλλειψη Ασφαλιστικής και Χρηματοοικονομικής παιδείας.
Η επιρροή της Γερμανίας μειώνεται πάρα πολύ χωρίς Ευρώπη.
ReplyDeleteΕ, δεν μπορεί να υπάρχει Ευρώπη χωρίς ευρωπαϊκές πολιτικές.
Δεν μπορεί τα ευρωπαϊκά θέματα να ρυθμίζονται από τους συμβιβασμούς του Συμβουλίου.
Χρειάζονται πιο δυνατά ευρωπαϊκά όργανα και πιο συνεκτικές ευρωπαϊκές πολιτικές.
Τα τελευταία χρόνια η θεσμική ισορροπία των ευρωπαϊκών οργάνων έχει ανατραπεί σε όφελος του Συμβουλίου το οποίο είναι διακυβερνητικός θεσμός.
Το μόνο που σώζει την παρτίδα είναι η συνεχιζόμενη ενίσχυση του Κοινοβουλίου το οποίο με τη Συνθήκη της Λισαβόνας αποκτά αρμοδιότητα έγκρισης σε όλα σχεδόν τα ζητήματα.
Και η αλήθεια, αλήθεια. Η έλλειψη ευρωπαϊκού σχεδίου για έξοδο από την κρίση έχει οδηγήσει στο ΔΝΤ ήδη δύο χώρες της ΕΕ, με πολλές ακόμη ανατολικές στον προθάλαμο και τις εξαγωγές της Γερμανίας με πρώση τον Μάρτιο κατά 30%.
CA Hasapoyannes
ReplyDeleteΕξαιρετική ανάλυση
Κρατάμε το βασικό συμπέρασμα
Η Ελλάδα μπορεί να ασκεί Κοινωνικήν Πολιτικήν όπως εκείνη καλύτερα ΚΡΙΝΕΙ μέσα από το ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ, αλλά ΟΧΙ μέσα από ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ που οφείλουν να λειτουργούν αυστηρώς και μόνον επί quid pro quo βάσης.
b. O,TI παρέχεται από ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ εργοδότη, βάσει σχέσης εργοδότη-εργαζόμενου ΚΑΙ προκύπτει από συνυπολογισμόν χρόνου εργασίας ΚΑΙ μισθολογικής κλίμακας, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, η οποία ουδέποτε χορηγείται από ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ, αλλά από ΕΘΝΙΚΟ ΦΟΡΕΑ και υπολογίζεται βάσει πολλαπλών εργασιακών και κοινωνικο-οικονομικών παραμέτρων.